Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2025 roku

Sąd Rejonowy w Opocznie I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy M. S.

Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Jaworska

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2025 roku w Opocznie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Ltd. z siedzibą w L.

przeciwko M. D.

o zapłatę

oddala powództwo.

Asesor sądowy M. S.

Sygn. akt I C 384/24

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 października 2024 roku powód (...) Ltd. z siedzibą w L., wniósł o zasądzenie od pozwanego M. D. kwoty 9 866,63 zł z maksymalnymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty od kwoty 5 000 zł oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty od kwoty 4 092,13 zł. Ponadto wniósł o zasądzenie od strony pozwanej kosztów procesu. W ramach uzasadnienia powód podniósł, że wierzytelność dochodzona pozwem pozostaje w związku z niewywiązaniem się przez M. D. z zobowiązania wynikającego z zawartej w dniu 11 marca 2020 roku umowy pożyczki zwartej pomiędzy pozwanym a (...) Sp. z o.o. – brakiem zwrotu pobranych środków pieniężnych. W zakresie legitymacji strona powodowa wskazała na zawartą w dniu 2 stycznia 2018 roku ramową umowę o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek zawartą pomiędzy (...) Sp. z o.o. (...) Sp. z o.o. oraz dalsze przekazania przez (...) Sp. z o.o. na podstawie §3, §4 i § 5 rzeczowej umowy, własności wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki nr (...) na rzecz (...) Sp. z o.o. Ostatecznie powołując się na ramową umowę przelewu wierzytelności z dnia 18 maja 2018 roku zawartą pomiędzy (...) Sp. z o.o. a powodem (...) Ltd. oraz porozumienie nr 57 z dnia 29 września 2020 roku do przedmiotowej ramowej umowy przelewy wierzytelności. (pozew k. 3-9)

W odpowiedzi na pozew, pozwany M. D. wniósł o oddalenie powództwa w całości kwestionując je co do samej zasady jak i w zakresie wysokości, zaprzeczając wszelkim twierdzeniom wskazanym w pozwie. Ponadto podniósł następujące zarzuty: nieudowodnienie roszczenia co do należności głównej jak i należności ubocznych, brak legitymacji czynnej powoda, brak skuteczności zawartych umów cesji wierzytelności, przedawnienia dochodzonego roszczenia.

W ramach uzasadnieniu wskazał na brak legitymacji biernej podnosząc, iż nie zawarł w dniu 11 marca 2020 roku z podmiotem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. za pośrednictwem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. ramowej umowy pożyczki nr (...). Powód natomiast nie dołączył do pozwu żadnego wiarygodnego dokumentu, z którego miałoby wynikać roszczenie. Ponadto zakwestionował załączony do pozwu nieuwierzytelniony wydruk zatytułowany „potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej” zaprzeczając aby otrzymał od rzekomego wierzyciela w dniu 11 marca 2020 roku wskazane środki w wysokości 5 000 zł. Zakwestionował również aby załączone do pozwu :potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej” na 1 zł w dniu 29 listopada 2018 roku, stanowiło potwierdzenie warunków umowy z dnia 11 marca 2020 roku – wykonane po upływie 20 miesięcy. W konsekwencji podniósł, iż powód nie wykazał w jaki sposób wydał przedmiot pożyczki oraz w żadne sposób nie udokumentował wypłaty tych środków na rzecz pozwanego bądź jakiegokolwiek innego podmiotu.

W dalszej części uzasadnienia, pozwany odnosząc się do zarzutu braku skuteczności zawartych umów cesji wierzytelności wskazał, iż w chwili zawarcia „umowy o przeniesieniu ryzyka niespłaconych pożyczkę” pomiędzy (...) Sp. z o.o. a (...) Sp. z o.o. z dnia 2 stycznia 2018 roku oraz „umowy ramowej przelewu wierzytelności” pomiędzy (...) Sp. z o.o. a (...) Ltd. z dnia 18 maja 2018 roku dochodzona pozwem wierzytelność względem pozwanego nie tylko nie była zindywidualizowana, ale także nie istniała. Ponadto wzniósł o zobowiązanie strony powodowej do pełnej potwierdzonej dokumentacji związanej z wskazaną umowa pożyczki, precyzyjnego wskazania w jaki sposób została zawarta umowa pożyczki, w jaki sposób pozwany złożył oświadczenie woli zawarcia rzekomej umowy, przedstawienia uwierzytelnionego wniosku złożonego przez pozwanego o udzielenie pożyczki lub innego dokumentu, z którego wynika jego wola zawarcia umowy mającej być podstawą dochodzonego przez powoda roszczenia, uwierzytelnionej kopii potwierdzenia wypłaty kwoty pożyczki dochodzonej pozwem w postaci przelewu bankowego na rachunek pozwanego, przedstawienia potwierdzenia nadania zawiadomienia o przelewie wierzytelności oraz przedsądowego wezwania do zapłaty. (odpowiedź na pozew k. 63 - 64)

W ramach pisma procesowego z dnia 3 marca 2025 roku pełnomocnik powoda ustosunkował się do w/w pisma wskazując, iż zarzuty strony pozwanej sprowadzają się wyłącznie do sforsowania własnej, korzystanej dla siebie oceny stanu faktycznego. Jednocześnie wskazując, iż przedłożenie wnioskowanych przez pozwanego dokumentów winno zostać oddalone jako całkowicie bezzasadne. (pismo k. 69-74)

Na poprzedzającym wyrokowanie terminie rozprawy nie stawiła się żadna ze stron postepowania. (protokół rozprawy k. )

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 marca 2018 roku (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., dla której usługi pośrednictwa świadczyła (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., sporządziła dokument – umowę ramową pożyczki nr (...), w którego treści wskazano, że drugą stroną umowy jest M. D. występujący jako pożyczkobiorca. Wskazano, że przedmiotowa umowa miała na celu określenie zasad na jakich pożyczkodawca reprezentowany przez pośrednika oraz pożyczkobiorca zawierać będą umowy pożyczki. (umowa ramowa pożyczki k. 24-27)

Zgodnie z treścią pkt 5 ramowej umowy pożyczki warunkiem złożenia wniosku i otrzymania pożyczki jest dokonanie samodzielnej rejestracji pożyczkobiorcy na stronie internetowej pożyczkodawcy bądź telefonicznej rejestracji na stronie internatowej za pośrednictwem konsultanta pośrednika stosownie do procedury opisanej w pkt 5.3 ramowej umowy. W celu potwierdzenia rejestracji pożyczkobiorca zobowiązany jest dokonać przelewu opłaty weryfikacyjnej na rachunek bankowy wskazany przez pośrednika działającego w imieniu pożyczkodawcy (pkt 5.2.5. 5.3.5.).

Zgodnie z pkt 7 umowy ramowej pożyczkobiorca w momencie dokonania rejestracji jednocześnie składa wniosek o pierwszą pożyczkę wskazując propozycję indywidualnych warunków umowy tj. kwoty oraz terminu spłaty pożyczki. Niezwłocznie po złożeniu wniosku o udzielenie pożyczki, przed jej zawarciem, pośrednik działający w imieniu pożyczkodawcy udostępnia pożyczkobiorcy formularz informacyjny dotyczący pożyczki objętej wnioskiem pożyczkobiorcy w formie pliku (...). Po zaakceptowaniu przez pożyczkobiorcę poprawnego wniosku pożyczkobiorcy o pierwszą pożyczkę, pośrednik działający w imieniu pożyczkodawcy udostępnia pożyczkobiorcy na trwałym nośniku ramową umowę pożyczki, formularz informacyjny, potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki oraz formularz odstąpienia w formie plików (...). Po otrzymaniu tych dokumentów pożyczkobiorca zobowiązany jest wydrukować ramową umowę pożyczki, potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki, podpisać je i wydrukować i odesłać na adres korespondencyjny pożyczkodawcy.

Pożyczkodawca za pośrednictwem pośrednika udzieli pożyczkobiorcy kolejnych pożyczek każdorazowo na podstawie odrębnych umów pożyczki zawieranych przez strony na odległość. Wniosek o udzielenie kolejnej pożyczki zarejestrowany pożyczkobiorca może złożyć za pośrednictwem formularza internetowego, wysyłając wiadomość tekstową (SMS) na numer telefonu pośrednika lub dzwoniąc na numer telefonu pośrednika i ustanie udzielić pośrednikowi wszystkich niezbędnych informacji. Niezwłocznie po złożeniu wniosku o udzielenie kolejnej pożyczki, przed zawarciem umowy pożyczki, pożyczkodawca udostępni pożyczkobiorcy formularz informacyjny dotyczący pożyczki objętej wnioskiem w formie (...). Po zaakceptowaniu przez pożyczkodawcę kolejnej pożyczki, udostępni on ramową umowę pożyczki, potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki, formularz informacyjny oraz formularz odstąpienia (pkt 8 ramowej umowy).

(umowa ramowa pożyczki k. 24-27)

W dniu 2 stycznia 2018 roku między (...) Sp. z o.o. a (...) Sp. z o.o. zawarta została umowa o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek. W umowie wskazano, że (...) Sp. z o.o. zabezpieczy odpłatnie (...) Sp. z o.o. od ponoszonego ryzyka niespłacania pożyczek. Zgodnie z § 3 umowy (...) Sp. z o.o. miała w terminie do 5 dnia kolejnego miesiąca przekazać (...) Sp. z o.o. zestawienie niespłaconych kwot pożyczek za poprzedni miesiąc, a (...) Sp. z o.o. miała do końca miesiąca, w którym otrzymała zestawienie przekazać wartość niespłaconych pożyczek. Zgodnie z § 4 umowy po rozliczeniu umowy na (...) Sp. z o.o. miała zostać przeniesiona własność wierzytelności z tytułu pożyczek, w stosunku do których dokonano płatności, o której mowa w § 3 umowy. Warunki oraz wynagrodzenie z tytułu przeniesienia własności wierzytelności miały zostać uregulowane w drodze odrębnego porozumienia. Zabezpieczeniem objęte miały zostać pożyczki udzielone przez spółkę od dnia zawarcia przedmiotowej umowy. Zgodnie z treścią § 5 po rozliczeniu umowy o której mowa w § 3 na zabezpieczającego zostanie przeniesiona własność wierzytelności z tytułu pożyczek , w stosunku do których dokonano płatności o której mowa w § 3 umowy. Warunki oraz wynagrodzenie z tytułu przeniesienia własności wierzytelności zostaną uregulowane przez strony w drodze odrębnego porozumienia. (umowa o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek k. 28)

W dniu 18 maja 2018 roku między (...) Sp. z o.o. występującą jako zbywca a (...) Ekonomi występującą jako nabywca zawarta została umowa ramowa przelewu wierzytelności. Przedmiotem tej umowy było ustalenie zasad, na których miał następować przelew wierzytelności przez zbywcę na rzecz nabywcy wynikających z umów pożyczek, w celu ich dalszej windykacji. Wskazano, że umowa ma charakter ramowy, a jej postanowienia będą miały zastosowanie do porozumień zawieranych na jej podstawie. Wierzytelności pieniężne miały być określone w poszczególnych porozumieniach. (umowa ramowa przelewu wierzytelności k. 42-43)

W dniu 29 września 2020 roku zawarto między (...) Sp. z o.o. występującą jako zbywcą a (...) Ekonomi występującą jako nabywcą porozumienie nr 57 do umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 18 maja 2018 roku. W porozumieniu wskazano, że na jego mocy zbywca sprzedaje nabywcy wierzytelności pieniężne wskazane m.in. w załączniku 1B do przedmiotowego porozumienia. (porozumienie nr 57 k. 50; załącznik 1B k. 51)

W dniu 5 czerwca 2020 roku sporządzony został dokument zatytułowany „oświadczenie” w ramach którego działający w imieniu (...) Sp. z o.o. w W. oświadczył, iż całkowita kwota została zapłacona przez zabezpieczającego zgodnie z treścią umowy o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek z dnia 2 stycznia 2018 roku pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. (oświadczenie k. 39)

W dniu 19 października 2020 roku Kancelaria (...). O. Sp. k. działając w imieniu (...) Ekonomii sporządziła pismo, w treści którego informowano M. D., że w wyniku zawarcia w dniu 18 maja 2018 roku umowy przelewu wierzytelności z (...) Sp. z o.o. (...) Ekonomii przysługuje wierzytelność z tytułu umowy pożyczki nr (...) z dnia 11 marca 2020 roku. W tej samej dacie sporządzono pismo, w treści którego wezwano M. D. do zapłaty kwoty 6 138,97 złotych z tytułu wyżej wskazanej pożyczki. (zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 57; przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 56)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W ocenie Sądu w okolicznościach sprawy powództwo nie może być uwzględnione.

Powód wywodzi swoje roszczenie z umowy pożyczki jaka miała być zawarta z pozwanego M. D. w dniu 11 marca 2020 roku.

Żądanie strony powodowej znajduje swoją podstawę prawną w art. 720 k.c., zgodnie z którym pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki, a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 993) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z ust. 2 pkt 1 tego przepisu za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Zgodnie z art. 29 ustawy umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę (ust.1), a kredytodawca lub pośrednik kredytowy jest zobowiązany niezwłocznie doręczyć umowę konsumentowi (ust. 2), która powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały (ust. 3). Przyjęta przez orzecznictwo i doktrynę interpretacja wskazanej ustawy dopuszcza zawieranie umowy o kredyt konsumencki (w tym umowy pożyczki) za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Powyższe oznacza zatem, że umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku.

Sąd był zobowiązany rozstrzygnąć, czy wyrażone przez powoda żądanie zasądzenia określonych należności znajduje swoje źródło w powołanej w uzasadnieniu pozwu umowie z dnia 11 marca 2020 roku, zawartej między (...) Sp. z o.o. a pozwanym. Aby rozstrzygnąć przedmiotową kwestię należało dokonać prawidłowej oceny twierdzeń powoda oraz załączonych przez niego dowodów.

Na wstępie czynionych w niniejszej sprawie rozważań przypomnienia wymaga, iż w myśl art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Ciężar dowodu w rozumieniu cytowanego przepisu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów, albowiem po myśli art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Reguła ta nie może być pojmowana w ten sposób, że ciąży on zawsze na powodzie, gdyż w zależności od rozstrzyganych w procesie kwestii, ciężar dowodu co do pewnych faktów będzie spoczywał na powodzie, co do innych z kolei na pozwanym ( tak SN w wyroku z 03.10.1969 r., II PR 313/69, OSNC 1970, nr 9, poz. 147). Należy jednak mieć na względzie, iż ciężar dowodu spoczywa na tym, kto twierdzi, a nie na tym, kto zaprzecza określonym faktom (ei incumbit probatio qui dicit, non qui negat). Jest to o tyle zrozumiałe, iż nie sposób obciążać określonej strony ciężarem dowodzenia wystąpienia okoliczności negatywnych (vide - wyrok SN z dnia 18 lutego 2010 r., II CSK 449/09).

Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw.

Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie stanowiskiem rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa - zgodnie z art. 6 k.c. - na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, postanowieniu z dnia 9 sierpnia 2001 r., sygn. akt II CKN 6/99).

Oznacza to, że Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie.

Gdy Sąd dojdzie do przekonania, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania ustaleń faktycznych zgodnych z twierdzeniami określonej stron to konsekwencją powyższego będzie uznanie, że fakty przytoczone na uzasadnienie żądań są nieudowodnione. Zasadą jest, że to na stronie twierdzącej spoczywa ryzyko niekorzystnego dla niej rozstrzygnięcia spowodowanego niesprostaniem ciężarowi dowodu.

Tak jak zostało to już wcześniej wskazane (...) Ekonomik swoje uprawnienie do dochodzenia przedmiotowego roszczenia wywodziła - zgodnie z treścią pozwu - z umowy pożyczki nr (...) z dnia 11 marca 2020 roku zawartej pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a pozwanym oraz z nabycia wierzytelności wynikającej z tej umowy w drodze ramowej umowy cesji z dnia 18 maja 2018 roku. Powód w toku postępowania nie dołączył przedmiotowej umowy pożyczki nr (...) a jedynie ramową umowę pożyczki o tym samym numerze.

Powód dołączył do akt postępowania dokumentację, która wskazuje na nabycie przez niego pewnego pakietu wierzytelności od (...) Sp. z o.o. Powód załączył umowę ramową przelewu wierzytelności zawartą w dniu 18 maja 2018 roku między (...) Sp. z o.o. występującą jako zbywca a (...) Ekonomi występującą jako nabywca. Przedstawił również porozumienie nr 57 z dnia 18 maja 2018 roku. Przejście ogółu wierzytelności wynika pierwotnie z umowy o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek, z której wynika, iż wolą stron czynności prawnej było odpłatne zabezpieczenie przez (...) Sp. z o.o. (tj. zabezpieczającego) od ponoszonego ryzyka niespłacania pożyczek (§ 1 ust. 1 umowy). możliwość nabycia wierzytelności regulował § 5 wskazanej umowy. Przelew jest umową, mocą której wierzyciel przenosi wierzytelność na osobę trzecią. W związku z czym zamierzonym skutkiem zawarcia umowy przelewu będzie utrata wierzytelność przez cedenta i uzyskanie jej przez cesjonariusza. Do elementów przedmiotowo istotnych umowy cesji wierzytelności zatem należy m.in. przeniesienie wierzytelności ze zbioru majątku dotychczasowego wierzyciela (pierwotnego) na rzecz wierzyciela wtórnego. Potwierdzenie skutecznego przejścia wierzytelności na powoda oświadczenie z dnia 5 czerwca 2020 roku odnoszące się w swej treści do § 5 umowy o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek. Tym samym Sąd nie neguje skutecznego zawarcia wskazanych umów przez zbywców wierzytelności i nabywców.

Wbrew jednak wskazanym wyżej okolicznościom, przedmiotowe dokumenty wobec braku przedłożenia przez stronę po wdową przedmiotowej umowy pożyczki z której wywodzi swoje roszczenie, nie mogą stanowić podstawy rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W świetle postawy procesowej pozwanego, który konsekwentnie przeczył, aby strony zawarły umowę pożyczki na warunkach wskazanych w pozwie lub składał wniosek o udzielenie takiej pożyczki, powód był obowiązany w toku tego postępowania wykazać, że pozwany złożył oświadczenie woli wyrażające zgodę na zawarcie umowy pożyczki na warunkach wynikających z ramowej umowy pożyczki.

W konsekwencji powód, który uzasadniając żądanie pozwu powoływał się na zawarcie umowy pożyczki oraz dochodził w związku z tym niespłaconego kapitału wraz z odsetkami umownymi od przeterminowanego zadłużenia powinien wykazać, iż pozwanego łączyła z pierwotnym wierzycielem umowa pożyczki przenosząca określoną wartość, wydanie przedmiotu pożyczki pozwanemu, skuteczne wypowiedzenie umowy pożyczki, a następnie wysokość dochodzonego roszczenia. Godzi się przypomnieć, jak już wyżej wskazano, że zgodnie ze stanowiskiem judykatury, kodeksowa definicja pożyczki wskazuje, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku i wykonanie tego świadczenia powód powinien udowodnić w procesie cywilnym. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swego świadczenia umownego tj. zwrot pożyczki (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 r., I ACa 285/12, LEX nr 1162845). Innymi słowy pozwany, od którego powód domaga się zwrotu pożyczki nie musi wykazywać zwrotu pożyczki, dopóty powód nie wykaże, że pożyczka została udzielona.

W ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy nie pozwalał na uznanie, że strona powodowa ciężarowi temu podołała. Materiał dowodowy – w ocenie Sądu, przy uwzględnieniu zarzutów formułowanych przez pozwaną – nie potwierdza, aby doszło do zawarcia umowy pożyczki na którą powołuje się strona powodowa w treści pozwu. Przeprowadzone w sprawie dowody nie pozwoliły na wykazanie tego faktu.

Jak wynika z ramowej umowy pożyczki warunkiem złożenia wniosku i otrzymania pożyczki było dokonanie samodzielnej rejestracji pożyczkobiorcy na stronie internetowej pożyczkodawcy. Potwierdzenie rejestracji, tożsamości pożyczkobiorcy oraz warunków ramowej umowy pożyczki miało nastąpić poprzez dokonanie przelewu opłaty w kwocie odpowiednio 1 zł. Zgodnie z pkt 7 umowy ramowej pożyczkobiorca w momencie dokonania rejestracji jednocześnie składa wniosek o pierwszą pożyczkę wskazując propozycję indywidualnych warunków umowy tj. kwoty oraz terminu spłaty pożyczki. Niezwłocznie po złożeniu wniosku o udzielenie pożyczki, przed jej zawarciem, pośrednik działający w imieniu pożyczkodawcy udostępnia pożyczkobiorcy formularz informacyjny dotyczący pożyczki objętej wnioskiem pożyczkobiorcy w formie pliku (...). Po zaakceptowaniu przez pożyczkobiorcę poprawnego wniosku pożyczkobiorcy o pierwszą pożyczkę pośrednik działający w imieniu pożyczkodawcy udostępnia pożyczkobiorcy na trwałym nośniku ramową umowę pożyczki, formularz informacyjny, potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki oraz formularz odstąpienia w formie plików (...). Po otrzymaniu tych dokumentów pożyczkobiorca zobowiązany jest wydrukować ramową umowę pożyczki, potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki, podpisać je i wydrukować i odesłać na adres korespondencyjny pożyczkodawcy.

Kolejne pożyczki natomiast miały być udzielane pożyczkobiorcy na podstawie odrębnych umów pożyczki. Wniosek o udzielenie kolejnej pożyczki zarejestrowany pożyczkobiorca może złożyć za pośrednictwem formularza internetowego, wysyłając wiadomość tekstową (SMS) na numer telefonu pośrednika lub dzwoniąc na numer telefonu pośrednika i ustanie udzielić pośrednikowi wszystkich niezbędnych informacji. Niezwłocznie po złożeniu wniosku o udzielenie kolejnej pożyczki, przed zawarciem umowy pożyczki, pożyczkodawca udostępni pożyczkobiorcy formularz informacyjny dotyczący pożyczki objętej wnioskiem w formie (...). Po zaakceptowaniu przez pożyczkodawcę kolejnej pożyczki, udostępni on ramową umowę pożyczki, potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki, formularz informacyjny oraz formularz odstąpienia (pkt 8 ramowej umowy).

Na poparcie swoich żądań powód przedłożył umowę ramową pożyczki, potwierdzenie przelewu na kwotę 1 zł oraz na kwotę 5 000 zł.

Wskazać należy, iż w kodeksie cywilnym zostały wskazane essentialia negotii umowy pożyczki, które stanowią nie tylko oznaczenie stron i określenie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, ale obejmują również zobowiązanie się do ich przeniesienia oraz obowiązek zwrotu przedmiotu pożyczki. W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zatem zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę pożyczki, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku ( wyrok S. Apel. W Łodzi z 18.06.2015r., I ACa 33/15, LEX nr 1789954).

Powód załączył do pozwu wydruk ramowej umowy pożyczki nr (...) (k. 24-27), która miała zostać zawarta przez wierzyciela pierwotnego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a pozwanym M. D.. Z treści tej umowy nie wynika kiedy pozwanemu miała zostać udzielona pożyczka, w jakiej wysokości, na jaki okres miałaby zostać udzielona pożyczka i czy kwota pożyczki została faktycznie pozwanemu przekazana, jak również brak jest możliwości ustalenia jakichkolwiek zasad związanych z obciążeniem pożyczkobiorcy kosztami pozaodsetkowymi pożyczki w postaci ewentualnych opłat administracyjnych, prowizji oraz ich wysokości.

Powód nie przedłożył natomiast konkretnej umowy „pożyczki krótkoterminowej”, na podstawie której miała być udzielona pozwanemu pożyczka bądź jakiegokolwiek dokumentu z którego wynikać miałaby dochodzona pozwem kwota oraz składowe tej kwoty. Jak wyżej wskazano załączył jedynie do pozwu dokument w postaci wydruku ramowej umowy pożyczki dotyczący pożyczki, na podstawie którego nie można ustalić jaka konkretnie kwota pożyczki została udzielona pozwanemu (jako całkowita kwota pożyczki), jakie kwoty składają się na sumę wszystkich środków pieniężnych, które zostały potencjalnie udostępnione pożyczkobiorcy oraz na jaki okres została zawarta wskazywana umowa. Wskazany dokument w postaci ramowej umowy pożyczki, w żaden sposób nie odnosił się do składowych potencjalnie zawartej umowy pożyczki, w tym jak już wyżej wskazano, wysokości naliczonych odsetek oraz pozaodsetkowych kosztów pożyczki co ostatecznie niweczyło możliwość zbadania przez Sąd z urzędu zgodności naliczania pozaodsetkowych kosztów z obowiązującymi przepisami. W konsekwencji brak jest możliwości, za pomocą materiału dowodowego zaoferowanego przez stronę powodową, zweryfikowania zasad na jakich została udzielona pożyczka na jaką powołuje się strona powodowa.

Dowodu zawarcia przez pozwanego umowy pożyczki z dnia 11 marca 2020 roku, na którą powoduje się strona powodowa, nie stanowią również: potwierdzenie przelewu pieniężnego kwoty 1 zł ani potwierdzenie przelewu kwoty 5000 zł.

Dowodu zaakceptowania przez pozwaną warunków tej konkretnej umowy pożyczki z której wywodzi swoje roszczenie powód nie stanowi wydruk potwierdzenia przelewu przychodzącego kwoty 1 zł opatrzony datą 29 listopada 2018 roku, bowiem jeżeli już uznać ten dokument za prawidłowy to stanowi on potwierdzenie zawarcia ramowej umowy pożyczki o nr (...) zgodnie z informacją wskazaną w przelewie, a nie pożyczki objętej niniejszym pozwem, której data jak wskazuje sama strona powodowa opiewa na 11 marca 2020 roku. Zważyć należy, iż dokument z k. 23 akt wskazuje na dokonanie przelewu w dacie o 20 miesięcy wcześniejszej niż data umowy pożyczki , na którą powołuje się strona powodowa i nie odnosi się w żaden sposób do umowy powoływanej przez powoda jako podstawa jego roszczenia. Pozwany dokonując ewentualnie wskazanego przelewu na rzecz powoda, ujawnił w ten sposób wolę zawarcia innej umowy niż ta, z której powodowa spółka wywodzi dochodzone pozwem roszczenia, a przy tym powód w żaden sposób nie wykazał, że istnieją okoliczności nakazujące inaczej tłumaczyć złożone przez pozwanego oświadczenie woli.

Ponadto jak wskazane zostało to w treści ramowej umowy pożyczki – dokonanie omawianego przelewu ma na celu jedynie potwierdzenie rejestracji, tożsamości pożyczkobiorcy oraz warunków ramowej umowy pożyczki. Zarejestrowanie pożyczkobiorcy i potwierdzenie warunków ramowej umowy pożyczki nie jest wystarczające do zawarcia umowy pożyczki, gdyż zgodnie z treścią w/w umowy ramowej, konieczne jest jeszcze m.in. złożenie przez pożyczkobiorcę wniosku o pożyczkę.

Z powyższych zapisów wynika, że dokonaniu przez pożyczkobiorcę przelewu kwoty 1 zł nie można przypisywać znaczenia skutecznego zawarcia umowy pożyczki z dnia 11 marca 2020 roku na kwotę 5 000 zł.

Powód podnosił, że przekazał na rachunek pozwanego kwotę pożyczki w dniu 11 marca 2020 roku, przedkładając potwierdzenie transakcji przekazania kwoty 5 000 zł. Jednak wskazanego w tym potwierdzeniu numeru rachunku bankowego odbiorcy nie sposób powiązać z rachunkiem bankowym pozwanego wobec braku przedłożenia wniosku o udzielenie pożyczki, samej umowy pożyczki bądź jakiegokolwiek potwierdzenia jej zawarcia wskazującego na parametry udzielonej pożyczki. Brak jest dowodu, by taki numer rachunku wskazywał on do wypłaty środków lub aby z tego rachunku bankowego uiścił opłatę weryfikacyjną. Powód nie wykazał, że rachunek na który nastąpił przelew należy do pozwanego, który zaprzeczył, by otrzymał tę kwotę. Należy przy tym podkreślić, że pozwany nie miał obowiązku dowodzić, że rachunek ten nie należał do niego.

Ponadto przedłożony na tą okoliczność wydruk (k. 22) posiada znikomą wartość dowodową, albowiem nie pochodzi on od instytucji prowadzącej rachunek pożyczkodawcy. Wydruk ten jest jedynie dokumentem wewnętrznym pożyczkodawcy. Co istotne pozwany w toku sprawy zdecydowanie zaprzeczył, jakoby otrzymał kiedykolwiek kwotę 5 000 zł.

Jak już wyżej wskazano, z zapisów ramowej umowy pożyczki wynika jednoznacznie, że koniecznym warunkiem udzielenia pożyczki było złożenie przez pożyczkobiorcę stosownego wniosku z jednoczesnym podaniem propozycji indywidualnych warunków umowy, tj. kwoty pożyczki oraz terminu spłaty pożyczki. Pozwany w toku procesu stanowczo zaprzeczał jakoby taki wniosek kiedykolwiek składała. Strona powodowa, zgodnie z ciążącym na niej na podstawie art. 6 k.c. ciężarem dowodu, winna zatem wykazać, że doszło do złożenia takiego wniosku przez pozwanego. Tymczasem nie przedłożyła na powyższą okoliczność żadnych dowodów. W szczególności takimi dowodami nie są ramowa umowa pożyczki oraz dwa wydruki z systemu stanowiące potwierdzenie przelewów na kwotę 5 000 zł oraz 1 zł. Jak już wyżej wskazano, ramowa umowa pożyczki w żaden sposób, nie pozwala na identyfikację umowy, której miałaby dotyczyć. Brak również dowodu doręczenia dokumentów pozwanemu oraz zaakceptowania przez niego wynikających z nich warunków umowy.

Ponadto, powtórnie powołując, iż zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W § 2 przywołanego przepisu wskazano, że umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej.

Niewątpliwie zawieranie umów za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość jest dozwolone w obrocie prawnym. Nie jest ono wyłączone przez art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim i art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki.

W niniejszej sprawie zastosowanie właśnie mają przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Stosownie do treści art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość to umowa zawierana z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, o której mowa w ustawie z dnia 2 marca 2000 roku o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny. Zgodnie z art. 29 ustawy umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę (ust.1), a kredytodawca lub pośrednik kredytowy jest zobowiązany niezwłocznie doręczyć umowę konsumentowi (ust. 2), która powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały (ust. 3). Przyjęta przez orzecznictwo i doktrynę interpretacja wskazanej ustawy dopuszcza zawieranie umowy o kredyt konsumencki (w tym umowy pożyczki) za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Powyższe oznacza zatem, że umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku.

Tym samym wykładnia obu przytoczonych przepisów potwierdza możliwość zawarcia umowy z konsumentem bez wzajemnej obecności stron przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. W każdym przypadku do skutecznego zawarcia umowy może dojść tylko wtedy, gdy obie strony wyraziły zgodne oświadczenia woli.

Z treści przedłożonego wydruku ramowej umowy pożyczki wynika wprost, że pożyczka jest udzielana pożyczkobiorcy, który złożył za pośrednictwem serwisu internetowego wniosek o pożyczkę, zaakceptował umowę pożyczki oraz przeszedł poprawnie weryfikację. Samo utworzenie konta nie jest równoznaczne ze złożeniem wniosku o pożyczkę ani z zawarciem umowy pożyczki.

Dla ustalenia, że strony wyraziły zgodną wolę zawarcia umowy pożyczki koniecznym jest zatem również dysponowanie wnioskiem o udzielenie pożyczki. To w treści wniosku pożyczkobiorca oświadcza, że zamierza zawrzeć umowę pożyczki.

Wbrew ciężarowi dowodu powód nie załączył do akt również wniosku pozwanego o zawarcie umowy pożyczki, który wskazywałby na jego wolę zawarcia umowy pożyczki na sprecyzowanych tam warunkach obejmujących wnioskowaną kwotę pożyczki i okres spłaty. Bez wykazania tej okoliczności nie sposób mówić o skutecznym nawiązaniu stosunku prawnego (umowy pożyczki). W przypadku podmiotu zawodowo trudniącego się udzielaniem pożyczek, w szczególności za pośrednictwem serwisu internetowego, nie zachodzą przy tym żadne obiektywne przeszkody do przedstawienia takiego wniosku wraz z odpowiednim zapisem w systemie informatycznym potwierdzonym wydrukiem komputerowym. Działalność polegająca na świadczeniu usług finansowych w formie elektronicznej powinna bowiem opierać się na bezpiecznych i przejrzystych instrumentach elektroniczno – internetowych. Tymczasem powód przedstawił jedynie pewien wycinek dokumentów, pomijając to, że dowody powinny oddawać pełen przebieg wydarzeń. Dopiero wówczas możliwa byłaby weryfikacja tego czy doszło w skuteczny i ważny sposób do zaciągnięcia zobowiązania pożyczkowego.

Strona będąca profesjonalistą, obowiązanym do podwyższonej staranności w obrocie prawnym, powinna być świadoma ograniczeń dowodowych wiążących się z taką formą zawarcia umowy i uzyskać, a następnie przedstawić dowody złożenia oświadczenia woli przez pożyczkobiorcę. Tego powód w niniejszym procesie nie uczynił. Sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów, zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek taki spoczywa na stronach.

Rolą powoda było wykazanie, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy pożyczki o określonej treści, oraz że należność dochodzona w rozpoznawanej sprawie wynika z tej umowy. Powód był w toku postępowania reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i nic nie stało na przeszkodzie, aby sprostał temu obowiązkowi. Ponadto powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, winien przejawiać staranność w wykazaniu zasadności powództwa. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7.11.2007 r. (II CSK 293/07), ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć nie tylko jako obarczenie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń, ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności.

Art. 509 § 1 k.c. przewiduje, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przedmiotem przelewu może być wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać oraz w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Warunkiem nabycia wierzytelności jest jej istnienie w wysokości i strukturze (kapitał, odsetki) wskazanej w umowie cesji. Cesjonariusz nabędzie wierzytelność tylko w takim zakresie, w jakim służyła ona cedentowi. Przeniesienie wierzytelności odbywa się zgodnie z zasadą, że nikt nie może przenieść więcej praw niż sam posiada (nemo plus iuris ad alium transferre potest quam ipse habet).

Powód wywodzi swoje roszczenie z umowy pożyczki z dnia 11 marca 2020 roku. Nie wykazał jednak, że do zawarcia tej umowy rzeczywiście doszło, kto był pożyczkodawcą, pożyczkobiorcą wskazanej w pozwie umowy.

Podkreślić ponownie wypada, że na podstawie przedłożonych dokumentów nie można ustalić stron rzekomej umowy z dnia 11 marca 2020 roku oraz czy taka umowa w ogóle została zawarta. Wobec braku złożenia przedmiotowej umowy pożyczki nie są również znane jej postanowienia, co uniemożliwia odniesienie się do jej treści i weryfikację istnienia oraz wysokości należności głównej, a ponadto odsetek umownych, kosztów pozadsetkowych i daty wymagalności. Zgodnie natomiast z umową cesji powód był zobowiązany do odebrania niezbędnej dokumentacji źródłowej potwierdzającej istnienie wierzytelności. Winien był zatem liczyć się z oddaleniem powództwa w razie nieprzedłożenia przedmiotowej dokumentacji.

Przy czym Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76). W myśl zatem ogólnych zasad - na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających jego roszczenie, a mianowicie faktu, że z tytułu niespłaconego zadłużenia powstałego na skutej zawarcia umowy na którą powołuje się w treści pozwu, należy mu się żądania w pozwie kwota.

Ciężar udowodnienia spoczywa bowiem na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c.

Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Mając uwadze rozkład ciężaru dowodu w niniejszej sprawie, wykazanie istnienia ważnego zobowiązania oraz wysokości tego zobowiązania obciążała powoda, jako domagającego się od pozwanej zapłaty należności z tytułu powołanej umowy. Zatem obowiązkiem powoda było wykazanie źródła roszczenia, aby Sąd mógł dokonać weryfikacji zasadności powództwa oraz jego wysokości, terminów spłaty oraz postanowień związanych z wypowiedzeniem umowy. Żadna z tych okoliczności nie została udowodniona. Wskazać należy, iż strona powoda jest profesjonalistą w obrocie, zawodowo i na dużą skalę trudniącą się zawieraniem tego typu umów. Tymczasem strona powodowa nie zadośćuczyniła powyższemu obowiązkowi.

Powód, w toku niniejszego procesu, nie przedłożył wystarczającego materiału dowodowego potwierdzającego istnienia przedmiotowej umowy. W konsekwencji uniemożliwił on Sądowi weryfikację okoliczności wskazanych w uzasadnieniu pozwu, w szczególności w zakresie ustaleń dotyczących zawartej umowy w zakresie jej warunków, faktycznej wysokości ewentualnego zadłużenia, wysokości odsetek i terminów spłaty tego zobowiązania, możliwości wypowiedzenia umowy i wymagalności roszczenia.

Niewątpliwym natomiast jest, że warunkiem otrzymania należności jest udowodnienie, że takie prawo faktycznie przysługiwało powodowi.

Mając na uwadze jedną z podstawowych zasad postępowania cywilnego, a mianowicie obowiązku udowadniania faktów i twierdzeń przez stronę wywodzącą z tychże faktów skutki prawne, określoną w dyspozycji art. 6 k.c., Sąd uznał, iż to rzeczą powoda było dążyć do zgromadzenia i przedstawienia Sądowi należytego rodzaju dowodów. Wszelkie zatem zaniechania podejmowania takich działań przez powoda, jego ewentualne zaniedbania i przeoczenia, stanowią zarazem wyraz woli strony powodowej i pociągać muszą za sobą niekorzystne dla niej skutki procesowe

Wobec wydania przez Sąd zarządzenia wzywającego powoda do złożenia dokumentów powołanych w treści odpowiedzi na pozew oraz odpowiedzi strony pozwanej opartej jedynie na złożeniu pisma procesowego odbierającego podniesione zarzuty - dodatkowa inicjatywa Sądu w zakresie zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie stanowiłaby wręcz wyraz zaburzenia zasady równowagi stron w postępowaniu.

Reasumując powód nie przedłożył wystarczających dowodów wskazujących na istnienie wierzytelności wobec pozwanego a tym samym nie udowodnił dochodzonego roszczenia. Strona powodowa nie wykazała, że powstał stosunek zobowiązaniowy, na podstawie którego pozwany miał obowiązek spełnić świadczenie na jej rzecz.

Wskazać przy tym należy , iż jeśli przyjąć za datę zawarcia umowy pożyczki datę wskazaną w pozwie tj. 11 marca 2020 roku ( z dokumentów przedłożonych przez powoda nie wynika inna data zawarcia umowy pożyczki), przy przyjęciu, iż okres spłaty pożyczki wynosił 30 dni ( czas obowiązywania umowy wskazany również w treści pozwu), to roszczenie dochodzone pozwem przy przyjęciu trzyletniego okresu przedawnienia ( art. 118 kc) , który sąd w sprawach przeciwko konsumentom jest obowiązany uwzględniać z urzędu oraz fakt wytoczenia powództwa w ramach (...), w dacie wniesienia pozwu nie można byłoby uznać roszczenia za przedawnione.

Wskazać jednak należy, iż wobec braku przedłożenia przedmiotowej umowy pożyczki nie ma możliwości zweryfikowania przez Sąd daty wymagalności ewentualnego roszczenia, które powód wywodził z umowy wskazanej w treści pozwu.

Mając na uwadze powyżej wskazane okoliczności Sąd oddalił powództwo jako nieudowodnione.

Asesor sądowy M. S.