Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 388/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie

z dnia 28 lutego 2023 r. sygn. akt II K 355/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

H. C.

sprawstwo czynu z punktu II aktu oskarżenia

zeznania D. J.

1341-1343

1864

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

zeznania D. J.

Świadek była przesłuchiwana dwukrotnie na etapie śledztwa. Podczas pierwszych zeznań w sposób konkretny i zdecydowany wskazała, że: „Wówczas nie byłam chora ale potrzebowałam wolnego, dlatego też poszłam do doktora C. i za kwotę 50 zł otrzymałam zwolnienie na dwa tygodnie”… „wiedziałam, że u doktora takie zwolnienie można załatwić i kosztuje 50 zł.” (por. k. 1342). W trakcie zaś kolejnego przesłuchania potwierdziła swoje pierwsze zeznania (por. k. 1864). W związku z tym, depozycje świadka w powyższym zakresie uznać należało za wiarygodne, gdyż były spójne, logiczne i konsekwentne. Wniosku takiego natomiast nie podważa fakt, że w toku przewodu sądowego D. J. podawała, iż w związku ze zwolnieniami nie wręczała doktorowi C. żadnych korzyści majątkowych. Relacja bowiem złożona na rozprawie o której mowa dotyczyła zatrudnienia świadka przy pracach interwencyjnych w 2010 roku, a nie 2009 roku, do którego odnosił się zarzut II aktu oskarżenia. Reasumując stwierdzić należy, iż w relacjach D. J. z etapu śledztwa i rozprawy nie ma żadnych sprzeczności, a rozstrzygniecie w zakresie czynu, który dotyczył jej osoby słusznie oparte zostało na jej depozycjach ze śledztwa.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut apelacji obrońcy

1

2

3

naruszenia prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wbrew wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego polegający na:

- niesłusznej odmowie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim wyjaśnił, że nie dopuścił się zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, poprzez przyjęcie, iż stanowią one wyłącznie przyjętą linię obrony oraz są sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w sytuacji gdy Sąd I instancji oparł swoje przekonanie wyłącznie o zeznania niektórych świadków, z jednoczesnym całkowitym zignorowaniem zeznań złożonych przez pozostałych przesłuchanych w sprawie świadków,

- błędnej ocenie zeznań świadków: M. S. (1), M. K. (1), A. Ł., D. L. (1), M. B. (1), L. C., W. N., M. B. (2), M. P. (1), K. G. (1) i D. J. dotyczących rzekomego wręczania oskarżonemu korzyści majątkowych w zamian za wystawienie zwolnienia lekarskiego lub (i) wystawienia zwolnienia lekarskiego gdy brak było ku temu podstaw oraz przyjęcie, że zeznania te były konsekwentne w toku całego postępowania, w sytuacji gdy wyżej wymienieni świadkowie podczas przewodu sądowego zeznawali odmiennie niż w toku śledztwa,

- błędnej ocenie zeznań świadka J. L. dotyczących rzekomego wręczania oskarżonemu korzyści majątkowych w zamian za wystawienie zwolnienia lekarskiego lub (i) wystawienia zwolnienia lekarskiego gdy brak było ku temu podstaw oraz przyjęcie, że zeznania te były konsekwentne w toku całego postępowania, w sytuacji gdy wyżej wymieniony świadek podczas przewodu sądowego zeznawała odmiennie niż w toku śledztwa oraz utrzymywała, że pod protokołem jej przesłuchania z postępowania sądowego nie widnieje jej podpis,

- błędnej ocenie zeznań świadka R. P. dotyczących rzekomego wręczania oskarżonemu korzyści majątkowych w zamian za wystawienie zwolnienia lekarskiego lub (i) wystawienia zwolnienia lekarskiego gdy brak było ku temu podstaw oraz przyjęcie, że zeznania te były konsekwentne w toku całego postępowania, w sytuacji gdy wyżej wymieniony w trakcie rozprawy wskazał, iż: nigdy nie wręczał oskarżonemu żadnych środków pieniężnych za zwolnienia lekarskie, oskarżony nie uzależniał wystawienia zwolnienia lekarskiego od przyjęcia stosownej korzyści majątkowej, wystawiane zaświadczenia lekarskie były w pełni uzasadnione i konieczne z medycznego punktu widzenia, dolegliwości związane z chorobą świadka uniemożliwiały mu pracę,

- błędnej ocenie zeznań świadka P. R. dotyczących rzekomego wręczania oskarżonemu korzyści majątkowych w zamian za wystawienie zwolnienia lekarskiego, w sytuacji gdy wyżej wymieniony w trakcie rozprawy w dniu 21 września 202 Ir. wskazał, iż słyszał, że oskarżony rzekomo ma brać pieniądze, nie wyjaśniając jednak z jakiego tytułu miały być one pobierane przez oskarżonego.

zasadne

częściowo zasadne

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy w Opocznie zasadnie przypisał H. C. sprawstwo zarzucanych mu czynów, gdyż w sposób uprawniony oparł się na dowodach obciążających oskarżonego odmawiając jednocześnie wiary jego wyjaśnieniom.

W tym zakresie podzielić należy przede wszystkim wniosek Sądu I instancji dotyczący tego, że wyjaśnieniom oskarżonego ewidentnie zaprzeczają ustalenia jakie należało poczynić w oparciu o zeznania M. S. (1), M. K. (1), A. Ł., D. L. (1), M. B. (1), L. C., W. N., M. B. (2), M. P. (1), K. G. (1) i D. J..

Świadkowie M. S. (1), M. K. (1), A. Ł., W. N., M. B. (2), M. P. (1) nawet jeśli początkowo zeznawali na rozprawie, że nie wręczali oskarżonemu korzyści majątkowych za wystawianie zwolnień lub unikali wypowiedzi w tym zakresie, to ostatecznie po odczytaniu im zeznań ze śledztwa, w których obciążali oni H. C. potwierdzili je tłumacząc to upływem czasu.

Świadkowie natomiast R. P., D. L. (1), M. B. (1), L. C. zeznawali w sposób konsekwentny zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak sądowego sprawy.

W odniesieniu z kolei do zeznań K. G. (1) (poprzednio O.) podzielić należy twierdzenie Sądu I instancji, iż podjęła ona nieudaną próbę wycofania się z obciążających oskarżonego zeznań, które złożyła na etapie postępowania przygotowawczego. Relacja wymienionej ze śledztwa zasługiwała jednak na wiarę, a tłumaczenie się tym, że była wówczas w szoku po porodzie stanowiło jedynie strategię świadka. Gdyby istotnie stan psychiczny świadka był taki zły to z pewnością osoba przesłuchująca odstąpiłaby od przeprowadzenia takiej czynności, a jeśli nie zdawała sobie z tego sprawy to świadek powinna wówczas sama odmówić udziału w przesłuchaniu z powodu aż tak złego samopoczucia. W związku natomiast z tym, że tak się nie stało, a K. G. (1) złożyła podpisy pod protokołem jej relacja z postępowania przygotowawczego słusznie stanowiła podstawę do ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

W przypadku świadka D. J. wskazać należy, iż wymieniona na etapie postępowania przygotowawczego konsekwentnie relacjonowała, iż przy pracach interwencyjnych była zatrudniona dwukrotnie – w 2009 roku oraz 2010 roku. W związku natomiast z zatrudnieniem w 2009 roku pomimo tego, że nie była chora poszła do oskarżonego i za kwotę 50 zł otrzymała zwolnienie na dwa tygodnie, gdyż wiedziała, że takie zwolnienia można u doktora załatwić i kosztuje 50 zł. W 2010 roku natomiast korzystała ze zwolnienia, ale wówczas nie wręczała żadnych korzyści oskarżonemu (por. k. 1342 i 1864). W takiej sytuacji nie może dziwić, że D. J. zeznając na rozprawie jedynie odnośnie roku 2010 podawała, że nie wręczała korzyści oskarżonemu w związku ze zwolnieniem z którego wówczas korzystała (k. 2424 odw.). Tym niemniej, nie wykluczało to jednocześnie poczynienia ustaleń w zakresie wręczenia korzyści majątkowej oskarżonemu w zamian za zwolnienie w 2009 roku, o której to sytuacji wymieniona zeznawała spójnie i konsekwentnie dwukrotnie na etapie śledztwa. Stąd też, ujawniono na etapie postępowania odwoławczego zeznania D. J. z postępowania przygotowawczego i w ten sposób stały się one podstawą do prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie czynu, który jej dotyczył.

W sprawie występowały dwie różne osoby o takim samych imieniu i nazwisku – (...). Sytuacja taka skutkowała tym, że J. L. z d. (...) (ur. w (...) roku) przewodnicząca składu orzekającego omyłkowo odczytała na rozprawie w dniu 22 października 2021 roku zeznania J. L. z d. K. (ur. w (...) roku). W efekcie tego, pierwsza z wymienionych kobiet nie potwierdziła odczytywanych jej zeznań i zakwestionowała podpis pod oczytanym jej protokołem przesłuchania (por. k. 2123 oraz k. 813-814). Na rozprawie jednak w dniu 2 września 2022 roku „naprawiono” powyższą omyłkę i J. L. z d. (...) odczytano już protokół z jej przesłuchania z postępowania przygotowawczego (k. 923 odw.), którego zapisy w całości potwierdziła (podtrzymując tym samym konsekwentnie wersję o tym, że „nie płaciła lekarzowi za zwolnienia” - por. k. 2427). Przesłuchana z kolei później także na tej samej rozprawie w sądzie po raz pierwszy J. L. z K. potwierdziła ostatecznie wersję, którą prezentowała w toku śledztwa, zgodnie z którą oskarżony uzależniał wystawienie zwolnienia lekarskiego od otrzymania korzyści majątkowej w kwocie 50 zł, którą to wymieniona wręczyła lekarzowi (por. k. 813-814 i 2429-2430). W tej sytuacji, zarzut obrazy art. 7 kpk nie może się ostać, gdyż ostatecznie ustalenia w sprawie słusznie oparto na konsekwentnych zeznaniach J. L. z K..

Wbrew temu co podnosi obrońca świadkowie M. B. (2), J. L. z d. K. i K. G. (1) jasno wskazywały, że oskarżony uzależniał wykonanie czynności służbowej od otrzymania korzyści majątkowej albo takiej korzyści żądał (por. k. 813-814, 1000-1001 i 1183-1185). Twierdzenie apelacji zatem, iż brak jest przekonujących i stanowczych dowodów na powyższe nie zasługiwało na uznanie.

Świadek R. P. zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak i sądowego w żadnym miejscu nie wspominał o wręczaniu oskarżonemu korzyści majątkowych w związku z wystawianiem zaświadczeń lekarskich. Konsekwentnie zeznawał on natomiast o tym, że „ostatnie trzy zwolnienia lekarskie mu się nie należały bo był zdrowy” (por. k. 147-148 i 2089). Oparty na zeznaniach tego świadka zarzut XV dotyczył jedynie poświadczenia nieprawdy w dokumencie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (fałszu intelektualnego) oraz pomocnictwa w wyłudzeniu zasiłku chorobowego. Niezrozumiałym jest zatem eksponowanie przez obronę fragmentów relacji R. P., w których zaprzeczał on wręczaniu korzyści oskarżonemu. W żadnej przecież mierze nie koresponduje to z treścią zarzutu i przypisanego oskarżonemu na podstawie zeznań tego świadka czynu (brak kwalifikacji z art. 228 kk).

Przeprowadzając ocenę zeznań P. R. Sąd I instancji nie dopuścił się błędu. Świadek konsekwentnie zeznawał przecież, że słyszał jedynie pogłoski o tym, że oskarżony przyjmuje „pieniądze za zwolnienia”, ale nie pamięta już od kogo. Relacja taka natomiast znalazła potwierdzenie w zeznaniach świadków na których oparto zarzuty aktu oskarżenia (z wyjątkiem zarzutu XV o którym już przed chwilą była mowa).

Sąd Rejonowy poczynił w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne w sposób niewątpliwy, po dokonanej w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami zawartymi w przepisach art. 7 kpk ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie (art. 92 i 410 kpk) oraz zgodnie z zasadą prawdy materialnej (art. 2 § 2 kpk) i obiektywizmu (art. 4 kpk).

W sprawie nie doszło do obrazy art. 5 § 2 kpk, bowiem sąd poczynił nie budzące jego wątpliwości ustalenia faktyczne, a zatem nie powziął wątpliwości w tej kwestii. Unormowana w tym przepisie zasada in dubio pro reo nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości. Jak bowiem wyraźnie wynika z jego brzmienia, reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista „ostateczność” – „dyrektywa ostatecznego wyjścia”. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Należy również podkreślić, iż wątpliwości, o jakich mowa w art. 5 § 2 kpk to wątpliwości Sądu, nie zaś strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych. Nie można zatem zasadnie stawiać zarzutu obrazy przepisu art. 5 § 2 kpk podnosząc wątpliwości strony, a konkretnie obrońcy oskarżonego co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny czy w sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jedynie to czy sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 lipca 2010 r. w sprawie II AKa 183/10).

Sąd Rejonowy poczynił w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne w sposób niewątpliwy, po dokonanej w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami zawartymi w przepisach art. 7 kpk ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Podkreślenia również wymaga, że zasada in dubio pro reo nie nakazuje sądowi orzekającemu czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego.

Wracając jeszcze do zarzutu obrazy art. 7 kpk w ocenie wyjaśnień oskarżonego wskazać należy, że Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art. 7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011 r. w sprawie III KK 382/2010 r., z 7 lipca 2010 r. w sprawie II KK 147/2010, z 13 czerwca 2007 r. w sprawie V KK 5/2007, z 25 września 2002 r. w sprawie II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd pierwszej instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J.Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003 r., s. 255 - 259). Może przy tym poprzestać na odwołaniu się do rozważań Sądu I instancji, gdy zarzuty apelacji ograniczają się do gołosłownej polemiki z oceną Sądu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021 r. w sprawie II KK 170/21).

W przeciwieństwie do tego, co zostało zarzucone w apelacji Sąd a quo należycie zweryfikował wyjaśnienia H. C. i w sposób uprawniony obalona została teza, jakoby miałby się on nie dopuścić zarzucanych mu czynów. Świadkowie przecież, którzy go obciążali to jego pacjenci, którzy nie mieli powodów, aby czynić to w nieuzasadniony sposób. Twierdzenia natomiast oskarżonego, że całe niniejsze postępowanie karne to w jakimś stopniu „sprawka” działań konkurencyjnej przychodni jest swego rodzaju „spiskową teorią dziejów” za pomocą, której H. C. próbuje ukryć swoje przestępcze zachowania. Zakład przecież (...) już zdecydowanie wcześniej miał podejrzenia odnośnie zasadności zaświadczeń lekarskich o niezdolności do pracy pracowników zatrudnianych przy pracach interwencyjnych przez oskarżonego i w związku z ich ogromną ilością próbował je weryfikować, a tylko z racji ułomności przepisów i procedur kontrolnych było to nieskuteczne (por. zeznania G. B. k. 1719-1720 i 2125-2125 odw.).

Sąd I instancji dokonując oceny dowodów nie naruszył art. 7 kpk. Wbrew bowiem nieuprawnionym twierdzeniom apelacji przeprowadzona ocena materiału dowodowego mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, gdyż pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Apelacja obrońcy natomiast stanowi w istocie rzeczy jedynie wybiórczą polemikę z ustaleniami sądu rejonowego, gdyż poza wyartykułowaniem pewnych pozornych sprzeczności w zeznaniach świadków nie wskazuje konkretnie, w którym momencie sąd a quo przekroczył zasadę swobodnej oceny dowodów i dopuścił się błędów w tym zakresie.

Zarzut apelacji obrońcy

naruszenia prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wbrew wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego polegający na:

- braku uwzględnienia i dokonania oceny zeznań osób wskazujących, że były badane na wizytach przez oskarżonego, nigdy nie wręczały mu żadnych środków pieniężnych za zwolnienia lekarskie, oskarżony nie uzależniał wystawienia zwolnienia lekarskiego od przyjęcia stosownej korzyści majątkowej, nie słyszeli aby inni pacjenci wręczali oskarżonemu środki pieniężne, wystawiane zaświadczenia były w pełni uzasadnione i konieczne z medycznego punktu widzenia (choroba uniemożliwiała pracę), Komisja ZUS nie kwestionowała zwolnień lekarskich lub aby wspominali o procederze korupcyjnym podczas przesłuchania, tj. świadków w osobach: P. R., A. W. (1), M. F., Z. P., M. A., E. F., B. G. (1), B. S., Z. M. (1), E. H. (1), J. F., J. R., A. H. (1), J. W. (1), W. F., R. K. (1), M. J., S. C., C. N., Z. M. (2), S. J., W. S. (1), P. B., W. Ś., J. S. (1), B. K. (1), T. C., H. J. (1), G. M., B. F., R. J., R. R., W. H. (1), J. M. (1), K. G. (2), M. W. (1), W. S. (2), B. C., M. P. (2), H. J. (2), A. M., A. S. (1), K. T., M. C., A. H. (2), B. K. (2), M. S. (2), B. P., P. K., D. L. (2), K. W. (1), M. Z., M. K. (2), M. P. (3), H. S., M. K. (3), K. M., H. Z., B. J. (1), U. P. (1), J. B., T. S. (1), S. W., W. F., Z. W. (1), R. G. (1), T. S. (2), D. K., Z. W. (2), B. G. (2), E. Ś., M. K. (4), B. Z., J. M. (2), I. P., P. W. (1), E. L., A. K. (1), J. W. (2), E. B. (1), M. Ł., J. Ł., R. K. (2), R. S. (1), R. S. (2), E. H. (2), S. K., J. H., B. M., E. K., I. W., A. P., M. W. (2), B. K. (3), E. C. (1), A. K. (2), M. P. (4), A. S. (2), E. C. (2), A. J., Z. L., A. C. (1), I. J., K. W. (2), R. S. (3), M. B. (3), P. W. (2), I. S., A. S. (2), M. Ś., K. W. (3), I. M., K. B. (1), A. F., E. S., M. G., M. T., E. B. (2), B. J. (2), D. B., S. L., J. S. (2), J. L., A. G., A. W. (1), P. Ł., W. H. (2), W. G., A. C. (2), K. W. (4), M. P. (5), R. G. (2), K. W. (5), K. J., K. C., K. B. (2), E. O., W. D., E. P., J. P., B. S., A. W. (2), R. K. (1), J. K., U. K., J. N., U. P. (2), E. W., S. M.,

- błędnej ocenie zeznań K. K. dotyczących sposobu przeprowadzenia czynności przesłuchiwania świadków w niniejszej sprawie, a w konsekwencji braku uwzględnienia faktu zadawania pytań świadkom przez funkcjonariuszy Policji sugerujących odpowiedź mającą potwierdzić zaistnienie przestępstwa z art. 229 kk, w sytuacji gdy wyżej wymieniony w trakcie rozprawy w dniu 2 grudnia 2021 r. wskazał, iż przed przesłuchaniami były przygotowane odpowiednie pytania, które by potwierdzały zaistnienie przestępstwa;

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne.

Z faktu, iż ww. 148 świadków nie potwierdziło tego, że oskarżony przyjmował korzyści majątkowe w związku z pełnieniem funkcji publicznej lub w sposób prawidłowy udzielał świadczeń zdrowotnych oraz to dokumentował, nie można wyprowadzać wniosku, że w przypadkach pacjentów, których dotyczą zarzuty takie sytuacje miały miejsce. Pominięcie zatem zeznań tych osób nie było błędem ze strony Sądu I instancji, gdyż istotnie nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy – zasadności zarzutów postawionych oskarżonemu w akcie oskarżenia. Tak bowiem jak już bowiem wskazywano powyżej skala zwolnień wystawianych przez oskarżonego osobom zatrudnianym przy pracach interwencyjnych była na tyle niepokojąca, że wzbudzała podejrzenia Zakład Ubezpieczeń Społecznych, który starał się je weryfikować, a tylko z powodu mankamentów procedur kontrolnych się to nie udawało (por. zeznania G. B. k. 1719-1720 i 2125-2125 odw.).

Okoliczność natomiast, że świadek K. K. przed przesłuchaniami świadków miał przygotowane pytania jest niewystarczająca do tego aby przyjmować, że przesłuchujący zadawał pytania sugerujące odpowiedź.

Zarzut apelacji obrońcy

naruszenia przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 170 § l pkt 2, 3 i 5 kpk w zw. z art. 193 § 1 kpk, poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych lekarzy specjalistów celem oceny zasadności wystawionych przez oskarżonego zwolnień lekarskich, jako dowodu nie mającego znaczenia i nieprzydatnego dla rozstrzygnięcia sprawy oraz zmierzającego jedynie do przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy: (i) dopuszczenie ww. dowodu było konieczne dla prawidłowego ustalenia, czy oskarżony w wystawionych zaświadczeniach lekarskich w rzeczywistości poświadczył nieprawdę, (ii) ocena zasadności wystawionych przez oskarżonego zaświadczeń lekarskich wymaga wiadomości specjalnych, (iii) zdecydowana większość świadków, których zeznania zostały pominięte przez Sąd I instancji wskazała, iż Komisja ZUS nie kwestionowała zasadności wystawionych przez oskarżonego zwolnień lekarskich

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W niniejszej sprawie ustalenie zasadności wystawianych zaświadczeń lekarskich nie wymagało wiedzy specjalnej i w związku z tym, nie było konieczne dopuszczanie dowodu z opinii biegłego. Zaświadczenia oczywiście korespondowały z tym co zostało wpisane w historii chorób. Rzecz jednak w tym, że wpisy te nie odpowiadały po prostu rzeczywistości. Pomimo przecież tego, że z zeznań D. J., K. G. (1), M. B. (1), A. C. (3) i R. P. wynika, że byli oni zdrowi otrzymali zaświadczenia lekarskie, z których wynikało, że są niezdolni do pracy. Dowód z opinii biegłego był zatem tak naprawdę nieprzydatny do stwierdzenia czy zaświadczenie zostało wystawione prawidłowo, gdyż ze względu na specyfikę schorzeń, których dotyczyły także nieprawdziwe zapisy historii chorób nie sposób było przy pomocy wiedzy specjalnej tego weryfikować. Biegli podobnie przecież jak Komisja ZUS musieliby się opierać na zapisach historii chorób które nie zawierały prawdziwych informacji, gdyż w rzeczywistości jak sami to przyznawali pacjenci nie cierpieli oni na opisywane w dokumentacji dolegliwości.

Wnioski

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

zasadne

częściowo zasadne

niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn opisanych powyżej wnioski skargi apelacyjnej obrońcy nie podlegały uwzględnieniu.

4

Zarzut apelacji prokuratora

- rażącej niewspółmierności wymierzonych oskarżonemu H. C. kar w postaci kary łącznej pozbawienia wolności w wysokości zaledwie 1 roku oraz dodatkowo z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania na okres próby 3 lat, a także kary łącznej grzywny w wymiarze zaledwie 250 stawek dziennych z przyjęciem wysokości jednej stawki na kwotę 200 złotych, wyrażającą się w ich rażącej łagodności, wynikającej z niedostatecznego uwzględnienia przez Sąd I instancji okoliczności obciążających oskarżonego, a w szczególności stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonemu godzących w prawidłowe funkcjonowanie instytucji publicznych, wiarygodność dokumentów oraz cudze mienie, działania z zamiarem bezpośrednim i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sposobu i okoliczności popełnienia zarzucanych mu przestępstw oraz rozmiaru wyrządzonej szkody, ilości popełnionych czynów zabronionych (łącznie szesnaście), działania w warunkach czynu ciągłego oraz wyczerpania jednym zachowaniem kilku przepisów ustawy karnej w przypadku części z zarzucanych czynów, a także długiego okresu przestępczej aktywności (łącznie prawie 7 lat), co w konsekwencji powoduje, iż orzeczone kary z całą pewnością nie spełnią swych celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego oraz potrzeb w zakresie kształtowania świadomości społeczeństwa, stanowiąc wyraz nadzwyczajnej wręcz pobłażliwości;

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny .

Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowaniu wymiaru kary. Rolą zaś Sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art. 438 pkt 4 kpk), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Przepis art. 53 kk określa cztery ogólne dyrektywy wymiaru kary.

Pierwszą z nich jest dyrektywa winy - Sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest baczyć, aby jej dolegliwość „nie przekraczała stopnia winy”. Stopień winy wyznacza górną granicę dolegliwości związanej z wymierzeniem kary. Nie można, zatem orzec kary, której dolegliwość przekraczałaby stopień winy, chociażby za takim orzeczeniem przemawiały inne dyrektywy, np. prewencji ogólnej czy indywidualnej. Wina pełni w tym ujęciu, funkcję limitującą - wyznaczając górną granicę konkretnej kary.

Kolejną dyrektywą sądowego wymiaru kary wymienioną w art. 53 § 1 kk jest uwzględnienie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Na ocenę zaś stopnia społecznej szkodliwości wpływają okoliczności wymienione w art. 115 § 2 kk i są to okoliczności przedmiotowe (do nich należą: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar grożącej lub wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności działania, waga naruszonych obowiązków) oraz podmiotowe (tj. postać zamiaru, motywacja), jednakże wszystkie związane są z czynem sprawcy. Motywacja i postać zamiaru, mają również wpływ na stopień winy. Natomiast na stopień społecznej szkodliwości czynu nie mają wpływu - jak wynika to z treści art. 115 § 2 kk - okoliczności dotyczące sprawcy niezwiązane z czynem przestępczym. Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu.

Trzecią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest dyrektywa prewencji indywidualnej, tj. uwzględnienie celów zapobiegawczych lub wychowawczych, które ma kara osiągnąć w stosunku do sprawcy. Kara wymierzona zgodnie z dyrektywą prewencji indywidualnej powinna osiągnąć cel zapobiegawczy, a zatem zapobiec popełnieniu w przyszłości przestępstwa przez sprawcę.

Ostatnią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest prewencja ogólna, tj. „kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa”. Jest to dyrektywa pozytywnej prewencji ogólnej, która nie może być pojmowana wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, a więc wymierzanie konkretnemu sprawcy surowej kary, nawet ponad stopień winy. Tylko, bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania, i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczone kary mają bowiem za zadanie wzbudzenie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra.

Do orzeczenia kary rażąco łagodnej może dojść zarówno na skutek niedostrzeżenia istniejących okoliczności obciążających lub poczytanie na korzyść okoliczności, które za łagodzące zostać uznane nie mogą, jak i na skutek nieprzydania należytej wagi dostrzeżonym okolicznościom obciążającym lub przydanie nadmiernej wagi trafnie ustalonym okolicznościom łagodzącym.

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej sądowe dyrektywy wymiaru kary oraz zaistniałe w sprawie okoliczności łagodzące i obciążające orzeczone oskarżonemu jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz grzywny należało uznać za słuszne.

Mając jednakże na uwadze wielość czynów przypisanych oskarżonemu oraz ich rozciągnięcie na przestrzeni 7 lat wymierzenie oskarżonemu kary łącznej na zasadzie pełnej absorbcji należało uznać za nieuprawnione. Odstępy czasowe bowiem pomiędzy poszczególnymi czynami i korelacja stopni społecznej szkodliwości każdego z nich wykluczały zastosowanie zasady całkowitego pochłania. Dlatego też, Sąd Okręgowy podwyższył orzeczoną oskarżonemu karę łączną do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności przyjmując, iż w sprawie zastosowanie powinna znaleźć zasada mieszana silnie jednak zbliżona do zasady absorbcji z racji istotnego związku przedmiotowego pomiędzy przypisanymi oskarżonemu przestępstwami. Dalej idące zaostrzenie kary, czego domagał się Prokurator było nieuzasadnione, gdyż sprzeciwiała się temu niezbyt wygórowana łączna kwota osiągniętych przez oskarżonego korzyści majątkowych. Pomimo przecież takiej znacznej ilości czynów oraz przestrzeni przestępczej działalności oskarżonego osiągnął on jedynie z tego tytułu jedynie 3300 zł, która to okoliczność z pewnością wpływa na stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości jego czynów.

H. C. prowadził dotychczas nienaganne oraz ustabilizowane życie i nie był karany. W związku z tym, zdaniem Sądu Okręgowego w stosunku do oskarżonego istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość i dlatego można żywić przekonanie, że orzeczona wobec niego kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca dla osiągnięcia celów kary, a w szczególności zapobiegnie powrotowi do przestępstwa.

Czyny przypisane oskarżonemu miały miejsce pomiędzy 15 października 2009 roku, a 1 grudnia 2016 roku. W tym okresie, a także po jego zakończeniu następowały liczne zmiany prawa materialnego. W szczególności przed 1 lipca 2015 roku warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności mogło dotyczyć kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, a nie jak obecnie jednego roku (art. 69 § 1 kk).

Z dniem 24 czerwca 2020 roku do Kodeksu Karnego dodany został art. 57b kk, który w przypadku czynu ciągłego (art. 12 kk) obowiązkowo nakazuje wymierzenie kary powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a górną granicę kary podwyższa do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia.

Ponadto, od 24 czerwca 2020 roku zgodnie z art. 86 § 1 kk zaostrzeniu uległ wymiar kary łącznej, którą od tego czasu orzeka się powyżej najwyższej kary jednostkowej, a nie w wysokości od najwyższej kary jednostkowej.

Od dnia 1 stycznia 2022 roku zmianie uległa także treść art. 41 kk w taki sposób, że dodany został do niego § 1aa, który przewiduje obligatoryjne orzeczenie co najmniej jednego z przewidzianych w nim zakazów w przypadku skazania za przestępstwa m. in. z art. 228 § 1 i 3-6 kk lub art. 271 § 3 kk.

Wszystko to prowadzi o nieuchronnego wniosku, że ustawa obowiązująca w chwili czynów była ewidentnie względniejsza dla oskarżonego niż późniejsze oraz obecnie obowiązujące regulacje prawne. Dlatego też, zdaniem Sądu Okręgowego w przypadku każdego z czynów w podstawie prawnej skazania powinien występować art. 4 § 1 kk.

W związku z tym, że rozrzut czasowy występków przypisanych oskarżonemu był znaczny, a następujące w prawie materialnym zmiany były liczne i miały w przypadku oskarżonego charakter zaostrzający, najkorzystniejszymi dla H. C. wersjami prawa były takie regulacje, które obowiązywały w chwili poszczególnych przypisanych mu czynów. W związku z tym, przywołanie w podstawach prawnych jedynie art. 4 § 1 kk jest zdaniem Sądu Okręgowego wystarczające, gdyż wprost oddaje przyjęcie wersji ustawy obowiązującej w chwili popełnienia danego czynu, a nie żadnego stanu pośredniego (obowiązującego pomiędzy datą czynu i datą orzekania). Bardziej natomiast precyzyjne wskazywanie stanu prawnego w kwalifikacji, na co zwracał uwagę prokurator w swojej apelacji jest zbędne i zaburzałoby przejrzystość rozstrzygnięcia.

Przedstawione powyżej zmiany w Kodeksie Karnym zdaniem Sądu Okręgowego musiały także rzutować na to, że podstawą wymiaru kary łącznej powinny być na zasadzie art. 4 § 1 kk przepisy Kodeksu Karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku. Kształtowały one bowiem najbardziej korzystnie dla H. C. dolną granicę kary łącznej oraz pozwalały za warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze do lat 2 (a nie tylko do 1 roku). Stąd też, zmodyfikowano odpowiednie punkty rozstrzygnięć zaskarżonego wyroku w tym zakresie.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności oraz podwyższenie kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat oraz grzywny do wysokości 500 stawek dziennych po 200 zł.

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Omówiono powyżej w punkcie 3.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w zakresie, w którym nie został zmieniony.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Omówiono powyżej w punkcie 3.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

a)  poprawienie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych w punktach: 1, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15 i 16 poprzez wpisanie: „art. 12 kk” w miejsce: „art. 12 § 1 kk”;

b)  uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w punkcie 5 poprzez dodanie: „w zw. z art. 12 kk”;

c)  uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych w punktach: 2, 5, 9, 12 i 15 poprzez dodanie: „w zw. z art. 4 § 1 kk”;

d)  wyeliminowanie sformułowania: „w zw. z art. 19 § 1 kk” z podstawy prawnej wymiaru kar w punktach 2, 5, 9 i 12;

e)  uzupełnienie podstaw prawnych wymiaru kar w punktach 4 i 6 poprzez dodanie: „i § 4” po: „art. 228 § 3”;

f)  przyjęcie za podstawę prawną wymiaru kar łącznych orzeczonych w punkcie 17 art. 85 kk oraz art. 86 § 1 i 2 kk, a nadto wskazanie, że podstawę prawną rozstrzygnięcia w tym zakresie stanowią, na podstawie art. 4 § 1 kk, przepisy Kodeksu Karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r.;

g)  podwyższenie orzeczonej w punkcie 17 kary łącznej pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy;

h)  przyjęcie za podstawę prawną zawartego w punkcie 18 rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej pozbawienia wolności art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk, a nadto wskazanie, że podstawę prawną rozstrzygnięcia w tym zakresie stanowią, na podstawie art. 4 § 1 kk, przepisy Kodeksu Karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r.

Zwięźle o powodach zmiany

Ad. a) - czyny oskarżonego miały miejsce pomiędzy 15 października 2009 roku, a 1 grudnia 2016 roku, zaś do dnia 15 listopada 2018 roku art. 12 kk nie miał jednostek redakcyjnych w postaci paragrafów; dlatego też, na zasadzie art. 455 kpk należało poprawić błędną kwalifikację prawną czynów przypisanych H. C. w punktach 1, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15 i 16 poprzez wpisanie: „art. 12 kk” w miejsce: „art. 12 § 1 kk”;

Ad. b) - w rozstrzygnięciu z punku 5 pominięto art. 12 kk, który występował w kwalifikacji prawnej zarzutu z punktu V aktu oskarżenia, co powodowało, że w oparciu o art. 455 kpk należało uzupełnić jego kwalifikację prawną o „art. 12 kk”;

Ad c) - z dniem 24 czerwca 2020 roku do Kodeksu Karnego dodany został art. 57b kk, który w przypadku czynu ciągłego obowiązkowo nakazuje wymierzenie kary powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a górną granicę kary podwyższa do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia; ponadto, od dnia 1 stycznia 2022 roku zmianie uległa treść art. 41 kk w taki sposób, że dodany został do niego § 1aa, który przewiduje obligatoryjne orzeczenie co najmniej jednego z przewidzianych w nim zakazów w przypadku skazania za przestępstwa m. in. z art. 228 § 1 i 3-6 kk lub art. 271 § 3 kk; wszystko to powodowało, że na zasadzie art. 455 kpk należało poprawić błędną kwalifikację prawną czynów przypisanych oskarżonemu w punktach 2, 5, 9, 12 i 15 poprzez uzupełnienie podstawy prawnej skazań o art. 4 § 1 kk; ustawa bowiem obowiązująca w chwili czynów była ewidentnie względniejsza dla oskarżonego;

Ad. d) – kary za czyny z punktów: 2, 5, 9 i 12 orzeczono w oparciu art. 228 § 3 kk, w związku z tym, zbędnym już było powoływanie w podstawie prawnej wymiaru kary ponadto art. 19 § 1 kk (dotyczącego wymiaru kary za pomocnictwo), na zasadzie bowiem art. 11 § 3 kk podstawą orzekanej kary prawidłowo stanowiła sankcja przewidziana za występek sprzedajności;

Ad e) - z uwagi na to, że art. 228 § 4 statuując rozmiar sankcji karnej odsyła do wymiaru kary przewidzianego w art. 228 § 3 kk, to zdaniem Sądu Okręgowego podstawą rozstrzygnięcia o karze powinny być obydwa wymienione przepisy; dlatego też podstawę prawną wymiaru kar w punktach 4 i 6 uzupełniono o § 4 art. 228 kk;

Ad. f), g) i h) - omówiono w punkcie 3.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Z uwagi na podwyższenie wymiaru kary zasadniczej, sąd odwoławczy, na podstawie o art. 2 ust. 1 pkt 4 oraz art. 3 ust. 2 w zw. z art. 10 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierzył oskarżonemu jedną opłatę za obie instancje według kary przez siebie orzeczonej tzn. 10 300 zł.

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wymiar orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności oraz warunkowe zawieszenie jej wykonania, a także wymiar kary łącznej grzywny

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana