Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 355/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgierzu

z dnia 21 września 2021 r. sygn. akt II K 539/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

M. S.

- M. Ś. w okresie od października 2017 roku do 24 stycznia 2018 roku, a w szczególności podczas czynności notarialnych w dniach 23 października 2017 roku i 29 grudnia 2017 roku nie miała zniesionej zdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania; dysfunkcje psychiczne stwierdzone u M. Ś. w ww. przedziale czasowym nie miały takiego charakteru ani nasilenia, aby mogły być dostrzeżone i ocenione przez otoczenie „niemedyczne” jako przejaw choroby psychicznej znoszącej logiczny kontakt z realną rzeczywistością i dezorganizującej funkcjonowanie; stany smutku, przygnębienia czy inne reakcje na doznawany stres są dość powszechnie spotykane w codziennym życiu oraz w relacjach międzyosobowych i najczęściej są traktowane i odbierane przez otoczenie, jako przejaw naturalnych przeżyć u osób z różnymi kłopotami i problemami, a nie jako symptomy poważnych zaburzeń psychicznych;

- M. Ś. zmarła 5 marca 2023 roku w Ł..

opinia biegłych psychiatrów J. K. i A. M.

odpis skrócony aktu zgonu

645 - 651

635

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

opinia biegłych psychiatrów J. K. i A. M.

odpis skrócony aktu zgonu

jasna, logiczna, profesjonalna, nie zawierająca sprzeczności, zupełna oraz posiadająca przekonujące uzasadnienie wyprowadzonych wniosków;

niekwestionowany dokument urzędowy;

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzuty

1

2

naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1)  art. 4 kpk w zw. z art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez:

a)  nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, tj. bezpodstawne rozstrzygnięcie wątpliwości dotyczących rzekomej świadomości oskarżonego co do niezdolności pokrzywdzonej do należytego pojmowania przedsiębranego działania przy zawieraniu umowy sprzedaży, w szczególności mając na uwadze treść zeznań świadków I. B. oraz J. B., z których bezsprzecznie wynika, iż pokrzywdzona miała pełną świadomość podejmowanych działań, a także mając na uwadze treść wzajemnie wykluczających się opinii biegłych;

b)  dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z zeznań świadka M. Ś. poprzez uznanie, iż pokrzywdzona nie miała rozeznania w cenach nieruchomości na moment zawierania umowy sprzedaży, podczas gdy z treści zeznań pokrzywdzonej wynika, iż przed zawarciem umowy sprzedaży miała wiedzę co do sprzedaży mieszkania jej sąsiadów za cenę 80 000 zł;

c)  dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z zeznań świadka M. Ś., D. K., K. K. i P. M. w zakresie stanu zdrowia psychicznego pokrzywdzonej, podczas gdy stoją one w sprzeczności z treścią zeznań świadków J. B. (notariusza) i I. B., jak również gdy D. K., K. K. i P. M. nie brali udziału w dokonywanych czynnościach sprzedaży mieszkania;

d)  dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z zeznań świadków J. B. i I. B. poprzez pominięcie okoliczności wskazywanych przez ww. świadków dotyczących zdolności rozpoznawania przez pokrzywdzoną znaczenia podejmowanych przez nią czynności, tj. że pokrzywdzona nie miała problemów z rozpoznaniem znaczenia podejmowanych z jej udziałem czynności, pozostawała w kontakcie słowno-logicznym, w szczególności w związku z zawarciem aktu notarialnego, a co za tym idzie wolą dokonania rozporządzenia własnym majątkiem i uznaniem tychże zeznań jedynie za błędną ocenę zachowania pokrzywdzonej;

e)  dowolną a nie swobodną ocenę dowodu z wyjaśnień oskarżonego poprzez bezzasadną odmowę nadania im waloru wiarygodności w tym zakresie, że pokrzywdzona nie miała problemów z rozpoznaniem znaczenia podejmowanych z jej udziałem czynności, pozostawała w kontakcie słowno-logicznym, w szczególności w związku z zawarciem aktu notarialnego, a co za tym idzie wolą dokonania rozporządzenia własnym majątkiem;

2)  art. 193 § 1 kpk, art. 410 kpk oraz art. 424 kpk poprzez pominięcie dowodu z opinii biegłego psychiatry prof. dr hab. n. med. J. K. (2), w tym opinii uzupełniającej z której bezsprzecznie wynika, iż pokrzywdzona w chwili zawierania umowy sprzedaży miała pełną zdolność do świadomego i swobodnego powzięcia decyzji i wyrażania woli;

3)  art. 167 kpk oraz art. 201 kpk poprzez:

a)  nieprzeprowadzenie z urzędu kolejnego dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii i psychologii w sytuacji, gdy treść opinii biegłych z zakresu i psychologii znajdujących się w aktach sprawy są ze sobą sprzeczne i wzajemnie się wykluczają;

b)  nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu z uzupełniającej opinii z zakresu psychologii i psychiatrii na okoliczność, czy oskarżony mógł mieć świadomość o rzekomej niezdolności pokrzywdzonej do należytego pojmowania przedsiębranego działania, tj. czy niezdolność ta mogła być przez niego zauważona;

c)  nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu z uzupełniającej opinii z zakresu wyceny nieruchomości na okoliczność, czy na wartość rynkową mieszkania rzutuje fakt jego zamieszkiwania na moment sprzedaży przez zbywcę lub osobę trzecią;

4)  art. 202 § 1 kpk poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii co najmniej dwóch biegłych lekarzy psychiatrów o stanie zdrowia psychicznego pokrzywdzonej w sytuacji, gdy przedmiotem opinii miało być stwierdzenie poczytalności pokrzywdzonej w chwili zawierania umowy sprzedaży;

5)  art. 178 pkt 2 kpk poprzez przesłuchanie w charakterze świadka K. K., będącego duchownym, bez ustalenia, czy fakty, o których dowiedział się od M. Ś. były faktami, o których dowiedział się przy spowiedzi, co prowadzi do niemożności przesłuchania w/w osoby jako świadka co do tychże okoliczności.

błędnego ustalenie stanu faktycznego poprzez:

1)  przyjęcie, iż pokrzywdzona nie miała świadomości co do wartości mieszkania w sytuacji, gdy wiedziała, iż jej sąsiedzi sprzedali mniejsze mieszkanie za kwotę 80 000 zł,

2)  przyjęcie, iż pokrzywdzona w chwili zawierania umowy sprzedaży znajdowała się w stanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, tj. iż była niepoczytalna w sytuacji, gdy ani oskarżony, ani świadkowie J. i I. B. nie widzieli, aby pokrzywdzona nie rozumiała znaczenia podejmowanych czynności;

3)  przyjęcie, iż oskarżony miał wiedzę co wartości rynkowych mieszkań w Ł. skoro mieszka w innym województwie, zaś zdaniem Sądu I instancji podobnej wiedzy nie miał notariusz pomimo, iż jego kancelaria znajduje się w bezpośredniej okolicy przedmiotowego lokalu;

4)  przyjęcie, iż oskarżony miał świadomość co do rzekomego stanu psychicznego pokrzywdzonej wyłączającej jej świadome działanie w sytuacji, gdy zarówno oskarżony, jak i świadkowie J. i I. B. nie widzieli, aby pokrzywdzona nie rozumiała znaczenia podejmowanych czynności;

5)  przyjęcie, iż oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim doprowadzenia pokrzywdzonej do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem poprzez wykorzystanie jej stanu psychicznego i pozostawania w błędzie co do wartości mieszkania.

zasadny

częściowo zasadne

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadne

niezasadny

zasadny

częściowo zasadne

niezasadny

zasadny

częściowo zasadne

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kluczową dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy kwestią było ustalenie rzeczywistego stanu zdrowia psychicznego M. Ś., a w szczególności, czy podczas sprzedaży lokalu mieszkalnego w drodze czynności notarialnej w dniu 23 października 2017 roku miała zniesioną zdolność do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Sąd Rejonowy w Zgierzu oparł się w tym względnie na opinii sądowo psychiatrycznej z 20 września 2018 roku (k. 89) oraz opinii sądowo – psychologicznej z 17 lutego 2020 roku (k. 339). Nie uwzględnił jednak przy tym tego, czy ówczesny stan psychiczny pokrzywdzonej tj. istniejący w chwili przedsiębrania określonych czynności, u przeciętnego obserwatora mógł wzbudzić wątpliwości pod ww. kątem. Okoliczność ta jest natomiast zagadnieniem z zakresu psychiatrii, a zatem wiedzy specjalistycznej i tym samym, to do psychiatry, jako osoby dysponującej wiedzą specjalistyczną o przebiegu, dynamice i objawach określonych schorzeń, czy ułomności, należy wypowiedzenie się, na podstawie zgromadzonego osobowego i nieosobowego materiału dowodowego, czy określone dysfunkcje zdrowia psychicznego w ogóle nadają się do zaobserwowania i zinterpretowania przez osoby postronne (np. otoczenie chorego) – por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 lutego 2023 roku IV KK 490/22 LEX nr 3525757.

W przytoczonych na wstępie opiniach brak było odniesienia się do kwestii dostrzegalności dla oskarżonego rzeczywistego stanu zdrowia pokrzywdzonej, a Sąd I instancji zastąpił wiadomości specjalne własną oceną, której jeszcze na dodatek w żaden sposób nie uzasadnił. Ponadto, Sąd a quo całkowicie pominął i nie odniósł się nawet w najmniejszym stopniu do opinii sądowo – psychiatrycznych z 29 lipca 2019 roku oraz 9 września 2019 roku sporządzonych na potrzeby toczącej się równolegle sprawy cywilnej I C 296/18 (k. 288- 291), których wnioski diametralnie różniły się od opinii wydanych na potrzeby niniejszego postępowania. Mając zatem na względzie to, że odpowiedzi na pytanie, czy M. Ś. w trakcie rozporządzania swoim lokalem mieszkalnym była całkowicie lub w znacznym stopniu pozbawiona zdolności rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania swoim postępowaniem udzielić może tylko opinia biegłych lekarzy psychiatrów, Sąd Okręgowy dopuścił dowód w tym przedmiocie (k. 639 – 640).

W świetle opinii biegłych psychiatrów prof. J. K. (2) i dr hab. n. med. A. M. (2) (k. 645-651) dysfunkcje psychiczne stwierdzone u M. Ś. w ocenianym przedziale czasowym nie miały takiego charakteru ani nasilenia, aby mogły być dostrzeżone i ocenione przez otoczenie „niemedyczne” jako przejaw choroby psychicznej znoszącej logiczny kontakt z realną rzeczywistością i dezorganizującej funkcjonowanie. Stany smutku, przygnębienia, czy inne reakcje na doznawany stres są dość powszechnie spotykane w codziennym życiu oraz w relacjach międzyosobowych i najczęściej są traktowane i odbierane przez otoczenie, jako przejaw naturalnych przeżyć u osób z różnymi kłopotami i problemami, a nie jako symptomy poważnych zaburzeń psychicznych.

Wnioski znajdujące się w opiniach biegłych na k. 89 i 339 nie mają merytorycznego związku z treścią tych opinii. W żaden sposób nie wynika bowiem z całości tego materiału, aby badana zdradzała objawy chorób i/lub zaburzeń psychicznych uznawanych w psychiatrii sądowej za znoszące zdolność do świadomego i swobodnego podejmowania decyzji i wyrażenia woli - obejmuje to także zdolność do rozumienia własnej sytuacji, pojmowania znaczenia podjętych działań i ich następstw. W sytuacji, gdy takie choroby lub zaburzenia nie występują u danej osoby w danym okresie (wymieniono je w opinii sądowo-psychiatrycznej uzupełniającej z dnia 9 września 2019 r. w sprawie I C 296/18 – por.k. 321-322), nie ma żadnych podstaw do formułowania takich wniosków, jakie znajdują się w opiniach z k. 89 i 339, ponieważ są one sprzeczne z zawartymi w nich wynikami badań, jak i ze stwierdzeniami opiniowania sądowo-psychiatrycznego w obszarze ustaleń definiujących choroby i zaburzenia psychiczne uznane za skutkujące niepoczytalnością w sprawach karnych i za znoszące zdolność do świadomego i swobodnego podejmowania decyzji i wyrażenie woli w sprawach cywilnych. Nie ma żadnych danych wskazujących na obecność u M. Ś. w dacie zawierania umowy sprzedaży chorób lub zaburzeń psychicznych uznawanych za znoszące zdolność do świadomego i swobodnego podejmowania decyzji i wyrażenia woli. Za takie uważa się ostre i przewlekłe psychozy, cięższe postaci upośledzenia umysłowego i zespołów otępiennych, głębokie encefalopatie, zespoły uzależnienia z nasilonymi objawami psychodegradacji. Ich występowanie musi być jednak uzasadnione oraz potwierdzone dostępnym materiałem, wynikami badań oraz istnieniem związku czasowego z dokonywaną czynnością prawną.

W ocenie Sądu Okręgowego powyższej opinii należy bezapelacyjnie przypisać moc dowodową i powinna ona stanowić podstawę rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż jest jasna, zupełna, logiczna, profesjonalna, nie zawiera sprzeczności oraz posiada przekonujące uzasadnienie wyprowadzonych wniosków. Opiniom natomiast z 20 września 2018 roku (k. 89) oraz z 17 lutego 2020 roku (k. 339) należy odmówić mocy, gdyż jak słusznie wskazuje na to opinia przeprowadzona w toku postępowania odwoławczego wnioski, które formułują są zbyt daleko idące i pozostają w sprzeczności z zawartymi w nich wynikami badań. Pokrzywdzona przecież nigdy nie leczyła się psychiatrycznie. W okresie od maja 2017 roku do stycznia 2018 roku w ogóle nie korzystała nawet z porad lekarskich w ramach POZ. Sama zareagowała na ogłoszenie dotyczące zainteresowania zakupem mieszkania i zatelefonowała do oskarżonego. Przede wszystkim zaś miała bardzo logiczny plan działania. Utrzymanie mieszkania było bowiem dla niej zbyt drogie i dlatego chciała je sprzedać oraz trafić do domu opieki społecznej. Do tego momentu natomiast zamierzała utrzymać się z otrzymanych ze sprzedaży mieszkania pieniędzy oraz spłacić długi, które miała. Takie przemyślane i racjonalne działanie pozostaje w oczywistej sprzeczności z tym, aby można było mówić o tym, że pokrzywdzona miała zniesioną zdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Poza tym, w chwili negocjacji z oskarżonym M. Ś. orientowała się w wartości swojego mieszkania, gdyż jak pierwotnie zeznawała wiedziała w jakiej cenie zostało sprzedane mieszkanie po sąsiedzku (80 000 zł), które było jeszcze mniejsze od jej lokalu (por. k. 6). Pomimo tego, przystała na to, aby sprzedać M. S. swoją nieruchomość za kwotę 60 000 zł. Nie sposób jest natomiast traktować strategii negocjacyjnych polegających na akcentowaniu poszczególnych cech przedmiotu danej transakcji w zależności od tego po której jej stronie występuje dana osoba. To całkowicie normalne przecież, że sprzedający zachwala przedmiot sprzedaży i chce za niego otrzymać jak najwięcej, a kupujący stara się znaleźć oraz akcentuje jego słabe punkty żeby zbić cenę. Patrząc zaś na zeznania pokrzywdzonej oraz wyjaśnienia oskarżonego dokładnie tak to właśnie przebiegało. Z pewnością natomiast nie było tak, jak to na etapie przewodu sądowego zaczęła utrzymywać M. Ś. jakoby o cenie sprzedaży mieszkania piętro wyżej dowiedziała się dopiero po „swojej” transakcji, albowiem w jej trakcie nie było ono jeszcze sprzedane (por. k. 330). Ewidentnie bowiem zaprzeczają temu informacje zawarte w odpisie zupełnym księgi wieczystej (...) (por. k. 669 – 675), z których jasno wynika, że lokal do którego odwoływała się pokrzywdzona był sprzedany 30 marca 2017 roku, a więc blisko 7 miesięcy wcześniej (!).

Ponadto, wskazać także należy, iż z akt sprawy I C 2461/21 Sądu Okręgowego w Łodzi wynika, że M. Ś. w dniu 4 lipca 2018 roku zawarła dwie umowy sprzedaży udziałów w (...) Sp. z o. o., co przemawia za tym, że w zbliżonym czasie dokonywała ona także innych prawnych czynności o charakterze rozporządzającym (por. kop. k. 641). Co więcej, pomimo tego, że już 20 marca 2018 roku uzyskała korzystną dla siebie decyzję o skierowaniu do domu opieki społecznej, to ostatecznie w dniu 10 września 2019 roku sama zrezygnowała z umieszczenia w tego typu placówce (por. decyzje Prezydenta Miasta Ł. z 10.06.2019 r. oraz 30.09.2019 r. – kop. k. 641). Okoliczności te pozwalają wnioskować, że tak naprawdę M. Ś. po w pełni świadomej sprzedaży lokalu mieszkalnego będącej przedmiotem niniejszego postępowania po prostu się rozmyśliła i wycofała się ze swojego pierwotnego planu, a nie została „oszukana”. Rację zatem należało przyznać obrońcy, że dla oceny stanu świadomości pokrzywdzonej w chwili rozporządzania mieniem bardziej wiarygodne są zeznania J. B. i I. B. niż D. K., K. K. i P. M.. Notariusz jest bowiem osobą zaufania publicznego i razem ze swoją żoną mieli oni kontakt z M. Ś. w czasie czynności notarialnych, a nie w okresie późniejszym, kiedy to już pokrzywdzona zmieniła swoje zamierzenia i ze wsparciem innych osób zaczęła „odgrywać rolę ofiary”.

Reasumując powyższe, zdaniem Sądu Okręgowego rzeczywisty stan zdrowia psychicznego M. Ś. podczas sprzedaży lokalu mieszkalnego w drodze czynności notarialnej w dniu 23 października 2017 roku był taki, że pokrzywdzona nie miała zniesionej zdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Ponadto zaś, występujące u niej dysfunkcje psychiczne nie miały takiego charakteru ani nasilenia, aby mogły być dostrzeżone i ocenione przez osoby postronne jako przejaw choroby psychicznej znoszącej logiczny kontakt z realną rzeczywistością i dezorganizującej funkcjonowanie. Pokrzywdzona orientowała się także odnośnie wartości swojego lokalu, gdyż miała odniesienie do ceny transakcji mieszkania położonego po sąsiedzku. Przystała natomiast na uzgodnioną cenę w rezultacie podjętych ze swojej inicjatywy negocjacji warunków umowy z oskarżonym, które nie odbiegały od powszechnie spotykanych w tego typu sytuacjach. Tym samym nie sposób jest mówić o wyzyskaniu przez M. S. błędu M. Ś. oraz jej niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania doprowadzenia w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przy transakcji sprzedaży należącego do pokrzywdzonej lokalu mieszkalnego.

Sąd I instancji nie naruszył art. 167 kpk i art. 201 kpk poprzez nie przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości pokrzywdzonej. Zgodnie bowiem z dominującym przekonaniem w orzecznictwie – ocena opinii na podstawie art. 201 kpk należy zawsze do organu procesowego (por. post. SN z 5.2.2020 r., III KK 617/19, Legalis). Decydujące dla uzupełnienia opinii dotychczasowej lub powołania nowego biegłego są zatem przekonania organu, a nie samo żądanie zgłoszone przez strony procesowe i ich subiektywne uznanie opinii za niezupełną. „Subiektywne przekonanie strony o wadliwości sporządzonych opinii, dowolne twierdzenie, że są one błędne, czy też sprzeczne, w żadnym razie nie może decydować o obowiązku dopuszczenia przez sąd kolejnej opinii” (post. SN z 27.5.2021 r., IV KK 117/21, Legalis; post. SN z 30.3.2021 r., III KK 82/21, Legalis; post. SN z 13.2.2017 r., III KK 421/16, Legalis; post. SN z 22.9.2016 r., V KK 217/16, Legalis; wyr. SA w Warszawie z 26.1.2022 r., II AKa 430/19, Legalis; wyr. SA w Rzeszowie z 10.5.2016 r., II AKa 18/16, Legalis; wyr. SA we Wrocławiu z 13.2.2014 r., II AKa 5/14, Legalis; post. SN z 12.2.2016 r., III KK 29/16, Legalis; wyr. SA we Wrocławiu z 28.1.2014 r., II AKa 431/13, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 6.11.2013 r., II AKa 24/13, niepubl.; post. SN z 10.5.2012 r., V KK 255/11, Legalis; wyr. SA w Katowicach z 5.3.1995 r., II AKr 460/94, Prok. i Pr. – wkł. 1995, Nr 9, poz. 52, z glosą J. Gurgula, Prok. i Pr. 1996, Nr 7–8, s. 77). „Nie aktualizuje określonego w art. 201 kpk obowiązku niezadowolenie strony z przedstawionych w sporządzonych opiniach wniosków czy też to, że stanowią one dowód winy oskarżonego, lecz wyłącznie obiektywna konkluzja, że dotychczasowa opinia jest niespełna, niejasna albo sprzeczna wewnętrznie lub z innymi opiniami wydanymi w tej samej sprawie” (post. SN z 14.1.2021 r., IV KK 515/20, Legalis; zob. też post. SN z 21.10.2020 r., IV KK 353/20, Legalis). W szczególności zaś nie mogą stać się podstawą dyskwalifikacji opinii samodzielnie spekulacje myślowe natury specjalistycznej strony (post. SN z 15.10.2020 r., V KK 417/20, Legalis; wyr. SA w Łodzi z 29.10.2013 r., II AKa 129/13, Legalis; wyr. SA we Wrocławiu z 28.8.2014 r., II AKa 222/14, Legalis).

Wbrew temu co podnosił obrońca w apelacji, nie sposób było także podzielić zarzutu dotyczącego obrazy art. 178 pkt 2 kpk. Z treści bowiem zeznań K. K. wynika przecież niezbicie, że pokrzywdzona zgłosiła się do niego z prośbą o pomoc podczas wizyty w kancelarii parafialnej (por. k. 70-72 i 429-433). Fakty zatem o których wymieniony się dowiedział i na które był później przesłuchiwany z pewnością nie były okolicznościami odnośnie których wymieniony duchowny zdobył wiedzę podczas spowiedzi.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. S. od zarzucanego mu czynu względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na brak ustawowych znamion przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zachowaniu oskarżonego w postaci wyzyskania błędu pokrzywdzonej lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego zachowania uprawnionym okazał się wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie M. S. od zarzucanego mu czynu.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Odmienne orzeczenie co do istoty sprawy.

Zwięźle o powodach zmiany

Omówiono w pkt 3.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Z uwagi na uniewinnienie oskarżonego w sprawie z oskarżenia publicznego kosztami procesu należało zgodnie z art. 632 pkt 1 kpk obciążyć Skarb Państwa.

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

     1

Podmiot wnoszący apelację

     obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

     całość zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana