Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 218/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 11 stycznia 2021 roku w sprawie II K 282/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia: art. 7 kpk i art. 8 kpk, poprzez naruszenie zasad w nich określonych oraz prawa materialnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując całokształt ujawnionych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd rejonowy zebrał je w sposób wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia i nalżycie ocenił, co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego. Sąd ten ustosunkował się do istotnych dowodów w sprawie, i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na pełną aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku i we wcześniejszej części tego uzasadnienia, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany analizie oraz ocenie, respektującej wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja inkryminowanych zdarzeń nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł. Apelacja nie stawia zresztą rzeczywistych zarzutów w tym zakresie.

Aby wykazać błąd ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny i interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki czy z zasadami wiedzy. Przypomnieć więc trzeba, że zasadniczo winno stawiać się zarzut główny, tzw. pierwotny, a jego dalsze konsekwencje winny być wykazywane w uzasadnieniu środka odwoławczego.

Apelacja takiej argumentacji nie przedstawia ( chociaż deklaruje zarzut z art. 7 i 8 § 1 kpk ), natomiast w istocie kwestionuje, że przedmiotowy czyn wyczerpał dyspozycję art. 263 § 2 kk.

Obraza prawa materialnego może mieć miejsce wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, nie zastosowano właściwego przepisu prawa materialnego, natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego. Zarzut obrazy prawa materialnego z części szczególnej Kodeksu karnego może być postawiony tylko wówczas, gdy skarżący akceptuje dokonane przez sąd ustalenia faktyczne. Sąd I instancji w pierwszej kolejności dokonuje ustaleń faktycznych sprawy w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który w procesie analizy i oceny uzna za wiarygodny. Następnie zaś ustalony stan faktyczny składający się z elementów strony przedmiotowej i podmiotowej poddaje prawno – karnej analizie w aspekcie tego, czy ustalone przez zachowanie oskarżonego wyczerpuje, czy też nie znamiona określonego przepisu lub przepisów . Ze wskazanych powodów jednoczesne kwestionowanie dokonanych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych oraz przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej należy uznać za błędne.

W tym przypadku zarzut obrazy prawa materialnego jest aktualny, gdyż skarżący akceptuje ustalenia faktyczne dokonane w zaskarżonym wyroku. Sposób sformułowania tego zarzutu i jego uzasadnienia wskazuje, że zdaniem odwołującego się wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnej oceny sądu, iż czyn ten wyczerpuje znamiona art. 263 § 2 kk.

Zasadą jest , że na posiadanie broni i amunicji wymagane jest pozwolenie (BrońU ). Ustawa ta wprawdzie nie reguluje odrębnie kwestii udzielania zezwoleń na posiadanie samej tylko amunicji do broni palnej, jednak uprawnienie do posiadania amunicji do danego rodzaju broni palnej immanentnie związane jest z uprawnieniem do posiadania broni, do której amunicja ta służy (zob. też uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2010 r, I KZP 29/09, OSNKW rok 2010, z. 4, poz. 30), a tego nie wymaga się tylko w ściśle określonych przypadkach, określonych w art. 11 powołanej ustawy.

Oskarżony niewątpliwie nie miał pozwolenia w dniu 19 listopada 2019 roku na posiadanie broni myśliwskiej gładkolufowej – dubeltówki marki M., nie mógł więc posiadać samej amunicji do tej broni, nawet jeżeli uprzednio nabył ją legalnie. Z przepisów ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (BrońU ) wynika, że zasadą jest obowiązek uzyskania pozwolenia na posiadanie broni palnej, a odstępstwa od tej reguły wymieniono enumeratywnie w art. 11 powyższej ustawy. Nie mogą one być poddane wykładni rozszerzającej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 BrońU, broń palną i amunicję do tej broni można posiadać na podstawie pozwolenia na broń wydanego przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby lub siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta wojewódzkiego Policji.

Do ustawowych znamion przestępstwa z art. 263 § 2 kk należy m.in. „posiadanie bez wymaganego zezwolenia broni palnej lub amunicji”. Pojęcie broni palnej zdefiniowane jest w treści art. 7 ust. 1 BrońU. Pojęcie amunicji zostało ograniczone do amunicji do broni palnej (art. 4 ust. 2 BrońU), co oznacza naboje przeznaczone do strzelania z broni palnej (art. 4 ust. 3 BrońU).

Broń i amunicja są rzeczami, których nie można swobodnie nabywać, posiadać i zbywać, gdyż prawa te podlegają reglamentacji. Wyłączenia podmiotowe spod reżimu przepisów ustawy o broni i amunicji sformułowane są w treści art. 3 BrońU, zaś przedmiotowe i podmiotowe w treści art. 11 BrońU. W odniesieniu do broni palnej i amunicji zasadą jest możliwość posiadania amunicji tylko na podstawie pozwolenia na broń wydanego przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby lub siedziby zainteresowanego podmiotu, komendanta wojewódzkiego policji. Jest to zgodne z treścią art. 10 Dyrektywy Rady nr 91/477/WE z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. Urz. WE L 256, s. 51), w myśl którego przepisy dotyczące nabywania i posiadania amunicji muszą być takie same, jak przepisy dotyczące posiadania broni palnej, do której przeznaczona jest amunicja.

W samej ustawie nie ma żadnego przepisu, który umożliwiałby wydawanie odrębnego pozwolenia na nabywanie czy posiadanie samej amunicji do broni palnej.

Art. 14 ustawy statuuje zasadę, że posiadacz broni może nabyć tylko amunicję do broni na jaką posiada zezwolenie. Pozwolenie na broń nie oznacza, że jego właściciel może kupować amunicję do każdego rodzaju broni.

Tak więc możliwość posiadania amunicji jest w sposób nierozłączny związana z posiadaniem konkretnego egzemplarza broni palnej. Wniosek ten wzmacnia treść art. 14 BrońU, w którym stwierdzono, iż „amunicję można nabywać na podstawie legitymacji posiadacza broni lub świadectwa broni, wyłącznie dla tej broni, która jest określona w legitymacji albo na podstawie świadectwa broni i pisemnego zamówienia podmiotu uprawnionego do nabycia amunicji”. Zwłaszcza użyte w wymienionym przepisie określenie „wyłącznie dla tej broni” wskazuje na fakt, iż ustawodawca jednoznacznie wiąże posiadanie broni z posiadaniem amunicji.

Mając na uwadze tego rodzaju rozwiązanie ustawowe należy stwierdzić, że w przypadku, kiedy ustawodawca wyłączył określone kategorie broni (wyszczególnione w art. 11 BrońU) spod rygoru posiadania na nie pozwolenia, to tym samym umożliwił nabywanie do nich amunicji bez pozwolenia. W tym przypadku broń palna myśliwska, typu dubeltówka, jest ciągle reglamentowana.

Uprawnienie do posiadania amunicji do danego rodzaju broni palnej immanentnie związane jest z uprawnieniem do posiadania broni, do której amunicja ta służy. Zważywszy natomiast na fakt, że przepisy ustawy jednoznacznie wiążą posiadanie broni z posiadaniem amunicji (art. 14 cyt. ustawy), oskarżony winien mieć także świadomość, że nie można legalnie posiadać amunicję do broni palnej, na posiadanie której jest potrzebne pozwolenie,

Przepis art. 263 § 2 kk penalizuje posiadanie bez wymaganego zezwolenia broni palnej lub amunicji. Posiadanie w rozumieniu tego przepisu nie ogranicza się do cywilistycznej konstrukcji posiadania samoistnego lub zależnego, ale obejmuje każde faktyczne władanie rzeczy. Posiadanie broni palnej lub amunicji, co podniósł Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z 13 sierpnia 1993 r. w sprawie WR 107/93 „(…) jest każde władanie nimi, nawet bez chęci zatrzymania tych rzeczy na własność. Przestępstwo (...) jest przestępstwem trwałym polegającym na utrzymaniu określonego stanu bezprawnego, który zaczyna się w chwili wejścia w posiadanie broni lub amunicji, a kończy się w wyniku przekazania tych rzeczy organom ścigania albo innej osobie do całkowitej dyspozycji bądź nieodwracalnego zniszczenia lub porzucenia” ((...)). Jest to szczególny typ przestępstwa, w tym sensie, że ustawodawca kryminalizuje tu określony stan (posiadanie broni lub amunicji) pomimo braku indywidualnej decyzji administracyjnej o określonej treści (zezwolenie na posiadanie broni). Klauzula „bez wymaganego zezwolenia” zawarta w art. 263 § 2 kk odsyła również do treści przepisów ustawy o broni i amunicji określającej zasady wydawania i cofania pozwoleń na broń, nabywania, rejestracji, przechowywania, zbywania i deponowania broni i amunicji itd. Dla realizacji znamion czynu zabronionego nie jest istotna ilość posiadanej amunicji, chociaż wpływa ona na stopień społecznej szkodliwości. Sąd Apelacyjny w Warszawie przyjął w wyr. z 8.7.2013 r. (II AKa 209/13, Legalis), że przestępstwem jest „posiadanie nawet jednego naboju, jeżeli tego rodzaju nabój stanowi amunicję do broni palnej” (tak też SA w Katowicach w wyr. z 7.6.2017 r., II AKa 167/17, Legalis). Strona podmiotowa przestępstwa z art. 263 § 2 kk wyraża się w umyślności, dopuszczalny jest zarówno zamiar bezpośredni, jak i ewentualny (tak też SA w wyr. z 7.6.2017 r., II AKa 167/17, Legalis; SA we Wrocławiu w wyr. z 26.7.2017 r., II AKa 179/17, Legalis).

Typ przestępstwa określonego w art. 263 § 2 kk jest typem szczególnym w tym sensie, że ustawodawca kryminalizuje tu określony stan (posiadanie broni lub amunicji ) pomimo braku indywidualnej decyzji administracyjnej o określonej treści (zezwolenie na posiadanie broni). Aby ustalić, czy sprawca swoim zachowaniem wyczerpuje znamiona przestępstwa, wystarczy stwierdzenie tych dwóch okoliczności ( postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 9 listopada 2001 r. V KKN 273/01, Legalis ). Oskarżony tracąc pozwolenie na broń myśliwską dubeltówkę marki M., nie mógł w sposób legalny posiadać dalej do niej amunicji. W przypadku wyzbycia się broni, powinien sprawdzić, czy posiada też do niej amunicję i sprzedać ją zgodnie z Ustawą o broni i amunicji. Miał więc obowiązek upewnić się o tym. Jeżeli tego zaniechał, to godził się na istnienie stanu bezprawnego ( zamiar ewentualny ), wynikającego z posiadania amunicji do broń, na którą utracił zezwolenie. 24 sztuki amunicji są wielkością, którą mógł w szafie pancernej z łatwością zauważyć.

Przyjęcie stanowiska odnośnie oceny prawnej czynu przez sąd, analogicznego do prezentowanego przez organy ścigania w postępowaniu przygotowawczym, nie narusza samodzielności jurysdykcyjnej sądu. Istota unormowanej w art. 8 § 1 kpk zasady samodzielności jurysdykcyjnej wyraża się w zagwarantowaniu sądowi karnemu swobody w zakresie czynienia ustaleń faktycznych i prawnych względem rozstrzygnięć organów władzy publicznej oraz innych sądów, z zastrzeżeniem wyjątku określonego w art. 8 § 2 kpk. Sąd karny uprawniony (i jednocześnie zobligowany) jest zgodnie z zasadą płynącą z art. 8 § 1 kpk do dokonywania samodzielnie wykładni przepisów prawa, i w tym przypadku wybrał jedną z rysujących się interpretacji podlegającego zastosowaniu przepisu oraz wyjaśnił przy użyciu konkretnej, wszechstronnej i logicznej argumentacji, z jakich powodów przyjął określony pogląd prawny, a nie uwzględnił odmiennego

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do uwzględnienia wniosku. Sąd I instancji prawidłowo wykazał na czym polegało sprawstwo oskarżonego, wyjaśnił ocenę prawną tego czynu, oraz wnikliwie uzasadnił z jakich przyczyn umorzył postępowanie karne. Jego argumenty odnośnie atypowo niskiej szkodliwości tego czynu podlegają całkowitej akceptacji sądu odwoławczego, są znane skarżącemu i nie wymagają powtarzania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Umorzenie postępowania karnego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd I instancji prawidłowo ustalił sprawstwo oskarżonego oraz ocenił społeczną szkodliwość przypisanego mu czynu jako znikomą.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym, uznając że przemawiają za tym względy słuszności.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Umorzenie postępowania karnego

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana