Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 570/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 5 lipca 2023 roku sygn. akt II K 389/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na uznaniu, że brak jest jednoznacznych dowodów potwierdzających sprawstwo oskarżonego w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego A. T. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowe ustalenie stanu faktycznego prowadzą do odmiennego wniosku,

zarzut obrazy przepisów postępowania tj.:

- art. 201 k.p.k., który miał wpływ na treść zapadłego orzeczenia poprzez oparcie się na opinii biegłego z zakresu toksykologii sądowo - lekarskiej, powołanego przed sądem, która nie jest pełna i jasna, w sytuacji gdy w sprawie znajdują się dwie opinie biegłych, różniące się wnioskami,

- art. 9 § 1 k.p.k. poprzez zrezygnowanie przez sąd z przeprowadzenia innych dowodów, w szczególności uzyskania nagrania zgłoszenia interwencji przez K. T., co spowodowało że sąd nie przeprowadził ważnego dowodu w sprawie i w konsekwencji nie wyjaśnił istotnej okoliczności sprawy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasadnie wskazał skarżący prokurator na nieprawidłowości sądu pierwszej instancji w zakresie ustaleń co do braku jednoznacznych dowodów potwierdzających sprawstwo oskarżonego A. T. (1) w zakresie popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, polegającego na prowadzeniu w dniu 18 maja 2022 roku w ruchu lądowym pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Kontrola instancyjna ujawniła obrazę art. 7 k.p.k. w odniesieniu do wartościowania zgromadzonych w sprawie dowodów. Argumentacja sądu orzekającego nie została bowiem oparta na ocenie wszystkich dowodów, w ich wzajemnym powiązaniu, a jako pozbawiona rzeczowości i logiki, a tym samym ze wszech miar nieprzekonująca, nie mogła zasługiwać na aprobatę sądu odwoławczego.

Przede wszystkim stwierdzić należy, że wyjaśnienia oskarżonego A. T. (1) kwestionujące kierowanie przez niego pojazdem po uprzednim spożyciu alkoholu, zostały ocenione przez sąd rejonowy jednostronnie i dowolnie jako wiarygodne, podczas gdy w świetle zasad logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego na takowy atrybut nie zasługiwały. Zważyć trzeba, iż ten ostatni jakkolwiek w toku całego toczącego się procesu negował swoje sprawstwo, to na etapie postępowania przygotowawczego odmawiał składania wyjaśnień i dopiero na forum sądu pierwszej instancji w dniu 30 stycznia 2023 roku złożył szczegółowe relacje procesowe, podając po raz pierwszy istotne z punktu widzenia stawianego mu zarzutu, okoliczności dotyczące spożycia alkoholu i umiejscowił je w czasie dopiero po zakończeniu jazdy samochodem i po zaparkowaniu tegoż na posesji. Pomimo dysponowania odpowiednio długim czasem na etapie dochodzenia i przygotowania do rozprawy, posiadania wiedzy o postawionym zarzucie już od 19 maja 2022 roku oraz korzystania z pomocy prawnej profesjonalnego obrońcy od 26 maja 2022 roku, oskarżony do czasu rozprawy przemilczał okoliczność, która z punktu widzenia jego sytuacji procesowej miała niebagatelne znaczenie dla odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn. Tak więc poza negacją sprawstwa unikał on podawania jakichkolwiek okoliczności dotyczących tego czynu. O ile milczenie oskarżonego nie jest żadnym dowodem o tyle może ono mieć wpływ na ukształtowanie sędziowskiej oceny co do wiarygodności dowodów lub poszlak już istniejących w sprawie. Procedurze karnej - rzecz jasna - nie są znane instytucje wywołujące dla strony negatywne konsekwencje w związku z uchylaniem się przez nią od przeprowadzenia dowodu ( np. art. 230 i 233 § 3 kodeksu postępowania cywilnego ), ale powyższe nie oznacza jeszcze, że taka a nie inna postawa procesowa może być wyeliminowana z procesu myślowego polegającego na ocenie istniejących dowodów. Prawo oskarżonego do milczenia jest powszechnie akceptowalną we współczesnych systemach prawnych regułą ustanowioną ze względów humanitarnych, ale nie może być ono równoznaczne ze stwierdzeniem, że realizacja tego prawa uniemożliwia sędziemu dokonanie wewnętrznej oceny przyczyn określonej postawy procesowej podsądnego w kontekście wszystkich zgromadzonych dowodów ( por. wyrok Sadu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 grudnia 2011 roku sygn. II AKa 238/11 ). Zatem oskarżony ma prawo do odmowy wyjaśnień i nie przedstawienia okoliczności sprawy. Stosując taki sposób obrony może jednak też pozbawić się dowodu dla siebie korzystnego. Zatem A. T. (1) odmawiając składania wyjaśnień w dochodzeniu nie dostarczył w ten sposób materiału pozwalającego na pozytywną weryfikację jego późniejszych twierdzeń o prowadzeniu samochodu z zachowaniem podstawowej zasady ruchu drogowego obowiązującej kierującego - zasady trzeźwości. Nie składając wyjaśnień zaryzykował, że nie będzie przeciwwagi dla dowodów go obciążających. Sąd odwoławczy uznaje, że nie da się logicznie wytłumaczyć milczenia osoby, która mając stawiany zarzut kierowania pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości, nie odpiera tegoż poprzez podawanie okoliczności mu przeczących, zwłaszcza w obliczu przeświadczenia o swojej trzeźwości, ze względu na spożycie alkoholu dopiero po zatrzymaniu auta na posesji. Każdy człowiek w takiej sytuacji ( będąc bezpodstawnie posądzany o zachowanie nie będące jego udziałem ) w naturalny sposób podejmuje się przedstawienia swoich racji ( okoliczności istotnych z jego punktu widzenia ), a nie ogranicza się jedynie do prostej negacji stawianego zarzutu. Pojawia się w tym miejscu retoryczne pytanie, dlaczego oskarżony postąpił właśnie w taki sposób dopiero w toku przewodu sądowego tj. wyartykułował okoliczności zaistniałe w dniu zdarzenia, choć znane mu były od daty jego zaistnienia i miały znaczenie z punktu widzenia postawionego zarzutu, a nadto z pomocy prawnej korzystał już od ośmiu miesięcy. Jedynym logicznym wytłumaczeniem takiej postawy procesowej oskarżonego w zaistniałej sytuacji jest przyjęcie, że zaprezentowana przed obliczem sądu merytorycznego wersja wydarzeń stanowi jego linię obrony, będącą próbą dostosowania prezentowanych w niej okoliczności do danych ujawnionych w protokole badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu z dnia 18 maja 2022 roku ( karta 3 ) i do treści opinii biegłej sądowej z zakresu toksykologii i chemii sądowej, wydanej na etapie dochodzenia( karta 35 - 38 ).

Rację ma także skarżący wywodząc, iż sąd pierwszej instancji wykroczył poza wyrażoną w art. 7 k.p.k. dyrektywę swobodnej oceny dowodów i dokonał dowolnej oceny zeznań świadka K. T. - żony oskarżonego, dając wiarę jej depozycjom składanym przed sądem pierwszej instancji, stanowiącym nieudolną próbę wycofania się z zeznań składanych na etapie postępowania przygotowawczego. Podczas tych ostatnich ww. stanowczo twierdziła, że mąż o godzinie 20:30 przyjechał samochodem z drogi publicznej na podwórko, po czym konkretyzowała że wjechał z drogi K - 12 i zatrzymał (...) przy garażu przodem do tej drogi. Jednocześnie w tych pierwotnych zeznaniach ww. podała, że oczekiwała na męża na dworze, wypatrując kiedy przyjedzie. Gdy wysiadł obserwowała jak szedł w jej kierunku i choć się nie zataczał, to jej zdaniem był pod wpływem alkoholu. Na rozprawie głównej potwierdziła jedynie, że widziała jak mąż wysiadł z samochodu, a zaprzeczyła aby widziała jak wjechał samochodem na posesję. Odmowa dania wiary zeznaniom K. T. z postępowania przygotowawczego z powodu jej silnego wzburzenia po awanturze domowej z mężem, nie znajduje logicznego uzasadnienia, jak słusznie wywiódł prokurator, zwłaszcza w obliczu złożenia tychże zeznań po upływie 2 godzin od awantury, kiedy jej emocje zdążyły opaść, a oskarżony został zatrzymany przez interweniujących na skutek jej zgłoszenia funkcjonariuszy policji ( które nastąpiło o godzinie 20:59 - protokół zatrzymania karta 10 ). Co istotne w sposób tożsamy świadek przedstawiła powyższe fakty przybyłym do miejsca jej zamieszkania policjantom E. B. i P. L., a wykonując połączenie na numer alarmowy 112 - Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Ł. i zgłaszając interwencję potwierdzała rozpytującemu ją mężczyźnie, fakt przyjazdu męża samochodem pod działaniem alkoholu ( zapis rozmowy z systemu powiadamiania ratunkowego karta 175 ).

Tak więc w kontekście zeznań świadka K. T., jak i wyjaśnień oskarżonego A. T. (2), nie może budzić wątpliwości fakt kierowania pojazdem przez tego ostatniego w dniu 18 maja 2022 roku na odcinku około 1 km, jaki dzielił jego nieruchomość od miejsca zamieszkania T. C., do którego udał się w celu zasięgnięcia informacji co do sposobu naprawy jednego ze swoich samochodów i który podczas przesłuchania w postepowaniu rozpoznawczym potwierdził odbycie tej wizyty przy użyciu (...). Dlatego niezrozumiałe wydają się zarzuty stawiane oskarżycielowi w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, odnoszące się do zaniechania ustaleń co do trasy jaką miał w dniu zdarzenia przejechać oskarżony w stanie nietrzeźwości.

Okolicznością wymagającą udowodnienia pozostaje zatem wyłącznie kwesta czasu w jakim oskarżony spożył alkohol wywołujący stan nietrzeźwości w rozumieniu art. 115 § 16 k.k., a zatem ustalenia czy fakt ten miał miejsce zanim wsiadł on za kierownicę swojego samochodu, czy też gdy zakończył podróżowanie tymże zatrzymując się i parkując na swojej nieruchomości. Dowodzenie zaś tej okoliczności możliwe jest zarówno poprzez dowody bezpośrednie, jak i pośrednie.

Zeznania świadka K. T. z etapu dochodzenia uprawniają do konstatacji, że oskarżony po wjechaniu na teren posesji, na której ona na niego czekała wypatrując powrotu męża do domu, wysiadł z samochodu i podążał w jej kierunku. W takim ujęciu faktologicznym oskarżony nie dysponowałby zatem po zatrzymaniu pojazdu odpowiednim czasem, pozwalającym na wypicie alkoholu, w podanej przez niego na rozprawie głównej, ilości 200 ml. Ponadto wersja oskarżonego o spożywaniu alkoholu po tym jak został uprzedzony przez żonę o jej zamiarze dzwonienia na policję, a następnie po dostrzeżeniu wykonywania przez nią połączenia telefonicznego i prowadzenia rozmowy z osobą przyjmującą zgłoszenie, jawi się jako mało wiarygodna w obliczu występowania po stronie oskarżonego świadomości mającej nastąpić wkrótce interwencji stróży porządku publicznego.

Sad pierwszej instancji przyznając wyjaśnieniom oskarżonego A. T. (2) walor wiarygodności odwołał się również do opinii toksykologicznej wydanej w toku postępowania rozpoznawczego w zakresie w jakim zostało w niej stwierdzone, że wyniki stężenia alkoholu w powietrzu wydychanym u skarżonego nie stoją w sprzeczności z jego wyjaśnieniami. Tymczasem ta korelacja nie może dziwić w sytuacji przedstawienia okoliczności przebiegu zdarzenia dopiero po ponad ośmiu miesiącach od jego zaistnienia, po zapoznaniu się z wynikami badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu z dnia 18 maja 2022 roku ( karta 3 ) i treścią opinii biegłej sądowej z zakresu toksykologii i chemii sądowej, wydanej na etapie dochodzenia ( karta 35 - 38 ).

Tymczasem opiniujący na etapie postępowania sądowego biegły w zakresie toksykologii sądowo - lekarskiej, zgodnie z zakreśloną przez sąd pierwszej instancji tezą dowodową, dokonał analizy dwóch podanych przez oskarżonego wersji dotyczących czasu i ilości spożytego przez niego alkoholu:

- jako pierwszą wynikającą z wyjaśnień złożonych na rozprawie głównej ( karta 68 odwrót - 69 )

- jako drugą wyłaniającą się z deklaracji złożonej do protokołu badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu ( karta 3).

Konkludując stwierdził, że wyjaśnienia wskazujące na spożycie 700 ml wódki o stężeniu 40 % ( 200 ml. żubrówki i 500 ml. soplicy ) po zaparkowaniu pojazdu na posesji, pozostają w zgodzie z wynikami stężenia alkoholu w powietrzu wydychanym u oskarżonego, podczas przeprowadzonych badań analizatorem wydechu.

Natomiast spożycie przez oskarżonego 200 ml wódki o stężeniu 40% i jednego piwa o pojemności 0.5 litra 6% około godziny 17:00 ( jak oświadczył do protokołu badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu z dnia 18 maja 2022 roku - karta 3 ) powinno dać maksymalne stężenie alkoholu na poziomie 0,6 mg/l, ale w praktyce to stężenie będzie o około 10 % niższe ze względu na deficyt alkoholu, czyli to maksymalne stężenie powinno oscylować około wartości 0,54 mg/l i powinno zostać osiągnięte po około 90 - 120 minutach od spożycia, czyli między godziną 18:30 a 19:00 ( co nie koreluje z wyjaśnieniami oskarżonego ).

Ta ostatnio rozważana wersja spożycia alkoholu podana przez A. T. (2) w czasie badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu z dnia 18 maja 2022 roku, potwierdzona jego własnoręcznym podpisem, jawi się - zdaniem sądu odwoławczego - jako najbardziej odpowiadająca prawdzie materialnej. Została wyartykułowana spontanicznie, w krótkim czasie po zaistnieniu zdarzenia i zasługuje na uznanie jej za wiarygodną..

Ponieważ zeznania świadka K. T. pozwalają na przyjęcie, że oskarżony kierował samochodem około godziny 20:30 ( pierwszą interwencję świadek zgłosiła o godzinie 20:32, po czym ją ponowiła o godzinie 20:37 ) a nie o godzinie 18:30 - 19:00, na którą zostało wyliczone maksymalne stężenie alkoholu przez opiniującego, to przy wyliczaniu stężenia alkoholu w chwili czynu należy uwzględnić wskazaną w opinii toksykologicznej średnią wartość współczynnika eliminacji alkoholu z organizmu na poziomie 0,1 - 0,2 mg/l w ciągu 3 godzin ( czyli na poziomie 0,1 mg/l w ciągu 1 godziny i 30 minut ), co doprowadzi do wyliczenia stężenia alkoholu na godzinę 20:30 około wartości 0,44 mg/l ( czyli 0,92 promila ). Jeśli oskarżony wypił kolejną porcję alkoholu o godzinie 20:30 ( 500 ml 40 % wódki soplica ) to po upływie 2 godzin - o godzinie 22:26 mógł osiągnąć poziom stwierdzony badaniem wydychanego powietrza - 1,21 mg/l ( czyli 2,54 promila ). Byłby to sposób wyliczeń stanu nietrzeźwości w chwili czynu najkorzystniejszy dla oskarżonego.

Oczywiście rozważeniu podlegać winna także kwestia dania wiary okoliczności nadpicia alkoholu przez oskarżonego po powrocie samochodem na posesję, którą sąd odwoławczy pozostawia sądowi pierwszej instancji w prowadzonym na nowo postępowaniu. W przypadku uznania takowej za pozbawioną racjonalnego wytłumaczenia do rozważenia pozostanie przyjęcie przebiegu zdarzenia wskazanego w akcie oskarżenia, z uwzględnieniem korekty polegającej na stwierdzeniu iż oskarżony prowadził samochód znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia 1,16 mg/l.

Nie jest natomiast zasadny podniesiony przez skarżącego zarzut obrazy przepisu art. 201 k.p.k. wynikający z uznania, że opinia biegłego z zakresu toksykologii sądowo - lekarskiej, powołanego przed sądem, nie jest pełna i jasna, a w sprawie znajdują się dwie opinie biegłych, którzy nie zostali skonfrontowani pomimo wyprowadzenia różnych wniosków.

Tymczasem opinia sporządzona na etapie postepowania rozpoznawczego odpowiada na wszystkie stawiane jej w tezie dowodowej pytania. Jest kompletna, przejrzysta i wewnętrznie spójna. Rozważa dwie wersje zdarzenia przedstawione przez oskarżonego i nie jest sprzeczna z opinią toksykologiczną wydaną w dochodzeniu. Ta ostatnia bowiem nie uwzględnia wyjaśnień oskarżonego, które złożone zostały dopiero po jej sporządzeniu. Obejmuje natomiast swym zakresem przeprowadzenie rachunku retrospektywnego w oparciu o wyniki badań wydychanego powietrza analizatorem wydechu, który na tamtym etapie postępowania był zabiegiem dopuszczalnym z racji nie podawania przez oskarżonego okoliczności spożycia alkoholu po zakończeniu jazdy samochodem. Dlatego zawiera odmienne wnioski stwierdzając na podstawie przeprowadzonego rachunku retrospektywnego, że ww. znajdował się o godzinie około 20:35 dnia18 maja 2022 roku w stanie nietrzeźwości o wartości stężenia alkoholu we krwi około 2,60 promila.

Wniosek

wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja w zakresie podniesionego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych okazała się zasadna, a wobec spełnienia przesłanek z art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 454 § 1 k.p.k. zasadny był również wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W przedmiotowej sprawie sąd odwoławczy ustalił, że oskarżony A. T. (2) dopuścił się występku polegającego na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości, a wobec wydania wyroku uniewinniającego, przy apelacji wniesionej na niekorzyść ww. jedynym możliwym w tej sytuacji procesowej rozstrzygnięciem było uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Opocznie do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

W przedmiotowej sprawie sąd odwoławczy ustalił, że oskarżony A. T. (1) dopuścił się występku polegającego na prowadzeniu w ruchu lądowym pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, a wobec wydania wyroku uniewinniającego, przy apelacji wniesionej na niekorzyść ww. jedynym możliwym w tej sytuacji procesowej rozstrzygnięciem było uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Opocznie do ponownego rozpoznania.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Rolą reguły ne peius z art. 454 § k.p.k. jest ograniczenie możliwości merytorycznego orzekania przez sąd odwoławczy, w celu właściwego zabezpieczenia prawa oskarżonego do obrony oraz konsekwentnego przeprowadzenia idei dwuinstancyjności postępowania przy orzekaniu na niekorzyść oskarżonego. Sąd odwoławczy ma bardzo niewielkie możliwości dokonania zmiany wyroku sądu pierwszej instancji, będącego niesłusznym wyrokiem uniewinniającym. W przedmiotowej sprawie sąd odwoławczy stwierdził podniesiony przez skarżącego błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść ( art. 438 pkt. 3 k.p.k. ). Na podstawie zgromadzonego i ocenionego w sposób prawidłowy materiału dowodowego nie ma możliwości wydania wyroku uniewinniającego oskarżonego A. T. (1). Sąd odwoławczy dokonał własnych ustaleń i uznał, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego oskarżonego, czemu stoi na przeszkodzie na tym etapie postępowania zakaz określony w art. 454 § k.p.k. Pozostałe uwagi zostały zawarte w pkt. 3.1. niniejszego opracowania.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przeprowadzając ponowne postępowanie sąd rejonowy powtórzy przesłuchanie oskarżonego A. T. (1) na okoliczność zarzucanego mu czynu oraz przesłuchanie świadka K. T., którą rozpyta dokładnie na okoliczność spostrzeżenia przez nią momentu wjazdu oskarżonego samochodem na posesję i opuszczenia przez niego jego wnętrza, po czym ustali przyczyny zachodzących w jej zeznaniach rozbieżności, zaś w pozostałym zakresie poprzestanie na ujawnieniu przeprowadzonych już dowodów z zeznań świadków w trybie art. 442 § 2 k.p.k. Oceniając materiał dowodowy sąd rejonowy weźmie pod uwagę rozważania zawarte w pkt. 3.1. niniejszego opracowania.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok uniewinniający oskarżonego A. T. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana