Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Marzena Foltyn-Banaszczyk

Protokolant stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku T. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z udziałem zainteresowanych: W. C. (1), R. M., L. G., T. O., E. P., G. W.,

A. W., B. W.

o ustalenie nieistnienia ubezpieczenia społecznego

na skutek odwołań T. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 26 marca 2015 r. sygn. (...)

1.  oddala odwołania,

2.  nie obciążą wnioskodawcy T. G. kosztami procesu.

Sygn. akt VU 506/15

UZASADNIENIE

Decyzjami z dnia 26 marca 2015 roku Nr (...), Nr (...), Nr (...), Nr (...), Nr (...), Nr (...) i Nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. ustalił, że: W. C. (2), R. M., T. O., E. P., G. W., A. W. i B. W. u płatnika składek T. G. podlegają we wskazanych okresach ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu z tytułu wykonywania pracy na podstawie umów zlecenia. Jednocześnie ZUS ustalił podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i wypadkowe ww. ubezpieczonych z tytułu zatrudnienia na podstawie umów zlecenia we wskazanych dla każdego ubezpieczonego okresach.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że zaskarżone decyzje zostały wydane na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1 i 3 w związku z art. 38 ust. 1, art. 68 ust. 1 pkt 1 a i c, z art. 6 ust. 1 pkt 4, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 2, art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 roku, poz. 1442 z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 81 ust. 1,5,6 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych (Dz.U. z 2008 roku, Nr 164, poz. 1027 z późn.zm). Organ rentowy w treści decyzji powołał się na przepisy art. 627 k.c. i art. 734 § 1 k.p.c. Organ rentowy podał w uzasadnieniu decyzji, iż przeprowadzona kontrola u płatnika składek wykazała, że zawarł on z ww. ubezpieczonymi umowy cywilnoprawne nazwane w tytule umowami o dzieło, których przedmiotem było wykonanie określonych usług. Umowy zawarte z ubezpieczonymi obejmowały bowiem szereg powtarzających się czynności podejmowanych w miejscu wskazanym przez zleceniodawcę, a polegających na cyklicznym szyciu elementów wózka dziecięcego. Fragmenty wózka były opracowane na podstawie projektu dostarczonego przez płatnika składek w taki sposób, aby dany element po przejściu przez kilka warsztatów krawieckich i skompletowaniu z innymi fragmentami stworzył gotowy produkt w postaci wózka dziecięcego. Podejmowane przez ubezpieczonych czynności nie prowadziły do powstania żadnego dzieła, brak było również wskazania rezultatu w treści umowy. Brak było także samodzielności przy realizacji przedmiotu umowy – wykonawca był zobowiązany do podejmowania czynności w miejscu wskazanym przez zamawiającego oraz w sposób przez niego narzucony. Brak było osobistego charakteru wykonywania czynności. W ocenie organu rentowego stosunek prawny łączący T. G. i ubezpieczone miał charakter umowy zlecenia i podlegał obowiązkowi ubezpieczeń społecznych na mocy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Ubezpieczeni we wskazanych okresach nie posiadali jednocześnie innego tytułu rodzącego obowiązek ubezpieczeń społecznych, który stanowiłby podstawę do wyłączenia z ubezpieczeń z tytułu wykonywania umów zlecenia.

Od powyższych decyzji odwołał się w dniu 22 kwietnia 2015 roku płatnik składek T. G. wnosząc o ich uchylenie. Skarżący zarzucił decyzjom:

1.  Naruszenie prawa materialnego, tj. art. 734 § 1 k.c. poprzez bezzasadne przyjęcie, iż ubezpieczeni wykonywali pracę na podstawie umowy zlecenia, podczas gdy dokonane ustalenia pozwalają na przyjęcie, iż nie wykonywali oni dla skarżącego żadnych czynności prawnych;

2.  Naruszenie prawa materialnego poprzez jego niezastosowanie, tj. art. 627 k.c. poprzez bezpodstawne przyjęcie, wbrew treści łączącej strony umowy nie była ona umową o dzieło;

3.  Z ostrożności procesowej - naruszenie prawa materialnego poprzez jego niezastosowanie, tj. art. 22 § 1 k.p. mimo, że z zawiadomienia ZUS przez Państwową Inspekcję Pracy wynika, że strony łączył stosunek pracy;

4.  Naruszenie prawa materialnego poprzez jego niezastosowanie, tj. art. 83 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez ustalenie przez organ rentowy podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne ubezpieczonych podczas gdy zakład ubezpieczeń społecznych nie jest organem uprawnionym do dokonywania tego rodzaju ustaleń;

5.  Błąd w ustaleniu faktycznym poprzez bezzasadne przyjęcie, że T. G. zawarł z ubezpieczonymi umowy zlecenia ( lub inną umowę) podczas gdy T. G. jako osoba fizyczna nie zatrudniał ubezpieczonych ani też nie zawierał z nimi żadnej umowy.

ZUS wnosił o oddalenie odwołań.

Zainteresowana L. G. przyłączyła się do stanowiska wnioskodawcy, pozostali zainteresowani przyłączyli się do stanowiska ZUS.

Postanowieniami z dnia 13 listopada 2015 roku Sąd połączył sprawy z odwołań od wskazanych na wstępie decyzji celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Postanowieniem z dnia 13 listopada 2015 roku Sąd wezwał z urzędu do udziału w sprawie w charakterze zainteresowanych: L. G., W. C. (2), R. M., T. O., E. P., G. W., A. W. i B. W..

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

Płatnik składek T. G. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) (...) Myjnia (...) w R. od 26 października 2007 roku w zakresie konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli. Głównym miejscem prowadzenia działalności było R. ul. (...) lok. (...)

(okoliczności bezsporne; dowód: wyciąg z (...) k. 60 akt ZUS, k. 172; zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy k. 149v-150v w związku z k. 184v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 00.03.02 do minuty 00.52.59 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.02.09 do minuty 00.24.23 płyta k. 186)

L. G. prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą (...) w W.. Przedmiotem działalności była produkcja rowerów i wózków inwalidzkich.

Siedziba prowadzonej przez nią działalności znajdowała się w R.. Znajdowała się tam hala szwalnicza, maszyny. Tam szwaczki zatrudnione przez L. G. wykonywały pracę szwalniczą.

L. G. otrzymywała zlecenie przeszycia wyciętych elementów wózków dziecięcych od kontrahenta z C.. Pracownice zatrudnione przez L. G. przeszywały poszczególne elementy zgodnie z wykonanymi wycięciami. Nadzór nad pracownikami sprawowała L. G., która jednocześnie sama wykonywała przeszycia na hali. Taki nadzór w imieniu pracodawcy sprawowała również R. M.. R. M. była zatrudniona u L. G. od dnia 1 marca 2013 roku w charakterze szwaczki na podstawie umowy o pracę. Przedmiotem umowy o pracę między zainteresowaną R. M. a L. G. było lamowanie. Osoba, która lamuje, kontroluje przeszycia szwaczek.

W przypadku, gdy kontrahent nie dostarczył elementów do przeszycia w pracy szwalni następował przestój.

(okoliczności bezsporne; dowód: wyciąg z (...) k. 171; zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy k. 149v-150v w związku z k. 184v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 00.03.02 do minuty 00.52.59 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.02.09 do minuty 00.24.23 płyta k. 186; zeznania L. G. protokół rozprawy k. 150v – 151 w związku z k. 185, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 00.52.59 do minuty 1.12.11 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.24.23 do minuty 00.31.40 płyta k. 186; zeznania B. W. protokół rozprawy k. 151-151v w związku z k. 185v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 01.12.11 do minuty 01.30.47 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.35.57 do minuty 00.36.38 płyta k. 186; zeznania A. W. protokół rozprawy k. 151v-152 w związku z k. 185v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 01.30.47 do minuty 01.47.14 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.35.22 do minuty 00.35.57 płyta k. 186; zeznania T. O. protokół rozprawy k. 152 w związku z k. 185v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 01.47.14 do minuty 1.56.41 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.34.12 do minuty 00.34.54 płyta k. 186; zeznania W. C. (1) protokół rozprawy k. 152v -153 w związku z k. 185-195v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 2.11.12 do minuty 2.25.57 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.31.40 do minuty 00.34.12 płyta k. 186)

T. O. była zatrudniona u L. G. od dnia 1 września 2010 roku w charakterze szwaczki na podstawie umowy o pracę. Przedmiotem umowy o pracę między zainteresowaną T. O. a L. G. było szycie różnych elementów wózka dziecięcego, w szczególności gondoli, tapicerki.

(dowód: zeznania T. O. protokół rozprawy k. 152 w związku z k. 185v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 01.47.14 do minuty 1.56.41 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.34.12 do minuty 00.34.54 płyta k. 186)

A. W. była zatrudniona u L. G. od dnia 23 lutego 2012 roku w charakterze szwaczki na podstawie umowy o pracę. Przedmiotem umowy o pracę między zainteresowaną A. W. a L. G. było szycie toreb i innych elementów wózka dziecięcego w zależności od potrzeby.

(dowód; zeznania A. W. protokół rozprawy k. 151v-152 w związku z k. 185v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 01.30.47 do minuty 01.47.14 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.35.22 do minuty 00.35.57 płyta k. 186)

B. W. była zatrudniona u L. G. od dnia 21 grudnia 2011 roku w charakterze szwaczki na podstawie umowy o pracę. Przedmiotem umowy o pracę między zainteresowaną B. W. a L. G. było szycie elementów wózka – pokrowce.

(dowód: zeznania B. W. protokół rozprawy k. 151-151v w związku z k. 185v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 01.12.11 do minuty 01.30.47 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.35.57 do minuty 00.36.38 płyta k. 186)

W. C. (1) była zatrudniona u L. G. od dnia 20 grudnia 2011 roku w charakterze szwaczki na podstawie umowy o pracę.

Przedmiotem umowy o pracę między zainteresowaną W. C. (1) a L. G. było szycie bud do wózków dziecięcych.

(dowód: zeznania W. C. (1) protokół rozprawy k. 152v -153 w związku z k. 185-195v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 2.11.12 do minuty 2.25.57 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.31.40 do minuty 00.34.12 płyta k. 186)

T. G. od dnia 1 marca 2013 roku zatrudniał na podstawie umowy o pracę L. G. na stanowisku obsługa biurowa i marketing. Od dnia 16 kwietnia 2013 roku L. G. przebywała na zwolnieniu lekarskim w związku z ciążą.

(okoliczność bezsporna; dowód; zeznania )

Około kwietnia 2013 roku siedziba działalności L. G. została przeniesiona do W. 168 w Ł. do domu mieszkalnego na poddasze budynku. Zainteresowane nadal wykonywały pracę na podstawie umów o pracę. L. G. z uwagi na ciążę nie była codziennie w pracy, nie kontrolowała codziennie pracy zainteresowanych. Sprawdzała prawidłowość przeszycia podczas pakowania elementów przy wysłaniu do kontrahenta.

(dowód: zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy k. 149v-150v w związku z k. 184v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 00.03.02 do minuty 00.52.59 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.02.09 do minuty 00.24.23 płyta k. 186; zeznania L. G. protokół rozprawy k. 150v – 151 w związku z k. 185, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 00.52.59 do minuty 1.12.11 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.24.23 do minuty 00.31.40 płyta k. 186; zeznania B. W. protokół rozprawy k. 151-151v w związku z k. 185v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 01.12.11 do minuty 01.30.47 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.35.57 do minuty 00.36.38 płyta k. 186; zeznania A. W. protokół rozprawy k. 151v-152 w związku z k. 185v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 01.30.47 do minuty 01.47.14 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.35.22 do minuty 00.35.57 płyta k. 186; zeznania T. O. protokół rozprawy k. 152 w związku z k. 185v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 01.47.14 do minuty 1.56.41 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.34.12 do minuty 00.34.54 płyta k. 186; częściowe zeznania W. C. (1) protokół rozprawy k. 152v -153 w związku z k. 185-195v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 2.11.12 do minuty 2.25.57 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.31.40 do minuty 00.34.12 płyta k. 186)

L. G. zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej w dniu 31 maja 2013 roku. Działalność L. G. została wykreślona z rejestru działalności gospodarczej w dniu 6 czerwca 2013 roku.

(okoliczności bezsporne; dowód: wyciąg z (...) k. 171; zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy k. 149v-150v związku z k. 184v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 00.03.02 do minuty 00.52.59 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.02.09 do minuty 00.24.23 płyta k. 186)

L. G. zatrudniała na podstawie umów o pracę szwaczki do dnia 31 maja 2013 roku. Z dniem 31 maja 2013 roku pracownicy L. G. otrzymali świadectwa pracy.

(okoliczność bezsporna)

Od dnia 1 czerwca 2013 roku T. G. rozszerzył zakres prowadzonej działalności gospodarczej o produkcję rowerów, wózków inwalidzkich, wózków dziecięcych ( 30.92Z).

T. G. podjął z L. G. decyzję, że on będzie w zakresie szwalni prowadził działalność gospodarczą, gdyż L. G. była w ciąży, zlikwidowała własną działalność gospodarczą, przebywała od kwietnia 2013 roku na zwolnieniu lekarskim.

(okoliczność bezsporna; dowód: wyciąg z (...) k. 172; zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy k. 149v-150v związku z k. 184v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 00.03.02 do minuty 00.52.59 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.02.09 do minuty 00.24.23 płyta k. 186)

W czerwcu 2013 roku doszło do spotkania między T. G., L. G. i zainteresowanymi. Wnioskodawca z żoną poinformowali zainteresowane, że nie będą od czerwca 2013 roku zatrudnione na podstawie umów o pracę. Podali, iż będą inne formy zatrudnienia.

Zainteresowane T. O., A. W., G. W., B. W., R. M., W. C. (1), od dnia 1 czerwca 2013 roku były zatrudnione przez T. G. na podstawie ustnej umowy cywilnoprawnej.

Przedmiotem umów było wykonywanie szycia różnych elementów wózka dziecięcego np. tapicerki, gondoli, toreb, bud, siedzisk, pokrowce. Zainteresowane otrzymywały wycięte elementy wózka, które miały przeszyć zgodnie z wykonanym wycięciem. R. M. zajmowała się lamowaniem tych elementów. Zainteresowane nie szyły całego wózka. Szyte przez nich elementy były w takiej postaci pakowane po przeszyciu i oddawane kurierowi kontrahenta wnioskodawcy.

Ww. zainteresowane od 1 czerwca 2013 roku oraz E. P. od dnia 12 sierpnia 2013 roku wykonywały szycie w W. na maszynach i materiałach znajdujących się w siedzibie wnioskodawcy nie będących własnością zainteresowanych. Zainteresowane do pracy były przywożone przez R. M. samochodem służbowym wnioskodawcy. Po zakończonej pracy R. M. odwoziła zainteresowane z pracy do domu. Koszty transportu ponosił wnioskodawca.

Zainteresowane wykonywały pracę codziennie przez około 8 - 10 godzin przez 5 dni w tygodniu. Czas pracy i ilość dni pracy w tygodniu zależał przy tym od wielkości zamówienia złożonego przez kontrahenta wnioskodawcy. Praca była cykliczna, akordowa. Zainteresowane nie wykonywały stale tych samych przypisanych im czynności. Mogły zmieniać się i dokonywać szycia innych elementów. Nie podpisywały list obecności.

Jedynie R. M. wykonywała prace również w domu, na własnej maszynie.

Za wykonaną pracę zainteresowane otrzymywały raz w miesiącu wynagrodzenie. Wysokość wynagrodzenia zależała od ilości przeszytych sztuk, było to wynagrodzenie akordowe.

Zainteresowane nie wystawiały rachunków za wykonaną pracę.

Nie było odbioru żadnego dzieła przez T. G.. Zainteresowane same sprawdzały staranność wykonania przeszycia. Mogła dokonywać takiego sprawdzenia R. M.. W razie niestarannego przeszycia poszczególne elementy wracały od kontrahenta do ponownego przeszycia. Zainteresowane nie miały potrąconych wynagrodzeń w razie stwierdzonych nieprawidłowości w wykonaniu pracy.

Przy wykonywaniu pracy przez zainteresowane R. M. jako najbardziej doświadczony pracownik dokonywała kontroli pracy, przekazywała polecenia T. G.. Praca nie była wykonywana pod bezpośrednim nadzorem wnioskodawcy.

W okresie od 1 czerwca 2013 roku L. G. będąc w ciąży nie zajmowała się działalnością szwalniczą, nie szyła i nie kontrolowała prac zainteresowanych ani czasu ich pracy. W pozostałym zakresie, tj. w zakresie czasu wykonywania pracy, organizacji pracy, przedmiotu pracy, miejsca pracy dla zainteresowanych nic się nie zmieniło w porównaniu z wykonywaniem szycia w ramach umów o pracę.

(dowód: częściowo zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy k. 149v-150v w związku z k. 184v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 00.03.02 do minuty 00.52.59 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.02.09 do minuty 00.24.23 płyta k. 186; częściowo zeznania L. G. protokół rozprawy k. 150v – 151 w związku z k. 185, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 00.52.59 do minuty 1.12.11 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.24.23 do minuty 00.31.40 płyta k. 186; zeznania B. W. protokół rozprawy k. 151-151v w związku z k. 185v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 01.12.11 do minuty 01.30.47 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.35.57 do minuty 00.36.38 płyta k. 186; zeznania A. W. protokół rozprawy k. 151v-152 w związku z k. 185v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 01.30.47 do minuty 01.47.14 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.35.22 do minuty 00.35.57 płyta k. 186; zeznania T. O. protokół rozprawy k. 152 w związku z k. 185v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 01.47.14 do minuty 1.56.41 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.34.12 do minuty 00.34.54 płyta k. 186; zeznania G. W. protokół rozprawy k. 152-152v nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 01.56.56 do minuty 2.04.46 płyta k.155; zeznania E. P. protokół rozprawy k.152v w związku z k. 185v nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 2.04.46 do minuty 2.11.12 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.34.54 do minuty 00.35.22 płyta k. 186; zeznania W. C. (1) protokół rozprawy k. 152v -153 w związku z k. 185-195v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 2.11.12 do minuty 2.25.57 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.31.40 do minuty 00.34.12 płyta k. 186)

W sierpniu 2013 roku wnioskodawca zdecydował, że łączące sromny umowy cywilnoprawne będą to umowy o dzieło.

( dowód: zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy k. 149v-150v w związku z k. 184v, nagranie rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku od minuty 00.03.02 do minuty 00.52.59 płyta k.155 i z dnia 15 stycznia 2016 roku od minuty 00.02.09 do minuty 00.24.23 płyta k. 186)

W związku z brakiem umów między stronami na piśmie i podejrzeniem zatrudnienia pracowników „na czarno” doszło do przeprowadzenia kontroli PIP.

(dowód; pismo PIP k.3-4 akt ZUS; zeznania M. (...) protokół rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku k. 153 – 153v nagranie od minuty 02.26.46 do minuty 02.35.03 płyta k.155; zeznania T. P. protokół rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku k.153v nagranie od minuty 02.36.05 do minuty 02.43.31 płyta k.155)

T. G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) (...) Myjnia (...) w R. zawarł na piśmie z zainteresowaną T. O. umowę numer (...) nazwaną „umową o dzieło” z dnia 1 czerwca 2013 roku. Jako przedmiot umowy wskazano uszycie 150 sztuk tapicerki wózka dziecięcego w okresie od 1 czerwca 2013 roku do dnia 31 sierpnia 2013 roku za wynagrodzeniem 500 złotych.

Rachunek z dnia 30 sierpnia 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 428 złotych.

(dowód: umowa k. 24 akt ZUS; rachunek k. 24 akt ZUS)

T. G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) (...) Myjnia (...) w R. zawarł na piśmie z zainteresowaną A. W. umowę numer (...) nazwaną „umową o dzieło” z dnia 1 czerwca 2013 roku. Jako przedmiot umowy wskazano uszycie 150 sztuk tapicerki wózka dziecięcego w okresie od 1 czerwca 2013 roku do dnia 31 sierpnia 2013 roku za wynagrodzeniem 500 złotych.

Rachunek z dnia 30 sierpnia 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 428 złotych.

Strony zawarły kolejne umowy nazwane umowy o dzieło:

- w okresie od dnia 2 września 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku - jako przedmiot umowy wskazano uszycie 75 sztuk toreb wózka dziecięcego za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 30 września 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych.

- od dnia 1 października 2013 roku do dnia 31 października 2013 roku - jako przedmiot umowy wskazano uszycie 75 sztuk toreb wózka dziecięcego za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 31 października 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych,

- od dnia 2 grudnia 2013 roku do dnia 17 grudnia 2013 roku - jako przedmiot umowy wskazano uszycie 175 sztuk siedzisk do wózka dziecięcego za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 17 grudnia 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych,

- od dnia 3 lutego 2014 roku do dnia 28 lutego 2014 roku- jako przedmiot umowy wskazano uszycie 100 sztuk toreb wózka dziecięcego za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 28 lutego 2014 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych,

- od dnia 3 marca 2014 roku do dnia 31 marca 2014 roku - jako przedmiot umowy wskazano uszycie 75 sztuk elementu wózka dziecięcego za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 31 marca 2014 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych,

- od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia 30 kwietnia 2014 roku - jako przedmiot umowy wskazano uszycie 150 sztuk tapicerek wózka dziecięcego za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 30 kwietnia 2014 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych.

(dowód: umowa k. 19, k. 84 - 89 akt ZUS; rachunek k. 19, k. 84 - 89 akt ZUS)

T. G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) (...) Myjnia (...) w R. zawarł na piśmie z zainteresowaną G. W. umowę numer (...) nazwaną „umową o dzieło” z dnia 1 czerwca 2013 roku. Jako przedmiot umowy wskazano obszycie 150 sztuk elementów na owerloku w okresie od 1 czerwca 2013 roku do dnia 31 sierpnia 2013 roku za wynagrodzeniem 500 złotych.

Rachunek z dnia 30 sierpnia 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 428 złotych.

Strony zawarły kolejne umowy nazwane umowa o dzieło:

- w okresie od dnia 2 września 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku jako przedmiot umowy wskazano obszycie 75 sztuk elementów do wózka dziecięcego na owerloku za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 30 września 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych,

- od dnia 1 października 2013 roku do dnia 31 października 2013 roku jako przedmiot umowy wskazano obszycie 75 sztuk elementów do wózka dziecięcego na owerloku za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 31 października 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych.

(dowód: umowa k. 35, k. 98-99 akt ZUS; rachunek k. 35, k. 98-99 akt ZUS)

T. G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) (...) Myjnia (...) w R. zawarł na piśmie z zainteresowaną B. W. umowę numer (...) nazwaną „umową o dzieło” z dnia 1 czerwca 2013 roku. Jako przedmiot umowy wskazano uszycie 150 sztuk pokrowca w okresie od 1 czerwca 2013 roku do dnia 31 sierpnia 2013 roku za wynagrodzeniem 500 złotych.

Rachunek z dnia 30 sierpnia 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 428 złotych.

(dowód: umowa k. 27 akt ZUS; rachunek k. 27 akt ZUS)

T. G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) (...) Myjnia (...) w R. zawarł na piśmie z zainteresowaną R. M. umowę numer (...) nazwaną „umową o dzieło” z dnia 1 czerwca 2013 roku. Jako przedmiot umowy wskazano lamowanie elementów wózka dziecięcego na gorąco w okresie od 1 czerwca 2013 roku do dnia 31 sierpnia 2013 roku za wynagrodzeniem 700 złotych.

Rachunek z dnia 30 sierpnia 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 599 złotych.

Strony zawarły kolejne umowy nazwane umowy o dzieło:

- w okresie od dnia 2 września 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku - jako przedmiot umowy wskazano laminowanie 75 sztuk elementów wózka dziecięcego na gorąco na lamówce za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 30 września 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych,

- od dnia 1 października 2013 roku do dnia 31 października 2013 roku- jako przedmiot umowy wskazano laminowanie 75 sztuk elementów wózka dziecięcego na gorąco za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 31 października 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych,

- od dnia 2 grudnia 2013 roku do dnia 18 grudnia 2013 roku jako przedmiot umowy wskazano uszycie 175 sztuk pokrowca do wózka dziecięcego za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 18 grudnia 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych,

- od dnia 3 lutego 2014 roku do dnia 28 lutego 2014 roku jako przedmiot umowy wskazano laminowanie 100 sztuk elementów wózka dziecięcego za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 28 lutego 2014 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych,

- od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia 30 kwietnia 2014 roku jako przedmiot umowy wskazano obszywanie 150 sztuk elementów wózka dziecięcego za wynagrodzeniem 300 złotych, rachunek z dnia 30 kwietnia 2014 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 256,80 złotych,

- od dnia 4 sierpnia 2014 roku do dnia 29 sierpnia 2014 roku jako przedmiot umowy wskazano laminowanie 100 sztuk elementów wózka dziecięcego za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 29 sierpnia 2014 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych.

(dowód: umowa k. 15, k. 91- 96 akt ZUS; rachunek k. 15, k. 91-96 akt ZUS)

T. G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) (...) Myjnia (...) w R. zawarł na piśmie z zainteresowaną W. C. (1) umowę numer (...) nazwaną „umową o dzieło” z dnia 1 czerwca 2013 roku. Jako przedmiot umowy wskazano uszycie 150 sztuk budek do wózka dziecięcego w okresie od 1 czerwca 2013 roku do dnia 31 sierpnia 2013 roku za wynagrodzeniem 500 złotych.

Rachunek z dnia 30 sierpnia 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 428 złotych.

Strony zawarły kolejną umowę nazwaną umową o dzieło w okresie od dnia 2 września 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku. Jako przedmiot umowy wskazano uszycie 15 sztuk budek gondolowych do wózka dziecięcego za wynagrodzeniem 250 złotych.

Rachunek z dnia 30 września 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych.

(dowód: umowa k. 31, k. 82 akt ZUS; rachunek k. 31, k. 82 akt ZUS)

T. G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) (...) Myjnia (...) w R. zawarł na piśmie z zainteresowaną E. P. umowę numer (...) nazwaną „umową o dzieło” z dnia 12 sierpnia 2013 roku. Jako przedmiot umowy wskazano uszycie 40 sztuk bud do wózka dziecięcego w okresie od 12 sierpnia 2013 roku do dnia 31 sierpnia 2013 roku za wynagrodzeniem 170 złotych.

Rachunek z dnia 30 sierpnia 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 145,52 złotych.

Następnie strony zawarły kolejne umowy nazwane umowy o dzieło:

- od dnia 2 września 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku jako przedmiot umowy wskazano 75 sztuk bud spacerowych do wózka dziecięcego za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 30 września 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych,

- od dnia 1 października 2013 roku do dnia 31 października 2013 roku jako przedmiot umowy wskazano 75 sztuk bud spacerowych do wózka dziecięcego za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 31 października 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych,

- od dnia 2 grudnia 2013 roku do dnia 18 grudnia 2013 roku jako przedmiot umowy wskazano 175 sztuk gondoli do wózka dziecięcego gondolowego za wynagrodzeniem 250 złotych, rachunek z dnia 18 grudnia 2013 roku sporządzony i wystawiony przez T. G. wskazywał do wypłaty kwotę 214 złotych.

(dowód: umowa k. 11, k. 102-104 akt ZUS; rachunek k. 11, k. 102-104 akt ZUS)

T. G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) (...) Myjnia (...) w R. jako płatnik podatku wystawił zainteresowanym PIT-11 o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy.

(dowód; deklaracje podatkowe PIT -11 k. 105-108 akt ZUS)

W okresie od dnia 22 sierpnia 2013 roku do dnia 18 września 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeprowadził u wnioskodawcy kontrolę w zakresie prawidłowości i rzetelności obliczenia składek na ubezpieczenie społeczne i innych składek oraz zgłaszania do ubezpieczenia społecznego i zdrowotnego.

(dowód: protokół kontroli k. 125-129 akta ZUS; aneks do protokołu k. 130-134 akta ZUS; zeznania L. A. protokół rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku k. 153v -154 nagranie od minuty 02.44.15 do minuty 02.53.01 płyta k.155; zeznania D. T. protokół rozprawy z dnia 13 listopada 2015 roku k. 154 nagranie od minuty 02.53.35 do minuty 03.02.20 płyta k.155)

Mając na uwadze wyniki kontroli ZUS wydał zaskarżone w niniejszej sprawie decyzje.

(dowód: ww. decyzje w aktach ZUS)

Płatnik nie kwestionował rachunkowych wyliczeń podstaw wymiaru składek ustalonych przez ZUS w zaskarżonych decyzjach, a jedynie twierdził, że w spornych okresach zainteresowani wykonywali prace na podstawie umów o dzieło, a nie umów zlecenia.

(okoliczność bezsporna)

Sąd Okręgowy ocenił i zważył co następuje:

Odwołania są bezzasadne.

Spór w przedmiotowej sprawie sprowadzał się do oceny, jaki charakter miały umowy zawierane przez wnioskodawcę z zainteresowanymi, a w szczególności, czy były to, jak tego chce skarżący umowy o dzieło czy też umowy te miały charakter umów zlecenia, czy o świadczenie usług i w związku z tym organ rentowy zasadnie objął zainteresowanych na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1 i 3 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 2, art. 18 ust. 1 i ust. 3, art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r., Nr 205, poz. 1585) obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi jako osobami będącymi zleceniobiorcami u płatnika składek T. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą(...) (...) Myjnia (...) w R.. Ponadto wnioskodawca podnosił, iż nie on jest stroną umów z zainteresowanymi ubezpieczonymi.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do twierdzeń wnioskodawcy, że nie zawierał on umów z zainteresowanymi, gdyż nadal stronami umowy była L. G.. Sąd nie dał wiary twierdzeniom wnioskodawcy w tym zakresie, gdyż przeczą temu dokumenty zebrane w sprawie. W szczególności bowiem z treści umów zawartych na piśmie zatytułowanych umowy o dzieło wynikało jednoznacznie, iż stroną umów cywilnoprawnych zawartych z zainteresowanymi ubezpieczonymi nie była L. G., a T. G.. Wnioskodawca został zatem wskazany jako strona umów i podpisał się na umowie jako strona tej umów zawartych z zainteresowanymi. Chodzi przy tym nie tylko o umowy z dnia 1 czerwca 2013 roku, które początkowo były zawarte w formie ustnej, ale i konsekwentnie kolejne umowy z zainteresowanymi zawierał także wnioskodawca, co jednoznacznie wynikało z treści tych umów. Jako strona umowy i jednocześnie płatnik podatku podatkowego to wnioskodawca wystawiał zainteresowanym deklarację podatkową PIT 11. Jako strona umów także T. G. podpisywał się na rachunkach wystawianych do umów. Na okoliczność, iż to właśnie T. G. zawarł przedmiotowe umowy, także te od dnia 1 czerwca 2013 roku, wskazuje również fakt, że od dnia 1 czerwca 2013 roku L. G. nie mogła być ani pracodawcą ubezpieczonych, ani stroną zawartych z nimi umów. Od dnia 1 czerwca 2013 roku bowiem doszło do likwidacji prowadzonej przez L. G. działalności gospodarczej, przedmiotem której były przeszycia wykonywane przez zainteresowane, zaś o taki zakres poszerzył swoją działalność gospodarczą wnioskodawca. Wynikało to z decyzji obojga małżonków G.. L. G. bowiem już od 16 kwietnia 2013 roku w związku z ciążą przebywała na zwolnieniach lekarskich. W związku też z tą okolicznością życiową podjęła decyzję o likwidacji własnej działalności, co jednoznacznie wynikało zarówno z zeznań samej L. G., jak i wnioskodawcy. Gdy do tej okoliczności doszły również kontrole, małżonkowie z uwagi na stan zdrowia L. G. podjęli wspólne decyzje, że w tym zakresie działalność będzie prowadził T. G.. Na powyższe wskazuje również okoliczność, że wnioskodawca przyjął wyrok nakazowy wydany w związku z brakiem dokonania stosownego wpisu o rozszerzeniu działalności. Również w pismach kierowanych do PIP, do ZUS, początkowo również w zeznaniach składanych na Policji przez wnioskodawcę (149v akt IIK 330/15) i L. G. (k. 125 akt IIK 330/15), wnioskodawca nie tylko nie kwestionował, że to on jest stroną umów oraz że zainteresowane świadczyły usługi na rzecz firmy wnioskodawcy (pismo z dnia 27.11.2013 roku k. 6 akt ZUS). Co więcej wnioskodawca kategorycznie zaprzeczał, aby praca była wykonywana pod kierownictwem L. G., gdyż jak podkreślał wnioskodawca, „w czerwcu żona znajdowała w 5 miesiącu ciąży przebywając w związku z tym na zwolnieniu lekarskim ( w lipcu była w 6 miesiącu, w sierpniu w 7 itd. Po urodzeniu się dziecka zajmowała się nim, a nie sprawowaniem kierownictwa nad wykonującymi usługę paniami)”. Wnioskodawca, co znalazło potwierdzenie w treści umów, przyznał że to on podpisał umowy z zainteresowanymi. Nie może zatem budzić żadnych wątpliwości, iż już w czerwcu 2013 roku wnioskodawca stał się stroną umów cywilnoprawnych zawartych ustnie z zainteresowanymi ubezpieczonymi. Okoliczność zatem, że zainteresowane nie były do końca świadome kto jest stroną umów nie ma w tym wypadku znaczenia, skoro taką stroną umowy faktycznie nie była i nie mogła być L. G.. Ponadto zainteresowane mogły nie mieć pełnej świadomości co do swojej sytuacji skoro umowy były zawarte ustnie. Jak same przyznały nic się w nich nie zmieniło co do charakteru pracy, zakresu obowiązków, czasu i miejsca pracy. Mogły zatem przypuszczać, że również strona umowy nie uległa zmianie, a jedynie od 1 czerwca 2013 roku miały pracować bez umowy o pracę, tj. „na czarno”. Ponadto ani wnioskodawca ani L. G. nie informowali zainteresowanych o sytuacji prawnej, w tym że L. G. zaprzestała prowadzenia działalności oraz że wnioskodawca rozszerzył działalność i on stał się stroną stosunków prawnych. Jednakże sama okoliczność, że na spotkanie z byłymi pracownikami stawił się również wnioskodawca świadczyło o tym, że przejął on faktycznie pracowników L. G.. Z zeznań zainteresowanych wynikało również jednoznacznie, iż od czerwca 2013 roku, a nawet już od kwietnia 2013 roku, L. G. nie zajmowała się faktycznie ani szyciem, ani nadzorem nad pracownikami. Czynności nadzoru wykonywała sporadycznie lub wykonywała je R. M.. Umowy zawarte na piśmie stanowiły zatem potwierdzenie stanu prawnego na dzień 1 czerwca 2013 roku i podejmowanych wówczas przez wnioskodawcę działań prawnych i faktycznych. W świetle zatem treści dokumentów oraz częściowo również zeznań wnioskodawcy i L. G. należało uznać, iż to wnioskodawca był stroną umów cywilnoprawnych zawartych z zainteresowanymi od dnia 1 czerwca 2013 roku. Okoliczność że wnioskodawca nie sprawował nadzoru nad zainteresowanymi, gdyż był przez cały dzień zajęty pracą w (...)Myjni, nie mogła przesądzać o innym twierdzeniu wnioskodawcy, skoro umowy cywilnoprawne nie wymagają sprawowania takiego nadzoru, a ponadto ewentualny nadzór nad prawidłowością wykonywanych prac sprawowała w imieniu wnioskodawcy R. M..

Odnośnie umów, jakie łączyły strony należało stwierdzić, iż w istocie w zakresie wykonywanych na podstawie tych umów obowiązków, czasu i miejsca ich wykonywania, organizacji wykonywanych czynności, braku wykonywanych odbiorów, wystawania rachunków przez T. G., braku odprowadzanych składek na ZUS stan faktycznych był w zasadzie niesporny. Stan faktyczny w tym zakresie Sąd ustalił na podstawie zeznań stron, zeznań świadków i złożonych dokumentów, w tym dokumentów z kontroli przeprowadzonej przez PIP i ZUS. Kwestią sporną była jedynie kwestia rozbieżnej między stronami oceny prawnej cywilnoprawnego charakteru zawieranych przez ubezpieczonych i płatnika składek umów. Wnioskodawca bowiem twierdził, iż strony zawarły umowy o dzieło, natomiast organ rentowy dokonując oceny charakteru prawnego przedmiotowych umów, przyjął, iż są to umowy zlecenia (świadczenia usług). Kluczowym dla rozstrzygnięcia było zatem ustalenie, czy umowy te były umowami o dzieło, czy też należało by uznać je za umowy o świadczenie, do których stosuje się przepisy o zleceniu. Od stwierdzenia tego zależał bowiem obowiązek wnioskodawcy jako płatnika, odprowadzania składek na ubezpieczenia społeczne (art. 46 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych).

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. z Dz. U. z 2013 roku, Nr 1442 z późn. zm.) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej są osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług do której zgodnie z kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, zwanymi dalej zleceniobiorcami.

Na podstawie przepisu art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z wyjątkiem osób wykonujących pracę na podstawie umowy zlecenia, które wykonują prace poza siedzibą lub miejscem prowadzenia działalności zleceniodawcy. Art. 13 pkt 2 ustawy stanowi, że obowiązek ubezpieczeń zleceniobiorcy istnieje od dnia oznaczonego w umowie jako dzień rozpoczęcia jej wykonywania do dnia rozwiązania lub wygaśnięcia umowy.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 3 ustawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18a stanowi przychód; podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zleceniobiorców ustala się zgodnie z ust. 1 , jeżeli w umowie agencyjnej lub umowie zlecenia albo w innej umowie o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, określono odpłatność za jej wykonywanie kwotowo, w kwotowej stawce godzinowej lub akordowej albo prowizyjnie.

Przechodząc do rozważań w pierwszym rzędzie należy wskazać, że przepis art. 353 ¹ k.c. wyraża zasadę swobody umów, zgodnie z którą podmiotom prawnym przyznaje się możliwość zawierania i kształtowania treści umów w granicach zakreślonych przez prawo, naturę (właściwość) stosunku prawnego oraz zasady współżycia społecznego.

Z treści zawartych pomiędzy wnioskodawcą a zainteresowanymi umów wynika, że przedmiotem umów było wykonywanie szycia różnych elementów wózka dziecięcego np. tapicerki, gondoli, toreb, bud, siedzisk, pokrowce. Zainteresowane otrzymywały wycięte elementy wózka, które miały przeszyć zgodnie z wykonanym wycięciem. R. M. zajmowała się lamowaniem tych elementów. Zainteresowane nie szyły całego wózka. Szyte przez nich elementy były w takiej postaci pakowane po przeszyciu i oddawane kurierowi kontrahenta wnioskodawcy. Ww. zainteresowane od 1 czerwca 2013 roku oraz E. P. od 12 sierpnia 2013 roku wykonywały szycie w W. na maszynach i materiałach znajdujących się w siedzibie wnioskodawcy nie będących własnością zainteresowanych. Zainteresowane do pracy były przywożone przez R. M. samochodem służbowym wnioskodawcy. Po zakończonej pracy R. M. odwoziła zainteresowane z pracy do domu. Koszty transportu ponosił wnioskodawca. Zainteresowane wykonywały pracę codziennie przez około 8 - 10 godzin przez 5 dni w tygodniu. Czas pracy i ilość dni pracy w tygodniu zależał przy tym od wielkości zamówienia złożonego przez kontrahenta wnioskodawcy. Praca była cykliczna, akordowa. Zainteresowane nie wykonywały stale tych samych przypisanych im czynności. Mogły zmieniać się i dokonywać szycia innych elementów. Nie podpisywały list obecności.

Jedynie R. M. wykonywała prace również w domu, na własnej maszynie.

Za wykonaną pracę zainteresowane otrzymywały raz w miesiącu wynagrodzenie. Wysokość wynagrodzenia zależała od ilości przeszytych sztuk, było to wynagrodzenie akordowe.

Zainteresowane nie wystawiały rachunków za wykonaną pracę. Takie rachunki wystawiał T. G..

Nie było odbioru żadnego dzieła przez T. G.. Zainteresowane same sprawdzały staranność wykonania przeszycia. Mogła dokonywać takiego sprawdzenia R. M.. W razie niestarannego przeszycia poszczególne elementy wracały od kontrahenta do ponownego przeszycia. Zainteresowane nie miały potrąconych wynagrodzeń w razie stwierdzonych nieprawidłowości w wykonaniu pracy.

Przy wykonywaniu pracy przez zainteresowane R. M. jako najbardziej doświadczony pracownik dokonywała kontroli pracy, przekazywała polecenia T. G.. Praca nie była wykonywana pod bezpośrednim nadzorem wnioskodawcy.

Należy w tym miejscu podkreślić, iż strony nie podpisały umów na piśmie w chwili ich zawarcia. Umowy te początkowo ustne nie były też nazywane umowami o dzieło. Co więcej zainteresowane, dla których w zakresie obowiązków, charakteru pracy, czasu i miejsca pracy, nic się nie zmieniło traktowały je jako umowy o pracę, ale „na czarno” czyli bez umów na piśmie i bez składek na ubezpieczenie społeczne odprowadzane do ZUS. Sam wnioskodawca również zeznał, że chodziło wyłącznie o zmianę charakteru prawnego umów, a nie samego sposobu wykonywania umów i zakresu obowiązków zainteresowanych. Uznał zatem, że należy zawrzeć umowy cywilnoprawne z zainteresowanymi. Jak jednak przyznał dopiero w sierpniu 2013 roku, gdy został wezwany do złożenia umów na piśmie, poszukał informacji w Internecie i zdecydował, że będą to umowy o dzieło. W chwili zawarcia umowy zatem strony nie wskazały rodzaju umów. Podpisując zaś umowy na piśmie strony umów, które zostały sporządzone według określonego schematu, oznaczyły je jako umowy o dzieło.

Należy w tym miejscu podkreślić, iż wbrew twierdzeniom wnioskodawcy, dla potrzeb niniejszych ustaleń bez znaczenia pozostawał fakt, jak strony nazwały zawierane umowy. Tym bardziej, że prawo dopuszcza umowy, które są zawierane ustnie, a nawet per facta concludentia (fakty dokonane). Oceniając charakter umów należy zatem brać pod uwagę nie tyle postanowienia przyjęte przez strony (mogące celowo stwarzać pozór zawarcia innej umowy), ile faktyczne warunki i sposób ich wykonywania. Nazwa umowy nie może tym samym automatycznie przesądzać o jej charakterze. W tym celu zasadnym jest zbadanie zarówno postanowień umownych, jak i praktycznych aspektów wykonywania zawartych umów, co wynika jednoznacznie z treści art. 65 § 2 k.c. i art. 22 § 1 ¹ k.p. W sytuacji zatem, gdy dane zatrudnienie następuje w warunkach stosunku pracy określonego w art. 22 § 1 k.p. będzie to zatrudnienie na postawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Podobnie w przypadku umowy cywilnoprawnej zawarcie umowy, która ma cechy świadczenia usług, nie będzie umową o dzieło mimo takiego nazwania przez strony w treści umowy.

Oceniając charakter spornych umów warto zaznaczyć, iż co prawda kodeks cywilny nie podaje definicji „dzieła”, jednak w doktrynie i orzecznictwie jednomyślnie przyjmuje się, iż wykonanie dzieła oznacza określony proces pracy lub twórczości o możliwym do wskazania momencie początkowym i końcowym, którego celem jest doprowadzenie do efektu ustalonego przez strony w momencie zawierania umowy.

Dla prawidłowego rozróżnienia rodzaju wskazanych umów cywilnoprawnych nie jest wystarczające przy tym poprzestanie na stwierdzeniu, że każda umowa, która wiąże się z oczekiwaniem rezultatu jest umową o dzieło i zawarcie klauzuli oczekiwania rezultatu ugruntowuje stosunek prawny w reżimie umowy o dzieło. Także bowiem zlecający usługi oczekuje, że poprzez staranne działanie przyjmującego zlecenie (podejmującego się świadczenia usług) osiągnięty zostanie rezultat zgodny z oczekiwaniami dającego zlecenie. Istotne dla rozróżnienia obu umów nie jest bowiem to, czy oczekiwany jest rezultat, lecz to, czy oczekiwanym rezultatem jest prawidłowo zrealizowana usługa, a więc prawidłowo wykonana praca czy też wytwór tej pracy.

Stosownie do treści art. 627 k.c. przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Przedmiotem umowy jest zatem zobowiązanie do wykonania określonego dzieła, które może mieć charakter materialny jak i niematerialny, zaś sama umowa jest umową rezultatu.

Z kolei zgodnie z treścią przepisu art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie, przy czym do umowy o świadczenie usług stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zlecenia ( art. 750 k.c. ). Przedmiotem tej umowy jest dokonanie określonej czynności faktycznej, która nie musi prowadzić do osiągnięcia indywidualnie oznaczonego rezultatu. Umowa o świadczenie usług jest to umowa starannego działania, podczas gdy umowa o dzieło jest umową rezultatu. Przedmiotem umowy o dzieło jest zatem osiągnięcie z góry oznaczonego wyniku, podczas gdy przedmiotem umowy o świadczenie usług jest jedynie staranne dążenie do osiągnięcia rezultatu, ale jego osiągnięcie nie należy do treści zobowiązania.

Sąd Okręgowy ma na uwadze, iż odróżnienie umowy o dzieło od umów pokrewnych, zwłaszcza o świadczenie usług innego rodzaju, budzi nieraz w praktyce trudności. Umowa o dzieło różni się od umowy o świadczenie usług brakiem stosunku zależności między stronami i koniecznością osiągnięcia oznaczonego rezultatu ludzkiej pracy w szerokim tego słowa znaczeniu, gdy w drugim rodzaju umów decydujący nie jest rezultat, lecz wykonywanie pracy jako takiej. Wykonawcę dzieła obciąża odpowiedzialność za nieosiągnięcie określonego rezultatu. Prowadzi to do innego rozkładu ryzyka, co do wykonania i jakości usługi. Umowa o dzieło różni się zatem od umowy zlecenia tym, że zawsze musi być uwieńczona konkretnym i sprawdzalnym rezultatem. Mniejsze znaczenie ma tu obowiązek osobistego wykonania dzieła przez przyjmującego zamówienie, byle rezultat końcowy był osiągnięty.

Istotą umowy o dzieło jest zatem osiągnięcie określonego w umowie rezultatu. Ów rezultat przy tym musi być zindywidualizowany w postaci bądź materialnej lub niematerialnej. Czynności wykonywane w ramach umowy o dzieło prowadzą zawsze tym samym do powstania ( stworzenia) nowego wytworu o zobiektywizowanych cechach stanowiących wytwór twórcy dzieła o właściwościach określonych w umowie. Brak sprecyzowania w sposób konkretny przedmiotu umowy o dzieło powoduje, że trudno mówić o konkretnym rezultacie, który miałby być osiągnięty. W szczególności zaś umowa o dzieło musi być sfinalizowana konkretnym sprawdzalnym rezultatem ( powstaniem określonego w umowie działa), co do którego możliwe jest poddanie go sprawdzeniu na istnienie wad fizycznych tzw. weryfikalność rezultatu. Umowa o dzieło jest to umowa o pewien określony rezultat pracy i umiejętności ludzkich. W przypadku umowy o dzieło niezbędne jest zatem, aby starania przyjmującego zamówienie doprowadziły w przyszłości do konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu. Przyjmuje się przy tym, że rezultat , o który umawiają się strony, musi być z góry określony, mieć samoistny byt oraz być obiektywnie osiągalny i pewny. Dzieło musi bowiem istnieć w postaci postrzegalnej, pozwalającej nie tylko odróżnić je od innych przedmiotów, ale i uchwycić istotę osiągniętego rezultatu. ( tak por. SN w wyroku z dnia 3.10.2013 roku, II UK 103/13, LEX; wyroki Sądów Apelacyjnych w Szczecinie z dnia 28.01.2014 roku, IIIAUa 369/13, LEX; w Szczecinie z dnia 5.11.2013 roku, III AUa 275/13,LEX; w Szczecinie z dnia 11.09.2013 roku, IIIAua 205/13; w Katowicach z dnia 11.03.2014 roku, III AUa 1305/13, LEX; w Białymstoku z dnia 12.06.2014 roku, IIIAUa 33/14,LEX; w Białymstoku z dnia 31.07.2013 roku, III AUa 120/13, LEX).

W umowie zlecenia nie akcentuje się owego rezultatu jako koniecznego. W przypadku umowy o dzieło wykonanie umowy jest ciągiem określonych czynności skutkujących powstaniem finałowego rezultatu o wskazanych wyżej cechach. W przypadku umowy zlecenia przyjmujący zamówienie nie bierze na siebie ryzyka zwężanego z niepomyślnym wynikiem czynności, odpowiedzialność ta jest oparta na zasadzie starannego działania. Wykonanie określonych czynności bez względu na to, jaki rezultat czynność ta przyniesie, jest zatem cechą charakterystyczną dla umów zlecenia (usług).

Dokonując zatem porównania regulacji prawnych dotyczących obu rodzajów umów wskazać należy, że obie umowy mogą być zaliczone do umów o świadczenie usług w szerokim tego słowa znaczeniu. Jednakże umowy te różnią się w zakresie podstawowych elementów konstytutywnych stanowiących o istocie umowy. Podstawą cechą umowy o dzieło jest ustalenie, że należy ona do umów rezultatu, tzn. że oceny wykonania umowy dokonuje się przez pryzmat osiągnięcia konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu - dzieła. Dla właściwej kwalifikacji przyjmuje się, że dziełem jest z góry określony, samoistny, materialny lub niematerialny, lecz ucieleśniony, obiektywnie osiągalny (w danych warunkach) pewny rezultat pracy i umiejętności przyjmującego zamówienie, których charakter nie wyklucza możliwości zastosowania przepisów o rękojmi za wady. Rezultaty muszą mieć taką formę, aby mogły być przedmiotem postrzegania, pozwalającym nie tylko odróżnić je od innych przedmiotów, ale i uchwycić istotę osiągniętego dzieła.

"Samoistność" dzieła polega na jego niezależności od twórcy oraz jego dalszym istnieniu i oddziaływaniu. Tego rodzaju samodzielność pozwala na zastosowanie przepisów o rękojmi za wady, aby możliwa była ocena, czy dzieło zostało wykonane zgodnie z umową.

Natomiast istota umowy zlecenia, jak wyżej podkreślono, sprowadza się do ustalenia, że jest to umowa starannego działania. Oznacza to, że do oceny jej wykonania nie jest konieczne osiągniecie określonego rezultatu, lecz starania w celu jego osiągnięcia. Tym samym, w przypadku umowy zlecenia, ocenie podlega nie konkretnie osiągnięty cel, ale czynności zmierzające do jego osiągnięcia oraz staranność ich wykonania.

Kolejnym z kryteriów rozróżnienia umowy o dzieło od umowy zlecenia jest też kryterium podmiotowe. Przyjmujący zamówienie (w przypadku umowy o dzieło) wybierany jest z uwagi na jego cechy podmiotowe tj. odpowiedni zawód, specyficzne umiejętności czy też predyspozycje. W przypadku umowy zlecenia cechy osobowe zleceniobiorcy nie są tak istotne. Prowadzi to wniosku, że w przypadku umowy zlecenia osobiste wykonanie zamówienia nie ma tak istotnego znaczenia, jak w przypadku umowy o dzieło.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd Okręgowy uznał, że zawarte pomiędzy wnioskodawcą a zainteresowanymi umowy nie mogą zostać uznane za umowy o dzieło. Przede wszystkim zwrócić należy uwagę, że nazwa umowy z wyeksponowaniem terminologii służącej wybitnie podkreśleniu charakteru umowy jako umowy o dzieło, nie jest elementem decydującym samodzielnie o rodzaju zobowiązania, tym bardziej gdy oderwana jest od oceny rzeczywistego przedmiotu tej umowy i sposobu oraz okoliczności jej wykonania. Jak zostało to wyżej wskazane dziełem jest stworzenie czegoś lub przetworzenie do postaci w jakiej dotychczas nie istniało.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że w przedmiotowych umowach strony, pomimo nazwania ich umowami o dzieło, nie sprecyzowały w sposób zindywidualizowany konkretnego dzieła, a jedynie czynnościowo określano prace, mające być wykonane przez zainteresowane, które to czynności polegały na szyciu poszczególnych, wykrojonych przez kontrahenta i dostarczonych do szwalni elementów wózka dziecięcego wg bieżących zamówień. Jak wynika z wyjaśnień zainteresowanych wykonywały one prace szwalnicze na maszynach należących do wnioskodawcy, z materiałów dostarczonych przez wnioskodawcę i według dostarczonych wzorów – wskazówek. Była to praca cykliczna, powtarzalna, akordowa. Zdaniem Sądu zainteresowane nie wykonywały zatem żadnego dzieła, a jedynie dokonywały powtarzalnych czynności starannego działania w postaci szycia kilku, tych samych, ustalonych wcześniej elementów, a tym samym brały udział w produkcji konkretnego produktu finalnego na pewnym jego etapie i były rozliczane z tak wykonanej pracy. Również okoliczność, że R. M. mogła wykonywać swoją pracę poza siedzibą wnioskodawcy i na własnym sprzęcie pozostawała bez znaczenia dla oceny prawnej zawartych umów jako umów cywilnoprawnych. Istotne jest bowiem, że od zainteresowanych wymagano wykonania czynności starannie i to podlegało kontroli przez kontrahenta wnioskodawcy. Pracownica wnioskodawcy R. M. również sprawdzała jakość wykonanej przez zainteresowaną pracy pod kątem staranności jej wykonania w tracie wykonywania prac lub przy pakowaniu.

Ponadto, w ocenie Sądu, określony w umowach łączących wnioskodawczynię z zainteresowaną rezultat umowy nie może być uznany za dzieło w rozumieniu umowy o dzieło, albowiem nie sposób uznać go za konkretny, indywidualnie oznaczony rezultat, który zamawiający chce osiągnąć. W wypadku umowy o dzieło niezbędne jest, aby starania przyjmującego zamówienie doprowadziły w przyszłości do konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu jako koniecznego do osiągnięcia (por. A. Brzozowski (w:) System prawa prywatnego, t. 7, 2004, s. 327). Opisane wyżej czynności zainteresowanych nie bowiem prowadziły do powstania żadnego materialnego rezultatu. Nie można także wskazać indywidualnego charakteru takiego rzekomego dzieła, skoro czynności wykonywane przez zainteresowane były czynnościami powtarzalnymi, zaś elementy wózka w postaci – budy, gondoli, siedliska nie można nazwać zindywidualizowanym dziełem zainteresowanych. Z całą pewnością dziełem nie można zatem nazwać wykonania prac polegających na usługach krawieckich. Jak zostało to wyżej wskazane zainteresowane uczestniczyły tylko w etapie produkcji elementów wózka dziecięcego i nie były bezpośrednio odpowiedzialne za wykonanie całego elementu. Takim czynnościom natomiast nie można przypisać cech umowy o dzieło, gdzie każdy wykonany przez nią element musiałby mieć indywidualnie oznaczone, autorskie cechy, którym ewentualnie można by przypisać możliwość objęcia ochroną wg przepisów prawa autorskiego. Ponadto, co zostało wykazane powyżej, zainteresowana była przede wszystkim rozliczana ze staranności swojej pracy, nie zaś z osiągnięcia konkretnego rezultatu. Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego, wyrażonym w wyroku z 4 października 2006 r., II CSK 117/06, treść zobowiązania dłużnika pozostaje w ścisłej zależności od natury stosunku prawnego. Jeżeli osiągnięcie rezultatu określonego w celu zawarcia umowy uzależnione jest od wielu już istniejących lub innych mających nastąpić zdarzeń oraz czynników zewnętrznych, leżących poza oddziaływaniem dłużnika, to z reguły podejmuje on zobowiązanie starannego działania. W zobowiązaniach starannego działania podjęcie przez dłużnika wymaganych czynności przy zachowaniu wiążącego go stopnia staranności oznacza, że dłużnik wykonał zobowiązanie, pomimo iż nie osiągnięto rezultatu określonego w celu umowy (opubl. LEX nr 332959).

Jednocześnie zauważyć należy, że umowy łączące strony nie przewidywały osobistego charakteru wykonywania czynności przez zainteresowanych. Wobec tego uznać należy, że zainteresowane mogły być zastąpione przez inne osoby i tak się zdarzało, gdyż zainteresowane wbrew treści umów wykonywały również zamiennie swoje czynności w zależności od potrzeb, co wyklucza zakwalifikowanie takich umów jako umów o dzieło ze względu na brak w/w kryterium podmiotowego. Co więcej zainteresowane takie same czynności wykonywały w ramach umów o pracę.

Umowa o dzieło zakłada swobodę i samodzielność w wykonywaniu dzieła, a jednocześnie nietrwałość stosunku prawnego, gdyż wykonanie dzieła ma charakter jednorazowy i jest zamknięte terminem wykonania. Przyjmuje się, że rezultat, o który umawiają się strony, musi być z góry określony, mieć samoistny byt obiektywnie osiągalny i pewny. Wykonanie dzieła najczęściej przybiera postać wytworzenia rzeczy lub dokonania zmian w rzeczy już istniejącej (naprawienie, przerobienie, uzupełnienie); takie dzieła są rezultatami materialnymi umowy zawartej między stronami, weryfikowalnymi ze względu na istnienie wad. Umowa o dzieło jako umowa rezultatu musi zatem zawierać kryteria, w oparciu o które możliwa będzie weryfikacja jej wykonania. Oznacza to, że wykonujący musi wiedzieć w oparciu o jakie przesłanki (parametry) dane dzieło ma być wykonane. Przesłanki te muszą mieć charakter cech indywidualnych. W optymalnym wariancie wykonaniu dzieła towarzyszyć winna specyfikacja zbliżona do projektu lub projektem będąca.

Analiza treści przedmiotowych umów i ocena faktycznie wykonywanych przez zainteresowane czynności nakazuje uznanie, że w przedmiotowych umowach zabrakło cech indywidualizujących powierzone prace. W ocenie Sądu w okolicznościach faktycznych sprawy brak indywidualizacji przedmiotu analizowanych umów jest poniekąd zamierzony i wynikał przede wszystkim z charakteru prac powierzonych zainteresowanym. Miały one charakter standardowy, codzienny, powtarzalny, zwyczajowy, nie odbiegały od innych powszechnie dostępnych na rynku usług, toteż trudno wymagać by płatnik indywidualizował pracę w postaci obszywania elementów wózków dziecięcych czy lamowania. Zainteresowane zatem wykonując usługi krawieckie w szwalni na rzecz wnioskodawcy zajmowały się jedynie pewnymi etapami związanymi z produkcją wózków. Wynika z powyższego, że żadna z tych osób nie dostarczała samodzielnie gotowego i zindywidualizowanego dzieła w rozumieniu ustawy. Czynności wykonywane przez zainteresowane były czynnościami powtarzalnymi, wymagającymi jedynie starannego działania. Nie były to umowy rezultatu. Zdaniem Sądu Okręgowego usług świadczonych przez zainteresowane w sposób powtarzalny, ciągły, stanowiących w istocie różne etapy złożonego procesu wytwarzania konfekcji, nie można zakwalifikować jako wykonywanie kolejnych nowych dzieł. Nie bez znaczenia pozostaje także to, iż praca wykonywana przez zainteresowane nie wymagała wyjątkowych predyspozycji, nadto wykonując ją zainteresowane posługiwały się gotowymi wykrojonymi elementami, nie zajmowały się projektowaniem wózków czy ich elementów, lecz wykonywaniem przeszyć zgodnie ze wskazówkami zleceniodawcy. Usługi świadczone przez zainteresowane miały charakter seryjny. Świadczące usługi musiały legitymować się pewnymi umiejętnościami, sprawnością, przy czym wymagania stawiane przez płatnika nie wykraczały poza zwykłe umiejętności wymagane na stanowiskach krawieckich.

Umów zawartych między wnioskodawcą a zainteresowanymi nie można zatem uznać za umowy o dzieło, gdyż nie wykonywały one dzieła, lecz faktycznie świadczyły usługi krawieckie. Skoro umowy zawarte przez strony stanowiły umowy o świadczenie usług, zbliżone swym charakterem do umów zlecenia, to świadczące usługę zainteresowane podlegały obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym w okresach wskazanych w zaskarżonych decyzjach. (tak w zakresie oceny umów o usługi krawieckie zgodne orzeczenia Sądów Apelacyjnych w tym SA we Wrocławiu z dnia 8 stycznia 2013 roku, IIIAUa 1257/12, LEX; w Szczecinie z dnia 18 października 2012 roku, IIIAUa 657/12, LEX)

Wobec powyższego, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, należało stwierdzić, że zamiarem wnioskodawcy i celem umów było uniknięcie dopełnienia obowiązków płatnika składek. Odmiennie bowiem ustawodawca traktuje osoby związane umowami zlecenia, czy też umowami o świadczenie usług, do których należy stosować przepisy o zleceniu z kodeksu cywilnego, niż osoby wykonujące dzieło. Tymczasem z zeznań samego wnioskodawcy wynikało, iż poszukiwał on takiego rodzaju umowy cywilnoprawnej, aby nie doszło obowiązku do uiszczania składek. Okoliczność, że zainteresowane godziły się ( musiały się zgodzić), nie ma wpływu na obowiązek wnioskodawcy uiszczenia takich składek. Strony bowiem nie mogą w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia społecznego umówić się inaczej niż to wynika z ustawy. Zamiar zawarcia umowy o dzieło, a także świadome podpisanie takiej umowy nie mogą zmienić charakteru zatrudnienia zainicjowanego taką umową, jeśli wykazuje ono w przeważającym stopniu cechy innego stosunku prawnego. O charakterze umowy decyduje zatem jej faktyczne wykonanie22 w zakresie wszystkich elementów zobowiązania. W rezultacie, nawet zamiar zawarcia umowy o dzieło, a także świadome podpisanie takiej umowy nie mogą nadać cywilnoprawnego charakteru zatrudnieniu zainicjowanemu taką umową, jeśli wykazuje ono w przeważającym stopniu cechy innego typu stosunku prawnego, np. umowy o świadczenie usług. ( tak por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 8 maja 2014 roku, IIIAUa 879/13, LEX).

Zarzuty wnioskodawcy naruszenia wskazanych w odwołaniu przepisów prawa materialnego art. 627 k.c., art. 734 k.c. czy art. 22 k.p. należało zatem uznać za niezasadne.

Na marginesie tylko należało podnieść, iż zarzut wnioskodawcy naruszenia prawa materialnego poprzez jego niezastosowanie, tj. art. 22 § 1 k.p. był całkowicie niezrozumiały. W przypadku bowiem uznania, iż strony łączyła umowa o pracę, tym bardzie na wnioskodawcy ciążyły obowiązki płatnika składek na ubezpieczenia społeczne, a ponadto jak słusznie wskazali świadkowie D. T. czy L. A. dodatkowo obowiązek składek na ubezpieczenie chorobowe.

Konsekwencją zawarcia przez strony umów o świadczenie usług był obowiązek wnioskodawcy zgłoszenia zainteresowanych do ubezpieczenia i opłacania składek na: ubezpieczenie społeczne na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 4 i art. 18 ust. 3 w zw. z ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, a na ubezpieczenie zdrowotne na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1e, art. 81, art. 85 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008, Nr 164, poz. 1027 ze zm.). Zarzut naruszenia ww. przepisów również okazał się całkowicie chybiony.

Zaskarżone decyzje, obejmujące zainteresowanych w/w ubezpieczeniami w spornych okresach wykonywania umów o świadczenie usług, są zatem prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe rozważania, nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonych decyzji, w oparciu o wyżej powołane przepisy i mając na uwadze art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji.