Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 663/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Skarżony jest wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wydany w dniu 17 czerwca 2021 roku w sprawie II K555/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut pierwszy ( I) apelacji obrońcy oskarżonego E. S. dotyczył obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia :

a) art. 4 kpk w zw. z art.7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez uznanie za niewiarygodne zeznań oskarżonego i niedokonanie ustaleń faktycznych na podstawie ich treści podczas gdy zeznania oskarżonego są spójne, konsekwentne oraz odpowiadają zasadom logiki i doświadczenia życiowego oraz zeznaniom świadków A. J., M. F. oraz S. H.,

b) art. 4 kpk w zw. z art.7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez jednostronną, wybiórczą i naruszającą zasady prawidłowego rozumowania, omijającą wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, nieuwzględniającą całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania, ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i niedanie wiary świadkowi M. F. w zakresie w jakim potwierdziła, iż oskarżony nie prowadził pojazdu w chwili zdarzenia oraz świadkom A. J. oraz S. H., którzy są tak samo obcy dla oskarżonego, a więc i bezstronni, jak świadkowie A. S. i M. K., co do braku prowadzenia pojazdu przez oskarżonego,

c) art. 4 kpk w zw. z art.7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez danie wiary zeznaniom świadków A. S. i M. K., podczas gdy są one niezgodne z pozostałym materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim zeznaniami oskarżonego i świadka M. F., w szczególności, iż świadkowie nie podeszli do auta oskarżonego i nie sprawdzili kto nim kieruje, aż do przyjazdu Policji,

d) art. 4 kpk w zw. z art.7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez danie wiary zeznaniom świadków P. J. oraz B. K. w zakresie w jakim miał używać wobec nich słów wulgarnych bądź grozić im bezprawnie swoimi wpływami, gdy osoby te użyły zdecydowanie dużej przemocy fizycznej wobec oskarżonego i swymi działaniami uzyskały bezprawne wyjaśnienia od oskarżonego,

e) art. 4 kpk w zw. z art.5§2 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez uznanie winy oskarżonego, podczas gdy stan faktyczny budzi poważne wątpliwości, które winny zostać rozpoznane na jego korzyść, w szczególności wątpliwości budzą zeznania świadków z patrolu Policji, którzy próbowali przedstawić, iż oskarżony próbował odjechać z miejsca zdarzenia, gazował pojazdem, podczas gdy pojazd ten jest samochodem o napędzie elektrycznym, którym nie da się gazować, co budzi poważne wątpliwości co do wiarygodności tych świadków.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Aby skutecznie podnosić zarzut naruszenia wynikającej z art. 7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów należałoby wykazać, czego obrońca oskarżonego nie zdołał uczynić, że ustalenia sądu meriti oraz ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie istotnego materiału dowodowego z punktu widzenia postawionego oskarżonemu zarzutu nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy ( art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 §2 kpk), a nadto nie była wynikiem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) oraz uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424§1pkt1 kpk) - zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r., OSNKW 1991 r., nr 7-9, poz. 41 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., Prok i Pr. 1999 r., nr 2 poz.6). Wbrew zarzutom zawartym w punkcie pierwszym (podpunkty od a do d) apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego E. S., w ocenie sądu okręgowego zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd I instancji z dowodów ujawnionych w toku przewodu sądowego, odpowiada zasadom logicznego rozumowania i wskazaniom wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Fakt ten nie pozwala na przyjęcie, iż w niniejszej sprawie sąd rejonowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a tym samym, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia. Z urzędu podnieść należy, że sąd I Instancji prawidłowo dokonał oceny wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym oraz na etapie postępowania sądowego, natomiast nie dokonywał oceny zeznań oskarżonego, jak to wynika z treści wniesionej przez obrońcę apelacji. Wbrew podniesionym zarzutom przez apelującego oskarżony E. S. składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym, w których przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 178a§1 kk, nie był zmuszany do złożenia tego rodzaju wyjaśnień, w szczególności przez pokrzywdzonych funkcjonariuszy Policji. Pierwsze wyjaśnienia E. S. złożył w dniu 12 czerwca 2020 roku i wówczas przyznał się do dokonania tylko pierwszego z zarzuconych mu czynów (z art. art 178a§1 kk), natomiast drugie wyjaśnienia oskarżony złożył w dniu 20 sierpnia 2020 roku, w obecności ustanowionego w sprawie obrońcy i w tych wyjaśnieniach przyznał się nie tylko do pierwszego z zarzuconych mu czynów, ale także do znieważenia funkcjonariuszy Policji podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych, związanych z jego osobą. Oba przesłuchania (wówczas) podejrzanego nie prowadził żaden z występujących w sprawie pokrzywdzonych funkcjonariuszy Policji. Trafnie zatem sąd I instancji ocenił wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie, jako nie zasługujące na wiarę i stanowiące jego przyjętą linię obrony w tej sprawie. Ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie sąd I Instancji oparł się na zeznaniach świadków A. S., M. K., P. J. i B. K.. Sąd I instancji wyczerpująco uzasadnił dlaczego zeznaniom ww. świadków dał wiarę i odmówił wiary zeznaniom świadka M. F.. Podnieść także należy, że gdyby przyjąć wersję podaną w zeznaniach M. F., iż to ona prowadziła samochód w dniu zdarzenia i zostawiła go w pewnym momencie razem z oskarżonym, który siedział na miejscu pasażera, to wiedząc, że jest on w stanie nietrzeźwości, nie pozostawiałyby kluczyków od samochodu w stacyjce wraz z włączonym silnikiem. Ponadto jak trafnie ustalił sąd I instancji świadek M. K. miał cały czas kontakt wzrokowy z samochodem, którym jechał oskarżony i do przyjazdu funkcjonariuszy Policji, nikt z niego nie wysiadał. Także z zeznań świadka A. S. jednoznacznie wynika, że zanim przyjechał patrol Policji, zajrzał przez szybę do stojącego samochodu i na miejscu kierowcy siedział oskarżony. Podobnie jeżeli chodzi o czyn zarzucony oskarżonemu w punkcie II aktu oskarżenia i przypisany w punkcie 5 zaskarżonego wyroku, sąd I instancji dokonał wnikliwej oceny zeznań świadków funkcjonariuszy Policji P. J. i B. K., którzy szczegółowo opisali zachowanie oskarżonego E. S. w dniu zdarzenia w stosunku do nich. Dokonana ocena przez sąd I instancji zeznań ww. świadków odpowiada zasadom logicznego rozumowania i wskazaniom wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a zatem pozostaje pod ochroną art. 7 kpk Na marginesie podnieść należy, że oskarżony pewnych szczegółów swojego zachowania w dniu zdarzenia może nie pamiętać, gdyż miał podczas interwencji funkcjonariuszy Policji 2,30 ‰ alkoholu we krwi. Także prawidłowa jest dokonana ocena przez sąd I instancji zeznań świadków S. H. i A. J., których treść nie podważa w sposób skuteczny wiarygodności zeznań świadków A. S. i M. K., z których jednoznacznie wynika, że to oskarżony tuż przed jego zatrzymaniem w dniu zdarzenia kierował samochodem marki V. (...) o nr rej. (...). Nie jest także zasadny zarzut zawarty w punkcie pierwszym (podpunkt e) apelacji obrońcy oskarżonego E. S. dotyczący obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia : art. 4 kpk w zw. z art.5§2 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez uznanie winy oskarżonego, podczas gdy zdaniem apelującego stan faktyczny budzi poważne wątpliwości, które winny zostać rozpoznane na jego korzyść. Z utrwalonej linii orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że ,,zarzut naruszenia art. 5 § 2 KPK może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający w sprawie sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Natomiast z naruszeniem art. 410 KPK mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Z przyczyn oczywistych nie można więc jednocześnie skutecznie zarzucić naruszenia norm wynikających z obu tych przepisów. Dodać ponadto można, że tak, jak dla zasadności zarzutu naruszenia art. 5 § 2 KPK, nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów, tak też w żadnej mierze dokonanie przez sąd oceny dowodów i oparcie się na określonych z nich, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji art. 410 KPK" ( postanowienie Sądu Najwyższego- Izba Karna z dnia 24 lutego 2021 r. , II K 172/20). W realiach przedmiotowej sprawy sąd I instancji oceniając prawidłowo ujawniony w toku przewodu sądowego materiał dowodowy nie miał wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego odnośnie przypisanych mu czynów i szczegółowo uzasadnił, którym dowodom dał wiarę i dlaczego, a które dowody uznał za nie zasługujące na danie im wiary.

Wniosek

Zarzut pierwszy apelacji obrońcy oskarżonego E. S. obrazy przepisów postępowania wymienionych w podpunktach od a do e, mającej wpływ na treść orzeczenia nie zasługuje na uwzględnienie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro niezasadny okazał się zarzut apelacyjny obrazy przepisów postępowania wymienionych w podpunktach od a do e, mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to brak było podstaw prawnych do uwzględnienia wniosku obrońcy

oskarżonego E. S. i uniewinnienia oskarżonego od dokonania przypisanych mu czynów przez sąd I instancji lub uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Piotrkowie Trybunalskim.

3.2.

Zarzut drugi apelacji obrońcy oskarżonego E. S. (opisany w podpunkcie f) dotyczył naruszenia przepisu prawa materialnego tj. art. 224§1 kk poprzez jego błędne przyjęcie podczas, gdyby za prawdziwe przyjąć zeznania policjantów to nie doszło do realnego zaniechania prawnych czynności służbowych, podczas gdy oskarżony nie dysponował właściwymi znajomościami, które pozwoliłyby na takie czynności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego sąd I instancji prawidłowo przypisał w punkcie 5 zaskarżonego wyroku dokonanie przez E. S. zarzuconego mu czynu w punkcie II aktu oskarżenia. Aktualny jest pogląd zawarty w wyroku Sądu Najwyższego wydanym w dniu 22 czerwca 1999 roku ( III KKN 376/97), że ,,działanie sprawcy polegające na jednej albo wielu następujących bezpośrednio po sobie wypowiedziach, zawierających zniewagi i groźby bezprawne, skierowane pod adresem funkcjonariusza publicznego, wyczerpujące znamiona ustawowe przestępstw określonych w art. 235 i 236 KK 69 r. (odpowiednio w art. 224 § 2 i art. 226 § 1 KK z 1997 r.), stanowi jedno przestępstwo kwalifikowane z tych przepisów, pozostających w zbiegu kumulatywnym (art. 10 § 2 KK 69 i art. 11 § 2 KK z 1997 r.). Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zeznań świadków funkcjonariuszy Policji P. J. oraz B. K. i aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.1 uzasadnienia odnośnie oceny zeznań ww. świadków. Również przyjęta przez sąd I instancji kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu E. S. w punkcie 5 zaskarżonego wyroku jest w ocenie sądu okręgowego prawidłowa. Wbrew zarzutowi zawartemu w apelacji obrońcy oskarżonego sąd I instancji przypisał oskarżonemu w punkcie 5 zaskarżonego wyroku dokonanie czynu wypełniającego dyspozycję art. 226§1 kk w zw. z art. 224§2 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4 §1 kk (a nie art. 224§1 kk), natomiast w podstawie wymiaru kary powołał przepis art. 224§2 kk w zw. z art. 224§1 kk w zw. z art. 11 §3 kk w zw. z art. 37 a kk . Podnieść należy, że groźba bezprawna stanowiącą jedno ze znamion czynu zabronionego opisanego w art. 224§2 kk jest pojęciem szerszym niż groźba karalna. Zgodnie z treścią art. 115§2 kk groźbą bezprawną jest zarówno groźba, o której mowa w art. 190 kk, jak i groźba spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego. Skoro oskarżony podczas wykonywania czynności służbowych przez pokrzywdzonych funkcjonariuszy Policji oprócz tego, że znieważał ich słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, to także groził im, że zostaną zwolnieni z pracy za to, że go zatrzymali, gdyż zna osoby wpływowe, to logiczną konsekwencją takiego działania było spowodowanie u pokrzywdzonych takiej presji, aby odstąpili od wykonywania z nim prawnych czynności służbowych. Jednocześnie dla dokonania czynu z art. 224§2 kk nie ma znaczenia, czy oskarżony faktycznie znał jakiekolwiek wpływowe osoby. Funkcjonariusze Policji wykonujący z nim czynności służbowe nie mieli możliwości zweryfikowania wiarygodności jego twierdzeń, jednak była to groźba bezprawna skierowana w stosunku do nich, gdyż gdyby rzeczywiście znał np. ich bezpośrednich przełożonych, to aby rozpocząć proces zaszkodzenia im, musiałby przekazać wiadomości nieprawdziwe, uwłaczające ich czci w związku z prawidłowo wykonywanymi przez nich obowiązkami służbowymi.

Wniosek

Zarzut obrazy prawa materialnego to jest przepisu art. 224§ 1kk nie zasługiwał na uwzględnienie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro niezasadny okazał się zarzut apelacyjny obrazy przepisu prawa materialnego art. 224 §1 kk , to brak było podstaw prawnych do uwzględnienia wniosku obrońcy oskarżonego E. S. i uniewinnienia go od przypisanych mu czynów przez sąd I instancji lub uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi rejonowemu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd okręgowy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim, który został zaskarżony na korzyść przez obrońcę oskarżonego E. S..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Skoro zarzuty podnoszone w apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego E. S. nie zasługiwały na uwzględnienie, a także brak było podstaw do zmiany lub uchylenia wyroku sądu I instancji z urzędu, należało zaskarżony wyrok utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 2 wyroku

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 636§1 kpk . Apelację od wydanego wyroku wniósł obrońca oskarżonego E. S. i wniesiony środek odwoławczy nie został uwzględniony. Koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi zatem na zasadach ogólnych oskarżony. Na podstawie art 627 kpk w zw. z art. 8 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( t. j. Dz. U. nr 49 z 1983 roku poz. 223 z późniejszymi zmianami) sąd okręgowy zasądził od oskarżonego E. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1250 złotych z tytułu opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20 złotych tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze, zgodnie ryczałtem wynikającym z §1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym ( Dz. U z 2013 r. poz. 663).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego E. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest rozstrzygnięcie dotyczące uznania, że oskarżony dopuścił się czynów przypisanych mu przez sąd I instancji.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana