Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 244/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 22 stycznia 2025 roku w sprawie II K 412/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym uznaniu, że oskarżony A. J. nie popełnił przestępstwa określonego w art. 278 §1 k.k., przy czym Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, podczas gdy stanowią one jedynie linię obrony oskarżonego, a materiał dowodowy zebrany w toku postępowania wskazuje na jego sprawstwo.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie zasługuje na uwzględnienie.

Stwierdzić bowiem należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, z którego wysnuł trafne wnioski, odnośnie braku możliwości uznania oskarżonego, za winnego popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd ten również przekonywująco wskazał, jakie konkretnie powody doprowadziły go do tego rodzaju konkluzji.

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w skardze apelacyjnej mają w istocie charakter polemiczny i opierają się po części na wybiórczej, a po części na subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Wbrew zapatrywaniom skarżącego, ocena wartości zgromadzonych w sprawie dowodów została dokonana przez Sąd I instancji w sposób obiektywny oraz zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym i jako taka, spełnia kryteria przewidziane w art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k.

Dla uznania oskarżonego za winnego popełniania zarzucanego mu czynu, nie jest wystarczające samo wewnętrzne przekonanie strony. Zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. przekonanie sądu o winie oskarżonego winno zostać ukształtowane na podstawie przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Punktem wyjścia muszą być zatem zgromadzone w sprawie dowody, na podstawie których, po dokonaniu oceny, zgodnej z art. 7 k.p.k., sąd nabiera przekonania o winie oskarżonego. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie – także w ocenie Sądu odwoławczego – zabrakło na tyle przekonywujących dowodów, aby możliwym było skazanie oskarżonego.

Nie może budzić wątpliwości, że oskarżyciel nie przedstawił dostatecznych dowodów, które wskazywałyby, że sprawcą zaistniałej w dniu 10 lutego 2024 roku, w godzinach 21.20-21.25, kradzieży samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wraz ze znajdującymi się w środku przedmiotami spod pizzerii P. D. przy ul. (...) w R., był właśnie oskarżony A. J..

W szczególności nie wynika to z nagrania zabezpieczonego monitoringu, jak również z analizy logowania się telefonów oskarżonego, która nie wykazała, aby logował się on w czasie zaistniałej kradzieży do stacji (...), położonych w rejonie R..

Oskarżony wylegitymował się natomiast posiadaniem alibi na dzień kradzieży, gdyż przedstawił – już na etapie postępowania przygotowawczego – dowód opłaconej rezerwacji biletów lotniczych na dzień 9 lutego 2024 roku z Ł. do M. i na dzień 11 lutego 2024 roku z M. do Ł..

Ponieważ oskarżyciel wezwany przez Sąd Rejonowy w trybie art. 396a k.p.k. nie przedstawił w wyznaczonym terminie dowodów, które wykazałyby, że w dniu kradzieży oskarżony jednak przebywał na terytorium Polski, w pełni słuszna i znajdująca oparcie treści art. 396a § 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. była konstatacja Sądu meriti, iż A. J. nie mógł być sprawcą przedmiotowej kradzieży, gdyż w czasie, kiedy do niej doszło, oskarżony przebywał w (...).

Wbrew twierdzeniom skarżącego, powyższego wniosku nie mógł obalić fakt, że w dniu 14 lutego 2024 roku (a więc cztery dni po kradzieży), w Ł., zatrzymano oskarżonego A. J., który korzystał z samochodu osobowego marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Okoliczność ta może bowiem jedynie świadczyć o tym, że oskarżony znalazł się w posiadaniu skradzionego samochodu, natomiast nie może być dowodem na dokonanie przez niego zarzucanej aktem oskarżenia kradzieży.

Oskarżony przy tym wyjaśnił, iż przedmiotowy samochód otrzymał od pewnej osoby (której personaliów nie chciał wyjawić), jako zastaw za niezwróconą pożyczkę. Skarżący wersję tę neguje, twierdząc, że jest to jedynie linia obrony oskarżonego. Jednakże oskarżyciel nie przedstawił i tu żadnych kontrdowodów, które wskazywałyby, iż twierdzenia oskarżonego są nieprawdziwe, a wersji oskarżonego nie można, a priori, wykluczyć z powodu jej sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Mieć też trzeba na uwadze utrwalone stanowisko orzecznictwa, zgodnie z którym, ,,obowiązek udowodnienia odnosić należy tylko do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, jako że on sam korzysta z domniemania niewinności, a niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na jego korzyść. Ze względu na te zasady wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne zarówno wówczas, gdy wykazano niewinność oskarżonego, jak i wtedy - co chyba częściej ma miejsce - gdy nie udowodniono, że jest on winny popełnienia zarzucanego mu czynu przestępnego. W tym ostatnim wypadku wystarczy zatem, że twierdzenia oskarżonego, negujące tezy aktu oskarżenia, zostaną uprawdopodobnione. Wyrok uniewinniający musi jednak zapaść również i w takiej sytuacji, gdy wskazywana przez oskarżonego teza jest co prawda nieuprawdopodobniona, ale też nie zdołano udowodnić mu sprawstwa i winy” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2008 roku – III KK 484/07; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2008 roku – V KK 267/08; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2011 roku – IV KK 132/10).

Reasumując, podkreślić więc jeszcze raz należy, iż według zasad obowiązującej procedury karnej, to nie oskarżony musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel udowodnić winę oskarżonego (art. 5 § 1 k.p.k.). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami. Istota domniemania niewinności sprowadza się, jak wiadomo, do tego, że oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina nie zostanie mu udowodniona, przy czym związana ściśle z domniemaniem niewinności zasada in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.), nakazuje rozstrzygnąć nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości, czego jednak nie można powiedzieć o przedmiotowej sprawie.

W świetle powyższych rozważań, w pełni zatem zgodzić się należało ze stanowiskiem Sądu I instancji, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie pozwalał na ustalenie w sposób nie budzący wątpliwości, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Dlatego też jedynym dopuszczalnym w tym stanie rzeczy rozstrzygnięciem, było wydanie wyroku uniewinniającego.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, wniosek nie mógł zostać uwzględniony, zwłaszcza, że nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.2.

- zarzut obrazy przepisów postępowania art. 399§1 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuwzględnienie okoliczności, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można zgodzić się z zarzutem odstąpienia przez Sąd Rejonowy od przypisania oskarżonemu przestępstwa paserstwa, w miejsce zarzucanej mu aktem oskarżenia kradzieży.

Sąd I instancji – jak wynika z lektury uzasadnienia zaskarżonego wyroku – możliwość taką rozważał, jednakże uznał, iż w realiach rozpoznawanej sprawy byłoby to wyjście poza granice aktu oskarżenia. Pogląd taki należało w pełni zaakceptować. Sąd meriti trafnie odwołał się tu do ugruntowanego stanowiska orzecznictwa Sądu Najwyższego i doktryny, zgodnie z którymi, sąd orzekający może zmienić opis czynu, dokonać odmiennych ustaleń, co do miejsca i czasu jego popełnienia i nie jest związany z kwalifikacją prawną czynu wskazaną w akcie oskarżenia. Jednakże w każdym przypadku, dla zachowania tożsamości czynów zarzucanego i przypisanego oskarżonemu, konieczne jest, aby zachowanie mu przypisane przez sąd, mieściło się w granicach zdarzenia historycznego (faktycznego) opisanego w akcie oskarżenia. Sąd Rejonowy omówił także, przytaczając stosowne judykaty, dopuszczalność uwzględniania dodatkowych (pomocniczych) kryteriów, weryfikujących tożsamość czynów zarzucanego i przypisanego oskarżonemu. Słusznie ponadto skonkludował ów teoretyczny wywód, że do tej pory judykaturze nie udało się skonstruować uniwersalnego katalogu, pozwalającego w nieomylny sposób przyjmować lub nie tożsamość czynu, a ich doprecyzowanie winno być dokonywane w realiach konkretnie rozpoznawanej sprawy.

O ile zatem można teoretycznie założyć, że w określonym stanie faktycznym będzie możliwym, pozostając w ramach tego samego zdarzenia historycznego, przyjęcie, że czyn pierwotnie zakwalifikowany, jako kradzież, okazał się jedynie paserstwem, to nie można automatycznie stosować tego rodzaju konstrukcji do każdej rozpoznawanej sprawy.

Odnośnie przedmiotowej sprawy, Sąd Rejonowy słusznie stwierdził, przypisanie oskarżonemu A. J. występku paserstwa musiałoby oznaczać przypisanie mu całkowicie odmiennego czynu, który wychodziłby poza granice wyznaczone aktem oskarżenia. Wejście przez oskarżonego w posiadanie skradzionego samochodu osobowego marki P. (...), nastąpiło bowiem dwa dni po jego kradzieży, w zupełnie w innym miejscu oraz odbyło się w diametralnie inny sposób, niż zachowanie określone aktem oskarżenia. Zatem żadna rozsądna ocena życiowa nie pozwala uznać, aby było to zachowanie tożsame z czynem zarzuconym.

W złożonej apelacji skarżący powołuje się na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 września 2019 roku – I KZP 6/19, które potwierdza stanowisko, że nie da się sformułować uniwersalnej reguły pozwalającej zawsze na przypisanie popełnienia przestępstwa paserstwa w miejsce zarzucanego przestępstwa kradzieży. W sytuacji, gdy w akcie oskarżenia zarzucano kradzież, a w wyroku przypisano popełnienie paserstwa, to w zależności od okoliczności konkretnej sprawy możliwe będzie stwierdzenie, że wykroczono poza granice aktu oskarżenia, albo uznanie, że nie doszło do wyjścia poza te granice. Kluczowe znaczenie dla dokonania takiej oceny będzie miało zbadanie, czy czyn przypisany mieści się w podstawach faktycznych aktu oskarżenia. Granice tożsamości czynu zarzucanego i czynu przypisanego wyznaczają granice zdarzenia faktycznego. Doprecyzowanie kryteriów branych przy tym pod uwagę dokonywane być powinno w realiach konkretnych rozpoznawanych spraw.

Nie można więc wykluczyć, że w zależności od konkretnych okoliczności danej sprawy, dopuszczalne będzie przypisanie oskarżonemu przestępstwa paserstwa, zamiast zarzuconej kradzieży, czy kradzieży z włamaniem, bez zaistnienia uchybienia z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. i art. 14 § 1 k.p.k., jak miało to np. miejsce w powołanej w apelacji sprawie IV KK 87/12 Sądu Najwyższego. Sąd ten jednak, oddalając kasację (postanowieniem z dnia 25 października 2012 roku), podtrzymał pogląd, iż oddzielnie, w każdej sprawie, należy badać, czy sąd, skazując za inaczej opisany i zakwalifikowany czyn zmieścił się w granicach zdarzenia historycznego, które było podstawą skargi (zarzutu). W sprawie IV KK 87/12 wyznacznikami zachowanej tożsamości czynu zarzuconego i przypisanego były: ten sam przedmiot ochrony, ten sam przedmiot czynności wykonawczej, ta sama osoba pokrzywdzonego, ten sam zamiar sprawcy, to samo miejsce jego działania i zbliżony czas zachowania. Jeżeli wziąć więc pod uwagę realia sprawy, w której Sąd Najwyższy dopuścił możliwość konwersji z zarzutu kradzieży na paserstwo oraz takie jej faktory, jak m.in. ,,ten sam zamiar sprawcy”, ,,to samo miejsce jego działania” i ,,zbliżony czas zachowania”, to była to jednak odmienna sytuacja, od tej, z jaką mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Natomiast Sąd Najwyższy rozpoznawał sprawę o bardzo zbliżonym stanie faktycznym, jak ten w rozpoznawanej tu sprawie. Chodzi tu o sprawę IV KK 139/11, gdzie oskarżony stanął pod zarzutem popełnienia w dniu 23 stycznia 2009 roku kradzieży z włamaniem, dokonując zaboru m.in. komputera przenośnego marki H. (...), a dało mu się wykazać jedynie to, że w bliżej nieustalonej dacie, pomiędzy dniem 29 stycznia, a dniem 10 marca 2009 roku, nabył pochodzący z kradzieży z włamaniem tenże komputer. Drugi czyn także dotyczył zarzutu dokonania kradzieży z włamaniem w dniu 6 lutego 2009 roku, przy czym okazało się, że oskarżony, w bliżej nieustalonej dacie, pomiędzy dniem 6 lutego, a dniem 10 marca 2009 roku, jedynie nabył pochodzący z tejże kradzieży z włamaniem telefon komórkowy, co do którego na podstawie okoliczności towarzyszących jego nabyciu powinien i mógł przypuszczać, że pochodził on z czynu zabronionego. Oddalając kasację od wyroku uniewinniającego Sądu Okręgowego, Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 14 lipca 2011 roku, jednoznacznie stwierdził, że w takiej sytuacji nie zachodziła tożsamość, ani miejsca, ani czasu czynów zarzucanych oskarżonemu aktem oskarżenia i czynów przypisanych w wyroku Sądu Rejonowego, ani wreszcie tożsamość sposobu działania w ramach jednych i drugich czynów. Nie można mówić o tożsamości czynów, jeżeli przestępstwo paserstwa, przypisywane zamiast zarzucanego przestępstwa kradzieży lub kradzieży z włamaniem miało miejsce już w jakiś czas po tej kradzieży i w okolicznościach nie mających nic wspólnego z opisem i podstawą faktyczną czynu zarzucanego, jako kradzież lub kradzież z włamaniem. W takim wypadku, nie chodzi bowiem tylko o odmienny sposób wejścia w posiadanie rzeczy pochodzącej z czynu zabronionego, lecz o zupełnie inne zdarzenie faktyczne, w którego ramach doszło do uzyskania takiego posiadania. Natomiast w tych sytuacjach, w których Sąd Najwyższy, uznawał za możliwe przypisanie paserstwa przy zarzucie kradzieży jako zachowania tożsamego, chodziło o wypadek, gdy przypisane zachowanie popełniono w tym samym miejscu i czasie, co zarzucana kradzież, a zatem gdy jedynie sposób wejścia w posiadanie cudzej rzeczy przez daną osobę następował w sposób charakterystyczny dla paserstwa, a nie dla różnego rodzaju zaboru mienia. Chodziło zatem o takie zachowanie, które w pełni mieściło się w ramach historycznego zdarzenia, leżącego u podstaw zarzutu sformułowanego w akcie oskarżenia. W sprawie niniejszej taka sytuacja nie zachodziła. Przypisane oskarżonemu czyny przyjęte jako paserstwo miały bowiem miejsce w innym czasie, w innym miejscu i były dokonane w inny sposób i w innych okolicznościach, niż zachowanie określone aktem oskarżenia. Zatem żadna rozsądna ocena życiowa nie pozwala uznać, że chodziło w tym wypadku o zachowania tożsame z czynami zarzuconymi. Były to bowiem całkowicie odmienne czyny, które wychodziły poza granice wyznaczone aktem oskarżenia. Skoro zaś nie udowodniono, aby oskarżony dopuścił się zarzucanych mu kradzieży z włamaniem, nie można było w miejsce czynów zarzucanych skazać go za zupełnie inne czyny (uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2011 roku - IV KK 139/11).

Sąd Okręgowy w ślad za Sądem Rejonowym w pełni podziela zaprezentowany wyżej pogląd, który utwierdza tylko w przekonaniu, że Sąd I instancji trafnie uznał, że w ustalonych w niniejszej sprawie okolicznościach faktycznych, niedopuszczalnym było skazanie oskarżonego A. J. za paserstwo, w miejsce zarzucanej mu kradzieży.

Niezrozumiałym jest stanowisko skarżącego, że mieliśmy tu do czynienia z ,,premiowaniem sprawcy przestępstwa z art. 291 § 1 k.k.” Oczywistym jest bowiem, tak jak wskazał Sąd meriti, że wyrok uniewinniający w niniejszej sprawie nie zamyka drogi do postawienia oskarżonemu zarzutu paserstwa w innym procesie, przy prawidłowo wniesionym akcie oskarżenia, dotyczącym zdarzenia, polegającego na nabyciu przez oskarżonego samochodu pochodzącego z kradzieży. Uniewinnienie dotyczyło przecież zarzucanego oskarżonemu konkretnego czynu, mającego miejsce w dniu 10.02.2024 roku, polegającego na kradzieży, a nie żadnego innego odrębnego czynu z dni następnych, a więc nie ma mowy, by zachodziła tu powaga rzeczy osądzonej i zakaz ne bis in idem. Względy pragmatyczne (konieczność wniesienia nowego aktu oskarżenia) nie mogą natomiast mieć pierwszeństwa przed naczelnymi zasadami procesu karnego, jaką niewątpliwie jest zasada skargowości. Zresztą to organy ścigania powinny w sposób należyty ocenić przedstawiony przez oskarżonego, już na etapie postępowania przygotowawczego, dowód w postaci rezerwacji biletów lotniczych, dokonując niezbędnego sprawdzenia jego alibi. Pozwoliłoby to uniknąć niniejszego postępowania sądowego, zainicjowanego aktem oskarżenia, zarzucającym oskarżonemu przestępstwo, którego nie dało się, w sposób, który nie naruszałby reguł procesu karnego, mu przypisać.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, wniosek nie mógł zostać uwzględniony, zwłaszcza, że nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ponieważ wniesiona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, a Sąd odwoławczy z urzędu nie stwierdził zaistnienia okoliczności mogących dyskwalifikować zaskarżony wyrok, należało utrzymać go w całości w mocy.

Powody takiego rozstrzygnięcia zostały już wskazane we wcześniejszych rozważaniach i nie ma potrzeby ponownie ich tu przytaczać.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 §1 k.p.k. i art. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 roku Nr 49, poz.223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana