IV Ka 729/23 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2023-12-15
UZASADNIENIE |
||||||||||||||||||||||
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
IV Ka 729/23 |
||||||||||||||||||||
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
2 |
|||||||||||||||||||||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
||||||||||||||||||||||
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 24 sierpnia 2023 roku w sprawie II K 388/21 |
||||||||||||||||||||||
1.2. Podmiot wnoszący apelację |
||||||||||||||||||||||
☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel posiłkowy |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel prywatny |
||||||||||||||||||||||
☐ obrońca |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||||
☒ inny |
||||||||||||||||||||||
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||||||||||||||||||
1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||||||||||||||||||
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||||||||||||||||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||||||||||||||||||
☐ |
co do kary |
|||||||||||||||||||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||||||||||||||||||
1.1.2. Podniesione zarzuty |
||||||||||||||||||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||||||||||||||||||
☐ |
||||||||||||||||||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||||||||||||||||||
1.4. Wnioski |
||||||||||||||||||||||
☒ |
uchylenie |
☐ |
zmiana |
|||||||||||||||||||
2.
Ustalenie faktów w związku z dowodami |
||||||||||||||||||||||
1.5. Ustalenie faktów |
||||||||||||||||||||||
1.1.3. Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||||
2.1.1.1. |
||||||||||||||||||||||
1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||||
2.1.2.1. |
||||||||||||||||||||||
1.6. Ocena dowodów |
||||||||||||||||||||||
1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||||||||||
1.1.6.
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||||||||||
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||||
3.1. |
Podniesione w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego oraz w apelacji prokuratora tożsame zrzuty obrazy prawa procesowego poprzez dokonanie błędnej oceny dowodów i powiązane z nimi zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych. |
☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||||
Zarzuty podniesione w obu apelacjach są niemal tożsame i silnie powiązane ( zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych wynikają z zarzutów błędów w ocenie dowodów), więc zostaną omówione łącznie. Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy prawa procesowego, tj. art. 7 kpk i art. 410 kpk, albowiem dokonał nieprawidłowej oceny dowodów w sposób naruszający zasady logiki i doświadczenia życiowego, w tym pominął niektóre dowody bądź fakty z przeprowadzonych dowodów wynikające. Uchybienia te miały wpływ na treść wyroku, doprowadziły bowiem do błędnych ustaleń faktycznych, a te w konsekwencji do niesprawiedliwego uniewinnienia oskarżonego. Sąd Rejonowy w wyniku nieprawidłowej oceny dowodów błędnie ustalił, jakoby oskarżony nie miał zamiaru przywłaszczenia instrumentów wymienionych w akcie oskarżenia (piano F. R. oraz instrument klawiszowy K.) oraz innych, wskazanych w zarzutach apelacyjnych pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego ( w szczególności chodzi o saksofon altowy Y. (...) oraz saksofon T. J. R.). Po pierwsze, Sąd Rejonowy błędnie przyjął, jakoby oskarżony nie był wzywany do zwrotu posiadanych przez siebie, a będących własnością (...) (...) w O., instrumentów. Sąd meriti pominął zeznania świadków, w szczególności K. T. ( k. 401-402) i S. M. ( k. 463) na to wskazujących. Kluczowe są tu zeznania K. T., całkowicie pominięte w najbardziej istotnej kwestii przez Sąd Rejonowy. Otóż zeznał on, że po tym, jak na początku roku 2019 dokonano inwentaryzacji i wzywano członków orkiestry do przyniesienia przechowywanych w domach instrumentów należących do (...) w tym wezwano oskarżonego – oskarżony w dniu 22 marca 2019 roku przyszedł na próbę orkiestry i przyniósł taki instrument ( tylko jeden z kilku posiadanych). Był to saksofon tenorowy marki Y. nr (...). Na tę okoliczność sporządzono nawet notatkę służbową ( notatka k. 32, zeznania K. T. k. 35). Dowodzi to niezbicie, że oskarżony co najmniej w marcu 2019 roku wiedział już, że pokrzywdzony żąda od niego zwrotu wszystkich należących do niego instrumentów – mimo to oddał tylko jeden z nich, choć posiadał kilka innych ( do posiadania trzech innych wprost się później przyznał). To z kolei logicznie prowadzi do wniosku, że oskarżony najpóźniej wówczas zademonstrował zamiar przywłaszczenia pozostałych instrumentów (...) w O., w których posiadanie wszedł wcześniej. Po drugie, co do saksofonu altowego Y. (...), Sąd Rejonowy pominął dowody z rozprawy, z których wynika, że oskarżony zabrał inny saksofon należący do pokrzywdzonej orkiestry – a mianowicie saksofon Y. (...). Przecież oskarżony sam przyznał, że był w posiadaniu saksofonu Y. (...), ale miał mu się zepsuć, więc kapelmistrz orkiestry nieżyjący już ( jakże dogodnie dla wersji oskarżonego) H. N. miał wziąć ten saksofon ( tj. Y. (...)) do naprawy, a dać mu saksofon Y. (...), aby oskarżony mógł ćwiczyć. Szkopuł tkwi w tym, że taki saksofon Y. (...) nigdy nie figurował na stanie wyposażenia orkiestry – więc wersja oskarżonego, że kapelmistrz zamienił mu te saksofony jest niewiarygodna. Ponadto jest to sprzeczne z zeznaniami syna oskarżonego M. K. (1), który twierdził, że miał kilka własnych saksofonów marki Y. i nawet pożyczał ojcu ( czyli oskarżonemu) model Y. (...), a więc instrument znacznie nowszy i wyższej klasy ( zeznania k. 488). Skoro tak, to nielogiczne jest twierdzenie oskarżonego, jakby w miejsce popsutego saksofonu Y. (...) brał od kapelmistrza saksofon znacznie gorszej klasy tj. Y. (...), skoro miał dostęp do saksofonu syna o znacznie lepszych właściwościach ( no i skąd kapelmistrz miałby dać mu saksofon Y. (...), skoro orkiestra takowego nie miała). Zaś kluczowe jest to, co wynika z zeznań mających na ten temat wiedzę świadków – otóż saksofon Y. (...) jest co najmniej o kilka klas lepszy i wielokrotnie droższy od saksofonu Y. (...). Zatem oskarżony oddając zamiast droższego i lepszego saksofonu Y. (...) należącego do pokrzywdzonej orkiestry dużo tańszy i gorszy saksofon Y. (...) faktycznie przywłaszczył sobie ten właściwy, droższy instrument i chciał się z tego wykpić oddając w to miejsce przedmiot znacznie tańszy, zresztą nawet nigdy nie należący do orkiestry. Świadczy to o tym, że oskarżony działał w zamiarze przywłaszczenia tego i innych posiadanych instrumentów będących własnością pokrzywdzonego . Po trzecie, co do instrumentu piano F. R., Sąd Rejonowy błędnie ustalił, że oskarżony nie miał zamiaru go przywłaszczyć, a jedynie powierzył synowi M. K. (2) do naprawy. To błędne ustalenie wynika ze skandalicznie wręcz powierzchownej oceny zeznań M. K. (2) dokonanej przez Sąd Rejonowy i pominięciu zeznań K. Ł.. Ocena ta sprowadza się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w wypadku M. i M. braci K. do dwóch ogólnikowych zdań zawierających pusty w tym przypadku frazes o ostrożności z jaką to ponoć Sąd meriti miał do nich podejść, a co do K. Ł. to został on wrzucony do jednego worka z pozostałymi świadkami, którym dano wiarę uzasadniając to kolejnym dwuzdaniowym frazesem. Skoro jednak tak, to Sąd Rejonowy wpadł w sprzeczność, bo K. Ł. zeznaje odmiennie od M. K. (2), zatem jeden z tych dwóch świadków kłamie – nie można więc w całości dać wiary obu. Zdaniem Sądu Okręgowego kłamie w tej sprawie M. K. (2), czyni tak działając w celu obrony swojego ojca oskarżonego w tej sprawie, a ocena ta wynika z licznych, rażących wręcz sprzeczności i nielogiczności w zeznaniach tego świadka oraz ich labilności. Świadek M. K. (2) zeznawał trzy razy i za każdym razem odmiennie. Zeznając po raz pierwszy przed Sądem stwierdził, że instrument piano F. R. przekazany mu przez ojca „ to był szrot, odrzut, sprawdzaliśmy, czy działa (..)sprawa ta nie miała dla mnie żadnego znaczenia (..) nigdy w życiu nie zajmowałem się strojeniem pianin ....w tym klubie naprawiał instrument K. Ł. ” – k. 485. Jednak zeznając w postępowaniu przygotowawczym zapewniał, że instrument ten w 2011 roku przekazał mu ojciec celem dokonania jego naprawy, wcale nie był „ szrotem i odpadem” tylko cennym instrumentem którego naprawa mogła drogo kosztować, naprawił go tajemniczy hiszpański artysta, świadek potem korzystał z tego pianina w ramach prowadzonej przez siebie działalności w klubie (...) w Ł., korzystał z niego również jego brat M. K. (1), instrumentu nie zwracał, bo nikt się tego nie domagał a on czuł się moralnie członkiem orkiestry (...) w O. i dlatego uważał, że może używać należącego do tej orkiestry instrumentu ( zeznania k. 285). Po odczytaniu tych zeznań generalnie je potwierdził, zaprzeczając jednak, aby korzystał z tego instrumentu jego brat. Zeznając przed Sądem po raz trzeci „przypomniał sobie”, że instrument ten do klubu (...) w Ł. przewieziony został z orkiestry w O. w celu naprawy, ale ponownie nazwał do śmieciem. Wersja ( a w zasadzie wersje) świadka są więc sprzeczne. Znamienne jest, że oskarżonemu i świadkowi mnożą się osoby naprawiające – raz miał być to według oskarżonego sam M. K. (3), czemu sam świadek kategorycznie zaprzeczył, innym razem tajemniczy hiszpański artysta ( o czym z kolei nie wiedział oskarżony), a trzecim razem K. Ł. ( czemu ten również zaprzeczył). Ponadto raz ten instrument miał być odpadem i szrotem, innym razem cennym instrumentem ratowanym przez tajemniczego Hiszpana (względnie M. K. (3) względnie K. Ł.), według jednej wersji nigdy nie został naprawiony, według innej działał i przez 10 lat służył M. i M. braciom K. w Ł.. Jak było w rzeczywistości ? Zdaniem Sądu Okręgowego wszystkie wersje oskarżonego i M. K. (1) są oparte na podstawowym kłamstwie, które obnaża świadek K. Ł.. Otóż nie jest prawdą, aby instrument piano F. R. był zepsuty w czasie zabierania go przez oskarżonego ze stanu orkiestry (...) w O.. K. Ł. zeznał, że instrument ten przywiózł do klubu (...) w Ł. syn oskarżonego M. K. (2) w związku z wydarzeniem artystycznym, do którego był mu potrzebny, a potem zdecydował o jego pozostawieniu w tym klubie ( k. 400). Zatem instrument ten nie został przywieziony w celu naprawy – został przywieziony w pełni sprawny w celu wykorzystania go przez syna oskarżonego do jego działalności artystycznej. Świadek K. Ł. podkreślał, że instrument od początku był sprawny, że muzycy na nim grali, nie widział żadnej jego naprawy, a wielokrotnie widział, jak na nim grano. K. Ł. jest świadkiem obiektywnym, nie ma żadnego powodu, aby zeznawać nieprawdę ( w przeciwieństwie do braci M. i M. K. (1), chroniących ojca). Powyższe świadczy o zamiarze przywłaszczenia tego instrumentu przez oskarżonego. Wykorzystując swoją pozycję ( w 2011 roku był kapelmistrzem) zabrał ten instrument z (...) w O. i przekazał synowi, aby ten mógł realizować się artystycznie i zawodowo w Ł. grając na tym przedmiocie. O zamiarze przywłaszczenia świadczy to, ze oskarżony postąpił jak właściciel przedmiotu – przekazał go synowi do wyłącznego używania, nie upominał się o niego – a przecież minęło 10 lat zanim sprawa się wydała. Kuriozalne jest wręcz tłumaczenie oskarżonego i M. K. (2), że jako członkowie orkiestry w O. mogli na tym instrumencie ćwiczyć w u siebie w domu - przecież oskarżony siłą rzeczy na nim nie ćwiczył, skoro już w 2011 roku dał go synowi, a jego syn nie był już wówczas członkiem orkiestry w O., poza tym wykorzystywał ten instrument do własnej działalności prowadzonej w Ł. i nie mającej nic wspólnego z orkiestrą w O.. Po czwarte, co do nieobjętego aktem oskarżenia ( o czym w kontekście zawartego w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zarzutu naruszenia art. 14 kpk będzie jeszcze mowa w kolejnej części uzasadnienia ) instrumentu w postaci saksofonu T. J. R., to oskarżony wyjaśniał nieprawdę twierdząc, że była to nagroda wręczona mu osobiście i jest jego własnością. Przeczy temu treść faktury i dokumenty z k. 137-140. Wynika z nich, że instrument ten podarowano orkiestrze, a oskarżony jedynie odbierał ten przedmiot jako jej ówczesny kapelmistrz. Dowodzi tego ujawnione na rozprawie nagranie z uroczystego przekazania tego instrumentu orkiestrze ( płyta z nagraniem k. 429 b, odtworzona na rozprawie k. 490). Przede wszystkim co do świadomości oskarżonego, to pokwitował on własnoręcznie odbiór nagrody odnosząc się do faktury i powołując się na jej numer – więc ją widział. A na fakturze tej czarno na białym jest napisane, że ten instrument nabyto na własność (...) (...) w O. ( pokwitowanie k. 149, faktura k. 138, dekretacja k. 139). Oskarżony nie oddał tego instrumentu do dzisiaj – trudno o bardziej wymowny dowód zamiaru przywłaszczenia tego instrumentu. |
||||||||||||||||||||||
Wniosek |
||||||||||||||||||||||
Wnioski obu apelantów o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. |
☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||||
Wnioski te są zasadne, co było powyżej omówione. |
||||||||||||||||||||||
3.2. |
Zarzuty pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego dotyczące naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 14 kpk przez błędną interpretację zasady skargowości i tzw. granic aktu oskarżenia. |
☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||||
Sąd Okręgowy podziela zarzuty pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego dotyczące tzw. granic aktu oskarżenia. Tytułem teoretycznego wstępu przypomnieć należy, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że nie stanowi wyjścia poza granice oskarżenia i naruszenia tym samym zasady skargowości dokonanie odmiennych niż przyjęte w zarzucie ustaleń faktycznych co do tego samego zdarzenia, np. w zakresie daty czy okresu popełnienia przestępstwa, miejsca jego popełnienia, ilości i wartości przedmiotu przestępstwa, zachowania poszczególnych sprawców czy tożsamości osoby pokrzywdzonej przestępstwem przeciwko mieniu (zob. np. wyrok SN z dnia 4 stycznia 2006 r., IV KK 376/05, R-OSNKW 2006, poz. 35). Podnosi się także, że sąd nie jest związany opisem czynu zarzucanego, a po wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności może i powinien nadać mu w wyroku dokładne określenie (art. 413 § 2 pkt 1 kpk), które może odbiegać od opisu czynu przyjętego w akcie oskarżenia. Zmiana kwalifikacji prawnej dopuszczalna jest także w granicach oskarżenia i nie decyduje o tym zbieżność opisu czynu ze wszystkimi czynnościami sprawczymi mogącymi wchodzić w zakres danego zdarzenia . Tak więc ramy zakreślone w zarzucie (także w uzasadnieniu) aktu oskarżenia wyznaczają zakres tożsamości „zdarzenia historycznego”, które w zależności od konkretnej sytuacji faktycznej może być podciągnięte pod właściwy przepis prawa karnego materialnego ( zob. postanowienie SN z dnia 19 października 2006 r., II KK 246/06). O tym, czy sąd „utrzymał się” w wyroku skazującym w granicach skargi decyduje zatem ostatecznie tożsamość zdarzenia historycznego zarzucanego w skardze i przypisanego w wyroku. Zakres znaczeniowy terminu „zdarzenie historyczne” jest przy tym stosunkowo szeroki i obejmuje opisane w skardze zdarzenie faktyczne, w którego przebiegu oskarżyciel dopatruje się przestępstwa. Zdarzenie historyczne to pojęcie o szerszym znaczeniu aniżeli pojęcie „czynu” oskarżonego, polegającego na jego konkretnym działaniu lub zaniechaniu. Sąd zatem może inaczej pod względem faktycznym w porównaniu z twierdzeniami oskarżyciela, w szczególności zawartymi w akcie oskarżenia, dokonać ustaleń w sprawie, nadać inną, łagodniejszą lub surowszą kwalifikację prawną stosowną do ustalonego stanu faktycznego, który może być niezgodny z twierdzeniami oskarżyciela. Identyczność czynu jest wyłączona, jeśli w porównywalnych jego określeniach zachodzą tak istotne różnice, że według rozsądnej życiowej oceny nie można ich uznać za określenia tego samego zdarzenia faktycznego ( zob. postanowienie SN z dnia 29 kwietnia 2010 r., III KK 368/09, tak również M. Cieślak: Polska procedura karna, Warszawa 1971, s. 280). Pomocniczo można w zakresie badania granic aktu oskarżenia stosować również tzw. test powtórnego oskarżenia, sprowadzający się do odpowiedzi na pytanie, czy w przypadku uznania, że czyn przypisany wychodziłby poza granice skargi uprawnionego oskarżyciela, możliwe będzie ponowne oskarżenie tej samej osoby o ten „nowy” czyn. Podsumowując te teoretyczne rozważania, stwierdzić należy, że tożsamość czynu zarzucanego i przypisanego badana być powinna indywidualnie, w odniesieniu do konkretnych ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, z odwołaniem do pojęcia zdarzenia historycznego i jego granic oraz do rozsądnej życiowej oceny, nie tylko przy tym Sądu i stron czy uczestników postępowania, ale i hipotetycznego postronnego obserwatora procesu ( tak w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2011-03-02, III KK 366/10, opubl: Krakowskie Zeszyty Sądowe rok 2011, Nr 9, poz. 30). Przechodząc do konkretów - zdaniem Sądu Okręgowego nie stanowiłoby wyjście poza granice aktu oskarżenia przypisanie oskarżonemu przywłaszczenia innych jeszcze instrumentów niż te wymienione literalnie w akcie oskarżenia, jeżeli oskarżony przywłaszczył je sobie z mienia (...) (...) w O. nie później niż w okresie wskazanym w zarzucie. Przecież o takie zdarzenie historyczne oskarżył prokurator – chodzi mu w akcie oskarżenia o to, że oskarżony przywłaszczył instrumenty należące do (...) (...) w O. i wykorzystywane przez działającą w ramach tej instytucji orkiestrę. Ilość tych instrumentów, ich rodzaj i wartość, a nawet okres czasu w którym doszło do przywłaszczenia mogą podlegać modyfikacji przez Sąd w wyroku i nie będzie to stanowiło naruszenia zasady skargowości ( tzw. wyjścia poza granice aktu oskarżenia). Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku błędnie powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 2016 roku w sprawie V KK 458/15. Zapadł on na kanwie stanu faktycznego, w którym oskarżonego skazano za znęcanie się nad zwierzętami w dwóch różnych położonych w innych miejscach gospodarstwach – przy czym akt oskarżenia dotyczył zwierząt z jednego z tych gospodarstw, a Sąd przypisał oskarżonemu w wyroku znęcanie się nad zwierzętami z obu siedlisk. Sedno tego orzeczenia tkwi w tym, że na etapie postępowania przygotowawczego dokonano oględzin obu gospodarstw i zabezpieczono wszystkie dowody na znęcanie się nad zwierzętami z obu tych miejsc, a mimo to prokurator objął aktem oskarżenia tylko jedno z nich. Na kanwie takiego stanu faktycznego Sąd Najwyższy uznał, że „ jeżeli oskarżyciel, mający pełną wiedzę o poszczególnych zachowaniach osoby podejrzanej , a następnie podejrzanego, ogranicza w postępowaniu przygotowawczym, a później w akcie oskarżenia, zakres, w jakim decyduje się go oskarżyć, to uznać należy, że sąd nie może jednak wykroczyć poza granice przedmiotowe takiej skargi”. Orzeczenie to nie przystaje do realiów przedmiotowej sprawy, albowiem: co do saksofonu Y. (...), dopiero na rozprawie wykazano ( co Sąd Rejonowy zresztą pominął), że oskarżony zabrał inny saksofon należący do pokrzywdzonej orkiestry – a mianowicie saksofon Y. (...), a oddał w to miejsce tańszy saksofon Y. (...). Wcześniej nie było to jasne, prokurator nie miał w tym zakresie pełnej wiedzy. Podobnie jest co do nieobjętego aktem oskarżenia instrumentu w postaci saksofonu T. J. R. – dopiero na rozprawie ujawniono nagranie, dobitnie wskazujące, że instrument ten nie był nagrodą indywidualną dla oskarżonego ( płyta z nagraniem k. 429 b, odtworzona na rozprawie k. 490). Prokurator nie miał również wiedzy na temat pozostałych instrumentów wymienionych w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Dlatego nie doszło w tej sprawie do świadomego odstąpienia przez prokuratora od zarzucania oskarżonemu przywłaszczenia instrumentów, co do okoliczności przywłaszczenia których rzecznik oskarżenia miałby pełną wiedzę. Zatem w/w orzeczenie Sądu Najwyższego nie pasuje do realiów przedmiotowej sprawy. |
||||||||||||||||||||||
Wniosek |
||||||||||||||||||||||
Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. |
☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||||
Wniosek jest zasadny, co było powyżej omówione. |
||||||||||||||||||||||
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
||||||||||||||||||||||
4.1. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
||||||||||||||||||||||
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
||||||||||||||||||||||
1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
5.1.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||||
1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
5.2.1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach zmiany |
||||||||||||||||||||||
1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.1.1. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.4.1. |
Potrzeba skazania. |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
Sąd Okręgowy jest przekonany, że oskarżony jest winny popełnienia zarzuconego mu przestępstwa, a nawet, że należy przypisać mu przywłaszczenie innych jeszcze przedmiotów. Było to obszernie omawiane w poprzedniej części uzasadnienia. Stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego prowadzi do wniosku, że nalży go skazać i wymierzyć mu karę. Ponieważ reguła ne peius z art. 454 § 1 kpk zakazuje uczynienie tego Sądowi odwoławczemu, jedynym możliwym rozstrzygnięciem jest uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji. |
||||||||||||||||||||||
1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
||||||||||||||||||||||
Rozpoznając ponownie sprawę Sąd Rejonowy nie musi przesłuchiwać ponownie wszystkich świadków i będzie mógł zastosować w szerokim zakresie instytucję z art. 442 § 2 kpk. Dowody, które miały wpływ na uchylenie wyroku to niewątpliwie zeznania M. K. (2), M. K. (1), K. Ł. i K. T. oraz S. M.. Zeznania pozostałych świadków mogą być ujawnione bez ich ponownego przesłuchiwania. Sąd Rejonowy rozważy również zmianę opisu czynu poprzez przypisanie oskarżonemu przywłaszczenia saksofonu Y. (...) w miejsce saksofonu Y. (...), a także przypisanie mu przywłaszczenia saksofonu T. J. R., a ewentualnie także pozostałych instrumentów wymienionych w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, co oczywiście będzie rzutowało na wartość przywłaszczonego mienia. W tym zakresie należy uzupełnić materiał dowodowy. |
||||||||||||||||||||||
1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
||||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||||
6. Koszty Procesu |
||||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||||
7. PODPIS |
||||||||||||||||||||||
1.11. Granice zaskarżenia |
|||||
Kolejny numer załącznika |
1 |
||||
Podmiot wnoszący apelację |
prokurator |
||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
uniewinnienie |
||||
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
☐ |
co do kary |
||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
☐ |
|||||
☐ |
brak zarzutów |
||||
0.1.1.4. Wnioski |
|||||
☒ |
uchylenie |
☐ |
zmiana |
1.12. Granice zaskarżenia |
|||||
Kolejny numer załącznika |
2 |
||||
Podmiot wnoszący apelację |
pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego |
||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
uniewinnienie |
||||
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
☐ |
co do kary |
||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
☐ |
|||||
☐ |
brak zarzutów |
||||
0.1.1.4. Wnioski |
|||||
☒ |
uchylenie |
☐ |
zmiana |
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Data wytworzenia informacji: