Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 20/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

D. Z.

oskarżony o czyn z art. 160 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  W dniu 19 października 2020 roku zachorował półtoraroczny wówczas A. K. (1) syn M. K. oraz A. K. (2), chłopiec dostał jelitówki. W dniu 21 października 2020 roku zachorowała A. K. (2), a kolejnego dnia M. K.. W dniu 22 października 2020 roku, tj. w czwartek M. K. utracił smak, miał katar i objawy przeziębienia. A. K. (2) koncentrowała się na opiece nad synem. M. K. leczył się samodzielnie. Funkcjonował zawodowo. Ograniczył aktywność zawodową w dniu 26 października 2020 roku, tego dnia robił zakupy spożywcze oraz w aptece. W rozmowie z siostrą A. K. (2), od 27 października 2020 roku M. K. skarżył się na ból głowy, twierdził, że ciężej oddycha, upatrywał tych objawów od zatok. Gorączkował wieczorami do 38 stopni. W dniu 29 października 2020 roku M. K. zjadł śniadanie, wziął kąpiel, odpoczywał w sypialni, oczekując wizyty u lekarza laryngologa. Wizyta była umówiona na godz. 17.00. Siostra A. K. (2) zamierzała zawieźć brata do lekarza.

Zeznania świadka A. K. (2)

Zeznania świadka A. K. (2)

24-24v, 425v, 426v

31-31v, 423v, 424v

2.  W dniu 29 października 2020 roku około godz. 14.30 A. K. (2) ułożyła małoletniego syna do snu. Usłyszała, że mąż M. K. ciężko oddycha. Miał kaszel. Mimo otwartego okna w sypialni, M. K. mówił, że brakuje mu powietrza. Był z nim logiczny kontakt. A. K. (2) zauważyła, że mężowi zaczynają sinieć usta, a na plecach pojawiły się fioletowe wybroczyny - mozaika.

3.  A. K. (2) – z zawodu lekarz weterynarii, którą wezwała A. K. (2), przyłożyła ucho do klatki piersiowej brata i do pleców. Po takim osłuchaniu stwierdziła, że M. K. może mieć zapalenie płuc. Szybciej oddychał, miał duszność. Osłuchowo A. K. (2) stwierdziła, że brat ma tachykardię. Był rozpalony.

Zeznania świadka A. K. (2)

Zeznania świadka A. K. (2)

24v, 423v, 424v, 425v

31-31v, 430v-431

4.  Około godz. 15.00 A. K. (2) wezwała pogotowie ratunkowe. Oczekując przyjazdu karetki, A. K. (2) pakowała torbę, przygotowując rzeczy męża M. K. do szpitala.

Zeznania świadka A. K. (2)

Zapis rozmowy z operatorem

Protokół oględzin

24v, 425v

Płyta – k. 69

95

5.  A. K. (2) wyszła przed bramę, oczekując karetki pogotowia.

Zeznania świadka A. K. (2)

31v, 424v

6.  Karetka pogotowia ratunkowego przybyła na miejsce wezwania o godz. 15.30.

7.  Do domu M. i A. małżonków K. weszli dwaj ratownicy medyczny, D. Z. – kierownik zespołu oraz P. S., wykonujący zadania kierowcy karetki pogotowia typu P. Ratownicy medyczni byli zabezpieczeni w kombinezony ochrony biologicznej, maski typu (...) i przyłbice. Ratownicy medyczni zabrali z karetki i wnieśli do domu pacjenta plecak, defibrylator, butlę z tlenem.

8.  Ratownicy weszli do sypialni, gdzie przebywał M. K.. Tam ratownik medyczny D. Z. przeprowadził wywiad z pacjentem na podstawie schematu (...) oraz badanie na podstawie schematu (...). Ratownik medyczny D. Z. zmierzył pacjentowi parametry życiowe, oceniając jego tętno, osłuchując klatkę piersiową, mierząc ciśnienie, poziom glikemii, poziom saturacji temperaturę i inne wynikające ze schematu. Parametry zostały wpisane do Karty Medycznych Czynności Ratunkowych. Pacjent miał bardzo wysoką gorączkę na poziomie powyżej 40 stopni. Poziom (...) był niski i wynosił 50%. Przy osłuchu - były trzeszczenia. Pało pytanie: „gdzie się pan tak doprawił', M. K. zaczął opowiadać, że był na rowerze, co sprostowała jego żona A. K. (2), podnosząc że tak nie było. M. K. zaczął szybko oddychać, był pobudzony. Ratownicy medyczni doradzali zachowanie spokoju.

Zeznania świadka M. S.

Karta zlecenia wyjazdu (...) oraz Karta Medycznych Czynności Ratunkowych

Wyjaśnienia oskarżonego

Częściowo zeznania świadka A. K. (2)

109, 292v, 429

Koperta – k. 62, 117

281v-282

25

9.  Ratownicy medyczni polecili A. K. (2) oraz M. K. założenie maseczek chirurgicznych.

10.  Zapadła decyzja o zejściu na dół, podjęli ją ratownicy medyczni.

Zeznania świadka A. K. (2)

25, 305v, 425v-426

11.  M. K. zszedł po schodach o własnych siłach, za nim podążała żona A. K. (2). Jako pierwszy schodził ratownik medyczny, który asekurował pacjenta.

Zeznania świadka A. K. (2)

25, 305v, 306, 306v, 426

12.  Ratownik medyczny D. Z. założył M. K. wenflon. Polecił A. K. (2) przytrzymywanie pleców pacjenta. Ratownik przepłukał wenflon solą fizjologiczną. Oddech M. K. uspokoił się. Ratownik medyczny D. Z. polecił A. K. (2) przywołanie drugiego ratownika, który przygotowywał transport do szpitala. Pacjent M. K. został ułożony na podłodze, A. K. (2) przytrzymywała głowę męża.

Zeznania świadka A. K. (2)

24v-25, 306

13.  U pacjenta nastąpiło nagłe zatrzymanie krążenia. Zaczęła się reanimacja. Ratownicy poprosili o zespół typu S, ponieważ był zajęty do pacjenta zadysponowano Lotnicze Pogotowie (...). Na miejscu pojawiła się straż pożarna celem zabezpieczenia miejsca lądowania śmigłowca (...). Strażacy wsparli zespół ratownictwa medycznego butlą z tlenem oraz uczestniczyli w akcji reanimacyjnej poprzez pośredni masaż serca uciskając klatkę piersiową.

Zeznania świadka M. S.

109

14.  Około godziny 16.00 zespół (...) otrzymał wezwanie do pacjenta nieprzytomnego w miejscowości K.. Zachowano procedury co do czasu startu śmigłowca od momentu przyjęcia zgłoszenia. Zespół dotarł do pacjenta po 16 minutach.

15.  Na miejscu lekarz z zespołu (...) zastał mężczyznę około lat 40 w trakcie reanimacji krążeniowo-oddechowej prowadzonej przez Zespół (...). Pacjent był zaintubowany, podłączony do respiratora, prowadzono pośredni masaż serca, pacjent miał podawane płyny dożylnie oraz leki - adrenalinę. Lekarz potwierdził obecność rurki intubacyjnej w tchawicy, płuca były osłuchowo symetryczne z trzeszczeniami. Lekarz podłączył kapnometrię. W wywiadzie zebranym od zespołu pogotowia P reanimacja (...) była prowadzona od około 30 minut. W chwili przybycia zespołu pogotowia P pacjent był niewydolny oddechowo i w trakcie wizyty nastąpiło nagłe zatrzymanie krążenia. Od zespołu P lekarz powziął informację, że pacjent od kilku dni gorączkował, miał objawy infekcji górnych dróg oddechowych. W dniu dzisiejszym nastąpiło szybkie pogorszenie stanu ogólnego. Przez około 30-40 minut lekarz prowadził dalej (...), podawano adrenalinę co około 4 minuty, atropinę, wykonał USG. Nie stwierdzono ruchów serca, wykluczono tamponadę serca i odmę. Przez cały czas reanimacji oddechowo-krążeniowej występowała asystolia – brak czynności elektrycznej serca. Nie uzyskano powrotu czynności serca. Łączny czas (...) trwał ponad godzinę. Lekarz stwierdził zgon.

16.  Czynności podejmowane przez lekarza zostały opisane w karcie czynności medycznych L..

Zeznania świadka A. W.

Częściowo zeznania świadka M. S.

Karta Medyczna L.

140-141, 427v-428

109

Koperta – k. 13

17.  Przyczyną zgonu M. K. był zespół ostrej niewydolności oddechowej ( (...)) w przebiegu COVID-19. U pacjenta występowały czynniki ryzyka złego rokowania COVID-19, mianowicie: otyłość, miażdżyca naczyń wieńcowych, przerost mięśnia serca i jego zmiany włókniste odpowiadające najpewniej przewlekłemu niedokrwieniu, co uwrażliwiało pacjenta na działanie hipoksji (niedotlenienia). Nagłe zatrzymanie krążenia, które poprzedzało zgon było (najprawdopodobniej) spowodowane głęboką hipoksją (niedotlenieniem tkanek) z niewydolności oddechowej w przebiegu zapalenia płuc. W przebiegu (...)19 w takim mechanizmie, po wyczerpaniu możliwości kompensacji oddechowej, często dochodzi do nagłych zgonów bez uprzedniego oczywistego klinicznie, stopniowego narastania objawów niewydolności. Pacjenci zwykle nie odczuwają adekwatnie duszności pomimo występujących już gazometrycznych wykładników niewydolności oddechowej i do czasu załamania stanu zdrowia funkcjonują w miarę sprawnie. Szanse na uniknięcie zgonu w tym przypadku dawało jedynie dużo wcześniejsze rozpoczęcie leczenia ostrej niewydolności oddechowej - jeszcze przy braku rozległych, destrukcyjnych zmian miąższu płucnego - w warunkach szpitalnych z wykorzystaniem tlenoterapii wysokoprzepływowej lub respiratoroterapii. Tak rozległe zmiany w płucach jak stwierdzone u M. K. wykluczały poprawę stanu pacjenta w wyniku tlenoterapii biernej (tlen na maskę z rezerwuarem), czyli takiej która była możliwa do zastosowania przez zespół ratowniczy (bez lekarza) w miejscu wezwania. Uszkodzona przez infekcję bariera pęcherzykowo-włośniczkowa w znacznym stopniu uniemożliwia przenikanie tlenu do krwi bez zastosowania specjalistycznych, zaawansowanych metod wentylacji. Strategie leczenia niewydolności oddechowej stwarzające w takim przypadku – jak pacjenta M. K. - szansę na wymierne natlenowanie krwi, poprawę stanu klinicznego i wzrost szans na przeżycie obejmują, z metod nieinwazyjnych głównie donosową tlenoterapię wysokoprzepływową, a w przypadku wysokiego ryzyka załamania się stanu pacjenta intubację i wentylację inwazyjną pozwalającą na rekrutację (rozklejenie) zapadniętych, nieuczestniczących w wymianie oddechowej pęcherzyków płucnych. Zastosowanie respiratoroterapii w warunkach Zespołu (...) (bez lekarza) ograniczone jest do utraty przytomności pacjenta, czyli jak w tym przypadku: nagłego zatrzymania krążenia.

Opinia zespołu biegłych (...) w W.

Protokół sądowo-lekarskiej sekcji zwłok

550-566

111-113

18.  Czynności podejmowane przez ratowników medycznych zostały opisane w Karcie Medycznych Czynności Ratunkowych, w której ratownik medyczny D. Z. odnotował m.in.:

w części (...):

a/ czynności:

- wentylacja workiem

- intubacja

- respirator

- masaż serca

- EKG

- linia żyl. obw.

- monitorowanie

b/ zastosowane leki, wyroby medyczne:

- Adrenalina 6 mg iv

- Atropina 3 mg;

- NaCl 0,9% 500 ml iv.

Karta Medycznych Czynności Ratunkowych

Protokół oględzin

Koperta k. 62, 117

86

19.  Badania kliniczne pacjenta M. K. prowadzone przez ratownika medycznego D. Z. były prawidłowe. Polecenie pacjentowi w stanie ostrej niewydolności oddechowej samodzielnego zejścia po schodach, czy chociażby przystanie na taki pomysł i brak powstrzymania pacjenta było postępowaniem nieprawidłowym, podobnie jak opóźnienie wdrożenia tlenoterapii aż do wystąpienia nagłego zatrzymania krążenia. Zatrzymanie krążenia u pacjenta zostało natychmiast rozpoznane prawidłowo i prawidłowo rozpoczęto resuscytację. Dawkowanie adrenaliny, interwały pomiędzy kolejnymi dawka było prawidłowe. Decyzja o podaży leku o nazwie atropina była nieprawidłowa. Biorąc pod uwagę duże zaawansowanie zmian chorobowych w płucach M. K., nawet niezwłoczne (jeszcze na piętrze mieszkania) zastosowanie tlenoterapii biernej w jej najskuteczniejszej postaci, na maskę z rezerwuarem, z maksymalnym przepływem i zniesienie pacjenta po schodach, nie gwarantowałoby wymiernego wzrostu wysycenia krwi tlenem i uniknięcia zatrzymania krążenia u M. K.. Brak podstaw do przyjęcia, że taki jednorazowy, krótkotrwały wysiłek czy też nie zastosowanie tlenoterapii biernej przed zejściem pacjenta na dół miały realny wpływ na stopień niewydolności oddechowej lub przyczynił się do takiego jej zaostrzenia, żeby to z właśnie tego powodu życie i zdrowie pacjenta było bezpośrednio zagrożone. Nawet alternatywne postępowanie prawidłowe nie dawało gwarancji uratowania życia i nie niosło ze sobą realne, istotne zwiększenie szans na przeżycie pacjenta M. K.. Wyliczone wyżej nieprawidłowości po stronie ratownika medycznego D. Z. nie zmieniały w sposób istotny poziomu bezpośredniego niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia w jakim z powodu choroby znalazł się M. K.. Nie ma podstaw do przyjęcia, że alternatywne postępowanie prawidłowe możliwe do zastosowania w tej sytuacji (podanie tlenu na piętrze, zniesienie pacjenta) miałoby realny, pozytywny wpływ na poziom zagrożenia życia i zdrowa. Podanie w trakcie akcji resuscytacyjnej atropiny i 0,9%/ NaCl nie miało realnego wpływu na szanse powodzenia akcji ratunkowej, ani poziom bezpośredniego niebezpieczeństwa dla zdrowa i życia pacjenta. Z klinicznego punktu widzenia, takie działania w trakcie zatrzymania akcji serca (początkowo z aktywnością elektryczną bez tętna, a następnie asystolią) pozostawały bez wpływu na procesy patofizjologiczne. Podany przy zatrzymanym krążenia płyn nie wpływał na gospodarkę wodno-elektrolitową poza pewnego stopnia wypełnieniem łożyska naczyniowego. Atropina została wprawdzie wycofana z algorytmu resuscytacji ze względu na brak udokumentowanego badaniami pozytywnego efektu terapeutycznego w asystolii, jednak równocześnie nie wykazano negatywnego efektu jej zastosowania na rokowania przeżycia pacjentów reanimowanych. W asystolii (braku jakiejkolwiek czynności elektrycznej serca) działanie to nie mogło się realizować, a zatem jej podaż nie miała żadnego znaczenia klinicznego. Nie ma podstaw jest wystarczających podstaw do przyjęcia aby nieprawidłowości postępowania kierownika zespołu ratunkowego D. Z. naraziły M. K. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Opinia zespołu biegłych (...) w W.

550-566

20.  A. K. (2) powiadomiła szwagierkę A. K. (2) o śmierci męża. A. K. (2) udała się do domu brata i bratowej. Na miejscu był już A. G. – ojciec A. K. (2).

21.  A. K. (2) ujawniła w miejscu reanimacji brata ampułkę po atropinie podanej pacjentowi podczas reanimacji.

Zeznania świadka A. K. (2)

Protokół oględzin

31v, 154

94

22.  D. Z. nie był karany.

Karta karna

216

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

6-8

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Wyjaśnieniom oskarżonego należy co do zasady przyznać walor wiarygodnych. Czynności podejmowane przez zespół ratowników, na czele z oskarżonym D. Z. zostały ujawnione w Karcie Ratowniczych Czynności Medycznych, sporządzonej – jak wskazuje podpis przez oskarżonego. Zapisy w karcie wskazują, iż na miejscu odebrano wywiad co do stanu pacjenta, przeprowadzono badania, zaznaczono podejmowane czynności, oraz zastosowane leki i środki medyczne. Wyjaśnienia oskarżonego w znakomitej części koncentrują się wokół zapisów w Karcie, o czym oskarżony otwarcie wspomina. Co do zasady korespondują z jej treścią, poza wyjątkiem dotyczącym tlenoterapii. Oskarżony podnosi, iż pacjentowi podano tlen wyrażając wątpliwość co do tego, czy miało to miejscu w pokoju gdzie prowadzono wstępne czynności, czy też po zejściu na dół, odwołując się w tym zakresie do niepamięci. W zestawieniu z zeznaniami świadka A. K. (2), w obecności której ratownicy medyczni realizowali swoje czynności, wyjaśnienia w tej części wypadają nieprzekonywująco. Przeczą im nadto zapiski w Karcie Czynności Medycznych. Wprawdzie oskarżony przekonuje, iż jest to efekt przeoczenia, co jest nie do pogodzenia nie tylko zasadami logiki, co zapewnieniami świadka M. S. – innego członka zespołu ratowniczego, współpracownika oskarżonego, który podkreślał tak profesjonalizm, jak i dużą skrupulatność oskarżonego w realizacji swoich obowiązków. Sugerowana przez oskarżonego pomyłka co do maski tlenowej, a chirurgicznej na wyjaśnienie rozbieżności w przekazach oskarżonego i świadka A. K. (2) są nieprzekonywujące. Stan epidemii wywołanej wirusem S.-C. (...)i związanych z tym obostrzeniach, w tym rygorystycznym nakazie noszenia maseczek chirurgicznych, spopularyzował te na tyle, że stały się standardowym wyposażeniem niemalże każdej domowej apteczki. Dużym nieporozumieniem jest budowanie wersji o możliwej pomyłce co do maseczki chirurgicznej. Z dużą ostrożnością należy traktować wypowiedz oskarżonego także w takim zakresie w jakim przekonuje, iż decyzja pokrzywdzonego o zejściu po schodach była decyzją pacjenta, przekaz ten także pozostaje w opozycji do zeznań świadka A. K. (2). Zeznania A. K. (2) są stanowcze poczynając od pierwszej relacji, kiedy to świadek podała, że po pierwsze zapadła decyzja o zejściu na dół, pokrzywdzony schodził samodzielnie, niejako asekurowany przez jednego z ratowników medycznych. Po wtóre, podczas reanimacji męża polecono jej zakręcenie butli z tlenem, która była przygotowana do podania, ale tlenu nie podano. Nie bez znaczenia jest etap postępowania na jakim padła wypowiedź tej treści. Zaznaczyć należy, iż przesłuchanie świadka miało miejsce przed wywołaniem opinii biegłego z zakresu ratownictwa medycznego, na jakiej zasadza się zarzut i teza postawiona w akcie oskarżenia o uchybieniach po stronie ratownika medycznego. Nie sposób nie dostrzec, że wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie odnoszącym się do kwestii wypunktowanych przez biegłego z zakresu ratownictwa medycznego, stanowiących następnie kanwę zarzutu, nie można dać bezkrytycznej wiary, ale traktować z dużą ostrożnością. Wprawdzie wnioski opinii zespołu biegłych (...) we W. wskazują, iż nie ma możliwości oceny jak istotne znaczenie nieprawidłowości te miały dla wyjściowo głębokiej niewydolności oddechowej, ani w jakim stopniu mogły zwiększyć dług tlenowy, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia. Niejako dla porządku, w tej części uzasadnienia poświęconej ocenie dowodów, odniesiono się do wyjaśnień oskarżonego.

1-4, 8-12

Zeznania świadka A. K. (2)

Zeznaniom wskazanych świadków należy przyznać walor wiarygodnych, są bowiem spójne, logiczne, wzajemnie korespondują, bądź uzupełniają stanowiąc logiczną całość. Jako wiarygodny i rzeczowy materiał dowodowy, wsparty dowodem obiektywnym w postaci protokołu oględzin miejsca, posłużyły do rekonstrukcji zdarzeń istotnych w przedmiotowej sprawie. W konfrontacji z zeznaniami wskazanych świadków ocenie poddano wyjaśnienia oskarżonego.

1-3, 5, 20-21

Zeznania świadka A. K. (2)

Zeznania wskazanego świadka posłużyły do rekonstrukcji tych faktów, które rozegrały się z udziałem, bądź w obecności świadka. Te należy ocenić pozytywnie, są konsekwentne, spójne logiczne. Znajdują wsparcie w innych dowodach, w tym zeznaniach świadka A. K. (2), której relacja ma najwyższy walor, jako obserwatora istotnych w sprawie faktów.

Zeznania świadka A. G.

Zeznania świadka A. G.

Zeznania wskazanych świadków mają w realiach tej sprawy znaczenie pomocnicze. Wiedza świadków, tak co do stanu zdrowia pokrzywdzonego M. K., jak i czynności podejmowanych przez ratowników medycznych zasadza się wyłącznie na przekazie innych osób, z naciskiem na A. K. (2) – córkę świadków. Świadkowie nie byli obecni w domu córki ani w trakcie choroby zięcia, ani podczas interwencji pogotowia ratunkowego. Relacje te są jednak istotne w procesie oceny zeznań bezpośredniego świadka A. K. (2). Przekaz wskazanego świadka, co to stanu zdrowia pokrzywdzonego w okresie poprzedzającym interwencje ratowników medycznych, faktu iż pokrzywdzony samodzielnie zszedł do salonu – tak w relacjach: osobom najbliższym (tutaj świadkom), jak i w znaczeniu procesowym, są tożsame. Przekaz procesowy rozbudowany, uszczegółowiony, co zapewne wynika ze sposobu przesłuchania, niemniej tożsame. W tym też znaczeniu zeznania wskazanych świadków mają znaczenie w sprawie. Stanowią dodatkowy argument nakazujący pozytywną ocenę zeznań A. K. (2).

14, 15

Zeznania świadka A. W.

Zeznaniom wskazanego świadka należy przyznać walor wiarygodnych. Świadek relacjonuje co do okoliczności znanych mu z tytułu obowiązków zawodowych. Relacja ta koncentruje się wokół czynności podejmowanych przez świadka podczas reanimacji pacjenta – pokrzywdzonego w tej sprawie, w następstwie zaangażowania na wezwanie zespołu pogotowia ratunkowego typu podstawowego. Posłużyły do rekonstrukcji wyłącznie tych faktów, które rozegrały się z udziałem świadka. Jego wiedza co do okoliczności poprzedzających, a w szczególności działań ratowników medycznych zasadza się wyłącznie na przekazie wskazanych, koniecznym dla dalszych czynności lekarza. Jego zadania polegały na przejęciu i kontynuowaniu, we współdziałaniu z ratownikami.

7, 8, 13, 14

Zeznania świadka M. S.

Zeznaniom wskazanego świadka należy przyznać walor wiarygodnych w zakresie w jakim znajdują wsparcie w innych dowodach. Świadek odwołuje się często w swoich wypowiedziach do niepamięci. Nie sposób ocenić na ile postawa ta wynika z rzeczywistych luk pamięciowych podyktowanych upływem czasu oraz wielością zadań, a przypomnieć należy, że świadek relacjonuje o aktywności zawodowej ratowników wobec pokrzywdzonego (także własnych zadaniach), a na ile jest to postawa asekuracyjna. Nie zmienia to faktu, że w zakresie w jakim świadek wspomina o wejściu do domu pacjenta, zabranym sprzęcie, akcji reanimacyjnej prowadzonej wobec pacjenta, zwłaszcza po przyjeździe zespołu (...), zeznania te spójne z innymi dowodami i jako takie stanowią wiarygodny, bo rzeczowy materiał dowodowy.

4, 18, 21

Protokoły oględzin

Dokumenty sporządzone po myśli art. 143 § 1 pkt 3 kpk, oddają przebieg czynności dowodowych.

14-16, 18

Karty czynności medycznych

Dowody z dokumentów nie budzące wątpliwości co do autentyczności, pozyskane od ich wystawców w oryginałach.

4

Nagranie zgłoszenia interwencji medycznej - płyta

Dowód zabezpieczony na etapie postępowania przygotowawczego, nie podstaw do kwestionowania sposobu jego zabezpieczenia, ani wartości dowodowej. Prowadzenie dowodu z nagrania nie narusza żadnego z zakazów dowodowych znanych Kodeksowi postępowania karnego. Nie ma podstaw do uznania dowodu za niedopuszczalny w trybie art. 168a kpk.

22

Karta karna

Dowód z dokumentu o randze urzędowego.

17, 19

Opinia zespołu biegłych Katedry (...) (...) we W.

Wnioski opinii należy podzielić. Opinia jest jasna, pełna, wewnętrznie niesprzeczna. Pochodzi od osób fachowych i bezstronnych. Zasadza się na analizie dokumentacji medycznej przedstawionej do analizy badawczej na tle dowodów z osobowych źródeł dowodowych. Traktuje o wszystkich zagadnieniach przedstawionych biegłym do zaopiniowania. Nie tylko odtwarza czynności podejmowane przez oskarżonego (ratownika medycznego), ale podaje je ocenie z punktu widzenia zgodności z regułami właściwymi dla ocenianej grupy zawodowej. Kompletność opinii gwarantuje udział w zespole opiniującym tak specjalisty z zakresu ratownictwa medycznego i kardiologii, co istotne w realiach tej sprawy, ale także szerzej – biegłych z zakresu medycyny sądowej. Zespół specjalistów z kilku dziedzin jest swoistego rodzaju gwarantem kompleksowej oceny stanu zdrowia pacjenta M. K. w momencie podjęcia działań przez ratowników medycznych, co istotne dla oceny ewentualnego związku między ujawnionymi nieprawidłowościami po stronie ratownika medycznego, a pogarszającym się stanem zdrowia pacjenta, a następnie jego śmiercią. Zastrzeżenia złożone do opinii zespołu biegłych przez oskarżycieli: publicznego oraz posiłkowych koncertują się wokół okoliczności nieistotnych w tej sprawie, względnie takich, co do których biegli zajęli stanowisko. Jak już zaznaczono opinia nie wykazuje braków, biegli odtworzyli całokształt działań ratowników medycznych wskazując jednocześnie czy miały wpływ na pogarszający się stan zdrowia pokrzywdzonego. Szerzej należy odnieść tylko do zastrzeżenia oskarżyciela publicznego o udostępnieniu zespołowi biegłych opinii biegłego ratownika medycznego, podkreślić należy, iż biegłym udostępniono wyłącznie protokół rozprawy, w toku której wysłuchano uzupełniająco biegłego z zakresu ratownictwa medycznego. Zespół biegłych, poza odnotowaniem faktu udostępnienia tego protokołu nie odniósł się w żaden sposób do wypowiedzi biegłego ratownika pochodzącej z rozprawy. Zaprezentowany przez zespół biegłych sposób analizy przedstawionego materiału badawczego, opis wnioskowania nie pozostawia żadnych wątpliwości, iż wypowiedź biegłego ratownika medycznego złożona na rozprawie nie miał żadnego wpływu na sposób pracy zespołu biegłych Katedry Medycyny Sądowej i zakładu Medycyny Sądowej (...) we W., ani wyprowadzone przez biegłych wnioski.

17

Protokół sądowo-lekarskiej sekcji zwłok

Wnioski opinii należy podzielić, jest jasna, pełna, wewnętrznie niesprzeczna.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Opinia biegłego ratownika medycznego P. D.

Dowód z opinii wskazanego biegłego nie stanowił podstawy ustaleń faktycznych w tej sprawie, chociaż godne odnotowania jest, iż sam proces otworzenia – w oparciu o dowody z dokumentacji medycznej oraz osobowe źródła dowodowe, działań ratowników medycznych w tym oskarżonego, jest zasadniczo zbieżny z zaprezentowanym przez zespół biegłych. Uzupełniająca opinia biegłego złożona na rozprawie głównej w dniu 13.09.2022 roku w zakresie w jakim biegły odniósł się do zagadnień traktujących o narażeniu pacjenta na niebezpieczeństwo utraty życia bądź ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, wprost podał, iż nie zastanawiał się, czy oczekiwane i właściwe, zgodne ze sztuką postępowanie ratownika medycznego miałoby wpływ na stan pacjenta, czy kolokwialnie, za biegłym „pomogłoby czy nie, istotne jest czy to zostało zrobione czy nie”. Ta krótka wypowiedź biegłego dyskwalifikuje wnioski wyrażone przez tegoż w opiniach pisemnych o narażeniu pokrzywdzonego na skutki kompletujące znamiona występu z art. 160 § 1 i 2 kk, o istocie którego wskazano w dalszej części uzasadnienia. Opinie biegłego są zatem wewnętrznie sprzeczne, a nadto niepełne. Biegły ostatecznie, krytycznie wskazał, iż wnioskowanie o skuteczności działania ratownika medycznego wykracza poza kompetencje biegłego (k. 445v). Uzupełniająca opinia złożona na rozprawie była przyczynkiem do wywołania dowodu z opinii innego biegłego (tutaj zespołu biegłych).

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Rzecznik oskarżenia stawia D. Z. zarzut popełnienia występku z art. 160 § 2 kk.

Ustawodawca w art. 160 § 1–3 Kodeksu karnego nie określa sposobu zachowania się sprawcy realizującego znamiona typu czynu zabronionego, z tym zastrzeżeniem, że sprawca występku z art. 160 § 2 kk musi mieć prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia powstaniu bezpośredniego niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia pokrzywdzonego, bez względu na źródło tego niebezpieczeństwa. Strona przedmiotowa analizowanych występków ma polegać na „narażaniu” człowieka. Na różne możliwości zrealizowania znamienia narażenia zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 14.07.2011 r., III KK 77/11, OSNKW 2011/10, poz. 94. Sąd Najwyższy orzekł: „Znamię narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o którym mowa w art. 160 § 1 kk, może zostać zrealizowane w jeden z trzech sposobów: przez sprowadzenie zagrożenia, jego znaczące zwiększenie, a także – w przypadku gwaranta nienastąpienia skutku przy przestępstwach z zaniechania – przez niespowodowanie jego ustąpienia albo zmniejszenia”. Przestępstwa określone w art. 160 § 1–3 mają charakter skutkowy. Do dokonania tych przestępstw konieczne jest wystąpienie skutku w postaci bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia człowieka albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (wyrok SA w Łodzi z 10.09.2015 r., II AKa 162/15, LEX nr 1808686). W wypadku skutku w postaci bezpośredniego niebezpieczeństwa ciężkiego uszczerbku na zdrowiu chodzi o uszczerbek na zdrowiu określony w art. 156 § 1 kk. Do znamion tych typów czynów zabronionych nie należy naruszenie dobra prawnego (wyrok SN z 24.09.2015 r., V KK 228/15, LEX nr 1808548). Omawiane typy przestępstw należą do kategorii konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo. Niebezpieczeństwo jest więc rozumiane jako pewna obiektywna sytuacja, czyli pewien szczególny układ rzeczy i zjawisk, z którego rozwojem zachodzi wysokie prawdopodobieństwo nastąpienia uszczerbku w dobrze prawnym, i tak rozumiane niebezpieczeństwo jest znamieniem typu czynu zabronionego i musi być w każdym postępowaniu ustalone dla przyjęcia odpowiedzialności za dokonanie. Ten układ musi charakteryzować się dynamicznym rozwojem, nie może więc być układem względnie stabilnym. Zasadniczą bowiem cechą niebezpieczeństwa jest to, że sytuacja, która pojęcie to określa, ma właściwość przechodzenia w inny stan. Istotą niebezpieczeństwa jest nie tylko to, że jest samo zmianą w świecie zewnętrznym, lecz także to, że prowadzi również do dalszej zmiany (wyrok SN z 3.12.1999 r., II KKN 377/97, Prok. i Pr. 2000/4, poz. 2). Niebezpieczeństwo, o którym mowa w art. 160 kk, ma charakter niebezpieczeństwa indywidualnego, tzn. zagraża określonymi w ustawie skutkami indywidualnie określonej osobie. Zagrożenie dla indywidualnie oznaczonej osoby lub oznaczonych osób jest cechą tego niebezpieczeństwa wynikającą z konkretności zagrożenia, a nie jest warunkiem wystarczającym dla odróżnienia tej kategorii niebezpieczeństwa od niebezpieczeństwa powszechnego, w znaczeniu np. art. 163–165, 173 i 174. Cechą rozgraniczającą niebezpieczeństwo indywidualne od niebezpieczeństwa powszechnego jest wielość zagrożonych osób (zob. K. Buchała, Przestępstwa..., s. 63–64, a także wyrok SA w Katowicach z 18.10.2001 r., II AKa 372/01, Prok. i Pr. 2002/7–8, poz. 28).

Skutkiem, o którym mowa w art. 160 § 1–3 kk, jest spowodowanie zagrożenia nie tylko w sytuacji, w której przed zachowaniem sprawcy żadne niebezpieczeństwo pokrzywdzonemu nie zagrażało, lecz także wtedy, gdy sprawca swoim zachowaniem zwiększa zagrożenie dla już zachodzącego bezpośredniego niebezpieczeństwa. W szczególności będzie to miało miejsce wtedy, gdy sprawca zobowiązany do zapobiegnięcia niebezpieczeństwu zaniecha wykonania ciążącego na nim prawnego, szczególnego obowiązku (np. lekarz, wbrew obowiązkowi wynikającemu ze stanu zdrowia chorego, odmawia przyjęcia go do szpitala, zwiększając w ten sposób istotnie zagrożenie dla jego życia). Inaczej A. D., Problemy..., s. 127. Trafnie ten problem ujął M. B. (Prawnokarne..., s. 125 i n.): „W wypadku zaniechania wymaganych działań przez gwaranta nienastąpienia skutku, skutek co do przestępstw materialnych dokonanych przez zaniechanie będzie polegał zarówno na wywołaniu stanu zwiększającego owo niebezpieczeństwo, jak i na utrzymaniu się poziomu owego niebezpieczeństwa zastanego przez gwaranta w chwili aktualizacji jego obowiązku działania. Wynika to z treści obowiązku gwaranta, którego zadaniem jest nie tylko podjęcie działań zapobiegających pojawieniu się konkretnego niebezpieczeństwa dla chronionego dobra, ale także podjęcie wszelkich działań zmierzających do obniżenia stopnia konkretnego niebezpieczeństwa dla dobra istniejącego już w chwili aktualizacji jego obowiązku”.(M. Filar, Odpowiedzialność..., s. 33; S. Rutkowski, Wybrane..., s. 71 i n., oraz wyrok SN z 5.04.2013 r., IV KK 43/13, LEX nr 1318212, z glosą A. Wróbla, Pal. 2015/3–4, s. 136 i n).

Należy podzielić stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w postanowieniu z 3.06.2004 r., V KK 37/04, OSNKW 2004/7–8, poz. 73. Sąd Najwyższy orzekł: „Skutek czynu zabronionego określonego w art. 160 § 1 kk może urzeczywistniać się także w zwiększeniu stopnia narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, które wystąpiło już wcześniej, ale jeśli zarzuconym zachowaniem jest nieumyślne zaniechanie ciążącego na oskarżonym obowiązku zapobiegnięcia skutkowi, to warunkiem pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 160 § 2 i 3 kk jest obiektywne przypisanie mu takiego skutku. Będzie on spełniony wtedy, gdy zostanie dowiedzione, że pożądane zachowanie alternatywne, polegające na wykonaniu przez oskarżonego ciążącego na nim obowiązku, zapobiegłoby realnemu i znaczącemu wzrostowi stopnia tego narażenia” (wyrok SN z 1.04.2008 r., IV KK 381/07, OSNKW 2008/7, poz. 56, z glosą J. Potulskiego, GSP 2009/1, s. 97 i n). Należy jedynie dodać, że warunki obiektywnego przypisania skutku nie są zależne od tego, czy czyn jest popełniony umyślnie albo nieumyślnie (J. Giezek, Glosa do postanowienia SN z dnia 3 czerwca 2004 r., V KK 37/04, Pal. 2005/1–2, s. 262 i n.; M. Bielski, Prawnokarne..., s. 119 i n). W postanowieniu z 19.05.2015 r., II KK 236/14, LEX nr 1729282, Sąd Najwyższy orzekł: „Lekarz, który przejął opiekę nad pacjentem w sytuacji, gdy ten znajdował się już w stanie bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia nie może ponieść odpowiedzialności karnej z art. 160 § 2 lub 3 kk w sytuacji, gdy pożądane zachowanie alternatywne, tj. zabieg lekarski (operacja) nie stwarzał realnej możliwości nawet na zmniejszenie tego stanu zagrożenia dla życia pacjenta”.

Powracając w realia przedmiotowej sprawy, czynności podejmowane przez Zespół (...) pod kierownictwem oskarżonego D. Z., który to zespół został skierowany do pacjenta M. K., odtworzono głównie w oparciu o dokumentację medyczną sporządzoną przez ratownika medycznego oraz lekarza L. (Karta Medycznych Czynności Ratunkowych, Karta Medyczna L.), uzupełnioną zeznaniami świadka A. K. (2), świadka A. W. oraz wyjaśnieniami oskarżonego w zakresie korespondującym z wiarygodnym materiałem dowodowym (co zostało wyżej omówione). Czynności podejmowane przez oskarżonego (ratownika medycznego) ocenił zespół biegłych: specjalisty medycyny sądowej Kierownika K. (...) we W. (...) T. J., specjalisty medycyny ratunkowej i epidemiologii, kardiochirurga K. (...) w. W. (...) A. T. oraz lekarza rezydenta K. (...) we W. – K. P.. W świetle opinii zespołu wspomnianych biegłych, w kategoriach działań nieprawidłowych ratownika medycznego D. Z. było:

- polecenie pacjentowi w stanie ostrej niewydolności oddechowej samodzielnego zejścia po schodach, czy chociażby przystanie na taki pomysł i brak powstrzymania pacjenta było

- opóźnienie wdrożenia tlenoterapii aż do wystąpienia nagłego zatrzymania krążenia,

- decyzja o podaży leku o nazwie atropina.

Jak już zaznaczono w przedmiotowym opracowaniu, warunkiem odpowiedzialności za czyn z art. 160 § 2 kk jest obiektywne przypisanie sprawcy takiego skutku. Ustalenia istotne z punktu widzenia możliwości przypisania oskarżonemu skutku znamionującego zarzucany mu występek wymagają w realiach tej sprawy ponownie sięgnąć po wiedzę specjalną. Jak zaopiniował tak skompletowany zespół biegłych, u pacjenta M. K. wystąpił zespół ostrej niewydolności oddechowej ( (...)) w przebiegu (...)19 (przyczyna śmierci). U pacjenta występowały czynniki ryzyka złego rokowania (...)19, mianowicie: otyłość, miażdżyca naczyń wieńcowych, przerost mięśnia serca i jego zmiany włókniste odpowiadające najpewniej przewlekłemu niedokrwieniu, co uwrażliwiało pacjenta na działanie hipoksji (niedotlenienia). Nagłe zatrzymanie krążenia, które poprzedzało zgon było najprawdopodobniej spowodowane głęboką hipoksją (niedotlenieniem tkanek) z niewydolności oddechowej w przebiegu zapalenia płuc. W przebiegu (...)19 w takim mechanizmie, po wyczerpaniu możliwości kompensacji oddechowej, często dochodzi do nagłych zgonów bez uprzedniego oczywistego klinicznie, stopniowego narastania objawów niewydolności. Pacjenci zwykle nie odczuwają adekwatnie duszności pomimo występujących już gazometrycznych wykładników niewydolności oddechowej i do czasu załamania stanu zdrowia funkcjonują w miarę sprawnie. Szanse na uniknięcie zgonu w tym przypadku dawało jedynie dużo wcześniejsze rozpoczęcie leczenia ostrej niewydolności oddechowej - jeszcze przy braku rozległych, destrukcyjnych zmian miąższu płucnego - w warunkach szpitalnych z wykorzystaniem tlenoterapii wysokoprzepływowej lub respiratoroterapii. Tak rozległe zmiany w płucach jak stwierdzone u M. K. wykluczały poprawę stanu pacjenta w wyniku tlenoterapii biernej (tlen na maskę z rezerwuarem), czyli takiej która była możliwa do zastosowania przez zespół ratowniczy (bez lekarza) w miejscu wezwania. Uszkodzona przez infekcję bariera pęcherzykowo-włośniczkowa w znacznym stopniu uniemożliwia przenikanie tlenu do krwi bez zastosowania specjalistycznych, zaawansowanych metod wentylacji. Strategie leczenia niewydolności oddechowej stwarzające w takim, jak omawiany przypadku szansę na wymierne natlenowanie krwi, poprawę stanu klinicznego i wzrost szans na przeżycie obejmują, z metod nieinwazyjnych głównie donosową tlenoterapię wysokoprzepływową, a w przypadku wysokiego ryzyka załamania się stanu pacjenta intubację i wentylację inwazyjną pozwalającą na rekrutację (rozklejenie) zapadniętych, nieuczestniczących w wymianie oddechowej pęcherzyków płucnych. Zastosowanie respiratoroterapii w warunkach Zespołu (...) (bez lekarza) ograniczone jest do utraty przytomności pacjenta, czyli jak w tym przypadku: nagłego zatrzymania krążenia. Jak nadto zaopiniowali biegli, przy tak dużym zaawansowaniu zmian chorobowych w płucach M. K., nawet niezwłoczne (jeszcze na piętrze mieszkania) zastosowanie tlenoterapii biernej w jej najskuteczniejszej postaci, na maskę z rezerwuarem, z maksymalnym przepływem i zniesienie pacjenta po schodach, nie gwarantowałoby wymiernego wzrostu wysycenia krwi tlenem i uniknięcia zatrzymania krążenia u M. K.. Brak podstaw do przyjęcia, że jednorazowy, krótkotrwały wysiłek (zejście po schodach), czy też nie zastosowanie tlenoterapii biernej przed zejściem pacjenta na dół miały realny wpływ na stopień niewydolności oddechowej lub przyczynił się do takiego jej zaostrzenia, żeby to z właśnie tego powodu życie i zdrowie pacjenta było bezpośrednio zagrożone. Co istotne, w świetle wyżej przedstawionych rozważań natury teoretycznej, nawet alternatywne postępowanie prawidłowe nie dawało gwarancji uratowania życia i nie niosło ze sobą realnie, istotnie zwiększyć szanse na przeżycie pacjenta M. K.. Wyliczone wyżej nieprawidłowości po stronie ratownika medycznego D. Z. nie zmieniały w sposób istotny poziomu bezpośredniego niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia w jakim z powodu choroby znalazł się M. K.. Nie ma podstaw do przyjęcia, że alternatywne postępowanie prawidłowe możliwe do zastosowania w tej sytuacji (podanie tlenu na piętrze, zniesienie pacjenta) miałoby realny, pozytywny wpływ na poziom zagrożenia życia i zdrowa. Podanie w trakcie akcji resuscytacyjnej atropiny i 0,9%/ NaCl nie miało realnego wpływu na szanse powodzenia akcji ratunkowej, ani poziom bezpośredniego niebezpieczeństwa dla zdrowa i życia pacjenta. Z klinicznego punktu widzenia, takie działania w trakcie zatrzymania akcji serca (początkowo z aktywnością elektryczną bez tętna, a następnie asystolią) pozostawały bez wpływu na procesy patofizjologiczne. Podany przy zatrzymanym krążenia płyn nie wpływał na gospodarkę wodno-elektrolitową poza pewnego stopnia wypełnieniem łożyska naczyniowego. Atropina została wprawdzie wycofana z algorytmu resuscytacji ze względu na brak udokumentowanego badaniami pozytywnego efektu terapeutycznego w asystolii, jednak równocześnie nie wykazano negatywnego efektu jej zastosowania na rokowania przeżycia pacjentów reanimowanych. W asystolii (braku jakiejkolwiek czynności elektrycznej serca) działanie to nie mogło się realizować, a zatem jej podaż nie miała żadnego znaczenia klinicznego. Nie ma podstaw jest wystarczających podstaw do przyjęcia aby nieprawidłowości postępowania kierownika zespołu ratunkowego D. Z. naraziły M. K. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

W tym stanie rzeczy w realiach tej sprawy, zgromadzony materiał dowodowy prowadzi do jednoznacznego wniosku o braku możliwości obiektywnego przypisania oskarżonemu skutku właściwego dla zarzucanego mu występku – narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo o jakim mowa w art. 160 § 1 i 2 kk. W tym stanie rzeczy należało wydać rozstrzygnięcie uniewinniające oskarżonego od postawionego mu zarzutu, z uwagi na brak realizacji znamion czynu zabronionego (art. 17 § 1 pkt 2 kpk.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

W związku z uniewinnieniem oskarżonego od zarzucanego mu czynu, o kosztach procesu orzeczono po myśli art. 632 pkt. 2 kpk, zgodnie z którym, w przypadku uniewinnienia oskarżonego koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

6.  1Podpis