Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 974/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 23 października 2019 roku w sprawie II K 357/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku a mianowicie obrazę art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia na mało wnikliwej ocenie materiału dowodowego, pominięcia szeregu okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego oraz naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz niezachowanie przy dokonywaniu tej oceny obiektywizmu przejawiającego się w:

a. uznaniu, iż zdarzenie do którego doszło było skutkiem zawinionego zachowania oskarżonego, w sytuacji gdy bezpośrednią przyczyną wypadku był błąd w taktyce jazdy kierującego samochodem O. M. G. (1) polegający na wyjechaniu na przeciwną połowę jezdni właściwą dla kierunku ruchu samochodu N., co wynika wprost z opinii Instytutu;

b. uznaniu, iż oskarżony P. C. popełnił błąd w taktyce kierowania pojazdem, podejmując nieprawidłowy manewr obronny polegający na skręcaniu w lewo, w sytuacji gdy:

-taki manewr nie jest błędem taktyce i technice jazdy, albowiem żadne przepisy ruchu drogowego nie wskazują, jakiego rodzaju manewr obronny w sytuacjach tego typu należy podjąć

-każdy kierowca w chwili zagrożenia reaguje indywidualnie, tak by nie narazić siebie na bezpośrednie niebezpieczeństwo

-manewr ten był wynikiem samoczynnego zjeżdżania pojazdu na lewą stronę, co spowodowane było stanem technicznym pojazdu N., który jak wynika z opinii Instytutu przed uderzeniem mógł mieć niesprawny układ hamulcowy,

c. dokonaniu ustaleń faktycznych w oparciu o opinię Instytutu, w sytuacji gdy opinia ta sporządzona była na podstawie oględzin pojazdów, które nie uczestniczyły w przedmiotowym zdarzeniu, co więcej nie były to również modele tożsame, co
niewątpliwie miało wpływ na prawidłowość dokonanych obliczeń

d. pominięciu okoliczności, iż w wyniku zderzenia pojazdów, w pojeździe oskarżonego doszło do rozszczelnienia układu hamulcowego, co niewątpliwie miało wpływ na zanik hamowania i długość przemieszczania się pojazdu, co z kolei przekłada się na prawidłowe wyliczenie prędkości z jaką przemieszczał się oskarżony w chwili zdarzenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Istotnie z treści sporządzonej przez biegłych z Instytutu (...) w K. opinii wynika, że bezpośrednią przyczyną zdarzenia drogowego było zachowanie kierującego pojazdem M. G. (2), który z nieustalonych przyczyn, wyjechał na przeciwległy pas ruchu właściwy dla kierunku ruchu samochodu kierowanego przez oskarżonego, jednakowoż sąd meriti miał w polu widzenia tą okoliczność i we właściwym stopniu uwzględnił ją oceniając stopień zawinienia oskarżonego. Nie można bowiem tracić z pola widzenia istotnej dla sprawy okoliczności, że do feralnego zdarzenia drogowego doszło na pasie ruchu właściwym dla kierunku ruchu pojazdu kierowanego przez pokrzywdzonego, a więc na pasie na którym nie powinien znaleźć się samochód oskarżonego, a przynajmniej - zachowanie fundamentalnych zasad ruchu drogowego w zakresie taktyki kierowanie pojazdem i podejmowania manewrów ochronnych nie jest w stanie usprawiedliwić powyższego. Stało się tak na skutek splotu różnorodnych czynników, z których przeważającą wagę należy przydać tak ważkim okolicznościom jak to, że prawidłowe rozmieszczenie znaków ostrzegawczych na poboczu pasa drogi należącego do kierunku jazdy pojazdu oskarżonego informowało o utrudnieniach na drodze - fakcie przewężenia lewego pasa ruchu ( przeciwległego do kierunku jazdy oskarżonego ) i uczulało na możliwość wystąpienia sytuacji, że pojazd nadjeżdżający z na przeciwka może mieć wymuszony tor jazdy w ten sposób, że będzie on się poruszał w znacznej odległości od jego prawej krawędzi jezdni, a bliżej osi jezdni. Ponadto znajdował się znak ograniczenia prędkości do 30 km/h., a więc znacznie poniżej tej administracyjnie dozwolonej w terenie niezabudowanym, co skłania do przyjęcia, że nastąpiło to z uwagi na szczególne okoliczności panujące na drodze.

Posadowienie takich znaków ostrzegawczych i nakazu, w dodatku na łuku stosunkowo wąskiej drogi, których świadomość posiadał oskarżony, winno skłonić zawodowego kierowcę, jakim niewątpliwie jest oskarżony, do wyostrzenia swej uwagi i zastosowania się do wymaganych reguł ostrożności. Nałożyć na to należy kierowanie pojazdem znacznych gabarytów, dociążonego pługiem, co ograniczało zwrotność pojazdu i możliwość zapanowania nad jego prawidłowym torem jazdy. Drugą bardzo istotną okolicznością jest ustalone w sposób nie budzący wątpliwości, znaczne przekroczenie prędkości przez pojazd oskarżonego, która to prędkość siłą rzeczy spowodowała skrócenie czasu przeznaczonego na prawidłową jego reakcję. Oczywiście rację ma skarżący, że choć nie ma modelowego wzoru, przede wszystkim stworzonego przez ustawodawcę, dotyczącego prawidłowego schematu podjęcia reakcji obronnych na wypadek zagrożenia drogowego i każdy kierujący pojazdem reaguje na takie zagrożenie w indywidualny sposób, to jednak rację ma sąd rejonowy uwypuklając i łącząc fakt popełnionego błędu w taktyce kierowania przez oskarżonego pojazdem z przebiegiem i skutkami wypadku. W tym zakresie sąd meriti miał wszelkie podstawy do oparcia swych ustaleń o treść opinii biegłych z Instytutu Ekspertyz Sądowych w K..

Biegli opiniowali zespołowo, są ekspertami w swej dziedzinie, posiadają tytuły naukowe. Biegli opiniowali w oparciu o cały istotny materiał dowodowy, odnieśli się do każdej budzącej zastrzeżenia apelanta kwestii, w tym też w rzeczowy sposób wskazali na mankamenty sporządzonych uprzednio przez biegłych opinii. Uzasadniając swoje stanowisko biegli przedstawili równie rzeczowe argumenty, z powołaniem się na aktualne poglądy wiedzy technicznej i wykorzystali najnowsze dostępne metody badawcze, w tym za pomocą programu (...) C. stworzyli symulację przebiegu wypadku. W istocie, nawet osoba nie mająca wiadomości specjalnych, po obejrzeniu tego materiału, i ewentualnie analizie zdjęć obrazujących powypadkowe położenie pojazdów oraz szkiców wraz z pomiarami dokonanymi przez policję jest w stanie stwierdzić, że to oskarżony popełnił bardzo brzemienny w skutkach błąd w taktyce kierowania pojazdem. Biegli ponadto wykonali dodatkowe pomiary pojazdów (w tym ustalili masę własną pojazdu N., rozstaw jego kół oraz masę ładunku w postaci pługu ) i przeprowadzili analizę zabezpieczonych śladów.

Wywody biegłych były zrozumiałe i klarowne, pozwalające na zrozumienie wyrażonych ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Nie zawierały żadnych wewnętrznych sprzeczności, a wnioski końcowe oparte są na logicznych argumentach.

W szczególności biegli w sposób nie budzący wątpliwości przedstawili szereg wariantów kierowania pojazdem przez oskarżonego w zakresie możliwej prędkości, w tym dozwolonej administracyjnie oraz w przedziale wskazywanym przez oskarżonego ( 30-40 km/h ) i wykazali, że gdyby oskarżony poruszał się z dozwoloną administracyjnie prędkością i podjął w odpowiednim momencie manewr hamowania, to zdołał by zatrzymać pojazd bagatela 21 m przed miejscem zdarzenia. Uwidacznia to, jak duże znaczenie miała prędkość kierowanego przez oskarżonego pojazdu, która gdyby nie została przekroczona przez oskarżonego, do zdarzenia prawdopodobnie w ogóle nie doszło. Biegli mieli przy tym w polu zainteresowania fakt, płynący z analizy śladów hamowania na jezdni, że przed zderzeniem oskarżony gwałtownie hamował i przyjmując opóźnienie hamowania pojazdu i długość śladu hamowania w sposób przekonujący wyliczyli prędkość poruszania się pojazdu N. wskazując przedział, którego dolny pułap, na korzyść oskarżonego, prawidłowo przyjął sąd meriti.

Wbrew twierdzeniom skarżącego biegli z Instytutu mieli w polu zainteresowania okoliczność rozszczelnienia się układu hamulcowego i wycieku płynu w pojeździe N. i prawidłowo przełożyli tą okoliczność na możliwy jej wpływ na drogę hamowania pojazdu - także przez ten pryzmat oceny rzeczywistej jego prędkości oraz możliwości "ściągania pojazdu w lewą stronę". Otóż wobec lansowanej wersji przez apelanta, że oskarżony mógł się znaleźć na pasie ruchu właściwym dla kierunku jazdy pokrzywdzonego wskutek tego, że podjął manewr hamowania w sytuacji niesprawnego układu hamulcowego i ściągania pojazdu w lewą stronę, to przede wszystkim zważyć należy, że oskarżony nie podjął od razu manewru hamowania, a jego intencją było świadome skierowanie pojazdu w lewą stronę (sam to konsekwentnie przyznawał), co w jego odczuciu stanowiło "mniejsze zło", jak manewr odbicia kierownicą w prawo, gdzie znajdował się betonowy słup i co - w jego odczuciu - byłoby większym dla niego zagrożeniem. Przy czym oskarżony nie podnosił w swych wyjaśnieniach, że w chwili podjętego manewru hamowania pojazd w niekontrolowany sposób zaczęło "ściągać w lewą stronę", co wobec lansowanej wersji przez apelanta z dużym prawdopodobieństwem winno się dziać i być dla kierowcy odczuwalne. Oskarżony podjął niewątpliwie instynktowną decyzję, a jego wybór - świadomej jazdy w lewo jest dość czytelny i jednoznaczny. Jak już podniesiono manewr hamowania był w tej sytuacji decyzją następczą i wręcz wynikową. Nawet gdyby niesprawny układ hamulcowy miał przyczynić się do ściągania podczas hamowania pojazdu w lewą stroną, to nie zmienia to faktu, że pierwotnie świadomym wyborem oskarżonego było skierowanie pojazdu w lewą stronę, a więc nadanie mu toru kolizyjnego. Analiza zaś w szczególności śladów hamowania, powypadkowych uszkodzeń pojazdów, stanowcze i przekonujące wnioski biegłych z Instytutu, co do kolizyjnej prędkości pojazdów, skłaniają do uznania, że okoliczność ewentualnie niesprawnego układu hamulcowego nie ma istotnego znaczenia na przebieg wypadku, w tym znaczeniu, że nie może stanowić przyczyny zjechania pojazdu na lewą stronę, czy też uniemożliwiało kierowcy brak kontroli nad jego torem..

Prawidłowo przy tym odniósł się sąd meriti do wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, odmawiając wiary wersji oskarżonego co do rozwiniętej prędkości pojazdu, przekładając te wskazania na rozmiar powypadkowych śladów pozostawionych na pojazdach i śmiertelny skutek wypadku.

W równie stanowczy i przekonujący sposób biegli wskazali na błędy oskarżonego w taktyce jazdy, które okoliczności sąd metriti prawidłowo również przyłożył do wskazań logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zawodowego. Na podobne błędy w taktyce jazdy wskazywała również opinia biegłego A. S.. Jak już wskazano powyżej skierowanie pojazdu w lewą stronę było wyborem samego oskarżonego. Zwrócić należy uwagę, że z wyjaśnień oskarżonego wynika, że "zobaczył, że kierowca O. zaczął płynnie (co wymaga podkreślenia, bowiem nie wiąże się z zaskoczeniem i daje większą możliwość podjęcia racjonalnej decyzji ), zjeżdżać na jego pas ruchu i dlatego wówczas podjął decyzję ominięcia go z lewej strony, co już jest manewrem wątpliwym, bowiem wiąże się z wjechaniem na przeciwległy pas ruchu, zaś manewr taki bardziej uprawniony jest w momencie wyprzedzania pojazdu, a nie wymijania czy omijania go, zwłaszcza, gdy pojazd znajduje się na " naszym" pasie ruchu i nadany ma tor jednoznacznie kolizyjny, gdzie jednak "właściwszą" decyzją zdaje się skierowanie pojazdu bliżej prawej krawędź jezdni a nie jej osi. Pomijając nawet te "odczucia", to biegli z Instytutu na podstawie dokonanych przez siebie pomiarów, co koreluje z wnioskami opinii biegłego A. S., w jednoznaczny sposób wykazali, że odległość pobocza od betonowego płotu z prawej strony, z którym kontaktu tak "miał się obawiać oskarżony" wynosiła 4,6 m, a więc była dość znaczna i powodować to mogło, że oskarżony nawet nie dojechałby swym pojazdem do tego ogrodzenia, a nawet gdyby do tego doszło, prędkość kierowanego pojazdu połączona z jego gabarytami i masą spowodowałyby "położenie się" słupków ogrodzenia. Najbardziej zaś optymalnym wyborem było pozostanie pojazdu kierowanego przez oskarżonego na swym pasie ruchu i podjęcie hamowania, bowiem odległość pojazdu marki O. w sytuacji, gdy znalazł on się na pasie ruchu pojazdu N. była dość znaczna. Natomiast wariant zjazdu w lewą stronę, który stał się wyborem oskarżonego, powodował sytuację, że pojazd oskarżonego, posiadający znaczne gabaryty i dużą masę, kierowany z nadmierną prędkością, znalazł się na pasie ruchu właściwym jednakowoż dla kierujących pojazdami z naprzeciwka i dopiero po manewrze zjazdu w lewo doszło do wytracania prędkości przez pojazd oskarżonego. Przedstawiona przez biegłych analiza możliwych wariantów zachowania się oskarżonego w połączeniu ze skutkami podjętych zachowań jednoznacznie prowadzi do stwierdzenia, że wnioski sądu meriti co do nieprawidłowości w taktyce jazdy oskarżonego dodatkowo zakotwiczone we wskazaniach wiedzy i doświadczenia zawodowego są uprawnione.

Apelant kwestionuje powyższe z punktu widzenia własnych ocen oraz stawia przy tym zarzut, że biegli tworząc najogólniej rzecz ujmując symulację przebiegu zdarzenia oraz oceniając istotne z tego punktu jego aspekty, oparli wzorzec pojazdu na innym modelu, jak model kierowanego przez oskarżonego, pojazdu. Chodzi tu o to, że w ocenie skarżącego, biegli oparli się (dane przyjęte do wykonanej opinii) na modelu o nazwie N. (...).

Tymczasem sąd odwoławczy zważył, że modelowy wzorzec, którym posłużyli się biegli, dlatego zawiera nazwę (...) uwidoczniona na masce pojazdu, gdyż wynika to jedynie z faktu, jaka firma dokonała zabudowy i montażu w tylnej części pojazdu podnośnika koszowego na podwoziu samochodu N. (...) (można tego montażu dokonać w różnych markach pojazdów, na ich podwoziach, nie tylko na marce pojazdu N.) i tylko od tego zależy, jaką "podnazwę" przybierze dany model samochodu (w istocie firma (...) swoja nazwę umieszcza na pojazdach które wyposaża w podnośniki w celach reklamy). Nie wpływa to jednak na parametry podwozia, w tym na tak oczywisty fakt, że biegli opiniujący w sprawie na podstawie m,in: oględzin pojazdu analizowali uszkodzenia powypadkowe, które powstały nigdzie indziej, jak w przednich częściach pojazdów, które powierzchnie pojazdu miały z sobą kontakt w chwila zderzenia i na których powstały istotne z punktu rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy uszkodzenia, których nie stwierdzono przecież na tyłach pojazdu/ów, tam gdzie akurat w pojeździe wykorzystanym przez Instytut znajdował się akurat podnośnik koszowy, a nie typowe miejsce dla przewożenia towarów. Wzorcowy do opiniowania model pojazdu, jest więc tym samym modelem pojazdu N., którym kierował oskarżony w chwili zdarzenia, zawiera jedynie w swej nawie wyznacznik firmy, która akurat zamontowała podnośnik koszowy.

Nie jest trafny zarzut apelacji, iż Sąd Rejonowy dokonał naruszenia obrazy procedury karnej, a w szczególności 5 § 1 i 2 kpk. Tylko wówczas bowiem można twierdzić o potrzebie rozstrzygnięcia wątpliwości na korzyść oskarżonego, gdy takowe faktycznie zaistnieją w sprawie. Tymczasem opacie się o wskazane powyżej dowody uznane za wiarygodne, po ich ocenie przez pryzmat przesłanek wymienionych w art. 7 k.p.k., pozwalały na pełne i pewne ustalenia, a w konsekwencji na uznanie, że udowodniono sprawstwo oskarżonego zarzuconemu mu czynu.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wyrok słuszny, apelacja oczywiście bezzasadna

3.2.

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, będących wynikiem w/w uchybień procesowych, a polegających na przypisaniu oskarżonemu popełnienia przypisanego mu czynu w sytuacji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności wyjaśnienia oskarżonego oraz wydane opinie nie dawały do tego podstaw

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, tak jak błędnej oceny dowodów podniesiony w apelacji obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez sąd rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego ( tym samym chybiony jest zarzut naruszenia art. 410 kpk) i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, dość powiedzieć, że sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez sąd rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne. Ponadto szczegółowa analizę przyczyn uznania za niezasadne zarzutów związanych z obrazą przepisów postępowania, a mającą prowadzić zdaniem apelanta do niezasadnego uznania winy oskarżonego, poczyniono także powyżej (pkt 3.1). Zachowanie oskarżonego, pomimo iż to zachowanie samego pokrzywdzonego stanowiło bezpośrednią przyczynę wypadku (powstanie stanu zagrożenia), pozostawało w związku przyczynowo-skutkowym z zaistniałym wypadkiem i jego skutkami oraz nie miało charakteru pomijalnego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wyrok słuszny, apelacja oczywiście bezzasadna

3.3.

rażącej niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary w postaci roku pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej na okres 1 roku, kary grzywny w liczbie 150 stawek łych w wysokości po 20 zł każda oraz zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, podczas gdy stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, stopień jego zawinienia, a także wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara powinna osiągnąć w stosunku do skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa uzasadniają wymierzenie kary łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wymierzona oskarżonemu kara należycie uwzględnia okoliczności rzutujące na wymiar kary i stanowi właściwą reakcję sądu, adekwatną do okoliczności sprawy, stopnia zawinienia sprawcy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu. W stosunku do oskarżonego sąd prawidłowo ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu i prawidłowo uwzględnił dyrektywy wymiaru kary oraz wyważył okoliczności zarówno łagodzące, jak również obciążające w sprawie. Ustalone przez sąd meriti zachowanie oskarżonego, którym okazał lekceważący stosunek dla zasad ruchu drogowego, jego uczestników, a w tym przekroczył dozwoloną prędkość, popełnił błędy w taktyce kierowania pojazdem, nie zachował ostrożności w kierowaniu pojazdem dużych gabarytów, dociążonego dodatkowo ładunkiem, na łuku drogi, nie dostosowując się do znaków ostrzegawczych i nakazu zdecydowanie przemawiały za wymierzeniem oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności i kary grzywny w wymiarze określonym przez sąd meriti.

Jednocześnie sposób dotychczasowego życia oskarżonego, jego niekaralność oraz fakt, że oskarżony, obok orzeczonej kary ponosi moralne konsekwencje swych czynów (sama świadomość, jak tragicznego w skutkach dopuścił się czynu) i prowadzenie przedmiotowego postępowania, wystarczająco wpłynie na kształtowanie w nim poczucia poszanowania dla norm, w szczególności uzasadnia postawienie pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Przywołane wyżej okoliczności rzutujące na wymiar kary, były także podstawą wymiaru środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów na okres roku. Sąd okręgowy mając na uwadze powyżej wskazane okoliczności nie znalazł jednak podstaw do łagodzenia orzeczonego środka, uznając go za adekwatny do wagi czynu, stopnia zawinienia, sylwetki sprawcy i przede wszystkim w zakresie funkcji, jaką ma do spełnienia, co słusznie wywiódł sąd meriti w treści uzasadnienia rozstrzygnięcia.

W pełni zgodzić się należy więc z sądem rejonowym, iż ukształtowana przez ten sąd represja karna osiągnie cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej oraz będzie stanowić odpowiednią dolegliwość dla sprawcy, wdrażającą go do przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a w szczególności do zachowania rozsądku i odpowiedniej rozwagi – jako kierowcy pojazdy o znacznych gabartytach.

Wniosek

o złagodzenie kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wyrok słuszny w zakresie rozstrzygnięcia o karze i środku karnym, apelacja oczywiście bezzasadna.

3.4.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

o zwolnienie od kosztów sądowych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jeżeli oskarżony zostanie uznany za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, a przy tym nie uwzględniono apelacji wniesionej na jego korzyść - ponosi koszty procesu za postępowanie odwoławcze (art. 636 § 1 k.p.k.). Koszty te to m.inn. koszty sądowe. Zważyć należy, iż uregulowanie art. 624 kpk stanowi o możliwości zwolnienia od zapłaty kosztów sądowych, tj. wydatków wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa oraz opłaty ( art. 616 § 2 kpk). Z powołanego powyżej przepisu wynika zatem, że poza zakresem niniejszego uregulowania tj. możliwości zwolnienia, pozostają wydatki z tytułu ustanowienia w sprawie obrońcy lub pełnomocnika. Wydatki te nie są ponoszone na rzecz organów prowadzących postępowanie, a są własnymi kosztami stron, koniecznymi do realizacji przypadających im funkcji procesowych ( postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10.08.16 r., II AKz 391/16,Legalis1564565). .

Skoro oskarżycielkę posiłkową reprezentował fachowy pełnomocnik i poniosła ona z związku z tym wydatki, to ma ona prawo domagania się ich zwrotu od oskarżonego w sytuacji nieuwzględnienia jago apelacji od wyroku skazującego i braku możliwości zwolnienia go od tych wydatków.

Co do ewentualności zwolnienia z kosztów sądowych, to instytucja od kosztów ta jest wyjątkiem od zasady i dla jej zastosowania muszą zachodzić przesłanki określone w art. 624 §1 kpk. Zwolnienie całkowite lub częściowe może zachodzić wówczas, gdy istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby zbyt uciążliwe dla strony ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności.

W ocenie sądu odwoławczego w przypadku oskarżonego taka sytuacja nie zachodzi. Został on częściowo zwolniony od wydatków za postępowanie pierwszoinstancyjne. Sam jest osobą młodą, zdrową i pracującą. Posiada także możliwości zarobkowe, które oczywiście zostały ograniczone przez fakt czasowego wyłączenia z możliwości kierowania pojazdami, ale nie wykluczają możliwości zatrudnienia w charakterze mechanika. Jego dzieci są zdrowe i nie powstaje obowiązek ich pielęgnacji w sposób szczególny. Wiek dzieci nie stanowi już istotnej przeszkody, aby żona skazanego podjęła zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy lub prace chałupnicze. Istnieje również instytucja rozłożenia kosztów sądowych na raty.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok i wszystkie zawarte w nim rozstrzygnięcia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

wyrok słuszny, apelacja oczywiście bezzasadna.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2 i 3 sentencji

O kosztach postępowania odwoławczego sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 i kpk, art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. 1983 r. Nr 49 poz. 223) i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym z dnia 18 czerwca 2003 roku ( Dz. U. 108, 00z. 1026 ) z późn. zm.

O wynagrodzeniu pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej sąd odwoławczy rozstrzygnął Zgodnie z § 11 ust 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015r. poz.1800), uznając, że niezbędny nakład pracy, a także charakter sprawy i wkład pracy adwokata w przyczynieniu się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia uzasadniają zasadzenie kwoty na minimalnym poziomie w ilości jednej stawki.

Sąd zdecydował się obciążyć oskarżonego opłatą za drugą instancję w wymiarze 480 zł. oraz ryczałtem związanym z wydatkami w postępowaniu odwoławczym w kwocie 20 zł., uznając, że oskarżony jest zdrowym, w sile wieku człowiekiem, posiada możliwości zarobkowe i w tym świetle nie ma żadnych powodów, aby odstępować od zasady ponoszenia przez oskarżonego kosztów procesu ustalonych przecież na minimalnym poziomie. Oskarżony może podjąć wysiłki ukierunkowane na realizację zobowiązań finansowych, albowiem obciążenia te wobec oskarżonego na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi czynu mu przypisanego i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynów, jak i jego możliwości majątkowych i zarobkowych, uwzględniając również fakt posiadania na utrzymaniu dwojga małoletnich dzieci i możliwości zarobkowych żony.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 23 października 2019 roku w sprawie II K 357/18

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana