Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 553/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 5 czerwca 2024 roku w sprawie II K 3/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego D. S.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść przez ustalenie, iż oskarżony D. S. dopuścił się przypisanych mu w pkt 7 i 8 wyroku czynów w sytuacji, gdy przeprowadzona w sposób prawidłowy ocena materiału dowodowego winna prowadzić do odmiennego wniosku i uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynów wskazanych w pkt V i VI aktu oskarżenia,

2. zarzut obrazy przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku poprzez naruszenie przepisów art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego z uwagi na nieuwzględnienie zasad logicznego rozumowania, polegającą na:

a) bezpodstawnym i całkowicie dowolnym odmówieniu wiary logicznym wyjaśnieniom oskarżonego D. S., iż nie udzielał D. N. (1) substancji psychotropowej w postaci (...) oraz, że załączony do akt wydruk z rozmowy stron stanowi jedynie „chamski podryw", a nie usiłowanie udzielenia innej osobie substancji psychotropowej w zamian za usługi seksualne,

b) nietrafnym oparciu rozstrzygnięcia o winie oskarżonego D. S. wyłącznie na zeznaniach świadków D. N. (1) i R. M., których zeznania cechuje wyjątkowa zmienność i brak konsekwencji oraz które nie znajdują potwierdzenia w jakimkolwiek innym materiale dowodowym stanowiąc w istocie niepotwierdzone pomówienia, co czyni je niewiarygodnymi,

c) całkowicie dowolnym przyjęciu, że o winie i sprawstwie oskarżonego D. S. w zakresie występku przypisanego w pkt 8 wyroku przekonują wydruki z rozmów oskarżonego z D. N. (1) w sytuacji, gdy zgodnie z zasadami logicznego rozumowania zawarte w rozmowach stwierdzenie „Przypudrujemy coś i potem seksik hmmm" nie uprawnia do przypisania oskarżonemu zamiaru usiłowania udzielenia D. N. (1) substancji psychotropowej, a tym bardziej jak to ustalił Sąd konkretnej substancji psychotropowej w postaci (...),

d) naruszeniu zasady in dubio pro reo i rozstrzygnięcie występujących w sprawie wątpliwości w zakresie sprawstwa oskarżonego D. S. co do zdarzeń opisanych w pkt 7 i 8 wyroku na niekorzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty 1 i 2 apelacji zostaną omówione łącznie jako, że skarżącemu w istocie chodzi w nich o podważenie dokonanej przez Sąd I instancji oceny zebranych w sprawie dowodów, co – zdaniem autora apelacji – doprowadziło w konsekwencji do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych i skazania oskarżonego za zarzucane mu przestępstwa.

Wbrew twierdzeniom skarżącego stwierdzić należy, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego D. S. w zakresie przypisanych mu czynów są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej żadnych zastrzeżeń i zgodnej z art. 7 k.p.k., oceny zebranych w sprawie dowodów.

Nie można podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych. Stwierdzić natomiast należy, iż Sąd I instancji, zgodnie z art. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonywująco wykazał, dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić. W szczególności do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych, to jest do ustalenia, że oskarżony D. S. w okresie październik – grudzień 2022 roku, pięciokrotnie udzielił D. N. (2) substancji psychotropowej w postaci (...) w ilości łącznej 10 gramów, za łączną kwotę 500 złotych, a także w dniu 5 lutego 2023 roku usiłował udzielić D. N. (2) substancji psychotropowej w postaci (...), w zamian za usługi seksualne, uprawniały w szczególności Sąd meriti zeznania D. N. (2) i R. M. oraz wydruki treści wiadomości przesyłanych za pośrednictwem telefonów komórkowych.

Ocena wartości tych dowodów została dokonana przez Sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym ich powiązaniu, zgodnie z wiedzą oraz doświadczeniem życiowym i jako taka w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Apelacja nie zawiera natomiast żadnych argumentów tego rodzaju, które mogłyby podważać prawidłowość rozumowania Sądu I instancji. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, wynika jednoznacznie, z jakich powodów Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej D. N. (2). W pełni zgodzić należy się z argumentacją Sądu I instancji, iż zeznania te są logiczne i przekonywujące. Pokrzywdzona nie miała żadnych racjonalnych powodów, by pomawiać oskarżonego D. S. o popełnienie czynów, których by się nie dopuścił, sama w dodatku narażając się na odpowiedzialność karną. Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa złożyła ona na skutek gróźb kierowanych wobec jej osoby, w związku z innymi zdarzeniami. Obawa przed spełnieniem tychże gróźb spowodowała u pokrzywdzonej zerwanie z lojalnością kryminalną, bardzo często obecną zwłaszcza w środowiskach handlarzy narkotykami. Głównym zarzutem obrony jest twierdzenie o zmienności zeznań pokrzywdzonej. Trzeba jednak podkreślić, że tylko w jednych zeznaniach, złożonych w toku postępowania przygotowawczego (k. 146), D. N. (2) wycofała się z wcześniejszych zeznań, obciążających oskarżonego D. S.. Jednakże na rozprawie sądowej wyjaśniła, że przyczyną tego były kierowane, do niej i jej partnera, groźby przez oskarżonego D. S., a ona była wówczas w ciąży i chciała mieć spokój. Przed Sądem Rejonowym, D. N. (2) podtrzymała swoje pierwsze i drugie zeznania, złożone w toku postępowania przygotowawczego, z których wynika w sposób oczywisty, iż oskarżony D. S. dopuścił się czynów zarzucanych mu w pkt V i VI aktu oskarżenia. Nie jest też wystarczającym argumentem okoliczność, iż w miejscu zamieszkania oskarżonego, nie odnaleziono żadnych narkotyków, pomimo policyjnego przeszukania. Nie jest bowiem wykluczone, że oskarżony mógł przechowywać je w innym miejscu (por. k. 15v), niż dom, w którym mieszkał z żoną i dzieckiem.

Wersja przedstawiona przez D. N. (2) znajduje także potwierdzenie w zeznaniach R. M.. Świadek ten oprócz tego, co dowiedział się od D. N. (2), widział też na własne oczy jedno zdarzenie, kiedy to S. G. sprzedawał D. N. (2) (...), a oskarżony D. S. był wówczas z nim w samochodzie, jako kierujący. Nie zachodzi sprzeczność z jego zeznaniami złożonymi w toku postępowania przygotowawczego, gdyż świadek jedynie doprecyzował i potwierdził swoje wcześniejsze zeznania.

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt VI aktu oskarżenia, oprócz zeznań D. N. (2) za sprawstwem i winą oskarżonego przemawiają też wydruki treści wiadomości przesyłanych za pośrednictwem telefonów komórkowych. Apelacja przytacza tu tylko fragment przedmiotowych konwersacji z dnia 5 lutego 2023 roku pomijając, że przed cytowanymi słowami: ,,Przypudrowalibyśmy coś i potem seksik hmmmm” były jeszcze słowa: ,,Dyskrecja 100 %, Dawaj dwóch fajnie będzie, Wszystko zostaje między nami, Dałabyś się zerżnąć? we dwóch?”. Jednoznacznie świadczy to tym, że oskarżony proponował D. N. (2) udzielenie narkotyku w zamian za stosunek seksualny, a nie chodziło tu jedynie o ,,chamski podryw” , jak twierdzi oskarżony. Nic tu nie zmienia zdanie ,,Co masz”, które mogło być zapytaniem o to, co pokrzywdzona ma do zaoferowania, bądź też, czy ma już jakieś narkotyki.

Nie ma racji obrona, że w inkryminowanych wiadomościach autorstwa oskarżonego nie było słowa o narkotykach. Z powszechnie dostępnych informacji (np. www.narkoslang.pl) można dowiedzieć się, że w slangu słowo ,,puder” oznacza ,,narkotyk w formie proszku, jak np. (...), czy (...)”, natomiast czynność ,,przypudrować” oznacza ,,wciągnąć nosem narkotyk w postaci proszku”. Nie zachodziła zatem potrzeba dopuszczania dowodu z opinii biegłego językoznawcy, o który zresztą obrona nie wnosiła w toku postępowania przed Sądem I instancji. O tym, że chodzić tu musiało konkretnie o (...), wynika z zeznań D. N. (2), która ten właśnie narkotyk zażywała, a wcześniej kupowała od oskarżonego D. S..

Sąd meriti w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podał także przekonywujące powody, dla których nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego. W tym zakresie przedstawione przez Sąd I instancji motywy pisemne również zasługują na pełną aprobatę sądu odwoławczego, a skarżący nie przedstawił tu żadnych kontrargumentów, zdolnych obalić tok rozumowania Sądu Rejonowego. Sam oskarżony zresztą wyjaśnił, że nie miał wcześniej z pokrzywdzoną D. N. (2) konfliktu i nie wie czemu miałaby go bezpodstawnie oskarżać.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się zatem żadnego uchybienia w dokonanej przez Sąd meriti ocenie przeprowadzonych w sprawie dowodów, która mieściła się w granicach określonych w art. 7 k.p.k. Podkreślić też należy, że Sąd Rejonowy, który miał możliwość na rozprawie sądowej bezpośrednio zetknąć się z każdą z przesłuchiwanych osób, m.in. poprzez obserwowanie ich zachowania, sposobu składania przez nich depozycji, miał możliwość wyrobienia sobie poglądu, co do tego, czy są one, i w jakim zakresie, wiarygodne.

Sądowi meriti nie można też skutecznie postawić zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Pamiętać należy, że regulacje art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają charakter rozłączny. Problem wiarygodności danego dowodu musi być stanowczo rozstrzygnięty na płaszczyźnie art. 7 k.p.k., zaś stosowanie reguły in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) powinno odnosić się tylko do nie dających się usunąć wątpliwości w sferze faktów. Tego rodzaju wątpliwości nie mogą się zaś wiązać z kwestią oceny wiarygodności określonego dowodu. Należy zwrócić uwagę, że niedające się usunąć wątpliwości, to nie istnienie w dowodach sprzecznych wersji zdarzenia, ale brak możliwości rozstrzygnięcia między nimi przy użyciu zasad oceny dowodów. Dopiero, gdy sprzeczności nie da się rozstrzygnąć, to jest wątpliwości usunąć, wtedy wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Tłumaczenie wątpliwości na korzyść oskarżonego nie oznacza powinności wybierania wersji korzystniejszej. Najpierw bowiem wybiera się wersję wynikającą z racjonalnej analizy dowodów, to jest tę, która wynika z decyzji o ich wiarygodności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z 6 stycznia 2004 roku – V KK 60/03; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 15 stycznia 2003 roku – II AKa 360/02). Tak więc, w przedmiotowej sprawie, nie zachodził stan nie dających się usunąć wątpliwości, a istnienie w dowodach sprzecznych wersji zdarzenia, które można było zweryfikować na podstawie zebranego i właściwie ocenionego materiału dowodowego – co też Sąd Rejonowy uczynił.

Reasumując powyższe rozważania, stwierdzić należy, że żaden z argumentów podnoszonych w złożonej apelacji nie był w stanie podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów. Sąd odwoławczy – wbrew twierdzeniom skarżącego – nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, jak również błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ żaden z podniesionych zarzutów nie okazał się zasadny, wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego nie mógł zostać uwzględniony.

3.2.

2. zarzut obrazy prawa materialnego w zakresie pkt 8 wyroku - art 13 § 1 k.k. w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez uznanie oskarżonego za winnego usiłowania udzielenia D. N. (1) substancji psychotropowej w postaci (...) w zamian za usługi seksualne w sytuacji, gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności wydruku z wiadomości tekstowych nie wynika, że oskarżony proponował w wiadomościach tekstowych D. N. (1) usługi seksualne, jak i by proponował ww. zażycie narkotyków, a w szczególności mefedronu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podnoszony w powtórzonym punkcie 2 apelacji zarzut obrazy prawa materialnego jest całkowicie chybiony. O obrazie prawa materialnego można bowiem mówić jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. W utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego, a także doktrynie, wielokrotnie podkreślano, że naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Natomiast jeżeli zarzucona wadliwość zaskarżonego orzeczenia w istocie ma dotyczyć przyjęcia za jego podstawę błędnych ustaleń, to ocenie instancyjnej może podlegać wyłącznie trafność ustaleń faktycznych, a nie obraza przepisów prawa materialnego (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2002 roku - V KKN 319/99; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 1978 roku - I KR 124/78; Stanisław Zabłocki: Nowa Kodyfikacja Karna - K.P.K. Krótkie Komentarze – MS 1997, z. 4, str. 77). Innymi słowy, bezpodstawnym jest czynienie zarzutu Sądowi Rejonowemu, że dokonał wadliwej subsumpcji ustalonego stanu faktycznego pod określony przepis ustawy, jeśli pomija się ów ustalony przez Sąd stan faktyczny (względnie przedstawia się go wybiórczo), a jednocześnie forsuje się własną wersję przebiegu zdarzeń, która nie znalazła akceptacji sądu, dokonującego oceny wartości zgromadzonych w sprawie dowodów. Jak już wskazano w dziale poprzedzającym, apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti oceniającego zgromadzone w sprawie dowody, a także w zakresie wyprowadzonych z tychże dowodów wniosków, było wadliwe lub nielogiczne, jak też nie przedstawiła w praktyce żadnych przekonywujących argumentów, które mogłyby podważyć ustalenia Sądu I instancji. Dotyczy to również czynu zarzucanego w pkt VI aktu oskarżenia. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku trafnie także wykazał, że zachowanie oskarżonego, zgodnie z poczynionym ustaleniami faktycznymi, wyczerpało znamiona art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ także i powyższy zarzut nie okazał się zasadny, wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego nie mógł zostać uwzględniony.

3.3.

3. zarzut obrazy prawa materialnego w zakresie przyjętej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w zakresie pkt 8 wyroku - art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez przyjęcie, że przypisany oskarżonemu czyn stanowi wariant podstawowy występku z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w sytuacji, gdy całokształt zachowań, biorąc pod uwagę znamiona podmiotowe i przedmiotowe, stanowi co najwyżej wypadek mniejszej wagi z art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz przyjęcie tego przepisu za podstawę wymiary kary w zakresie pkt 8 wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można zgodzić się ze skarżącym, że w przypadku czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 8 zaskarżonego wyroku, zachodził wypadek mniejszej wagi, stypizowany w art. 59 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Nie można przecież tracić z pola widzenia całokształtu przedmiotowej sprawy. Okoliczność, iż oskarżony na przestrzeni 3 miesięcy, co najmniej pięciokrotnie sprzedał narkotyki D. N. (2) świadczy o tym, że nie było to działanie incydentalne, stanowiące pojedynczy, odosobniony przypadek w dotychczas nienagannym życiu młodego człowieka. Wręcz przeciwnie – oskarżony był już kilkukrotnie karany za przestępstwa z ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, a pomimo to, nie poniechał procederu czerpania korzyści majątkowych ze sprzedaży narkotyków. W przypadku omawianego tu przestępstwa, oskarżony usiłował tym razem osiągnąć korzyść osobistą, którą ustawodawca zrównuje z korzyścią majątkową. Wszystko to nie pozwala to na zakwalifikowanie tegoż czynu, jako wypadku mniejszej wagi.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji przypisanego w pkt 8 czynu na art. 59 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyżej wskazano, dlaczego postawiony zarzut okazał się niezasadny. Tym samym nie był podstaw do zmiany kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu. Podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, o czym była już mowa wyżej. Także i wymierzone oskarżonemu w przedmiotowej sprawie kary jednostkowe oraz kara łączna pozbawienia wolności, stanowią trafną reakcję karną, współmierną zarówno do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw. Kara taka spełni w sposób właściwy cel zapobiegawczy oraz wychowawczy, jak również cele kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

O kosztach postępowania odwoławczego przypadających od oskarżonego D. S. Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k., przy czym wysokość opłaty za drugą instancję została ustalona na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana