Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2024 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj

Protokolant: Dominika Górecka

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2024 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa E. Ś.

przeciwko A. Ł. i Towarzystwu (...)
z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie

1)  zasądza od pozwanych A. Ł. i Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki E. Ś. kwotę:

a)  59 000,00 zł (pięćdziesiąt dziewięć tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia, przy czym kwota ta należna jest od pozwanej A. Ł. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia
30 marca 2022 roku do dnia zapłaty, a od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie do dnia 19 lipca 2022 roku
do dnia zapłaty, zastrzegając ponadto, że zapłata powyższej kwot
w całości lub w części przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego do wysokości dokonanej zapłaty,

b)  8 738,73 zł (osiem tysięcy siedemset trzydzieści osiem złotych 73/100) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku
do dnia zapłaty;

2)  zasądza od powódki E. Ś. na rzecz pozwanej A. Ł. kwotę 1 733,44 zł (jeden tysiąc siedemset trzydzieści trzy złote 44/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty;

3)  zasądza od powódki E. Ś. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwotę 2 304,80 zł (dwa tysiące trzysta cztery złote 80/100) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty;

4)  oddala powództwo w pozostałej części.

Sygn. akt I C 123/22

UZASADNIENIE

E. Ś. wniosła o zasądzenie od A. Ł. kwoty 87 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki
na jej rzecz kosztów procesu. Wniosła o wezwanie do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanego Towarzystwa (...)
z siedzibą w W. i jednocześnie o zawiadomienie Towarzystwa (...) z siedzibą w W. o toczącym się postępowaniu.

Postanowieniem z 20 czerwca 2022 r. Sąd - na podstawie art. 194 § 1 k.p.c. - wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Towarzystwo (...) z siedzibą w W..

Towarzystwo (...) z siedzibą w W. wniosło o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu. Podniosło m.in. zarzut przyczynienia się powódki do szkody.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 4 grudnia 2020 r., około godz. 14:25 w S., na ul. (...) II, na wysokości restauracji (...), przy dobrych warunkach atmosferycznych A. Ł., kierując samochodem osobowym marki O. (...), o nr rej. (...), naruszyła zasady ruchu drogowego w ten sposób,
że nie ustąpiła pierwszeństwa pieszej E. Ś., znajdującej się
na oznakowanym przejściu dla pieszych, która nie widziała tego samochodu,
w wyniku czego doszło do jej potrącenia. W związku z tym zdarzeniem przeciwko A. Ł. prowadzono postępowanie karne, które warunkowo umorzono na okres próby 1 roku. Jednocześnie zasądzono od niej na rzecz powódki nawiązkę w kwocie 1 000,00 zł, którą zapłaciła, (dowód: zeznania powódki - k. 317 verte
i nagranie rozprawy z 30 września 2024 r. - płyta - koperta - k. 319, minuta
od 00:05:42 do 00:16:20 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 73 verte
i nagraniem rozprawy z 22 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 319, minuta
od 00:08:18 do 00:41:05; zeznania pozwanej - k. 317 verte - 318 i nagranie rozprawy z 30 września 2024 r. - płyta - koperta - k. 319, minuta od 00:16:20
do 00:22:35; wyrok - k. 94 - 94 verte akt Sądu Rejonowego w Sieradzu o sygn. akt II K 226/21).

Dojeżdżając do skrzyżowania z wyznaczonym przejściem dla pieszych pozwana miała obowiązek zachować szczególną ostrożność, w szczególności zmniejszyć prędkość, zwiększyć uwagę i dostosować zachowanie do warunków
i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym szybkie reagowanie. W chwili wkraczania powódki na jezdnię i na przejście dla pieszych, które było dobrze oznakowane i widoczne, nadjeżdżający z jej lewej strony samochód kierowany przez pozwaną znajdował się w odległości około 48,7 m
od powódki i nie stwarzał dla niej rozpoznawalnego zagrożenia. Gdyby powódka uważnie obserwował sytuację drogową powinna dostrzec nadjeżdżającą pozwaną. Uderzenie w powódkę nastąpiło w końcowej fazie przekraczania przez nią prawej jezdni, po przejściu około 4,2 m od położenia początku wkroczenia
na przejście i po około 6 s pobytu na przejściu. Uwzględniając przebieg ul. (...) II w miejscu zdarzenia i to, że powódka nie widziała nadjeżdżającego samochodu pozwanej, można stwierdzić, że ewentualne przyczynienie się powódki do wypadku może wynikać z zaniechania uważnej obserwacji lewej strony ulicy w czasie przekraczania prawej jezdni tej ulicy, w następstwie czego powódka pozbawiła się możliwość zareagowania na brak hamowania pozwanej
i uniknięcia potrącenia np. poprzez gwałtowne przyśpieszenie i zejście z toru jazdy pozwanej. Z technicznego punktu widzenia nie sposób jednak prognozować kategorycznie, że powódka - mając wówczas 58 lat i widząc dojeżdżający wolno do przejścia dla pieszych samochód - byłaby w stanie rozpoznać powstające zagrożenie na tyle wcześnie, aby tak właśnie zareagować. Gdyby powódka
w chwili wkraczania na przejście dla pieszych widziała samochód pozwanej,
to i tak - z uwagi na niewielką jego prędkością (około 29 km/h) - nie stwarzałby on dla niej jednoznacznie rozpoznawalnego zagrożenia. Mogła więc wejść
na przejście przewidując, że pozwana ustąpi jej pierwszeństwa. (dowód: opinia biegłego G. A. - k. 198 - 216).

Na skutek wypadku u powódki doszło do wieloodłamowego złamania trzonu kości piszczelowej lewej oraz wieloodłamowego złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej. Złamanie lewej kości piszczelowej nastawiono i zespolono gwoździem śródszpikowym oraz założono szynę gipsową. Ponadto nastawiono złamanie kości promieniowej i unieruchomiono je opatrunkiem gipsowym.
22 grudnia 2020 r. powódkę wypisano do domu w stanie ogólnym dobrym. Zalecono chodzenie o balkoniku wysokim bez obciążania kończyny; ułożenie przeciwobrzękowe w razie jego wystąpienia, codzienną zmianę opatrunków; kontrolę w poradni ortopedycznej za 4 tygodnie; chodzenie o kulach bez obciążania chorej kończyny; stosowanie leku C. przez 6 tygodni, (dowód: zeznania powódki - k. 317 verte i nagranie rozprawy z 30 września 2024 r. - płyta - koperta - k. 319, minuta od 00:05:42 do 00:16:20 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 73 verte i nagraniem rozprawy z 22 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 319, minuta od 00:08:18 do 00:41:05; dokumentacja medyczna
- k. 11 - 12 i k. 88 - 125 verte; opinia biegłego Z. P. - k. 177 - 178 i k. 241 - 241 verte; opinia biegłego W. W. - k. 275 - 280).

Po wyjściu ze szpitala powódka kontynuowała leczenie w przyszpitalnej poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej, a następnie w jednostce podstawowej opieki zdrowotnej. Odbyła także 3 cykle zabiegów rehabilitacyjnych, (dowód: zeznania powódki - k. 317 verte i nagranie rozprawy z 30 września 2024 r. - płyta - koperta - k. 319, minuta od 00:05:42 do 00:16:20 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 73 verte i nagraniem rozprawy z 22 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 319, minuta od 00:08:18 do 00:41:05; dokumentacja medyczna
- k. 13 - 15 i k. 139 - 173 verte; opinia biegłego Z. P. - k. 177 - 178 i k. 241 - 241 verte; opinia biegłego W. W. - k. 275 - 280).

Przez okres kilku miesięcy po opuszczeniu szpitala powódką opiekował się brat. Pomagał jej w codziennych czynnościach. Powódka najpierw poruszała się z pomocą balkonika, a po 5 miesiącach - przy pomocy kul, gdy lekarz pozwolił
na całkowite obciążenie nogi i ręki. Po zakończeniu zwolnienia lekarskiego powódka wróciła do pracy. Jednakże w dalszym ciągu odczuwa drętwienie
i ból lewej nogi przy jej większym obciążeniu i ból prawej ręki. Zażywa wówczas leki przeciwbólowe. Ciężko jej robić samodzielnie zakupy. Nie może wykonywać niektórych obowiązków domowych, np. myć okien. Nie może opiekować się schorowanymi rodzicami. Przed wypadkiem uprawiała nordic walking, co jest obecnie niemożliwe. Spaceruje jedynie z użyciem kijków. Po zdarzeniu z 4 grudnia 2020 r. powódka nie korzystała z pomocy psychologa czy psychiatry, (dowód: zeznania powódki - k. 317 verte i nagranie rozprawy z 30 września 2024 r. - płyta - koperta - k. 319, minuta od 00:05:42 do 00:16:20 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 73 verte i nagraniem rozprawy z 22 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 319, minuta od 00:08:18 do 00:41:05; zeznania świadka R. Ś. - k. 73 verte - 74 i nagranie rozprawy z 22 września 2022 r. - płyta
- koperta - k. 319, minuta od 00:42:29 do 01:08:27; dokumentacja medyczna
- k. 13 - 15 i k. 139 - 173 verte; opinia biegłego Z. P. - k. 177 - 178 i k. 241 - 241 verte; opinia biegłego W. W. - k. 275 - 280).

Przez pierwsze 6 miesięcy ze względu na dysfunkcję lewej kończyny dolnej oraz prawego nadgarstka, sprawność narządu ruchu i funkcjonowanie powódki we wszystkich płaszczyznach życia było upośledzone. Złamanie nasady dalszej prawej kości promieniowej uległo nieprawidłowemu wygojeniu. Uraz ten doprowadził u powódki do powstania 8 % trwałego uszczerbku na zdrowiu. Wadliwie wygojone złamania dalszej nasady kości promieniowej rzadko stają się przyczyną zmian zwyrodnieniowo-zniekształcających. Po upływie 3,5 roku
po wypadku powódka ma prawie pełny zakres ruchu i nie powinien on się zmniejszać. Przebyte złamanie kości podudzia lewego doprowadziło u powódki do powstania 10 % trwałego uszczerbku na zdrowiu. Złamanie kości piszczelowej wygoiło się w tyłopochyleniu, co grozi powstaniem zmian zwyrodnieniowych kolana w odległej przyszłości, (dowód: opinia biegłego W. W. - k. 275 -280; częściowo opinia biegłego ortopedy Z. P. - k. 177 - 178 i k. 241 - 241 verte).

W czasie zdarzenia pozwana była ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) z siedzibą w W., (bezsporne).

Pozwana pracuje za minimalnym wynagrodzeniem. Cierpi na nowotwór, przeszła mastektomię, chemioterapię i radioterapię, (dowód: zeznania pozwanej - k. 317 verte - 318 i nagranie rozprawy z 30 września 2024 r. - płyta - koperta
- k. 319, minuta od 00:16:20 do 00:22:35).

Towarzystwo (...) z siedzibą w W.
- w ramach likwidacji szkody po otrzymaniu odpisu pozwu - wypłaciło powódce kwotę 12 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, (dowód: pismo - k. 183 - 184).

Pismem z 9 września 2021 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty
w terminie 7 dni od otrzymania niniejszego pisma kwoty 500,00 zł tytułem odszkodowania oraz kwoty 125 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Pismo to pozwana otrzymała 14 września 2021 r., (dowód: pismo wraz z potwierdzeniem doręczenia - k. 16 - 19) .

Powyższy stan faktyczny jest w części niesporny, gdyż został oparty
na niekwestionowanym przez strony nieosobowym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy.

Ponadto stan faktyczny został oparty na zeznaniach stron i świadka, którym Sąd dał wiarę w całości.

Stan faktyczny w zakresie dotyczącym stanu zdrowia powódki został oparty na opiniach biegłych, które Sąd uznał za jasne, wewnętrznie spójne oraz naukowo i logicznie uzasadnione. W zasadzie korelują one z pozostałym zebranym
w sprawie materiałem dowodowym i wzajemnie się uzupełniają. Jednakże
w kwestii ustalenia uszczerbku na zdrowiu w związku ze złamaniem nasady dalszej prawej kości promieniowej, Sąd oparł swoje ustalenia na opinii biegłego W. W., której wnioski są bardziej przekonywujące. Dlatego Sąd pominął w tym zakresie wnioski biegłego Z. P..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odpowiedzialność pozwanych w niniejszej sprawie jest bezsporna.

Podstawą odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela jest art. 822 k.c . w zw. z art. 436 § 1 k.c . w zw. z art. 435 § 1 k.c. oraz art. 98 ust. 1 pkt 3 a ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn., Dz. U. z 2023 roku, poz. 2500 ze zm.), nakładający na Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny obowiązek zaspokajania roszczeń osób uprawnionych z tytułu umów obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w przypadku, gdy sprawca wypadku nie miał ubezpieczenia OC.

Natomiast podstawą odpowiedzialności pozwanej jest art. 436 § 1 k.c .
w zw. z art. 435 § 1 k.c.

Z przepisu art. 436 § 1 k.c. wynika, że samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu na zasadzie ryzyka - gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.

W tym miejscu należy dodać, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony, przy czym uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (art. 822 § 1 i § 4 k.c.). Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę
w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - tekst jedn., Dz. U. z 2023 roku, poz. 2500
ze zm.).

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikało także, że powódka na skutek wypadku doznała obrażeń ciała, co uprawniało ją do żądania
od pozwanych zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w myśl art. 445 § 1 k.c.

Przepis art. 445 § 1 k.c. stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową) ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia przeżywane
w związku z cierpieniami fizycznymi (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 4 lipca 1969 r., I PR 178/69, OSNCP 1970, Nr 4, poz. 71). Zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia - te już doznane
i te mogące powstać w przyszłości. Powinno ono być zatem przyznaną jednorazową rekompensatą za całą krzywdę.

Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada miarkowania wyrażająca się w nakazie uwzględnienia wszystkich okoliczności
i skutków doznanych krzywd z odniesieniem do warunków określających poziom życia ludzi w pełni sprawnych i aktywnych, panujących w środowisku, w jakim żyje powód (patrz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 4 lipca 2000 r., sygn. akt I CKN 837/00, LEX nr 56891).

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wieku poszkodowanego, stopnia cierpień fizycznych
i psychicznych, ich intensywności i czasu trwania, nieodwracalności następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwa, oszpecenia), rodzaju wykonywanej pracy, szans na przyszłość, poczucia nieprzydatności społecznej, bezradności życiowej oraz innych podobnych czynników (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, OSNC - (...)).

Sąd Najwyższy w ostatnich latach wielokrotnie podkreślał w swoich orzeczeniach, że ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną adekwatną
do warunków gospodarki rynkowej. Zwracał uwagę, że nie można akceptować stosowania taryfikatora i ustalania wysokości zadośćuczynienia według procentów trwałego uszczerbku na zdrowiu, że zdrowie ludzkie jest dobrem
o szczególnie wysokiej wartości, w związku z czym zadośćuczynienie z tytułu uszczerbku na zdrowiu powinno być odpowiednio duże, że nietrafne jest posługiwanie się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia jedynie określonymi jednostkami przeliczeniowymi w postaci najniższego czy średniego wynagrodzenia pracowniczego.

O wysokości należnego zadośćuczynienia stanowi przede wszystkim rozmiar (zakres) doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy, a niewymierny charakter tej krzywdy sprawia, że ocena w tej mierze winna być dokonana
na podstawie całokształtu okoliczności sprawy.

Przesłanką żądania zadośćuczynienia za krzywdę jest również istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem dobra osobistego (zdrowia) a szkodą niemajątkową. Spełnienie tej przesłanki nie budzi wątpliwości w niniejszej sprawie, gdyż istnienie tego związku nie było kwestionowane przez pozwanych, a związek przyczynowo skutkowy pomiędzy wypadkiem
a obrażeniami jakich doznała powódka, bezsprzecznie wynika też z jej zeznań
i z opinii biegłych oraz dokumentacji medycznej.

Ustalając zakres krzywdy powódki, Sąd uwzględnił zatem m.in. rozmiar doznanych przez nią cierpień fizycznych i psychicznych, wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu (18 %, w tym: 10 % - wieloodłamowe złamanie trzonu lewej kości piszczelowej; 8 % - wadliwie wygojone złamanie nasady dalszej prawej kości promieniowej), jej wiek (62 lata) i skutki, które spowodowały obrażenia doznane w wypadku we wszystkich płaszczyznach jej życia. Przede wszystkim Sąd miał na uwadze fakt, że w wyniku zdarzenia doszło u powódki
do obrażeń ciała, które nie tylko sprawiały ból i cierpienie, ale znacznie utrudniały jej codzienne funkcjonowanie. Obrażenia spowodowały konieczność leczenia. Przez około pół roku obrażenia te utrudniły jej powrót do sprawności sprzed zdarzenia oraz jej codziennych obowiązków. Należy także dodać,
że obrażenia nogi mogą doprowadzić w przyszłości do zwyrodnienia kolana.

Z tych wszystkich względów Sąd doszedł do wniosku, iż kwota zadośćuczynienia winna wynieść 72 000,00 zł.

Zadośćuczynienie w powyższej kwocie stanowi ekonomicznie odczuwalną wartość, ale jednocześnie utrzymane jest w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Kompensuje doznaną przez powódkę krzywdę, nie jest przy tym rażąco wygórowane i nie prowadzi do nieuzasadnionego przysporzenia w jej majątku.

W związku z tym, że pozwany wypłacił powódce kwotę 12 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, a pozwana kwotę 1 000,00 zł tytułem nawiązki, Sąd zasądził
na jej rzecz od pozwanych in solidum ( reżim odpowiedzialności każdego pozwanego jest inny - pozwana odpowiada z czynu niedozwolonego, a pozwany
- z kontraktu ; istota tej odpowiedzialności polega na tym, że zaspokojenie szkody przez jeden z podmiotów odpowiedzialnych zwalnia drugiego) kwotę 59 000,00 zł (72 000,00 zł minus 13 000,00 zł), o czym orzekł, jak w pkt 1 a wyroku,
na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c.

Wypada w tym miejscu dodać, że nawiązka pełni funkcję zryczałtowanego naprawienia szkody. Tym samym pełni funkcję zadośćuczynienia i powinna być traktowana jako część zadośćuczynienia. Analizując zagadnienie wpływu orzeczonej w postępowaniu karnym nawiązki na wysokość zadośćuczynienia należy stwierdzić, że jeżeli nawiązka została orzeczona od sprawcy szkody
na rzecz pokrzywdzonego, jego zadośćuczynienie przyznawane w procesie cywilnym winno ulec obniżeniu o wartość orzeczonej nawiązki (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 14 marca 2018 r., I ACa 957/17).

Z uwagi na powyższe oraz z uwagi na to, że obecnie powódka wróciła właściwie do pełnej sprawności, jej obrażenia zostały wyleczone i nie wpływają znacząco na jej codzienne funkcjonowanie, Sąd w pozostałej części powództwo oddalił, o czym orzekł, jak w pkt 4 wyroku.

Kwotę zadośćuczynienia zasądzono od pozwanego na rzecz powódki
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 476 k.c. i art. 817 k.c. i art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn., Dz. U. z 2023 roku, poz. 2500 ze zm.). Odsetki
te należą się od 19 lipca 2022 r. Pozwany otrzymał odpis pozwu 5 lipca 2022 r., pismem z 18 lipca 2022 r. udzielił on odpowiedzi na pozew, zatem od następnego dnia pozostawał już w zwłoce.

Kwotę zadośćuczynienia zasądzono od pozwanej na rzecz powódki
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 476 k.c. Odsetki te należą się od 30 marca 2022 r. zgodnie z żądaniem pozwu. Powódka wezwała pozwaną do zapłaty w terminie 7 dni od otrzymania wezwania kwoty 125 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Pozwana otrzymała to wezwanie 14 września 2021 r. Zatem od 22 września 2021 r. pozostawała w zwłoce.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo o odsetki oddalił, o czym orzekł, jak w pkt 4 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł, na podstawie art. 100 k.p.c., gdyż powódka wygrała sprawę w 68 %, a przegrała w 32 %.

Powódka poniosła koszty procesu w wysokości 12 851,08 zł, w tym: 5 400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego, które zostały ustalone
na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dnia
22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz. U. z 2023 r., poz. 1935 ze zm.); 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej
od pełnomocnictwa; 4 350,00 zł tytułem opłaty stosunkowej od pozwu i 3 084,08 zł tytułem zaliczki na poczet opinii biegłych. Ponieważ powódka wygrała sprawę w 68 %, należy stwierdzić, iż wygrała koszty procesu w wysokości 8 738,73 zł
(68 % z 12 851,08 zł). Zatem Sąd orzekł, jak w pkt 1 b wyroku i zasądził
od pozwanych na rzecz powódki tę kwotę tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwana poniosła koszty procesu w wysokości 5 417,00 zł, w tym: 5 400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego, ustalonych na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn., Dz. U. z 2023 r., poz. 1964 ze zm.) oraz 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W związku
z tym, że pozwana wygrała sprawę w 32 %, to należy stwierdzić, że wygrała koszty procesu w wysokości 1 733,44 zł (32 % z kwoty 5 417,00 zł). Zatem Sąd orzekł, jak w pkt 2 wyroku, zasądzając od powódki na rzecz pozwanej tę właśnie kwotę.

Pozwany poniósł koszty procesu w wysokości 7 202,52 zł, w tym: 5 400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego, ustalonych na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz. U. z 2023 r. poz. 1935
ze zm.), 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1 785,52 zł tytułem zaliczki na poczet opinii biegłych. W związku z tym, że pozwany wygrał sprawę w 32 %, to należy stwierdzić, że wygrał koszty procesu w wysokości 2 304,80 zł (32 % z kwoty 7 202,52 zł). Zatem Sąd orzekł, jak w pkt 3 wyroku, zasądzając od powódki na rzecz pozwanego tę właśnie kwotę.

Na koniec należy odnieść się do zarzutu przyczynienia się powódki
do szkody, który został podniesiony przez pozwanego. Co prawda, biegły
ds. ustalania przyczyn wypadków wskazał, że ewentualne przyczynienie się powódki do wypadku może wynikać z zaniechania uważnej obserwacji lewej strony ulicy w czasie przekraczania prawej jezdni tej ulicy, w następstwie czego pozbawiła się ona możliwość zareagowania na brak hamowania pozwanej
i uniknięcia potrącenia np. poprzez gwałtowne przyśpieszenie i zejście z toru jazdy pozwanej. Jednakże biegły ten zauważył jednocześnie, że z technicznego punktu widzenia nie sposób prognozować kategorycznie, że powódka - mając wówczas 58 lat i widząc dojeżdżający wolno do przejścia dla pieszych samochód - byłaby w stanie rozpoznać powstające zagrożenie na tyle wcześnie, aby tak właśnie zareagować. Dodał, że gdyby powódka w chwili wkraczania na przejście dla pieszych widziała samochód pozwanej, to i tak - z uwagi na niewielką jego prędkością (około 29 km/h) - nie stwarzałby on dla niej jednoznacznie rozpoznawalnego zagrożenia. Mogła więc wejść na przejście przewidując,
że pozwana ustąpi jej pierwszeństwa. Wobec takich wniosków opinio należy uznać, że powódka nie przyczyniła się do wypadku, a co za tym idzie i do szkody.