Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 818/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 24 sierpnia 2021 roku sygn. akt II K 354/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

podniesiony przez obrońcę oskarżonego:

- zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) wymierzonej za czyn zarzucany w punkcie I kary 5 lat pozbawienia wolności, wymierzonej kary łącznej 5 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności i wymierzonego środka karnego 5 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego,

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w zakresie ponoszenia kosztów sądowych, mający wpływ na treść rozstrzygnięcia, skutkujący przyjęciem, że sytuacja majątkowa i osobista oskarżonego umożliwia mu wywiązanie się z nałożonego na niego obowiązku, w sytuacji gdy jest on osobą bezrobotną, nie posiadająca żadnego majątku i pozostającą na utrzymaniu matki

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew stanowisku obrony sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, iż oskarżony K. N. nienależycie obserwował drogę przed swoim samochodem przed zaistnieniem przedmiotowego wypadku komunikacyjnego. Jak wskazuje opinia biegłego w dziedzinie rekonstrukcji wypadków drogowych rower marki O., którym poruszała się J. C., choć nie posiadał sprawnego oświetlenia tylnego to był wyposażony w wymagane światło tylne odblaskowe, które powinno było być widoczne z odległości około 73 - 83 metrów. Dodatkowo na drodze znajdował się drugi rower marki Y. (...) kierowany przez K. P., pozostający z przodu w oddaleniu o około15 metrów od pierwszego, posiadający sprawną instalację elektryczną, powodującą że tylne światło pozycyjne barwy czerwonej pozostawało widoczne z odległości co najmniej 150 metrów. Taka odległość zauważenia umożliwiała kierującemu oskarżonemu jadącemu za rowerami podjęcie adekwatnych manewrów obronnych w odpowiedzi na zaistniałą sytuację drogową. Nie musiałby wykonywać ich gwałtownie gdyby spostrzegł jednoślady ze wskazanego dystansu. Ponadto obie kierujące rowerami miały założone na odzież wierzchnią kamizelki odblaskowe, widoczne z odległości około 130 - 150 metrów. Ich zauważenie i wyprzedzenie było możliwe, skoro manewr tożsamy wykonał w sposób bezkolizyjny samochód poprzedzający pojazd oskarżonego, o czym ten ostatni sam w swoich wyjaśnieniach relacjonował. Mało tego, światła mijania wspomnianego samochodu w pierwszej kolejności oświetliły jednoślady, a co za tym idzie ułatwiły oskarżonemu jako kierowcy rozpoznanie jadących w tym samym kierunku rowerzystek, jeśli oczywiście zachowałby odpowiedni bezpieczny dystans od poprzedzającego pojazdu (w praktyce wynoszący połowę rozwijanej prędkości jazdy, a więc około 40 metrów dla prędkości 80 km/h), którego to odstępu oskarżony nie utrzymał, co sam skarżący przyznaje upatrując w tym błędzie pierwotną przyczynę zdarzenia drogowego. Nietrafnie zaś tenże skarżący neguje ustalenie o nienależytej obserwacji przez oskarżonego drogi przed pojazdem. Gdyby powinności tej oskarżony dokonał to nie przeoczyłby dostrzeżenia jadących prawidłowo prawym pasem ruchu, w tym samym kierunku jazdy, rowerzystek wyposażonych w kamizelki odblaskowe oraz światła, w tym latarkę, która była sprawna i świeciła w chwili oględzin.

Badania w zakresie rozpoznania tablicy wyróżniającej, przeprowadzone przez Instytut Ekspertyz Sądowych w K., na które powołał się biegły do spraw ruchu drogowego, wskazują że pierwsze rozpoznanie tejże tablicy było możliwe w światłach mijania z odległości około 170 metrów, a z odległości 100 metrów była ona bardzo dobrze widoczna. Dlatego opiniujący przyjął, że kierujący pojazdem marki A. (...) miał możliwość dostrzeżenia z odległości około 100 metrów kamizelek odblaskowych, w jakie były wyposażone rowerzystki i winien był odpowiednio wcześnie reagować na obecność tych uczestniczek ruchu na drodze. Skoro ich nie zauważył z odpowiednim wyprzedzeniem, to uprawnionym jest wnioskowanie o nienależytej obserwacji przez niego przedpola jazdy, tym bardziej że w swych wyjaśnieniach wskazał, iż chciał wyjąć papierosy leżące na przednim siedzeniu pasażera. Czynność ta mogła odwrócić jego uwagę od prawidłowego wglądu w sytuację na drodze.

Obrońca w wywiedzionej skardze apelacyjnej wyeksponował okoliczności, które według niego nie zostały uwzględnione w sposób wystarczający na korzyść oskarżonego na etapie wymiaru kary, choć zostały przez sad pierwszej instancji dostrzeżone. Chodziło skarżącemu o:

- postawę K. N. po wypadku, który telefoniczne zawiadomił powołane do tego służby o jego zaistnieniu i dostosowując się do zaleceń dyspozytora dyżurującego pod numerem alarmowym 112 rozpoczął prowadzenie reanimacji rannych rowerzystek do czasu przyjazdu pogotowia ratunkowego, pomimo silnego stresu, zdenerwowania i roztrzęsienia,

- podjęcie przez oskarżonego wraz ze swoimi najbliższymi starań o nawiązanie kontaktu z rodzinami zmarłych rowerzystek w celu osobistego wyrażenia skruchy za zaistniałe zdarzenie.

W ocenie sądu odwoławczego argumentów tych nie można podzielić w sposób przekładający się na niższy wymiar reakcji karnej za rozważany wypadek komunikacyjny.

Sąd merytoryczny w procesie ferowania wyroku ocenił prawidłowo zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i stopień winy oskarżonego. Miał na uwadze naruszenie przez tego ostatniego aż kilku zasad bezpieczeństwa obowiązujących w ruchu drogowym, w tym umyślne pogwałcenie tychże zarówno z powodu kierowania pojazdem po użyciu substancji psychotropowej - mefedronu, którego stężenie w jego organizmie oscylowało w obrębie wartości 50 ng/ml (a więc było na pograniczu stanu " pod wpływem środka psychotropowego" w rozumieniu art. 178 & 1 k.k., przewidującego kwalifikowaną postać wypadku komunikacyjnego i surowszą odpowiedzialność karną do 12 lat pozbawienia wolności), jak i z racji istotnego przekroczenia prędkości administracyjnie dopuszczalnej (50 km/h) o 30 km/h w chwili zderzenia z drugim rowerem w obszarze zabudowanym (w chwili zderzenia z pierwszym rowerem była to natomiast prędkość niedostosowana do warunków wynikających z infrastruktury, gdyż miało ono miejsce w odległości około 4 metrów od granicy obszaru zabudowanego wyznaczonego znakiem drogowym pionowym informującym o początku miejscowości K. T. - (...) i obszaru zabudowanego D 42 , a na odcinku 4 metrów przed tym znakiem oskarżony nie był w stanie wyhamować samochodu do prędkości 50 km/h) oraz uwzględnił spowodowanie tragicznych skutków w postaci śmierci ofiary i to w liczbie mnogiej a nie pojedynczej.

Okoliczności te potwierdzają prawidłowość ustaleń sądu rejonowego o wysokim stopniu społecznej szkodliwości przypisanego K. N. czynu i znacznym stopniu jego zawinienia.

Stosownie zaś do treści art. 53 &1 k.k. sąd, wymierzając karę, powinien brać pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć wobec skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, bacząc, aby dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy i uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu. Zakaz przekraczania przez karę stopnia winy powinien zabezpieczyć przed orzekaniem kar nie zasłużonych, w konsekwencji niesprawiedliwych według społecznego odczucia. Kodeks karny nie wprowadza katalogu okoliczności obciążających i łagodzących, niemniej wymienia najważniejsze okoliczności o ambiwalentnym charakterze, które sąd powinien uwzględnić (art. 53 § 2 k.k.).

Kodeks karny nie przesądza o hierarchii dyrektyw wymiaru kary, wskazuje jedynie, że dolegliwość kary ma być limitowana stopniem winy i stopniem społecznej szkodliwości czynu, a o ostatecznym wymiarze kary mają decydować także cele indywidualne i ogólnoprewencyjne. Nie wskazuje dyrektywy wiodącej przy wymiarze kary, która w największym stopniu powinna wpływać na ostateczny kształt orzeczonej sankcji karnej.

Oczywistym jest, że powinien zachodzić ścisły związek pomiędzy rodzajem i intensywnością kary, a wagą przestępstwa wyznaczoną przez przedmiotową i podmiotową stronę czynu. Podstawę do orzeczenia kary stanowi przestępstwo, a miarę kary jego społeczna szkodliwość.

To właśnie stopień społecznej szkodliwości czynu powinien kształtować orzeczenie o karze. Stosownie zaś do art. 115 & 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu bierze się pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych obowiązków, a także postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Tak więc podnoszone przez obrońcę, wskazane powyżej okoliczności, nie umniejszają stopnia szkodliwości społecznej występku z art. 177 & 2 k.k., a tym samym nie przemawiają za zmniejszeniem wymiaru kary pozbawienia wolności i środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do proponowanego wymiaru ustawowego minimum ( 6 miesięcy pozbawienia wolności i 1 roku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych ).

Pozostałe eksponowane w wywiedzionej na korzyść oskarżonego apelacji okoliczności odnoszące się do jego właściwości i warunków osobistych oraz jego sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa zostały w sposób dostateczny i prawidłowy uwzględnione w procesie kształtowania kary pozbawienia wonności i nie mogą przesłaniać wielości i charakteru tych okoliczności, które działają na jego niekorzyść, a które zostały wcześniej wyszczególnione. Nie można tracić z pola widzenia tego, że K. N. jak większość sprawców nieumyślnych wypadków drogowych, jest osobą o nieposzlakowanej opinii w miejscu pracy i zamieszkania, o ustabilizowanym i nienagannym trybie życia, mającą z racji młodego wieku plany na przyszłość, związane ze zdobyciem wykształcenia, czy założeniem rodziny.

Dlatego sugerowana w skardze apelacyjnej propozycja wymiaru kary pozbawienia wolności i środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w granicach ustawowego minimum nie może być zaakceptowana, zarówno z powodu prewencji indywidualnej, jak i generalnej. Wymierzona kara ma bowiem uzmysłowić oskarżonemu naganność jego postępowania ( uświadomić mu wagę naruszonych norm prawnych oraz godny potępienia sposób działania ) i wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości, a jednocześnie oddziaływać na społeczeństwo, do którego informacja o niej dotrze, a wysokość i rodzaj reakcji karnej ma kształtować w świadomości społecznej przekonanie, że popełnienie przestępstwa skutkuje odpowiedzialnością karną. Ukaranie ma być dla społeczeństwa konkretnym dowodem praworządności państwa i stać się czynnikiem powstrzymującym od popełnienia przestępstwa, co się wiąże z oceną, że sprawność państwa w ściganiu i osądzeniu sprawców przestępstw jest tak wysoka, że nie opłaca się popełniać przestępstw.

Działanie oskarżonego z zamiarem bezpośrednim w zakresie kierowania pojazdem w stanie po użyciu substancji psychotropowej dowodzi jego lekceważącego stosunku do przepisów prawa i braku poczucia odpowiedzialności za zdrowie i życie innych uczestników ruchu, jako że wywołany zaaplikowanym mefedronem stan psychomotoryczny mógł mieć wpływ na jego percepcję. W skutek nierozważnego zachowania oskarżonego życie straciły dwie kobiety, które w żadnym stopniu nie przyczyniły się do zaistnienia zdarzenia drogowego.

W tym stanie rzeczy nie odnosi skutku apelacja obrony. Zastosowana reakcja karna nie tylko nie może być uznana w świetle wskazanych okoliczności za nadmiernie dolegliwą i surową, ale wręcz musi być potraktowana jako łagodna, o czym poniżej (przy okazji rozważań odnośnie apelacji wywiedzionej na niekorzyść oskarżonego).

Nie podlega też uwzględnieniu zarzut związany z obciążeniem oskarżonego obowiązkiem ponoszenia kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Sąd rejonowy słusznie uznał, iż młody wiek oskarżonego i jego możliwości zarobkowania w branży budowlanej, które wykorzystywał przed wypadkiem, pozwolą mu na uregulowanie ciążących na nim obowiązków finansowych. Nieposiadanie uprawnień do prowadzenia pojazdów nie stanowi, wbrew wywodom obrońcy, przeszkody do wykonywania przez oskarżonego pracy poza miejscem zamieszkania. Może przecież korzystać z innych środków transportu w ramach funkcjonowania komunikacji publicznej i prywatnej, czy też z usług grzecznościowych znajomych i rodziny.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wymiaru kary pozbawienia wolności za czyn zarzucany w punkcie I i kary łącznej pozbawienia wolności oraz środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i wymierzenie ich w granicach dolnego ustawowego zagrożenia oraz nieobciążanie oskarżonego kosztami procesu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny z przyczyn podanych powyżej.

3.2.

podniesiony przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych A. C., P. C., S. C., D. C. zarzut rażącej niewspółmierności (łagodności) wymierzonej oskarżonemu za czyn zarzucany w punkcie I kary 5 lat pozbawienia wolności i wymierzonego środka karnego 5 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy podzielił co do zasady zawarty w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności ( łagodności ) wymierzonej oskarżonemu za czyn zarzucany w punkcie I kary 5 lat pozbawienia wolności i wymierzonego środka karnego 5 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego oraz uznał za sprawiedliwą odpłatę za rozważany czyn - z punktu widzenia całokształtu okoliczności sprawy - karę 6 lat pozbawienia wolności i 8 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, jako realizujące zadania wymiaru sprawiedliwości wobec sprawcy przestępstwa, bo temu właśnie służy stosowanie sankcji za złamanie normy sankcjonowanej.

Rażąca niewspółmierność reakcji karnej zachodzi w tych przypadkach, gdy na podstawie ujawnionych w sprawie okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary czy środków karnych, można przyjąć iż zachodzi tak wyraźna różnica (dysproporcja) pomiędzy karą orzeczoną przez sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby sprawcy wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw sądowego wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kodeksu karnego, że nie można jej zaakceptować.

Należy z całą mocą podkreślić, iż w realiach przedmiotowej sprawy mamy do czynienia właśnie z takowym przypadkiem.

Sąd rejonowy kształtując wymiar kary zasadniczej i kwestionowanego środka karnego w sposób nadmiernie oskarżonego przywilejujący uwzględnił bowiem przemawiające na jego korzyść okoliczności związane z jego osobą ( w postaci wieku, uprzedniej niekaralności, przyznania się do zarzucanego czynu, zachowania się po popełnieniu przestępstwa wyrażającego się min. okazaniem żalu i skruchy z tego powodu oraz przeproszenia rodzin zmarłych osób ) nie doszacowując już jednak w sposób należyty okoliczności o wymowie dla niego przeciwnej, w szczególności tych związanych ze spowodowanym wypadkiem komunikacyjnym i jego następstwami. Zasadnie w tym kontekście skarżący podniósł charakter i okoliczności naruszenia przez oskarżonego reguł bezpieczeństwa obowiązujących w ruchu drogowym oraz skalę ich naruszenia. Przypomnieć zatem należy, że zdarzenie drogowe miało miejsce w nocnych warunkach widoczności, przy administracyjnym ograniczeniu prędkości do 50 km/h ( w przypadku uderzenia w drugi rower, a w przypadku uderzenia w pierwszy rower w odległości 4 metrów przed znakiem wyznaczającym granicę terenu zabudowanego ). Były to zatem warunki wymagające od kierującego wzmożonej koncentracji oraz prowadzenia pojazdu z zachowaniem szczególnej ostrożności - w sposób rozważny i odpowiedzialny, utrzymywania bezpiecznego odstępu od poprzedzających pojazdów, w tym jednośladów. Zamiast tego obostrzenia wynikającego z administracyjnie dopuszczalnej prędkości oskarżony przekroczył ją w sposób umyślny i rażący - o wartość około 30 km/h i z prędkością około 80 km/h najechał na jadące w tym samym kierunku, przy prawej krawędzi jezdni, należycie oświetlone rowerzystki, a przeprowadzone badania toksykologiczne wykazały obecność w jego krwi środka psychotropowego działającego podobnie jak alkohol w stężeniu oscylującym w obrębie wartości 50 ng/ml. Była to oderwana od zdrowego rozsądku prędkość, nie przystająca do istniejących warunków nocnych i infrastruktury drogi. W następstwie umyślnego naruszenia zasad ruchu drogowego doszło do najcięższych i nieodwracalnych następstw, do jakich odwołuje się art. 177 & 2 k.k. w postaci śmierci człowieka - dwóch osób kierujących rowerami: J. C. i K. P., które same nie ponosiły jakiejkolwiek winy w związku z zaistniałym wypadkiem. Jedyną i wyłączną przyczyną zdarzenia było opisane wyżej rażąco nieodpowiedzialne i jaskrawo sprzeczne z zasadami bezpieczeństwa w ruchu drogowym zachowanie oskarżonego. Mając to na uwadze uznać należało, że sąd pierwszej instancji, koncentrując się na eksponowaniu okoliczności związanych z osobą sprawcy, które na etapie wyrokowania przemawiały na jego korzyść, nie docenił w sposób należyty charakteru i wagi okoliczności związanych z samym czynem i jego następstwami. W ich zaś świetle wymierzona kara pozbawienia wolności 5 lat i środek karny 5 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, jawią się jako nieakceptowalne, rażąco łagodne w odniesieniu do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego występku wypadku komunikacyjnego. Jest to reakcja karna mogąca w odczuciu społecznym wzbudzić uzasadnione przekonanie, że sprawca popełnionego w takich warunkach i w taki sposób przestępstwa, którego następstwem była śmierć drugiego człowieka w liczbie dwóch ( niezawiniona przez nich ) nie został sprawiedliwie ukarany. W ocenie sądu odwoławczego kara 6 lat pozbawienia wolności i 8 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego stanowi adekwatną sumę dolegliwości w związku z przypisanym oskarżonemu wypadkiem komunikacyjnym. Natomiast proponowana przez skarżącego kara 8 lat pozbawienia wolności za rozważany czyn (w maksymalnym ustawowym wymiarze) i 10 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego ( w dwóch trzecich górnego ustawowego progu - wynoszącego 15 lat, zgodnie z art. 42 & 1 k.k. w zw. z art. 43 & 1 k.k. ) uznać należało za wygórowane żądania, nie przystające do okoliczności przedmiotowego zdarzenia drogowego.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1 poprzez podwyższenie kary pozbawienia wolności za czyn zarzucany w punkcie I do 8 lat, wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności na zasadzie kumulacji, podwyższenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego do 10 lat

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów opisanych powyżej sąd odwoławczy uznał, iż adekwatną reakcją karną za popełniony wypadek komunikacyjny będzie wymierzenie oskarżonemu kary 6 lat pozbawienia wolności i 8 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, na poczet którego na podstawie art. 63 & 4 k.k. zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 20 października 2020 roku (postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy karta 58).

W konsekwencji powyższego uchylił karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną przez sad pierwszej instancji i wymierzył nową karę łączną 6 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności na podstawie przepisów powołanych w wyroku, stosując w procesie kształtowania tejże kary zasadę mieszaną zbliżoną do absorpcji, zastosowaną w zaskarżonym wyroku, uwzględniającą w należyty sposób dyrektywy wymiaru kary łącznej określone w art. 85 a k.k. oraz różnorodność popełnionych przez oskarżonego przestępstw i ich bliskość czasową. Z tych też powodów nie zastosował przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności postulowanej przez skarżącego zasady kumulacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Co do pozostałych, aniżeli kara pozbawienia wolności za czyn zarzucany w punkcie I aktu oskarżenia, kara łączna pozbawienia wolności i środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, rozstrzygnięć.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, prawidłowo zakwalifikował przypisane oskarżonemu czyny oraz orzekł o dowodach rzeczowych, jak również zasadnie obciążył oskarżonego kosztami sądowymi, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Przedmiot i zakres zmiany zaskarżonego wyroku omówiono powyżej.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zaskarżonego wyroku omówiono powyżej.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3 i 4

Stosownie do treści art. 635 k.p.k. niezależnie od tego kto wniósł środek odwoławczy, jeżeli dojdzie do zmiany wyroku skazującego lub orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania karnego na niekorzyść oskarżonego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ustala się na ogólnych zasadach. To zaś oznacza, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje reguła przewidziana w art. 627 k.p.k., wedle której od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sadowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego.

Jeżeli chodzi o wydatki poniesione przez Skarb Państwa, co do których na oskarżonego sąd odwoławczy niniejszym postanowieniem nałożył obowiązek ich zwrotu złożyła się kwota 20 złotych tytułem ryczałtu za doręczenie pism procesowych (& 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym z dnia 18 czerwca 2003 roku Dz. U. Nr 108 poz. 1026 z późniejszymi zmianami ). Opłatę za obie instancje należało wymierzyć oskarżonemu stosownie do treści art. 10 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami ), które odczytywane we wzajemnym powiązaniu wskazują iż należało ją wymierzyć w kwocie 600 złotych.

Wysokość kwot zasądzonych od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. C., P. C., S. C., D. C. z tytułu wydatków poniesionych w związku z korzystaniem z pomocy prawnej świadczonej przez pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym orzeczone zostały z uwzględnieniem & 11 ust. 2 pkt.4 w zw. z & 11 ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, zgodnie z którymi stawka minimalna, według której określa się wysokość zwrotu tych wydatków wynosi 840 złotych, przy czym za reprezentowanie w tym samym postępowaniu kilku osób pobiera się opłatę od każdej z tych osób.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o karze pozbawienia wolności za czyn zarzucany w punkcie I aktu oskarżenia, karze łącznej pozbawienia wolności, środku karnym w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznym w strefie ruchu lądowego oraz w przedmiocie obciążenia oskarżonego obowiązkiem ponoszenia kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych A. C., P. C., S. C., D. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o karze pozbawienia wolności za czyn zarzucany w punkcie I aktu oskarżenia, karze łącznej pozbawienia wolności i środku karnym w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana