Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska

Sędziowie: SSO Agnieszka Leżańska (spr.)

SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko "(...)" Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B.

o odszkodowanie

na skutek apelacji powoda M. K. od wyroku Sądu Rejonowego

w Radomsku IV Wydziału Pracy z dnia 6 maja 2014r. sygn. IV P 2/14

oddala apelację.

Sygn. akt V Pa 117/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 3 grudnia 2013 roku, skierowanym przeciwko „(...)” spółka z o.o. w B. powód M. K. wnosił o przywrócenie go do pracy na poprzednio zajmowane stanowisko kierowcy po dokonanym mu wypowiedzeniu umowy o pracę przez pozwanego, pismem z dnia 29 listopada 2013 roku oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew z dnia 18 grudnia 2014 roku, strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2014 roku, pełnomocnik powoda sprecyzował powództwo w ten sposób, iż wniósł o zasądzenia na rzecz powoda odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 maja 2014 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt IVP 2/14, Sąd Rejonowy w Radomsku IV Wydział Pracy oddalił powództwo M. K. i nie obciążył powoda obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawę powyższego orzeczenia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

powód M. K. został zatrudniony pozwanej spółce od 1 czerwca 2011 roku na podstawie umowy o pracę na okres próbny do 31 sierpnia 2011 roku na stanowisku kierowcy w zakładzie produkcyjnym pozwanej spółki, położonym w miejscowości W., gmina Ł.. Z dniem 1 września 2011 roku powód został zatrudniony na czas określony do dnia 31 sierpnia 2013 roku.

Z dniem 7 listopada 2012 roku strony rozwiązały stosunek pracy na zasadzie porozumienia stron. Powód został ponownie zatrudniony z dniem 8 listopada 2012 roku, na podstawie umowy na czas nieokreślony. Powód w dniu 25 października 2013 roku odmówił wykonania polecenia wyjazdu do miejscowości K., wydanego telefonicznie przez koordynatora sprzedaży M. G. w godzinach południowych. W tym czasie powód był na budowie w Ł.. M. G. w czasie tej rozmowy poinformowała powoda, że jest jeszcze drugi kurs do K., ale pojedzie tam kierowca, który ma mniej przejechanych kilometrów. Polecenie to zostało wykonane albo z telefonu stacjonarnego numer 747 00 10 lub ze służbowego telefonu komórkowego M. G.. Powód po powrocie do zakładu nie pojechał ani do K., ani do K. i do końca dnia wykonywał inne prace. Kurs do K. wykonał kierowca P. J., który zlecenie telefoniczne otrzymał około godziny 15 – tej, w czasie powrotu do zakładu. Powodowi wcześniej zdarzały się już przypadki odmowy wyjazdów szczególnie w przypadkach, kiedy miał wykonywać swoje obowiązki na innych pojazdach pracodawcy

Za odmowę wyjazdu do K. na powoda została kara porządkowa nagany. Sprzeciw powoda od nałożonej kary porządkowej został odrzucony.

W dniu 29 listopada 2013 roku pozwany pracodawca wypowiedział powodowi umowę o pracę z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, które upłynął w dniu 31 grudnia 2013 roku. Przyczynami tego wypowiedzenia według pracodawcy było kwestionowanie poleceń przełożonych, opóźnianie dostarczania dokumentów ( tygodniowe zestawienia przejechanych kilometrów, wykresówki z tachografu ) odmowa wykonania poleceń służbowych, a w szczególności odmowa wyjazdu służbowego do miejscowości K. w dniu 25 października 2013 roku, co w konsekwencji spowodowało utratę zaufania pracodawcy do powoda.

W oparciu o tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał roszczenie powoda za niezasadne.

W ocenie Sądu Rejonowego, zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazał w sposób nie budzący wątpliwości, że pozwany pracodawca w dacie wypowiadania powodowi umowy o pracę miał uzasadnione powody do podjęcia takiej decyzji i wobec powyższego powództwo jako bezzasadne oddalił,

Zdaniem Sądu Rejonowego, z ustalonego stanu faktycznego wynika w sposób jednoznaczny, że pozwany pracodawca w ostatnich miesiącach zatrudnienia powoda miał zastrzeżenia do sposobu wykonywania przez niego obowiązków pracowniczych. Zarzuty te dotyczyły odmowy wykonywania poleceń służbowych i przekazywania dokumentów dotyczących tygodniowych zestawień przejechanych kilometrów oraz tarcz tachografów. Ostatnim zdarzeniem, które przesądziło o utracie zaufania do powoda ze strony pracodawcy była odmowa wykonania polecenia służbowego wyjazdu do miejscowości K. w dniu 25 października 2013 roku. Ustalenia te Sąd Rejonowy oparł na zasługujących w ocenie Sądu I instancji na wiarygodność zeznaniach świadków M. G., P. S. i P. J.. Natomiast zdaniem Sądu Rejonowego, strona powodowa w żaden sposób nie wykazała, by zeznania te były niespójne i budzące wątpliwości.

Uzasadniając swoje stanowisko Sąd I instancji wskazał, iż nienależyte wykonywanie obowiązków pracowniczych stanowi uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia nie tylko wtedy, gdy jest zawinione, lecz także gdy jest niezawinione przez pracownika. Zastosowanie wobec pracownika kary porządkowej za określone przewinienie nie stoi na przeszkodzie uznaniu, że uzasadnia ono wypowiedzenie umowy o pracę, jeżeli waga jego jest znaczna. Skoro wypowiedzenie nie jest karą, to jak stwierdził Sąd Rejonowy nie ma prawnych przeszkód do jego zastosowania z powodu tego samego przewinienia. Przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę musi być konkretna i rzeczywista; nie musi jednak mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości, skoro wypowiedzenie jest zwykłym sposobem rozwiązania bezterminowego stosunku pracy. Brak oczekiwanej przez pracodawcę dbałości, staranności i uwagi w wykonywaniu obowiązków pracowniczych uzasadnia wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę (wyr. SN z 4.12.1997 r., I PKN 419/97, OSNAPiUS 1998, Nr 20, poz. 598). Nie tylko poważne uchybienia pracownika mogą uzasadniać wypowiedzenie umowy o pracę, ale także liczne, mniej poważne uchybienia, jeżeli są następstwem niedbałości pracownika (orz. SN z 12.8.1977 r., I PRN 105/77, OSNC 1978, Nr 10, poz. 175). Przykładem może być nierzetelne i niedbałe wypełnianie przez kierowcę zawodowego kart drogowych, w szczególności gdy są to liczne przypadki nieprawidłowości popełnianych przez kierowcę o długim stażu pracy (orz. SN z 24.8.1988 r., I PRN 32/88, (...) 1988, Nr 12, poz. 83),

W związku z powyższymi ustaleniami Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że wbrew stanowisku strony powodowej pozwany pracodawca w oświadczeniu o wypowiedzeniu powodowi umowy o pracę nie podał przyczyny pozornej, nieprawdziwej, nierzeczywistej i nieistniejącej, ale wskazał taką przyczynę, która czyni dokonane wypowiedzenie uzasadnionym w rozumieniu przepisu art. 45 § 1 k.p.

Mają powyższe na względzie, Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw do zasądzenia na rzecz powoda odszkodowania i orzekł, jak w sentencji wyroku.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacja powód zarzucając mu:

1. niewyjaśnienie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a mianowicie:

-pominięcie obowiązującego kierowców czasu pracy;

- pominięcie zasad obowiązujących w prawie dotyczących zatrudniania kierowców w tym obowiązkowych przerw i norm;

- pominięcie dokumentacji zatrudnieniowej powoda z wykazanym czasem pracy powoda po kilkanaście godzin każdego dnia;

-pominiecie faktu omijania wyżej wymienionych przepisów poprzez oddelegowywanie powoda do pracy na innym samochodzie w celi ukrycia faktycznego czasu pracy;

- pominięcie faktu świadczenia przez powoda pracy po 16 i więcej godzin

na dobę, bez przerw na odpoczynek;

- ukrywanie dokumentacji pojazdów którymi powód kierował;

2. dokonanie rażąco sprzecznych ustaleń na tle zebranego materiału dowodowego .

3. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art.108 § 1 k.p. i art. 30 § 1 k.p., poprzez uznanie podwójnego karania pracownika;

4. dopuszczenie się rażących uchybień prawa procesowego tj. art.233 k.p.c., co miło istotny wpływ na treść wydanego wyroku .

W oparciu o powyższe zarzuty powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, względnie dokonanie jego zmiany i zasądzenie na rzecz powoda równowartości 3- miesięcznego wynagrodzenia, jako odszkodowania oraz kosztów procesu za obie intencje wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu, a dodatkowo wniósł o załączenie akt sprawy o sygn. akt IVP 188/13 na okoliczność ilości godzin nadliczbowych i zasad zatrudnienia powoda i wynagradzania z pominięciem prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest niezasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Przedstawione przez Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne są prawidłowe i znajdują oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy, dlatego też Sąd Okręgowy w pełni je akceptuje i przyjmuje za własne, aczkolwiek zakres poczynionych ustaleń znacznie wykracza poza potrzeby niniejszego postępowania.

Odnosząc się do zarzutów pełnomocnika powoda zawartych w apelacji stwierdzić należy, iż są one niezasadne. W świetle poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych okolicznością nie budzącą wątpliwości jest fakt wypowiedzenia powodowi przez pozwanego pracodawcę umowy o pracę z uwagi na kwestionowanie przez powoda poleceń przełożonych, opóźnianie dostarczania dokumentów ( tygodniowe zestawienia przejechanych kilometrów, wykresówki z tachografu ), odmowa wykonania poleceń służbowych, a w szczególności odmowa wyjazdu służbowego do miejscowości K. w dniu 25 października 2013 roku, co w konsekwencji spowodowało utratę zaufania pracodawcy do powoda. Okolicznością bezsporną jest także fakt ukarania powoda przez pozwanego pracodawcę w dniu 25 października 2013 roku za odmowę wyjazdu do K. karą porządkową nagany i brak odwołania się powoda od tejże kary do sądu. Konsekwencją powyższej okoliczności jest wyłącznie możliwości kwestionowania przez powoda w toku niniejszego postępowania zasadności jej zastosowania przez pracodawcę (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3.10.2008 roku IIPK 62/08). Tymczasem wszystkie działania powoda w przedmiotowej sprawie nakierowane były na ustalenie okoliczności dotyczących jego ukarania, poprzez wykazanie, iż pozwany pracodawca nie przestrzegał przepisów dotyczących czasu pracy kierowców, w związku z czym powód pracował ponad przyjęte normy każdego dnia. Fakt ten, w ocenie apelującego, usprawiedliwiał jego odmowę wykonania polecenia służbowego, skutkującego nałożeniem na niego kary nagany. Oczywiście powyższe działania nie mogły odnieść zamierzonego skutku, podobnie jak okoliczności dotyczące analizy bilingu rozmów świadka M. G. (omyłkowo wskazanej w uzasadnieniu jako G.) z powodem w celu wykazania, iż powód w ogóle nie otrzymał polecenia wyjazdu do K.. Dlatego też, Sąd Rejonowy zasadnie uznał, iż wcześniejsze nałożenie na powoda kary porządkowej może stanowić przyczynę wypowiedzenia i wbrew stanowisku apelującego, fakt ten nie powoduje uznania, iż doszło do podwójnego ukarania powoda (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3.10.2008 roku IIPK 62/08). Sąd Okręgowy w pełni podziela rozważania prawne Sądu I instancji w zakresie warunków wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę, nie więc potrzeby ponownego ich przytaczania. Zasadnie Sąd Rejonowy wskazał, iż utrata zaufania do pracownika może stanowić przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę, jeżeli znajduje oparcie w przesłankach natury obiektywnej i racjonalnej oraz nie jest wynikiem arbitralnych ocen lub subiektywnych uprzedzeń. Inaczej mówiąc, jeżeli przyczyny utraty zaufania do pracownika są prawdziwe, obiektywne i racjonalne, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, to mogą uzasadniać wypowiedzenie (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2014 r. I PK 187/13, LEX nr 1475152, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2009 r.,II PK 251/08, LEX nr 707875, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2012 r., II PK 60/12, LEX nr 1243025).Wskazać przy tym należy, iż utrata zaufania uzasadniająca wypowiedzenie przez pracodawcę umowy o pracę może wynikać z ogółu okoliczności i mieć szersze podstawy, niż fakty ujęte ogólnie lub przykładowo w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005 r., II PK 171/04). Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, nie tylko poważne uchybienia pracownika mogą uzasadniać wypowiedzenie umowy o pracę, ale także liczne, mniej poważne uchybienia, jeżeli są następstwem niedbałości pracownika, jak to miało miejsce w przypadku powoda (orz. SN z 12.8.1977 r., I PRN 105/77, OSNC 1978, Nr 10, poz. 175). Przykładem może być nierzetelne i niedbałe wypełnianie przez kierowcę zawodowego kart drogowych, w szczególności gdy są to liczne przypadki nieprawidłowości popełnianych przez kierowcę o długim stażu pracy (orz. SN z 24.8.1988 r., I PRN 32/88, PiZS 1988, Nr 12, poz. 83).

Mając powyższe rozważania na uwadze stwierdzić należy, iż uznanie przez Sąd I instancji wypowiedzenia powodowi umowy o pracę przez pozwanego za zasadne w rozumieniu przepisu art. 45 § 1 k.p. jest w pełni uzasadnione. Na marginesie zauważyć należy, iż powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie sformułował wprost w apelacji zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art.45 k.p.

Odnosząc się do zarzutu apelującego naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art.388 k.p.c. stwierdzić należy, iż jest on niezasadny. Wszak obraza art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. może stanowić usprawiedliwioną podstawę apelacji wtedy, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie ma wszystkich koniecznych elementów, bądź zawiera tak kardynalne braki, które uniemożliwiają kontrolę instancyjną. Z pewnością wadliwością taką jest całkowite zaniechanie ustosunkowania się do poczynionych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych i przeprowadzonego postępowania dowodowego, które stanowi podstawowy i pierwotny obowiązek każdego sądu rozstrzygającego sprawę merytorycznie. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne i dokonał oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Skarżący nie przedstawił zaś żadnych merytorycznych argumentów, które mogłyby podważyć ich prawidłowość. Podkreślić zaś należy, iż polemika z prawidłowymi ustaleniami sądu i przedstawienie własnej wersji wydarzeń nie stanowi wystarczającej podstawy do uwzględnienia apelacji.

Dlatego też, mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację, jako niezasadną.