Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę w związku z wypadkiem w drodze do pracy

na skutek odwołania J. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 8 lutego 2013r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu J. O. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy od dnia 01 stycznia 2013 roku do dnia 31 maja 2015 roku.

Sygn. akt V U 263/ 13

UZASADNIENIE

Wnioskodawca J. O., pobierający rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy z dnia 1 sierpnia1980r., przyznaną na okres do 31 grudnia 2012r., złożył w dniu 5 grudnia 2012r. wniosek o ustalenie dalszego prawa do renty.

Komisja Lekarska ZUS, orzeczeniem z dnia 29 stycznia 2012r., stwierdziła, że wnioskodawca jest zdolny do pracy.

W tym stanie rzeczy, decyzją z dnia 8 lutego 2013r., ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji, wniesionym dnia 26 lutego 2013r., wnioskodawca domagał się jej zmiany i przyznania prawa do dochodzonego świadczenia.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

Ustalił, co następuje :

wnioskodawca J. O., urodził się (...), ma 53 lata, posiada wykształcenie podstawowe. W okresie aktywności zawodowej pracował, jako kierowca wózków elektrycznych (okoliczności bezsporne- analiza akt rentowych – wywiad zawodowy, świadectwa pracy wnioskodawcy).

Dnia 1 sierpnia 1980r. wnioskodawca uległ w wypadkowi w drodze do pracy – jadąc rowerem został potrącony przez jadący motocykl. W wyniku wnioskodawca doznał urazu głowy i brzucha ( dowód: karta wypadku – k. 2 akt ZUS ).

Decyzją z dnia 20 marca 1982 roku, wnioskodawca od dnia 19 lipca 1981 roku tj,. od ustania renty chorobowej, został zaliczony do trzeciej grupy inwalidów z powodu inwalidztwa, będącego następstwem wypadku, jakiemu uległ w drodze do pracy w dniu 1 sierpnia 1980 roku, którą pobierał do dnia 31 grudnia 2012 roku (orzekaną początkowo z tytułu trzeciej grupy inwalidzkiej, a następnie orzekanej z tytułu częściowej niezdolności do pracy - w związku z ogólnym stanem zdrowia spowodowanym wypadkiem w drodze do pracy) ( dowód: decyzja z dnia 20 marca 1982 roku k.14 w aktach rentowych).

Wnioskiem z dnia 5 grudnia 2012 roku, wnioskodawca J. O. wystąpił o ponowne

ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem ( dowód: wniosek J. O. z dnia 5 grudnia 2012 roku k.101 akt rentowych).

Orzeczeniem z dnia 7 stycznia 2013 roku, Lekarz Orzecznik ZUS, po rozpoznaniu u

wnioskodawcy: organicznych zaburzeń osobowości oraz padaczki ( w wywiadzie) stwierdził, iż z

uwagi na deficyt poznawczy wnioskodawca J. O. jest całkowicie niezdolny do pracy do

dnia 31 stycznia 2015 roku ( dowód: orzeczenie Lekarza rzecznika ZUS z dnia 7 stycznia 2013 roku k.77 oraz dokumentacja medyczna w aktach orzeczniczych.)

Wobec powyższego orzeczenia, Główny Lekarz Orzecznik ZUS w dniu 8 stycznia 2012 roku zgłosił zarzut jego wadliwości. Dodatkowo w uzasadnieniu skarżący wskazał, że Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 7 stycznia 2012 roku orzekł „ całkowitą niezdolność do pracy wnioskodawcy trwająca nadal”, tymczasem wnioskodawca miał orzeczona częściową

niezdolność do pracy w związku z wypadkiem”. Skutkiem tego było skierowania wnioskodawcy na badanie przed Komisja Lekarską ZUS ( dowód: zarzut wadliwości Głównego lekarza Orzecznika ZUS z dnia 8 stycznia 2013 roku k.52 akt ZUS).

Orzeczeniem z dnia 29 stycznia 2013 roku, Komisja Lekarska ZUS po rozpoznaniu u wnioskodawcy: organicznych zaburzeń osobowości, przebytego urazu głowy, podejrzenia padaczki pourazowej w wywiadzie oraz (...) w okresie wydolności oddechowej stwierdziła, że wnioskodawca J. O. nie jest niezdolny do pracy ( dowód: Orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 29 stycznia 2013 roku k.85-86 wraz z dokumentacja lekarska i orzecznicza – w katach ZUS).

Aktualnie u wnioskodawcy występują:

- przebyty uraz głowy w 1980 roku;

- padaczka pourazowa;

- zespół otępienny;

- organiczne zaburzenia osobowości;

- łagodne osłabienie procesów poznawczych;

- przewlekła obturacyjna choroba płuc;

( dowód: opinia biegłych – neurologa A. P. (1)- opinia główna k.11-13 oraz uzupełniająca k.43 , opinia łączna psychiatry A. R. (1) oraz psychologa J. Ś. k.16-17oraz uzupełniająca opinia biegłego psychiatry A. R. (1) k.47, opinia biegłego pulmonologa T. B. – pinia główna k.26-27 oraz opinia uzupełniająca k.52).

Stopień zaawansowania schorzeń neurologicznych, psychiatryczno-psychologicznych czynią wnioskodawcę J. O. częściowo niezdolnym do pracy, która pozostaje w związku z wypadkiem w drodze do pracy, jakiemu uległ w dniu 1 sierpnia 1980 roku .

Niezdolność wnioskodawcy J. O. do pracy jest częściowa i ma charakter okresowy ( dowód: opinia biegłych – neurologa A. P. (1)- opinia główna k.11-13 oraz uzupełniająca k.43 , opinia łączna psychiatry A. R. (1) oraz psychologa J. Ś. k.16-17oraz uzupełniająca opinia biegłego psychiatry A. R. (1) k.47).

Stopień zaawansowania schorzeń pulmonologicznych czynią wnioskodawcę niezdolnym do pracy częściowo, ale nie zdolność ta nie pozostaje w związku z wypadkiem, jakiemu uległ w drodze do pracy w dniu 1 sierpnia 1980 roku ( dowód: opinia biegłego pulmonologa T. B. – pinia główna k.26-27 oraz opinia uzupełniająca k.52).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

odwołanie ma uzasadnione podstawy i podlega uwzględnieniu.

Stosownie do treści art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( Dz. z 2002r., nr 199, poz. 1673 ze zm. ) „ wnioski o świadczenia z tytułu wypadków w drodze do pracy lub z pracy, które miały miejsce przed dniem wejścia w życie ustawy ( co nastąpiło 28 listopada 2002r. ), podlegają rozpatrzeniu na podstawie przepisów dotychczasowych tj. w oparciu o przepisy ustawy z dnia 12 czerwca 1975r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144 ze zm.). W myśl art. 41 ust. 1 pkt 2 tej ustawy pracownikowi, który uległ wypadkowi w drodze do pracy lub z pracy, przysługuje renta inwalidzka - w razie zaliczenia do jednej z grup inwalidów. Uwzględniając treść obecnie obowiązujących regulacji prawnych, w których zrezygnowano z pojęcia grup inwalidzkich zastępując je pojęciem niezdolności do pracy stwierdzić należy, iż przyznanie świadczenia – renty z tytułu wypadku w drodze do pracy lub z pracy uzależnione jest od stwierdzenia, iż ubezpieczony jest osobą niezdolną do pracy w znaczeniu zdefiniowanym w ustawie z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz.U. z 2013 r., nr 1440, z późn. zm. ). Zgodnie z art. 12 ust. 1 tej ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest przy tym osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. ( ust. 2 i 3 ).

W toku postępowania dla oceny stanu zdrowia wnioskodawcy J. O. w kontekście jego niezdolności do pracy w związku z wypadkiem, dopuszczono dowód z opinii biegłych z zakresu: neurologii- A. P. (1), psychiatry- A. R. (1), psychologa- J. Ś. oraz pulmonologa T. B..

Biegli ci zdiagnozowali u opiniowanego:

- przebyty uraz głowy w 1980 roku;

- padaczkę pourazową;

- zespół otępienny;

- organiczne zaburzenia osobowości;

- łagodne osłabienie procesów poznawczych;

- przewlekłą obturacyjną chorobę płuc.

Wszyscy biegli zgodnie uznali badanego J. O. za częściowo- okresowo niezdolnego do pracy zarobkowej, przy czym schorzenia natury neurologicznej i psychiatrycznej pozostają w związku z wypadkiem, jakiemu wnioskodawca uległ w drodze do pracy 1980 roku, natomiast schorzenia natury pulmonologicznej w takim związku nie pozostają .

Biegła neurolog A. P. (1), po jednorazowym badaniu wnioskodawcy oraz w oparciu o analizę akt i dokumentacji medycznej uznała, że J. O. jest częściowo niezdolny do pracy. Stanowisko swoje biegła podtrzymała w swej opinii uzupełniającej, w której odniosła się również do zarzutów ZUS z dnia 20 sierpnia 2013 roku ( k.34-36) .

Biegła stwierdziła również jednoznacznie, że schorzenia natury neurologicznej i psychiatrycznej pozostają w związku z wypadkiem, jakiemu wnioskodawca uległ w drodze do pracy 1980 roku.

Biegła psychiatra A. R. (1), opierając się na wnioskach zawartych w opinii biegłej psycholog J. Ś. stwierdziła, że występująca u wnioskodawcy schorzenie psychiatryczne pod postacią organicznego zaburzenia osobowości ( dawniej zwana charakteropatią) powstało w związku z wypadkiem, jakiemu uległ w 1980 roku w drodze do pracy, którego następstwem jest również padaczka. Biegła psychiatra wskazała nadto, że ubezpieczony od czasu wypadku stale funkcjonuje na niskim poziomie i biegła nie dostrzega istotnej progresji zmian od czasu ostatniego badania organu rentowego. Dodatkowo biegła A. R. wyjaśniła, że deficyty poznawcze nie osiągają nasilenia otępienia, ale w ocenie klinicznej mieszczą się w pojęciu łagodnych zaburzeń procesów poznawczych ( badanie testami psychologicznymi badanego jest w jego przypadku niemiarodajne z uwagi na agrawacyjna postawę ). Zdaniem biegłej, nasilenie schorzeń psychiatrycznych jest jednak wystarczająco upośledzające funkcję społeczne, aby uprawniało do orzeczenia częściowej niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zaburzenia charakterologiczne i poznawcze mają charakter trwały ze względu na organiczne podłoże, a rokowanie co do wyleczenia biegła określiła jako niekorzystne.

Swoje stanowisko biegła podtrzymała w swej opinii uzupełniającej, odnosząc się jednocześnie do zarzutów organu rentowego z dnia 20 sierpnia 2013 roku (k.34-36).

Biegła pulmonolog T. B., po rozpoznaniu u wnioskodawcy- przewlekłej obturacyjnej choroby płuc ( wnioskodawca leczy się od 2005 roku) oraz zaburzeń wentylacji średnio/ciężkiego stopnia, stwierdziła, że z punktu widzenia pulmonologicznego wnioskodawca jest częściowo okresowo niezdolny do pracy na okres 2 lat , przy czym niezdolność ta nie pozostaje w związku z wypadkiem jakiemu wnioskodawca uległ w 1980 roku w drodze do pracy. Stanowisko to biegła podtrzymała w swej opinii uzupełniającej , odpowiadając w ten sposób na zarzuty ZUS zgłoszonych do jej opinii (zarzutu z dnia 20 sierpnia 2013 roku k.34-36) .

Wszystkie powyższe opinie biegłych tj.: neurologa A. P. (1), psychiatry A. R. (1) i psychologa J. Ś., jak również biegłej pulmonolog T. B. ( zarówno główne jak i uzupełniające ), Sąd ocenił jako jasne pełne, logicznie oraz należycie uzasadnione. Jednakże z uwagi na związek stwierdzonej przez biegłych neurologa, psychiatry i psychologa niezdolności do pracy z wypadkiem, jakiemu wnioskodawca uległ w drodze do pracy w dniu 1 sierpnia 1980 roku, to opinia tych biegłych miała w sprawie decydujące znaczenie i stanowiła podstawę wydanego przez Sąd rozstrzygnięcia.

Opinie biegli wydali po przeanalizowaniu całej dostępnej dokumentacji medycznej i osobistym zbadaniu wnioskodawcy. Biegli wskazali na konkretne objawy chorobowe, a także ich wpływ na zdolność do podjęcia zatrudnienia, dochodząc do wniosku, iż istnieje podstawa do orzeczenia okresowej i częściowej niezdolności do pracy, czyli pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W ocenie Sądu Okręgowego, w odniesieniu do wnioskodawcy, nie powinno budzić wątpliwości, iż ocena zdolności do pracy winna być dokonana przez pryzmat możliwości zatrudnienia w zawodach kierowcy. Wnioskodawca ma wykształcenie podstawowe, a w okresie swojej aktywności zawodowej pracował fizycznie tj. jako magazynowy oraz jako kierowca wózka podnośnego- brakarz wyrobów szklanych i nigdy nie wykonywał prac innego rodzaju.

Zdaniem Sądu Okręgowego, nie sposób odmówić słuszności biegłym, iż ze względu na stwierdzone schorzenia neurologiczne i psychologiczno-psychiatryczne, praca w tym zawodzie jest przynajmniej czasowo wykluczona. Szczegółowo opisane przez biegłą neurolog oraz psychiatrę spowolnienie psychoruchowe, zapominanie słów, afekt tępy oraz stwierdzone współistnienie padaczki z procesem otępiennym, utraty przytomności organiczne zaburzenia osobowości ( dawna charakteropatia ), deficyty poznawcze postawa agrawacyjna świadczą, w ocenie Sądu, o niezaprzeczalnym braku wysokiej sprawność psychofizycznej bezwzględnie wymaganej od pracowników pracujących jako kierowca wózków, czy też podobnych prac fizycznych. Wbrew zarzutom ZUS-u, stwierdzony przez biegłą neurolog zespół otępienny nie stanowi w żadnej mierze przekroczenia kompetencji biegłego neurologa. Jak bowiem słusznie w swej opinii uzupełniającej podniosła biegła A. P., w praktyce neurologa diagnostyka zespołów otępiennych jest codziennością. Biegła odniosła się także do pozostałych zastrzeżeń organu rentowego, które wobec jasnych i logicznych argumentów biegłej stały się całkowicie bezzasadne.

W ten sam sposób do zarzutów ZUS odniosła się biegła psychiatra A. R. (1), która w swej opinii uzupełniającej obaliła wszystkie zgłoszone przez ZUS zarzuty. Biegła przypomniała nadto, że wbrew temu co twierdzi ZUS, uprawnionym do wydawania opinii o zdolności do pracy jest biegły psychiatra , a nie psycholog . Tym samym, zarzut organu rentowego, iż stwierdzony przez biegłą psychiatrę zespół otępienny, nie został potwierdzony przez biegłą psycholog. Zarzut taki nie stanowi w żadnej mierze wady wydanej opinii. Opinia psychologiczna wydana w niniejszej sprawie i zawarte w niej ustalenia stanowią bowiem jedynie materiał pomocny biegłemu psychiatrze w formułowaniu ostatecznych wniosków dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy. Z opinii psychiatrycznej, która w ocenie Sadu Okręgowego zawiera wyczerpującą, logiczną i spójną argumentację, jednoznacznie zaś wynika, iż stan zdrowia wnioskodawcy oceniany całościowo w kontekście możliwości podjęcia pracy umożliwia orzeczenie częściowej niezdolności do pracy.

Opisane przez biegłą neurolog oraz psychiatrę i psychologa zachowania wnioskodawcy tj: łatwe wpadanie w złość, rzucanie przedmiotami, unikanie hałaśliwych miejsc, częste krzyki, przekleństwa, unikanie głośnych rozmów, unikanie miejsc publicznych, drażliwość, utraty przytomności z drgawkami, a zatem trudności jakie ujawniają się w sferze aktywności nie związanej z pracą zawodową, zdaniem Sądu Okręgowego, są bowiem dodatkową przesłanką świadczącą o istnieniu u wnioskodawcy sprawności niedostatecznej dla podjęcia pracy zawodowej.

Dodać należy, iż - jak wynika z całokształtu okoliczności sprawy, a zwłaszcza obszernej dokumentacji lekarskiej i orzeczniczej - stan zdrowia wnioskodawcy jest utrwalony i na przestrzeni ostatnich lat ( 1981 roku), w ciągu których wnioskodawca nieprzerwanie pobierał rentę wypadkową, nie uległ zmianie. Sąd Okręgowy jednocześnie w pełni podziela trafność argumentacji biegłych, iż ze względu na możliwość wystąpienia w przyszłości zarówno poprawy, jak i pogorszenia stanu zdrowia celowym jest przyznanie renty na czas określony ( do 31 maja 2015r. ).

Reasumując, wnioskodawca J. O. jest z przyczyn neurologiczno-psychiatrycznych częściowo i okresowo niezdolny do pracy. Jednocześnie brak podstaw do orzeczenie niezdolności z powodu schorzeń należących do innych gałęzi wiedzy medycznej : pulmonologii, co jednak nie jest przeszkodą do przyznania świadczenia rentowego.

Uwzględniając powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy J. O. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy na okres od 1 stycznia 2013 roku do 31 maja 2015r.