Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 193/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 28 grudnia 2023 roku sygn. akt II K 57/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. Zarzut obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku tj.:

a) naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci:

- zeznań świadka M. S. (Komornika) uznanych przez Sąd za spójne, konsekwentne, podczas gdy świadek ten nie potrafił jednoznacznie wyjaśnić istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności takich jak dopisanie zajęcia pojazdu M. (...) do protokołu zakończonej egzekucji, która upadła w chwili jej umorzenia, której czynności zajęcia powinny być uchylone, braku rozstrzygnięcia o właściwości komorniczej pomimo zajęcia pojazdu przez innych komorników, podjęcia czynności zmierzających do licytacji pomimo wiedzy o istniejących na pojeździe zabezpieczeniach, toczących się egzekucjach należności publicznoprawnych i wiedzy o braku możliwości zaspokojenia wierzycieli w toku egzekucji GKm 187/19 z przeprowadzanej licytacji pojazdu,

- wyjaśnień oskarżonej uznanych za niewiarygodne w zakresie twierdzeń, że A. K. nie towarzyszył zamiar ukrycia składnika majątkowego oraz pokrzywdzenia wierzycieli, podczas gdy wyjaśnienia te znajdują w całości potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym,

- dokumentu urzędowego - zaświadczenia Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z dnia 11 września 2023 r., z którego jednoznacznie wynika, że w chwili licytacji toczyło się przeciwko oskarżonej postępowanie egzekucyjne dotyczące należności publicznoprawnych, zabezpieczonych zastawami, korzystających z pierwszeństwa zaspokojenia, na kwotę nie mniejszą niż 56.514,39 zł, brak było możliwości zaspokojenia wierzycieli w toku w egzekucji GKm 187/19 z przeprowadzanej licytacji pojazdu,

II. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku poprzez:

a) błędne uznanie, że oskarżona w dniu 29 września 2022 roku w B. woj. (...) działała w celu udaremnienia wykonania nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Krakowa Śródmieścia V Wydział Gospodarczy z dnia 29 maja 2019 roku wydanego w sprawie o sygn. akt V GNc 623/16/S udaremniła zaspokojenie swoich wierzycieli M. O. oraz T. B. w ten sposób, że będąc obowiązaną jako dozorca zajętych ruchomości w toku postępowania komorniczego sygn. GKm 187/19 prowadzonego przez M. S. - Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bełchatowie wykazanych w protokole zajęcia ruchomości z dnia 1 czerwca 2021 roku, ukryła je uniemożliwiając przeprowadzenie licytacji, czym działała na szkodę M. O. oraz T. B. i tym samym wypełniła znamiona przestępstwa z art. 300 § 2 k.k., podczas gdy analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że A. K. w/w czynu się nie dopuściła albowiem wobec istniejących zadłużeń mających pierwszeństwo zaspokojenia przed wierzytelnościami M. O. i T. B. nie doszłoby do zaspokojenia wierzycieli w egzekucji GKm 187/19 z przeprowadzanej licytacji, a zatem nie nastąpił skutek w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzycieli, co powinno skutkować uniewinnieniem oskarżonej od zarzucanego czynu,

b) błędne ustalenie, że na licytację w dniu 29 września 2022 r. stawiło się dwóch licytantów tj. K. L. (1) i K. L. (2), co dawało realną możliwość uzyskania wyższej kwoty z licytacji i szansę zaspokojenia wierzycieli, podczas gdy w/w osoby były spokrewnione, K. L. (2) to córka K. L. (1) i osoby te były jedynie zainteresowane ważnością licytacji oraz licytowaniem pojazdu za jak najniższą kwotę, która nie wystarczyłaby na zaspokojenie wierzycieli w egzekucji GKm 187/19 a zatem nie nastąpił skutek w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzycieli,

c) błędne uznanie, że ewentualna licytacja wywarłaby pozytywny wpływ na sytuację wierzycieli w postępowaniu egzekucyjnym GKm 187/19 ponieważ zmniejszyłaby się liczba wierzycieli oczekujących w kolejce na zaspokojenie, co daje możliwość przypisania sprawstwa oskarżonej, podczas gdy okoliczność ta nie ma żadnego wpływu na przypisanie odpowiedzialności oskarżonej albowiem ze względu na istniejące zadłużenie, pierwszeństwo w zaspokajaniu wierzycieli, M. O. i T. B. nie zostaliby zaspokojeni z kwoty uzyskanej z licytacji w żadnej części, brak licytacji nie miał żadnego realnego wpływu na sytuację w/w wierzycieli.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponieważ przytoczone zarzuty apelacyjne pozostają ze sobą w ścisłym powiązaniu i zmierzają do wykazania, iż Sąd Rejonowy dokonał błędnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, skutkującego uznaniem, iż oskarżona wypełniła swoim zachowaniem znamiona zarzucanego jej przestępstwa, zostaną one omówione łącznie.

W pierwszej kolejności odnieść należy się do zarzutu błędnej oceny zeznań świadka M. S.. Nie można w tym zakresie zgodzić się ze skarżącym, iż Sąd Rejonowy dokonał wadliwej ich oceny, z punktu widzenia treści art. 7 k.p.k. Mieć przecież trzeba na uwadze, iż ww. świadek, sprawując funkcję komornika sądowego, prowadzi wiele egzekucji i zrozumiałym jest, że może nie pamiętać wszystkich szczegółów, dotyczących konkretnej kwestii, zwłaszcza, że od zaistnienia rozpatrywanych tu zdarzeń upłynął już pewien okres czasu. W toku przesłuchania przed Sądem Rejonowym świadek nie wykluczała zresztą zaistnienia okoliczności, o które była dopytywana przez obronę. Inną rzeczą natomiast jest, czy wszystkie dokonane przez komornika czynności w toku egzekucji GKm 87/19 odpowiadały w pełni obowiązującym przepisom. Obrona podnosi tu wątpliwą dopuszczalność zajęcia pojazdu M. (...), poprzez ,,dopisanie” tego przedmiotu do protokołu już zakończonej egzekucji, zignorowanie przez komornika faktu zbiegu różnych egzekucji, czy też pominięcie podnoszonej przez dłużniczkę okoliczności, że mający zostać zlicytowany samochód stanowi mienie wyłączone spod egzekucji. Jednakże dłużnikowi, zgodnie z treścią art. 767 § 1 k.p.c. przysługuje skarga na czynności komornika, którą rozpoznaje właściwy Sąd Rejonowy. Skarga taka ma charakter nielimitowany i dłużnik może z tego uprawnienia skorzystać każdorazowo, gdy uzna, że działalność komornika w toku postępowania jest wadliwa. Należy dodać, że do uznania wadliwości czynności komornika nie jest konieczne ustalenie, że komornik świadomie naruszył przepisy prawne, wystarczy stwierdzenie obiektywnej nieprawidłowości tej czynności. Ustawodawca nie określił również zamkniętego katalogu czynności (lub ich zaniechania) komornika, co do których przysługuje ten środek zaskarżenia. Tymczasem oskarżona w toku niniejszego postępowania egzekucyjnego, tego rodzaju środka zaskarżenia nie wnosiła. Przyjąć zatem należy, że w toku postępowania egzekucyjnego prawidłowość zajęcia pojazdu i dopuszczalność jego zbycia w drodze licytacji, nie była przez oskarżoną zakwestionowana.

Sąd Rejonowy dokonał natomiast nadmiernie spłyconej oceny wyjaśnień oskarżonej, która to (wnosząc z zapisów uzasadnienia zaskarżonego wyroku), nie odnosi się do całości twierdzeń oskarżonej, ocenianych w kontekście zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Oskarżona przedstawiła bowiem szeroko motywy swojego postępowania. Nie zaprzeczyła, że nie dostarczyła pojazdu na wyznaczony termin licytacji, wskazując jednak, jakie miała ku temu powody. Samochód dostawczy, jak wyjaśniła, był jej niezbędny do kontynuowania działalności gospodarczej, co pozwalało sukcesywnie spłacać wierzycieli. Wiedzieli o tym komornicy i stan taki tolerowali, zwłaszcza, że oskarżona rzeczywiście dokonywała częściowych wpłat z tytułu posiadanego zadłużenia. Nie ma podstaw, by negować szczerość wyjaśnień oskarżonej, także i co do jej zamierzeń spłacenia w przyszłości swoich wierzycieli w osobach M. O. oraz T. B.. Jednakowoż kwestia, czy oskarżona złożyła wiarygodne, czy też niewiarygodne depozycje, nie ma w gruncie rzeczy większego znaczenia dla uznania, czy dopuściła się ona popełnienia zarzucanego jej przestępstwa, o czym będzie mowa w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Czyn polegający na udaremnieniu egzekucji od dawien dawna był ścigany jako przestępstwo. Art. 258 k.k. z 1969 roku stanowił, że kto w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego usuwa, ukrywa, zbywa lub obciąża albo uszkadza mienie zajęte lub zagrożone zajęciem, podlega karze pozbawienia wolności do lat 2, ograniczenia wolności albo grzywny. Jednakże w obecnie obowiązującym kodeksie karnym z 1997 roku wprowadzono przepis art. 300 § 2 k.k., który różni się od cyt. wyżej art. 258 d.k.k. Podczas kiedy poprzedni przepis przewidywał, że przestępstwem jest czyn, którego celem jest udaremnienie wykonania orzeczenia przez usuwanie, ukrywanie, zbywanie lub obciążanie albo uszkadzanie mienia zajętego lub zagrożonego zajęciem, to przepis art. 300 § 2 k.k. wymaga jeszcze skutku w postaci ,,udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia swojego wierzyciela”. Samo tylko dopuszczenie przez dłużnika do usunięcia, zbycia, zniszczenia, rzeczywistego lub pozornego obciążenia albo uszkodzenia mienia zajętego lub zagrożonego zajęciem dłużnika, nie wypełnia jeszcze znamion przestępstwa określonego w art. 300 § 2 k.k. Wolą ustawodawcy, kryminalizacja zawężona została tylko do tych postaci udaremniania przez dłużnika egzekucji, które prowadzą do skutku w postaci udaremniania lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela. Przez udaremnienie zaspokojenia wierzyciela należy rozumieć uniemożliwienie zaspokojenia jego roszczenia w całości, a przez uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela należy natomiast rozumieć uniemożliwienie zaspokojenia jego roszczenia w jakiejkolwiek części, ale nie w całości. Warunkiem odpowiedzialności karnej z omawianego tu przepisu jest ustalenie szczególnej więzi między zachowaniem się dłużnika, a udaremnieniem lub uszczupleniem zaspokojenia swojego wierzyciela, pozwalającej na obiektywne przypisanie dłużnikowi tego skutku, w wyniku którego wierzyciel poniósł szkodę. Oznacza to, że jeżeli czyn dłużnika nie miał realnego wpływu na zaspokojenie wierzyciela, to wobec braku znamienia skutku w postaci udaremnienia zaspokojenia wierzyciela, nie doszło do popełnienia przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. Jest to pogląd powszechnie podzielany zarówno w bogatym w orzecznictwie, jak i w doktrynie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia z 4.11.2002 roku – III KK 283/02; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18.10.1999 roku – II KKN 230/99; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.2.2002 roku – V KKN 83/00; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.03.2019 roku – V KK 119/18, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.06.2011 roku – IV KK 31/11, wyrok Sądu Najwyższego z dnia z 3.07.2007 roku - II KK 336/06; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 30.10.2012 roku – II AKa 233/12; O. Górniok w: Kodeks karny, Komentarz, Gdańsk 2001, t. III, s. 264; J. Majewski w: Kodeks karny, Komentarz, Zakamycze 1999, t. 3, s. 392; J. Skorupka, Przestępstwo udaremniania egzekucji, PS 2001/11-12, s. 182).

W świetle powyższych rozważań należało zatem odpowiedzieć na kluczowe pytanie, czy uniemożliwienie przez oskarżoną przeprowadzenia licytacji w dniu 29 września 2022 roku, udaremniło lub uszczupliło zaspokojenie jej wierzycieli: M. O. i T. B., co do kwoty wynikającej z nakazu zapłaty Sądu Rejonowego dla Krakowa Śródmieścia V Wydział Gospodarczy z dnia 29 maja 2019 roku w sprawie o sygn. akt V GNc 623/16/S.

W tym zakresie należało podzielić twierdzenia apelacji, iż Sąd I instancji dokonał błędnego ustalenia, iż zarzucane aktem oskarżenia zachowanie oskarżonej doprowadziło do udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia ww. wierzycieli.

Sąd meriti w pełni zasadnie ocenił, jako wiarygodne, dokumenty urzędowe zawarte w aktach sprawy komorniczej GKm 87/19 oraz dokument urzędowy w postaci zaświadczenia Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z dnia 11 września 2023 roku. Z dowodów tych Sąd Rejonowy wywiódł jednakże nieuprawnione wnioski, co do możliwości jakiegokolwiek zaspokojenia się M. O. i T. B., co do kwoty egzekwowanej w sprawie GKm 87/19, poprzez sprzedaż w dniu 29 września 2022 roku samochodu M. (...) o nr rej. (...). Nie ulega bowiem żadnych wątpliwości, że na samochodzie tym Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. ustanowił zastaw na rzecz Dyrektora Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. dla zabezpieczenia nieuregulowanych składek, na kwotę 56.514,39 złotych (która i tak stanowiła tylko należność główną, bez odsetek). Natomiast wartość rynkowa powyższego samochodu była niższa. Została ona określona przez rzeczoznawcę w postępowaniu egzekucyjnym (na zlecenie komornika) na kwotę 55.800 złotych. Mało tego, Sąd Rejonowy zupełnie zignorował fakt, że wycena rzeczoznawcy Nr (...) (...), opiewająca na powyższą kwotę, pochodzi z 24.05.2019 roku, a więc sprzed ponad 3 lat przed datą planowanej przez komornika licytacji. Nie trzeba chyba przekonywać, że wartość rynkowa samochodu, po ponad 3 latach dalszego użytkowania, ulega znaczącemu zmniejszeniu. Podobnie oczywistym jest, że wierzytelność publicznoprawna, w dodatku zabezpieczona zastawem, ma ustawowe pierwszeństwo zaspokojenia przed innymi ,,zwykłymi” wierzytelnościami, np. wnikającymi z prowadzenia działalności gospodarczej (art. 1025 § 1 pkt 5 k.p.c.).

Zupełnie nieprzekonywujące i dowolne są domniemania Sądu Rejonowego, że w trakcie nieodbytej licytacji, przedmiotowy pojazd mógłby uzyskać nie wiadomo, jak wysoką cenę. Nie znajduje to bowiem żadnego oparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. O wartości rynkowej powyższego pojazdu była już mowa powyżej. Jego cena wywoławcza, była określona przez komornika na kwotę 27.900 złotych. Takiej kwoty zakupu należało się więc spodziewać, zwłaszcza, że do licytacji zgłosiły się wyłącznie dwie blisko spokrewnione ze sobą osoby. W takim przypadku, po zaliczeniu kwoty zakupu na poczet nieopłaconych składek ZUS – owskich (z tytułu ustanowionego zastawu), wierzytelność M. O. i T. B. nie zostałaby zaspokojona nawet w części.

Błędnym było również rozumowanie Sądu meriti, iż oskarżona wyczerpała ustawowe znamiona przestępstwa z art. 300 § 2 k.k., gdyż licytacja (gdyby doszła do skutku) wywarłaby pozytywny wpływ na sytuację wierzycieli w postępowaniu egzekucyjnym GKm 87/19, poprzez zmniejszenie się liczby wierzycieli oczekujących w kolejce na zaspokojenie. Tymczasem w świetle ustawowych znamion rozpatrywanego tu występku, tego rodzaju okoliczność jest prawnie irrelewantna. Jak już wyżej podnoszono, określone w art. 300 § 2 k.k. zachowanie dłużnika, mające na celu udaremnienie wykonania orzeczenia sądu, sprowadza się do udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia swojego wierzyciela. Zwrot ,,udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela” wskazuje na użycie czasowników ,,udaremnić” i ,,uszczuplić” w trybie dokonanym. Wykładnia gramatyczna przemawia więc za uznaniem, że omawiany zwrot oznacza wymóg wypełnienia przez dłużnika, którego zamiarem jest udaremnienie wykonania orzeczenia sądu, w odniesieniu do zaspokojenia wierzyciela, znamion skutku wyrażonych w terminach ,,udaremnia” lub ,,uszczupla”. Do identycznego wniosku prowadzi wykładnia funkcjonalna. Ujęcie przepisu wskazuje na to, że zamiarem ustawodawcy nie było penalizowanie każdego ,,usuwania, ukrywania, zbywania, darowania...” składników majątku. Tego rodzaju wniosek uprawniony byłby jedynie wówczas, gdyby z treści przepisu wynikało, że kryminalizacja obejmuje każdą wymienioną w przepisie czynność, jeżeli podjęta została w celu udaremnienia wykonania orzeczenia kompetentnego organu. Skoro przez udaremnienie zaspokojenia wierzyciela należy rozumieć uniemożliwienie zaspokojenia jego roszczenia w całości, a przez uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela należy rozumieć uniemożliwienie zaspokojenia jego roszczenia w jakiejkolwiek części, ale nie w całości, to chodzić tu musi o realne uniemożliwienie zaspokojenia choćby części roszczenia wierzyciela ,,tu i teraz”, a nie o ewentualne zdarzenia, mogące mieć miejsce w przyszłości. Gdyby ustawodawca chciał spenalizować również i zachowanie dłużnika, polegające na udaremnieniu poprawy sytuacji wierzyciela, to niewątpliwie dałby temu wyraz w brzmieniu przepisu. Natomiast istniejące w treści art. 300 § 2 k.k. określenie znamion typu czynu wskazuje, że kryminalizacja zawężona została do tych tylko postaci udaremniania przez dłużnika egzekucji, które prowadzą do skutku w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18.10.1999 roku – II KKN 230/99; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 30.10.2012 roku – II AKa 233/12).

Reasumując, należało uznać za zasadny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść, w zakresie ustalenia znamienia: „udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela”. Zgadzając się twierdzeniami skarżącego, że wobec istniejących zadłużeń oskarżonej, mających pierwszeństwo zaspokojenia przed wierzytelnościami M. O. i T. B. (w sprawie egzekucyjnej GKm 87/19), i tak nie doszłoby do zaspokojenia z przeprowadzanej licytacji ww. wierzycieli, a zatem nie nastąpił skutek w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzycieli. Musiało to skutkować zdekompletowaniem znamion ustawowych przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. i uniewinnieniem oskarżonej od zarzucanego jej czynu.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego czynu z art. 300 § 2 k.k. oraz o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonej kosztów ustanowienia obrońcy z wyboru za I instancję oraz za instancję odwoławczą, według norm przepisanych.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów już wcześniej wskazanych, wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej okazał się zasadny. O kosztach postępowania będzie mowa w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Całość zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach zmiany

Uznając wniesioną apelację za zasadną i wobec braku możliwości uznania, iż oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona przestępstwa, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oskarżoną uniewinnił od zarzucanego czynu.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2 -3

Zgodnie z treścią art. 632 pkt 2 k.p.k. i art. 632a pkt 2 k.p.k. (a contrario) w razie uniewinnienia oskarżonego w sprawach z oskarżenia publicznego należy zasądzić od Skarbu Państwa na jego rzecz poniesione przezeń wydatki. Ponieważ w sprawie zapadł wyrok uniewinniający, co do oskarżonej, która korzystała z pomocy obrońcy z wyboru, wniosek jej obrońcy o zasądzenie na rzecz oskarżonej poniesionych kosztów z tytułu ustanowienia obrońcy – jest oczywiście zasadny. Zwrot kosztów wynagrodzenia dla adwokata, w wysokości stawki minimalnej (po 840 złotych za każdą instancję, plus 20 % za dodatkowe terminy rozprawy przed Sądem Rejonowym) został określony na podstawie § 11 ust. 2 pkt 3 i 4, § 15 ust. 1, § 16 § 17 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 265 ze zm.).

Wobec uniewinnienia oskarżonej, zgodnie z treścią art. 634 k.p.k. i art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu należało obciążyć Skarb Państwa.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość zaskarżonego wyroku.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana