Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 702/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 06 czerwca 2024 r. w sprawie

IIK 20/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

(oskarżycielka posiłkowa) Obraza prawa materialnego, tj. art, 46 § 1 kk w zw. z art 359 kc poprzez jego nie zastosowanie, która miała wpływ na treść wyroku, w sytuacji gdy sąd I Instancji był zobligowany zasądzić odsetki do roszczenia o naprawienie szkody, bowiem zgodnie z w/w przepisami sąd na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzone, jednakże mimo tego sąd I Instancji uwzględnił ów wniosek jedynie w części, bowiem orzekł o obowiązku naprawienia szkody, ale nie orzekł o odsetkach.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ramach tego zarzutu pojawia się kwestia dopuszczalność orzekania odsetek, po pierwsze, od dnia spowodowania szkody do dnia orzekania, po drugie, od dnia orzekania do momentu naprawienia szkody przez sprawcę. Ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw dokonano nowelizacji m.in. art. 39, 46 i 56 kk, w następstwie czego od 1 lipca 2015 r. obowiązek naprawienia szkody z art. 46 kk stracił penalny charakter, stał się środkiem kompensacyjnym o charakterze cywilnoprawnym, do którego znajduje zastosowanie art. 441 kc, zarazem zaś nowy kształt regulacji art. 56 kk wyłączył możliwość odpowiedniego stosowania zasad i dyrektyw wymiaru kary z art. 53 - 55 kk do wskazanego obowiązku naprawy szkody. Przed nowelizacją wskazywano na argument natury funkcjonalnej, podnoszący bezzasadność zmuszania poszkodowanych do zaspokojenia roszczeń w zakresie odsetek jedynie w postępowaniu cywilnym. Przeciw tej możliwości przywoływano argument o konstytutywnym charakterze środka kompensacyjnego, co oznaczało, że karnoprawny obowiązek naprawienia szkody powstaje wraz z orzeczeniem tego środka, a nie z momentem spowodowania szkody. Ponadto, przeciw możliwości orzekania odsetek w ramach karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody mógł przemawiać występujące w KC rozdzielenie kategorii naprawienia szkody oraz odsetek, przejawiające się chociażby w odrębnej regulacji obu tych zagadnień. Oznacza to, że odsetki nie wchodzą w zakres szkody, mają zaś charakter dodatkowego świadczenia należnego za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, którego dotyczą (J. Lachowski, T. Oczkowski, Obowiązek naprawienia szkody, s. 48; por. też wyr. SN z 4.2.2002 r., II KKN 385/01, Legalis; wyr. SN z 3.9.2009 r., V KK 149/09, Prok. i Pr. – wkł. 2010, Nr 9, poz. 10; wyr. SA w Katowicach z 3.3.2011 r., II AKa 42/11, Legalis). W świetle nowelizacji z 20 lutego 2015 r, która nadała temu środkowi kompensacyjnemu cywilistyczny charakter, pogląd ten wymaga rewizji. Wysokość szkody, której obowiązek naprawienia sąd orzeka jako środek karny, powinna być ustalana nie tylko z uwzględnieniem szkody rzeczywistej, ale i utraconych korzyści i odsetek (por. A. Liszewska, O projektowanych zmianach kodeksu karnego, s. 432; taż, Środek karny z art. 46 k.k., s. 232–233; A. Muszyńska, K. Łucarz, Naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem, s. 116 oraz A. Krakówka, Kilka uwag, s. 68–69, D. Stachurski, Obowiązek naprawienia szkody, s. 140; stanowisko, w świetle którego obowiązek naprawienia szkody nie obejmuje odsetek, zajmuje M. Rogalski, Obowiązek naprawienia szkody, s. 428; K. Szczucki, Kompensacja prawnokarna, s. 121 i n.; tak również SA w (...) w wyr. z 22.3.2016 r., II AKa 112/15, Legalis), art. 46 KK red. Grześkowiak/Wiak 2024, wyd. 8/Szeleszczuk ). Możliwość wyboru przez pokrzywdzonego sposobu naprawienia szkody po nowelizacji z 2015 r. kształtuje się w prawie karnym na wzór regulacji cywilnoprawnej (wcześniej to zagadnienie budziło kontrowersje; por. R. Giętkowski, Hierarchia funkcji, s. 132). Zasadą w prawie cywilnym jest możliwość wyboru przez poszkodowanego sposobu naprawienia szkody (art. 363 § 1 kc). Wyjątkowo możliwość ta jest zawężona, gdy przywrócenie stanu poprzedniego byłoby niemożliwe lub znacznie utrudnione. W takich sytuacjach naprawienie szkody ogranicza się do świadczenia pieniężnego. Po nowelizacji z 2015 r. nieaktualna stała się już teza, iż sąd karny, działając w oparciu o art. 56 kk, może nie uwzględnić wniosku pokrzywdzonego w zakresie, w jakim wskazuje oczekiwany sposób naprawienia szkody, jeżeli uzna, że inny sposób będzie lepiej realizował cele kary ( art. 46 KK red. Zawłocki 2021, wyd. 5/Szczucki, Legalis ).

Obecnie za możliwością orzekania odsetek w ramach obowiązku naprawienia szkody przywoływany jest przede wszystkim argument wskazujący na wprowadzoną przez ustawodawcę konieczność stosowania prawa cywilnego. Instytucja z art. 46 § 1 kk ma charakter kompensacyjny. Odsetki spełniają wszak częściowo funkcję waloryzacyjną, ale przede wszystkim odszkodowawczą w postaci rekompensaty uszczerbku wywołanego pozbawieniem wierzyciela możliwości korzystania z rzeczy z powodu jej „utraty”, jak również uzyskania przez pokrzywdzonego korzyści, jakie mógłby odnieść gdyby w inny sposób wydatkował mienie, którym na skutek działania oskarżonego niekorzystnie rozporządził ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach - II Wydział Karny z dnia 25 lipca 2019 r. II AKa 192/19, Legalis ).

Przed orzeczeniem obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 kk niezbędne jest wyjaśnienie, czy naprawienie szkody wynikającej z popełnienia przestępstwa nie było już przedmiotem innego postępowania. Na podstawie art. 415 § 1 zdanie drugie kpk, wprowadzona została klauzula zakazująca orzekania w procesie karnym obowiązku naprawienia m.in. szkody na rzecz pokrzywdzonego jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Jeżeli zatem o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono, to nie jest możliwe (niejako ponowne) orzekanie o obowiązku naprawienia szkody i to niezależnie od tego, czy zasądzone roszczenie w postępowaniu cywilnym zostało wyegzekwowane. Tym samym sąd I instancji w tym przypadku nie mógł orzec o obowiązku naprawienia szkody w trybie art. 46 § 1 kk, gdyż o tożsamym roszczeniu, wynikającym z tego samego zdarzenia faktycznego (historycznego) już prawomocnie orzeczono. Dalsze rozważania w tym zakresie są zawarte w części uzasadnienia dotyczącego apelacji obrońcy oskarżonego.

Wniosek

Wniosek zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 6 poprzez orzeczenie na podstawie art. 46 § 1 kk wobec oskarżonego J. D. w związku ze skazaniem za czyn z punktu 2. obowiązku naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej T. S. (1) kwoty w wysokości 119.135,62 złotych dodatkowo wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ratio legis art. 415 § 1 kpk sprowadza się do zapobieżenia funkcjonowaniu w obrocie prawnym dwóch tytułów egzekucyjnych wynikających z dochodzenia tego samego roszczenia w postępowaniu karnym i innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę. Do spełnienia przesłanek zawartych w przepisie art. 415 § 1 zdanie 2 kpk dochodzi jednak wyłącznie w sytuacji, w której w uprzednio prowadzonym postępowaniu roszczenie uwzględniono, gdyż tylko w takim wypadku dojść może do zbiegu tytułów egzekucyjnych. Z tego uregulowania wynika kategoryczny zakaz orzekania w różnych postępowaniach o obowiązku naprawienia tej samej szkody i to niezależnie od tego, czy zasądzone w postępowaniu cywilnym roszczenie zostało wyegzekwowane. Z tego tytuł bezprzedmiotowe jest żądanie zasądzenia odsetek, w sytuacji naruszenia przez sąd I instancji art. 415 § 1 kpk.

3.2.

( Obrońca ) Obraza prawa procesowego, tj.:

a.art. 415 § 1 kpk w zw. z art 46 kk wyrażającą się w niedostrzeżeniu, że o roszczeniu pokrzywdzonej jakie mogłoby wynikać z przestępstwa przypisanego oskarżonemu orzeczono w wyroku Sądu Okręgowego w (...) z dnia 17 lipca 2020 r. oraz w ugodzie sądowej, mocą których roszczenie to zostało skonsumowane, a w związku z tym zaistniały przesłanki do zastosowania klauzuli antykumulacyjnej, która nie pozwala na ponowną restytucję, polegającą na orzeczeniu obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 kk.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z art. 415 § 1 kpk ( po nowelizacji z 20 lutego 2015 r.) „nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono”. W świetle tego unormowania sąd nie może orzec obowiązku naprawienia szkody lub nawiązki, jeżeli roszczenie mające być podstawą tego orzeczenia zostało już zaspokojone w innym postępowaniu, w tym w postępowaniu cywilnym, lub też postępowanie o jego zaspokojenie jest w toku. Ma rację obrońca, że nie jest możliwe orzeczenie obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono (art. 415 § 1 kpk ). Jest to tzw. klauzula antykumulacyjna. Sąd nie powinien orzekać o środku karnym przewidzianym w art. 46 § 1 kk w sytuacji, gdy zachodzi tożsamość roszczenia, którego dotyczy wniosek o naprawienie szkody bądź zapłatę zadośćuczynienia, z roszczeniem, o którym wcześniej już orzeczono prawomocnie albo jest przedmiotem innego postępowania (post. SN z 7.11.2014 r., IV KK 129/14, Prok. i Pr. – wkł. 2015, Nr 3, poz. 17; wyr. SN z 16.12.2014 r., V KK 333/14, Prok. i Pr. – wkł. 2015, Nr 4, poz. 15). Jej istota sprowadza się do zapobieżenia funkcjonowaniu w obrocie prawnym tytułów egzekucyjnych wynikających z dochodzenia tego samego roszczenia w postępowaniu karnym i innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę (wyr. SN z 23.11.2016 r., III KK 405/16, Prok. i Pr. – wkł. 2017, Nr 1, poz. 14). Zakaz, o którym mowa w art. 415 § 1 kpk, odnosi się do każdego określonego w ustawie wypadku orzekania karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody, i to niezależnie od tego, czy roszczenie zasądzone w postępowaniu cywilnym zostało skutecznie wyegzekwowane (zob. wyr. SN z dnia 7 maja 2013 r., II KK 268/12: wyr. SN z dnia 26 stycznia 2016 r.. V KK 323/15: wyr. SN z dnia 26 lutego 2014 r., III KK 429/13; wyr. SN z 21 lutego 2013 r., VKK 14/13). Przed orzeczeniem obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 kk niezbędne jest wyjaśnienie, czy naprawienie szkody wynikającej z popełnienia przestępstwa nie było już przedmiotem innego postępowania.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że sąd I instancji zasądził obowiązek naprawienia szkody na podstawie art 46 § 1 kk w kwocie 119135, 62 złote, pomimo że pokrzywdzona posiada tożsame orzeczenie wynikające z prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w (...)z dnia 17 lipca 2020 r. w sprawie X GC 965/18, na podstawie którego sąd zasądził solidarnie od oskarżonego i T. D. na rzecz T. S. (2) kwotę 119.135,62 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 września 2018 roku do dnia zapłaty ( k 652 ). Sąd nie może orzec o obowiązku naprawienia szkody w trybie art. 46 § 1 kk wówczas, gdy o tożsamym roszczeniu, wynikającym z tego samego zdarzenia faktycznego (historycznego) już prawomocnie orzeczono. Klauzula antykumulacyjna znajduje jednak zastosowanie w przypadku tożsamości przedmiotowej i podmiotowej roszczenia stanowiącego przedmiot rozpoznania, brak takiej tożsamości między roszczeniami powoduje brak spełnienia stanu rzeczy osądzonej, czy stanu sprawy w toku. Z ustaleń sądu I instancji wynika, że 16 września 2015 roku P. M. zawarł z T. S. (1) umowę przelewu wierzytelności przenosząc na nią wierzytelność w wysokości 120000 złotych od (...) spółka z o.o. spółka komandytowa z siedzibą w Ł.. Po bezskuteczności egzekucji ( wyegzekwowano jedynie 593, 37 złotych ), Sąd Okręgowy w (...) w sprawie XGco 209/15 nadał klauzulę wykonalności tytułowi egzekucyjnemu w postaci ugody sądowej z dnia 29 sierpnia 2014 roku na rzecz T. S. (1) w zakresie kwoty 120000 złotych przeciwko (...) spółka z o.o. spółka komandytowa s siedzibą w (...) ( następcy prawnemu dotychczasowego dłużnika ) ( k 12-13 ). Następnie T. S. (1) wniosła o nadanie klauzuli wykonalności przeciwko komplementiuszowi dłużnika tj. (...) Spółka z o.o. z siedzibą w R.. Sąd Okręgowy w (...) postanowieniem z dnia 04.08.2016r. sygn. akt X GCo 155/16 nadał klauzulę wykonalności tytułowi egzekucyjnemu w postaci ugody sądowej z 29.08.2014r. na rzecz T. S. (1) przeciwko komplementariuszowi dłużnika (...) Sp. z o.o. Spółka komandytowa z siedzibą w Ł., to jest przeciwko (...) Spółce z o.o. z siedzibą w R. w zakresie kwoty 119.306,63 zł. Egzekucja wobec spółki okazała się bezskuteczna. Wobec bezskuteczności prowadzenia egzekucji przeciwko spółce, pokrzywdzona wniosła pozew o zasądzenie niewyegzekwowanej kwoty w wysokości 119135, 62 złote od członków zarządu spółki, w tym od J. D. ( członkowie zarządu odpowiadają wówczas solidarnie za jej zobowiązania – art. 299 ksh ).

Wyrokiem z dnia 17.07.2020r. Sąd Okręgowy w (...) w sprawie X GC 965/18 z powództwa T. S. (2) przeciwko J. D. i T. D. zasądził od pozwanych solidarnie kwotę 119.135,62 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 28 września 2018r. do dnia zapłaty.

Kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników) ( art. 361 § 1 kc ). Solidarna odpowiedzialność dłużników występuje w sytuacji, w której kilka osób jest zobowiązanych do spełnienia określonego świadczenia wobec jednego wierzyciela. Są oni przy tym zobowiązani w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych. Dłużnicy solidarni odpowiadają w takim samym zakresie co do wspólnego długu ( SA w K. w wyr. z 25.3.2015 r., I ACa 1044/14, Legalis). Pozostają oni zatem zobowiązani aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela. Jak wskazuje Sąd Apelacyjny w Katowicach ( wyr. z 22.11.1994 r, I ACr 676/94, OSA 1995, Nr 5, poz. 23, Legalis ), z istoty solidarności wynika zaś, że dłużnicy odpowiadają za ten sam dług do pełnej jego wysokości. O tożsamości przedmiotowego roszczenia zasądzonego w postępowaniu cywilnym i dochodzonego w postępowaniu karnym przesądza fakt, iż wynikają one z tego samego zdarzenia faktycznego (historycznego) i dotyczą tej samej szkody. Kluczowe dla zastosowania klauzuli antykumulacyjnej jest zatem ustalenie, że roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa i roszczenie cywilnoprawne są identyczne. W przedmiotowej sprawie zachodzi zarówno tożsamość przedmiotowa, jak i tożsamość podmiotowa roszczenia. Wskazana tożsamość jest swoistym ograniczeniem klauzuli antykumulacyjnej zawartej w art. 415 § 1 kpk, pozwalającym na jej stosowanie, a więc na wyłączenie możliwości nałożenia obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz nawiązki, jedynie w takich sytuacjach, kiedy doszło już do prawomocnego rozstrzygnięcia o roszczeniu bądź w przedmiocie tego roszczenia toczy się postępowanie, ale pomiędzy tymi samymi stronami, to jest - pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym. Do wydania wyroku w sprawie X GC 965/18 z dnia 17 lipca 2020 r. doszło przed wydaniem zaskarżonego apelacją wyroku karnego. W tym stanie rzeczy doszło do rażącego naruszenia prawa – art. 415 § 1 zdanie drugie kpk przez sąd I instancji (naruszenia klauzuli antykumulacyjnej zawartej w czasie orzekania w art. 415 § 1 kpk i do dwukrotnego orzeczenia obowiązku naprawienia tej samej szkody pomiędzy tymi samymi osobami). Naruszenie prawa, do którego doszło w zaskarżonym wyroku ma przy tym nie tylko rażący charakter, ale nadto miało istotny wpływ na treść orzeczenia, które przynieść mogło negatywne skutki dla oskarżonego. Wobec treści art. 415 § 1 kpk sąd rejonowy nie powinien orzekać o środku karnym przewidzianym w art. 46 § 1 kk w sytuacji, gdy zachodziła tożsamość roszczenia, którego dotyczył wniosek o naprawienie szkody , z roszczeniem, o którym wcześniej już orzeczono prawomocnie. W tej sytuacji konieczne stało się uchylenie zaskarżonej apelacją obrońcy części wyroku (punkt 6) w celu wyeliminowania jej z obrotu prawnego. Nie było przy tym w zaistniałej sytuacji procesowej podstaw do wydawania orzeczenia o charakterze następczym.

Wniosek

( Obrońca ) Wniosek o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

2. zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uchylenie orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 kk,

3. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i skierowanie sprawy do Sądu I instancji, celem jej ponownego rozpoznania;

4. zwolnienie oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd II instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść art. 452 § 2 kpk. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie winien ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza, że w sprawie nie występowały ograniczenia z art. 454 kpk do wydania w tym zakresie orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 § 2 kpk oraz treść art. 167 kpk, regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem II instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu meriti w oparciu o przesłankę z art. 437 § 2 kpk powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia.

Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie przedmiotowego czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia wniosku obrońcy - w ramach podniesionych w apelacji zarzutów - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Argumenty wywiedzione w apelacji nie mogły też doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego, bowiem nie pozwala na to ocena istotnych w sprawie dowodów. Weryfikacja materiału dowodowego w instancji odwoławczego doprowadziła jedynie sąd odwoławczy do potwierdzenia analiz w zakresie oceny dowodów i prawa, dokonanej przez sąd I instancji. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji sąd odwoławczy nie stwierdził podstaw do ustalenia, iż wyjaśnienia oskarżonego negujące sprawstwo w ramach przedmiotowych czynów zasługują na wiarę.

Weryfikacja reakcji karnej w instancji odwoławczego doprowadziła jedynie sąd odwoławczy do:

- uchylenia rozstrzygnięcia o nałożeniu na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody;

- skrócenia okresu próby do jednego roku.

Zdaniem sądu odwoławczego sankcja (jej rodzaj i wysokość) została tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego. Efekt „odstraszający” kary ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo będzie karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzić będzie do stosowania kar izolacyjnych.

Sytuacja materialna oskarżonego nie uzasadnia go od zwonienia kosztów sądowych za drugą instancję.

3.3.

( Obrońca ) Obraza prawa procesowego, tj:

b. art. 4 kpk, art 7 kpk, art 92 kpk i art. 410 kpk przez przekroczenie granic zasad obiektywizmu, swobodnej oceny dowodów, a następnie zaniechanie uwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych w postępowaniu, przy jednoczesnym:

- odmówieniu wiarygodności w znacznej części wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie zasadności i racjonalności dokonanej darowizny,

- pominięciu istotnych okoliczności wynikających z zeznań świadków: W. K., M. F., M. O., M. M., K. J., M. D., G. B., J. F., E. F., E. G., M. K., G. K., B. L., T. L., E. Ł., A. S., A. Ż., Z. O., J. G., B. W., M. P. w zakresie, w jakim potwierdzili wersję oskarżonego, a w konsekwencji dokonanie błędnej rekonstrukcji strony podmiotowej czynu przypisanego oskarżonemu, opierającego się na domniemaniu stanu jego świadomości oraz zamiaru pokrzywdzenia wierzyciela,

- pominięciu istotnych okoliczności wynikających ze zgromadzonego materiału dowodowego mających bezpośredni wpływ na kwestię odpowiedzialności karnej oskarżonego, które doprowadziły do uznania, że: oskarżony zbył odpłatnie składnik majątku spółki w sytuacji grożącej spółce niewypłacalności lub upadłości przy jednoczesnym ustaleniu, że stan zagrożenia upadłością zaistniał dopiero w dniu 31.12.2016 r., istniały tylko dwa zobowiązania w dacie rozporządzenia nieruchomością, zbycie nieruchomości nastąpiło w sytuacji grożącej spółce niewypłacalności przy jednoczesnym dokonaniu wpłaty części wierzytelności, istniała realna szansa na zaspokojenie wierzyciela w większym stopniu niż w egzekucji, gdyby nieruchomość pozostała w majątku spółki.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegający na nieprawidłowej i błędnej ocenie całokształtu materiału dowodowego w kontekście ustalonych bezspornie elementów stanu faktycznego, w tym na nieznajdującą oparcia w dowodach odmowę uznania wiarygodności części wyjaśnień oskarżonego w relacji z pozostałym materiałem dowodowym sprawy, a w konsekwencji wyrażeniu przedwczesnego, niewątpliwie niedostatecznie uzasadnionego i mylnego poglądu, że oskarżony jest winien niewątpliwie zarzucanych mu czynów, podczas gdy prawidłowo i wszechstronnie przeprowadzona ocena materiału dowodowego, w tym wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków, dokonana zgodnie z zasadami logiki i wiedzy oraz przez pryzmat doświadczenia życiowego nieodmiennie prowadzić musi do wniosków przeciwnych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie, co pozwoli uniknąć powielania tych samych rozważań i ocen.

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że są wystarczające do jej rozstrzygnięcia, sąd I instancji nalżycie je ocenił w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonego, co pozwoliło mu na wyprowadzenie w tym zakresie prawidłowych ustaleń faktycznych. Sąd ten ustosunkował się do istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany wnikliwej i wszechstronnej analizie oraz ocenie, respektującej w pełni wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji, nie ma podstaw, ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału dowodowego ustaleń faktycznych w sprawie. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przedmiotowych czynów nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

Sąd I instancji wykazał wszystkie znamiona przepisanych oskarżonemu czynów.

W przypadku czynu I doszło do zbycia składnika majątkowego spółki zarządzanej przez oskarżonego, które prowadziło do uszczuplenia majątku dłużnika i pozbawiło spółkę dochodów z wynajmowania nieruchomości. Przez „uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela” należy rozumieć zmniejszenie zaspokojenia wierzyciela, a więc uniemożliwienie zaspokojenia jego roszczenia w jakiejkolwiek części" (wyr. SN z 3.7.2007 r., II KK 336/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 12, poz. 10; podobnie wyr. SA w Katowicach z 31.5.2012 r., II AKa 148/12, OSAK 2012, Nr 3, poz. 15 ). Czynność sprawcza musi być zrealizowana wtedy, gdy zobowiązanie między sprawcą a pokrzywdzonym już istniało, ale nie zostało jeszcze wykonane, przy czym dłużnikowi groziła niewypłacalność lub upadłość. Dla realizacji znamion przestępstwa z art. 300 § 1 kk wystarczające jest zagrożenie niewypłacalnością, rozumiane jako stan poprzedzający rzeczywistą niewypłacalność, na tyle jej bliski i realny, że niewypłacalność jest nieuchronna lub co najmniej bardzo prawdopodobna. Ocena sądu I instancji zagrożenia stanem niewypłacalności przedmiotowej spółki w dacie tego zbycia zasługuje na akceptację sądu odwoławczego. Brak jest też uzasadnienia gospodarczego tej transakcji, jak tylko ucieczka ze składnikiem majątku mogącym być przedmiotem egzekucji. Uzyskana ze sprzedaży użytkowania wieczystego komina kwota nie został przekazana na zaspokojenie wierzyciela P. M., w szczególności oskarżony pozbawił wierzycieli możliwość egzekwowania dochodów stałych spółki z uzyskiwanych z wynajmowania komina. W tym stanie rzeczy w ocenie sądu odwoławczego J. D. dokonując w danych realiach funkcjonowania spółki sprzedaży jej składnika majątkowego, przynoszącego dochód i przeznaczając uzyskaną zapłatę na konsumpcję, co najmniej godził się, że działa z zamiarem uszczuplenia wierzyciela oznaczonego w tej sprawie.

W przypadku czynu II po stwierdzeniu nieskuteczności egzekucji przeciwko (...) spółka z o.o. spółka komandytowa s siedzibą w (...) ( następcy prawnemu dotychczasowego dłużnika ), a następnie przeciwko komplementariuszowi dłużnika tj. (...) Spółka z o.o. z siedzibą w R. ( postanowienie o umorzeniu postępowania z uwagi na bezskuteczność egzekucji – 17 marca 2017 roku ), T. S. (1) miała roszczenie w zakresie niespłaconej wierzytelności spółki wobec członków zarządu spółki. Przepis art. 299 ksh przewiduje bowiem odpowiedzialność członków zarządu spółki za zobowiązania spółki wobec jej wierzycieli, jeżeli wierzyciel nie ma możliwości zaspokojenia z majątku spółki z powodu bezskuteczności egzekucji. Przewidziana w art. 299 ksh odpowiedzialność członków zarządu spółki stanowi istotny element ochrony wierzycieli spółki, który stanowił podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej oskarżonego za zobowiązanie spółki wobec pokrzywdzonej.

Skoro wierzyciel nie mógł wyegzekwować swoich należności z majątku spółki, to oskarżony - miał świadomość tego, że za zadłużenie odpowiada całym swoim majątkiem, dlatego też jego mienie jest zagrożone zajęciem. W sytuacji, gdy prezes zarządu spółki kapitałowej ponosi odpowiedzialność subsydiarną i ma wiedzę o tym, że majątek spółki nie jest wystarczający do zaspokojenia wierzyciela, a stan aktywów i pasywów świadczył o bezpośrednim zagrożeniu upadłością spółki na dzień 31 grudnia 2016 roku i zbliżającej się potrzebie zaspokojenia wierzyciela z majątku osobistego prezesa zarządu, to usuwanie przedmiotów należących do jego majątku jest zachowaniem o jakim mowa w art.300 § 2 kk. Konstrukcja przestępstwa określonego w art. 300 § 2 kk zakłada, że sprawca traktuje udaremnienie lub uszczuplenie zaspokojenia swojego wierzyciela jako środek do osiągnięcia założonego celu, jakim jest udaremnienie wykonania orzeczenia sądu. Oskarżony zdawał sobie sprawę z działań wierzyciela zmierzających do dochodzenia swoich roszczeń, a darowizna na rzecz osoby najbliższej mieszkania nie miała żadnej racjonalnej przyczyny poza ochroną tego składnika majątku osobistego przed egzekucją wierzyciela, mającą podstawę w orzeczeniu sądowym i pozostawała w związku przyczynowym ze stanem postępowania egzekucyjnego tego roszczenia. Przy uprzedniej spłacie wierzycieli korzystających z pierwszeństwa zaspokojenia, składniki majątkowe objęte czynem I i II prowadziły co najmniej uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela T. S. (1).

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mógłby zostać skutecznie podniesiony tylko wtedy, gdyby w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby określonych ustaleń nie poczyniono, pomimo, że z przeprowadzonych i uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały.

Sąd merytoryczny dokonał analizy całokształtu zebranych dowodów w ich wzajemnym powiązaniu, z dbałością o odzwierciedlenie ich treści i obiektywizm wniosków co do sprawstwa J. D..

Nie można w niniejszej sprawie zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli sąd je rozważył i ocenił na płaszczyźnie art. 7 kpk jako niewiarygodne. Odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi przecież uprawnienie sądu. Kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy, a takich błędów sąd merytoryczny uniknął. Zarzut rażącego naruszenia art. 7 kpk wymaga wykazania wad w sposobie dokonania oceny konkretnych dowodów, podczas gdy apelacja kwestionuje jedynie wynik oceny domagając się podzielenia oceny dokonanej przez jej autora. Przepisu art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Apelacja kwestionuje stanowisko sądu z pozycji wyjaśnień oskarżonego oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści.

Argumentów sądu I instancji pominąć się nie da; ponieważ są racjonalne i zakotwiczone w materiale dowodowym, zasługują na uwzględnienie.

Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa oskarżonego.

Wniosek

Jak wyżej

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak wyżej

3.4.

( obrońca ) Rażąca niewspółmierność kar orzeczonych wobec oskarżonego J. D. polegającą na orzeczeniu relatywnie surowej kary pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy wzgląd na właściwości i warunki osobiste oskarżonego, charakter naruszonych dóbr, niekaralność oskarżonego w chwili popełnienia czynu, orzeczenie kary w niższej wysokości wypełniłoby dostatecznie cele prewencji ogólnej i szczególnej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wymierzone wobec oskarżonego ostatecznie kary jednostkowe i łącza są ukształtowane w adekwatnej wysokości; odzwierciedlają jednak winę oskarżonego, szkodliwość społeczną jego zachowania i oddają społeczny sprzeciw dla sprawcy tej kategorii przestępstw; w konsekwencji orzeczone w takiej wysokości kary nie podlegały dalszej korekcie na jego korzyść. Zasadnicze okoliczności popełnienia przedmiotowych czynów nie dają w żaden sposób podstawy do uznania, iż stopień społecznej szkodliwości czynu i zawinienia są na tyle niskie, aby dawały podstawę do dalszego złagodzenia tych sankcji. Dla uznania zasadności zarzutu apelacji konieczne jest wykazanie przez skarżącego sądowi I instancji konkretnych uchybień odnośnie zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego przy ocenie znaczenia ustalonych okoliczności (tak podmiotowych, jak i przedmiotowych), czy też nakazu ich kompletnego uwzględnienia – mających, stosownie do brzmienia art. 53 kk, znaczenie dla wymiaru kary. W tym zakresie apelacja nie mogła skutkować dalszym złagodzeniem kary z uwagi na wagę i charakter przestępczej akcji. Wystarczającym przejawem łagodnego potraktowania sprawcy jest warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, którego okres sąd odwoławczy skrócił do jednego roku. Oskarżony nie był uprzednio karany, co ma znaczenie w stosunku do osoby, która przez kilkadziesiąt lat dorosłego życia przestrzegała porządku prawnego. Czyny te były spowodowane zarządzaniem spółką, i wyniknęło to z relacji rodzinnych. Od ich popełnienia upłynęło 7 oraz 10 lat. J. D. nie wykonuje już tych funkcji. Po ich popełnieniu ostatniego z nich przestrzegał on porządku prawnego. W tej sytuacji okres stosowania środka probacyjnego nie wymagał określenia go na 2 lata.

Dodatkowo z powodu naruszenia art. 415 § 1 kk sąd odwoławczy uchylił orzeczony wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody.

Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowaniu wymiaru kary. Rolą zaś sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Przeprowadzona w instancji odwoławczej analiza takiej dysproporcji odnośnie kar jednostkowych i łącznej nie potwierdziła.

Wniosek

Jak wyżej

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak wyżej

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina

Sprawstwo

Kary jednostkowe i łączna pozbawienia wolności

Warunkowe zawieszeni wykonania kary łącznej pozbawienia wolności

Obowiązek informacyjny

Zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej zwrotu wydatków za I instancję

Zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych za I instancję

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korygowania zaskarżonego wyroku w tych zakresach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- skrócił okres próby w ramach zawartego w punkcie 4 orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej pozbawienia wolności do 1 roku;

- uchylił zawarte w punkcie 6 orzeczenie o nałożeniu na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zostały podane we wcześniejszej części uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

4

Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 180 złotych opłaty za drugą instancję oraz 10 złotych tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym

( koszt doręczeń - art. 634 kpk, art. 627 kpk, art. 633 kpk ).

Sąd odwoławczy zasądził od oskarżycielki posiłkowej na rzecz Skarbu Państwa 10 złotych tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym ( koszt doręczeń - art. 636 § 2 kpk, art. 633 kpk ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

Kara

Środek Kompensacyjny

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżycielka posiłkowa

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Środek kompensacyjny

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana