Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 588 / 19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z dnia 4 lutego 2019 r. w sprawie II K 441 / 15

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

N. B.

fakt - autorstwo notatki urzędowej z k. 162 – 196, okoliczności jej sporządzenia oraz podstawy utrwalenia treści w niej zawartych;

czyn - wszystkie czyny zarzucone oskarżonej N. B.

zeznania świadka J. G.

6001 – 6001 odwrót

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zeznania świadka J. G.

brak powodów, aby zakwestionować wiarygodność w/w funkcjonariusza w zakresie objętym jego przesłuchaniem

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 12 § 1 kk, podniesiony przez obrońcę oskarżonego P. Ł.;

2.  zarzuty obrazy przepisów prawa materialnego w innym zakresie, aniżeli odnoszący się do kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 60 § 2 pkt 2 kk, art. 60 § 3 kk oraz art. 53 § 1 kk, podniesione przez obrońcę oskarżonego P. Ł.;

3.  zarzut błędnych ustaleń faktycznych, podniesiony przez oskarżyciela publicznego ( prokuratora ) w odniesieniu do oskarżonej N. B.;

4.  zarzuty rażącej łagodności kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu P. Ł., podniesiony przez oskarżyciela publicznego ( prokuratora );

5.  zarzuty rażącej łagodności kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu P. R., podniesiony przez oskarżyciela publicznego ( prokuratora );

6.  zarzuty rażącej surowości kar jednostkowych oraz kar łącznych wymierzonych oskarżonemu P. Ł., podniesione przez obrońcę tego oskarżonego;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadne

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadne

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadne

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. zarzutu z punktu 1. – mając na uwadze treść art. 12 kk obowiązującą w dacie czynów przypisanych P. Ł. ( obecnie ujętą w art. 12 § 1 kk ) przypomnieć należy, iż jednym z warunków, aby dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu, uznać za jeden czyn zabroniony, konieczne jest nadto ustalenie, iż sprawca działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Dla zastosowania tej instytucji niezbędnym jest objęcie zamiarem sprawcy wszystkich zachowań składających się na ten czyn już w momencie przystępowania przezeń do popełniania pierwszego z nich. Nie spełnia kryteriów czynu ciągłego wypadek, gdy poszczególne zachowania sprawcy nie zostały objęte jednym, z góry powziętym zamiarem, lecz zostały dokonane z identycznym zamiarem, takim samym w odniesieniu do każdego zachowania, lecz nieistniejącym z góry, a pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania. Tymczasem ani z wyjaśnień oskarżonego, ani też z innych dowodów nie wynika, by już dopuszczając się pierwszej chronologicznie kradzieży, o jakich mowa w akcie oskarżenia, P. Ł. obejmował swoim zamiarem wszystkie pozostałe.

Ad. zarzutów z punktu 2. – przypomnieć należy, iż obraza prawa materialnego ma miejsce w wypadku naruszenia przepisu o charakterze stanowczym, zawierającym niezrealizowany w zaskarżonym orzeczeniu nakaz lub pominięty zakaz. Takiego charakteru nie ma przepis art. 53 kk formułujący dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary ( por. komentarz do art. 438 kpk w: Kodeks postępowania karnego. Komentarz. red. prof. UwB dr hab. Andrzej Sakowicz, dr Katarzyna T. Boratyńska, dr Paweł Czarnecki, prof. UJ dr hab. Adam Górski, prof. UW dr hab. Michał Królikowski, dr Marcin Warchoł, dr Andrzej Ważny; rok 2018, wyd. 8 ). Z tożsamych względów nie może wchodzić w grę skuteczność zarzutu obrazy prawa materialnego w postaci art. 60 § 2 pkt 2 kpk, który przewiduje adresowaną do sądu możliwość fakultatywnego zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary z powodów w tym przepisie wskazanych. Skoro wiec przepis ten przewiduje jedynie możliwość ( a nie obligatoryjność ) zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia, zatem skorzystanie ( lub nie ) przez sąd z takiej możliwości, może stać się przedmiotem zarzutu rażącej niewspółmierności kary, ale nie obrazy prawa materialnego. W związku z powyższym do argumentacji, która została przez obrońcę podniesiona na użytek wykazania zarzutów obrazy art. 60 § 2 pkt 2 kk oraz art. 53 kk, sąd odwoławczy odniesie się w dalszej części uzasadnienia, poświęconej zarzutom rażącej surowości kar wymierzonych P. Ł..

Jeśli zaś chodzi o zarzut obrazy art. 60 § 3 kk - sąd stosuje przewidziane w tym przepisie instytucje jedynie w odniesieniu do takiego sprawcy współdziałającego z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa, jeżeli ujawni on wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia. Status tzw. małego świadka koronnego z gwarantowanym ustawowo dobrodziejstwem wymiaru kary może uzyskać zatem tylko taka osoba, która dopuściła się poszczególnych przestępstw nie sama, lecz współdziałając każdorazowo przynajmniej z dwiema innymi osobami ( por. postanowienie SN z 23.1.2007 r., III KK 476/06, Legalis ). Zakresem tego przepisu nie będzie zatem objęta sytuacja, gdy sprawca popełnia wprawdzie większą ilość przestępstw, ale każde z nich z jednym tylko ( nawet, jeśli każdorazowo innym ) współdziałającym. Już choćby tylko z tego powodu nie było możliwym zastosowanie wobec P. Ł. art. 60 § 3 kk. Niezależnie od powyższego przypomnieć należy, iż warunkiem jest ujawnienie informacji dotyczących osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotnych okoliczności jego popełnienia, i to wobec organu powołanego do ścigania przestępstw. W odniesieniu do większości przestępstw oskarżony w postępowaniu przygotowawczym jedynie poprzestał na przyznaniu się do winy i odmawiał składania wyjaśnień. Co do zaś przestępstw, które miał popełnić w warunkach współsprawstwa z N. B., ukrywał współdziałanie z nią.

Ad. zarzutów z punktów 4 i 6. Jeśli chodzi o apelację obrońcy – eksponując w niej okoliczności mające działać na korzyść oskarżonego na etapie wymiaru kary, skarżący przewartościowuje znaczenia niektórych z nich oraz pomija ilość i charakter tych o wymowie przeciwnej. Zgodzić się więc wprawdzie z obrońcą należy, iż te wyjaśnienia P. Ł., w których przyznawał się do zarzuconych mu czynów oraz częściowo ujawnił okoliczności ich popełnienia, w istotny sposób przyczyniły się do wydania zaskarżonego wyroku, zwłaszcza poprzez możliwość przełożenia części wiedzy operacyjnej na materiał dowodowy, tym niemniej okoliczność ta została przez sąd I instancji uwzględniona na korzyść oskarżonego w stopniu aż nadto go premiującym – tak na etapie wymiaru kar jednostkowych, jak i łącznych. Wystarczy wskazać, że pomimo uprzedniej, wielokrotnej karalności ( w tym za przestępstwa podobne ), realizacji przestępstw sposób zorganizowany, w ramach procederu, w który zaangażował inne osoby, jego wiodącej w nim roli oraz wyrządzaniu znaczących szkód, sięgających zazwyczaj rzędu kilku – kilkunastu ( w nierzadko nawet kilkudziesięciu ) tysięcy złotych, za każdy z zarzuconych czynów P. Ł. wymierzono kary jednostkowe pozbawienia wolności równe najniższemu progowi ustawowego zagrożenia, tj. 1 roku oraz grzywny nieznacznie tylko taki próg przekraczających ( w grę wchodziło wszak każdorazowo jej wymierzanie w przedziale od 10 do 540 stawek dziennych ). W tym świetle kary jednostkowe uznać należało wręcz za rażąco łagodne. Skarżący przecenia natomiast kwestię naprawienia przez oskarżonego wyrządzonych szkód, albowiem póki co, obowiązek odszkodowawczy zrealizował w zakresie symbolicznym. Podobnie ocenić należy argument o bieżącej stabilizacji trybu życia i braku naruszania porządku prawnego, albowiem nie może to przesłonić przeszłości oskarżonego, wyrażającej się min. wielością przestępstw popełnionych na przestrzeni wieloletniego okresu czasu. Jeśli zaś chodzi o karę łączną, mającą stanowić swoiste podsumowanie przypisanej zaskarżonym wyrokiem przestępczej działalności – nie można było jej orzekać ani przy zastosowaniu reguły absorpcji, ani też zasady do niej zbliżonej, albowiem byłaby to niezrozumiała z punktu widzenia ujętych w art. 85a kk dyrektyw wymiaru kary łącznej premia dla osoby wielokrotnie wcześniej karanej, z tego tylko powodu, że po raz kolejny popełniła tak dużą ilość przestępstw. Stosowanie kary łącznej nie może automatycznie i każdorazowo prowadzić do praktycznej bezkarności sprawcy za jedno ( lub więcej ) z dwóch ( lub więcej ) popełnionych przez niego przestępstw, o ile nie zachodzą ku temu szczególne, wyjątkowe okoliczności oceniane przez pryzmat celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jeśli one nie zachodzą, to sprawca nie powinien być premiowany z tego tylko powodu, że działał w sposób przestępczy więcej, aniżeli jeden raz i to nawet, jeżeli popełnione przez niego przestępstwa godziły w te same dobra prawne i oddzielały je stosunkowo niewielkie odcinki czasu. Tymczasem uwzględnić należało, iż oskarżony, wielokrotnie już uprzednio karany, dopuścił się seryjnie 84 przestępstw o dużej społecznej szkodliwości na szkodę tak dużej liczby pokrzywdzonych. Mając to na uwadze zgodzić się należało z prokuratorem, iż uwzględniwszy tryb życia oskarżonego przed ich popełnieniem oraz skalę procederu, którego się dopuścił, uprawnionym jawi się wniosek, iż mimo obecnej poprawy, oskarżony jest osobą o lekceważącym podejściu do porządku prawnego, a wobec tego zarówno względy zapobiegawcze, jak i wychowawcze przemawiają za wymierzeniem kary łącznej surowszej, aniżeli orzeczona przez sąd I instancji. Także wzgląd na społeczny odbiór konsekwencji karnych z tym procederem związanych wymaga kary surowszej, aniżeli kara łączna wymierzona w zaskarżonym wyroku. Przypomnieć należy, ż sąd I instancji za 84 przestępstwa popełnione przez oskarżonego, wymierzył mu taką samą ilość kar jednostkowych w rozmiarze 1 roku pozbawienia wolności oraz po 100 stawek dziennych grzywny, przy określeniu wysokości każdej z nich na kwotę 20 złotych. Tym samym wymierzona w zaskarżonym wyroku kara łączna de facto oznaczała praktyczną bezkarność oskarżonego za ok. 97 procent popełnionych przestępstw. W tej sytuacji żądanie prokuratora o zaostrzenie kary łącznej pozbawienia wolności do rozmiaru przez niego postulowanego było uzasadnione.

Ad. zarzutu z punktu 5. – o uwzględnieniu apelacji prokuratora w części odnoszącej się do zarzutu rażącej łagodności kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej P. R. zadecydowały zbliżone względy, jak omówione w punkcie powyżej. Także i w tym przypadku uwzględnić należało, iż stosowanie kary łącznej nie powinno prowadzić do praktycznej bezkarności sprawcy za tak wiele popełnionych przez niego przestępstw, albowiem nie zachodziły ku temu żadne szczególne, wyjątkowe okoliczności z punktu widzenia celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także z uwagi na potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Co prawda P. R. nie był uprzednio karany, a po ujawnieniu popełnionych przez niego przestępstw nie dopuścił się kolejnych, tym niemniej przypomnieć należy, iż zaskarżonym wyrokiem skazano go aż za 34 przestępstwa kradzieży z włamaniem, a za każde z nich wymierzano kary jednostkowe po 1 roku pozbawienia wolności. Mając to na uwadze, wzgląd na społeczne oddziaływanie kary nakazuje uznać, że kara łączna orzeczona w rozmiarze zaledwie 2 lat z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest karą rażąco nieadekwatną ( łagodną ) do skali i charakteru jego przestępczej działalności, obejmującej popełnienie tak dużej ilości przestępstw o tak dużym ciężarze stopnia społecznej szkodliwości.

Ad. zarzutu z punktu 3. – sąd odwoławczy podzielił pogląd prokuratora, iż ustalenia odnoszące się do czynów zarzuconych N. B. były następstwem wadliwej, nie odpowiadającej kryteriom, o jakich mowa w art. 7 kpk, oceny dowodów. W odniesieniu do tej oskarżonej sprawa miała charakter poszlakowy, albowiem nie występował tego rodzaju dowód, który wskazywałby bezpośrednio na to, że dopuściła się ona któregokolwiek z zarzuconych jej czynów. Sąd I instancji uznał, iż poszlaka w postaci logowania się użytkowanego przez nią telefonu w pobliżu miejsc popełnienia zarzucanych jej przestępstw oraz w czasie zbliżonym do tego, kiedy do nich dochodziło, nie jest dostateczną podstawą do wnioskowania, iż także ona się tam wówczas znajdowała, a nawet gdyby hipotetycznie to założyć, to i tak zdaniem tego sądu nie można byłoby przyjąć, iż faktycznie przedsiębrała wtedy zachowania pozwalające na zakwalifikowanie ich jako jednej z form przestępczego współdziałania z P. Ł.. Sąd odwoławczy rozumowania tego nie podzielił, albowiem powołując się na dane teleinformacyjne pozyskane w niniejszej sprawie w trybie art. 20c ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji oraz uwzględniając tzw. modus operandi popełnianych przez P. Ł. przestępstw, jaki wyłaniał się z wyjaśnień jego oraz P. R., prokurator argumentację powyższą w swoim środku odwoławczym skutecznie zakwestionował. W pierwszej kolejności zasadnie zwracał uwagę na to, iż telefon komórkowy jest przedmiotem użytku osobistego, z którym jego właściciel z reguły się nie rozstaje. Oczywiście i od tej reguły są odstępstwa, zwłaszcza w odniesieniu do osób pozostających ze sobą – tak jak N. B. i P. Ł. – w bliskich związkach. W grę zatem wchodziła wiec potrzeba rozważenia wersji, czy w czasie popełnienia tych przestępstw, których popełnienie prokurator zarzucił N. B. i P. Ł. w formie współsprawstwa, przywoływane wyżej logowanie się jej telefonu nie wynikało z faktu użyczania go partnerowi. Wersję tą należało jednak wykluczyć, albowiem w tym samym lub zbliżonym czasie, do tych samych przekaźników, ulokowanych w pobliżu miejsc kradzieży, logowały się również telefony użytkowane przez oskarżonego. Mało tego, pomiędzy ich telefonami nawiązywane były wówczas połączenia. Z tego faktu prokurator słusznie wyprowadzał wniosek, iż w czasie, w którym dochodziło do zarzuconych im wspólnie kradzieży, oboje oskarżeni przebywali w pobliżu miejsc popełnienia tych przestępstw. W dalszej kolejności prokurator zasadnie zauważał, iż obecność N. B. w pobliżu tych miejsc nie pozostawała bez związku z przypisanymi P. Ł. czynami. Trafnym jest przywoływanie przez niego odpowiednich fragmentów wyjaśnień P. Ł. oraz P. R. odnoszących się do czynów im zarzucanych. Z wyjaśnień tych wyłaniał się bowiem tzw. modus operandi popełnianych przez P. Ł. przestępstw. W jego przebiegu, w ramach uzgodnionego uprzednio podziału ról, P. Ł. dokonywał włamań do domów oraz dokonywał zaboru rozmaitych przedmiotów z ich wnętrz, zaś towarzyszący mu współsprawca podwoził go samochodem w pobliże wytypowanego do kradzieży domu, a następnie w umówionym miejscu na niego oczekiwał i odbierał. W tym też celu P. Ł. oraz osoba z nim współdziałająca kontaktowali się wtedy ze sobą telefonicznie. Prokurator zasadnie zauważa, że w czasie, gdy dochodziło do przestępstw, które w ramach współsprawstwa zarzucono P. Ł. i N. B., w pobliżu miejsc tych przestępstw nie logowały się aparaty telefoniczne pozostałych współoskarżonych, tj. P. R. i A. P.. Z tego należało wyprowadzić wniosek, że w tych przypadkach ich miejsce zajmowała N. B.. Z taką jej rolą wiązać należy połączenia telefoniczne, jakie w czasie poszczególnych kradzieży nawiązywane były pomiędzy jej telefonem, a telefonem P. Ł.. Słusznie też prokurator podnosi, iż tak uzgodniony podział ról między nimi pozwala na zakwalifikowanie go jako formy współdziałania współsprawczego. Jego istotą jest wszak oparte na porozumieniu współdziałanie dwóch lub więcej osób, z których każda obejmuje swoim zamiarem realizację całości znamion czynu zabronionego. Pozwala to przypisać każdej z tych osób także to zachowanie, które w granicach porozumienia przedsięwzięły inne osoby współdziałające. Innymi słowy, sprawca ponosi odpowiedzialność nie tylko własne zachowanie, lecz obciążają go także następstwa działania pozostałych współsprawców, jeśli w ramach porozumienia je akceptował. Dla przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, by każda osoba działająca w porozumieniu osobiście realizowała wszystkie znamiona czynu zabronionego, czy choćby tylko część tych znamion, zwłaszcza tzw. czynność czasownikową. Wystarczy, że działa ona w ramach uzgodnionego podziału ról, co najmniej ułatwiając bezpośredniemu sprawcy realizację wspólnie zamierzonego celu, zaś wykonane przez niego czynności stanowią istotny wkład w przestępcze przedsięwzięcie, z którym sprawca się utożsamia i które uważa za własne. Trafnie zaś prokurator zauważa, że rolą oskarżonej było dowożenie P. Ł. na miejsce kradzieży, a następnie oczekiwanie na niego i odwiezienie z dala od miejsca przestępstwa. Oskarżeni pozostawali w związku konkubenckim, wobec czego uprawnionym jest wniosek, iż z owoców przestępczego procederu korzystali wspólnie. Nie tyle wiec oskarżona pomagała w realizacji cudzego przedsięwzięcia, co utożsamiała się z nim i traktował je jako własne. Mając na uwadze omówioną wyżej konstrukcję współsprawstwa stwierdzić zatem należało, iż ponosić winna odpowiedzialność także za zachowania P. Ł., które podejmowane były w ramach łączącego ich porozumienia.

Wniosek

wnioski prokuratora o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez podwyższenie kar łącznych pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonym P. R. oraz P. Ł.

wniosek prokuratora o uchylenie zaskarżonego wyroku w części odnoszącej się do czynów, od których uniewinniona została oskarżona N. B. i przekazanie jej sprawy do ponownego rozpoznania.

wnioski obrońcy oskarżonego P. Ł. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie kar jednostkowych i łącznych pozbawienia wolności oraz grzywny

☒ zasadne

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

omówiono powyżej

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

podwyższenie kar łącznych pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonym P. R. oraz P. Ł.

Zwięźle o powodach zmiany

omówiono powyżej

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zasadną okazała się apelacja wniesiona na niekorzyść oskarżonej N. B. w zakresie wszystkich czynów, od popełnienia których została uniewinniona. Mając zaś na uwadze zakaz wynikający z art. 454 § 1 kpk, sąd odwoławczy nie mógł skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji. W tym więc zakresie zaskarżony wyrok został uchylony, a sprawa przekazana sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

- ponowienie postępowania dowodowego w odniesieniu do czynów, od których uniewinniona została N. B., przy czym w zakresie dowodów ( w pierwszej kolejności chodzi o zeznania pokrzywdzonych ), które nie miały wpływu na uchylenie wyroku, należy poprzestać na ich ujawnieniu stosownie do treści art. 442 § 2 kpk;

- uwzględnienie opisanych wyżej zasad dopuszczających przypisanie działania w warunkach współsprawstwa;

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt IV

wobec uwzględnienia apelacji wniesionych na niekorzyść oskarżonych P. R. oraz P. Ł., mając na uwadze treść art. 635 kpk, oskarżeni ci zostali obciążeni kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS