Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2018r.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR A. Świtalska - Forenc

Protokolant: sekr. sąd. J. Żak

w obecności Rej. Prokuratora: K. Jarząbkowskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2017r.,20 grudnia 2017r., 22 stycznia 2018r.

sprawy J. J. (1) , urodzonego (...) w B., syna I. i K. z domu P.

oskarżonego o to, że:

I.  w okresie od 27 lipca 2011r. do 29 lipca 2011r.na terenie B. województwa (...) działając z góry powziętym zamiarem nie wywiązania się z zaciągniętych zobowiązań doprowadził w celu osiągnięcia korzyści majątkowej Z. N. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd w ten sposób, że w dniu 27 lipca 2011r. zawarł ze Z. N. umowę pożyczki na okres do dnia 31 sierpnia 2011r. kwoty 10.000 zł, a następnie w dniu 29 lipca 2011r. zawarł ze Z. N. umowę pożyczki na okres do dnia 31 sierpnia 2011r. kwoty 6.000 zł nie wywiązując się z tak zawartych umów

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

II.  w dniu 31 sierpnia 2011r. na terenie B. województwa (...) doprowadził w celu osiągnięcia korzyści majątkowej G. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd w ten sposób, że w dniu 31 sierpnia 2011r. zawarł z G. Z. umowę pożyczki na okres do dnia 06 września 2011r. kwoty 6.000 zł nie wywiązując się z tak zawartej umowy

tj. o przestępstwo określone w art. 286 § 1 kk

1. oskarżonego J. J. (1) w miejsce zarzucanych mu czynów uznaje za winnego tego, że :

- w dniu 27.07.2011r. w B. woj. (...) poprzez wprowadzenie w błąd co do swojej sytuacji majątkowej oraz wywiązania się ze zobowiązania doprowadził Z. N. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych w ten sposób, iż zawarł z nim umowę pożyczki z określonym terminem spłaty do dnia 31.08.2011r. i nie wywiązał się do chwili obecnej z tej umowy;

tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286§ 1 kk

- w dniu 29.07.2011r. w B. woj. (...) poprzez wprowadzenie w błąd co do swojej sytuacji majątkowej oraz wywiązania się ze zobowiązania doprowadził Z. N. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 6.000 (sześciu tysięcy) złotych w ten sposób, iż zawarł z nim umowę pożyczki z określonym terminem spłaty w ciągu 7 dni i nie wywiązał się do chwili obecnej z tej umowy;

tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286§ 1 kk

- w dniu 31.08.2011r. w B. woj. (...) poprzez wprowadzenie w błąd co do swojej sytuacji majątkowej oraz wywiązania się ze zobowiązania doprowadził G. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 6.000 (sześciu tysięcy) złotych w ten sposób, iż zawarł z nim umowę pożyczki z określonym terminem spłaty do dnia 6.09.2011r. i nie wywiązał się do chwili obecnej z tej umowy;

tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286§ 1 kk

i przy przyjęciu, że zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw (w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy wyrok chociażby nieprawomocny co do któregokolwiek z nich) na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 37a kk i art. 91 § 1 kk wymierza mu karę 200(dwustu) stawek dziennych grzywny przy określeniu wartości jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

2. pobiera od oskarżonego 600 (sześćset) złotych opłaty i zasądza na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków.

Sygn. akt II K 676/17

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2011 r. J. J. (1) spotkał Z. N. i jego znajomego W. K. (1). Z racji tego, że ze Z. N. znali się ze wspólnej pracy w (...) B., J. J. (1) poprosił go o udzielenie pożyczki na towar do sklepu, który prowadziła jego żona. Z. N. zgodził się i wraz ze swoim znajomym W. K. (1) pojechał do banku po pieniądze. Następnie razem pojechali do sklepu przy ul. (...), gdzie był oskarżony, a później przyszła jego żona. Zgodnie z umową zawartą w tymże dniu, Z. N. udzielił J. J. (1) pożyczki w kwocie 10 000 zł, której termin spłaty wyznaczono do dnia 31 sierpnia 2011 r. Niniejszą umowę poświadczył W. K. (1), który był ze Z. N. od momentu spotkania oskarżonego. Pieniądze zostały przekazane przez pokrzywdzonego żonie J. K. J., która je przeliczyła i zabrała.

/dowód: zeznania świadka Z. N., k. 27 odwrót - 28 odwrót i k. 172-174; wyjaśnienia J. J. (1), k. 127-127 odwrót; zeznania świadka W. K. (1), k. 137 odwrót i k. 179-180; kserokopia odręcznej umowy pożyczki z dnia 27.07.2011 r., k. 32/

W krótkim odstępie czasu, do Z. N. zadzwonił J. J. (1), twierdząc, że potrzebuje kolejnej pożyczki, tym razem w kwocie 6 000 zł, celem pokrycia wydatków związanych ze ślubem syna. Deklarował, iż pieniądze te odda z nawiązką. Termin spłaty poprzedniej pożyczki jeszcze nie minął. Z. N. niechętnie, ale zgodził się na pożyczenie kolejnej kwoty. W dniu 29 lipca 2011 r. udał się do Banku (...) przy ul. (...) w B., gdzie dokonał wypłaty gotówki w kwocie 6 000 zł. Następnie przedłożył wydruk z banku (...), aby ten go podpisał. Kwotę tę miał spłacić w ciągu kilku dni, co jednak na nastąpiło. Z. N. skontaktował się z J. J. (1) telefonicznie. W trakcie rozmów ustalono, że ktoś z (...) ma pieniądze dla J. J. (1) i że zostaną one wpłacone na konto Z. N., tytułem spłaty należności w kwocie 6 000 zł. Na koncie nie odnotowano wpływu nowych środków, dlatego Z. N. udał się do sklepu, aby porozmawiać z J. J. (1). Oskarżony chciał przedłużyć termin spłaty. Późniejsze próby kontaktu, zarówno telefoniczne, listowne, jak i odwiedziny w miejscu zamieszkania były bezskuteczne.

/dowód: zeznania świadka Z. N., k. 27 odwrót - 28 odwrót i k. 172-174; wyjaśnienia J. J. (1), k. 127-127 odwrót; kserokopia wydruku potwierdzenia wykonania wypłaty gotówki. k. 31/

Z uwagi na to, że J. J. (1) nie wywiązywał się z zobowiązania spłaty pożyczek, także pomimo przedsądowego wezwania do zapłaty, Z. N. wystąpił na drogę sądową z powództwem o zapłatę powyższych należności.

/dowód: zeznania świadka Z. N., k. 27 odwrót - 28 odwrót i k. 172-174; kserokopia przedsądowych wezwań do zapłaty, k. 46-46 odwrót i 54-54 odwrót; kserokopia pozwu w sprawach: (...), k. 43-44, (...), k. 51-52/

Sąd Rejonowy w Bełchatowie w sprawie (...) w dniu 28 listopada 2011 r. wydał nakaz zapłaty kwoty 10 000 złotych od J. J. (1) na rzecz Z. N. wraz z ustawowymi odsetkami i zwrotem kosztów procesu. Następnie w sprawie (...) w dniu 27 grudnia 2011 r. wydał nakaz zapłaty kwoty 6 000 złotych od J. J. (1) na rzecz Z. N. wraz z ustawowymi odsetkami i zwrotem kosztów procesu.

/dowód: kserokopia nakazu zapłaty w sprawie (...) k. 5 odwrót, (...) k. 4 odwrót/

Pomimo tego, J. J. (1) nie spłacił zaciągniętych pożyczek. Z. N. skierował sprawę do komornika, jednakże podjęte w sprawie postępowanie egzekucyjne zostało umorzone z uwagi na bezskuteczność.

/dowód: kserokopia postanowienia komornika sądowego, k. 8/

W dniu 9 czerwca 2014 r. do Sądu Rejonowego w Bełchatowie wpłynął wniosek pełnomocnika Z. N. o nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty wydanemu w postępowaniu upominawczym w sprawie (...), przeciwko małżonce oskarżonego – K. J. (2), z ograniczeniem jej odpowiedzialności do majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską. Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 19 grudnia 2014 r. oddalił wniosek w tym przedmiocie z uwagi na to, iż wnioskodawca nie wykazał żadnym dokumentem urzędowym ani prywatnym, że stwierdzona tytułem egzekucyjnym wierzytelność powstała z czynności prawnej dokonanej za zgodą małżonka oskarżonego.

/dowód: kserokopia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności przeciwko małżonce dłużnika, k. 60-61; kserokopia postanowienia z dnia 19.12.2014 r. w sprawie (...), k. 63-63 odwrót/

Z G. Z., J. J. (1) również znał się z pracy w (...) B.. G. Z. uważał go za dobrego kolegę. Około 25 sierpnia 2011 r. G. Z. udał się do sklepu (...) prowadzonego przez żonę J. J. (1), celem zakupu obuwia sportowego dla syna. Wówczas J. J. (1) zaproponował mu pracę dorywczą jako kierowca samochodu ciężarowego. Nie ustalono jednak żadnych szczegółów. W dniu 31sierpnia 2011 r. G. Z. otrzymał telefon od J. J. (1) z prośbą o spotkanie. Kilkadziesiąt minut później obaj spotkali się przed blokiem G. Z., gdzie oskarżony zwierzył się, że chwilowo nie ma pieniędzy, aby zapłacić za towar i poprosił pokrzywdzonego o pożyczkę, którą miał oddać w ciągu kilku dni. G. Z. dysponował gotówką jedynie w kwocie 5 000 zł. Wtedy J. J. (1) zapytał go, czy mógłby mu pożyczyć jeszcze 1000 zł. G. Z. zgodził się na to, więc razem z oskarżonym podjechał do bankomatu przy ul. (...) w B., aby wypłacić brakujący 1000 zł. Żona G. Z. przygotowała odręczną umowę, w której G. Z. pożycza J. J. (1) kwotę 6 000 zł, natomiast J. J. (1) zobowiązuje się tą kwotę oddać do dnia 6 września 2011 r. Oskarżony podpisał się pod treścią umowy. Po upływie terminu spłaty, w rozmowach telefonicznych oskarżony odwlekał wszystko w czasie, tak jak miało to miejsce w przypadku Z. N.. Prosił o możliwość późniejszej spłaty, proponował, że spłaci połowę długu, a w późniejszym terminie całość. Pokrzywdzony nie wyraził na to zgody. Następnie J. J. (1) twierdził, iż pieniądze zostały przelane na konto. Na informację od pokrzywdzonego, że pieniędzy nie otrzymał, twierdził, że jest to wina banku.

/dowód: zeznania świadka G. Z., k. 90 odwrót - 91 i k. 188-190; wyjaśnienia J. J. (1), k. 127-127 odwrót; zeznania świadka M. Z., k. 131 odwrót -132 i k. 171-172; kserokopia umowy pożyczki k. 92/

W dniu 28 września 2011 r. pokrzywdzony G. Z. wystąpił do oskarżonego z wezwaniem do zwrotu pożyczonych pieniędzy i wyznaczył mu termin 14 dni na uregulowanie należności, pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. Niniejszego pisma J. J. (1) nie odebrał, w związku z czym powróciło ono do nadawcy jako niepodjęte w terminie.

/dowód: zeznania świadka G. Z., k. 90 odwrót - 91 i k. 188-190; kserokopia wezwania do zapłaty k. 93/

30 grudnia 2011 r. G. Z. wystąpił z powództwem cywilnym o zapłatę. Sąd Rejonowy w Bełchatowie w sprawie (...) w dniu 15 maja 2012 r. wydał nakaz zapłaty kwoty 6 000 zł od J. J. (1) na rzecz G. Z. wraz z ustawowymi odsetkami i zwrotem kosztów procesu.

/dowód: zeznania świadka G. Z., k. 90 odwrót - 91; zeznania świadka M. Z., k. 131 odwrót - 132 i k. 171-172; kserokopia nakazu zapłaty w sprawie (...), k. 94/

G. Z. skierował sprawę do komornika, jednak egzekucja została umorzona z uwagi na bezskuteczność.

/dowód: zeznania świadka G. Z. k. 90 odwrót - 91; zeznania świadka M. Z., k. 131 odwrót - 132 i k. 171-172; kserokopia pisma komornika, k. 97/

Podczas przypadkowego spotkania z G. Z., J. J. (1) zapewniał, iż odda pożyczone pieniądze, czego jednak nigdy nie zrobił.

/dowód: zeznania świadka G. Z., k. 90 odwrót - 91 i k. 188-190; zeznania świadka M. Z., k. 131 odwrót - 132 i k. 171-172 /

J. J. (1) ma (...) lata. Posiada wykształcenie wyższe, jest żonaty, ma jednego syna w wieku (...) lat. Utrzymuje się z prac dorywczych z wynagrodzeniem miesięcznym w kwocie 2500 zł netto. Według oświadczenia nie był karany. Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

/dowód: zaświadczenie o niekaralności k. 128, wyjaśnienia oskarżonego J. J. (1) k. 127-127 odwrót/

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń w zakresie czynu I i II oraz okoliczności im towarzyszących, Sąd uznał z wiarygodne zeznania Z. N.. Są one spójne oraz konsekwentne. Przedstawiają logiczny ciąg wydarzeń i nie zawierają istotnych sprzeczności. Wskazał on w sposób przekonujący i wiarygodny, jak wyglądało jego spotkanie z oskarżonym i jak doszło do pożyczenia pieniędzy, zarówno w przypadku pierwszej, jak i drugiej pożyczki. Brak jest natomiast powodów, które mogłyby w sposób przekonujący podważać wiarygodność jego zeznań. Korespondują one z załączoną dokumentacją w postaci kserokopii umowy z dnia 27 lipca 2011 r. i wydruku potwierdzenia wykonania operacji wypłaty gotówki z dnia 29 lipca 2011 r. Również sam oskarżony w swoich wyjaśnieniach potwierdził, że rozpoznaje dokumenty widoczne na kserokopiach i podpisy, które pod nimi złożył. Jego wyjaśnienia w zakresie okoliczności spotkania Z. N. i pożyczenia od niego pieniędzy, w najistotniejszych kwestiach są zgodne z zeznaniami pokrzywdzonego. Okoliczności, w których doszło do pierwszej umowy pożyczki potwierdził również W. K. (2), który był bezpośrednim świadkiem jej zawarcia. Nie ma zatem żadnych wątpliwości, co do tego, że pomiędzy Z. N. a J. J. (1) doszło do zawarcia umowy pożyczki w dniu 27 lipca 2011 r. na kwotę 10 000 zł, a następnie w dniu 29 lipca 2011 r. na kwotę 6 000 zł.

Odnośnie czynu III oraz okoliczności, w których do niego doszło, Sąd uznał za wiarygodne zeznania złożone przez pokrzywdzonego G. Z. i jego żonę M. Z.. Również w tym przypadku przedstawiony przez nich przebieg wydarzeń, choć różniący się nieznacznie między sobą w szczegółach, jest logiczny, wiarygodny i spójny ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, również z wyjaśnieniami samego oskarżonego.

W niniejszej sprawie Sąd musiał rozstrzygnąć natomiast wątpliwości, które powstały w zakresie niewywiązania się z ciążącego na oskarżonym obowiązku spłaty pożyczek. O ile w kwestii ich zawarcia i okoliczności, które temu towarzyszyły, zeznania złożone przez świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego J. J. (1) w nieznacznym stopniu się różnią, a sam fakt ich zawarcia nie budzi wątpliwości, o tyle sytuacja wygląda inaczej w kwestii dotyczącej zwrotu pożyczonej gotówki, a właściwie jego braku i przyczyn zachowania oskarżonego w tym zakresie.

Według pokrzywdzonych, J. J. (1) celowo przeciągał w czasie spłatę długu, unikał kontaktu, był nieuchwytny, nie odbierał korespondencji. W chwil udzielania pożyczek, pokrzywdzeni uważali oskarżonego za człowieka zamożnego, szanowanego, godnego zaufania i słownego. Jak stwierdził Z. N., nie przyszło mu nawet do głowy, aby oskarżony mógł mieć jakieś długi i że będzie problem ze spłatą pożyczonych mu pieniędzy. Sam oskarżony w chwili pożyczania pieniędzy nie wspominał o problemach finansowych. Wręcz przeciwnie, w obu przypadkach J. J. (1) dobrowolnie deklarował zwrot pożyczonej gotówki wraz z nawiązką. Wszystkie powyżej wskazane okoliczności znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach obu pokrzywdzonych. Porównując zeznania świadków, sposób postępowania oskarżonego w obu przypadkach był bardzo zbliżony, a w przypadku uchylania się od obowiązku zwrotu pieniędzy, wręcz identyczny. Oskarżony „grał na zwłokę”, przedłużał termin spłaty, przedstawiając pokrzywdzonym różne wersje wydarzeń. Nie reagował na przedsądowe wezwania do zapłaty i nakazy wydane przez Sąd w postępowaniu upominawczym. Nie wyraził też skruchy ani chęci zadośćuczynienia w jakikolwiek sposób.

Dlatego też w odniesieniu do zeznań oskarżonego, Sąd doszedł do przekonania, że nie zasługują one na wiarę, szczególnie w zakresie, w którym dotyczą zamiaru spłaty pożyczonych pieniędzy, jego zachowania po upływie terminu do spłaty i przyczyn niewywiązania się z ciążących na nim zobowiązań. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach twierdzi, iż w momencie pożyczania pieniędzy miał zamiar je oddać, a w rozmowach telefonicznych dochodziło do przekładania terminu zwrotu gotówki za obopólną zgodą. Jak twierdzi, sytuacja jego i jego żony uległa pogorszeniu dopiero na przełomie 2011/2012 roku. W związku z tym, że terminy spłaty pożyczek nie były odległe w stosunku do dat, w których zostały zawarte umowy z pokrzywdzonymi, sytuacja materialna oskarżonego nie mogła ulec aż tak radykalnemu pogorszeniu, którego nie byłby w stanie przewidzieć w chwili zawierania umów, szczególnie, że sam zaproponował zwrot pożyczek z nawiązką. Jak wynika z zeznania podatkowego PIT-36 złożonego wspólnie przez małżeństwo J., w 2011 r. ponieśli oni stratę w wysokości prawie 48 000 zł. Zatem w chwili zawierania umów ze Z. N. i G. Z., oskarżony musiał mieć świadomość tego, w jak trudnej sytuacji finansowej się znajduje, a przynajmniej, że nie jest ona stabilna i że nie będzie w stanie spłacić zaciągniętych zobowiązań, o czym jednak nie poinformował pokrzywdzonych, którzy uważali oskarżonego za człowieka zamożnego i godnego zaufania.

Sąd uznał za wiarygodną również treść dokumentów i akt ujawnionych oraz zaliczonych w poczet materiału dowodowego za zgodą stron bez odczytywania, gdyż nie budziły wątpliwości i nie były kwestionowane.

W związku z dokonaną oceną materiału dowodowego oraz poczynionymi na niej ustaleniami faktycznymi, Sąd uznał, że w dniach 27 i 29 lipca 2011 r. w B., woj. (...), J. J. (1) poprzez wprowadzenie w błąd co do swojej sytuacji majątkowej oraz wywiązania się ze zobowiązania, doprowadził Z. N. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem najpierw w kwocie 10.000 zł, a następnie 6 000 zł, w ten sposób, iż zawarł z nim umowy pożyczki z określonymi terminami ich spłaty, tj. w przypadku pierwszej pożyczki do dnia 31 sierpnia 2011 r., natomiast drugą spłacić miał w ciągu 7 dni i nie wywiązał się do chwili obecnej z tych umów.

Ponadto w dniu 31.08.2011r. w B., woj. (...), J. J. (1) poprzez wprowadzenie w błąd co do swojej sytuacji majątkowej oraz wywiązania się ze zobowiązania doprowadził G. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 6.000 zł, w ten sposób, iż zawarł z nim umowę pożyczki z określonym terminem spłaty do dnia 6 września 2011 r. i nie wywiązał się do chwili obecnej z tej umowy.

Oskarżonemu zostało zarzucone popełnienie czynu z art. 286 § 1 kk, którego przedmiotem ochrony są prawa majątkowe. Przestępstwo oszustwa, które jest w nim zawarte, jest przestępstwem umyślnym i kierunkowym. Sprawca popełnia je w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Działanie sprawcy polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym. Przy czym jako doprowadzenie należy rozumieć wywołanie takiej decyzji pokrzywdzonego, która doprowadzi do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem. Zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel, w jakim w działa sprawca, jak i sposób jego działania, które zmierza to realizacji tego celu.

Kwestią zasadniczą, która ma znaczenie dla przypisania oskarżonemu winy w niniejszej sprawie, jest istota przestępstwa oszustwa, którą jest błąd pokrzywdzonego i wykorzystanie tego błędu przez sprawcę. Przy czym nie ma znaczenia, czy pokrzywdzony mógł zauważyć błąd, dokładając chociażby minimalnej staranności. Nie ma też znaczenia wola oskarżonego, wyrażająca się w chęci wywiązania się z ciążących na nim zobowiązań. Dla zaistnienia przestępstwa oszustwa ważne jest, aby u pokrzywdzonego doszło do mylnego wyobrażenia o rzeczywistości, które to mylne wyobrażenie zostanie wykorzystane przez sprawcę. W tym stanie rzeczy drugorzędne znaczenie ma także kwestia tego, czy sprawca swoimi działaniami sam doprowadził do mylnego odbioru rzeczywistości przez pokrzywdzonego (wywołał stan błędu) czy jedynie z tego mylnego wyobrażenia istniejącego po stronie pokrzywdzonego skorzystał ( Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 listopada 2017 r., sygn. akt II Aka 248/17, LEX).

Jak podkreśla Sąd Najwyższy, wprowadzenie w błąd może mieć postać zarówno działania, jak i zaniechania ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt V KK 384/06, LEX).

Nie ma wątpliwości, że w niniejszej sprawie oskarżony wykorzystał błędne wyobrażenie, które mieli pokrzywdzeni na temat jego osoby. Bowiem w ich oczach, J. J. (1) był człowiekiem zamożnym, żyjącym na wysokim poziomie, dobrze ubranym. Uważali go za dobrego kolegę, szanowanego człowieka. Pożyczając mu pieniądze, byli pewni, że nie będzie problemu z ich zwrotem. Przy czym J. J. (1) dodatkowo zwiększył ich pewność co do tego faktu, nie tylko zapewniając o zwrocie pożyczonych pieniędzy, ale również obiecując nawiązki (sugerując przy tym, że jego sytuacja finansowa jest dobra), a w przypadku G. Z., oferując również dodatkową pracę, co z pewnością wpłynęło na pozytywne postrzeganie osoby oskarżonego. Zatem nie tylko nie uświadomił ich, co do swojej sytuacji materialnej, ale również świadomie podejmował kroki mające na celu zwiększenie zaufania do jego osoby. Wątpliwości nie budzi również sam fakt pożyczenia pieniędzy od Z. N. i G. Z..

Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wskazuje, iż oskarżony J. J. (1) dopuścił się zarzucanych mu czynów.

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk. Ponadto Sąd przyjął, iż zarzucane mu czyny zostały przez niego popełnione w warunkach ciągu przestępstw, a więc w krótkich odstępach czasu, z wykonaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy wyrok chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw.

Mając na uwadze to, że przestępstwo oszustwa zagrożone jest karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, Sąd kierując się stopniem społecznej szkodliwości czynu, wysokością szkody popełnionej przestępstwem, prymatem kar wolnościowych nad karą pozbawienia wolności, a także niekaralnością oskarżonego, uznał, że zachodzą podstawy do zastosowania art. 37a kk i na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 37a kk i art. 91 § 1 kk, wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 zł. Ustalając rozmiar stawki dziennej grzywny na 30 zł, Sąd kierował się wysokością dochodów oskarżonego i jego sytuacją majątkową.

Sąd nie orzekł natomiast obowiązku naprawienia szkody, gdyż zgodnie z art. 415 § 1 kpk obowiązku naprawienia szkody nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Zarówno Z. N. jak i G. Z. wystąpili z powództwem o zapłatę, a Sąd wydał w tym przedmiocie nakazy zapłaty, które są prawomocne. Sprawa ta została zatem rozstrzygnięta na gruncie postępowania cywilnego.

Odnosząc się do wniosku Z. N. o nadanie klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika, należy wskazać, że Sąd karny nie ma kognicji w tym zakresie.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 600 zł tytułem opłaty (por. art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych Dz. U. z 1983r. Nr 229 poz. 2272 z późn. zm.) oraz kwotę 70 zł tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków, na którą to sumę składają się: 30 zł tytułem opłaty za uzyskanie informacji o osobie z K. oraz 40 zł tytułem zryczałtowanych kosztów doręczeń w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym.