Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 394/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 20 marca 2023 roku sygn. akt II K 241/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

^{co do winy}

^{co do kary}

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

^uchylenie

^zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

1

Obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia:

- art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranych w sprawie dowodów co polegało na przyjęciu przez Sąd orzekający, iż świadek A. W. zeznając podczas wszystkich rozpraw sądowych w niniejszej sprawie mogła nie pamiętać przebiegu zdarzeń, co doprowadziło Sąd do błędnego wniosku przyjęcia za wiarygodne wyłączenie zeznania świadka złożonego w dniu zdarzenia objętego aktem oskarżenia przy zupełnym pominięciu zeznań złożonych dwukrotnie w toku rozpraw sądowych, jak również nie rozważeniu przyczyn dla których zeznania te zostały zmienione - mimo wyraźnego wskazania przyczyn tej zmiany przez świadka,

- art. 170 § 1 pkt 4 i 5 w zw. z art. 5 i 74 § 1 kpk poprzez oddalenie i pozostawienie bez rozpoznania wniosków dowodowych zgłoszonych przez obronę tj. uzupełniającego przesłuchania świadka A. W. w sytuacji gdy przeprowadzenie ww. zawnioskowanego dowodu było konieczne dla wyjaśnienia powodów rozbieżności i zmiany zeznań świadka, co doprowadziłoby Sąd do ustalenia rzeczywistego przebiegu zdarzenia z udziałem oskarżonego.

Błędu w ustaleniach faktycznych Sądu I Instancji, a przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na niesłusznym uznaniu, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego są podstawy do przyjęcia, iż oskarżony T. Z. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, co ustalono wyłącznie w oparciu o zeznania świadka złożone na etapie postępowania przygotowawczego pomijają, iż dalsze twierdzenia świadka A. W. świadka M. B. i A. K. negujących ruch pojazdu oskarżonego jak i J. P.,

Pominięcie wątpliwości przemawiających na korzyść oskarżonego w postaci wydruku z systemu (...), iż pojazd nie poruszył się w ww. dniu zdarzenia, zeznań świadków którzy stwierdzili iż ww. pojazd nie poruszał się w dniu objętym opisem czynu oskarżonego, zeznań świadka J. P. który wskazał, iż ww. dniu przestawiał pojazd oskarżonego. które to naruszenia w konsekwencji doprowadziły do dokonania przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegające na błędnym uznaniu, że Oskarżony popełnił zarzucany mu czyn podczas, gdy brak jest jednoznacznych i wystarczających dowodów świadczących o winie Oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania za czyn określony w art. 178a § 1 kk.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku”), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 kpk), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie podnosi się jednak, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas: „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania”, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (w. SN z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze „dowolności”. Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (w. SN z 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58).

W związku z tym, stwierdzić należy, iż nietrafny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mający polegać na nieuprawnionym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w konsekwencji niekorzystnej dla niego oceny dowodów zgromadzonych w sprawie - oceny, która zdaniem skarżącego miała nastąpić w wyniku obrazy przepisów postępowania tj. art. 5 i art. 7 kpk.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim zasadnie przypisał T. Z. sprawstwo zarzucanego mu czynu, gdyż w sposób uprawniony oparł się na dowodach obciążających oskarżonego odmawiając jednocześnie wiary jego wyjaśnieniom. W tym zakresie podzielić należy przede wszystkim wniosek Sądu I instancji dotyczący tego, że na wiarę zasługują pierwotne zeznania A. W.. Wymieniona w toku postępowania sądowego nie była już co prawda w stanie z całą stanowczością potwierdzić, że widziała jak oskarżony kieruje pojazdem, jednakże nagranie zgłoszenia telefonicznego do Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Ł. nie pozostawia w tym zakresie żadnych wątpliwości (por. k. 267). A. W. relacjonuje w nim operatorce całą sytuację oraz wynikające z niej obawy. Opowiada o tym, że oskarżony, który znajdował się w stanie upojenia alkoholowego wsiadł za kierownicę pojazdu, zaś podjęta przez świadka próba powstrzymania go przed jazdą poprzez wyciągnięcie kluczyków ze stacyjki nie powiodła się. Ponadto informuje, że w związku z tym, zachodzi wysokie ryzyko, że T. Z. może zrobić komuś krzywdę. W trakcie tego, obserwuje natomiast na żywo, że oskarżony rusza samochodem i od razu przerażonym tonem mówi o tym unosząc głos oraz domaga się jak szybszej interwencji (por. 25 sekunda nagrania). Treść tej zarejestrowanej wypowiedzi A. W., którą składała na gorąco w trakcie zdarzenia w pełni uprawniała Sąd I instancji do przyjęcia, że jej pierwsze (kategoryczne) zeznania złożone na etapie dochodzenia najbardziej wiarygodne. Późniejsze zaś wypowiedzi świadka i brak pewności musiały wynikać z upływu czasu i emocji, które jej towarzyszyły.

Na aprobatę nie zasługiwał ten fragment apelacji, w którym podnoszono, iż A. W. nie mogła zaobserwować oskarżonego jak kierował autem z racji tego, że dzwoniła z telefonu stacjonarnego, który miał się znajdować w przedpokoju. Świadek wskazała bowiem wyraźnie, że telefon stacjonarny jest bezprzewodowy (por. k. 245 odw.). Tym samym, nie było żadnych przeszkód, aby ze słuchawką w ręku przemieściła się w takie miejsce (na balkon), z którego spokojnie mogła obserwować przebieg zdarzenia.

A. W. była kluczowym świadkiem w niniejszej sprawie. Nie miała najmniejszych powodów, aby niesłusznie obciążać oskarżonego. Zareagowała spontanicznie na zaistniałą sytuację. Podjęła próbę wyciągnięcia kluczyków ze stacyjki, a wobec tego, że jej się to nie udało wróciła do domu i zadzwoniła na numer alarmowy. Pomimo tego, że na etapie postępowania sądowego nie była już pewna tego, co zaobserwowała, to treść zarejestrowanego zgłoszenia telefonicznego, które wykonała nie pozostawia najmniejszych wątpliwości odnośnie tego, iż widziała jak oskarżony kieruje autem. Pierwotne zatem zeznania, które złożyła na etapie dochodzenia słusznie stanowiły podstawę dla zasadniczych ustaleń w niniejszej sprawie. Dowód z nagrania zgłoszenia do Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Ł. posiada obiektywny charakter. A. W. była już trzykrotnie przesłuchiwana w niniejszej sprawie oraz szczegółowo rozpytywana odnośnie treści swoich zeznań. Wniosek zatem o przesłuchanie jej po raz czwarty słusznie został oddalony przez sąd rejonowy jako zmierzający w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania.

W przedmiotowej sprawie nie doszło do obrazy art. 5 § 2 kpk, bowiem sąd poczynił nie budzące jego wątpliwości ustalenia faktyczne, a zatem nie powziął wątpliwości w tej kwestii. Unormowana w tym przepisie zasada in dubio pro reo nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości. Jak bowiem wyraźnie wynika z jego brzmienia, reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista „ostateczność” – „dyrektywa ostatecznego wyjścia”. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Należy również podkreślić, iż wątpliwości, o jakich mowa w art. 5 § 2 kpk to wątpliwości Sądu, nie zaś strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych. Nie można zatem zasadnie stawiać zarzutu obrazy przepisu art. 5 § 2 kpk podnosząc wątpliwości strony, a konkretnie obrońcy oskarżonego co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny czy w sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jedynie to czy sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 lipca 2010 r. w sprawie II AKa 183/10).

W przedmiotowej sprawie sąd rejonowy poczynił ustalenia faktyczne w sposób niewątpliwy, po dokonanej w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami zawartymi w przepisach art. 7 kpk ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Podkreślenia również wymaga, że zasada in dubio pro reo nie nakazuje sądowi orzekającemu czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego.

W powyższym kontekście wskazać należy, iż wydruk z geotrackingu nie wywołuje wątpliwości, które prowadzić powinny do ustaleń najbardziej korzystnych dla oskarżonego. Wskazanie bowiem dystansu „0,00” widoczne na raporcie z k. 107, zgodnie z wyjaśnieniami od (...) Sp. z o. o. z 17 marca 2022 r. (por. k. 210) mogło oznaczać poza uruchomieniem zapłonu możliwość przejechania kilku metrów (przeparkowanie pojazdu na niewielkim dystansie). Taka natomiast ewentualność w żaden sposób nie kłóci się z pierwotnymi zeznaniami A. W., gdyż podawała ona, że pojazd przejechał ok. 5 metrów. Wymienione zatem dowody pozostają w zgodzie i słusznie stanowiły podstawę ustaleń faktycznych.

Wracając jeszcze do zarzutu obrazy art. 7 kpk w ocenie wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków M. B., J. P. i A. K. wskazać należy, że Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art. 7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011 r. w sprawie III KK 382/2010 r., z 7 lipca 2010 r. w sprawie II KK 147/2010, z 13 czerwca 2007 r. w sprawie V KK 5/2007, z 25 września 2002 r. w sprawie II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd pierwszej instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003 r., s. 255 - 259). Może przy tym poprzestać na odwołaniu się do rozważań Sądu I instancji, gdy zarzuty apelacji ograniczają się do gołosłownej polemiki z oceną Sądu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021 r. w sprawie II KK 170/21).

W przeciwieństwie do tego, co zostało zarzucone w apelacji Sąd a quo należycie zweryfikował wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadków obrony. W sposób uprawniony obalona została teza, jakoby oskarżony po spożyciu alkoholu już nie przestawiał pojazdu.

Sąd I instancji dokonując oceny dowodów i sporządzając uzasadnienie nie naruszył art. 7 kpk. Wbrew bowiem wybiórczym i nieuprawnionym twierdzeniom apelacji z treści całokształtu pisemnych motywów wyroku wynika, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Przeprowadzona zaś ocena materiału dowodowego mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, gdyż pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Apelacja obrońcy natomiast stanowi w istocie rzeczy jedynie wybiórczą polemikę z ustaleniami sądu rejonowego, która zdaje się nie dostrzegać wymowy nagrania ze zgłoszenia do (...) i nie wskazuje jakich konkretnie uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego miał się dopuścić Sąd I instancji w dokonanej ocenie, zaś podnoszone wątpliwości nie zasługują na uwzględnienie. A. W. kategorycznie przecież utrzymywała, że interwencję podjęto wobec tego mężczyzny, który kierował pojazdem, a wcześniej uniemożliwił jej wyjęcie kluczyków ze stacyjki. Nie sposób jest zatem podzielić wątpliwości zgłaszanych przez obronę w zakresie osoby sprawcy i uznać je należy za nieuprawnione.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że zarzuty apelacji okazały się niezasadny, to wniosek również nie zasługiwał na uwzględnienie.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w zakresie orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów oraz świadczenia pieniężnego i zaliczenia okresu zatrzymania prawa jazdy, a także rozstrzygnięcia o wydatkach poniesionych w postępowaniu przygotowawczym oraz przed sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że zarzuty apelacji okazały się niezasadne, brak było podstaw do zmiany wyroku co do istoty sprawy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu pierwszego wymienionego w nim wyniku badania stanu nietrzeźwości w postaci „2,00 mg/l”.

Złagodzenie orzeczonej kary poprzez wymierzenie w miejsce kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

W świetle opinii (...) w Ł. z 20 września 2021 r. pierwszy pomiar badania powietrza wydychanego uzyskany o godz. 19:47 (2,00 mg/l) za pomocą urządzenia typu (...) nie koreluje z pozostałymi pomiarami i jest znacznie wyższy. Przyczyną takiego stanu rzeczy może być najprawdopodobniej alkohol zalegający w jamie ustnej i przełyku badanego, który zawyżył wynik tego badania. W związku z tym wynik badania powietrza wydychanego wykonany o godz. 19:47 należało odrzucić i nie uwzględniać go (por. k. 150-151). Dlatego też, Sąd Okręgowy wyeliminował ww. wynik z opisu czynu przypisanego oskarżonemu.

Ze względu na powyższe znacznemu zmniejszeniu uległ także stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Wartość bowiem stanu nietrzeźwości w jakim znajdował się T. Z. „zmalała” o połowę. Ponadto zaś, uwzględnieniu podlegać musiało to, że oskarżony przejechał pojazdem zaledwie kilka metrów po miejscu parkingowym i nie był dotychczas karany. Z drugiej jednak strony wziąć trzeba było pod uwagę, że pojazd, którym kierował to auto dostawcze, a stan nietrzeźwości nawet pomimo wspomnianej korekty był bardzo znaczący. W związku z tym, ostatecznie dojść należało do wniosku, iż orzeczona kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest rażąco surowa i dlatego w jej miejsce Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł.

W przypadku bowiem, w którym ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, należy w pierwszej kolejności rozważyć, czy cele kary nie zostaną spełnione przez karę wolnościową ( in dubio pro libertate). Wskazuje na to, w szczególności katalog kar zawarty w treści art. 32 kk oraz kolejność kar przewidzianych w art. 178a § 1 kk. W obydwu przypadkach na samym początku wymieniana jest najłagodniejsza kara w postaci grzywny, a na końcu najbardziej dolegliwa kara pozbawienia wolności. Ponadto, stosownie do treści art. 58 kk, jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo zagrożone jest karą nieprzekraczajacą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary.

Mając to na uwadze, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie stopniowi winy oskarżonego oraz społecznej szkodliwości jego czynu najpełniej odpowiada kara grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, która ponadto pozwala na osiągnięcie zapobiegawczych i wychowawczych celów kary w stosunku do oskarżonego jak i ogółu społeczeństwa. Wymierzona grzywna pozostaje w zgodzie z zasadami wymiaru kary w zakresie oddziaływania prewencyjnego i czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości oraz osiągnie swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jednocześnie jednak kara taka nie będzie postrzegana jako wyraz pobłażliwości wobec oskarżonego, który dopuścił się przestępstwa o znacznym stopniu społecznej szkodliwości i może zostać uznana za sprawiedliwą. Konieczność przecież, zaangażowania finansowego stanowić będzie realnie odczuwalną konsekwencję o charakterze majątkowym.

W oparciu o stosunki majątkowe, możliwości zarobkowe oraz dochody oskarżonego, który posiadając wykształcenie zawodowe osiąga niewielkie dochody, Sąd ustalił wysokość stawki dziennej na kwotę 10 zł.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Z uwagi na zmianę rodzaju kary, sąd odwoławczy, na podstawie o art. 3 ust. 1 w zw. z art. 10 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierzył oskarżonemu jedną opłatę za obie instancje według kary przez siebie orzeczonej tzn.100 zł.

W oparciu natomiast o art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk, sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym, na którą to sumę złożył się ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w II instancji postępowania sądowego.

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

     1

Podmiot wnoszący apelację

     obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

     całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

^{co do winy}

^{co do kary}

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

^uchylenie

^zmiana