Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 433/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wytok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 8 maja 2024 roku w sprawie II K 38/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Rażąca i mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 kpk, art. 366 § 1 kpk oraz art. 410 kpk, polegającą na:

- bezpodstawnym przyjęciu, iż oskarżony A. D. dopuścił się czynu opisanego w akcie oskarżenia tylko i wyłącznie na podstawie przyznania się oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego do zarzucanego mu czynu, podczas gdy w toku postępowania sądowego oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił w sposób obszerny, logiczny i szczegółowy, dlaczego złożył wówczas niezgodne z prawdą wyjaśnienia, a pozostały, zgromadzony w toku procesu materiał dowodowy nie wykazał, aby to właśnie oskarżony dopuścił się czynu z art. 279 § 1 k.k. opisanego w zarzucie;

- bezpodstawnym przyjęciu, iż jedynie te wyjaśnienia oskarżonego, złożone w postępowaniu przygotowawczym, w których przyznał się do zarzucanego mu czynu zasługują na wiarę, a wyjaśnienia oskarżonego z rozprawy nie są wiarygodne, podczas gdy A. D. przyznał, iż w okresie zarzucanego mu czynu dokonał wielu włamań i kradzieży, nadużywał alkoholu i narkotyków, z uwagi na powyższe nie pamięta ile tych zdarzeń miało kiedy i gdzie, co potwierdza załączony do akt przedmiotowej sprawy wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku II Wydział Kamy sygn. akt II K 974/20, tym samym wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie winny być uznane za wiarygodne;

- zaniechaniu wszechstronnego rozważenia wszystkich przeprowadzonych w teku przedmiotowego postępowania dowodów i wyjaśnienia istotnych okoliczności (...) . poprzez pominięcie okoliczności znanej z akt przedmiotowej sprawy, jak również z urzędu iż w rodzinie oskarżonego, nie tylko on ale również jego bracia (chociażby Ł. D.) byli karani między innymi za kradzieże, kradzieże z włamaniem, tym samym brak jest możliwości jednoznacznego stwierdzenia, iż skradziony na stacji paliw (...) w P. na ul (...) telefon komórkowy marki N. odzyskany od ciotki oskarżonego A. W. (uprzednio będący w posiadaniu matki oskarżonego), znalazł się w u- posiadaniu na skutek kradzieży dokonanej tylko i wyłącznie przez oskarżonego a nie im . członków jego rodziny;

- zaniechaniu wszechstronnego rozważenia wszystkich przeprowadzonych w roku przedmiotowego postępowania dowodów i wyjaśnienia istotnych okoliczności poprzez pominięcie okoliczności znanej z akt przedmiotowej sprawy - załączonego cc akr wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku II Wydział Kamy z dnia 25.11.2020?., sygn. akt u K 974/20 uznającego oskarżonego winnym zarzucanych mu 33 czynów, w tym czym popełnionego w tym samym okresie co czyn objęty aktem oskarżenia w niniejszym postępowaniu tj, w okresie od 28 marca 2020 roku do 30 marca 2020 roku, polegającego na przywłaszczeniu w R. mienia o wartości nie mniejszej niż 600 zł (vide zarzut (...) - ą tym samym pominięcie faktu braku motywu oskarżonego do ewentualnego dokonywania kradzieży w miejscowości P. położonej 32 km od miejsca jego zamieszkania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd I instancji nalżycie je ocenił w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonej, co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych. Sąd ten ustosunkował się do istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany wnikliwej i wszechstronnej analizie oraz ocenie, respektującej w pełni wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacjach, nie ma podstaw, ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału dowodowego ustaleń faktycznych w sprawie. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przedmiotowego czynu nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

Sąd odwoławczy musi jednak uzupełnić oceny i analizy sadu I instancji.

- sąd ma prawo dać wiarę zarówno wyjaśnieniom złożonym w toku śledztwa – wbrew odmiennym twierdzeniom na rozprawie – jak też odwrotnie: może uznać za wiarygodne wyjaśnienia złożone na rozprawie, a odrzucić wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego, byleby stanowisko swoje w tym przedmiocie należycie i przekonywająco uzasadnił i byleby ocena tych dowodów była wszechstronna i wnikliwa, zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i zebranymi w sprawie dowodami (zob. wyr. SN z 21.5.1981 r., II KR 135/81, OSNPG 1982, Nr 1, poz. 10; wyr. SN z 11.7.1977 r., V KR 92/77, OSNKW 1978, Nr 6, poz. 67). Należy zgodzić się z poglądem SA w Krakowie, że obowiązująca procedura nie przewiduje wartościowania dowodów, ich hierarchii ani dawania prymatu dowodom korzystnym dla oskarżonego nad dowodami przemawiającymi na jego niekorzyść, ani też preferowania dowodów ze śledztwa nad dowodami z rozprawy. Wybór dowodów wiarygodnych jest rzeczą sądu w ramach ich wszechstronnej oceny i analizy kryminalistycznej (zob. wyr. SA w Krakowie z 4.12.2002 r., II AKa 321/02, KZS 2003, Nr 2, poz. 30).

Będąc przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym ( k 94 ) oskarżony oświadczył, że „wie o co jest podejrzany”, przyznaje się do zarzucanego czynu i „w dniu dzisiejszym będzie składać wyjaśnienia”. W ramach wyjaśnień podał:

- w tym okresie nadużywał alkoholu, brał narkotyki i dokonywał wiele innych włamań;

- czynu tego dokonał w P. na wiosnę ( w tej miejscowości był kilka razy i nie pamiętał dokładnej jego daty );

- włamał się w P. do stacji (...) i zabrał z niej telefon i „jakieś drobne pieniądze”;

- skradziony telefon w swoim domu położył za łóżkiem i nie wie co się później z nim działo.

Wszystkie wycenione wyżej okoliczności podniesione przez oskarżonego znalazły odzwierciedlenie w rzeczywistości. Wskazał on czas, miejsce, sposób dokonania kradzieży z włamaniem oraz skradzione mienie – scharakteryzował w sposób prawidłowy przedmiotowy czyn, co mógł uczynić tylko sprawca. A. D. zaprzeczył, aby z kimkolwiek współdziałał w ramach tego czynu. Brak jest dowodów na to, że popełnił go w ramach szerszej konfiguracji osób; na podstawie ujawnionych w sprawie dowodów sprawstwo jednak zostało mu wykazane. Czyn ten został popełniony w okresie od 28 do 30 marca 2020 roku. W okresie od grudnia 2019 roku do marca 2020 roku A. D. dokonał albo usiłował dokonać 33 kradzieży z włamaniem w ramach ciągu przestępstw, za co został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 25 listopada 2020 roku w sprawie II K 974/20 ( k 118 ). Czyny te były popełnione w R. ale w innych miejscowościach: K., K., O., O., J., W., L., P., C.. Oskarżony miał więc zdolności przemieszczania się w ramach przestępczej działalności i popełnienie czynu w P. wchodzi w schemat jego działania i było osiągalne. W toku postępowania przygotowawczego ustalono, że aparat telefoniczny skradziony w P. pod innym numerem używa A. W. ( siostra D. D. – matki oskarżonego ). Z relacji A. W. wynika, iż z D. D. zamieniły się telefonami; gdy powiedziała siostrze, że telefonem interesowała się policja, D. D. poinformowała ją, że nie wie skąd ten telefon wziął się u niej w domu. D. D. mieszkała wówczas z czwórką dzieci, w tym z Ł. D. ( k 61-62, k 163 ). Ł. D. był również skazany w sprawie II K 974/20 Sądu Rejonowego w Radomsku ( był zatrzymany i tymczasowo aresztowany od dnia 10 marca 2020 roku – punkt V wyroku, natomiast A. D. od 28 kwietnia 2020 roku – punkt VII wyroku ). Ł. D. nie mógł więc przedmiotowego czynu popełnić. Natomiast wywodzenie przez obrońcę, iż czynu tego mogły dopuścić się inne ( nieokreślone ) osoby z rodziny oskarżonego są spekulacjami w żaden sposób nie uprawdopodobnionymi w zebranym materiale dowodowym. Na rozprawie głównej oskarżony nie przyznał się do inkryminowanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Po odczytaniu jego wyjaśnień z postępowania przygotowawczego, potwierdził, iż złożył takie wyjaśnienia ale zaznaczył, iż są nieprawdziwe. Podał, że „Policjant powiedział mu, że to nie będzie osobnej sprawy a będzie miał wyrok z tamtej sprawy dlatego się przyznał” ( k 141 przyznał). A. D. składał wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym 10 grudnia 2020 roku, podczas gdy wyrok w sprawie II K 974/20 został wydany przez Sąd Rejonowy w Radomsku 25 listopada 2020 roku. Odnośnie inkryminowanego czynu toczyło się więc odrębne postępowanie karne i sprawa II K 974/20 nie miała wpływu na jego bieg. Wywody oskarżonego w tym zakresie są więc nieracjonalne i te uwarunkowania procesowe nie mogły mieć wpływu na swobodę składania przez niego wyjaśnień w czasie przesłuchań w dochodzeniu. Oskarżony nie był w stanie wytłumaczyć w jaki sposób podał w postępowaniu przygotowawczym tyle rzeczywistych szczegółów odnośnie przebiegu tego czynu. Deklarował, że je „zmyślił”, co jest nierealne przy całkowitym odzwierciedleniu ich elementów w rzeczywistości. Nie podnosił przy tym, aby narzucił je przesłuchujący go policjant. Dlatego sąd I instancji słusznie odmówił wiary jego wyjaśnieniom z rozprawy głównej;

- oskarżony nie pracował, nie miał wsparcia finansowego od rodziny. Utrzymywał się w tym okresie z kradzieży. Przy czym dokonywał ich „rzutami”. Analiza skazań w sprawie II K 974/20 wskazuje, że ich nasilenie nastąpiło między innymi w styczniu 2020 roku, ich „rzut” miał miejsce pod również koniec marca 2020 roku od 28 do 31 marca 2020 roku w P. i w R. ( w tym czasookresie dokonał również przedmiotowego czynu ). Działając we współsprawstwie dokonał kradzieży w tym czasie 300 złotych ( czyn 29 ), w pozostałym zakresie szkody wynikały z kradzieży rzeczy lub zniszczeń. Powtarzając przestępcze akcje w tym okresie oskarżony miał niewątpliwie motyw działania w postaci chęci osiągnięcia korzyści majątkowej z dokonywanych kradzieży, czemu służyło poszukiwanie nowych miejsc do włamań również poza R.. Kwoty pozyskiwane z tych przestępstw były jednak niewielkie i nie pozwalały sprawcy na dłuższe finansowanie swojej egzystencji, czy też pozyskanie na to nadwyżek.

Przekonanie o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych musi być: 1) poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej, w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk), a także 2) efektem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) oraz 3) wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przedstawione w uzasadnieniu wyroku (art. 424 kpk). Te wymagania sąd I instancji spełnił. Słusznie stwierdza SN, że uznając jedne z dowodów za wiarygodne, a inne za niewiarygodne, sąd kieruje się zasadą swobodnej oceny dowodów, która nie daje podstaw do jakiegoś apriorycznego preferowania lub dyskwalifikacji jednych z nich na rzecz drugich, i to tylko dlatego, że uzyskano je na określonym etapie postępowania. W orzecznictwie sądowym wskazuje się, że chybiona jest praktyka zarzucania sądowi zaakceptowania pewnego dowodu, skoro zgłaszający ten zarzut, będąc obecnym w trakcie całego postępowania, akceptował ten stan rzeczy, nie podnosił w trakcie rozprawy żadnych wątpliwych kwestii, nie domagał się wówczas dopuszczenia innego dowodu, oświadczając, że nie żąda uzupełnienia materiału dowodowego, a zatem godził się, by wyrok zapadł na podstawie przeprowadzonych już dowodów (zob. wyr. SA w Szczecinie z 6.5.2010 r., II AKa 66/10, KZS 2011, Nr 5, poz. 100).

Sąd merytoryczny dokonał analizy całokształtu zebranych dowodów w ich wzajemnym powiązaniu, z dbałością o odzwierciedlenie ich treści i obiektywizm wniosków co do sprawstwa A. D..

Nie można w niniejszej sprawie zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli sąd je rozważył i ocenił na płaszczyźnie art. 7 kpk jako niewiarygodne. Odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi przecież uprawnienie sądu. Kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy, a takich błędów sąd merytoryczny uniknął. Zarzut rażącego naruszenia art. 7 kpk wymaga wykazania wad w sposobie dokonania oceny konkretnych dowodów, podczas gdy apelacja kwestionuje jedynie wynik oceny domagając się podzielenia oceny dokonanej przez jej autora. Przepisu art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Apelacja kwestionuje stanowisko sądu z pozycji wyjaśnień oskarżonego z postępowania sądowego oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści. Wyjaśnienia oskarżonego z tej fazy sprawy mają charakter obronny. Z uwagi na swoją ogólnikowość i sprzeczność z podstawowymi dowodami i okolicznościami, nie zdołały zachwiać wersją aktu oskarżenia. Dlatego słusznie sąd rejonowy w zasadniczych elementach związanych z odpowiedzialnością prawnokarną odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego z rozprawy, do czego był w pełni uprawniony. W realiach niniejszej sprawy to całokształt dowodów połączonych w logiczną i harmonijną całość był podstawą do ustalenia sprawstwa oskarżonego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A. D. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie przedmiotowego czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Argumenty wywiedzione w apelacji nie mogły też doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego, bowiem nie pozwala na to ocena istotnych w sprawie dowodów. Weryfikacja materiału dowodowego w instancji odwoławczego doprowadziła jedynie sąd odwoławczy do uzupełnienia analiz w zakresie oceny dowodów. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji sąd odwoławczy nie stwierdził podstaw do ustalenia, iż wyjaśnienia oskarżonego z rozprawy głównej negujące sprawstwo w ramach przedmiotowego czynu zasługują na wiarę.

Zdaniem sądu odwoławczego sankcja (jej rodzaj i wysokość) została tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego. Efekt „odstraszający” kary ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo będzie karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzić będzie do stosowania kar izolacyjnych. Wymierzone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i grzywny pod względem rodzaju były ze wszech miar celowe, oczekiwane i sprawiedliwe i tak ukształtowane mają przynieść efekt wychowawczy wobec sprawcy oraz prewencyjny. Odzwierciedlają one winę oskarżonego, szkodliwość społeczną jego zachowania i oddają właściwie społeczny sprzeciw dla sprawcy tej kategorii przestępstw; w konsekwencji nie podlegały z urzędu korekcie na jego korzyść.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

W kontekście podniesionych zarzutów należy w pierwszym rzędzie odnieść się odnieść się do ogólnych zasad orzekania obowiązku naprawienia szkody, które – co należy stwierdzić z przykrością nie były znane sądowi I instancji - a na pewno nie zostały uwzględnione przy wydawaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia:

-warunkiem zastosowania środka kompensacyjnego obowiązku naprawienia szkody jest istnienie szkody w chwili wyrokowania. Jego celem jest bowiem przywrócenie stanu sprzed popełnienia przestępstwa lub kompensacja szkód będących dalszymi następstwami popełnionego przestępstwa, co w szczególności dotyczy szkód niematerialnych. Ponieważ przepisy prawa karnego nie zawierają postanowień dotyczących ustalania zakresu obowiązku naprawienia szkody, to należy posiłkowo odwołać się do przepisu art. 361 § 2 kc, z którego wynika zasada pełnego odszkodowania. W konsekwencji należy przyjąć, że regułą jest zobowiązanie do naprawienia szkody w całości, zaś odstępstwa od tej reguły muszą być podyktowane ważnymi względami;

- przy orzekaniu o obowiązku przewidzianym w art. 46 § 1 kk należy kierować się zasadami prawa cywilnego, a zatem warunkiem jego orzeczenia w wyroku karnym jest istnienie w chwili wyrokowania szkody, której ustalenia dokonuje się według tych samych reguł, jak przy określaniu odszkodowania w postępowaniu cywilnym. Obowiązek naprawienia szkody jako środek kompensacyjny wywołuje podwójny skutek, a mianowicie oddziałuje w sferze uprawnień cywilnoprawnych podmiotu uprawnionego i sprawcy szkody, oraz w sferze karnoprawnej, jako że nakłada obowiązek, będący środkiem reakcji na przestępstwo, na sprawcę szkody i wywołuje konsekwencje związane ze stwierdzeniem popełnienia przestępstwa. Do celów postępowania karnego należy uwzględnienie prawnie chronionych interesów pokrzywdzonego (art. 2 § 1 pkt 3 kpk), w tym naprawienie już w postępowaniu karnym, gdy to możliwe, szkody wyrządzonej przestępstwem. Przy ustalaniu wysokości szkody, która powstała w wyniku przestępstwa brać należy pod uwagę, tak jak w przedmiotowej sprawie, nie tylko obiektywną wartość skradzionych przedmiotów, ale również konieczne jest uwzględnienie wartości skradzionego mienia, które zostało odzyskane przez pokrzywdzonego. O ile przedmioty odzyskane nie zostały zniszczone, uszkodzone, czy zużyte, to pokrzywdzony w tym zakresie z reguły nie ponosi rzeczywistej szkody.

Wyceniony na 150 złotych skradziony telefon został pokrzywdzonemu zwrócony w toku postępowania przygotowawczego. Nie kwestionował on stanu tego telefonu. Sąd I instancji nękając pokrzywdzonego ( i jego pracownika ) w zakresie udziału w nie wiadomo czemu służących czynnościach procesowych między innymi zobowiązywał go do dostarczenia na kolejne terminy rozprawy przedmiotowego telefonu ( k 165, k 227 ), czyli choćby z tego powodu wiedział, że telefon został pokrzywdzonemu zwrócony. Pomimo to zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego pełnie odszkodowanie, uwzgledniające również wartość tego telefonu.

Dlatego sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i obniżył wysokość obowiązku naprawienia szkody orzeczonego w punkcie 2 do kwoty 52, 30 złotych.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Przy ustalaniu wysokości szkody, która powstała w wyniku przestępstwa brać należy pod uwagę, tak jak w przedmiotowej sprawie, nie tylko obiektywną wartość skradzionych przedmiotów, ale również konieczne jest uwzględnienie wartości skradzionego mienia, które zostało odzyskane przez pokrzywdzonego. Ta weryfikacja wskazuje, ze do naprawienia pozostała szkoda w skorygowanej wysokości.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina

Sprawstwo

Kara pozbawienia wolności i grzywna

Wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu za I instancję

Zwolnienie oskarżonego od kosztów procesu za postępowanie przed sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korekty zaskarżonego wyroku w tych zakresach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i obniżył wysokość obowiązku naprawienia szkody orzeczonego w punkcie 2 do kwoty 52, 30 złotych.

Jak w punkcie 4. 1 uzasadnienia

Zwięźle o powodach zmiany

Jak w punkcie 4. 1 uzasadnienia

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i uchylił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 3 ( podanie wyroku do publicznej wiadomości ).

Zwięźle o powodach zmiany

Orzeczenie tego środka karnego uznał za niecelowe, z braku przesłanek tego rozstrzygnięcia do realizacji funkcji generalnoprewencyjnej. Jest to skazanie za pojedynczy czyn; bez analizy sylwetki sprawcy, jego uprzedniej karalności będzie niezrozumiałe dla opinii publicznej. W orzecznictwie zwraca się uwagę, że podanie wyroku do publicznej wiadomości powinno mieć miejsce przede wszystkim w takich przypadkach, które wzbudziły szczególne zainteresowanie społeczne, wywołały powszechne oburzenie czy też niepokój, jak również w przypadku przestępstw nagminnie popełnianych na danym terenie lub w określonym środowisku (wyr. SA w Katowicach z 28.6.2007 r., II AKa 190/07, Prok. i Pr. – wkł. 2008, Nr 8, poz. 28). Takich powodów sąd I instancji w sposób przekonujący nie wykazał.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

4

Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu 1033, 20 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Trudna sytuacja materialna i życiowa oskarżonego uzasadniała zwolnienie go od opłaty za drugą instancję i wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana