Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 568/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 8 maja 2023 roku sygn. akt II K 958/21.

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zawarte w apelacji obrońcy zarzuty obrazy przepisów postępowania tj. art. 410 kpk, art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk poprzez pominięcie wynikającego z nagrania audio prowokacyjnego zachowania pokrzywdzonego, faktu nieodnalezienia kastetu jakim rzekomo miał się posłużyć oskarżony, zeznań pokrzywdzonego, że jedną z gróźb kierowała do niego osoba trzecia, że rozmowa na temat kartki dotyczyła oceny zachowania E. K., wyrwania z kontekstu słów „ w ryja zarobisz”, pominięcia, że mechanika obrażeń pokrzywdzonego pasuje do obu wersji zdarzeń, pominięcie stanu zdrowia oskarżonego, błędną ocenę zeznań A. O., E. K. i pokrzywdzonego oraz błędną analizę nagrania audio, nietłumaczenie wątpliwości na korzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy dokonał rzetelnej i kompleksowej oceny dowodów, żadnego z nich nie pomijając i wyprowadził z tej oceny prawidłowe ustalenia faktyczne. Argumenty te są ( powinny być) stronom znane, bo zostały zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, więc nie będą tu powielane. Dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy w pełni aprobuje ocenę dowodów i ustalenie faktyczne Sądu Rejonowego.

W świetle powyższego zarzut naruszenia art. 5 § 2 jest z gruntu chybiony – nie było w sprawie nieusuniętych wątpliwości, które należałoby tłumaczyć na korzyść oskarżonego, bo zostały one rozwiane w drodze logicznej oceny dowodów. To, że apelant z oceną tą się nie zgadza nie oznacza, że zastosowanie ma zasada in dubio pro reo.

Co do prowokacyjnego zachowania pokrzywdzonego, to obrońca je wyolbrzymia. Owszem, pokrzywdzony wypowiadał się do oskarżonego w sposób pomawiający i zniesławiający, ale rozmowa ta zakończyła się, pokrzywdzony odszedł do klatki schodowej, a to oskarżony poszedł za nim – nie zachowywał się więc koncyliacyjnie, jak twierdzi obrońca. Natomiast zachowanie pokrzywdzonego wpłynęło na określenie stopnia społecznej szkodliwości czynu i jest jednym z powodów, dla których nie doszło do skazania, tylko do warunkowego umorzenia postępowania.

Mechanizm powstania obrażeń u pokrzywdzonego wcale nie pasuje do obu wersji zdarzeń, bo z opinii biegłych lekarzy wynika, że odpowiada on wersji zaprezentowanej przez pokrzywdzonego. Również doświadczenie życiowe wskazuje, że gdyby oskarżony jedynie powstrzymywał pokrzywdzonego i stosował tylko chwyty obronne, a pokrzywdzony jedynie przewrócił się z własnej wysokości, to nie doznałby tak poważnych obrażeń, a przy tym tak rozmieszczonych, jakie u niego stwierdzono. Trudno bowiem wyobrazić sobie, że na skutek popchnięcia pokrzywdzony upadł z własnej wysokości czołem na posadzkę nabawiając się złamania łuski prawej kości czołowej czaszki.

Co do kwestii użycia kastetu, to przecież Sąd Rejonowy nie dał pokrzywdzonemu wiary w całości, tylko częściowo, nie pominął więc okoliczności, że takiego narzędzia nie odnaleziono. Zeznania o kastecie mogą wynikać z pomyłki pokrzywdzonego, który zaskoczony siłą ciosów zadawanych przez oskarżonego i poważnymi obrażeniami, jakich doznał ( m. in złamanie łuski prawej kości czołowej czaszki) nabrał takiego przekonania.

Groźby wypowiadane przez kobietę będącą najemcą lokalu, na które powołuje się apelant, nie zostały objęte aktem oskarżenia w tej sprawie, zdarzenie to miało miejsce w marcu 2021 roku, kobieta ta faktycznie nazywała pokrzywdzonego „ konfidentem”, potem się wyprowadziła (zeznania pokrzywdzonego k. 141). Natomiast już po tych faktach, w maju 2021 roku, to oskarżony wypowiadał do pokrzywdzonego groźby, że pokrzywdzony jest „ pierd..nym konfidentem, że zrobi ze mną porządek, że mnie załatwi” ( zeznania pokrzywdzonego k. 142). Pokrzywdzony wyraźnie odróżniał te sytuacje, a Sąd Rejonowy oskarżonemu przypisał tę drugą ( s. 1 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Dlatego zarzut apelanta, jakby Sąd przypisał oskarżonemu groźby wypowiadane przez kogoś innego ( kobietę będącą najemcą mieszkania) jest bezpodstawny i świadczy o nieznajomości materiału dowodowego ( to, że w obu sytuacjach nazwano pokrzywdzonego konfidentem zapewne zmyliło obrońcę, ale przecież były to dwie różne sytuacje, wydarzyły się w innym czasie, przy tej drugiej z maja 2021 roku słowo „ konfident” w połączeniu z groźbami wypowiedział oskarżony, co wynika z zeznań pokrzywdzonego).

Kontekst słów oskarżonego „ w ryja zarobisz” jest jednoznaczny, podobnie jak kontekst zapowiedzi, żeby pokrzywdzony cieszył się, że skończyło się „ tylko na karteczce bo następnym razem może być gorzej”. Jest to zapowiedź popełnienia na szkodę pokrzywdzonego przestępstw, pokrzywdzony obiektywnie mógł się tych gróźb obawiać i zakładać, że mogą zostać spełnione. Pokrzywdzony podejrzewał i podejrzewa oskarżonego o jakąś formę udziału w organizowaniu prostytucji - i Sąd nie wypowiada się, czy są to podejrzenia słuszne, czy też kobiety wynajmujące mieszkania od partnerki oskarżonego prostytucję świadczyły bez wiedzy i woli oskarżonego, bo nie o to w tej sprawie chodzi i nie to było przedmiotem postępowania. Jednak skoro pokrzywdzony był o tym przeświadczony, to obiektywnie mógł obawiać się spełnienia gróźb wypowiadanych przez człowieka, który w jego mniemaniu parał się działalnością przestępczą.

W nawiązaniu do powyższego Sąd słusznie ocenił zeznania pokrzywdzonego oraz zeznania A. O.. Obrońca powołuje się na zeznania A. O., że ten nie obawiał się gróźb oskarżonego i nie uważał, że mogą być spełnione. Ale przecież dotyczy to odczuć i oceny własnej sytuacji przez A. O., a nie odczuć i sytuacji, w jakiej znalazł się pokrzywdzony. Przecież świadek A. O. wyraźnie zeznał, że „ on ( tj. oskarżony – dopisek Sądu) nie zaczepia mnie, nic mi nie mówi” ( k. 41). Z jego zeznań wynika, że główna oś konfliktu istniała między oskarżonym i jego konkubiną, a pokrzywdzonym. Dlatego A. O. nie złożył wniosku o ściganie w związku z groźbami, co nie oznacza, że nie robiły na nim żadnego wrażenia, bo policję w tej sprawie jednak zawiadamiał. Świadek nie śmiał się z gróźb kierowanych przez oskarżonego do pokrzywdzonego, tylko z tego, że oskarżony jak tylko wdział świadka i pokrzywdzonego to nazywał ich „ konfidentami” – wyraźnie wynika to ze sformułowania „ myśmy się śmiali z tych jego powiedzeń” ( k, 206 v). Zatem świadek nie odnosił się tu do gróźb „ zapier.. was” tylko do notorycznego nazywania jego i pokrzywdzonego „ konfidentami”.

Co do oceny zeznań E. K., to apelant nie podniósł żadnych konkretnych zarzutów - być może dlatego, że wiarygodność tego świadka została dosłownie zmiażdżona przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Jest to świadek niewiarygodny, co zostało niezbicie wykazane przez Sąd meriti, więc argumenty te nie będą tu powielane. Tym samym niewiarygodne są również wyjaśnienia oskarżonego, współbrzmiące z wersją E. K.. Poza tym, oskarżony ewidentnie kłamał w postępowaniu przygotowawczym, opisując, jakoby to on poszedł pierwszy do klatki, pokrzywdzony szedł za nim w kierunku windy, potem wyprzedził go przed szybem windowym w miejscu nieobjętym monitoringiem. (k. 64). Nagrania z monitoringu to wykluczyły, to oskarżony podążył za pokrzywdzonym.

Co do stanu zdrowia oskarżonego, który zdaniem obrońcy uniemożliwiał mu zaatakowanie pokrzywdzonego, to argumenty te są chybione. Obrońca powołuje się na wyjaśnienia oskarżonego, że tego dnia miał wyciąganą wodę z kolana. Zabieg ten nie został udokumentowany w inny sposób. Nawet przyjmując, ze miał on miejsce, to jednak nie przeszkadzało to jakoś oskarżonemu żwawo poruszać się i iść za pokrzywdzonym do klatki schodowej, co zostało zarejestrowane na nagraniach z monitoringu, ani pić tego dnia alkoholu, co wynika z badania trzeźwości oskarżonego ( 0,16 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu o godzinie 18.46, a więc ponad godzinę po zdarzeniu, bo zgłoszenie telefoniczne pokrzywdzonego o napaści na niego miało miejsce o godzinie 17.44). Ponadto pokrzywdzony nie twierdzi, że oskarżony kopał go, albo, że w czasie ataku podskakiwał i wykonywał półobroty niczym w filmach akcji klasy B, tylko, że uderzał do pięściami, złapał, uniósł i przewrócił. Zresztą wersja oskarżonego, że złapał pokrzywdzonego chwytem obronnym i tak doszło do jego przewrócenia, również nie wskazuje, jakoby był niezdolny do walki.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie nie jest zasadny, co było powyżej omawiane. Nie ma żadnych podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku.

3.2.

Zawarte w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego powiązane zarzuty obrazy prawa materialnego, błędów w ustaleniach faktycznych i rażącej niewspółmierności kary sprowadzające się do zarzutu, że źle ustalono stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień winy oskarżonego, w rezultacie niesłusznie warunkowo umorzono postępowanie, oraz zasądzono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego zbyt niską kwotę tytułem zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty są chybione. Pełnomocnik powołuje się na brak przyznania się do winy, brak skruchy i podejmowania prób pojednania się przez oskarżonego – ale przecież nie są to elementy czynu i nie mają wpływu na ocenę stopnia jego szkodliwości, co do którego bierze się pod uwagę jedynie przesłanki wymienione w art. 115 § 2 kk.

Co do czynu kwalifikowanego z art. 157 § 1 kk pełnomocnik całkowicie pomija prowokacyjne zachowanie pokrzywdzonego, który znieważał oskarżonego ( a także go zniesławiał pomawiając o stręczycielstwo i nazywając alfonsem), co wynika z nagrania audio. Owszem, sam pokrzywdzony był wzburzony, bo ujawnił przebitą oponę w samochodzie i podejrzewał o dokonanie tego uszkodzenia oskarżonego – ale nie udowodniono oskarżonemu, że to on przebił gwoździem opony w pojeździe pokrzywdzonego. Zatem nie uprawniało to pokrzywdzonego do słownego ataku na oskarżonego – bo z nagrania wynika, że w tej fazie zdarzenia, ograniczającej się na tym etapie do wymiany zdań, to pokrzywdzony zaczął pierwszy znieważać oskarżonego. Ponadto oskarżony również doznał wówczas powierzchownych obrażeń ciała. Oczywiście nie ekskulpuje to oskarżonego – ale powoduje, ze stopień jego winy i stopień społecznej szkodliwości jego czynu nie był znaczny i pozwala na warunkowe umorzenie postępowania.

Co do gróźb kwalifikowanych z art. 190 § 1 kk – to również mamy do czynienia z zachowaniem pokrzywdzonego, które prowokowało oskarżonego. Otóż pokrzywdzony zarzucał oskarżonemu i jego konkubinie, że są sutenerami ( wynajmują mieszkania na potrzeby działania agencji towarzyskich), a oskarżonemu nawet, że jest stręczycielem ( nazywał go alfonsem). Tymczasem nikt nigdy nie udowodnił ani oskarżonemu, ani jego konkubinie, aby parali się tego typu procederem. Sąd po zapoznaniu się z zeznaniami pokrzywdzonego i A. O. nie wyklucza, że w pewnym okresie czasu być może niektóre z kobiet wynajmujących mieszkania od konkubiny oskarżonego prowadziły rozwiązłe życie seksualne, a nawet, że czerpały korzyści majątkowe z uprawiania nierządu, ale nie udowodniono, ani nawet nie uprawdopodobniono, że działo się to za wiedzą i wolą oskarżonego i jego partnerki – wszak oni jedynie wynajmowali mieszkania. Co więcej, po takich pomówieniach doszło nawet do ugody miedzy zarządem wspólnoty mieszkaniowej a E. K. ( grożącą wytoczeniem sprawy o zniesławienie), a sama E. K. doprowadziła do zmiany osób wynajmujących mieszkania i sytuacja na osiedlu się uspokoiła ( co wynika z zeznań A. O.). Jednak wcześniej oskarżony w tych wypowiedziach do pokrzywdzonego, które miały znamiona gróźb karalnych, reagował na te pomówienia. Zatem i w tym przypadku sytuacja nie jest jednoznaczna i można mówić o sprowokowaniu jej przez pokrzywdzonego. Dlatego również co do tego czynu stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego nie był znaczny i pozwala na warunkowe umorzenie postępowania.

Co do wysokości zadośćuczynienia – to ani pokrzywdzony, ani jego pełnomocnik, nie wykazali, aby pokrzywdzony podniósł szkodę i krzywdę w większym rozmiarze niż orzeczone 15.000 zł. Nie wykazano, aby pokrzywdzony „ nie mógł aktywnie uczestniczyć w życiu rodzinnym i zawodowym” przez tak długi okres, że uzasadniałoby to wyższą kwotę zadośćuczynienia. Z dokumentacji medycznej wynika, że przebywał w szpitalu niecałe trzy dni ( od godzin wieczornych dnia 23 lipca 2021 roku do godzin przedpołudniowych dnia 26 lipca 2021 roku). Zabieg medyczny jakiemu został poddany ograniczył się do zszycia rany i podania leków, a przez niecałe trzy dni pobytu na oddziale chirurgii ogólnej stosowano leczenie zachowawcze ( w tym podawano antybiotyk), leczenie przebiegało bez powikłań, gojenie rany było prawidłowe, pacjenta w dniu 26 lipca 2021 roku wypisano ze szpitala w stanie ogólnym dobrym, po upływie 7 do 10 dni miał stawić się na zdjęcie szwów i kontrolę, do tego czasu zalecano codzienną toaletę rany odpowiednim preparatem i zażywanie przepisanych leków, w tym okresie był niezdolny do pracy ( opinia lekarska i dokumentacja medyczna k 155-156). Przy czym w dniu zdarzenia pokrzywdzony i tak nie był zdolny do pracy z powodu innego, wcześniejszego urazu dłoni nie związanego z przedmiotową sprawą ( zeznania pokrzywdzonego k. 143, dokumentacja k. 134), a z jego oświadczenia o stanie majątkowym złożonego na potrzeby ustanowienia pełnomocnika z urzędu wynika, że jest rencistą ( oświadczenie w załączniku adresowym). Sąd nie kwestionuje krzywdy pokrzywdzonego – ale uważa, że wystarczające jest orzeczenie zadośćuczynienia w kwocie 15.000 zł – i zaznacza, że dotyczy to krzywdy, szkoda nie była wykazana. Jeżeli kwota ta nie satysfakcjonuje pokrzywdzonego, może on wystąpić przeciwko oskarżonemu na drogę procesu cywilnego.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku poprzez skazanie oskarżonego na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i karę grzywny oraz podwyższenie zadośćuczynienia do 70.000 zł. Alternatywny wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski są bezzasadne, co było powyżej wykazane. Wiosek o wymierzenie kary 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary urąga wręcz prawu karnemu materialnemu ( nie można warunkowo zawieszać kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze wyższym niż 1 rok). Nie ma żadnych podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok i zawarte w nim rozstrzygnięcia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Było to omawiane.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika z urzędu wynagrodzenie według stawek minimalnych biorąc pod uwagę orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego.

3 i 4

Obie apelacje były bezzasadne, co oznacza, że zgodnie z art. 636 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 633 kpk każda z apelujących stron ponosi koszty postępowania apelacyjnego związane ze swoją apelacją we własnym zakresie.

Dlatego zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 100 zł tytułem opłaty za drugą instancję oraz 10 zł tytułem przypadających na niego wydatków postępowania odwoławczego ( połowa ryczałtu za doręczenia).

Natomiast oskarżyciela posiłkowego na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono od opłaty za drugą instancję i od przypadających na niego wydatków Skarbu Państwa związanych z postępowaniem apelacyjnym ( druga połowa ryczałtu za doręczenia i wynagrodzenie dla pełnomocnika z urzędu) z uwagi na jego ubóstwo wykazane w oświadczeniu o dochodach i stanie majątkowym.

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

warunkowe umorzenie postępowania

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

warunkowe umorzenie postepowania , wysokość zadośćuczynienia.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana