Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Co do zarzutu obrazy art. 170 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 8 kpw – zarzut ten jawi się jako oczywiście niezasadny. W ocenie sądu okręgowego, potrzeba dopuszczenia biegłego z zakresu ruchu drogowego i techniki samochodowej byłaby bowiem uzasadniona w tej tylko kategorii spraw, w których posiłkowanie się wiedzą specjalistyczną biegłego z tej dziedziny stanowiłoby pochodną np. konieczności zbadania, zwymiarowania i oceny ( wymowy ) powypadkowych śladów pozostawionych na drodze bądź na pojazdach, potrzebą dokonania skomplikowanych wyliczeń czasowo – przestrzennych ruchu poszczególnych uczestników zdarzenia, czy innych zagadnień o charakterze stricte technicznym, które w istotny sposób pozwalałyby sądowi na dokonanie właściwej oceny innych dowodów oraz czynienie prawidłowych ustaleń faktycznych. Tymczasem w niniejszej sprawie jej rozstrzygnięcie było możliwe jedynie poprzez weryfikację wiarygodności osobowych źródeł dowodowych – a w szczególności wyjaśnień obwinionego – na użytek której biegły nie dysponowałby jakimikolwiek dowodami o charakterze materialnym. Jedynym dowodem pozwalającym na ocenę zachowania obydwu kierowców był bowiem wyłącznie zapis video przedpola drogi pokonywanej przez pojazd pokrzywdzonego, zarejestrowany przy wykorzystaniu umieszczonej w nim kamery. Biegły zatem dysponowałby takim samym dowodem, jak organy procesowe, do którego jednak oceny nie jest nieodzowne posiadanie wiedzy specjalistycznej. Dowód taki jest możliwy do oceny także przy posiadaniu i wykorzystaniu dostatecznego doświadczenia życiowego sędziego. Finalnie także do wyłącznej kompetencji sądu zarezerwowana zawsze zostaje ocena prawna zachowania uczestników zdarzenia drogowego, w tym również w odniesieniu do interpretacji przepisów normujących zasady ruchu drogowego w sygnalizowanym przez skarżącą aspekcie.

Odnosząc się więc już do pozostałych zarzutów – odtworzenie wspomnianego zapisu nie uprawnia do wniosku, iż zakończenie podjętego przez obwinionego manewru wyprzedzania w miejscu do tego – z uwagi na oznakowanie poziome i pionowe jezdni – niedozwolonym było pochodną naruszenia przewidzianego w art. 24 ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym zakazu zwiększania prędkości przez pojazd przez niego wyprzedzany. Nie sposób w odniesieniu do wymowy tego zapisu podnieść, że zważywszy na ruch innych pojazdów mogących być punktem odniesienia, czy przyjmując za taki punkt widoczne elementy mijanej infrastruktury drogowej ( obok której przejeżdżał samochód pokrzywdzonego ), aby w czasie realizowanego przez obwinionego manewru wyprzedzania prędkość pojazdu pokrzywdzonego ulegała zwiększeniu, a tym bardziej, że było ono tego rzędu, że uniemożliwiło, bądź utrudniło ukończenie tego manewru w miejscu ku temu dozwolonym. Obwiniony manewr wyprzedzenia podjął krótko po tym, jak pokrzywdzony ruszył po załączeniu dla jego kierunku jazdy stosownej sygnalizacji świetlnej i oczywistym dla obwinionego być winno, że pojazd ten będzie nabierał prędkości. Nagranie nie wskazuje, aby jej zwiększanie było zauważalne i nadmierne w czasie, kiedy pojazd pokrzywdzonego był już przez obwinionego wyprzedzany. Jest ono natomiast ewidentnym dowodem na to, że przed zakończeniem tego manewru obwiniony wjechał na powierzchnię wyłączoną z ruchu oraz, że naruszył obowiązujący w tym miejscu zakaz wyprzedzania. Z nagrania też jasno wynika, że wskutek zajechania drogi przez pojazd obwinionego, w celu wykonania manewru obronnego pokrzywdzony zmuszony był gwałtownie „ odbić ” pojazdem w stronę bliskich barier ochronnych umieszczonych po prawej stronie ( patrząc dla jego kierunku ruchu ) jezdni. W tym stanie rzeczy przypisanie Ł. M. wykroczenia także z uwzględnieniem treści art. 86 § 1 kw było uzasadnione. Jak bowiem zasadnie podnosi się w doktrynie prawa wykroczeń, do przypisania tego wykroczenia wystarczy udowodnienie realności i konkretności zagrożenia stworzonego w ruchu drogowym, które nie musi wyrażać się samym zderzeniem pojazdu z innym pojazdem, z pieszym uczestnikiem ruchu, czy uderzeniem w przeszkodę ( itp. ) – o takim zagrożeniu świadczą także inne zdarzenia, którymi może być np. zmuszenie innego kierowcy do gwałtownego hamowania, które zapobiega wypadkowi, albo do wykonania innego nagłego manewru, np. zjechania na sąsiedni pas ruchu w celu uniknięcia kolizji itp. ( por. komentarz do art. 86 § 1 kw w P. Daniluk (red.), Kodeks wykroczeń. Komentarz wyd. 3, 2023 , publ. Legalis el. oraz inne przywoływane tam piśmiennictwo ).