Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 193/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 grudnia 2024r. w sprawie II K 1045/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 64 § 1 kk - w zw. z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (czyn I z aktu oskarżenia), w zw. z art. 63 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (czyn II z aktu oskarżenia) i w zw. z art. 278 §1 kk (czyn III z aktu oskarżenia), poprzez błędne zastosowanie w opisie czynów przypisanych oskarżonemu, że dopuścił się ich w ciągu pięciu lat, po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo podobne, podczas gdy oskarżony zakończył odbywanie co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności (za przestępstwo podobne) w dniu 13.12.2019r.;

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść poprzez:

- przyjęcie, iż oskarżony odbywał karę pozbawienia wolności w okresie od 4 października 2018r. do 3 października 2020r., podczas gdy odbywał ją w okresie od 4 października do 13 grudnia 2019r., kiedy to uzyskał warunkowe przedterminowe zwolnienie z reszt kary;

- ustalenie, iż dowody zgromadzone w sprawie potwierdzają sprawstwo zarzucanych czynów po stronie (...) S. (która miała się przyznać do ich popełnienia w końcowej fazie postępowania), a nie oskarżonego A. M.,

3. z ostrożności procesowej - zarzut rażącej niewspółmierności kary tj. kar jednostkowych i kary łącznej, w sytuacji przyznania się do popełnienia zarzucanych czynów, krytycznego stosunku oskarżonego do ich popełnienia, braku recydywy (popełnienia czynów nie w warunkach powrotu do przestępstwa, o jakich mowa art. 64 § 1 kk), współpracy z organami ścigania i trudnej sytuacji rodzinnej (posiadanie na utrzymaniu dwojga małych dzieci);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie sąd odwoławczy zauważa, że w przedmiotowej sprawie wyrok, jaki zapadł przez Sądem Rejonowym w Piotrkowie Trybunalskim, miał charakter konsensualny. Analiza akt potwierdza, iż oskarżony nie został pouczony o ograniczeniach w możliwości jego zaskarżenia (brak możliwości zaskarżenia wyroku co do ustaleń faktycznych i orzeczonej kary) po złożeniu wniosku o dobrowolne poddanie się karze. W szczególności takowego pouczenia tj. o treści art. 447 § 5 kpk, nie zamieszczono w protokole rozprawy odbytej w dniu 13 grudnia 2024r. Oskarżony korzystał jednak z pomocy fachowego podmiotu (obrońca z wyboru), a samo pouczenie o treści ww. przepisu miało miejsce na etapie postepowania przygotowawczego, co potwierdza zapis zawarty w doręczanych podejrzanemu pouczeniach o jego prawach i obowiązkach (k. 34 i 55 akt.)

Apelant podniósł w swojej apelacji trzy zarzuty, a w tym zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 64 §1 kk. Choć także prawidłowa kwalifikacja prawno-karna czynów przypisanych oskarżonemu tj. poprzez przyjęcie, iż pozostają one w związku z art. 64 §1 kk, wynika de facto z uprzednich ustaleń dokonanych przez sąd meriti, w zakresie uprzedniej karalności i okresu odbywania kar pozbawienia wolności (a te nie podlegają zaskarżeniu w sytuacji wyroku konsensualnego), sąd odwoławczy zdecydował się rozpoznać apelację obrońcy. Ostatecznie bowiem uznał, że tak podstawiony zarzut, w sytuacji dodatkowo braku pouczenia dokonanego na etapie postępowania sądowego, winno mieć miejsce.

W ocenie sądu odwoławczego kwalifikacja prano karna czynów przypisanych oskarżonemu w punktach 1, 2 i 3 wyroku jest prawidłowa, w szczególności każde z tych przestępstw zostało popełnione przez A. M. w warunkach powrotu do przestępstwa, w rozumieniu art. 64 §1 kk. Zgodnie z tym przepisem jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a może ją wymierzyć w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Warunkiem koniecznym jest więc m.inn. odbycie co najmniej kary 6 miesięcy za podobne przestępstwo w określonym czasie.

Choć rację ma skarżący, gdy podnosi, iż sąd rejonowy nieprawidłowo ustalił, w jakim czasie A. M. odbywał karę łączną pozbawienia wolności orzeczona w sprawie III K 124/18, to wcale nie ma racji wskazując tu na okres: „ od 4 października do 13 grudnia 2019r.” Sąd rejonowy ustalił – błędnie – że oskarżony odbywał ta karę „od 4 października 2018r. do 3 października 2020r.” (k.377 akt) . Tymczasem, apelant słusznie podnosi, że oskarżony w dniu 13 grudnia 2019r. uzyskał warunkowe przedterminowe zwolnienie z reszty kary pozbawienia wolności orzeczonej ww. wyrokiem łącznym, a wobec jego nieodwołania, datą końcowa odbywania kary jest dzień 13 grudnia 2019r. Sąd odwoławczy zważył, że A. M. odbywał ta karę – nie jak twierdzi obrońca jedynie prze okres ponad dwóch miesięcy, lecz odbywał ją od 4 października 2018r. (!) do 13 grudnia 2019r., a więc przez okres ponad roku i dwóch miesięcy czasu. W skład ww. kary łącznej orzeczonej wyrokiem (...) w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy wchodziły m. inn. kara jednostkowa w wymiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności (zarządzona do wykonania), a orzeczona za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (sprawa II K 177/15) oraz kara jednostkowa 1 roku pozbawienia wolności (zarządzona do wykonania), a orzeczona za czyn z art. 278 §1 kk i inne. Tak więc wchodziły w jej skład dwie kary, orzeczone jako jednostkowe, w rozmiarze powyżej 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczone za czyny umyślne i podobne do tych, jakie przypisano A. M. w punktach 1, 2 i 3 wyroku (odpowiednio skazanie za posiadanie narkotyku II K 177/15 do czynów z punktu I i II a/o, a skazanie za kradzież II K 178/15 do czynu z punktu 3 a/o). Karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oskarżony rozpoczął odbywać od dnia 4 października 2018r., a zakończył - opuszczając zakład karny - w dniu 13 grudnia 2019r. (tak więc niezależnie już nawet od okresów zaliczonych zna poczet ww. kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, oskarżony przebywał w jednostce penitencjarnej ponad rok i 2 miesiące). Dodatkowo: od daty 13 grudnia 2019r. do dat: 7 sierpnia 2024r., (data popełnienia czynów przypisanych w pkt 1 i 2 wyroku) oraz 4 maja 2024r. (czyn przypisany w punkcie 3 wyroku) nie upłynął okres 5 lat (bo ten upływałby dopiero w dniu 13 grudnia 2024r.).

Reasumując powyższe: kwalifikacja prawnokarna wszystkich trzech przypisanych oskarżonemu czynów, jako wypełniających dodatkowo dyspozycję przepisu art. 64 §1 kk jest poprawna. Choć bowiem sąd meriti nie odnotował faktu uzyskania przez A. M. warunkowego przedterminowego zwolnienia z kary łącznej (i faktycznie nieprawidłowo ustalił datę końcową opuszczenia zakładu karnego), to nawet prawidłowo uwzględniając ten fakt, istnieją podstawy do każdorazowego przyjęcia działania oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa w rozumieniu art. 64 § 1 kk.

Podnoszony w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych związany z zapisem w sporządzonym uzasadnieniu dotyczącym osoby B. S. ma charakter omyłki pisarskiej, a przy tym o naturze omyłki oczywistej. Zgromadzone w sprawie dowody, ocenione przez pryzmat dyrektyw wymienionych w art. 7 kpk, uzasadniały dokonane przez sąd rejonowy ustalenia, co do sprawstwa oskarżonego w zakresie czynów przypisanych mu w punktach 1, 2 i 3 wyroku. Sam oskarżony nie negował tego sprawstwa, składając merytoryczne wyjaśnienia je potwierdzające.

Wbrew wywodom obrońcy represja karna zastosowania wobec A. M. (2) nie nosi znamion rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz.60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary { vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739).

Obrońca przytoczył na poparcie swojej apelacji, co do zarzutu rażącego wymiaru kar jednostkowych i kary łącznej to, iż oskarżony się przyznał, współpracował z organami ścigania, a dodatkowo ma trudną sytuacje rodzinną. Jego wywody w żadnym razie nie dowodzą jednak wadliwości zaskarżonego orzeczenia, a sprowadzają się tylko do prezentacji wyobrażeń o finale postępowania karnego, który satysfakcjonowałaby samego oskarżonego, a więc chęci, aby postępowanie karne zakończone zostało na stwierdzeniu podstaw do orzeczenia kary łącznej w rozmiarze pozwalającym na ubieganie się od jej wykonania w ramach dozoru elektronicznego. Tymczasem w ocenie sądu odwoławczego, dokonując ustaleń co do warunków osobistych i właściwości oskarżonego oraz okoliczności popełnienia czynów, sąd rejonowy nie pominął żadnych istotnych i mogących mieć wpływ na treść wyroku okoliczności zarówno łagodzących, jak i go obciążających. Całościowa analiza zachowania oskarżonego pozwala na postawienie wniosku, iż represja karna określona w zaskarżonym wyroku, czyni zadość wszystkim postulatom i wskazaniom, o których mowa w art. 53 kk i tylko taka daje wystarczającą gwarancję na wszechstronne ukształtowanie świadomości prawnej oskarżonego, a przy tym nie zaburza przekonania o istnieniu sprawiedliwości społecznej. Kary jednostkowe i kara łączna (orzeczona w oparciu o zasadę mieszaną, zbliżoną do kumulacji) nie rażą niewspółmierną surowością, a co za tym idzie nie są one dotknięte uchybieniem wymienionym w art. 438 pkt 4 kpk.

W tym miejscu należy także podnieść, że brak zaliczenia, na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, okresu tymczasowego aresztowania oskarżonego w niniejszej sprawie, wynika stąd, iż wobec uchylenia środka zapobiegawczego już po wydaniu/ogłoszeniu wyroku, sądowi rejonowemu nie była znana dokładna godzina zwolnienia oskarżonego z jednostki penitencjarnej. Ta natomiast musi zostać wskazana jednoznacznie przy dokonywanym zaliczeniu w trybie art. 63 kk. Taka praktyka jest stosunkowo częsta i znajduje swoje uzasadnienie, a przepis art. 420 kpk pozwala na dokonanie pełnego zaliczenia (ze wskazaniem daty i godziny) już na etapie wykonawstwa.

To także jest miejsce dla rozpoznania wniosku obrońcy o zwrot jednego z zabezpieczonych w sprawie dowodów rzeczonych. Obrońca podniósł, iż strony zostały poinformowane ustnie na rozprawie pierwszoinstancyjnej o wydaniu orzeczenia w tym przedmiocie na etapie wykonawstwa, a akta sprawy potwierdzają, iż wniosek obrońcy zostanie rozpoznany pod sygnaturą II Ko 2048/25 (k.419 akt).

Wniosek

- o zmianę wyroku poprzez: wyeliminowanie z podstaw prawnych skazania za czyny przypisane w pkt 1, 2 i 3 wyroku przepisu art. 64 §1 kk, ponadto orzeczenie za czyn z pkt 1- kary 1 roku pozbawienia wolności, a za czyny z pkt 2 i 3 - kar po 3 miesiące pozbawienia wolności oraz kary łącznej 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności, z zaliczeniem okresu tymczasowego aresztowania oskarżonego w sprawie;

- o częściowe obciążenie oskarżonego kosztami sądowymi za postepowanie odwoławcze, wobec trudnej sytuacji materialnej tj. uzyskiwaniu wynagrodzenia na poziomie najniższej krajowej oraz posiadania na utrzymaniu dwójki małych dzieci;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest słuszny, także w zakresie rozstrzygnięcia o karze (karach jednostkowych i karze łącznej), apelacja zmierzająca do zmiany wyroku nie zasługuje na uwzględnienie z przyczyn wymienionych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wyrok i wszystkie rozstrzygnięcia;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- apelacja nie zdołała podważyć słuszności zaskarżonego wyroku;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Przytoczyć okoliczności

pkt 2

O wydatkach za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o treść art. 636 § 1 kpk i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych. W ocenie sądu odwoławczego, sytuacja materialna i rodzinna oskarżonego choć trudna, to jednak pozwala mu na poniesienie całości kosztów sądowych powstałych w sprawie na etapie postępowania odwoławczego (które łącznie wyniosły 420 zł.). Oskarżony jest osobą młodą i zdolną do podjęcia zatrudnienia, w szczególności po wykonaniu orzeczonej kary łącznej.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego Piotrkowie Tryb z dnia 13 grudnia 2024r. w sprawie II K 1045/24

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana