Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant p.o. stażysty R. K.

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku D. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i dodatek pielęgnacyjny

na skutek odwołania D. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 9 kwietnia 2013 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 686/13

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 9 kwietnia 2013 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił D. D. przeliczenia świadczenia i przyznania dodatku pielęgnacyjnego. W uzasadnieniu wskazano, że wnioskodawczyni nadal pozostaje trwale częściowo niezdolna do pracy, natomiast nie istnieje u niej całkowita niezdolność do pracy i niezdolność do samodzielnej egzystencji.

Odwołanie od niniejszej decyzji wniosła D. D., domagając się jej zmiany, poprzez przyznanie jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i uznania za niezdolną do samodzielnej egzystencji.

W odpowiedzi na odwołanie, ZUS wniósł o jego oddalenie, wskazując iż wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

D. D., urodzona (...), uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe, w dniu 25 stycznia 2013 roku złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z pogorszeniem stanu zdrowia oraz o dodatek pielęgnacyjny. Wnioskodawczyni ma wykształcenie techniczne- po technikum odzieżowym. W okresie aktywności zawodowej pracowała jako krojczy. Od 1992 roku uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy - początkowo przyznawanej okresowo, a od 1998 roku trwale częściowo niezdolna do pracy /dowód: wniosek k.387, wywiad zawodowy k.79- akt rentowych , analiza akt rentowych/.

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 22 lutego 2013 roku, a następnie w wyniku rozpoznania sprzeciwu wnioskodawczyni, orzeczeniem Komisji Lekarskiej z dnia 25 marca 2013 roku, w oparciu o rozpoznane u wnioskodawczyni schorzenia w postaci: zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa i kończyn z niewielkim ograniczeniem sprawności ruchowej, nadciśnienia tętniczego, bez danych na powikłania narządowe, zaburzeń neurostatycznych D. D. została uznana za nadal trwale częściowo niezdolną do pracy oraz zdolną do samodzielnej egzystencji /dowód: orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 22 lutego 2013 roku k.19 wraz z dokumentacja medyczna , orzeczenie Komisji lekarskiej ZUS z dnia 25 marca 2013 roku k.4 wraz z dokumentacja lekarska, sprzeciw wnioskodawczyni z dnia 26 lutego 2013 roku k.70 w aktach rentowych/.

Aktualnie u D. D. występują następujące schorzenia:

* nadciśnienie tętnicze;

* choroba zwyrodnieniowa wielostanowa stawów obwodowych zwłaszcza skokowych i stóp z przewlekłym zespołem bólowo-dysfunkcyjnym ;

* zawroty głowy naczyniopochodne ;

* neurastenia /dowód: opinia biegłych: kardiologa L. d.k.22 i verte , biegłego psychiatry B. J. k.27-28, biegłego reumatologa A. D. (1) k.61-63 verte , neurologa A. P. k.110-113 , biegłego z zakresu medycyny pracy J. G. (1) k.134-137 w aktach sprawy/

Z przyczyn kardiologicznych, neurologicznych, psychiatrycznych, reumatologicznych wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

W aktualnym stanie zdrowia D. D. jest nadal częściowo niezdolna do pracy, przy czym niezdolność ta ma charakter trwały / dowód: opinia biegłego medycyny pracy J. G. (1) k.134-137 w aktach sprawy/ .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie i jako takie podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2).

Całkowicie niezdolnym jest ten, kto utracił zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolnym ten, kto w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zgodnie z art. 107 powoływanej ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Stosownie do treści art. 75 ust. 1 tej ustawy dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia.

Wnioskodawczyni, uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, domagała się przeliczenia świadczenia w związku z pogorszeniem stanu zdrowia oraz dodatku pielęgnacyjnego. W wyniku rozpoznania wniosku wnioskodawczyni D. D. została uznana orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS, a następnie Komisji Lekarskiej ZUS za nadal trwale częściowo niezdolną do pracy, jednocześnie jednak nie stwierdzono u wnioskodawczyni podstaw do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy, ani też niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Orzeczenie to stanowiło dla ZUS podstawę do wydania decyzji o odmowie przeliczenia świadczenia wnioskodawczyni oraz przyznania dodatku pielęgnacyjnego.

Rozpoznając odwołanie wnioskodawczyni od powyższej decyzji, Sąd musiał więc ustalić, czy stan jej zdrowia pogorszył się w stopniu powodującym jej całkowitą niezdolność do pracy, a jeśli tak, to czy jest ona także niezdolna do samodzielnej egzystencji.

W tym celu Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy: kardiologa, psychiatry , reumatologa, neurologa.

Biegła kardiolog L. D. po rozpoznaniu u wnioskodawczyni nadciśnienia tętniczego, wymagającego stałego i systematycznego leczenia stwierdziła, że z powodów kardiologicznych D. D. nie jest całkowicie niezdolna do pracy i do samodzielnej egzystencji. W ocenie biegłej, stan układu krążenia wnioskodawczyni nie powoduje obecnie jej całkowitej niezdolności do pracy, ani niezdolności do samodzielnej egzystencji . Wnioskodawczyni nie przedstawiła wyników badań dodatkowych, potwierdzających ewentualne powikłania narządowe w przebiegu nadciśnienia tętniczego, zaś w badaniu przedmiotowym wnioskodawczyni, biegła nie stwierdziła cech niewydolności układu krążenia, natomiast podwyższone ciśnienie tętnicze krwi wymaga modyfikacji leczenia.

Biegły psychiatra B. J. na podstawie jednorazowego badania, analizy akt sprawy i po przeglądzie dokumentacji medycznej stwierdził, iż D. D. nie zdradza objawów choroby psychicznej, ani też deficytu intelektu. Zdaniem biegłego, stan psychiczny opiniowanej nie powoduje częściowej, ani też całkowitej niezdolności do pracy.

Również biegła reumatolog A. D. (1) z punktu widzenia reumatologa nie stwierdziła u wnioskodawczyni całkowitej niezdolności do pracy zarobkowej, a tym bardziej niezdolności do samodzielnej egzystencji. W ocenie biegłej A. D. występująca u wnioskodawczyni choroba zwyrodnieniowa wielostanowa stawów obwodowych, zwłaszcza skokowych i stóp oraz kręgosłupa z silnymi dolegliwościami wielostanowymi i istotna dysfunkcją ruchową, nie upośledza całkowicie jej zdolności do pracy zarobkowej i nie stwarza konieczności opieki innych osób .

Tożsame stanowisko w sprawie zajęła także biegła neurolog A. P. , która w przedmiotowym badaniu neurologicznym nie stwierdziła obecności objawów korzeniowych ani ubytkowych, w tym zwłaszcza niedowładów kończyn. W ocenie biegłej, u badanej występują pewne ograniczenia ruchowe związane z choroba zwyrodnieniową, ale nie są one zdaniem biegłej wystarczające do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji. Biegła podkreśliła, iż wnioskodawczyni samodzielnie spożywa posiłki, chodzi w obrębie mieszkania bez pomocy drugiej osoby, sama korzysta z toalety. Potrzebuje natomiast pomocy przy kąpieli całego ciała, częściowo podczas ubierania się i rozbierania, w sprzątaniu i zakupach, a w skali Bartel osiągnęła 80 pkt., tym samym wnioskodawczyni nie spełnia wymogów orzeczenia niezdolności do samodzielnej egzystencji

Dodatkowo celem całościowej oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni przy uwzględnieniu wszystkich wydanych w przedmiotowej sprawie opinii, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy J. G. (1) .

Biegły J. G. (1) po zapoznaniu się z aktami sprawy, wydanymi w sprawie opiniami, dokumentacji ZUS oraz po zbadaniu wnioskodawczyni stwierdził, iż D. D. w aktualnym stanie zdrowia jest nadal częściowo niezdolna do pracy, a niezdolność ta ma charakter trwały. Biegły w swej opinii podkreślił, iż stan zdrowia wnioskodawczyni, zwłaszcza stan narządów ruchu powoduje, że jest ona częściowo niezdolna do pracy, gdyż w znacznym stopniu utraciła ona zdolność do pracy zarobkowej, odpowiedniej dla posiadanych przez nią kwalifikacji, natomiast nie jest ona całkowicie niezdolna do pracy, a tym bardziej nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. Wnioskodawczyni może bowiem w obecnym stanie narządu ruchu wykonywać prace lekkie fizyczne, w szczególności w pozycji siedzącej i w dobrych warunkach klimatycznych oraz przy zaadoptowanym ergonomicznie stanowisku pracy.

Zdaniem Sądu, należy zgodzić się z opiniami wszystkich biegłych lekarzy specjalistów, którzy jednoznacznie stwierdzili, że wnioskodawczyni nie stała się całkowicie niezdolna do pracy, bowiem jej stan zdrowia nie uległ istotnemu pogorszeniu. Wszyscy biegli zgodnie uznali, że wnioskodawczyni z powodu rozpoznanych u niej schorzeń nie jest całkowicie niezdolna do pracy a tym bardziej nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. Sąd w całości podzielił opinie biegłych. Wszyscy lekarze ocenili stan zdrowia wnioskodawczyni w kontekście posiadanych przez nią kwalifikacji i dotychczas wykonywanej przez nią pracy po osobistym zbadaniu wnioskodawcy i po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną znajdującą się w aktach rentowych ZUS. Jednocześnie jednak biegły J. G. zaznaczył, że z uwagi na przyznane wnioskodawczyni prawo do świadczenia z tytułu częściowej niezdolności do pracy , pracy zarobkowej nie jest zmuszona wykonywać .

Z zgodnych opinii wszystkich wypowiadających się w sprawie biegłych wynika że dolegliwości wnioskodawczyni na ich obecnym etapie nie uniemożliwiają wykonywania jej jakiejkolwiek pracy, co uzasadniałoby uznanie D. D. za całkowicie niezdolną do pracy.

Wydając rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie, Sąd Okręgowy miał na uwadze wyrok Sądu Najwyższego z 28 marca 2001 roku, w sprawie II UKN 297/00 (OSNP 2002/23/577), w którym Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż o wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo i wysokość tego świadczenia, co oznacza, że ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na wnioskodawcy.

Skoro wnioskodawczyni nie ukończyła 75 lat, ani nie stała się całkowicie niezdolna do pracy, to nie spełnia jednej z wyżej wymienionych kumulatywnych przesłanek nabycia prawa do dodatku pielęgnacyjnego i jej żądanie w tym zakresie należało również uznać za bezpodstawne. Skoro skarżąca nie wykazała, że doszło u niej do pogorszenia stanu zdrowia w stopniu skutkującym uznanie jej za całkowicie niezdolnej do pracy, jej odwołanie należało uznać za niezasadne.

Dlatego też, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.