Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 584/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 16 lipca 2024 roku w sprawie II K 925/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

a. w zakresie czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku:

- zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego tj, art. 2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, 7 kpk, art. 92 kpk, art.410 kpk, art. 424 § 1 pkt 1 kpk mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia poprzez dokonanie dowolnej i wybiórczej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego, jak również zeznań świadków (w szczególności pominiecie zeznań D. T., T. T. oraz A. T.), uwzględnienie jedynie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, jak również poprzez sumaryczne powołanie dowodów bez wskazania które dowody oraz fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione i w jakim zakresie się na nich oparł;

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegał na ustaleniu sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku;

B. w zakresie czynu przypisanego w punkcie 2 wyroku:

- naruszenia przepisów prawa procesowego tj, art. 2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, 7 kpk,, art. 92 kpk, art.410 kpk, art. 424 § 1 pkt 1 kpk mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia poprzez dokonanie dowolnej i wybiórczej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego, jak również zeznań świadków (w szczególności pominiecie zeznań R. T. oraz A. K. (1)), oparcie ustaleń wyłącznie na dowodach obciążających oskarżonego z pominięciem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, które spowodowały wątpliwości, które w myśl zasady in dubio pro reo winny skutkować uniewinnieniem oskarżonego,

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegał na ustaleniu sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszym rzędzie należy wskazać, iż sąd I instancji przeprowadził prawidłowo i wnikliwie postępowanie dowodowe, a na jego podstawie sformułował logiczne i trafne wnioski, mieszczące się w granicach swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 kpk, uwzględniając zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Wobec powyższego, sąd okręgowy w pełni aprobuje poczynione przez sąd rejonowy ustalenia faktyczne i rozważania prawne. Wobec także tego, iż błędne zdaniem oskarżonego ustalenia miały wynikać z obrazy wymienionych przepisów postepowania karnego, oba zarzuty zostaną omówione łącznie.

Sąd okręgowy uznał, iż podniesiony w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest bezpodstawny. W uzasadnieniu pisemnym, Sąd Rejonowy poddał wszechstronnej analizie logicznej zebrane dowody, w sposób w pełni przekonujący oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego przedstawiając na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje przekonanie o wiarygodności tych dowodów, które włączył do faktycznej podstawy wyroku, zaś wnioski ocenne wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego zgodnie z dyrektywami prawdy i bezstronności, a tym samym nie wykraczają one poza granice ocen zakreślonych ustawą. W treści uzasadnienia sąd I instancji odniósł się do całokształtu materiału dowodowego, szczegółowo omawiając poszczególne dowody.

W zakresie czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku, zdaniem sądu okręgowego sąd rejonowy nie dopuścił się podnoszonych w apelacji uchybień, a dokonana przez ten sąd ocena materiału dowodowego jest prawidłowa. Sąd I instancji szczegółowo wskazał, którym dowodom dał wiarę, a którym waloru wiarygodności odmówił i z jakich powodów. Poczynione przez sąd pierwszej instancji, w oparciu o właściwie zebrany i oceniony materiał dowodowy, ustalenia faktyczne uznać należy za trafne, zgodne ze zgromadzonymi i ujawnionymi w toku rozprawy dowodami, które tenże sąd ocenił w sposób pozostający pod ochroną art. 4 kpk, 5 § 2 kpk oraz art. 7 kpk. Sąd rejonowy nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie sąd swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego w sposób przekonujący umotywował w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd okręgowy w pełni zgadza się z rozważaniami Sądu I instancji dotyczącymi oceny zebranych w sprawie dowodów. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku w pełni odpowiadają dyrektywom określonym treścią art. 424 §1 kpk.

Apelacja zdaniem sądu okręgowego ma charakter czysto polemiczny i nie zawiera argumentów które mogłyby wpłynąć na zmianę wyroku.

Wersja oskarżonego stanowi nieudolną próbę obrony. Oskarżony w żaden logiczny sposób nie był w stanie wyjaśnić, dlaczego dwóch przypadkowych mężczyzn miało dokonać zaboru jego kluczyków, po tym jak (...) utknął już na poboczu. Również żadnego logicznego wytłumaczenia oskarżony nie przedstawił dla faktu, dlaczego mężczyźni ci następnie mieliby się udać w nieznanym kierunku zbierając ze sobą kluczyki bez wiedzy oskarżonego. Także prezentowana wersja, że samochodem kierował potencjalny kupiec, podczas jazdy próbnej, który następnie z nieznanych powodów oddalił się z miejsca zdarzenia, sama w sobie jest co najmniej dziwna. Podkreślić należy, że oskarżony nie był w stanie podać jakichkolwiek danych, które umożliwiałyby identyfikację potencjalnych kupców. Więcej nie wskazał namiaru na „kolegę”, który miał w jego imieniu wystawić ogłoszenie sprzedaży (...) na portalu (...), ani nawet nie starał się w jakikolwiek sposób uzyskać danych oferty (wydrukowanie, przedstawienia jako dowód wspierający linię obrony).

Oskarżony wyjaśnił nadto, że na umówione spotkanie w przedmiocie oferty sprzedaży samochodu przyjechało dwóch mężczyzn. Jeden z nich udał się z oskarżonym na jazdę próbną, drugi pozostał na posesji. Tyle tylko, że wersja ta nie znajduje potwierdzenia w zeznaniach matki oskarżonego, która stanowczo zeznał, że jak dotarła na posesję nikogo na jej terenie nie widziała, ani też w okolicy, a wskazać należy, że była przekonana, że samochodem odjechał jej syn ( zeznania z postępowania przygotowawczego).

Wersji prezentowanej przez oskarżonego stanowczo przeczą zeznania świadka D. K., którym słusznie sąd meriti dał wiarę. Podkreślić należy, że świadek ten jest sąsiadem oskarżonego, jego kuzynem ciotecznym. Zamieszkuje na posesji oddalonej 200 metrów od domu oskarżonego. W sprawie brak jest jakiegokolwiek przekonywującego dowodu na to ( oprócz spekulacji oskarżonego oraz zeznań jego matki, które pojawiły się dopiero na etapie postępowania sądowego, kiedy świadek przedstawił niekorzystną dla oskarżonego wersję), aby D. K. był w jakikolwiek sposób skonfliktowany z oskarżonym, tak, aby celowo prezentował obciążającą dla oskarżonego i nieprawdziwą wersję przebiegu zdarzenia. Świadek ten, na każdym z etapów postępowania konsekwentnie i spójnie utrzymywał, że wsiadł do samochodu kierowanego przez oskarżonego, który po ujechaniu jakiś 200 metrów samochód osiadł w grząskim poboczu, natomiast kluczyki zabrało oskarżonemu dwóch mężczyzn.

Świadek D. T. zeznał, że na miejscu zdarzenia nie widział żadnych mężczyzn wskazanych przez oskarżonego, jako potencjalnych kierujących pojazdem ( poza robotnikami drogowymi ), natomiast jak wynika z jego zeznań oskarżony był zdenerwowany i utrudniony był z nim kontakt werbalny. Wbrew twierdzeniom apelanta świadek ten nie zeznał, aby kierującym pojazdem był jeden z potencjalnych klientów zainteresowanych jako kupnem.

Zeznania ww. świadków korespondują z zeznaniami postronnego świadka S. M. -właśnie jednego z wspomnianych w depozycjach D. T. i D. K. uczestników robót drogowych. Świadek ten jest osobą obcą, która całkowicie przypadkowo znalazła się na miejscu zdarzenia, nie jest zainteresowany sprzyjaniem wersji niekorzystnej dla oskarżonego. Był on świadkiem, jak oskarżony siedzi w pojeździe na miejscu kierującego, odebrał mu kluczyki, bo jak twierdzi oskarżony był nietrzeźwy: jego chód był chwiejny a, mowa bełkotliwa. Choć nie było prowadzone postępowanie w tym kierunku, to na okoliczność takiego zachowania oskarżonego wskazują pośrednio zeznania D. T..

Słusznie sąd meriti nie dał wiary zeznaniom matki oskarżonego, która w nieudolny sposób starała się wycofać ze złożonych w toku postępowania przygotowawczego depozycji gdzie była przekonana, że samochodem mógł kierować jej syn. W miarę rozwoju postępowania i nagromadzania się dowodów mających wydźwięk obciążający dla oskarżonego (przede wszystkim zeznania świadka D. K.), świadek ta jako matka, mogła zacząć sobie zdawać sprawę z nieuchronnych negatywnych konsekwencji dla jej syna, toteż podjęła próbę jego obrony. Te same uwagi mogą dotyczyć negowania od samego początku okoliczności zaboru czterech kół samochodowych, o czym poniżej.

Z zeznań natomiast świadka T. T., wbrew twierdzeniom apelanta nie wynika, aby zaprzeczał okoliczności kierowania przez oskarżonego pojazdem. Wręcz przeciwnie z jego depozycji wynika, że nie jest pewien, czy miało dojść do jazdy próbnej, a nawet w toku postępowania sadowego nie pamiętał, czy na miejscu zdarzenia obecny był oskarżony.

Odnosząc się natomiast do zeznań A. T. – to nie była ona naocznym świadkiem zdarzenia. Wiedzę o tym, kto miał prowadzić pojazd posiada tylko od oskarżonego i w ocenie sądu odwoławczego jest to wersja bezrefleksyjnie przyjęta przez świadka.

W ocenie sadu odwoławczego prawidłowo ocenione we wzajemnym powiązaniu osobowe źródła dowodowe w połączeniu z dowodami nieosobowymi pozwoliły sądowi meriti na wysnucie prawidłowych wniosków o sprawstwie oskarżonego czynu zarzuconego mu w pkt I aktu oskarżenia (a przypisanego w punkcie 1 wyroku).

W zakresie czynu przypisanego w punkcie 2 wyroku: świadek D. K. rozpoznał na nagraniu z monitoringu oskarżonego, po jego charakterystycznym stroju. Także R. T., który był naocznym świadkiem, jak mężczyzna przenosił na przystanek koła od samochodu, po okazaniu nagrania z monitoringu wskazał na osobę oskarżonego. Świadek ten po okazaniu był absolutnie pewien, że oskarżony jest sprawcą omawianej kradzieży. Świadkowie wówczas spójnie wskazali, gdzie zaparkowany był samochód, opisali jego wygląd, jak też spójnie opisali wygląd widzianego mężczyzny (postura, charakterystyczny strój), który dokonał zaboru kół samochodowych (odchodząc z nimi od auta).

Bez znaczenia jest natomiast, że świadek R. T. w toku postępowania sądowego zeznał już, że nie rozpoznał oskarżonego, bo przecież jednocześnie – po odczytaniu - podtrzymał swoją wersję dotyczącą charakterystycznego stroju oskarżonego. Także oskarżony nie zaprzeczał, że tokowy strój posiada, utrzymywał jedynie, że czapka była koloru szarego. Na charakterystyczny strój widzianego mężczyzny wskazała również świadek A. K. (1).

Świadek A. T. natomiast swoje przekonanie o tym, że oskarżony nie może być sprawcą kradzieży oparła – jak można wywodzić - jedynie na założeniu, że w jej ocenie „nie jest on złodziejem”. Świadek podniosła także, że fizyczną niemożliwością jest odkręcenie czterech kół. W ocenie sądu odwoławczego nie jest to czynność, aż tak niemożliwa, zwłaszcza, jak weźmie się pod uwagę zeznania R. T., który widział jak osoba „przetacza” jedno koło do przystanku. Można sobie wyobrazić sytuację, że sprawca kradzieży po kolei przetaczał wszystkie koła. Nadto oskarżony jest mechanikiem samochodowym, toteż posiada stosowne umiejętności i dostęp do fachowego sprzętu.

W tym także miejscu sąd odwoławczy pragnie zauważyć jeszcze jedną możliwość: otóż uszkodzenie spornego pojazdu nastąpiło w godzinach porannych. Po powzięciu decyzji o usterce pokrzywdzona (pracodawczyni) wysłała na miejsce drugi samochód z pracownikami, by ci po pierwsze: przepakowali towar z uszkodzonego samochodu do kolejnego (jak można domyślać się też typu (...)), a po drugie zabrali kierowcę z uszkodzonego busa. Świadek A. K. zeznawała przecież o widoku dwóch busów stojących koło siebie (a więc możliwe że obserwowała włąśnie moment pojawienia się drugiego z pojazdów firmy pokrzywdzonej i jakiegoś jej pracownika w roboczym ubraniu) i to wówczas miała widzieć „przy kołach: jakiegoś mężczyznę w roboczym ubraniu, którym nie był na pewno oskarżony. Dopiero kiedy wracała ta sama drogą po – jak sama określiła – około 2 godzinach lub więcej – na drodze stał jeden bus już bez kół.

Słusznie więc sąd meriti nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego negującym tu swoje sprawstwo. Oskarżony zasłaniał się niepamięcią, obejmującą w zasadzie cały dzień. Twierdził, że znajdował się pod znacznym wpływem alkoholu i w zasadzie nic nie pamięta. Przede wszystkim wersji oskarżonego nie potwierdził świadek D. K., który wówczas towarzyszył oskarżonemu (obu mężczyzn widać na nagraniu), a w sprawie brak jest dowodów na to, aby świadek celowo obciążał oskarżonego.

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 września 2013 roku (sygn. akt II KK 223/13) wskazał, iż „reguła z art. 5 § 2 kpk nie może być wykorzystywana do uproszczonego traktowania wszelkich wątpliwości zachodzących w procesie. Zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega bynajmniej na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z wyjaśnień i zeznań o niejednakowej treści. Nie jest więc sprzeczny z tą zasadą wybór wersji mniej korzystnej, oczywiście znajdującej oparcie w dowodach, jeżeli w przeciwieństwie do korzystniejszej, właśnie one pasują do obrazu zdarzenia jako logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym dopełnienie, gdy pozostałe elementy zdarzenia nie są w ogóle kwestionowane” (opubl. na stronie internetowej Sądu Najwyższego – sn.pl), w tym samym postanowieniu Sąd Najwyższy wskazał ponadto, że „w sytuacji, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo”.

Z całą mocą należy podkreślić, że dla oceny zasadności zarzutu obrońcy, co do naruszenia zasady wyrażonej w art. 5 § 2 kpk, nie mają znaczenia podnoszone w apelacji wątpliwości strony postępowania, co do ustaleń poczynionych w sprawie. Bez znaczenia pozostają odmienne od sądu zapatrywania strony procesowej na daną okoliczność Analiza pisemnych motywów skarżonego rozstrzygnięcia wskazuje zaś, iż sąd pierwszej instancji żadnych – a tym bardziej niedających się usunąć – wątpliwości nie powziął i – z analizy zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż – powziąć nie powinien. W świetle powyższych rozważań, w tym wobec stwierdzenia przez sąd odwoławczy, iż ocena dowodów w niniejszej sprawie została dokonana przez sąd meriti w sposób prawidłowy, zgodny z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, nie może być mowy o naruszeniu wyrażonej w art. 5 § 2 kpk zasady in dubio pro reo.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzuconych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kompleksowy i prawidłowo oceniony przez sąd meriti materiał dowodowy pozwolił na uznanie oskarżonego za winnego zarzuconych mu czynów.

3.2.

- zarzut rażącej niewspółmierności kary pobawienia wolności wymierzonej za czyn przypisany w pkt 1 w sensie jej surowości podczas, gdy ocena wszystkich okoliczności sprawy oraz właściwości oskarżonego, fakt współpracy z organami ścigania, wzgląd na prewencję ogólna i indywidualną uzasadniała wymierzenie kary w niższym wymiarze;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodzić należy się z sądem rejonowym, że prognoza kryminologiczna w stosunku do oskarżonego jest zdecydowanie negatywna. Oskarżony był już wcześniej kilkukrotnie karany, w tym za występki z art. 244 kk. Rzuca się w oczy nagminność z jaką oskarżony nie przestrzega porządku prawnego w zakresie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, ostentacyjnie ignorując kolejne wyroki skazujące. Zgodnie z dyrektywami wymiaru kary wymienionymi w art. 53 kk, orzekając karę bezwzględnego pozbawienia wolności sąd miał na uwadze m.in. właśnie sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa. Analiza dotychczasowej karalności oskarżonego dowodzi, że niniejsze przestępstwo nie jest jednorazowym wybrykiem, lecz rozmyślnym lekceważeniem porządku prawnego.

Pomimo stosunkowo młodego wieku oskarżony był już kilkukrotnie karany, w tym za przestępstwo tego samego rodzaju, co rodzi uzasadnione obawy, że bez prawidłowo przeprowadzonej resocjalizacji na tym etapie jego życia, dalsze pobłażanie zaowocuje kolejnymi konfliktami z prawem. Jak widać, dotychczasowe kary nie przyniosły skutku i nie odwiodły oskarżonego od popełniania kolejnych przestępstw, a wręcz utwierdziły go w przekonaniu, że złamanie prawa nie wiąże się z odczuwalnymi negatywnymi konsekwencjami. Sąd nie ma więc wątpliwości, że cele kary mogą zostać spełnione jedynie w warunkach penitencjarnych.

Nie sposób również uznać, że orzeczona kara jest zbyt surowa. Występek z art. 244 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności do 5 lat, a w przypadku oskarżonego został on dodatkowo popełniony w warunkach powrotu do przestępstwa. Niewątpliwie więc Sąd I instancji wymierzył karę bliżej dolnej granicy, pomimo że kara ta realnie mogła być znacznie wyższa, zważywszy iż oskarżony po raz kolejny popełnił takie samo przestępstwo. W ocenie sądu okręgowego kara ta jest więc bardzo łagodna.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wymierzenie oskarżonemu kary sześciu miesięcy pozbawienia wolności ewentualnie wobec zarzutu rażącej surowości kary uchylenie w tej części zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kara została wymierzona przy dolnej granicy ustawowego zagrożenia i w ocenie sadu odwoławczego z uwagi na wielokrotną karalność oskarżonego, jego postawę, sposób życia po popełnieniu przestępstw, właściwości i warunki osobiste nie nosi cech rażącej surowości. Postawa oskarżonego nagminnie wchodzącego w konflikt z prawem musi zostać napiętnowana, także w ramach osiągnięcia celów kary oraz prewencji generalnej.

3.3.

- zarzut rażącej niewspółmierności kary pobawienia wolności wymierzonej za czyn przypisany w pkt 2 w sensie jej surowości podczas, gdy ocena wszystkich okoliczności sprawy oraz właściwości oskarżonego, fakt współpracy z organami ścigania, wzgląd na prewencję ogólna i indywidualną uzasadniała wymierzenie kary w niższym wymiarze;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kara została wymierzona przy dolnej granicy ustawowego zagrożenia i w ocenie sadu odwoławczego z uwagi na wielokrotną karalność oskarżonego, jego postawę, sposób życia po popełnieniu przestępstw, właściwości i warunki osobiste nie nosi cech rażącej surowości. Postawa oskarżonego nagminnie wchodzącego w konflikt z prawem musi zostać napiętnowana, także w ramach osiągnięcia celów kary oraz prewencji generalnej.

Oskarżony dokonał zaboru kół z niskich pobudek, w celu osiągniecia szybkiego zysku, uczynił to bezrefleksyjnie i finalnie nie poczuwał się do odpowiedzialności za ten czyn.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności ewentualnie wobec zarzutu rażącej surowości kary uchylenie w tej części zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- kara nie nosi rażących cech niewspółmierności w sensie jej surowości;

3.4.

o obniżenie wymiaru kary łącznej;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wymiar kary łącznej orzeczonej na zasadzie asperacji także nie razi surowością. Słusznie miał na uwadze sąd meriti, że przestępstwa jednostkowe są różnorodzajowe, ale łączy je stosunkowo bliski odstęp czasowy. W kontekście osiągnięcia celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku oskarżonego, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, uwzględnić na niekorzyść należało, iż zaskarżony wyrok łączny jest pochodną popełnienia różnorodzajowych przestępstw o dużym ciężarze gatunkowym, realizowanych na bliskim odstępie czasu. Uwzględniwszy powyższe uprawnionym jest wniosek, iż oskarżony jest osobą, wobec której zarówno względy zapobiegawcze, jak i wychowawcze przemawiają za wymierzeniem kary łącznej zasadniczo surowszej, aniżeli postulowana przez skarżącego.

Sąd rejonowy właściwie ustalił stopień zawinienia oskarżonego i wymierzył mu karę adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, według swojego uznania i w granicach przewidzianych przez ustawę. W pisemnych motywach uzasadnienia zaskarżonego wyroku uwzględnił całokształt okoliczności mający wpływ na wymiar kary, biorąc pod uwagę wszystkie dyrektywy jej orzekania. Kara wymierzona oskarżonemu zatem w sposób należyty spełnia swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, wypełniając wymogi prewencji ogólnej i w zakresie społecznego oddziaływania.

Wniosek

o uchylenie orzeczenia o karze łącznej i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w wymiarze 7 miesięcy pozbawienia wolności;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- kara łączna nie nosi rażących cech niewspółmierności w sensie jej surowości;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok i wszystkie rozstrzygnięcia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

wskazano powyżej

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2, 3

1. Biorąc pod uwagę nakład pracy obrońcy oskarżonego na etapie odwoławczym sprowadzający się do formalno – prawnej reprezentacji uzasadnione jest przyznanie adwokatowi wynagrodzenia w podstawowej stawce (840 złote), powiększonej o podatek VAT (193,20 złote), co łącznie daje kwotę 1033,20 złotych oraz kwotę 115 zł. tytułem udokumentowanych kosztów dojazdu (Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 14 maja 2024 r. (Dz.U. z 2024 r. poz. 763).

2. Z uwagi na sytuację bytową oskarżonego ( pozbawienie wolności ) sąd obciążył oskarżonego jedynie częścią wydatków w sprawie tj. do wysokości 500 zł. uznając, że poniesienie całości kosztów sądowych stanowiłoby dla oskarżonego zbyt dużą uciążliwość.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina, kara

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana