Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 777/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 30 października 2020 roku w sprawie II K1000/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- zarzut obrazy prawa procesowego, mający wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 kpk i art.410 kpk, polegający na niewłaściwej ocenie zeznań świadków: A. K., M. P., A. T. (1) i A. T. (2) - poprzez odmówienie im waloru pełnej wiarygodności oraz nagrań z monitoringu z miejsca zdarzenia oraz dokumentacji remanentów (...) w G. - poprzez ocenę wybiorczą i niekompleksową tego materiału, bez należytej staranności i odniesienia go do nagrań z wszystkich kamer z danego dnia i godziny (dokumentujących obecność oskarżonego w sklepie);

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z treścią art. 7 kpk organy postepowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Tym samym przekonanie sądu o wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art. 7 kpk wtedy tylko, kiedy spełnione są warunki: ujawnienia całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk ) w granicach respektujących zasadę prawdy obiektywnej (art. 2 § 2 kpk.), rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art. 4 k.p.k. oraz wyczerpującego i logicznego - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uzasadnienia przekonania sądu (art. 424 § 1 pkt 1 kpk.) (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie III KK 415/06).

Analiza akt przedmiotowej sprawy wskazuje, że sąd rejonowy nie sprostał tym wymogom, co znajduje wyraz w braku kompleksowej oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie. To właśnie taka błędna ocena doprowadziła do przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego negujących swoje sprawstwo oraz odmową przyznania w pełni tego waloru zeznaniom świadków przywołanych w apelacji.

Rację ma skarżący, gdy podnosi, iż Sąd Rejonowy nie dość starannie rozważył treść nagrań uwidocznionych na sklepowych kamerach, które dokumentowały „odwiedziny”, w tym także legalne zakupy, dokonywane przez określoną osobę (tj. oskarżonego) w sklepie pokrzywdzonego w G..

Dokonana przez sąd I instancji analiza oraz ocena zgromadzonych dowodów nie jest prawidłowa, albowiem pomija bardzo istotne okoliczności sprawy, które powodują, że ostatecznie odmiennie należy ocenić także depozycje przywołanych w apelacji zeznań świadków. W ich ocenie J. L. (1) jest po prostu „złodziejem”, albowiem zabierał ze sklepu różne towary nie płacąc za nie i choć jest to stwierdzenie potoczne, to przywołani świadkowie mieli wszelkie podstawy do takiego wniosku końcowego. Co istotne, dla w/w osób bez znaczenia pozostają kwestie prawne, takie jak to, czy mamy do czynienia z ciągiem przestępstw w rozumieniu art. 12 § 1 kk, czy może jednak z wykroczeniem/wykroczeniami, o jakich mowa w art. 119 § 1 kw. Przywołani świadkowie opisali znany im obieg gotówki i sposoby dokonywanych w sklepie remanentów, przy czym sprzedawczynie, które pracowały jedynie na umowy zlecenie i w krótkim okresie czasu, nie miały pełnej wiedzy co do tego, jak wyglądało ewentualne dokumentowanie braków na sklepie, czy dzienne/roczne rozliczenie utargu. Dopiero zeznania wszystkich osób, także pełniących rolę nadzorcze w (...) w G. pozwoliły na zweryfikowanie powyższego. W żadnym jednak wypadku brak owej wiedzy, co do sposobu rozliczeń utargów i braków finansowych w rozumieniu całościowym, czy ostateczne wnioski wyciągnięte przez sprzedawczynie, nie odbierają pełnej wiarygodności zeznających kobiet. Żadna z nich istotnie nie widziała naocznie zaboru konkretnego towaru przez J. L. (1), ale widziały zabór jakiegoś towaru na kamerach.

Sąd odwoławczy zauważa także, że sąd meriti sporządzając pisemne uzasadnienie sam popadł w wewnętrzną sprzeczność. Otóż z jednej strony ustalił, iż w okresie czasu od 3.12.2018r. do 14.02.2019r. w sklepie pokrzywdzonego osoba „ posturą przypominająca oskarżonego” wykonywała ruchy przypominające ruchy wkładania rzeczy pod kurtkę, płaszcz czy do torby znajdującej się w koszyku – zamiast do koszyka (str. 349 akt ustalenie pierwsze), a z drugiej strony oceniając zeznania osób, które wyprowadziły ostatecznie wniosek o dokonanych przez J. L. (1) kradzieżach, uznaje, iż: „ może pojawić się pewna wątpliwość w zakresie jego (tj. J. L. (1)) zachowania w sklepie, patrząc na nagrania z monitoringu, iż wykonuje rożnego rodzaju ruchy rękoma… tak jakby coś wkładał za kurtkę, marynarkę, czy do torby” (str. 35 akt ). Tak więc ustalił, iż w/w podejrzane ruchy wykonuje osoba tylko podobna do oskarżonego, a z drugiej w rozważaniach przyjął już, że ową osobą jest jednak J. L. (1), tyle, że - krótko mówiąc – nie wiadomo co dokładnie robi w sklepie, a ponadto, jakie ewentualnie przedmioty bierze do ręki.

Sąd odwoławczy zważył tymczasem, iż nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że na nagraniach wyselekcjonowanych przez organa ścigania widoczny jest oskarżony J. L. (1).

Do takiej oceny prowadzi kompleksowa analiza zapisów dokonanych przez sklepowe kamery. Zawsze bowiem, tj. co do każdego nagranego dnia i godziny oraz konkretnych „zakupów oskarżonego” - poza czarno-białymi nagraniami z wnętrza sklepu, zabezpieczono kolorowe, bardzo wyraźne i bardzo czytelne nagrania z kamery znajdującej się przy wejściu do sklepu (gdzie dodatkowo widać częściowo osoby stojące przy kasie, czy też przy stoisku alkoholowym). To właśnie na tych kolorowych nagraniach bardzo wyraźnie widać osobę oskarżonego i nikogo innego (!). Takie nagrania dokumentują także wejścia/wyjścia oskarżonego w danym dniu (w konkretnej dacie i godzinie). Zsynchronizowane są data i godzina wejścia, bądź wyjścia ze sklepu oskarżonego, z nagraniem jego zachowania na terenie placówki pomiędzy wejściem i wyjściem. Zapis kolorowy i wyraźny z kamery przy drzwiach odpowiada dokładnie nagraniom tj. czasowi, jaki następnie oskarżony spędził we wnętrzu sklepu. Na nagraniu kolorowym widać przy tym charakterystyczne cechy ubioru oskarżonego konkretnego dnia, które następnie bez trudu można odnieść do nagrań biało-czarnych z wnętrza placówki. Sąd meriti dokonując ustaleń faktycznych, co do rozpoznania osoby oskarżonego, pominął natomiast ten bardzo istotny fakt, co powoduje, iż rację ma skarżący, że ocena tego materiału dowodowego była dokonana wybiórczo i nie dość starannie.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, przy uznaniu, iż J. L. (1) dopuścił się czynu, o jakim mowa w art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja zasługuje na uwzględnienie, choć po kompleksowym przeanalizowaniu sprawy sąd odwoławczy rozpoznający przedmiotową sprawę stoi na stanowisku, iż J. L. (1) nie dopuścił się zarzuconego przestępstwa, a jedynie wykroczenie (wykroczeń).

3.2.

- wywodzący się z niewłaściwej oceny dowodów - zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego wyroku, który doprowadził do niesłusznego ustalenia, iż brak jest podstaw do skazania oskarżonego za czyn, o jakim mowa w art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu I instancji brak jest podstaw do przypisania J. L. (1) popełnienia przestępstwa, albowiem na nagraniach zabezpieczonych ze sklepu w (...) G.:

- nie sposób jest ustalić tożsamości zarejestrowanej osoby,

- nie wiadomo, co dokładnie osoba ta robi, a jedynie wykonuje ruchy przypominające wkładanie przedmiotów pod kurtkę, płaszcz czy do torby,

- nie widać, jakie konkretnie przedmioty pozostają w jego „zainteresowaniu”.

Sąd odwoławczy zważył, iż tylko ostatnia uwaga poczyniona powyżej jest słuszna tj. istotnie nie ma 100 % pewności, co do tego, jakiego rodzaju asortyment oskarżony wkłada pod swoje odzienie, czy do torby. W żadnym jednak wypadku nie ma wątpliwości, iż chodzi o J. L. (1). Podobnie, sąd II instancji ocenia, iż nie ma wątpliwości, że owe podejrzane „ruchy”, które sam już przecież zauważył sąd rejonowy, to nie ruchy „przypominające” wkładanie przedmiotów za odzież wierzchnią i do torby – zamiast do koszyka, lecz są to ruchy polegające na wkładaniu przedmiotów w takie miejsca. Do takich wniosków prowadzi bardzo dokładna analiza nagrań (daty i konkretne godziny wskazane w apelacji prokuratora), w szczególności oględziny przy pomocy „stop-klatki”. Wreszcie, choć wydaje się, że oskarżony nie miałby motywu dla zarzuconego przestępczego zachowania – przecież jest osobą stosunkowo majętną, wykształconą, posiadającą stały dochód, do tego robiącą każdorazowo spore legalne zakupy (z zapłatą), to jest to tylko mylne „pierwsze wrażenie”. Oskarżony często wchodzi do sklepu ubrany elegancko, jest „pod krawatem”, robi przy tym sporo „zamieszania” swoją osobą tj. długo rozmawia z innymi, gestykuluje, jest zauważalny i rozpoznawalny. Pomimo tego pierwszego wrażenia osoby zainteresowanej jedynie legalnymi zakupami, na nagraniach widać, że w sklepie zachowuje się jednak wysoce dziwnie i niestandardowo, kluczy bowiem po sklepie jakby był on rozległą galerią handlową, „rysując” liczne ósemki pomiędzy zaledwie czterema regałami stojącymi wewnątrz pomieszczenia, które widać na nagraniach. Jest przy tym bardzo charakterystyczne, że po takim wielokrotnym „kluczeniu” pomiędzy w/w regalami, najczęściej w pewnym momencie oskarżony dochodzi do odległego rogu sklepu, gdzie nie ma wokół niego żadnego innego klienta, a następnie nachyla się i wówczas wielokrotnie w tym właśnie „rożku” przekłada przedmioty zabrane w półek pod odzież wierzchnią. Fakt, iż oskarżony - osoba, którą przecież, co do zasady, zapewne stać, by zapłacić za całość zabranych z półek produktów, jednak dokonuje kradzieży jakiś pojedynczych przedmiotów, jest potwierdzony dodatkowo dwukrotnym ukaraniem w/w za wykroczenie i usiłowanie wykroczenia, gdzie modus operandi jest niemal identyczny. Jednocześnie nie budzi wątpliwości opinia biegłych psychiatrów, która stwierdza całkowitą poczytalność J. L..

Rację ma Sąd Rejonowy, gdy stwierdza, iż nie można jednoznacznie ustalić, jakie konkretnie przedmioty zabrał każdorazowo oskarżony (nazywając go błędnie osobą „podobną”). Istotnie nagrania czarno-białe nie pozwalają na takowe jednoznaczne ustalenia. Nie przekonują argumenty skarżącego, gdy próbuje udowadniać, iż są to akurat czekolady (choć dalej bez możliwości określenia ich marki i rodzaju, a więc także konkretnej ceny produktu). Nie stoi to jednak na przeszkodzie, by w sprawie zapadło orzeczenie skazujące. Prawidłowo bowiem wymieniono i ustalono asortyment, który w całym okresie czasu wymienionym w akcie oskarżenia został skradziony na szkodę (...) w G. w sklepie (...) (jedyne co, to błędnie podano, iż czekolada marki R. jest wartości 5 zł., a prawidłowo – co wynika z protokołu z k.8 - jest to wartość 2 zł., a przy tym jest to produkt najtańszy spośród skradzionych). Tym samym przedmioty zabrane przez J. L. (1) należą do powyższych. Niewątpliwym jest więc, iż oskarżony dokonał zaboru przedmiotów spożywczych bądź przemysłowych, będących w asortymencie sklepu (...) na szkodę (...) w G. w dniach 5, 6, 11 i 14 lutego 2019r., a przy tym w dniu 5.02.2019r. był to jeden przedmiot, 6.02.2019r, - trzy przedmioty, a w dniach 11 i 14.02.2019r. – po dwa, gdzie wartość każdego z nich to kwota nie mniej niż 2 zł. (najtańsza ze skradzionych czekolad) i nie więcej niż 64 zł. (najdroższy z brakujących na stanie sklepu przedmiotów, gdzie także tylko dwa ze skradzionych przedmiotów mogły mieć potencjalnie taką najwyższą wartość – vide protokół k. 8). Tym samym, w ocenie sądu rozpoznającego przedmiotową apelację, w sprawie winno zapaść orzeczenie skazujące J. L. (1) za wykroczenie, o jakim mowa w art. 119 § kw, a nie za przestępstwo – jak to wnioskuje skarżący.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, przy uznaniu, iż J. L. (1) dopuścił się czynu, o jakim mowa w art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja zasługuje na uwzględnienie, choć po kompleksowym przeanalizowaniu sprawy sąd odwoławczy rozpoznający przedmiotową sprawę stoi na stanowisku, iż J. L. (1) nie dopuścił się zarzuconego przestępstwa, a jedynie wykroczenie (wykroczeń).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Podstawą uchylenia zaskarżonego wyroku były przepisy art. 437 § 2 kpk i art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 454 § 1 kpk, przy czym obraza prawa procesowego dotyczyła właśnie ostatniego z wymienionych.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zgodnie z treścią art. 454 § 1 kpk sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono postępowanie (reguła ne peius). Uchylenie wyroku uniewinniającego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w związku z w/w regułą ne peius jest przy tym dopuszczalne dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy – w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z względnych przyczyn odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1–3 kpk– stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego, czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454 § 1 (tak wyr. SN z 25.9.2018 r., V KS 18/18, Legalis; uchw. SN z 20.9.2018 r., I KZP 10/18, Legalis). W przedmiotowej sprawie, po dokonaniu poprawnej i całościowej analizy zgromadzonego materiału dowodowego (głównie nagrań z kamer) i bez potrzeby dalszego poszerzania materiału dowodowego, sąd odwoławczy doszedł do wniosku, iż istnieją podstawy do wydania wyroku skazującego J. L. (3) za wykroczenie, o czym szerzej w punkcie 3.2. (a przy tym brak postaw do umarzenia, czy warunkowego umorzenia w tym zakresie). Z przepisu art. 454 § 1 kpk wynika także, że sąd odwoławczy nie może w tej sytuacji skazać oskarżonego za wykroczenie, albowiem na mocy art. 109 § 2 kpw przepis art. 454 kpk ma zastosowanie także w sprawach o wykroczenia. Potwierdzeniem powyższego jest pośrednio wyrok Sądu Najwyższego Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2017 r. IV KK 426/16 (opubl. Legalis, Numer 1611984).

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

- jak wyżej;

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Wobec uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji nie orzekano o kosztach postępowania.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 30 października 2020 roku w sprawie II K 1000/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana