Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 319/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 15 marca 2023 r. sygn. akt II K 412/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

^{co do winy}

^{co do kary}

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

^uchylenie

^zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzuty

1

2.

3.

4.

obrazy przepisów prawa materialnego w postaci:

art. 160 § 1 i 3 kk w zw. z art. 11 § 2 i 3 kk poprzez ich błędną wykładnię i w rezultacie wadliwe zastosowanie przez przypisanie oskarżonemu obok przestępstwa z art. 157 § 3 kk (średniego naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia innego niż z art. 156 § 1 kk) dodatkowo przestępstwa narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, co w porównaniu realizacji znamion z obu tych art. nie da się pogodzić, bowiem przypisanie czynu z art. 157 § kk jako przestępstwa skutkowego pochłania w sobie czyn z narażenia z art. 160 § 1 i 3 kk;

art. 157 § 3 kk i art. 160 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk poprzez ich błędną interpretację, czego następstwem było ich wadliwe zastosowanie polegające na niewłaściwym przyjęciu, że art. 157 § 3 kk oraz 160 § 3 kk przy tożsamej stronie podmiotowej mogą pozostawać ze sobą w kumulatywnym zbiegu, podczas gdy z utrwalonych już poglądów judykatury oraz nauki wynika, że w przypadku zarzuconych oskarżonemu skutkowych czynów nieumyślnych powodujących śmierć człowieka lub uszczerbek na jego zdrowiu należy zarzucić wyłącznie przepis penalizujący naruszenie chronionego dobra nie zaś art. 160 § 3 kk, gdyż zbieg kumulatywny art. 160 kk z innymi przepisami typizującymi przestępstwa przeciwko życiu potencjalnie wchodzi w rachubę wyłącznie przy zróżnicowanej stronie podmiotowej;

art. 11 § 1 i 2 kk poprzez jego błędną wykładnię polegającą na niewłaściwym przyjęciu przez Sąd, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dwa czyny karalne, co skutkuje kwestią niepotraktowania zasadności czynów zarzucanych oskarżonemu, a przypisanych jemu w zaskarżonym wyroku jako dwóch czynów zabronionych;

obrazy przepisów prawa procesowego w postaci:

art. 7 kpk w powiązaniu z art. 92 i art. 410 kpk, w kwestii ujawnienia wszystkich istotnych w sprawie dowodów, ale przy ich ocenie Sąd pominął niektóre z nich (zeznania D. Z.), co doprowadziło do wydania orzeczenia nieopartego na wszystkich przeprowadzonych dowodach; dokonaniu przez Sąd I instancji dowolnej oceny dowodów, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania, polegającej na niezasadnym przyjęciu przez ustalenie istotnych faktów, jedynie w zasadzie w oparciu o dowód z zeznań H. M. według jej wersji zdarzenia, z którą skarżący się nie zgadza i kwestionuje ich wiarygodność, bez uwzględnienia wersji zdarzenia wynikającej z wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań M. J. (1), które bezpodstawnie uznano za niewiarygodne i skarżący się z tym nie zgadza;

art. 7 kpk mającego wpływ na treść przedmiotowego orzeczenia poprzez dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej oceny dowodów, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania, polegającej na niezasadnym przyjęciu odpowiedzialności oskarżonego wobec spełnienia się przesłanki „bezpośredniości” niebezpieczeństwa utraty życiu lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu opierając się na opinii uzupełniającej biegłego sądowego, wskazując że nie da się dokładnie ustalić bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życiu lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, co oznacza że najprawdopodobniej oskarżony swoim zachowaniem nie naraził poszkodowanego na bezpośrednie niebezpieczeństwo, a więc nawet podjęcie przez oskarżonego niezwłocznej reakcji, co natychmiast uczynił jak tylko zobaczył co się dzieje i zawołał psy do siebie, nie spowodowałoby bezpośredniego narażenia na utratę życia albo ciężkiego uszkodzenia ciała D. Z., zwłaszcza że natychmiast po zdarzeniu, została przez świadka M. J. (1) wezwana pomoc medyczna pod wskazany adres, a służby medyczne bez zbędnego oczekiwania udzieliły profesjonalnej pomocy medycznej;

art. 7 kpk mającego wpływ na treść przedmiotowego orzeczenia poprzez ukształtowanie przez organ orzekający w sprawie swojego przekonania w sposób dowolny, bez poszanowania zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, czego dowodem jest nietrafne uznanie Sądu, iż w sprawie spełnione zostały wszystkie przesłanki stypizowane w treści art. 160 § 1 i 3 kk w zw. z art. 157 § 1 i 3 kk przemawiające za zastosowaniem surowej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy w rzeczywistości, z uwagi na bezsprzeczne zawinienie oskarżonego w nadzorze nad posiadanymi psami, okazaną przez niego skruchę, przyznanie się do winy, interesowanie się losem poszkodowanego chłopca bezpośrednio po zdarzeniu zlecając świadkowi M. J. (1) wezwanie pomocy medycznej jak i odwiedzenie poszkodowanego po jego wyjściu ze szpitala, przeproszenie chłopca i jego rodziców, dobra relacja oskarżonego w kontaktach z Sądem i pokrzywdzonym, jak i wreszcie konsekwencję oskarżonego, który przyznał się popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 157 § 3 kk, następnie składał wyjaśnienia wewnętrznie spójne, którym jednak Sąd błędnie nie dał wiary, nie sposób uznać, aby w sprawie nie wystąpiła przesłanka braku wątpliwości, nieznacznej winy oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu z niskim jego stopniem i tym samym możliwości zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego na okres próby,

art. 424 § 1 kpk polegającą na nie odniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygniecie sprawy – a mianowicie okoliczności, że jedynie świadek pokrzywdzony D. Z. zeznał, że brak udział w inkryminowanym zdarzeniu, a zatem treść uzasadnienia świadczy o błędnym rozstrzygnięciu, a ponadto okoliczności, z powodu których dał wiarę zeznaniom w szczególności świadka H. M. oraz na jakiej podstawie całkowicie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego oraz zeznaniom pozostałych świadków tj. w szczególności M. J. (1) i K. J. (1),

art. 4, 7 i 410 kpk mającego wpływ na treść przedmiotowego orzeczenia i takie ukształtowanie swego przekonania z nieuwzględnieniem wszystkich dowodów, w sposób dowolny, bez poszanowania zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, wyrażającą się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, z wyeliminowaniem w szczególności zeznań świadka - pokrzywdzonego D. Z., wyjaśnień złożonych przez oskarżonego oraz zeznań pozostałych świadków tj. M. J. (1) i K. J. (1) określających zachowanie oskarżonego bezpośrednio przed zdarzeniem, w jego trakcie jak i po odgonieniu psów - bez należytego i logicznego umotywowania takiego stanowiska,

art. 5 § 2 kpk mającą wpływ na treść przedmiotowego orzeczenia, poprzez nie usuniecie niedających się usunąć wątpliwości tj. istnienie dwóch wersji zdarzenia i roztrzygnięcie ich na niekorzyść oskarżonego M. J. (2),

art. 214 § 1 kpk mającą wpływ na treść przedmiotowego orzeczenia, poprzez nie przeprowadzenie wywiadu środowiskowego przez zawodowego kuratora sądowego i w związku z tym pominięcie przy wymiarze kary istotnych okoliczności podmiotowych.

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, a który polegać ma na:

przyjęciu przez Sąd, iż oskarżony zasługuje na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, gdyż w jego przypadku, m. in. oceniając jego właściwości i warunki osobiste, nie można mówić o pozytywnej prognozie kryminologicznej, a Sąd nadał zbyt dużą rangę tym okolicznością przy ocenie społecznej szkodliwości czynu i pomijając te wpływające na obniżenie tego stopnia z art. 115 § 2 kk, tym bardziej, że oskarżony popełnił czyn z winy nieumyślnej; podczas gdy w istocie postawa oskarżonego przejawiająca się na etapie postępowania przygotowawczego, jak i w szczególności sądowego, nie negowaniem, w obliczu oczywistości materiału dowodowego, swojego sprawstwa, złożenia wiarygodnych wyjaśnień, ergo wykazanie elementarnej dobrej woli we współpracy z Wymiarem Sprawiedliwości, nakazywałby uznać, iż w jego przypadku można w wystarczający sposób stwierdzić, że zostały spełnione wszystkie ustawowe przesłanki warunkujące zasadność zastosowania instytucji w treści art. 66 § 1 kk;

poczynieniu ustaleń jedynie w zasadzie w oparciu o wersję zdarzenia przedstawioną przez świadka H. M. bez uwzględnienia wersji zdarzenia wynikającej z wyjaśnień oskarżonego oraz w szczególności zeznań świadków M. J. (1) i K. J. (1);

poczynieniu ustaleń jedynie w zasadzie w oparciu o wersję zdarzenia przedstawioną przez świadka H. M. z pominięciem zeznań świadka poszkodowanego D. Z., które się między sobą różniły.

rażącej niewspółmierności kary lub niesłuszne zastosowanie kary:

rażącą surowość kary pozbawienia wolności orzeczonej w rozmiarze 6 miesięcy w zawieszeniu na okres 2 lat, jako nieadekwatnej do celów kary i pozostałych zasad określonych w art. 53 kk;

rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności zamiast warunkowego umorzenia postępowania przez niedocenienie znaczenia ustalonych w tej sprawie okoliczności łagodzących, takich jak: oskarżony przyznał się do winy okazał skruchę i oświadczył na rozprawie, że żałuje tego co się stało chłopcu, przeprosił pokrzywdzonego chłopca i odwiedził go po wyjściu tegoż ze szpitala, a także na rozprawie przeprosił jego rodziców - oskarżycieli posiłkowych, nie był dotychczas karany, wprawdzie jest osobą bezrobotną ale pracuje w gospodarstwie rolnym, utrzymuje się też z innych prac dorywczych, opiekuję się nad swoją schorowaną matką w wieku starczym, ma dobrą opinię, dotychczas nie było żadnych problemów z chowaniem i posiadaniem od 8-10 lat psów kundli i zagrożeń z ich strony dla (...); zaś przecenienie wymowy i znaczenia ustalonych przez sąd okoliczności jak i szczególnie sposób działania oskarżonego, uszkodzeń ciała pokrzywdzonego, rozmiar cierpień jakich doznał pokrzywdzony, co ostatecznie doprowadziło do wymierzenia mu kary nieodpowiadającej jej celom i nieuwzględniającej ustawowych dyrektyw wymiaru kary nakazujących zwracać szczególną uwagę na okoliczności czynu i sposób działania sprawcy, co w konsekwencji spowodowało wymierzenie mu kary nieuwzględniającej niskiego stopnia społecznej szkodliwości czynu i niskiego zawinienia sprawcy.

zasadne

częściowo zasadne

niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku”), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 kpk), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie podnosi się jednak, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas: „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania”, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (w. SN z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze „dowolności”. Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (w. SN z 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58).

W związku z tym, stwierdzić należy, iż nietrafny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mający polegać na nieuprawnionym przyjęciu, iż oskarżony wyszedł na drogę, a wraz z nim wybiegły na nią psy, które zaczęły gonić pokrzywdzonego D. Z. w konsekwencji niekorzystnej dla M. J. (2) oceny dowodów zgromadzonych w sprawie - oceny, która zdaniem skarżącego miała nastąpić w wyniku obrazy przepisów postępowania tj. art. 7, 92 i 410 kpk.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim zasadnie przypisał M. J. (2) powyższe zachowanie, gdyż w sposób uprawniony oparł się na dowodach obciążających oskarżonego odmawiając jednocześnie wiary jego wyjaśnieniom i zeznaniom M. J. (1) i K. J. (1). W tym zakresie podzielić należy przede wszystkim wniosek Sądu I instancji dotyczący tego, że na wiarę zasługiwały zeznania H. M., która była naocznym świadkiem całego zdarzenia oraz w sposób stanowczy, jasny, konkretny i kategoryczny opisywała jego przebieg. Wymieniona szła na spotkanie z pokrzywdzonym, który wracał do domu, a więc z pewnością wypatrywała D. Z. i jak tylko go zauważyła obserwowała wnuczka. Znajdowała się w odległości, która umożliwiała dokonywanie spostrzeżeń oraz podtrzymała swoje depozycje w trakcie konfrontacji i nie ma żadnego wystarczająco przekonującego powodu, aby poddawać w wątpliwość wiarygodność jej relacji. Przede wszystkim natomiast, zdaniem sądu odwoławczego, wersja przedstawiana przez H. M. nie pozostaje w sprzeczności z zeznaniami D. Z.. Pokrzywdzony bowiem relacjonował, iż: „nie widział właściciela psów przed ich atakiem”, ale jednocześnie w kolejnym zdaniu podawał, że: „właściciel zareagował jak mnie zaatakowały psy i wołał je do siebie” (k. 35). Z zestawienia tych dwóch następujących bezpośrednio po sobie wypowiedzi należy wyprowadzić twierdzenie, że skoro oskarżony zaczął wołać psy do siebie jak tylko te zaatakowały D. Z. to znaczy, że wówczas musiał już się znajdować na drodze. Na wcześniejszym natomiast etapie zdarzenia pokrzywdzony mógł nie zaobserwować M. J. (2) z tego jedynie powodu, że jak tylko ujrzał psy to zaczął przecież uciekać i znajdował się plecami do oskarżonego. Mając poza tym także na względzie wysoce dynamiczny przebieg zaistniałej sytuacji stwierdzić należy, iż oskarżony mógł znaleźć się na drodze momentalnie po tym jak psy już ruszyły w pogoń za pokrzywdzonym, który już wówczas oczywiście mógł nie widzieć M. J. (2). Taki natomiast obraz sytuacji nie pozostaje w sprzeczności z relacją H. M., która w pierwszych swoich zeznaniach podawała, że najpierw zobaczyła jak z posesji M. J. (2) wybiegły trzy psy (por. k. 17). Inaczej mówiąc, uważna lektura zeznań D. Z. i wynikające z niej wnioski uprawniają do konstatacji, że w istocie rzeczy nie zachodzą sprzeczności pomiędzy depozycjami H. M. i pokrzywdzonego. W konsekwencji zaś tego, pominięcie przez Sąd I instancji przy ocenie zeznań H. M. relacji jej wnuka D. Z. nie miało żadnego wpływu na treść orzeczenia.

Zupełnie inaczej przedstawiają się natomiast rozbieżności pomiędzy wyjaśnieniami M. J. (2) a zeznaniami M. J. (1) oraz K. J. (1). Zdaniem sądu odwoławczego posiadają one bowiem istotny charakter i słusznie doprowadziły sąd a quo do wniosku, że wymienione dowody nie zasługują na wiarę w spornym zakresie. Oskarżony wyjaśniał bowiem z jednej strony, że w chwili zdarzenia na minutę wszedł do domu, a wyskoczył z niego z tego powodu, że psy nie hałasowały, co go zaniepokoiło (k. 97). Z drugiej zaś strony M. J. (1) zeznawała, że M. J. (2) był w mieszkaniu i jadł obiad, a wyszedł na drogę w związku z tym, że psy zaczęły szczekać (k. 100-101). K. J. (1) natomiast popadła w tak daleko idące wewnętrzne sprzeczności w swoich wypowiedziach, że na sam koniec sama stwierdziła, że „nic w sprawie nie wie” (k. 124 odw.).

Reasumując powyższe, zdaniem sądu odwoławczego nie ma podstaw do tego, aby podważyć ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie, którą przeprowadził Sąd I instancji. Wspiera ją natomiast jeszcze dodatkowo następująca argumentacja. Otóż niewątpliwym jest, że wszystkie trzy psy wydostały się poza teren ogrodzonej siatką posesji, a następnie po krótkim pościgu pogryzły pokrzywdzonego. Oskarżony i jego matka oraz siostrzenica stanowczo zaprzeczają temu, aby M. J. (2) miał być przy tym obecny, ale jednocześnie żadna z tych osób nie jest w stanie wytłumaczyć w jaki sposób psy wydostały się poza posesję. Przy czym oskarżony stanowczo utrzymuje, że brama była zamknięta, a ogrodzenie szczelne i w żaden sposób nie było uszkodzone. Trzymając się tego założenia dojść należy do wniosku, że z punktu widzenia doświadczenia życiowego i zasad logicznego rozumowania bardziej prawdopodobna jest wersja wynikająca z zeznań H. M.. Trudno przecież przyjąć, że wszystkie trzy psy o różnej wielkości (dwa małe i jeden większy) jednocześnie wydostały się poza ogrodzenie w inny sposób niż poprzez świadome wypuszczenie ich na zewnątrz z terenu posesji. O ile bowiem któremuś z tych mniejszych psów udałoby się wydostać pod siatką lub bramą, to trudno zakładać, że taki sam sukces osiągnąłby także i ten duży. Jeśli natomiast z kolei ten duży przedostałby się na zewnątrz górą, to te mniejsze nie dałyby rady już tego zrobić. Niezależnie jednak od ewentualnej metody wydostania się na zewnątrz to wręcz niemożliwym przecież było sforsowanie ogrodzenia przez wszystkie trzy w tym samym momencie (!).

W niniejszej sprawie nie doszło do obrazy art. 5 § 2 kpk, bowiem sąd poczynił nie budzące jego wątpliwości ustalenia faktyczne, a zatem nie powziął wątpliwości w tej kwestii. Unormowana w tym przepisie zasada in dubio pro reo nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości. Jak bowiem wyraźnie wynika z jego brzmienia, reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista „ostateczność” – „dyrektywa ostatecznego wyjścia”. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Należy również podkreślić, iż wątpliwości, o jakich mowa w art. 5 § 2 kpk to wątpliwości Sądu, nie zaś strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych. Nie można zatem zasadnie stawiać zarzutu obrazy przepisu art. 5 § 2 kpk podnosząc wątpliwości strony, a konkretnie obrońcy oskarżonego co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny czy w sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jedynie to czy sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 lipca 2010 r. w sprawie II AKa 183/10).

Sąd Rejonowy poczynił w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne w sposób niewątpliwy, po dokonanej w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami zawartymi w przepisach art. 7 kpk ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie (z wyjątkiem zeznań D. Z., ale to uchybienie ze względów, o których była już mowa wyżej nie miało wpływu na wynik sprawy).

Podkreślenia również wymaga, że zasada in dubio pro reo nie nakazuje sądowi orzekającemu czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego.

Wracając jeszcze do zarzutu obrazy art. 7 kpk w ocenie wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań jego siostrzenicy i matki wskazać należy, że Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art. 7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011 r. w sprawie III KK 382/2010 r., z 7 lipca 2010 r. w sprawie II KK 147/2010, z 13 czerwca 2007 r. w sprawie V KK 5/2007, z 25 września 2002 r. w sprawie II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd pierwszej instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003 r., s. 255 - 259). Może przy tym poprzestać na odwołaniu się do rozważań Sądu I instancji, gdy zarzuty apelacji ograniczają się do gołosłownej polemiki z oceną Sądu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021 r. w sprawie II KK 170/21).

W przeciwieństwie do tego, co zostało zarzucone w apelacji Sąd a quo należycie zweryfikował wyjaśnienia M. J. (2) oraz zeznania M. J. (1) i K. J. (2). W sposób uprawniony obalona została teza, jakoby oskarżony nie był obecny na drodze w czasie kiedy psy goniły pokrzywdzonego, a następnie go pogryzły.

Sąd I instancji dokonując oceny dowodów i sporządzając uzasadnienie nie naruszył art. 7 kpk ani art. 424 § 1 kpk. Wbrew bowiem nieuprawnionym twierdzeniom apelacji z treści całokształtu pisemnych motywów wyroku wynika, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Przeprowadzona zaś ocena materiału dowodowego mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, gdyż pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Apelacja obrońcy natomiast stanowi w istocie rzeczy jedynie wybiórczą polemikę z ustaleniami sądu rejonowego, gdyż poza wyartykułowaniem pozornych sprzeczności i wygłoszeniem tezy, że oskarżony nie zgadza się z przeprowadzoną oceną nie wskazuje konkretnie, w którym momencie sąd a quo przekroczył zasadę swobodnej oceny dowodów i dopuścił się błędów w tym zakresie. Za kompletne zaś nieporozumienie należy uznać podkreślanie zajęcia świadka M. J. (1), która jest funkcjonariuszem Służby Więziennej, gdyż współczesnemu prawu procesowemu obca jest legalna ocena dowodów. Poza tym, wymieniona wbrew temu co podnosi się w apelacji nie była naocznym świadkiem zdarzenia, a znalazła się na miejscu tuż po nim.

Sąd Okręgowy zgadza się natomiast z zarzutami apelacji obrońcy dotyczącymi obrazy prawa materialnego (pkt 1 a i b). Zgodnie bowiem z wyrażanymi w literaturze i orzecznictwie poglądami w przypadku skutkowych czynów nieumyślnych powodujących śmierć człowieka lub uszczerbek na jego zdrowiu zastosowanie będzie miał wyłącznie przepis penalizujący naruszenie chronionego dobra, a nie przepis art. 160 § 3 k.k. (por. postanowienie SN z 14.12.2005 r., V KK 175/05, OSNwSK 2005/1, poz. 2429; wyrok SO w Gliwicach z 16.12.2015 r., VI Ka 992/15, LEX nr 2090989). Wypowiadał się w tych kwestiach SN, który m.in. w wyroku z 21.09.2006 r., V KK 10/06, LEX nr 196961, stwierdził, że: „W sytuacji gdy w wyniku zachowania lekarza-gwaranta powstaje nie tylko niebezpieczeństwo, o którym mowa w art. 160 kk, lecz ucieleśnia się ono w postaci zaistnienia określonych skutków, to w zależności od ich rodzaju oraz rodzaju zawinienia może być on pociągnięty do odpowiedzialności za całą gamę skutkowych przestępstw przeciwko życiu lub zdrowiu. Ich zastosowanie wyłącza równocześnie art. 160 kk (skutek idący dalej konsumuje bowiem skutek bliżej idący)”.

Ponadto, o ile możliwy jest zbieg umyślnego narażenia na niebezpieczeństwo utraty życia z nieumyślnym spowodowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (jeśli sprawca w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym narażał życie innej osoby na bezpośrednie niebezpieczeństwo, a jednocześnie tym samym zachowaniem nieumyślnie powodował uszczerbek na jej zdrowiu), o tyle jako niewłaściwy określić należy zbieg zachodzący między art. 160 § 3 kk i art. 157 § 3 kk. Kwalifikacja czynu jako przestępstwa z art. 157 § 3 kk pochłania bowiem kwalifikację z art. 160 § 3 (por. wyrok SN z 28.04.2000 r., V KKN 318/99). Generalnie bowiem można powiedzieć, że zbieg kumulatywny art. 160 kk z innymi przepisami typizującymi przestępstwa przeciwko życiu potencjalnie wchodzi w rachubę przy zróżnicowanej stronie podmiotowej, przy czym przestępstwo z art. 160 – jeśli ma pozostawać w takim zbiegu – powinno zawsze charakteryzować się umyślnością (J. Giezek [w:] D. Gruszecka, K. Lipiński, G. Łabuda, A. Muszyńska, T. Razowski, J. Giezek, Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, Warszawa 2021, art. 160).

W związku z powyższym, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu słowa: „nieumyślnie naraził małoletniego D. Z. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w ten sposób, że” oraz przyjął, iż wyczerpuje on znamiona jedynie art. 157 § 1 i 3 kk, a podstawę wymiaru kary stanowi art. 157 § 3 kk.

Stopień winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu nie mogły zostać ocenione jako nieznaczne. M. J. (2) doskonale bowiem musiał zdawać sobie sprawę z tego, iż przynajmniej jeden z trzymanych przez niego psów jest agresywny, a w związku z tym powinien dołożyć szczególnej staranności ku temu, aby nikomu nie wyrządził on żadnej szkody. Kluczowym dowodem, który za tym przemawia jest znajdująca się w aktach (koperta k. 104) pisemna informacja lekarza weterynarii. Wynika z niej, że w dniu 4 października 2021 roku lekarz ten został wezwany do miejsca zamieszkania oskarżonego na obowiązkowe szczepienie przeciwko wściekliźnie trzech psów. Udało się jednak zaszczepić tylko dwa psy, gdyż trzeci był agresywny i z tego też powodu właściciele nie zdecydowali się na jego szczepienie. Zwrócić też należało uwagę na to, że reakcja oskarżonego było spóźniona, gdyż podjął działanie dopiero wtedy jak psy zaczęły już atakować pokrzywdzonego. Przede wszystkim jednak uwzględnieniu podlegało to, że czyn oskarżonego godził w jedno z najistotniejszych dóbr chronionych prawem jakim jest zdrowie człowieka, a rozmiar wyrządzonej szkody jest rozległy. D. Z. został przecież bardzo dotkliwie pogryziony. Obrażenia których doznał obejmowały wszystkie kończyny jego ciała oraz tułów, zaś proces leczenia i rehabilitacji długotrwały i skomplikowany. Wszystko to, zdaniem Sądu Okręgowego sprawia, że stopień niedochowania wierności prawu przez M. J. (2) (winy) i społeczna szkodliwość jego czynu są na tyle wysokie, że warunkowe umorzenie postępowania karnego o którym traktuje art. 66 § 1 kk w ogóle nie wchodziło w grę. W związku z tym, nie zaistniała także potrzeba przeprowadzania wywiadu środowiskowego i tym samym zarzut obrazy przepisu art. 214 § 1 kpk również należało uznać za chybiony.

Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowaniu wymiaru kary. Rolą zaś Sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art. 438 pkt 4 kpk), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Przepis art. 53 kk określa cztery ogólne dyrektywy wymiaru kary.

Pierwszą z nich jest dyrektywa winy - Sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest baczyć, aby jej dolegliwość „nie przekraczała stopnia winy”. Stopień winy wyznacza górną granicę dolegliwości związanej z wymierzeniem kary. Nie można, zatem orzec kary, której dolegliwość przekraczałaby stopień winy, chociażby za takim orzeczeniem przemawiały inne dyrektywy, np. prewencji ogólnej czy indywidualnej. Wina pełni w tym ujęciu, funkcję limitującą - wyznaczając górną granicę konkretnej kary.

Kolejną dyrektywą sądowego wymiaru kary wymienioną w art. 53 § 1 kk jest uwzględnienie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Na ocenę zaś stopnia społecznej szkodliwości wpływają okoliczności wymienione w art. 115 § 2 kk i są to okoliczności przedmiotowe (do nich należą: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar grożącej lub wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności działania, waga naruszonych obowiązków) oraz podmiotowe (tj. postać zamiaru, motywacja), jednakże wszystkie związane są z czynem sprawcy. Motywacja i postać zamiaru, mają również wpływ na stopień winy. Natomiast na stopień społecznej szkodliwości czynu nie mają wpływu - jak wynika to z treści art. 115 § 2 kk - okoliczności dotyczące sprawcy niezwiązane z czynem przestępczym. Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu.

Trzecią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest dyrektywa prewencji indywidualnej, tj. uwzględnienie celów zapobiegawczych lub wychowawczych, które ma kara osiągnąć w stosunku do sprawcy. Kara wymierzona zgodnie z dyrektywą prewencji indywidualnej powinna osiągnąć cel zapobiegawczy, a zatem zapobiec popełnieniu w przyszłości przestępstwa przez sprawcę.

Ostatnią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest prewencja ogólna, tj. „kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa”. Jest to dyrektywa pozytywnej prewencji ogólnej, która nie może być pojmowana wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, a więc wymierzanie konkretnemu sprawcy surowej kary, nawet ponad stopień winy. Tylko, bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania, i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczone kary mają bowiem za zadanie wzbudzenie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra.

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej sądowe dyrektywy wymiaru kary oraz zaistniałe w sprawie okoliczności łagodzące i obciążające orzeczonej oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie sposób uznać jako rażąco surowej.

Wskazać na wstępie należy, że do orzeczenia kary rażąco surowej może dojść zarówno na skutek niedostrzeżenia istniejących okoliczności łagodzących lub poczytanie na niekorzyść okoliczności, które za obciążające zostać uznane nie mogą, jak i na skutek nieprzydania należytej wagi dostrzeżonym okolicznościom łagodzącym lub przydanie nadmiernej wagi trafnie ustalonym okolicznościom obciążającym.

W przedmiotowej sprawie – w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy wskazując na okoliczności obciążające i łagodzące przy wymiarze kary dostrzegł z jednej strony fakt, iż oskarżony działał nieumyślnie, był niekarany i starał się uchylić powstałe zagrożenie. Z drugiej strony jednakże słusznie wzięto pod uwagę, to że wina oskarżonego oraz społeczna szkodliwość jego czynu były znaczne.

W ocenie instancji odwoławczej wymierzona kara nie przekracza stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu, który popełnił. Spełni ona należycie cele zapobiegawcze i wychowawcze, przede wszystkim, w stosunku do samego oskarżonego, jak i ogółu społeczeństwa. Orzeczona kara pozostaje w zgodzie z zasadami wymiaru kary w zakresie oddziaływania prewencyjnego. Rozmiar kary czyni, w ocenie Sądu odwoławczego, zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości i osiągnie ona swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara ta nie będzie zarazem postrzegana jako wyraz pobłażliwości wobec oskarżonego, który dopuścił się przestępstwa o wyraźnym stopniu społecznej szkodliwości. Kara wymierzona oskarżonemu jest zasłużona i sprawiedliwa. Nie sposób też uznać, by była ona nadmiernie surowa. Miarą bowiem surowości kary nie jest jej ilościowy wymiar, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej dla danego przestępstwa, która odzwierciedla abstrakcyjną społeczną szkodliwość tego typu przestępstw założoną przez ustawodawcę. Z tego względu kary pozbawienia wolności, jaką wymierzono oskarżonemu w przedmiotowej sprawie, nie sposób uznać za nadmiernie surową, zważywszy na ustawowe granice kary, w jakich Sąd mógł ją wymierzyć. Czyn z art. 157 § 3 kk zagrożony jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Orzeczona kara pozbawienia wolności została wymierzona w połowie jej ustawowego zagrożenia. Tym samym nie sposób uznać, aby nie odpowiadała ona dyrektywom sądowego wymiaru kary, biorąc w tym pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które osiągnąć mają w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Pomimo bowiem tego, że czyn oskarżonego miał charakter nieumyślny to stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości jego czynu wymagały wybrania najsurowszego rodzaju wchodzącej w grę kary. W okolicznościach niniejszej sprawy swoje cele może osiągnąć tylko kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Jedynie bowiem w ten sposób pokrzywdzony może realnie liczyć na wykonanie środka kompensacyjnego. Uchylanie się bowiem od wykonania nawiązki może doprowadzić do zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności. Mając zaś na uwadze niezbyt imponujący status majątkowy oskarżonego wszelki inny rodzaj reakcji prawnokarnej nie daje pokrzywdzonemu tak dużych szans na otrzymanie środków zasądzonych w ramach rekompensaty. Poza tym, pobłażanie w takich okolicznościach jak w niniejszej sprawie zaprzepaszczałoby zdaniem Sądu Okręgowego wymienione powyżej cele kary i byłoby niezrozumiałe w oczach społeczeństwa.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony swoim zachowanie wyczerpał znamiona jedynie art. 157 § 3 kk i warunkowe umorzenie postępowania karnego przeciwko M. J. (2) na okres 2 lat próby ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn opisanych powyżej wniosek był zasadny jedynie w zakresie dotyczącym zmiany zaskarżonego wyroku poprzez zredukowanie opisu i kwalifikacji czynu przypisanego oskarżonemu do występku z art. 157 § 1 i 3 kk. W pozostałej natomiast części postulaty apelacji nie podlegały uwzględnieniu ze względów opisanych w części ustosunkowującej się do zarzutów odwołania.

5

Rażącej niewspółmierności orzeczonej od oskarżonego na rzecz małoletniego pokrzywdzonego D. Z. nawiązki poprzez dowolne przyjęcie kwoty 5000 zł, w sytuacji gdy adekwatnym zadośćuczynieniem za doznane krzywdy i kwotą pokrywającą poniesione koszty byłaby kwota 60 000 zł.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z art. 46 § 1 kk w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W myśl natomiast art. 444 § 1 kc oraz 445 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty, a ponadto sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Jeżeli jednak orzeczenie obowiązku określonego w art. 46 § 1 kk jest znacznie utrudnione, sąd stosownie do treści art. 46 § 2 kk może orzec zamiast obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nawiązkę w wysokości do 200 000 złotych na rzecz pokrzywdzonego.

Nawiązka przybiera więc w takim przypadku postać swoistego zryczałtowanego odszkodowania, choć przy określaniu jej wysokości sąd powinien oszacować ją w granicach przybliżonych do wysokości wyrządzonej szkody, tak aby spełniła swą kompensacyjną funkcję. Orzeczenie o nawiązce na podstawie art. 46 § 2 kk stanowi zatem swoisty jurydyczny „surogat” rozstrzygnięcia o odszkodowaniu lub zadośćuczynieniu (P. Kozłowska-Kalisz [w:] Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, red. M. Mozgawa, LEX/el. 2023, art. 46).

Sąd Rejonowy słusznie uznał, że w niniejszej sprawie orzeczenie obowiązku naprawienia szkody i zadośćuczynienia jest znacznie utrudnione. Proces bowiem leczenia D. Z. jeszcze trwa i w dalszym ciągu ponoszone są koszty z tym związane, zaś kompleksowe określenie krzywdy jakiej doznał pokrzywdzony przekraczałoby ramy postępowania karnego i uniemożliwiłoby jego zakończenie w rozsądnym terminie. W związku z tym, orzeczenie nawiązki było jak najbardziej uprawnione. Określenie jednakże jej wysokości na poziomie zaledwie 5000 zł nie odpowiadało realiom niniejszej sprawy. Tak jak już bowiem wyżej wskazano, jej wysokość powinna się kształtować w granicach wyrządzonej szkody. Tymczasem już same udokumentowane przez rodziców pokrzywdzonego wydatki jakie ponieśli na leki oraz środki opatrunkowe i wizyty lekarskie sięgnęły kwoty 8 736,44 zł (por. faktury i paragony z koperty k. 104). Jeżeli jeszcze do tego doliczyć wydatki związane z dojazdami do lekarzy i na rehabilitacje oraz zakupem potrzebnej pokrzywdzonemu odzieży, to twierdzenie zawarte w zeznaniach J. Z., iż dotychczas poniesione już koszty sięgnęły kwoty 10 000 zł jest jak najbardziej uzasadnione (por. k. 97 odw.). Ponadto należało także podjąć próbę oszacowania należnego D. Z. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W tym natomiast zakresie wziąć trzeba było pod uwagę, to że pokrzywdzony to dziesięcioletni chłopiec, który został bardzo dotkliwie pogryziony, gdyż obrażenia których doznał obejmowały wszystkie kończyny jego ciała oraz tułów. Przez 10 dni przebywał na leczeniu szpitalnym w klinice chirurgii, a szycie ran musiało się odbyć w warunkach bloku operacyjnego w znieczuleniu ogólnym. Proces gojenia się ran przebiegał powolnie. Rozważana jest konieczność przeprowadzenia operacji plastycznej. Niezbędna stała się długotrwała rehabilitacja pokrzywdzonego oraz pomoc psychologiczna (objęcie terapią). Doznana zaś trauma wywarła istotny wpływ na jego dalsze życie i znacznie obniżyła jego jakość (por. zeznania P. Z. i J. Z. – k. 97odw. – 99). W związku z tym, dojść należało do wniosku, że ewentualna kwota należnego pokrzywdzonemu zadośćuczynienia za krzywdę, której doznał z pewnością nie była niższa niż 20 000 zł.

Biorąc zatem pod uwagę wymienione wyżej koszty, które wyniknęły z uszkodzenia ciała i wywołania rozstroju zdrowia pokrzywdzonego oraz wysokość przysługującego D. Z. ponad wszelką wątpliwość zadośćuczynienia za krzywdę jakiej doznał, dojść należy zdaniem Sądu Okręgowego do wniosku, że orzeczona nawiązka powinna sięgać kwoty 30 000 zł. Dlatego też, podwyższono ją do tej wysokości, co oczywiście nie stoi na przeszkodzie ewentualnego dochodzenia niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego (art. 46 § 3 kk).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie punktu 4 poprzez orzeczenie od oskarżonego M. J. (2) na rzecz małoletniego pokrzywdzonego D. Z. nawiązki w kwocie 60 000 zł.

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na to, że zarzut okazał się zasadny jedynie częściowo, to wniosek został uwzględniony jedynie w tym zakresie. Dlatego też, podwyższono nawiązkę do kwoty 30 000 zł.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w zakresie, w którym nie został zmieniony.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Omówiono w punkcie 3.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

- wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego M. J. (2) sformułowań odnoszących się do kwalifikacji z art. 160 § 3 w zw. z § 1 kk tzn. słów: „nieumyślnie naraził małoletniego D. Z. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w ten sposób, że” oraz przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wyczerpuje jedynie znamiona art. 157 § 1 i 3 kk, a podstawę wymiaru kary stanowi art. 157 § 3 kk;

- podwyższenie nawiązki orzeczonej w punkcie 4 zaskarżonego wyroku do kwoty 30 000 zł;

Zwięźle o powodach zmiany

Omówiono w punkcie 3.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego przeciwko rozstrzygnięciu o karze zasadniczej, sąd na podstawie art. 8 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierzył oskarżonej opłatę za postępowanie odwoławcze w wysokości należnej za pierwszą instancję (art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy).

W oparciu natomiast o art. 627 kpk art. 634 kpk, sąd zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym, na którą to sumę złożył się ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w II instancji postępowania sądowego.

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przyjęcie kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu i wymienienie w niej art. 160 § 3 kk oraz skazanie oskarżonego zamiast warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec niego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

^{co do winy}

^{co do kary}

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

^uchylenie

^zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

przedstawiciele ustawowi oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wysokość nawiązki orzeczonej na rzecz pokrzywdzonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

^{co do winy}

^{co do kary}

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

^uchylenie

^zmiana