Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 341/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 stycznia 2025 roku w sprawie II K 149/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- zarzut naruszenia przepisów postępowania karnego, mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku tj. art. 14 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 9 k.p.k. i wydanie wyroku pomimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela,

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji pisemnej wniesionej przez obrońcę oskarżonego zasługuje na uwzględnienie.

Podstawowym problemem w przedmiotowej sprawie jest bowiem brak tożsamości czynu zarzucanego oskarżonemu w akcie oskarżenia z czynem, który został mu przypisany w punkcie 1 zaskarżonego wyroku. Sąd okręgowy w składzie niniejszym stwierdza, że w realiach przedmiotowej sprawy - w ustalonym stanie faktycznym przez sąd meriti, a przede wszystkim dokonanej zmianie opisu przypisanego czynu - nie można było w ramach zarzuconego czynu w akcie oskarżenia, przypisać K. P. czynu opisanego w punkcie 1 zaskarżonego wyroku.

Skoro także w toku postępowania odwoławczego ujawniono okoliczność stanowiącą tzw. bezwzględną przyczynę odwoławczą wymienioną w art. 14 § 1 1 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 kpk – brak skargi uprawnionego oskarżyciela, to w zakresie przypisanego czynu należało wyrok uchylić, a postepowanie karne umorzyć (przejmując na rachunek Skarbu państwa koszty postepowania odwoławczego związane stricte z tym czynem).

Sąd odwoławczy czyni przy tym zastrzeżenie, że powyższe uchybienie dotyczy jedynie czynu przypisanego oskarżonemu w zaskarżonym wyroku (pkt 1), a nie czynu zarzuconego w akcie oskarżenia, co do którego to czynu poddany kontroli instancyjnej wyrok nie zawiera żadnego rozstrzygnięcia, a skoro tak, to w tym zakresie sprawę jedynie zwrócono sądowi rejonowemu, by sprawę rozpoznał (nie sugerując żadnego ostatecznego rozstrzygnięcia, przy braku powagi rzeczy osądzonej, co najmniej co do okresu czasu od 27 lutego do 15 marca 2021r.).

Przypomnieć należy, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że nie stanowi wyjścia poza granice oskarżenia i naruszenia tym samym zasady skargowości dokonanie odmiennych niż przyjęte w zarzucie ustaleń faktycznych co do tego samego zdarzenia, np. w zakresie daty czy okresu popełnienia przestępstwa, miejsca jego popełnienia, ilości i wartości przedmiotu przestępstwa, zachowania poszczególnych sprawców czy tożsamości osoby pokrzywdzonej przestępstwem przeciwko mieniu (zob. np. wyrok SN z dnia 4 stycznia 2006 r., IV KK 376/05, R-OSNKW 2006, poz. 35). Podnosi się także, że sąd nie jest związany opisem czynu zarzucanego, a po wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności może i powinien nadać mu w wyroku dokładne określenie, które może odbiegać od opisu czynu przyjętego w akcie oskarżenia. Zmiana kwalifikacji prawnej dopuszczalna jest także w granicach oskarżenia i nie decyduje o tym zbieżność opisu czynu ze wszystkimi czynnościami sprawczymi mogącymi wchodzić w zakres danego zdarzenia. Tak więc ramy zakreślone w zarzucie aktu oskarżenia wyznaczają zakres tożsamości „zdarzenia historycznego”, które w zależności od konkretnej sytuacji faktycznej może być podciągnięte pod właściwy przepis prawa materialnego ( zob. postanowienie SN z dnia 19 października 2006 r., II KK 246/06).

O tym, czy sąd „utrzymał się” w wyroku skazującym w granicach skargi decyduje zatem ostatecznie tożsamość zdarzenia historycznego zarzucanego w skardze i przypisanego w wyroku. Zakres znaczeniowy terminu „zdarzenie historyczne” jest przy tym stosunkowo szeroki i obejmuje opisane w skardze zdarzenie faktyczne, w którego przebiegu oskarżyciel dopatruje się przestępstwa (odpowiednio wykroczenia). Zdarzenie historyczne to pojęcie o szerszym znaczeniu aniżeli pojęcie „czynu” oskarżonego (odpowiednio obwinionego), polegającego na jego konkretnym działaniu lub zaniechaniu. Sąd zatem może inaczej pod względem faktycznym w porównaniu z twierdzeniami oskarżyciela, w szczególności zawartymi w akcie oskarżenia, dokonać ustaleń w sprawie, nadać inną, łagodniejszą lub surowszą kwalifikację prawną stosowną do ustalonego stanu faktycznego, który może być niezgodny z twierdzeniami oskarżyciela. Identyczność czynu jest wyłączona, jeśli w porównywalnych jego określeniach zachodzą tak istotne różnice, że według rozsądnej życiowej oceny nie można ich uznać za określenia tego samego zdarzenia faktycznego ( zob. postanowienie SN z dnia 29 kwietnia 2010 r., III KK 368/09, tak również M. Cieślak: Polska procedura karna, Warszawa 1971, s. 280).

Pomocniczo można w zakresie badania granic aktu oskarżenia stosować również tzw. test powtórnego oskarżenia, sprowadzający się do odpowiedzi na pytanie, czy w przypadku uznania, że czyn przypisany wychodziłby poza granice skargi uprawnionego oskarżyciela, możliwe będzie ponowne oskarżenie tej samej osoby o ten „nowy” czyn.

Podsumowując te teoretyczne rozważania, stwierdzić należy, że tożsamość czynu zarzucanego i przypisanego badana być powinna indywidualnie, w odniesieniu do konkretnych ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, z odwołaniem do pojęcia zdarzenia historycznego i jego granic oraz do rozsądnej życiowej oceny, nie tylko przy tym Sądu i stron czy uczestników postępowania, ale i hipotetycznego postronnego obserwatora procesu ( tak w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2011-03-02, III KK 366/10, opubl: Krakowskie Zeszyty Sądowe rok 2011, Nr 9, poz. 30).

Zdaniem sądu okręgowego w przedmiotowej sprawie nie można mówić o tożsamości zdarzenia historycznego zarzuconego w akcie oskarżenia ze zdarzeniem przypisanym oskarżonemu w punkcie 1 wyroku. Przekonująco brzmią w szczególności argumenty podniesione przez obrońcę.

W akcie oskarżenia prokurator zarzucił oskarżonemu to, że w okresie od 10 marca 2020 roku do 15 marca 2021 roku w R., powiat (...), województwo (...), uchylał się od ciążącego na nim z mocy ustawy obowiązku łożenia alimentów na rzecz córki E. P. w kwocie 500 złotych miesięcznie określonym w R. III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 09 maja 2016 roku sygn. akt III C 8/16, gdzie łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równoważność co najmniej 3 świadczeń okresowych, przez co naraził córkę na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, tj. o czyn z art. 209 § 1a kk.

Tymczasem w wyroku (punkt 1) sąd rejonowy oskarżonego K. P. (2), w miejsce zarzucanego mu czynu, uznał za winnego popełnienia tego, że w okresie od 15 czerwca 2022 r. do 03 maja 2023r. w R., powiat (...), województwo (...), uchylał się od ciążącego na nim z mocy ustawy obowiązku łożenia alimentów na rzecz córki E. P. w kwocie 500 złotych miesięcznie, określonym wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Radomsku, III Wydział Rodzinny i Nieletnich, z dnia 09 maja 2016 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt III RC 8/16, gdzie łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równoważność co najmniej 3 świadczeń okresowych, a czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za podobne przestępstwo umyślne, czym wyczerpał dyspozycję art. 209 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk .

Sąd odwoławczy miał na uwadze, iż oskarżonemu zarzucono przestępstwo tzw. trwałe (niealimentacja), a orzecznictwo i judykatura dopuszczają tu możliwość poszerzenia granic czynu przypisanego wyrokiem skazującym. Chodzi jednak o jednoznaczne ustalenie, iż tożsame zachowanie jest przez sprawcę w istocie dalej „kontynuowane”, w ten sam czy podobny sposób, wypełniając znamienia tego samego czynu zabronionego, a przy tym wywodzi się z tego samego jego zamiaru. Przekonuje apelacja obrońcy, który wywodzi konieczność ustalenia tożsamego (a brakującego) impulsu woli po stronie oskarżonego, czego dowodem jest już chociażby znaczny upływ czasu pomiędzy zachowaniem zarzucanym, a przypisanym, w trakcie którego oskarżony przebywał w zakładzie karnym.

Oczywiście nie będzie pozbawionym racji wniosek, że K. P. być może dalej (tj. po dacie 15 marca 2021r.) zachowałby się tak samo względem córki E. tj. dalej nie łożył zasądzonych na jej rzecz alimentów, a jedynie jego umieszczenie w placówce zamkniętej „zaburzyło” ów plan. Z drugiej jednak strony pobyt w zakładzie karnym mógł z równie wysokim prawdopodobieństwem spowodować zmianę nastawienia ww. do obowiązków alimentacyjnych i powzięcie zamiaru o powrocie na drogę zgodną z prawem (a jedynie jakieś nowe okoliczności ponownie stanęły na przeszkodzie, by alimentować córkę po opuszczeniu ZK). Oskarżony od 16 marca 2021r. do 14 czerwca 2022r. przebywał w zakładzie karnym w związku z wykonywaniem kary orzeczonej w sprawie II K 875/21. Nie uzyskano stanowiska oskarżonego, co do przyczyn, dla których po wyjściu na wolność w dniu 14 czerwca 2022r. nadal nie uiszczał alimentów zasądzonych na rzecz córki E. do rak komornika (brak jakichkolwiek wyjaśnień dotyczących tego okresu).

Mając na uwadze powyższe rozważania stwierdzić należy, że „test powtórnego oskarżenia” prowadzi do wniosku, iż mamy tu do czynienia z dwoma różnymi zdarzeniami historycznymi i z dwoma różnymi czynami (zarzuconym i przypisanym), o które oskarżyciel publiczny mógłby oskarżać nawet równocześnie.

Zgodnie z art. 17 § 1 pkt 9 kpk nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza w wypadku braku skargi uprawnionego oskarżyciela. Z kolei zgodnie z treścią art. 439 § 1 pkt 9 kpk niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia sąd odwoławczy na posiedzeniu uchyla zaskarżone orzeczenie, jeżeli zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych w art. 17 § 1 pkt 5, 6 i 8-11 kpk.

W niniejszej sprawie sąd I instancji wydał wyrok skazujący oskarżonego za przypisane mu w pkt 1 wyroku przestępstwo, które to orzeczenie zaskarżone zostało na jego korzyść, dlatego też sąd odwoławczy, dostrzegając wystąpienie bezwzględniej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., nie był związany ograniczeniem zawartym w przepisie art. 439 § 2 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem uchylenie orzeczenia jedynie z powodów określonych m.in. w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. może nastąpić tylko na korzyść oskarżonego.

Wyrok wydany w niniejszej sprawie przez sąd okręgowy, w którym uchylono rozstrzygnięcie z punktu 1 i jednocześnie umorzono postępowanie karne w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w ww. punkcie zaskarżonego wyroku – jest orzeczeniem wydanym na korzyść oskarżonego.

Konsekwencją takiego rozstrzygnięcia jest konieczność rozpoznania czynu zarzuconego oskarżonemu w akcie oskarżenia. W odniesieniu do czynu zarzucanego w grę wchodzić może jedynie przekazanie sprawy do rozpoznania sądowi pierwszej instancji (bez „uchylania” czegokolwiek), to bowiem ten sąd jest powołany do rozstrzygania o odpowiedzialności karnej oskarżonego w zakresie czynu objętego zarzutem aktu oskarżenia, który nie został rozpoznany (por. w analogicznej sytuacji procesowej wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2006-04-04, III KK 306/05, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna i Izba Wojskowa rok 2006, Nr 7-8, poz. 69, str. 49).

W niniejszej sprawie rzecz sprowadza się do tego, że sąd a quo, z naruszeniem dyspozycji art. 413 § 1 pkt 5 kpk, o odpowiedzialności karnej w zakresie czynu zarzuconego w ogóle nie rozstrzygnął, gdyż tego rodzaju orzeczenie nie znalazło swojego odzwierciedlenia w części dyspozytywnej wyroku. Wszak to właśnie część dyspozytywna wyroku stanowi odzwierciedlenie tych ustaleń sądu, które zostały dokonane w wyniku przeprowadzonego postępowania, a następnie ogłoszone w sposób przewidziany przez prawo - tak wyrok SN z dnia 5 marca 1984 r., I KR 6/84 (OSNKW 1984, z. 11-12, poz. 128).

Dlatego sąd drugiej instancji, nie mogąc samodzielnie wydać tego rodzaju orzeczenia następczego, przekazał w tym zakresie (odnośnie czynu zarzuconego w akcie oskarżenia) sprawę do rozpoznania sądowi rejonowemu. Sąd rejonowy winien wypowiedzieć się w swoim orzeczeniu, co do czynu zarzuconego; zaznaczyć należy, że rozstrzygniecie zawarte w punkcie 2 wyroku sądu odwoławczego, stanowi o przekazaniu sprawy do rozpoznania (bez słowa: „ ponownego”). Nie można bowiem „ponownie” rozpoznać czegoś, co dotąd rozpoznane nie zostało.

Sąd odwoławczy zauważa, iż co do okresu czasu od 10 marca 2020r. do 26 lutego 2021r. już prawomocnie rozstrzygnięto (wyrok II K 1110/20), a pozostały okres czasu tj. od 27 lutego 2021r. do 15 marca 2021r. (gdzie od 16 marca 2021r. oskarżony przebywał w izolacji) nie stanowi wymaganych przepisem art. 209 kk trzech miesięcy. Te uwagi winien mieć na uwadze sąd rejonowy rozpoznając zarzut z aktu oskarżenia (pod rozwagę skierowanie sprawy na posiedzenie w trybie art. 339 § 3 kpk).

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i umorzenie postępowania w całości , względnie jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zdaniem sądu okręgowego, w składzie rozpoznającym przedmiotową apelację, czyn przypisany oskarżonemu przekracza granice oskarżenia i z tego względu wystąpiła bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 439 § 1 pkt 9 kpk uzasadniająca uchylenie zaskarżonego wyroku - odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 wyroku i umorzenie postępowania w tym zakresie.

W zakresie czynu zarzuconego, z przyczyn wskazanych powyżej, zasadne jest przekazanie sprawy do rozpoznania sądowi I instancji (zarzut z aktu oskarżenia nie został rozpoznany).

3.2.

zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. poprzez dowolną w miejsce swobodnej oceny materiału dowodowego i na podstawie takiej dowolnej oceny przyjęcie i ustalenie, że oskarżony w okresach wskazanych w sentencji orzeczenia wypełnił znamiona przestępstwa stypizowanego w treści art. 209 k.k.,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponieważ zasadnym okazał się zarzut dotyczący obrazy art. 14 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 9 k.p.k., rozpoznawanie zarzutu dotyczącego obrazy art. 7 kpk, stało się bezprzedmiotowe (a jednocześnie przedwczesne art. 436 kpk).

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu przez sąd I instancji, należało wyrok uchylić i umorzyć postępowanie z uwagi na wystąpienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela.

☒ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.1. uzasadnienia sądu okręgowego.

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości odnośnie czynu zarzuconego oskarżonemu w akcie oskarżenia, który nie został rozpoznany przez sąd I instancji.

Sąd okręgowy uchylając zaskarżony wyrok odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku z przyczyn opisanych wyżej, umorzył postępowanie w tym zakresie. Ponieważ czyn zarzucony oskarżonemu w zaistniałej sytuacji procesowej nie został rozpoznany, sąd okręgowy przekazał sprawę w tym zakresie do rozpoznania sądowi I instancji – uwagi w punkcie 3.1. uzasadnienia.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd I instancji jest związany stanowiskiem sądu okręgowego odnośnie ustalenia, że przypisany oskarżonemu czyn w punkcie 1 zaskarżonego wyroku nie mieścił się granicach oskarżenia. Ponieważ czyn zarzucony oskarżonemu nie został rozpoznany, sąd I instancji przeprowadzi przewód sądowy w tym zakresie w całości i orzeknie merytorycznie, co do zasadności postawionego w akcie oskarżenia zarzutu.

Przy rozpoznaniu sprawy Sąd pierwszej instancji:

- będzie związany wyrażonymi w tym uzasadnieniu zapatrywaniami prawnymi sądu okręgowego na temat granic skargi oskarżyciela w tej sprawie;

- rozstrzygnie o winie oskarżonego w zakresie czynu zarzuconego w akcie oskarżenia ( gdzie rozstrzygnięcie to zamieści w części dyspozytywnej swojego orzeczenia tj. wyroku/postanowienia);

- będzie pamiętał o zakazie reformationis in peius, który dotyczy nie tylko rozstrzygnięć, ale i ustaleń sądu rejonowego poczynionych w zaskarżonym jedynie na korzyść wyroku (a wyrażonych w jego uzasadnieniu).

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 3-5

O drugoinstancyjnych kosztach procesu sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 632 pkt 2 ustalając, że w zakresie, w jakim doszło do umorzenia postępowania, ponosi je Skarb Państwa, a w pozostałym nie powinien ponosić ich oskarżony ze względów słusznościowych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana