Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 517/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 kwietnia 2021 roku w sprawie sygn. akt VII K 819/18.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Z uwagi na treść i związek zarzutów podniesionych w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego, zostaną one omówione łącznie, a są to:

1. naruszenie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegające na naruszeniu zasady obiektywizmu, przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, nieuwzględnieniu przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i uwzględnieniu jedynie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego,

2. naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego materiału dowodowego, a przez to:

- błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na uznaniu, że M. Z. zapłacił 22.951,80 złotych za beton pod jedną z turbin wiatrowych w L., a pieniądze za beton oddała mu firma (...) Sp. z o.o. w R. podczas gdy pokrzywdzony M. Z. nigdy nie otrzymał zwrotu pieniędzy za beton, a wszystkie pieniądze za wykonaną inwestycję przejął oskarżony D. P. i nie rozliczył się w tym zakresie z pokrzywdzonym,

- błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na uznaniu, że D. P. ustalił z M. Z., że za pomoc przy montażu wiatraków w L. otrzyma wynagrodzenie oraz że nie była podana konkretna kwota podczas gdy większość prac przy montażu wiatraków w L. została wykonana przez firmę (...) o ustalone wynagrodzenie wynosić miało 164.820 zł brutto oraz 22.951,80 zł za beton do budowy fundamentów,

- błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na uznaniu, że oskarżony D. P. przekazał tytułem wynagrodzenia M. Z. 35.000 złotych za wykonane prace podczas gdy oskarżony D. P. nie pamięta w jakiej formie przekazał tą kwotę pokrzywdzonemu oraz czy była to jednorazowa wpłata czy w ratach,

- błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na uznaniu, że pomimo że M. Z. otrzymał od pokrzywdzonego wynagrodzenie za pracę, to dochodził od firmy (...) Sp. z o.o. w R. kwoty 164.820 zł za wykonane prace oraz kwoty 22.951,80 zł za zapłacony przez niego beton podczas gdy oskarżony D. P. cały czas zapewniał pokrzywdzonego, że podmiotem odpowiedzialnym za zapłatę wynagrodzenia jest firma (...) Sp. z o.o. w R., która zwleka z dokonaniem płatności w sytuacji gdy już w tym czasie rozliczyła się z oskarżonym,

- błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na uznaniu, że łączne koszty budowy dwóch wiatraków w L. to 163.000 zł, koszty robocizny oskarżonego to kwota 45.000 zł, a koszty M. Z. to kwota 35.000 zł podczas gdy łączny koszt budowy wiatraków to kwota 922.500 zł a wynagrodzenie M. Z. to kwota 134.000 zł netto + kwota za zapłacony beton w wysokości 18.660 zł netto,

- naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego D. P., zeznań M. Z., Z. K., M. D., P. D. i w konsekwencji uznanie za nieudowodnione, iż D. P. wprowadził w błąd M. Z. powierzając mu do wykonania prace związane z budową dwóch elektrowni wiatrowych na działce w L., obiecując mu zapłatę za wykonaną usługę i nie przekazując nigdy M. Z. żadnej kwoty za wykonanie usługi, które były warte 134.000 zł netto, nie oddał mu też pieniędzy za kupiony przez pokrzywdzonego beton pod budowę fundamentu w kwocie 18.660 zł netto oraz, że wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do podmiotu odpowiadającego za zapłatę wynagrodzenia za wykonaną usługę,

- naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego D. P., poprzez nadanie im waloru wiarygodności, a nieuwzględnieniu zeznań M. Z. oraz Z. K. w sytuacji, gdy zeznania tych świadków zasługują na walor wiarygodności, albowiem ich zeznania wzajemnie się uzupełniają i korespondują ze sobą,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 2 k.k. poprzez przyjęcie, że oskarżony nie dopuścił się popełnienia przestępstwa określonego we wskazanym przepisie polegającym na wprowadzenie przez oskarżonego D. P. M. Z. powierzając mu do wykonania prace związane z budową dwóch elektrowni wiatrowych na działce w L., obiecując mu zapłatę za wykonaną usługę i nie przekazując nigdy M. Z. żadnej kwoty za wykonanie usługi, które były warte 134.000 zł netto jak również nie oddał mu pieniędzy za kupiony przez pokrzywdzonego beton pod budowę fundamentu w kwocie 18.660 zł netto, ponadto wprowadził w błąd co do podmiotu odpowiadającego za zapłatę wynagrodzenia za wykonaną usługę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżącego zarzuty obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzające się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazały się niezasadne.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżącego, jakoby Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych, ale też i zgromadzonych dokumentów. W aspekcie powyższego, twierdzenia skarżącego koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 410 k.p.k. (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Tym samym, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej ich analizy. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu meriti o niemożności przypisania oskarżonemu D. P. zrealizowania znamion czynu mu zarzucanego, ani też żadnego innego czynu, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia co do zasady wszystkich dowodów zgodnie z art. 410 k.p.k., przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a nade wszystko zostały rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Odnosząc się do powyższych zarzutów - jak to wyrażono powyżej niezasadnego - nakreślić również trzeba, że zarzut odwoławczy błędu w ustaleniach faktycznych nie może polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 .09.2019 r., I DO 39/19, opubl. Legalis). Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego skarżący skutecznie nie czyni (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 14.11.2019 r., II AKa 143/19, Legalis; podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 07.11.2019 r., II AKa 173/19, Legalis).

Odnosząc się do szczegółów, wbrew stanowisku zaprezentowanemu przez skarżącego, stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy w rozważaniach swych nie pominął żadnego z przeprowadzonych w toku postępowania dowodów, każdy z nich w sposób zwięzły i syntetyczny omówił i w uzasadnieniu orzeczenia wskazał, które z tych dowodów i dlaczego uznał za wiarygodne, a którym i dlaczego przymiotu wiarygodności odmówił i tym samym nie uczynił tego z pogwałceniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k. W tym kontekście zważyć należy, iż sąd odwoławczy nie podzielił tezy skarżącego, jakoby błędnie Sąd I instancji wyraził przekonanie, że oskarżony D. P. nie popełnił zarzucanego mu czynu. Stąd też skarżący wadliwie i arbitralnie interpretuje (w zupełnym oderwaniu od pozyskanych w sprawie dowodów i ich wymowy) jakoby należało uznać, że Sąd meriti błędnie przyjął M. Z. zapłacił 22.951,80 złotych za beton pod jedną z turbin wiatrowych w L., a pieniądze za beton oddała mu firma (...) Sp. z o.o. w R. podczas gdy pokrzywdzony M. Z. nigdy nie otrzymał zwrotu pieniędzy za beton, a wszystkie pieniądze za wykonaną inwestycję przejął oskarżony D. P. i nie rozliczył się w tym zakresie z pokrzywdzonym. W tym miejscu odwołać się należy do uzasadnienia Sądu I instancji (vide uzasadnienie wyroku k. 268 verte), w którym wskazano, że fakt ten wynika wprost z dokumentów zawartych w sprawie I Nc 713/14 (oświadczenie o cofnięciu pozwu przeciwko firmie (...) z dnia 12.11.2014 r., w którym M. Z. wskazał, że w/w firma zwróciła mu dobrowolnie kwotę 22.951,80 złotych). W tym kontekście prawidłowo też Sąd meriti ustalił, że D. P. uzgodnił z M. Z., że za pomoc przy montażu wiatraków w L. otrzyma wynagrodzenie i w tym zakresie nie była podana konkretna kwota. Tym samym, pozostaje w błędzie skarżący (nie wskazując klarownych i przekonujących dowodów na tą okoliczność), że większość prac przy montażu wiatraków w L. została wykonana przez firmę (...) o ustalone wynagrodzenie wynosić miało 164.820 zł brutto oraz 22.951,80 zł za beton do budowy fundamentów. Próba zaś deprecjonowania ustalenia, że oskarżony D. P. przekazał tytułem wynagrodzenia M. Z. 35.000 złotych za wykonane prace motywowana okolicznością, że jakoby oskarżony D. P. nie pamiętał w jakiej formie przekazał tą kwotę pokrzywdzonemu oraz czy była to jednorazowa wpłata czy w ratach, jest nieskuteczna. Jak wskazał logicznie Sąd Rejonowy (vide uzasadnienie wyroku k. 268) sam M. Z. nie kwestionował faktu otrzymania powyższej kwoty (jakkolwiek poddawał w wątpliwość czy dotyczyło to tej konkretnie inwestycji). Prawidłowo też ustalono - wbrew stanowisku apelanta - na podstawie analizy zebranych w sprawie dowodów, że łączne koszty budowy dwóch wiatraków w L. to 163.000 złotych, koszty robocizny oskarżonego to kwota 45.000 złotych, a koszty M. Z. to kwota 35.000 złotych (vide uzasadnienie wyroku k. 263 verte, k. 268-268 verte). W kontekście powyższego jako czystą polemikę z oceną dowodów sąd odwoławczy uznaje również podważanie wartościowania dowodów osobowych w postaci depozycji D. P., M. Z., Z. K., M. D., P. D., dokonanego przez Sąd Rejonowy i przedstawionego w pisemnych motywach wyroku (vide k. 264 verte-269).

W aspekcie powyższego - w kontekście gruntownej analizy materiału dowodowego - Sąd Okręgowy nie dostrzegł w opisanych powyżej zarzutach żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Bowiem zestawiając powyższe postulaty z wywodami apelanta nie można zgodzić się z sugestią, jakoby Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne - w opisanym w skardze apelacyjnej zakresie - które rzekomo miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy, a także w sposób trafny i szczegółowy ocenił zgromadzone w sprawie dowody, w sposób syntetyczny rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego D. P., a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i rzeczowo umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do niemożności stwierdzenia sprawstwa i winy oskarżonego D. P. w zakresie inkryminowanego mu czynu. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

Na zakończenie, w odniesieniu do powyższych zarzutów sprecyzowanych w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego, a jak wynika z analizy treści skargi dotyczących naruszenia prawa materialnego, przypomnieć należy, że uchybienie takie może polegać na błędnej subsumcji określonego zachowania pod przepis prawa, na zastosowaniu określonego przepisu prawa, pomimo że ustawa nie pozwala na jego zastosowanie lub na niezastosowaniu określonego przepisu prawa, gdy ustawa nakazuje jego zastosowanie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.04.1977 r., I KR 65/77, OSNPG 1977, Nr 10, poz. 90). Nie dochodzi do naruszenia prawa materialnego w sytuacji, kiedy strona kwestionuje poczynione w sprawie ustalenia faktyczne domagając się zastosowania określonego przepisu prawa materialnego do – konkurencyjnej wobec przyjętej przez Sąd – forsowanej wersji zdarzenia. Nie dochodzi do naruszenia prawa materialnego także wówczas, gdy ustawa stwarza organowi postępowania tylko możliwość zastosowania określonego przepisu. A zatem, o obrazie prawa materialnego można mówić jedynie wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sąd wadliwie zastosował normę prawną lub bezzasadnie jej nie zastosował (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.07.1974 r., V KR 212/74, opubl. OSNKW 1974, Nr 12, poz. 233; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 09.01.2002 r., V KKN 319/99, Legalis). Orzeczenie musi być oparte na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15.02.2007 r., IV KK 234/06, Legalis). Zarzut obrazy prawa materialnego może powstać tylko na bazie niekwestionowanych ustaleń. Innymi słowy, musi mieć zakotwiczenie w niespornych ustaleniach faktycznych. Zwalczanie ustaleń nie stwarza punktu zaczepienia dla zarzutu obrazy prawa materialnego, dla którego bazą (punktem wyjścia) są ustalenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 04.01.2007 r., V KK 177/06, Legalis). Co niezwykle istotne, nie stanowi zatem obrazy prawa materialnego nieskorzystanie przez sąd z przysługujących mu możliwości określonego rozstrzygnięcia, a więc i wtedy, gdy nie skorzystał on z jedynie fakultatywnie przewidzianych rozstrzygnięć (post. SN z 24.10.2007 r., II KK 112/07, Legalis).

Tymczasem zważywszy na treść skargi apelacyjnej stwierdzić należy, iż w istocie rzeczy jej autor kwestionuje ustalenia poczynione przez Sąd meriti atakując jednocześnie zaniechanie zakwalifikowania czynu oskarżonego pod normy zawarte w przepisach art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 2 k.k.

W aspekcie powyższego, pozostaje również w błędzie apelujący wyrażając przekonanie, że działanie oskarżonego wyczerpało normy przepisów art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 2 k.k. i jakoby, oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa określonego we wskazanym przepisie w ten sposób, że powierzając M. Z. do wykonania prace związane z budową dwóch elektrowni wiatrowych na działce w L., obiecując mu zapłatę za wykonaną usługę i nie przekazując nigdy M. Z. żadnej kwoty za wykonanie usługi, które były warte 134.000 zł netto oraz nie oddając mu pieniędzy za kupiony przez pokrzywdzonego beton pod budowę fundamentu w kwocie 18.660 zł netto, a ponadto w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do podmiotu odpowiadającego za zapłatę wynagrodzenia za wykonaną usługę. W istocie skarżący, neguje dokonane w tym względzie ustalenia Sądu meriti i czyni to dokonując selekcji zebranych dowodów według własnego, korzystnego dla oskarżonego, klucza.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, orzeczenie obowiązku zapłaty nawiązki na rzecz pokrzywdzonego jak również obciążenie oskarżonego kosztami postępowania w tym kosztami ustanowienia pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w przedmiotowej sprawie ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził i ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym, logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do niemożności przypisania oskarżonemu D. P. sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego jej czynu.

Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc odpowiada w pełni wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 k.p.k. i stąd też sąd odwoławczy zwolniony był od drobiazgowego odnoszenia się do zarzutów apelacji, kwestionujących w rzeczywistości taką ocenę. W takim wypadku wystarczające było więc wskazanie głównych powodów niepodzielenia zarzutów apelacji, a następnie odesłanie do szczegółów uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 03.09.2021 r., III KK 264/21, Legalis; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26.07.2016 r., II KK 196/16, Legalis).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny i sprawiedliwy, zaś apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej, skrupulatnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski w zakresie niemożności przypisania oskarżonemu D. P. sprawstwa inkryminowanego mu czynu. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, i zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.2.3.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Na podstawie art. 636 § 1k.p.k. i art. 13 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013r. poz. 1247) zasądzono w postępowaniu odwoławczym od oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 złotych tytułem opłaty.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 kwietnia 2021 roku w sprawie VII K 819/18.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana