Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2024 roku około godz. 21.00 W. M. jechał jako kierujący samochodem osobowym marki M. o numerze rejestracyjnym(...) w B. ulicą (...) (od ulicy (...)) w kierunku ulicy (...). W. M. prowadził pojazd z prędkością około 60 km/h. Jako pasażerka jechała z nim J. G..

Dopuszczalna prędkość jazdy na wskazanym odcinku ulicy (...) (od ulicy (...) do ulicy (...)) wynosiła 40 km/h.

(zeznania świadków: W. M. k. 169 odwrót-170, 16 odwrót; J. G. k. 170; L. J. k. 170-170 odwrót, 19 odwrót; informacja z Urzędu Miasta B. k. 94; notatki urzędowe k. 6, 7; protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 14-15; szkic miejsca zdarzenia k. 23; dokumentacja fotograficzna k. 59)

W tym samym czasie K. S., prowadząca samochód osobowy marki H. o numerze rejestracyjnym (...), jechała ulicą (...) (drogą podporządkowaną, na której obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h) i dojeżdżała do skrzyżowania z ulicą (...). Zbliżając się do skrzyżowania zwolniła, zatrzymała się przed znakiem B-20 (...), a następnie ruszyła na środek skrzyżowania, błędnie uznając, że pojazd marki M. (dojeżdżający do skrzyżowania z jej lewej strony) znajduje się w odległości pozwalającej jej na bezpieczny przejazd przez skrzyżowanie.

(zeznania świadków: W. M. k. 169 odwrót-170, 16 odwrót; J. G. k. 170; L. J. k. 170-170 odwrót, 19 odwrót; notatki urzędowe k. 6, 7; protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 14-15; szkic miejsca zdarzenia k. 23; częściowo wyjaśnienia obwinionej K. S. k. 169 odwrót, 25)

Kiedy W. M. dojechał do skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...), z jego prawej strony, z drogi podporządkowanej, na skrzyżowanie wyjechała kierująca samochodem osobowym marki H. - K. S.. Kierowca m. gwałtownie hamował, próbując wyminąć h., jednakże pomimo tych prób, doszło do zderzenia obu pojazdów, na skutego którego samochód marki M. wjechał w ogrodzenie posesji usytuowanej przy ulicy (...).

Na miejsce zdarzenia zostali wezwani funkcjonariusze policji oraz pogotowie ratunkowe, które udzieliło pierwszej pomocy pokrzywdzonej w wyniku wypadku pasażerce M. – J. G., którą przewieziono do szpitala.

Na skutek przedmiotowego zdarzenia drogowego W. M. doznał obrażeń nosa, z którego leciała mu krew. Prześwietlenie nie wykazało u niego złamań.

(zeznania świadków: W. M. k. 169 odwrót-170, 16 odwrót; J. G. k. 170; L. J. k. 170-170 odwrót, 19 odwrót; notatki urzędowe k. 6, 7; protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 14-15; szkic miejsca zdarzenia k. 23)

W toku postępowania zabezpieczono nagrania z monitoringu miejskiego, jednak żadna z kamer nie zarejestrowała przebiegu wypadku drogowego.

(notatki urzędowe k. 18, 21)

Zarówno K. S., jak i kierowca m. W. M., zostali przebadani przez funkcjonariuszy policji analizatorem wydechu pod kątem stanu trzeźwości w chwili zdarzenia drogowego – oboje z wynikiem negatywnym 0,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

(protokoły użycia alkosensora k. 8-9)

Kierująca samochodem marki H. K. S. w trakcie przedmiotowego zdarzenia drogowego nie zachowała szczególnej ostrożności podczas wjazdu na skrzyżowanie oraz nie ustąpiła pierwszeństwa kierującemu m. W. M., poruszającemu się drogą posiadającą pierwszeństwo przejazdu.

Liczbowe określenie prędkości m. w chwili zderzenia było niemożliwe z powodu złożonego charakteru ruchu przed – i po zderzeniowego. Według biegłego, taktyka i technika jazdy W. M. była prawidłowa, ponieważ nie miał on obowiązku przewidywania, że na jego pas ruchu z prawej strony wjedzie pojazd bez dostatecznego upewnienia się, czy nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

(opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych A. S. k. 63-74)

Nieprawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 3 września 2024 roku (sygnatura akt II K 182/24) K. S. została uznana winną popełnienia czynu z art. 177 § 1 kk (zaistniałego w dniu 9 stycznia 2024 roku w B. na skrzyżowaniu ulic: D. i 1 M.) na szkodę J. G..

(opis nieprawomocnego wyroku wraz z uzasadnieniem k. 118-124)

K. S. posiada osobowość o cechach nieprawidłowych. W chwili dokonania zarzucanego jej czynu miała zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Jest zdolna do samodzielnej i rozsądnej obrony.

(opinia sądowo – psychiatryczna k. 106-112)

K. S. nie była karana za wykroczenia drogowe.

(informacja o karalności k. 28)

K. S. jest panną nieposiadającą nikogo na utrzymaniu. Ma wykształcenie wyższe. Prowadzi działalność gospodarczą z miesięcznym dochodem około 2.000 złotych netto. Jest współwłaścicielką domu jednorodzinnego.

(oświadczenie obwinionej k. 169-169 odwrót)

Obwiniona nie przyznała się do dokonania zarzucanego czynu.

Wyjaśniła, że w dacie czynu kierował h. i zatrzymała się na znaku (...). Widziała światła pojazdu nadjeżdżającego do skrzyżowania z lewej strony, ale podjęła manewr pokonania skrzyżowania na wprost. Doszło wówczas do zderzenia pojazdów.

(wyjaśnienia obwinionej K. S. k. 169 odwrót, 25)

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd oparł się w głównej mierze na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków, w tym przede wszystkim pokrzywdzonego W. M. i naocznego świadka zdarzenia – L. J., posiłkując się przy tym dowodami noszącymi przymiot obiektywności, w tym opinią biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych – A. S..

Odnosząc się do oceny zeznań W. M. – uczestnika kolizji z dnia 9 stycznia 2024 roku - należy zwrócić uwagę, iż przedstawił on przebieg zdarzenia w sposób precyzyjny, spójny i logiczny oraz (co jest niezwykle istotne) konsekwentny. Ważne jest także to, iż jego zeznania w pełni korespondują z twierdzeniami J. G. i L. J., jak również – co do zasady - z wnioskami wynikającymi z opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych – A. S. (k. 63-74). Z zeznań tych wyłania się jednoznaczny obraz zdarzenia, w którym uczestniczył kierujący m..

Odnosząc się do oceny całokształtu zeznań pokrzywdzonego, stwierdzić należy, że są one wewnętrznie spójne. W ocenie Sądu świadek dysponuje prawidłowymi zdolnościami w zakresie spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania faktów. Jego wypowiedzi posiadają właściwą strukturę logiczną i dostateczną funkcję opisową.

Niemniej jednak analiza zeznań W. M. dokonana została przez Sąd ze szczególną ostrożnością i wnikliwością z uwzględnieniem jego roli procesowej w przedmiotowej sprawie. Przy ocenie wiarygodności wypowiedzi pokrzywdzonego Sąd miał w szczególności na uwadze okoliczność, iż pokrzywdzony nie ukrywał faktów niewygodnych dla siebie, a odnoszących się do przekroczenia przezeń prędkości dopuszczalnej na ulicy (...) w B..

O tym, że w dniu 9 stycznia 2024 roku K. S., poruszając się jako kierująca samochodem marki H., spowodowała przedmiotowe zdarzenie drogowe, świadczą również w sposób pośredni jednoznaczne w swej wymowie zeznania świadków – J. G. i L. J., których wypowiedzi są spójne i logiczne.

L. J. była naocznym świadkiem osądzanego zdarzenia drogowego. Jest osoba obcą dla pokrzywdzonego, zaś obwinioną zna jedynie z widzenia. Nie miała ona zatem żadnego interesu w tym, by zeznawać nieprawdę. Świadek opisała zaobserwowane przez siebie okoliczności zdarzenia w sposób możliwie wyczerpujący, odnosząc się w szczególności do techniki jazdy prowadzącego m., jak i kierującej h..

W kontekście powyższych rozważań stanąć trzeba na stanowisku, iż twierdzenia wszystkich trzech przesłuchanych w sprawie świadków jako spójne, logiczne i konsekwentne posiadają zatem ze wskazanych przyczyn przymiot wiarygodności. Sąd był więc w pełni uprawniony do czynienia w oparciu o nie ustaleń faktycznych w sprawie. Wypowiedzi świadków korespondują nadto z załączonymi do akt sprawy dowodami nieosobowymi, w tym szkicem miejsca zdarzenia, notatkami urzędowymi i protokołem oględzin miejsca.

W ocenie Sądu, jako pełną i jasną należy potraktować opinię pisemną biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych – A. S. (k. 63-74). Daje ona kompleksową ocenę (przy posłużeniu się dostępnym materiałem dowodowym) zdarzenia będącego przedmiotem osądu w niniejszej sprawie.

Zdaniem Sądu, zebrane w sprawie dowody, w powiązaniu z powyższymi rozważaniami, stwarzają mocne podstawy do przyjęcia, iż wersja przebiegu osądzanego zdarzenia drogowego, zaprezentowana przez pokrzywdzonego, odpowiada prawdzie. Dlatego też wnioski (które Sąd w pełni akceptuje) wypływające z opinii pisemnej biegłego A. S. należy odnieść do realiów rozpoznawanej sprawy. Stwierdzić należy, iż przedmiotowa opinia specjalistyczna jest bardzo istotnym dowodem w sprawie i w powiązaniu z powyższymi osobowymi źródłami dowodowymi (które uznano za wiarygodne) stwarza podstawę do przyjęcia, iż obwiniona jest sprawczynią zarzucanego jej czynu.

Zauważyć jednak należy, iż biegły opracowując opinię dysponował w szczególności protokołem oględzin miejsca wypadku drogowego (k. 14-15), z którego wynika, że w miejscu zdarzenia obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h. Zapis zawarty w przedmiotowym protokole odpowiada prawdzie, ale odnosi się do ruchu obwinionej, jadącej ulicą (...). Jak wykazało zaś postępowanie dowodowe przeprowadzone już na etapie sądowym (k. 94, 92) dla kierującego m. obowiązywało ograniczenie prędkości do 40 km/h (która to okoliczność nie była znana biegłemu A. S. w czasie opracowywania opinii).

Skoro zaś – jak ustalił Sąd – W. M. w chwili czynu poruszał się z prędkości 60 km/h, to przyczynił się on do przedmiotowej kolizji drogowej. Okoliczność owa nie zwalnia jednak z odpowiedzialności K. S., która również naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i to – w ocenie Sądu - w stopniu dalece wyższym aniżeli W. M..

Niejako na marginesie należy zauważyć, że na współsprawstwo obojga uczestników osądzanego zdarzenia drogowego wskazuje również konkluzja opinii prywatnej załączonej przez obwinioną do akt sprawy i sporządzonej na jej zlecenie. Dowód z owej opinii prywatnej oddalono zaś ze względów wskazanych w postanowieniu z dnia 8 listopada 2024 roku (k. 170 odwrót).

Na wiarę zasługują nieosobowe źródła dowodowe, do których Sąd odwołał się przy czynieniu w sprawie ustaleń faktycznych.

Brak jest natomiast przesłanek mogących stanowić podstawę do uznania za wiarygodne wyjaśnień K. S., poza pewnym jej twierdzeniami, a mianowicie w zakresie tego, iż w dniu zdarzenia jechała ona jako prowadząca samochód osobowy marki H. o numerze rejestracyjnym (...) ulicą (...) w B. i dojeżdżała do skrzyżowania z ulicą (...).

Generalnie jednak wypowiedzi obwinionej nie były miarodajnym źródłem ustaleń faktycznych czynionych w sprawie, gdyż nie znalazły potwierdzenia w zebranych dowodach, które w ocenie Sądu ze wskazanych powyżej przyczyn posiadają przymiot wiarygodności. Przeczą im nadto zasady logiki i doświadczenia życiowego. Stanowisko takie Sąd wywiódł w oparciu o wszechstronną analizę całego dostępnego materiału dowodowego i wykorzystanie przysługującej mu inicjatywy dowodowej, w szczególności poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych.

Ze wskazanych względów wyjaśnienia obwinionej ocenione zostały w określony powyżej sposób.

Mając na względzie powyższe ustalenia Sąd doszedł do przekonania, że K. S. dopuściła się czynu wypełniającego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 i 1a kw. W dniu 9 stycznia 2024 roku około godz. 21.00 w B. na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą l M., na drodze publicznej, poruszając się ulicą (...), kierując samochodem marki H. o numerze rejestracyjnym (...) nie zachowała ona bowiem szczególnej ostrożności podczas wjazdu na skrzyżowanie i nie udzieliła pierwszeństwa W. M., kierującemu samochodem marki M. o numerze rejestracyjnym (...), poruszającemu się drogą posiadającą pierwszeństwo przejazdu, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego pojazdem marki M. W. M., powodując u niego naruszenie czynności narządów ciała w postaci urazu nosa.

Stosownie do poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych dokonano zmiany opisu czynu w stosunku do wersji zaproponowanej przez oskarżyciela publicznego.

Działaniem swym obwiniona naruszyła skodyfikowaną w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym zasadę bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a mianowicie wynikającą z art. 3 ust. 1 ustawy zasadę obowiązku zachowania ostrożności polegającą na unikaniu wszelkiego rodzaju działań, które mogłyby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku drogowego oraz ściśle z nią związaną zasadę nakazującą kierującemu pojazdem, zbliżającemu się do skrzyżowania, obowiązek zachowania szczególnej ostrożności i zasadę zabraniającą wjeżdżania na skrzyżowanie, jeżeli na skrzyżowaniu lub za nim nie ma miejsca do kontynuowania jazdy (art. 25 ust. 1 i ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym). Pamiętać przy tym należy o tym, iż K. S. dojeżdżając do skrzyżowania mijała znak pionowy B-20 (...) oznaczający zakaz wjazdu na skrzyżowanie bez zatrzymania się przed drogą z pierwszeństwem pojazdu i obowiązek ustąpienia pierwszeństwa uczestnikom ruchu poruszającym się tą drogą (§ 21 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych). Nieprawidłowe postępowanie sprawczyni we wskazanym zakresie stanowiło o przyczynie powstania osądzanej kolizji drogowej.

Poczynione powyżej ustalenia wskazują, iż przedmiotowego czynu K. S. dopuściła się nieumyślnie (art. 6 § 2 k.w.).

Zachowanie sprawczyni nosiło cechy zawinienia. Nic nie ograniczało bowiem jej swobody w zakresie dania posłuchu normie prawnej. W niniejszej sprawie nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające jej winę.

Istotną okolicznością obciążającą obwinioną było to, iż naruszyła ona na drodze publicznej skodyfikowane zasady bezpieczeństwa obowiązujące w ruchu drogowym. Niekorzystnie o sprawczyni świadczyła również okoliczność, iż jej zachowanie doprowadziło do zaistnienia realnego skutku w postaci naruszenia czynności nosa pokrzywdzonego.

Na korzyść obwinionej poczytano prowadzenie przezeń ustabilizowanego trybu życia, jak również to, iż prowadzący m., przekraczając dopuszczalną prędkość, przyczynił się do przedmiotowego zdarzenia drogowego.

W ocenie Sądu, czyn, jakiego dopuściła się K. S., cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości. Popełniając go sprawczyni naruszyła skodyfikowane zasady bezpieczeństwa obowiązujące w ruchu drogowym, powodując przy tym zagrożenie bezpieczeństwa w tymże ruchu. Swym działaniem naruszyła ona podstawowe zasady obowiązujące w ruchu lądowym.

Przy uwzględnieniu wskazanych faktów (biorąc pod uwagę przede wszystkim przyczynienie się pokrzywdzonego do osądzanego czynu i stosunkowo nieznaczne naruszenie czynności narządu ciała owego mężczyzny), Sąd wyraża przekonanie, iż wymierzona sprawczyni kara grzywny w minimalnej wysokości 1.500 złotych spełni swe zadania w zakresie oddziaływania zapobiegawczego i wychowawczego względem niej oraz uczyni zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu, będzie ona w stanie uiścić orzeczoną grzywnę, zwłaszcza wobec możliwości rozłożenia jej na raty.

Mając na uwadze poczynione w sprawie ustalenia, Sąd doszedł do wniosku (analiza art. 86 § 3 kw), iż niecelowym jest orzekanie wobec K. S. środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Nie była ona wcześniej karana za wykroczenia drogowe, a zatem przedmiotowy czyn nosi wszelkie znamiona incydentalności.

Podstawą obciążenia obwinionej kosztami sądowymi był art. 118 § 1 kpsw w zw. z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Wysokość opłaty określono w oparciu o art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j.: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).