Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Nowak

Protokolant: st. sekr. sąd. Jolanta Żak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lipca 2018 roku

sprawy M. G. /G./ ur. (...) w P. s. P. i E. z domu D.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 10.03.2018 r. ok. godz. 14.00 w ruchu lądowym w miejscowości D. w rejonie posesji nr (...), jechał jako kierujący motocyklem m-ki K. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości z wynikiem 0,96 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu i 1,85‰ alkoholu we krwi,

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

1.  uznaje M. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 kk i za to na podstawie art. 178a § 1 kk wymierza mu grzywnę w wysokości 100 (stu) stawek dziennych po 15 (piętnaście) złotych;

2.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec M. G. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 (trzech) lat;

3.  na podstawie art. 43a § 2 kk orzeka od M. G. na rzecz Funduszu (...) świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 (pięciu tysięcy) złotych;

4.  pobiera od M. G. kwotę 150 (stu pięćdziesięciu) złotych opłaty i zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków.

Sygn. akt II K 367/18

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 marca 2018 r. M. G. naprawiał swój motocykl (...)marki K. o nr rej. (...). Około godziny 10:00 spożył 3 - 4 piwa. Dzień wcześniej również pił z kolegami alkohol. Po naprawie zadzwonił po swojego kolegę D. P. i poprosił go o przetransportowanie jego motocykla. Z osiedla (...) w B. mężczyźni samochodem dostawczym udali się do warsztatu, gdzie stał motocykl, a następnie po załadowaniu go do samochodu pojechali z A. W. do D. na teren posesji tego ostatniego. Oskarżony chciał przetestować motor w warunkach terenowych.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. G. k. 84 - 85, zeznania świadka D. P. k. 86 – 87.

Na podwórzu posesji wyciągnęli motor z busa, a M. G. wsiadł na niego i odjechał na tyły posesji w kierunku znajdujących się tam pól uprawnych i nieużytków. W pewnym momencie motor zgasł i D. P. wraz z A. W. poszli zobaczyć co się dzieje, jednak motor znowu odpalił i oskarżony odjechał nim dalej w poprzek działek polnych oraz drogami śródpolnymi rozdzielającymi poszczególne działki. Obaj mężczyźni usłyszeli, że w pewnym momencie silnik motocykla znowu zgasł. A. W. poszedł dalej, a D. P. wrócił się po samochód. Jadąc po drodze zabrał A. W.. Dojechali w okolice posesji nr (...). W zaroślach leżał oskarżony. Miał zakrwawioną nogę, dlatego kolega zawiózł go do szpitala. Z miejsca zdarzenia zabrali także motocykl.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. G. k. 84 - 85, zeznania świadka D. P. k. 86 – 87, dokumentacja fotograficzna k. 60 – 71.

W szpitalu lekarz zawiadomił o zdarzeniu Policję. Na miejscu oskarżony został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu i o godzinie 15:37 wynosiła ona 0,96 mg/l alkoholu, o godzinie 16:02 – 0,94 mg/l, a o godzinie 16:18 – 0,95 mg/l.

dowód: protokół użycia urządzenia typu A. k. 7.

Zawartość alkoholu we krwi u M. G. wynosiła natomiast 1,85 promila.

dowód: protokół z przeprowadzonych badań krwi k. 15, 18.

M. G. ma (...) lata. Posiada wykształcenie podstawowe. Prowadzi własną działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód ok. 3.000 zł miesięcznie. Jest żonaty. Na utrzymaniu ma 1 dziecko w wieku 10 lat. Nie był karany za przestępstwa.

dowód: oświadczenie oskarżonego k. 83 - 84, karta karna k. 25.

Z informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego wynika, że na M. G. nałożono mandat w dniu:

- 03 listopada 2016 r. za naruszenie przepisów ruchu drogowego w kwocie 100 zł;

- 03 listopada 2016 r. za nieustąpienie pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu dla pieszych w kwocie 350 zł;

- 30 marca 2017 r. za przekroczenie prędkości od 41-50 km/h w kwocie 300 zł;

- 10 marca 2018 r. za kierowanie pojazdem bez posiadania przy sobie wymaganych dokumentów w kwocie 50 zł.

dowód: informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 28.

Oskarżony na etapie postępowania sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że spożywał w przeddzień zdarzenia z kolegami alkohol, a w dniu 10 marca 2018 r. wypił 3 - 4 piwa około godziny 10:00. M. G. kwestionował jedynie okoliczność poruszania się w ruchu lądowym swoim motocyklem. Twierdził, że jechał motocyklem po zaoranych polach, bo nie da się nim jeździć po drodze. To motor typu (...). Na pole go przepchnął i nie jechał nim po drodze.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. G. k. 84 – 85.

Sąd Rejonowy ustalił co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy pozostawał bezsporny co do tego, że podczas kierowania przez oskarżonego motocyklem znajdował się on w stanie nietrzeźwości. Okoliczność tę potwierdził bowiem sam M. G., który wyjaśnił, że spożywał dzień wcześniej alkohol z kolegami, a o godzinie 10:00 w dniu zdarzenia wypił 3 - 4 piwa. W tym zakresie jego wyjaśnienia należy uznać za wiarygodne. Znajdują one uzasadnienia także w protokołach badania stanu trzeźwości tj. oznaczenia ilości alkoholu w wydychanym powietrzu, a także we krwi. Wymienione dowody Sąd uznał za wiarygodne jako że nie były kwestionowane przez strony. Badania zostały przeprowadzone przez uprawnione do tego podmioty w sposób fachowy i rzetelny, poza tym korespondowały z wersją przedstawioną przez oskarżonego.

Sporną kwestią w sprawie była natomiast okoliczność podnoszona przez oskarżonego oraz jego obrońcę co do tego, że nie poruszał się on pojazdem w ruchu lądowym, gdyż jechał po polu. Motocykl natomiast na rzeczone pole wyprowadził, a nie jechał na nim. Po pierwsze zauważyć należy, iż świadek tj. D. P. zeznał, że oskarżony z posesji wyjechał motocyklem, a nie wyprowadził go na pole. Wyjaśnienia oskarżonego i wymienionego świadka w tym zakresie nie są precyzyjne i wynika to z przyjętej przez oskarżonego linii obrony i chęci potwierdzenia jej przez D. P., dlatego w tym zakresie nie można ich uznać za wiarygodne.

Nielogiczne są twierdzenia oskarżonego, który wyjaśnił, że motorem (...) nie da się jeździć po drodze, bo zdzierają się opony. Powyższe nie oznacza, iż w rzeczywistości nie jechał on nim po drodze (tym bardziej, iż jest to droga nieutwardzona, pokryta jedynie szutrem). Poza tym samo miejsce wypadku tj. zarośla na polu, nie przesądza o tym, że oskarżony przed jego zaistnieniem nie poruszał się motocyklem w ruchu lądowym. Droga bowiem w rejonie posesji nr (...) jest drogą oznaczoną na mapach i jest ogólnodostępna. Ze zdjęć załączonych natomiast przez obrońcę widoczne jest, iż miejscami droga ta jest nawet utwardzona. D. P. poza tym zeznał, że kiedy wyszli za oskarżonym, on wrócił na posesję i pojechał za A. W. samochodem. Oczywistym więc było, że w tym miejscu znajdowała się droga dostępna dla ruchu pojazdów.

Wyjaśnienia oskarżonego co do tego, że jechał on swoim motocyklem po polach, stanowią jedynie przyjętą przez niego linię obrony. Racjonalnie patrząc na okoliczności zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania po takiej ilości spożytego alkoholu i przez taki czas (oskarżony pił już alkohol w dniu poprzednim), oskarżony nie powinien prowadzić żadnego pojazdu nawet po swoim podwórzu, bowiem stwarzał realne zagrożenie nawet dla siebie, o czym zresztą przekonał się doznając urazu. Oskarżony co prawda nie jechał droga ekspresową, ani autostradą, jednak była to droga ogólnodostępna, gdzie oprócz właścicieli sąsiadujących z nią działek mogły poruszać się inne pojazdy (chociażby przeznaczone do prac polowych, czy rowerzyści). Sam świadek przecież dojechał tam swoim samochodem typu bus.

Na marginesie wskazać jedynie należy, iż fakt, czy oskarżony na fragmencie drogi znajdującej się za posesją A. W. jechał motocyklem, czy też – jak utrzymuje – przez drogę tę motocykl przepchnął, a jazdę kontynuował dalej przez pola, nie ma znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonego, o czym będzie mowa poniżej. Niekwestionowanym natomiast jest, iż w dniu zdarzenia jechał on motocyklem jako jego kierujący.

Dla Sądu nie miała istotnego znaczenia w przedmiotowej sprawie okoliczność przyjmowania przez oskarżonego leku przeciwbólowego o nazwie S., który miał spowodować jego nieświadomość w zakresie przyznania się do winy na etapie postępowania przygotowawczego i wyrażenie zgody na poddanie się dobrowolnie odpowiedzialności karnej w trybie art. 335 § 2 kpk. Ostatecznie bowiem w sprawie został wydany wyrok nakazowy i w ustawowym terminie wniesiony został sprzeciw, a sprawa była rozpoznawana na zasadach ogólnych. Sąd pominął również historię leczenia oskarżonego, bowiem nie miała ona znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd przyznał moc dowodową informacji z (...) oraz informacji z rejestru kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, ponieważ dokumenty te sporządzone zostały przez uprawnione organy oraz nie były kwestionowane przez strony.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd znał M. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 kk. Oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości. Nie ulega, bowiem wątpliwości, że motocykl jest pojazdem mechanicznym. Zawartość zaś, alkoholu w wydychanym powietrzu przekroczyła wartość określoną w art. 115 § 16 kk, który zawiera definicję stanu nietrzeźwości, a miejsce, gdzie poruszał się wymienionym pojazdem stanowiło ruch lądowy.

Jak wskazywał wielokrotnie w swoim orzecznictwie Sąd Najwyższy przestępstwa związane z ruchem pojazdów mogą zostać popełnione nie tylko na drogach publicznych, ale również wszędzie tam, gdzie odbywa się ruch zarówno ogólny, jak i lokalny (por. uchwała SN z dnia 14 września 1972 r., VI KZP 33/72, OSNKW 1972, z. 12, poz. 187, uchwała pełnego składu Izby karnej SN z dnia 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, z. 3-4, poz. 33, postanowienie SN z dnia 19 maja 1978 r., VII KZP 13/78, OSNPG 1978, z. 8-9, poz. 89 wyrok SN z dnia 5 grudnia 1995 r., WR 186/95, OSNKW 1996, z. 3-4, poz. 19).

Natomiast kryterium ruchu lądowego należy wiązać nie tyle z formalnym statusem konkretnej drogi, czy też określonego miejsca, lecz z faktyczną dostępnością i rzeczywistym wykorzystaniem tego miejsca dla ruchu pojazdów i innych uczestników (por. postanowienie SN z dnia 28 marca 2017 r., sygn. akt III KK 472/16, LEX nr 2271447). Droga, którą częściowo poruszał się oskarżony była drogą gruntową uwidocznioną na mapach. Była ona dostępna dla szerszej grupy osób i pojazdów. Nie była w żaden sposób ogrodzona. Sam znak: „ Teren prywatny” w miejscu, gdzie doszło do zdarzenia po pierwsze mógł zostać wstawiony wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania, a po drugie dotyczy wyłącznie miejsca, gdzie doszło do zdarzenia, a więc tylko tych zarośli. Tymczasem oskarżony motocyklem musiał do tego miejsca dojechać.

Inna interpretacja zachowania oskarżonego prowadzić musiałaby do wniosku, iż wszelkie osoby poruszające się po polach lub drogami śródpolnymi pojazdami mechanicznymi w stanie nietrzeźwości w ogóle nie ponosiłyby za to odpowiedzialności. Ciężko taką interpretację zastosować do kierowcy ciągnika rolniczego, czy kombajnisty wykonującego prace polowe w stanie nietrzeźwości.

Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez M. G. jest znaczny. Oskarżony bowiem poruszał się motorem w ruchu lądowym mając świadomość tego, iż dopiero co skończył spożywać alkohol. Nieznacznie umniejsza społeczną szkodliwość tego zachowania miejsce jego popełniania tj. polna droga, po której ruch innych pojazdów nie odbywa się ze zbyt dużą częstotliwością i jest ograniczony, co nie oznacza, że jest wykluczony.

Wysoki jest stopień winy oskarżonego. Postępowanie dowodowe nie dowiodło istnienia okoliczności, które obniżając z różnych przyczyn zdolność prawidłowego postrzegania rzeczywistości i kontrolowania własnych zachowań, mogłyby znacząco, w sposób usprawiedliwiony determinować istniejącą po stronie oskarżonego wolę popełnienia przestępstwa.

Okolicznością obciążającą była uprzednia karalność M. G. za wykroczenia drogowe oraz lekkomyślne podejście do prowadzenia przez niego pojazdu mechanicznego pod wpływem alkoholu w jakimkolwiek miejscu. Na korzyść oskarżonego niewątpliwie wpływa to, iż nie był karany za przestępstwa.

Z uwagi na powyższe mając na względzie prymat kar wolnościowych Sąd na podstawie art. 178a § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył oskarżonemu grzywnę w rozmiarze 100 stawek dziennych uznając, iż jest to adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Ustalając rozmiar stawki dziennej grzywny na 15 zł Sąd kierował się wysokością dochodów oskarżonego i jego sytuacją majątkową. Oskarżony bowiem prowadzi własną działalność gospodarczą z której uzyskuje dochody. Według Sądu powyższa kara jest wystarczająca do osiągnięcia zapobiegawczych i wychowawczych celów kary w stosunku do oskarżonego.

Uwzględniając okoliczności podmiotowe i przedmiotowe przypisanego oskarżonemu przestępstwa, a w szczególności znaczny stopień stanu nietrzeźwości, brak krytycznego stosunku do popełnionego czynu, Sąd na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat. Zdaniem Sądu koniecznym jest wyeliminowanie oskarżonego na pewien czasu z ruchu drogowego, aby mógł przemyśleć swoje postępowanie i wyciągnąć z tej niedogodności odpowiednie wnioski. Oskarżony musi zdać sobie sprawę z tego jakie niebezpieczeństwo niesie za sobą poruszanie się pojazdem pod wpływem alkoholu, nie tylko dla niego, ale dla innych uczestników ruchu.

Na podstawie art. 43a § 2 kk Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu (...) świadczenie pieniężne w kwocie 5000zł, które w obecnym stanie prawnym jest obligatoryjne w przypadku skazania za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości. Powyżej świadczenie zostało wymierzone w minimalne kwocie przewidzianej przepisami w przypadku za skazanie za czyn z art. 178a § 1 kk

Na koszty sądowe złożyły się wydatki związane z uzyskaniem karty karnej i ryczałtu za doręczenia, zaś opłatę wymierzono zgodnie z brzmieniem art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 229, poz. 2272) w wysokości odpowiadającej 10 % wymierzonej grzywny.