Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 195/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 16 grudnia 2021 roku sygn. akt II K 704/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

jednorazowe podanie jednej tabletki P. uspokajającego ( suplementu diety do stosowania tylko dla osób dorosłych ) zdrowemu dziecku w wieku 6, 7, 9 lat nie narażało takiego dziecka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu

1. opinia biegłego lekarza pediatry T. O.

karta 651 - 653

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

1. opinia biegłego lekarza pediatry T. O.

opinia nie budząca zastrzeżeń pod względem fachowości i rzetelności; jako pochodząca od osoby kompetentnej i obiektywnej, nie zainteresowanej korzystnym rozstrzygnięciem sprawy na rzecz którejkolwiek ze stron postepowania zasługuje na walor w pełni wiarygodnej,

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku, polegającego na na błędnej ocenie zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, w szczególności na niedostatecznym uwzględnieniu materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania przygotowawczego, wskazującego na sprawstwo oskarżonych D. D. (1) i R. D. oraz niesłusznym uznaniu, że zebrany materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, że oskarżeni wyczerpali znamiona przestępstw z art. 160 & 2 k.k., co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie prowadzi do przeciwnej konstatacji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut dopuszczenia się przez sąd pierwszej instancji błędu w ustaleniach faktycznych poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego i bezpodstawne uznanie, że tenże nie daje podstaw do uznania iż inkryminowanymi zachowaniami oskarżeni D. D. (1) i R. D. zrealizowali znamiona występków stypizowanych w art. 160 & 2 k.k., ma charakter wyłącznie polemiczny. Zgodzić należy się z tym sądem, że szczegółowo omówione przezeń w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia dowody nie dawały podstaw do nie budzącego wątpliwości ustalenia o sprawstwie i winie obojga wymienionych w zakresie zarzucanych im czynów. Sąd ten stosując określoną przepisem art. 7 k.p.k. zasadę swobodnej oceny dowodów przeprowadził wszechstronną ich analizę, nie wykazującą błędów natury faktycznej czy logicznej oraz zgodną ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.
Należy stwierdzić iż przedmiot ochrony w przypadku przestępstwa z art. 160 § 1 k.k. stanowi życie i zdrowie człowieka na etapie poprzedzającym naruszenie obu tych dóbr. Jak wiadomo, są one tak cenne, że trzeba je chronić nie tylko przed zachowaniami prowadzącymi do ich umyślnego lub nieumyślnego naruszenia, ale także przed takimi zachowaniami, które narażają je jedynie - umyślnie lub nieumyślnie - na bezpośrednie niebezpieczeństwo. Przestępstwo narażenia na niebezpieczeństwo w typie kwalifikowanym, o jakim mowa w art. 160 § 2 k.k. popełnić może jedynie ten, na kim ciąży obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo. Jest to zatem przestępstwo indywidualne niewłaściwe.

Ta ostatnia przesłanka oczywiście została spełniona w niniejszej sprawie: oskarżeni D. D. (1) i R. D. mieli status tzw. gwaranta, a zatem tempore criminis mieli prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi, czyli powstaniu bezpośredniego niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia swoich dzieci.

Zachowanie sprawcy przestępstwa z art. 160 k.k. opisane jednak zostało za pomocą znamienia czasownikowego " naraża" ( bez bliższej charakterystyki ). Chodzi tutaj zatem o wszelkie zachowania, które można by określić jako powodowanie narażenia. Określenie to nie wskazuje żadnego skonkretyzowanego sposobu zachowania ani jakiejkolwiek czynności, która wywoływałaby stan narażenia człowieka na niebezpieczeństwo, lecz stanowi zbiorcze określenie dla wszystkich zachowań, które skutek taki mogą wywołać. W istocie zatem ustawodawca zwraca w pierwszej kolejności uwagę na konieczność występowania kauzalnego powiązania między podejmowanym przez podmiot zachowaniem a skutkiem w postaci wywołania stanu narażenia. Aby jednak podmiot mógł zostać uznany za sprawcę narażenia, jego zachowanie musi naruszać wynikające z wiedzy i doświadczenia reguły postępowania z takimi dobrami jak życie i zdrowie, stwarzając niedające się zaakceptować prawdopodobieństwo ich naruszenia. Zachowanie podmiotu odpowiadać musi również normatywnym kryteriom prawnokarnego przypisania, których spełnienie otwiera dopiero możliwość nadania mu statusu sprawcy. Sprawcą nie jest bowiem każdy, kto obiektywnie przyczynia się do narażenia, lecz jedynie ten, kto naraża na niebezpieczeństwo swoim nieodpowiednim (nieostrożnym) zachowaniem.

Realizacja znamienia narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo w warunkach art. 160 § 2 k.k. może polegać zarówno na:

1.wywołaniu takiego stanu,

2. jego zwiększeniu lub

3. na jego utrzymaniu, mimo istnienia powinności jego neutralizacji czy choćby zmniejszenia (w przypadku zaniechania).

Obowiązkiem gwaranta jest zatem nie tylko podjęcie działań zapobiegających wystąpieniu konkretnego niebezpieczeństwa dla dobra chronionego, ale także podjęcie wszelkich działań zmierzających do obniżenia stopnia konkretnego niebezpieczeństwa dla dobra istniejącego już w chwili aktualizacji obowiązku działania. Tak rozległy zakres możliwości wyczerpania znamion tego przestępstwa przez gwaranta wynika z samej treści jego prawnego, szczególnego obowiązku wobec dobra, którego realizacja polega nie tylko na zapobieżeniu pojawieniu się konkretnego niebezpieczeństwa dla tego dobra, ale także na podjęciu wszelkich działań zmierzających do obniżenia stopnia tego niebezpieczeństwa istniejącego już w chwili aktualizacji obowiązku (por. M. Bielski, Prawnokarne przypisanie skutku w postaci konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo – uwagi na marginesie post. SN z 3.6.2004 r., V KK 37/04, PS 2005, Nr 4, s. 123–125 i s. 129; zob. także M. Filar, Lekarskie prawo karne, Kraków 2000, s. 71 i n.). Należy zatem stwierdzić, iż do przypisania skutku statuującego realizację znamion art. 160 § 2 KK w formie działania, aktywność gwaranta musi wywołać lub co najmniej zwiększyć bezpośrednie niebezpieczeństwo, natomiast dla przypisania tego skutku zaniechaniu gwaranta, niezbędne jest stwierdzenie, że bezpośrednie niebezpieczeństwo co najmniej nie zostało zmniejszone, a więc utrzymane, z czego wynika, że może być także w ten sposób wywołane lub zwiększone.

Istotne, że przestępstwa stypizowane w art. 160 § 1-3 k.k. mają charakter skutkowy (materialny) i należą do kategorii przestępstw z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo. Skutkiem jest w ich przypadku sprowadzenie przez sprawcę określonego stanu rzeczy, który charakteryzuje się tym, że towarzyszy mu pewien obiektywnie istniejący potencjał niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Tak ujęty skutek, oznaczający narażenie dobra prawnego na niebezpieczeństwo, może (choć oczywiście nie musi) przerodzić się w jego naruszenie. Stan narażenia jest bowiem chronologicznie wcześniejszy i - jako taki - występuje na przedpolu naruszenia dobra prawnego. Przypisanie tak ujętego skutku wymaga dwukrotnego odniesienia się do zagadnień probabilistycznych, tzn. do ustalenia, że - po pierwsze - swoim nieodpowiednim zachowaniem sprawca zwiększył ponad społecznie dopuszczalną miarę prawdopodobieństwo wystąpienia negatywnego skutku oraz że - po drugie - skutek ów przybrał postać realnego, znaczącego wzrostu niebezpieczeństwa (tzn. prawdopodobieństwa) utraty życia przez inną osobę albo wystąpienia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Mówiąc jeszcze inaczej - negatywnie oceniane zachowanie sprawcy realizuje znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 160 k.k., gdy istotnie zwiększa ono prawdopodobieństwo znaczącego wzrostu niebezpieczeństwa dla zdrowia i życia człowieka.

W tej przedmiotowej sprawie w ogóle takiego stanu nie uprawdopodobniono, przyjmując w opisie czynu zarzucanego R. D. że przewoził dzieci samochodem będąc pod wpływem alkoholu, zaś w opisie czynu zarzucanego D. D. (1), że podawała dzieciom leki uspokajające bez uzgodnienia z lekarzem, co w przypadku obojga miało powodować narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia dzieci. Odniesiono się zatem wyłącznie wstępnie do zagadnienia probabilistycznego, a mianowicie wyłącznie do ustalenia nieodpowiedniego zachowania sprawców bez wskazania, w jaki sposób oskarżeni zwiększyli ponad społecznie dopuszczalną miarę prawdopodobieństwo wystąpienia negatywnego skutku oraz nie wykazując, że ów skutek przybrał postać realnego, znaczącego wzrostu niebezpieczeństwa (tzn. prawdopodobieństwa) utraty życia lub zdrowia przez inną osobę.

Skutek w postaci realnego i znaczącego wzrostu stopnia narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo (należący do znamion art. 160 k.k.) może zostać przypisany nie tylko wtedy, gdy w przypadku zgodnego z prawem zachowania alternatywnego do tak ujętego skutku ponad wszelką wątpliwość nie doszłoby, ale także wówczas - gdy nie mając pewności co do wartości kauzalnej owego zachowania - możemy jedynie stwierdzić, że w przypadku jego podjęcia prawdopodobieństwo tego, że realny i znaczący wzrost stopnia narażenia nie nastąpi, okazałoby się dostatecznie duże.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że w odniesieniu do oskarżonego R. D. :

- sąd rejonowy słusznie uznał, że brak jest dowodów potwierdzających zaistnienie sytuacji polegających na przewożeniu przez niego dzieci ( małoletnich czy też dorosłych ) samochodem w stanie pod działaniem alkoholu ( a więc co najmniej po użyciu alkoholu ),

- widoczny jest brak jeszcze jednego, a koniecznego zdarzenia, które obiektywnie mogłoby - w powiązaniu ze stanem po użyciu alkoholu - spowodować narażenie na wystąpienie rozważanego skutku.

Ogólnikowe twierdzenie dzielnicowego Ł. M., że mieszkańcy ulicy informowali go o przewożeniu dzieci samochodem przez R. D. pod wpływem alkoholu, bez wskazania personaliów tychże informatorów, zasadnie zostało potraktowane przez sąd rejonowy jako anonimowa pogłoska. Natomiast wzmianka o prezentowaniu takiego zachowania przez ww. zawarta w dokumentacji Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w R. na karcie 4 akt i w zeznaniach świadka B. K. - pracownika socjalnego MOPS, mająca pochodzić z przekazu żony D. D. (1), nie znalazła procesowej akceptacji w wyjaśnieniach tej ostatniej. Sąd ten trafnie wskazał na brak obiektywnego potwierdzenia takich zdarzeń zarówno przez naocznych świadków, jak i przez dokonanie zatrzymania ww. przez policję w trakcie realizowania czynności przewożenia dzieci, zbadanie stanu jego trzeźwości, ukaranie go za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości czy też za spowodowanie kolizji lub wypadku komunikacyjnego. Nie ma zatem racji skarżący podnosząc, że wskazane dowody wystarczały do poczynienia ustaleń pozytywnych w zakresie inkryminowanych ww. zachowań, oraz zarzucając zaniechanie powinności przesłuchania w toku przewodu sądowego sąsiadów rodziny D. na okoliczność tychże, bez bliższego skonkretyzowania którzy z nich takową wiedzą dysponowali.

Niezależnie od powyższego zauważyć trzeba, ze sama nietrzeźwość osoby sprawującej opiekę nad dzieckiem w czasie kierowania pojazdem mechanicznym nie wystarcza do stwierdzenia takiego stanu o jakim mowa w dyspozycji art.160 § 2 k.k. Niewątpliwie nietrzeźwość opiekuna, jednocześnie kierowcy auta przewożącego małoletnich pasażerów ( czy też dorosłych ) jest dalece niepożądana, ale sama w sobie takiego skutku nie stwarza. Może natomiast mieć znaczący wpływ na jakość opieki i w pewnych sytuacjach ( choćby związanych z ruchem drogowym ) potęgować zagrożenie. Nie ma podstaw do postawienia tezy by dziecko przewożone samochodem znajdowało się w stanie bezpośredniego zagrożenia. Co więcej taka teza byłaby sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego i zdrowym rozsądkiem.

Bezpośrednie zagrożenie będzie się materializowało dopiero wówczas gdy zaistnieje jakaś okoliczność, która zagrożenie uczyni bezpośrednim. Tak będzie gdy zaistnieje np. niebezpieczeństwo kolizji z innym pojazdem. Oskarżyciel publiczny nie dowodził, że istniała okoliczność materializująca tak właśnie rozumiany stan zagrożenia. W zarzucie aktu oskarżenia ograniczył się do wskazania stanu pod wpływem alkoholu ojca dzieci, a stan zagrożenia miał wynikać z bliżej nieokreślonego zachowania sprawcy.

Jak można wnioskować z opisu czynu zarzucanego oskarżonemu R. D., oskarżyciel uznał, że znamiona przestępstwa z art.160 § 2 k.k. zostają wyczerpane w sytuacji, gdy sprawca w czasie sprawowania opieki nad dziećmi kierował pojazdem w stanie po użyciu alkoholu. Takie założenie stoi jednak w jaskrawej sprzeczności z treścią przepisu art.160 § 2 k.k.. Zgodnie bowiem z jego dyspozycją sprawca swoim zachowaniem musi narazić osobę, co do której ciąży na nim obowiązek opieki, na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Przestępstwo to ma bowiem charakter skutkowy, a skutkiem jest właśnie owo narażenie na opisane niebezpieczeństwo. Co więcej narażenie to musi być realne, konkretne i wystąpić bezpośrednio, a nie gdy jest jedynie hipotetyczne, potencjalne. Tymczasem oskarżyciel nie wskazał w opisie czynu na czym to niebezpieczeństwo miałoby polegać. ( podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 lutego 2010 roku w sprawie III k 17/10 - lex).

Podkreślić należy, że stan niebezpieczeństwa typizowany jako skutek przestępstw z art. 160 § 1-3 k.k. musi wiązać się z bezpośrednim zagrożeniem dla życia lub zdrowia. Niebezpieczeństwo staje się zaś bezpośrednie wówczas, gdy zachodzi sytuacja niewymagająca dla swojego dalszego rozwoju włączenia się w dany układ zdarzeń elementu dodatkowego, w szczególności zaś podjęcia ze strony sprawcy jakiegokolwiek działania dynamizującego ten układ w wyższym stopniu. Chodzi zatem wyłącznie o takie działania, które stwarzają konkretne, realne i natychmiastowe zagrożenie dla życia lub zdrowia ofiary. Określenie " bezpośrednie" wyklucza natomiast możliwość objęcia nim przypadków, w których niebezpieczeństwo wprawdzie istnieje, ale jego realizacja zależy od ewentualnych dalszych działań sprawcy bądź innych osób (zob. wyrok SA w Katowicach z dnia 20 marca 2003 r., II AKa 18/03, KZS 2003, z. 7-8, poz. 69). Tak zdaje się rozumować rzecznik oskarżenia, który z samego przewożenia dzieci w stanie pod wpływem alkoholu wywodzi niebezpieczeństwo narażenia.

To, że spożyty alkohol może wywołać zachowanie nieadekwatne do sytuacji, to jednak nie sposób przyjąć, że w każdym przypadku osoba kierująca samochodem i znajdująca się pod jego działaniem nie daje żadnych gwarancji należytego sprawowania pieczy nad małym dzieckiem i że w każdym takim przypadku ów stan opiekuna oznacza, że dziecko przebywa w okolicznościach niebezpiecznych dla życia i zdrowia.

Rozważane zachowanie oskarżonego R. D. gdyby faktycznie zaistniało (przypomnieć należy, że przewożenie dzieci samochodem nie znalazło potwierdzenia w przeprowadzonych dowodach ) z pewnością byłoby niewłaściwe. Spoczywał na nim bowiem obowiązek troszczenia się o dzieci, a więc powinien zachować się odpowiedzialnie i przykładnie. Nie powodowałoby ono jednak odpowiedzialności karnej czy wykroczeniowej.

W wyniku szczegółowej analizy zeznań świadków B. K. - pracownika socjalnego MOPS w R., E. D. - asystenta rodziny, A. W. i K. P. - kuratorów, Ł. M. - dzielnicowego, sąd pierwszej instancji uznał za udowodnioną jedną sytuację, w której oskarżona D. D. (1) zaaplikowała jednemu z małoletnich dzieci jedną ziołową tabletkę uspokajającą leku o nazwie P.. Uzasadnienie skargi apelacyjnej przekonuje, że z tym ustaleniem zgodził się skarżący prokurator, kwestionując natomiast ocenę sądu orzekającego, że takowe zachowanie nie skutkowało narażeniem dziecka ( czy też dzieci ) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Dopuszczony na etapie postępowania odwoławczego z urzędu dowód z opinii biegłego lekarza pediatry potwierdził rozumowanie tego sądu, że jednorazowe podanie jednej tabletki P. uspokajającego ( suplementu diety do stosowania tylko dla osób dorosłych ) zdrowemu dziecku w wieku 6, 7, 9 lat nie narażało takiego dziecka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu ( opinia karta 651 - 653 ).

Wobec powyższego prawidłowa jest konstatacja sądu merytorycznego, że oskarżeni D. D. (1) i R. D. nie wyczerpali znamion art. 160 & 2 k.k., gdyż ich działania, choć naruszyły wynikające z wiedzy i doświadczenia życiowego reguły ostrożności w postępowaniu z dziećmi, to nie doprowadziły jeszcze do sytuacji narażenia ich na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Nie zaistniały też okoliczności niebezpieczne dla zdrowia dzieci, dopuszczenie do przebywania w których powodowałoby odpowiedzialność wyżej wymienionych za wykroczenie z art. 106 k.w.

Wniosek

wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku wobec oskarżonych D. D. (1) i R. D. i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny z przyczyn podanych powyżej. Brak było warunków z art. 437 & 2 k.p.k. do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania - nie zaistniała żadna z podstaw w nim wskazanych, a w szczególności wypadek z art. 454 & 1 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Uniewinnienie oskarżonych R. D. i D. D. (1) od popełnienia zarzucanych im czynów.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny. Zarzuty apelacyjne niezasadne.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji prokuratora, na podstawie art. 636 & 1 k.p.k. wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciążono Skarb Państwa.

2. i 3.

Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońców oskarżonych R. D. i D. D. (1) ustanowionych z urzędu koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej im w postępowaniu odwoławczym, według stawek określonych w & 2 pkt. 1 w zw. z & 4 ust. 1 i 3 w zw. z & 17 ust. 2 pkt. 4, & 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. z 2016 roku po. 1714 ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok uniewinniający

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana