Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 07 marca 2023 roku w sprawie o sygn. akt II W 722/22

W dniu 08 czerwca 2022 roku około godziny 08:45 E. P. jechała samochodem marki O. (...) koloru niebieskiego o nr rej. (...) od strony B. do miejsca pracy znajdującego się w W.. Na drodze publicznej (...), na wysokości skrzyżowania z drogą prowadzącą do miejscowości S. zauważyła ona srebrny pojazd jadący z naprzeciwka, który nie trzymał toru jazdy i zaczął zjeżdżać na jej pas ruchu. Pokrzywdzona widziała, że samochodem tym kierował łysy mężczyzna o krępej budowie ciała. Nie zauważyła, żeby przewoził on jakichkolwiek pasażerów.

E. P., żeby uniknąć czołowego zderzenia, odbiła w kierunku prawego pobocza. Nie była ona w stanie zjechać dalej, gdyż inaczej wpadłaby do rowu obok jezdni. Kierujący srebrnym pojazdem uderzył wówczas w lewy bok samochodu wyżej wymienionej, uszkadzając lusterko, zarysowując i wgniatając lewe drzwi od strony pasażera oraz urywając tylny zderzak.

Sprawca zdarzenia nie zatrzymał się, tylko kontynuował jazdę w kierunku B.. E. P. o kolizji drogowej powiadomiła policję, a następnie udała się do miejsca pracy, gdzie oczekiwała na przyjazd funkcjonariuszy. Po przybyciu patrolu została rozpytana na okoliczności zdarzenia oraz poddana badaniu stanu trzeźwości z wynikiem 0,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Zostały również dokonane oględziny pojazdu O. (...), podczas których ujawniono widoczne ślady lakieru koloru srebrnego.

Dane dotyczące wyglądu kierowcy oraz pojazdu uczestniczącego w kolizji drogowej zostały przekazane dyżurnemu Komendy Powiatowej Policji w B., a następnie także innym patrolom Policji oraz Straży Miejskiej.

/dowody: notatka urzędowa – k. 6; protokół oględzin pojazdu marki O. (...) – k. 8; protokół badania stanu trzeźwości E. P. wraz ze świadectwem wzorcowania – k. 9 – 10; zeznania świadka E. P. – k. 14 – 15, 57 – 58; zeznania świadka M. M. – k. 20, 58 – 59; zeznania świadka P. J. – k. 22, 59 - 60/

Pojazd marki O. (...) został zarejestrowany o godzinie 08.48 – 08.49 na kamerze monitoringu, gdy przejeżdżał ulicą (...) przez rondo (...). Samochodem tym kierował obwiniony P. P., a w środku nie było żadnych innych pasażerów. Na nagraniu widoczne były także uszkodzenia pojazdu w okolicy lewego przedniego narożnika, błotnika, drzwi oraz lusterka bocznego.

/dowód: protokół oględzin nagrania monitoringu z załącznikami – k. 32 -37 załączonych do sprawy akt II K 439/22/

Funkcjonariusze Straży Miejskiej, P. M. i R. W., ujawnili na osiedlu (...) przed blokiem numer (...), pod sklepem (...), samochód koloru srebrnego marki O. (...) o nr rej. (...), którego uszkodzenia odpowiadały opisowi zdarzenia przekazanemu przez dyżurnego KPP w B.. Pojazd miał włączony silnik, a za jego kierownicą spał obwiniony P. P.. Po otwarciu drzwi samochodu funkcjonariusze Straży Miejskiej wyczuli woń alkoholu. Obudzili oni obwinionego, któremu nakazali opuścić pojazd, wyłączyli silnik oraz odebrali mu kluczyki. P. P. miał bełkotliwą mowę, nie potrafił wyjaśnić, co się wydarzyło i dlaczego samochód jest uszkodzony.

Na miejsce zostali wezwani również funkcjonariusze Policji. P. P. tłumaczył im wówczas, że kilkadziesiąt minut wcześniej jechał z P. z kolegą i to on miał prowadzić samochód. Według obwinionego po powrocie do B. kolega opuścił pojazd, a on postanowił się zdrzemnąć. Obwiniony nie chciał jednak podać żadnych danych osobowych kolegi. W toku prowadzonych przez Policję czynności pod sklep dojechała także E. P., która zidentyfikowała pojazd marki O. (...) jako ten, który spowodował kolizję drogową. Pokrzywdzona nie miała również żadnych wątpliwości, że kierującym był okazany jej przez funkcjonariuszy P. P..

/dowody: protokół oględzin pojazdu marki O. (...) – k. 7; zeznania świadka E. P. – k. 14 – 15, zeznania świadka M. M. – k. 20, 58 – 59; zeznania świadka P. J. – k. 22, 59 – 60, zeznania świadka P. M. – k. 84 – 85; zeznania świadka R. W. – k. 85/

Podczas czynności przeprowadzonych przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej i Policji na osiedlu (...) przed blokiem numer (...), obwiniony P. P. został zatrzymany, a także poddany badaniom stanu trzeźwości z wynikami: o godzinie 11.15 – 0,73 mg/l, o godzinie 11.18 – 0,77 mg/l, o godzinie 11.52 – 0,73 mg/l, zaś o godzinie 12.23 – 0,64 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

/dowód: protokół badania stanu trzeźwości P. P. – k. 11 - 12/

Na podstawie uzyskanych wyników badań biegła nie była w stanie z całą pewnością stwierdzić, że w chwili ich przeprowadzenia obwiniony znajdował się w fazie eliminacji alkoholu. W świetle wyników badań stanu trzeźwości urządzeniem pomiarowym biegła wskazała natomiast, że P. P. mógł spożywać alkohol w okresie od kilku do kilkunastu godzin przed wykonaniem pomiarów zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. W związku z tym, że maksymalne stężenie alkoholu u obwinionego występowało w czasie 11.15 – 11.52, zakończenie przez niego konsumpcji alkoholu mogło mieć miejsce najpóźniej około godziny 10.00 w przypadku spożycia alkoholu na pusty żołądek oraz około godziny 09.00 w przypadku spożycia alkoholu na wypełniony żołądek. Dokładne określenie godziny rozpoczęcia spożywania przez P. P. alkoholu nie było możliwe.

/dowód: opinia dot. badań retrospektywnych nr (...) ze sprawy II K 439/22 – k. 62 - 65/

Obwiniony P. P. ma 31 lat. Nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W przeszłości był on wielokrotnie karany sądownie, między innymi wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 21 sierpnia 2017 roku w sprawie o sygn. akt II K 503/17 za czyn z art. 178a § 1 k.k. Był on również uprzednio ukarany za wykroczenie z art. 97 k.w. polegające na naruszeniu zakazu korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku.

/dowody: wyjaśnienia obwinionego P. P. – k. 17 – 18, informacja o wpisach z ewidencji kierowców – k. 19, dane o karalności – k. 48 – 51 załączonych akt II K 439/22; odpis wyroku II K 503/17 – k. 15 załączonych akt II K 439/22/

W sprawie przed Sądem Rejonowym w Bełchatowie o sygn. akt II K 439/22 dotyczącej tego samego zdarzenia faktycznego, zapadł wobec P. P. nieprawomocny na chwilę obecną wyrok skazujący za czyn z art. 178a § 4 k.k.

/dowód: odpis wyroku II K 439/22 – k. 77/

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie policyjnej notatki urzędowej opisującej zdarzenie, protokołów badań stanu trzeźwości pokrzywdzonej i obwinionego, protokół oględzin pojazdów uczestniczących w kolizji oraz zeznań świadków E. P., M. M., P. J., P. M. oraz R. W., które pozostawały ze sobą spójne i wzajemnie się uzupełniały. W ocenie sądu zeznania te stanowiły wiarygodne źródła dowodowe. Świadkowie składali je bowiem w sposób uporządkowany, zrozumiały, a na ich podstawie możliwe było odtworzenie przebiegu zdarzeń z dnia 08 czerwca 2022 roku dotyczących popełnionego przez P. P. wykroczenia. Sąd wziął jednocześnie pod uwagę to, że zeznający w sprawie świadkowie są osobami obcymi dla obwinionego, a w konsekwencji nie mieli oni podstaw do pomawiania obwinionego o popełnienie zarzucanego mu wykroczenia czy też zeznawania nieprawdy na jego niekorzyść.

Za wiążące sąd uznał zarazem wnioski opinii z zakresu badań retrospektywnych sporządzonej na potrzeby postępowania karnego II K 439/22 dotyczącego tożsamego zdarzenia faktycznego. Opinia ta cechuje się bowiem zupełnością, obiektywnością i rzetelnością, została zarazem sporządzona przed podmiot dysponujący fachową wiedzą. Nie umknęło przy tym uwadze sądu, że biegła na podstawie uzyskanych wyników badań stanu trzeźwości P. P. nie była w stanie ustalić w sposób jednoznaczny i kategoryczny, jaki był stopień nietrzeźwości obwinionego w momencie kolizji drogowej oraz kiedy zakończył on spożywanie alkoholu. Pewne ustalenia zawarte w treści opinii, tj. wskazanie przypuszczalnej godziny zakończenia spożywania alkoholu przez P. P. jako godziny 09.00 – 10.00 (czyli niedługo po kolizji) w powiązaniu z pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, okazały się przydatne dla odtworzenia stanu faktycznego sprawy.

Waloru wiarygodności sąd nie mógł natomiast przypisać wyjaśnieniom obwinionego P. P., który nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Chociaż żaden dowód samodzielnie, pojedynczo, nie udowadniał tezy, jakoby wyżej wymieniony doprowadził do kolizji, kierując samochodem pod wpływem alkoholu, tak ocena całokształtu materiału dowodowego dała podstawy do przypisania P. P. wykroczenia z art. 86 § 2 k.w. Przede wszystkim wskazać wypada, że świadek E. P. w momencie zderzenia widziała mężczyznę prowadzącego samochód marki O. (...), a następnie podczas czynności prowadzonych na osiedlu (...), przed blokiem numer (...), zidentyfikowała okazanego jej przez funkcjonariuszy P. P. jako sprawcę zdarzenia. Pokrzywdzona nie widziała, żeby obwiniony przewoził jakichkolwiek pasażerów, natomiast sposób poruszania się przez niego po drodze, nietrzymanie toru jazdy, w ocenie sądu wyraźnie wskazywał na stan nietrzeźwości kierowcy. Należy bowiem pamiętać, że zdarzenie miało miejsce w czerwcu, w ciągu dnia, w korzystnych warunkach pogodowych; trudno więc doszukiwać się innych przyczyn, dla których P. P. całkowicie utracił panowanie nad samochodem.

Sąd przeanalizował również dokładnie zachowanie obwinionego podczas czynności przeprowadzanych najpierw przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej, a następnie przez Policję. Zgodnie z wiarygodnymi, konsekwentnymi zeznaniami P. M. i R. W., po otwarciu samochodu wyczuli oni woń alkoholu, zaś P. P. w rozmowie z nimi nie potrafił wyjaśnić uszkodzeń należącego do niego pojazdu. Nie wspominał również nic o tym, jakoby miał spożywać alkohol już po udziale w kolizji. Doświadczenie życiowe i zasady logicznego, prawidłowego rozumowania podpowiadają natomiast, że gdyby rzeczywiście obwiniony w momencie zderzenia z pojazdem E. P. był trzeźwy, a alkohol pił dopiero w godzinach późniejszych, powiedziałby o tym funkcjonariuszom przy pierwszej możliwej okazji. Nie zrobił tego, co więcej po przybyciu patrolu Policji twierdził, że wracał z P. z kolegą i to kolega prowadził pojazd. Nie chciał jednak danych osobowych rzekomego kolegi podać, co w sposób oczywisty świadczy o tym, że była to wyłącznie nieudolnie przyjęta przez obwinionego linia obrony, której przeczą zresztą nie tylko zeznania świadek E. P., ale również nagrania z kamery monitoringu. Na nagraniu widać bowiem siedzącego za kierownicą P. P.; brak natomiast innych osób w pojeździe.

Nie bez znaczenia dla oceny stanu nietrzeźwości obwinionego w chwili zdarzenia pozostawało również jego zachowanie następujące bezpośrednio po samej kolizji. P. P. nie zatrzymał się, nie sprawdził czy pokrzywdzonej nic się nie stało, zamiast tego uciekł z miejsca zdarzenia - zdaniem sądu - w obawie o wyniki badania urządzeniem pomiarowym. Na samym końcu wystarczy dodać, że ujawniony przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej na osiedlu (...) pojazd obwinionego miał włączony silnik, a obwiniony spał, siedząc za jego kierownicą. Można więc zasadnie przypuszczać, że wymieniony usnął w takim miejscu na skutek działania alkoholu na organizm.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 86 § 1 k.w., kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny. Natomiast, ten kto dopuszcza się wykroczenia określonego w § 1, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny w wysokości nie niższej niż 2500 złotych.

W przedmiotowej sprawie nie budziło wątpliwości sądu to, że P. P. nie dochował należytej ostrożności podczas poruszania się po drodze publicznej. Obwiniony prowadził pojazd pod wpływem alkoholu, w stanie nietrzeźwości, który w ocenie sądu nie tylko znacząco zaburzał zdolność jego percepcji, ale także doprowadził do utraty przez wyżej wymienionego kontroli nad samochodem oraz utrzymaniem właściwego toru jazdy, w wyniku czego sprawca zdarzenia zjechał na przeciwległy pas ruchu, uderzając w lewy bok pojazdu E. P., która w porę zareagowała, odbijając na pobocze, dzięki czemu uniknęła zderzenia czołowego.

Wymierzając obwinionemu karę, sąd kierował się stopniem społecznej szkodliwości czynu, biorąc również pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do osoby ukaranej (art. 33 § 1 k.w.). Zdaniem sądu popełnione przez P. P. wykroczenie cechowało się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Obwiniony, prowadząc pojazd pod wpływem alkoholu nie tylko spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, ale w istocie doprowadził do kolizji mogącej skutkować niebezpiecznym zderzeniem czołowym, nadto nie sprawdził on nawet stanu zdrowia pokrzywdzonej, a zamiast tego zbiegł z miejsca zdarzenia.

Obwiniony ma 31 lat, jest osobą dojrzałą emocjonalnie i doświadczoną życiowo, jest również poczytalny. Dopuścił się popełnienia czynu umyślnie, z pełną premedytacją i znajomością potencjalnych konsekwencji swojego nieodpowiedzialnego zachowania. Sąd nie dopatrzył się więc żadnych okoliczności, które mogłyby umniejszać jego stopień winy. Jako okoliczności wpływające na zaostrzenie wymiaru kary sąd przyjął również uprzednią karalność obwinionego za przestępstwa i wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, jak również karygodne zachowanie P. P. po popełnieniu czynu w postaci zbiegnięcia z miejsca zdarzenia.

Mając na względzie powyższe rozważania, sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 86 § 2 k.w., wymierzając mu karę grzywny w kwocie 2500 złotych. W przekonaniu sądu kara ta pozostaje adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz będzie stanowiła realną dolegliwość dla obwinionego, która nie tylko uświadomi mu konsekwencje nieodpowiedzialnego, niezgodnego z prawem zachowania, ale również spełni względem niego rolę wychowawczą i prewencyjną, zniechęcając do popełniania podobnych wykroczeń w przyszłości. Zważywszy na to, że obwiniony prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości, na podstawie art. 87 § 3 k.w. sąd orzekł również wobec niego obligatoryjny środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego w wymiarze 1 roku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 119 § 1 k.p.w., zasądzając od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 100 złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków postępowania w oparciu o § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Kwota 250 złotych wymierzonej obwinionemu opłaty została natomiast ustalona zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.