Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 632/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 10 lipca 2023r. w sprawie II K 254/23

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

D. H. (1)

Oskarżony D. H. (1) od 1 września 2021r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę na ½ etatu w firmie (...) z wynagrodzeniem 1400 zł. brutto miesięcznie. Pracował tam co najmniej do 17 sierpnia 2023r.

zaświadczenie o wysokości zarobków, umowa o prace

243, 244,

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

zaświadczenie o wysokości zarobków, umowa o prace,

- dokumenty uzyskane w prawidłowy sposób, wystawione w przewidzianej prawem formie, zrozumiałej treści, nie negowane przez którąkolwiek ze stron procesu;

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. obrazy prawa procesowego tj.:

- art.117 §2 kpk w zw. z art. 6 kpk poprzez ograniczenie prawa oskarżonego do obrony poprzez rozpoznanie sprawy pod nieobecność oskarżonego i jego obrońcy, w sytuacji gdy D. H. był pozbawiony wolności i nie został doprowadzony na termin rozprawy, a wniosek obrońcy o odroczenie terminu rozprawy nie został rozpoznany, co uniemożliwiło obrońcy zapewnienie prawidłowej reprezentacji oskarżonego na rozprawie;

- art. 338 §1 i 2 kpk w zw. z art. 6 kpk poprzez niedoręczenie przez sąd odpisu aktu oskarżenia obrońcy i w konsekwencji pozbawienie go prawa do obrony w sensie materialnym;

2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść poprzez ustalenie, iż oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona z art. 278a kk w zw. z art. 12 §1 kk w zw. z art. 65 §1 kk, tj. uczynił sobie z przestępstwa stałego źródła dochodu, w sytuacji, gdy nie spełniono wymogu odpowiedniej trwałości i ciągłości postępowania, a oskarżony w okresie całego zarzutu pracował w firmie rodzinnej, gdzie był zatrudniony na umowę o pracę;

☒ zasadny - 2

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny - 1

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy okazała się być niezasadna w zakresie sygnalizowanej obrazy przepisów postępowania, a uwzględnienie zarzutu związanego w ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd rejonowy, uzasadniało jedynie zmianę zaskarżonego wyroku - bez konieczności jego uchylenia i przekazywania sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca podniósł, iż oskarżony nie był obecny na rozprawie z powodu pozbawienia go wolności i braku doprowadzenia.

Analiza przedmiotowych akt nie potwierdza, by w chwili wyrokowania znany był komukolwiek fakt pozbawienia oskarżonego wolności. Oskarżony D. H. (1) został zawiadomiony o terminie rozprawy wyznaczonej na datę 10 lipca 2023r., na której wydano sporny wyrok, na adres „wolnościowy” tj. na adres: (...)-(...) S. ul. (...). Korespondencja została doręczona per awizo, zgodnie z treścią art. 133 § 1 i 2 kpk. Razem z zawiadomieniem o terminie rozprawy doręczono oskarżonemu odpis aktu oskarżenia. Jest to adres, który do protokołu swojego przesłuchania w dniu 16 marca 2023r. podał sam D. H. (1). Sąd odwoławczy zauważa, iż oskarżony w toku dochodzenia był pouczany o obowiązku informowania organu prowadzącego postępowanie o każdej zmianie miejsca zamieszkania lub pobytu trwającego dłużej niż 7 dni, w tym także z powodu pozbawienia wolności w innej sprawie karnej, tymczasowego aresztowania, osadzenia) i innych – tj. o treści art. 75 kpk, co potwierdza złożenie podpisu pod pisemnym pouczeniem z k.41-42. Żadnej informacji o zmianie miejsca zamieszkania, pobytu, czy osadzenia w innej sprawie karnej ani oskarżony, ani jego obrońca, nie przekazali do akt. Nikt nie wnosił o doprowadzanie oskarżonego na rozprawę.

Oskarżony był w sprawie reprezentowany przez obrońcę z wyboru, który zgłosił swój udział w sprawie już po przekazaniu aktu oskarżenia do sądu i po przesłaniu oskarżonemu odpisu tego aktu. Faktycznie w dniu 27 kwietnia 2023r. obrońca wnioskował o umożliwienie mu dostępu do za pośrednictwem Portalu Informacyjnego i w aktach sprawy brak jest informacji o sposobie rozpoznania owego wniosku. Niewątpliwie jednak obrońca został zawiadomiony o terminie rozprawy wyznaczonej na datę 10.07.2023r., bo wnioskował o jej odroczenie (przytaczając w piśmie datę 10.07.2023r.). Jego wniosku nie uwzględniono, a co najważniejsze dla oceny stawianych zarzutów – o braku uwzględnienia wniosku przez sąd rejonowy obrońca został zawiadomiony telefonicznie na tydzień przed zaplanowaną datą rozprawy, co potwierdza notatka urzędowa z k.218 akt. Nie sposób jest więc zasadnie twierdzić o elemencie zaskoczenia, czy braku odpowiedniego czasu dla podjęcia kroków związanych z zapewnieniem faktycznej obecności obrońcy- substytuta na rozprawie głównej. Upoważnienie do obrony nie wykluczało możliwości udzielenia takiej substytucji (k.209).

Zgodnie z treścią art. 117 § 2 kk czynności nie przeprowadza się, jeżeli osoba uprawniona nie stawiła się, a brak dowodu, że została o niej powiadomiona, oraz jeżeli zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że niestawiennictwo wynikło z powodu przeszkód żywiołowych lub innych wyjątkowych przyczyn, a także wtedy, gdy osoba ta usprawiedliwiła należycie niestawiennictwo i wnosi o nieprzeprowadzanie czynności bez jej obecności, chyba że ustawa stanowi inaczej. Wyjazd na wakacje nie jest usprawiedliwieniem dla niestawiennictwa w sądzie w charakterze strony, czy reprezentanta strony (inną wyjątkową przyczyną). W tych okolicznościach uznać należy, że Sąd Rejonowy przeprowadzając rozprawę w dniu 10 lipca 2023r. pod nieobecność prawidłowo o niej zawiadomionych: oskarżonego i obrońcy, których udział w niej nie był obowiązkowy i za taki go nie uznano, a który w sytuacji gdy obrońca nie usprawiedliwił należycie swojego stawiennictwa, nie dopuścił się uchybienia obowiązującym przepisom ustawy postępowania karnego normującym udział oskarżonego w takiej rozprawie, a także przepisom wskazanym w zarzucie kasacyjnym, tj.: art. 42 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, art. 6 kpk i art. 6 ust. 3 lit. c Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284), a w konsekwencji naruszenia prawa do obrony oskarżonego wobec uczestniczenia w rozprawie jego obrońcy.

Reasumując sąd odwoławczy zważył, że oskarżony miał dostatecznie dużo czasu, by należycie przygotować się do obrony swojej osoby, w szczególności ustalić ją ze swoim obrońcą z wyboru, mógł także poinformować o zmianie swojego miejsca pobytu i wnioskować o ewentualnie sprowadzenie na rozprawę w jednostki penitencjarnej, czego nie uczynił.

Wskazywanej obrazy prawa do obrony apelant dopatruje się także w tym, iż na rozprawie, na której ani on, ani oskarżony nie byli obecni, sąd rejonowy pouczył o możliwości zmiany kwalifikacji prawno-karnej jednego z zarzucanych oskarżonemu zachowań na art. 278a kk w zw. z art. 12 §1 kk w zw. z art. 65 §1 kk, a która to kwalifikacja jest surowsza tj. czyn jest zagrożony surowiej zagrożony, aniżeli kwalifikacja postawiona w akcie oskarżenia. Brak fizycznej obecności strony i jej pełnomocnika spowodował, że (...) H. został pozbawiony możliwości ustosunkowania się i przygotowania dodatkowej obrony, wobec do tak dokonanego pouczenia. Sąd odwoławczy zważył, że argument ten odpada wobec dokonanej w toku postępowania drugoinstnacyjnego zmiany opisu czynów przypisanych ostatecznie D. H. (1) (nastąpił de facto powrót do kwalifikacji zaproponowanej przez prokuratora tj. kradzieży zwykłej w miejsce zuchwałej, wyeliminowano chuligański charakter czynów i ustalenie o uczynieniu sobie z popełnionego czynu stałego źródła dochodu).

Odnośnie zarzutu związanego w błędem w ustaleniach faktycznych poczynionych przez sąd rejonowy, rację ma apelant, gdy wywodzi, iż D. H. (1) nie uczynił sobie z popełnienia przestępstwa kradzieży stałego źródła dochodu.

Przekonują jego rozważania w kwestii braku elementu zachowana trwałości (ciągłości) pozyskiwanego dochodu i dokonana analiza orzeczeń, z których płynie wniosek o konieczności co najmniej 3-miesięcznej trwałości określonych zachowań dla przyjęcia owego znamienia (gdzie w przedmiotowej sprawie ustalone przestępcze zachowania trwały przez okres od 15 grudnia 2022r. do 27 stycznia 2023r. Istotnym okazało się także ustalenie płynące z załączonych do apelacji dokumentów potwierdzających stałe zatrudnienie oskarżonego w rodzinnej firmie od 1 września 2021r. co najmniej do 17 sierpnia 2023r., legalnie, na ½ etatu, co dodatkowo powoduje, iż ewentualny zarobek uzyskany z pozyskanego bezprawnie paliwa nie sposób jest uznać za wypełniający dyspozycje art. 65 §1 kk.

Ponadto sąd odwoławczy zważył, że na mocy ustawy o zmianie ustawy Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw z dnia 7 lipca 2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 2600), która weszła w życie w dniu 1 października 2023r. uchylono przepis art. 278 a kk.

Nawet jednak pomimo powyższego, przypisany oskarżonemu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku czyn, nie stanowił kradzieży szczególnie zuchwalej, albowiem nie spełniał wymogów określonych w art. 115 § 9a pkt 1 i 2 kk. Aktualnie kradzieżą szczególnie zuchwałą jest:

1) kradzież, której sprawca swoim zachowaniem wykazuje postawę lekceważącą lub wyzywającą wobec posiadacza rzeczy ruchomej lub innych osób lub używa przemocy innego rodzaju niż przemoc wobec osoby w celu zawładnięcia tą rzeczą;

2) kradzież rzeczy ruchomej znajdującej się bezpośrednio na osobie lub w noszonym przez nią ubraniu albo przenoszonej lub przemieszczanej przez tę osobę w warunkach bezpośredniego kontaktu lub znajdującej się w przedmiotach przenoszonych lub przemieszczanych w takich warunkach.

Na datę popełnienia czynu tj. na 27 stycznia 2023r. (ostatni dzień popełnienia przypisanego czynu ciągłego) przepis ten brzmiał następująco: Kradzieżą szczególnie zuchwałą jest:

1) kradzież, której sprawca swoim zachowaniem wykazuje postawę lekceważącą lub wyzywającą wobec posiadacza rzeczy lub innych osób lub używa przemocy innego rodzaju niż przemoc wobec osoby, w celu zawładnięcia mieniem;

2) kradzież mienia ruchomego znajdującego się bezpośrednio na osobie lub w noszonym przez nią ubraniu albo przenoszonego lub przemieszczanego przez tę osobę w warunkach bezpośredniego kontaktu lub znajdującego się w przedmiotach przenoszonych lub przemieszczanych w takich warunkach.

W ocenie sądu meriti kradzież, jakiej dopuścił się D. H. (1) miała charakter kradzieży zuchwałej, bo oskarżony zdawał sobie sprawę, iż to co robi, jest od razu widoczne dla pracowników stacji benzynowych i rejestrowane na kamerach, czym wykazał postawę lekceważącą i wyzywającą wobec posiadacza mienia i innych osób obecnych na stacji (w ocenie tegoż sądu chodzi i przesłanki z pkt 1 art. 115 §9a kk). Tymczasem sąd odwoławczy zauważa, iż D. H. (1) dokonywał czynów składających się na kradzież w czynie ciągłym „pod przykrywką”, zakładając fałszywe tablice rejestracyjne założone na pojazd i przyjeżdżając zwykle po zmroku - kryjąc się w ten sposób przed oczami innych osób. Zapewne temu samemu miała służyć czapka z daszkiem każdorazowo założona na głowę oskarżonego. Można rzec, że oskarżony postępował skrycie, podstępnie, w przemyślany sposób, czyniąc przestępcze przygotowania tak do kradzieży, jak i kierowania pojazdem wbrew zakazowi. Są to okoliczności obciążające dla oskarżonego przy wymiarze kary, ale nie powodujące spełnienia wymogów kradzieży szczególnie zuchwalej w rozumieniu art. 115 § 9a pkt 1 kk.

Za zasadne uznano przypisanie D. H. dwóch odrębnych czynów, jako obu popełnionych ze z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, w rozumieniu art. 12 §1 kk. Przekonująco brzmi argumentacja sądu meriti w tej kwestii, a szczególnie analiza słów samego oskarżonego o tym, że „miał przygotowany schemat” swojego zachowania i odpowiednio wcześniej przygotował wszystkie swoje ujawnione „odwiedziny” stacji paliw, każdorazowo w celach kradzieży paliwa (zakup tablic rejestracyjnych, przywóz baniek etc.). Sąd odwoławczy rozważał, czy zasadnym byłoby uznanie, iż mamy do czynienia z jednym czynem ciągłych wyczerpującym kumulatywnie kwalifikację zarówno kradzieży, jak i jazdy pojazdem mechanicznym wbrew orzeczonemu zakazowi, ale ostatecznie uznał, iż takowemu sprzeciwiałoby się zarówno wzgląd na kryminogenną wagą zachowań oskarżonego, jak i to, że w istocie kierowanie pojazdem wbrew zakazowi miało miejsce nie tyle podczas kradzieży, co przed nią i po jej dokonaniu, a więc tylko w zbliżonym czasie i miejscu.

Uzupełnienie podstaw prawnych skazania w odniesieniu do obu przypisanych czynów kumulatywnie także o art. 4 §1 kk wynikało stąd, iż z dniem 1 października 2023r. nastąpiła zmiana Kodeksu karnego, w tym niekorzystna dla oskarżonego zmiana brzmienia art. 57 b i art. 33 §2 kk i w odniesieniu do jego konkretnego sytuacji procesowej, jako korzystniejsze jawiło się zastosowanie ustawy karnej obowiązującej w dacie popełnienia czynów.

Jednocześnie apelant nie kwestionował samego sprawstwa oskarżonego i prawidłowe są ustalenia sądu meriti w zakresie tego, iż kilkakrotnie w okresie czasu od 15 grudnia 2022r. do 27 stycznia 2023r. D. H. (1) dopuszczał się kradzieży paliwa, każdorazowo przyjeżdżając na stację paliw i odjeżdżając z niej, jako kierujący pojazdem mechanicznym, pomimo orzeczonego prawomocnie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Sąd odwoławczy zważył, iż dokonana w toku postępowania odwoławczego zmiana w zakresie opisów i kwalifikacji prawno-karnej przypisanych ostatecznie D. H. (1) czynów, wymagała także zmian w zakresie zastosowanej wobec sprawcy represji prawno-karnej. Wobec powagi tych zmian, zasadnym jest stwierdzenie, że orzeczone w wyroku Sądu Rejonowego kary – jednostkowe i łączna nie mogą się ostać, albowiem noszą znamiona rażącej niewspółmierności w sensie ich surowości.

W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz.60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary - vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90 (opubl. OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739).

Zważywszy na powyższe, w ocenie sądu odwoławczego orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności za przestępstwo ciągłe wyczerpujące dyspozycje art. 244 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk winna zostać obniżona do wysokości 1 roku, a zasadną karą za czyn ciągły, wyczerpujący dyspozycje art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk, winna być kara 1 roku pozbawienia wolności i orzeczono obok grzywna w rozmiarze 100 stawek dziennych po 20 złotych każda. Kary takie oceniono jako współmierne do okoliczności sprawy, do okoliczności obciążających D. H. (głównie związanych z uprzednią karalnością) oraz łagodzących (w tym przyznanie się). Z racji tożsamości czasowej oraz wzajemnego powiązania obu popełnionych czynów ciągłych, za zasadne uznano orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności na zasadzie mieszanej w rozmiarze 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zdaniem sądu odwoławczego cele kary zarówno w zakresie represji szczególnej, jak i ogólnej, zostaną spełnione przy tak określonej represji prawno-karnej, przede wszystkim zaś jest to wystarczające dla zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa. Oskarżony od początku, konsekwentnie przyznawał się do popełnienia czynu, merytorycznie wyjaśnił przyczyny swojego czynu i wyraził skruchę. Całościowa analiza zachowania oskarżonego pozwala na postawienie wniosku, iż represja karna określona w wyroku drugoinstancyjnym dostatecznie czyni zadość wszystkim postulatom i wskazaniom, o których mowa w art. 53 kk i jako taka daje wystarczającą gwarancję na wszechstronne ukształtowanie świadomości prawnej oskarżonego, a przy tym nie zaburza przekonania o istnieniu sprawiedliwości społecznej.

Wniosek

- o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania okazał się niezasadny; na skutek złożenia apelacji zaistniały podstawy do zmiany wyroku poprzez zmianę opisu czynu w punktu 2 wyroku, zmianę kwalifikacji prawno -karnej obu przypisanych przestępstw oraz złagodzenia zastosowanej represji karnej, szczegóły wskazano powyżej;

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wina, sprawstwo,

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- apelacja nie kwestionowała winy i – co do zasady - sprawstwa oskarżonego, szerzej wskazano w punkcie 3.1.;

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- opis czynów i ich kwalifikacja prawno-karna; orzeczone kary;

Zwięźle o powodach zmiany

- wskazano w punkcie 3.1.;

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Przytoczyć okoliczności

pkt 3

O wydatkach za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o treść art. 634 kpk w zw. z art. 628 pkt 2 kpk ora art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Zdaniem sądu odwoławczego, mając na uwadze wynik postępowania odwoławczego oraz sytuację materialną oskarżonego, zasadnym jest obciążenie go obowiązkiem poniesienia całości kosztów sądowych za drugą instancję.

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 10.07.2023r. w sprawie II K 254/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana