Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 127/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 20 listopada 2023 roku w sprawie sygn. akt II K 5/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

-------------------

----------------------------------------------------------

------------

---------------

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

-------------------

----------------------------------------------------------

-------------

---------------

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Podniesione w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zarzuty odnoszące się do punktów 3, 4 i 5 co do kary, a nadto w zakresie braku rozstrzygnięcia odnośnie środka kompensacyjnego:

1. obraza przepisów prawa materialnego w zakresie niezwiązanym z kwalifikacją prawną czynu zarzuconego oskarżonemu:

- art. 46 § 1 k.k. poprzez jego błędne niezastosowanie i zaniechanie orzeczenia w przedmiocie środka kompensacyjnego od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego R. Ż., podczas gdy orzeczenie w przedmiocie środka kompensacyjnego było obligatoryjne wobec złożonego przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego pisemnego wniosku w tym przedmiocie,

2. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku:

- art. 410 k.p.k. poprzez nieuczynienie podstawą wyrokowania ujawnionego na rozprawie w dniu 22 czerwca 2023 roku pisemnego wniosku o orzeczenie wobec oskarżonego środka kompensacyjnego na rzecz oskarżyciela posiłkowego R. Ż., co miało wpływ na treść wyroku w zakresie w jakim uczynienie tego wniosku podstawą wyrokowania czyniłoby obligatoryjnym zastosowanie art. 415 k.p.k. i orzeczeniem w przedmiocie środka kompensacyjnego,

- art. 415 § 1 k.p.k. poprzez błędne niezastosowanie i zaniechanie orzeczenia w przedmiocie środka kompensacyjnego od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego R. Ż., podczas gdy orzeczenie w przedmiocie środka kompensacyjnego było obligatoryjne wobec złożonego przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego pisemnego wniosku w tym przedmiocie;

3. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie 3 kary pozbawienia wolności w wymiarze dolnej granicy zagrożenia ustawowego tj. 6 miesięcy, podczas gdy wynikającą z wyroku okolicznością, pominiętą przy wymierzeniu kary za ten czyn jest to, że oskarżony naraził aż 8 osób na ujemne konsekwencje prawne (postępowania wobec nieletnich), co powinno mieć wpływ na surowość orzeczonej kary i skutkować orzeczeniem kary jednostkowej za ten czyn w wymiarze nie niższym niż 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

4. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie 4 kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 miesięcy, podczas gdy za wymierzeniem surowszej kary w wymiarze nie niższym niż 1 rok pozbawienia wolności za ten czyn przemawia:

- ilość rozpijanych małoletnich (wszyscy małoletni uczestnicy obozu),

- rodzaj i ilość spożywanego alkoholu (wódka ok. 6 l, wino, piwo),

- wynikająca z zeznań świadków, w tym zeznań W. M. (1) złożonych na rozprawie 6 listopada 2023 roku okoliczność w postaci skrajnie nieodpowiedzialnego zachowania oskarżonego, który dawał przyzwolenie nietrzeźwym małoletnim na kąpanie się w wodzie, a nadto, wynikająca z zeznań świadków okoliczność, iż oskarżony położył się spać, gdy małoletni przebywający nad zalewem nie spali i byli nietrzeźwi,

- wynikającą z zeznań świadków, w tym zeznań W. M. (1) złożonych na rozprawie 6 listopada 2023 roku okoliczność, iż nie był to pierwszy wyjazd, na którym oskarżony pozwalał małoletnim na picie alkoholu, zaś podczas przedmiotowego obozu nad zalewem sulejowskim rozpijanie małoletnich rozciągało się w czasie na dwa dni z rzędu.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 -2 W pierwszym rzędzie przypomnieć należy, iż nie można też mówić o naruszeniu przepisów prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem obrazy przepisów prawa procesowego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15.02.2007 r., IV KK 234/06, Legalis). Przy czym, w odniesieniu do zarzutu odwoławczego opartego na art. 438 pkt 1a k.p.k. zauważyć należy, że jest zasadny wówczas, gdy rozstrzygnięcie zawarte w wyroku wydanym na podstawie przepisów dotyczących konsekwencji prawnych czynu, dotyczy normy prawnej mającej charakter stanowczy, czyli zawiera nakaz lub zakaz, który związany jest z przesłankami warunkującymi zastosowanie przepisu, ale tylko wtedy, gdy nie są kwestionowane ustalenia faktyczne co do tych przesłanek. Wśród tych przepisów plasuje się również art. 46 k.k. odnoszący się do środków kompensacyjnych, gdy zarzut dotyczy przesłanek ich stosowania, ale pod warunkiem, że nie są kwestionowane ustalenia faktyczne co do tych przesłanek, np. art. 46 § 1 k.k., gdy oskarżony nie został „skazany” lub co do terminu „inna osoba uprawniona” albo nieorzeczenia tego środka, pomimo złożenia wniosku przez pokrzywdzonego oraz w wypadku obrazy przepisów prawa cywilnego, które mają tu zastosowanie. Zważywszy na powyższe, a także mając na względzie, że oskarżyciel posiłkowy R. Ż. złożył na piśmie wniosek o orzeczenie środka kompensacyjnego, a wniosek ten został ujawniony na rozprawie w dniu 22 czerwca 2023 roku, doszło do naruszenia normy prawa materialnego, tj. w/w art. 46 § 1 k.k.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego Sąd Okręgowy miał na względzie, że należy uwzględniać winę sprawcy, charakter i rozmiar krzywd, czas trwania cierpień oraz sytuację pokrzywdzonego, zwłaszcza gdy uległa ona pogorszeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., I CKN 418/98, Lex nr 1215980). Uwzględniając powyższe Sąd odwoławczy uznał za słuszne i przekonujące twierdzenia apelującego, który wykazywał, że czyny oskarżonego M. W. godziły w najwyższe dobro syna R. W. Ż., który stracił życie. Uwzględniając okoliczności powstania krzywdy u R. Ż. i negatywne następstwa czynów oskarżonego w sferze jego cierpień psychicznych spowodowanych utratą małoletniego syna za zasadne uznano roszczenia w kwocie 200.000 złotych. Śmierć syna niesie ze sobą dla pokrzywdzonego niewątpliwie dotkliwe skutki, przecież w przyszłości byłby on podporą i wsparciem dla wyżej wymienionego zarówno pod względem emocjonalnym, jak i finansowym. Nadto, doznania cierpienia z pewnością potęguje fakt, że zaledwie kilka lat wcześniej R. Ż. utracił również wskutek śmierci żonę. Reasumując powyższe, wszystkie okoliczności czynu i jego następstwa dla pokrzywdzonego mające wpływ na wysokość orzeczonego zadośćuczynienia skłoniły Sąd Okręgowy do uznania, że kwota 200.000 złotych od oskarżonego będzie adekwatna by zadośćuczynić pokrzywdzonemu za doznane przez niego krzywdy i cierpienia.

Ad. 3 i 4 Odnosząc się do zarzutów rażącej niewspółmierności orzeczonych kar stwierdzić należy, że są one częściowo słuszne. Trzeba bowiem pamiętać, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary, środka karnego czy nawiązki musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, środka karnego czy też nawiązki, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara lub środek nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, Lex 20053). Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, Lex 18899). Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania. Decydujące zaś znaczenie dla wymiaru kary łącznej mają przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do osoby oskarżonej, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Natomiast wypracowane wcześniej przez orzecznictwo i doktrynę koncepcje wymiaru kary łącznej w oparciu o bliższą, lub dalszą więź przedmiotowo – podmiotową i czasowo – przestrzenną, zachodzącą pomiędzy poszczególnymi czynami jednostkowymi, także mogą mieć tu znaczenie, jednakże, co najwyżej, pomocnicze. Bowiem kara łączna powinna być postrzegana jako swoiste podsumowanie działalności przestępczej sprawcy. Stanowi ona wyraz potępienia w stosunku do postępowania sprawcy, jak również podkreśla nieopłacalność przestępczej działalności. Z drugiej strony, orzeczona kara łączna powinna być niezbędna dla osiągnięcia celów indywidualnego oddziaływania. W procesie orzekania kary łącznej sąd powinien mieć na względzie, czy w danym przypadku zachodzą okoliczności, które przemawiają za zsumowaniem dolegliwości, czy też przeciwnie – w imię racjonalizacji karania, wskazują na konieczność pochłonięcia części kar. Stosowanie zatem kumulacji albo absorpcji, jako że są to rozwiązania skrajne, wymaga istnienia szczególnych przesłanek przemawiających za jednym, albo drugim rozstrzygnięciem.

W ocenie Sądu Okręgowego, zgodzić należało się ze skarżącym, że z uwagi na ilość rozpijanych osób małoletnich (8 osób), rodzaj i ilość spożywanego alkoholu w postaci wódki w ilości około 6 litrów i wina, a jednocześnie zważywszy na okoliczności w jakich były one spożywane w niewielkiej odległości od zbiornika wodnego, w którym wyżej wymienieni młodzi ludzie zażywali następnie kąpieli, przy jednoczesnym braku nadzoru ze strony oskarżonego, ale też uwzględniwszy fakt (jak wynika z relacji świadka W. M. (2)), że nie było to pierwsze tego typu zdarzenie (na poprzednich wyjazdach również miał miejsce taki proceder), dolegliwość wymierzonej oskarżonemu M. W. kary 1 roku pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 208 k.k. - a więc na poziomie ukształtowanym ostatecznie orzeczeniem sądu odwoławczego - jest współmierna w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i spełnia zadania społecznego oddziaływania kary oraz cele szczególno - prewencyjne. Kara ta jest wynikiem trafnej oceny okoliczności przedmiotowych i podmiotowych tego czynu oraz właściwości i warunków osobistych oskarżonego i jako spełniające wymogi zakreślone dyrektywami przepisu art. 53 k.k., uznana być musi za karę prawidłowo wyważoną.

Przypisane oskarżonemu czyny miały charakter zawiniony. W ustalonym bowiem stanie faktycznym oskarżony mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które z uwagi na osobowość oskarżonego mogłyby wpływać ograniczająco na możliwość jej zachowania się w sposób zgodny z prawem, czy też okoliczności, które wyłączałyby jego winę. W związku z tym, w kontekście powyższych wniosków oraz mając na uwadze całokształt okoliczności związanych z naruszeniem przez oskarżonego porządku prawnego, w tym również okoliczność, że naruszenie porządku prawnego miało charakter umyślny, a także fakt, iż w istocie rzeczy wina i stopień społecznej szkodliwości zarzucanych mu czynów, są znaczne - w ocenie sądu odwoławczego – karami jednostkowymi adekwatnymi będą kary pozbawienia wolności o charakterze izolacyjnym, przy czym jedna z nich na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego.

Podwyższenie jednej z kar jednostkowych spowodowało konieczność ponownego wymiaru kary łącznej przez Sąd odwoławczy, zaś wymierzając karę łączną miał na też na uwadze kierunek, zakres zaskarżenia, oraz podniesione zarzuty, a także okoliczności podmiotowe i przedmiotowe czynów i tym samym, jako właściwe uznano wymierzenie kary łącznej na zasadzie kumulacji w rozmiarze 4 lat pozbawienia wolności, uznając ją za wyważoną i sprawiedliwą.

Bowiem, w ocenie Sądu Okręgowego, dolegliwość wymierzonej oskarżonemu kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności - a więc na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego - jest współmierne w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów i spełnia zadania społecznego oddziaływania kary oraz cele szczególno - prewencyjne. Jest wynikiem oceny okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynów oraz właściwości i warunków osobistych oskarżonego, ale przede wszystkim jest jedyną możliwą z uwagi na kierunek i zakres zaskarżenia. Należy przy tym mieć nadzieję, że kara wymierzona oskarżonemu w niniejszym postępowaniu spełni swoje cele nie tylko w indywidualnym zakresie, ale zwiększy także świadomość innych osób.

W odniesieniu do zarzutów skarżącego koncentrujących się zaś na wskazaniu rażącej niewspółmierności kary orzeczonej za czyn opisany w punkcie III aktu oskarżenia, a przypisany w punkcie 3 wyroku, należało zważyć, że indywidualnym przedmiotem ochrony czyny stypizowanego w art. 233 § 1 k.k. jest wydanie w konkretnej sprawie prawdziwego orzeczenia, nieopartego na fałszywych dowodach. Chodzi o zapewnienie wiarygodności ustaleń dokonywanych w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy (por. uchw. SN(7) z 22.1.2003 r., I KZP 39/02, OSNKW 2003, Nr 1–2, poz. 1). A zatem, przedmiotem ochrony przepisu art. 233 § 1 k.k. jest szeroko rozumiane dobro wymiaru sprawiedliwości, w szczególności zaś wartość, jaką jest zapewnienie wiarygodności ustaleń dokonywanych w postępowaniu sądowym lub innym postępowaniu przewidzianym w ustawie, a co za tym idzie – ochrona prawidłowości (trafności) wydawanych orzeczeń. Dobrem prawnym bezpośrednio naruszonym lub zagrożonym przez złożenie fałszywego zeznania jest zatem mające zapaść w tym postępowaniu orzeczenie, nie jest nim zaś dobro prawne uczestnika postępowania, w którym zeznanie zostało złożone, chyba że działanie to narusza również inny przepis, chroniący bezpośrednio dobro prawne tej osoby (np. cześć, godność osobistą, mienie). W tym pierwszym wypadku do naruszenia lub zagrożenia dobra prawnego osoby, przez złożenie fałszywego zeznania, może dojść jednak dopiero wskutek orzeczenia sądu, a więc w sposób pośredni (post. SN z 1.4.2005 r., IV KK 42/05, OSNKW 2005, Nr 7–8, poz. 66, z krytyczną glosą A. Rybak-Starczak, Pal. 2006, Nr 7–8, s. 330–338). Podzielić więc należy stanowisko, że krąg pokrzywdzonych w rozumieniu art. 49 § 1 k.p.k. ograniczony jest zespołem znamion czynu będącego przedmiotem postępowania. Warunkiem przyznania statusu pokrzywdzonego danej osobie jest to, by jej dobro prawne zostało naruszone lub zagrożone w sposób bezpośredni, a więc taki, w którym między czynem zawierającym znamiona przestępstwa a naruszonym lub zagrożonym dobrem danego podmiotu nie ma ogniw pośrednich. Zaś przedmiotem ochrony przepisu art. 233 § 1 k.k. jest, najogólniej rzecz ujmując, prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości w szerokim tego słowa znaczeniu. Tak określonego dobra nie sposób utożsamiać z indywidualnym interesem jakiejkolwiek osoby. Inaczej mówiąc, dobrem prawnym bezpośrednio naruszonym lub zagrożonym przez złożenie fałszywego zeznania jest zatem mające zapaść w tym postępowaniu orzeczenie, a nie jest nim dobro prawne uczestnika postępowania, w którym zeznanie zostało złożone, chyba że działanie to narusza również inny przepis chroniący bezpośrednio dobro prawne tej osoby, np. cześć, godność osobistą. W aspekcie powyższego skarżący nie był osobą uprawnioną do kwestionowania wyroku w zakresie orzeczonej wobec oskarżonego kary za czyn opisany w punkcie III aktu oskarżenia, a przypisany w punkcie 3 wyroku.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku w części i tak:

- w zakresie punktu 3 wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary jednostkowej za objęty tym punktem czyn w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia,

- w zakresie punktu 4 wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności,

- w zakresie punktu 5 wyroku poprzez połączenie orzeczonych wobec oskarżonego M. W. w punktach 1-4 kar pozbawienia wolności w wymiarze 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- orzeczenie wobec oskarżonego M. W. środka kompensacyjnego w postaci nawiązki na rzecz oskarżyciela posiłkowego R. Ż. w wysokości 200.000 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski częściowo zasadne z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.2.

Podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego zarzuty odnoszące się do oskarżonego M. W.:

1. obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu tj. art. 160 § 2 k.k. poprzez przyjęcie, że wyjazd oskarżonego z pokrzywdzonymi miał charakter obozu, zaś oskarżony przyjął na siebie dobrowolnie obowiązek opieki na d jego uczestnikami, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego wynika, że wyjazd miał charakter nieformalny i niezorganizowany, nie miał on odpłatnego charakteru, zaś oskarżony jechał na niego jak kolega czy też przyjaciel, a nie opiekun, zaś inne wyjazdy pokrzywdzonych z udziałem M. W. wyglądały w zupełnie inny sposób konieczne zgody rodziców, charakter odpłatny, zajęcia były stricte survivalowe,

2. obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu tj. art. 160 § 1 k.k. poprzez przyjęcie, że oskarżony wypełnił zachowaniem znamiona w/w przestępstwa podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że W. Ż. na skutek utonięcia nie zostałby uratowany nawet wtedy, gdyby poszukiwała go większa liczba osób, a czas dojazdu służb ratowniczych nie nastąpiłby szybko, a dopiero po upływie co najmniej kilkudziesięciu minut (20 i więcej),

3. obraza przepisów postępowania, mogąca mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów z zeznań świadka J. S., która nie wskazała, jak wynika to z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, z jakimi instytucjami szkoła, do której uczęszczali pokrzywdzeni miała podpisane umowy, gdyż nie posiadała pełnej wiedzy na ten temat,

4. obraza przepisów postępowania, mogąca mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów z zeznań świadka R. Ż. i oparcie wyroku na w/w dowodzie z zeznań świadka, podczas gdy jego zeznania znacznie różnią się od faktów ustalonych przez Sąd m. in. w zakresie jego wiedzy o problemach alkoholowych syna,

5. obraza przepisów postępowania, mogąca mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci informacji o założeniu przez A. I. grupy na komunikatorze M., gdzie w dniu 05 lipca 2022 r., a więc przed złożeniem przez nich zeznań w postępowania przekazywała konkretne, niezgodne ze stanem faktycznym treści m. in. informując o znalezieniu telefonu W. Ż., powoływała się również na znajomości w Policji, wszystkim niepełnoletnim uczestnikom wyjazdu, których przekaz mógł wskazywać na fakt nieuprawnionego wpływania przez nią jako osobę dorosłą na treść zeznań oraz zachowanie pokrzywdzonych, a które to treści zostały odebrane przez niektórych z nich jako wymuszanie określonych zachowań na nich, co w konsekwencji mogło wpłynąć na ich postawy,

6. obraza przepisów postępowania, mogąca mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 423 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 42 ust. 2 Konstytucji RP i w zw. z art. 6 ust. 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzona w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. poprzez pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku powodów, dla których Sąd uznał zeznania V. M. w pełni za wiarygodne mimo że sam sąd zauważył, iż zeznania te w szczegółach różniły się między sobą – te które zostały złożone na Policji – na stronie 12 uzasadnienia wyroku znajduje się zakończony w w/w sposób fragment, którego nie sposób ani uzupełnić ani tym bardziej się do niego odnieść,

7. obraza przepisów postępowania, mogąca mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. naruszenie art. 183 k.p.k. poprzez pominięcie przez Sąd oświadczenia świadka o skorzystaniu z prawa odmowy zeznań od świadka Z. S. mimo sygnalizowanych przez nią informacji, iż jest w związku z oskarżonym zaś w Sądzie Rejonowym w Opocznie toczy się wobec świadka postępowanie w Wydziale Rodzinnym i Nieletnich dotyczące możliwości składania przez świadka fałszywych zeznań, mimo iż w uzasadnieniu wyroku Sąd jednak uznał, że M. W. był osobą najbliższą dla Z. S. (str. 23 uzasadnienia),

8. obraza przepisów postępowania, mogąca mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 200 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy związanego z wydaniem przez biegłego opinii uzupełniającej w zakresie czasu zgonu i mechanizmów zgonu W. Ż., która to opinia udzieliła by odpowiedzi na pytanie w jakim czasie mógł nastąpić zgon W. Ż. przy założeniu, że nastąpił on na skutek utonięcia i jaki był okres, w którym można było realnie pomóc tonącemu, mimo że odpowiedź na powyższe pytanie była znacząca dla ustalenia czy rzeczywiście działania, które podejmował oskarżony po tym, jak W. Ż. znalazł się w wodzie nie były wystarczające, jak to uznał Sąd w zaskarżonym wyroku,

9. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż wyjazd, w którym uczestniczyli oskarżony i pokrzywdzeni nad Zalew S. w czerwcu 2022 r. był obozem survivalowym, podczas gdy z żadnych dowodów nie wynika, że w/w wyjazd miał charakter obozu – ani obozu survivalowego ani tym bardziej zorganizowanego,

10. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż każdy wyjazd, gdzie nie ma zapewnionego zorganizowanego noclegu lub wyżywienia to wyjazd survivalowy, podczas gdy survival to inaczej sztuka przetrwania w okolicznościach dzikiej przyrody, rodzaj aktywności człowieka skierowanej na gromadzenie wiedzy i umiejętności związanych z przetrwaniem w warunkach ekstremalnych, zaś uczestnicy wyjazdu nie musieli zdobywać jedzenia w lesie, zaś podczas wyjazdu nie zdobywali wiedzy o przetrwaniu w trudnych warunkach, zaś ich aktywność skupiała się jedynie na zabawie,

11. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że podczas spotkania uczestników wyjazdu w T. w lipcu 2022r. uzgadniana była wspólna wersja, jak w/w osoby mają przedstawić policji, podczas gdy powyższe nie wynika z zeznań świadków, zwłaszcza J. I., który wskazał, że nie uczestniczył w tym spotkaniu, a tylko przyjechał na chwilę po swoje rzeczy, ani wyjaśnień oskarżonego, zaś w rzeczywistości uczestnicy wyjazdu rozmawiali jedynie o rzeczywistym przebiegu wypadków oraz swoich odczuciach,

12. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż oskarżony przyjął na siebie obowiązek opieki nad uczestnikami wyjazdu nad Zalew S. podczas gdy powyższa konstatacja nie wynika z zeznań żadnego ze świadków, ani tym bardziej wyjaśnień oskarżonego,

13. rażąca niewspółmierność kary z uwagi na orzeczenie kar jednostkowych oraz środka karnego, szczególnie wymienionych w pkt 1 i 2 wyroku w wysokości nie uzasadniającej jej wymierzenia w blisko górnych granicach kary.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1, 3-7, 9-12, 13 (w zakresie dotyczącym kary wymierzonej za czyn opisany w punkcie I aktu oskarżenia, a przypisany w punkcie 1 wyroku).

Odnosząc się do zarzutu z punktu 1. (wskazano w nim naruszenie art. 160 § 2 k.k.) w pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że Sąd Najwyższy w swych judykatach wielokrotnie odnośnie tej przyczyny odwoławczej wyrażał jednoznaczne poglądy. Wskazał m.in., że odwołanie się do zarzutu rażącego naruszenia prawa materialnego może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy skarżący zarzuca dokonanie błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowanie nieodpowiedniego przepisu lub niezastosowanie określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe, ale pod jednym warunkiem – a mianowicie, że czyni to bez kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych. Innymi słowy rzecz ujmując – obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 04.05.2005 r., II KK 478/04, Legalis). Podkreślić przy tym trzeba, że obraza przepisów prawa materialnego może wystąpić z różnych przyczyn, a w szczególności polegać może na błędnej wykładni danego przepisu, na zastosowaniu nieodpowiedniego przepisu lub zastosowaniu go w nieodpowiedni sposób, bądź też na zastosowaniu przepisu pomimo zakazu określonego rozstrzygnięcia lub niezastosowaniu normy, której stosowanie było obowiązkowe. Natomiast zgodnie z doktryną i utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego nie stanowi obrazy prawa materialnego generalnie samo nieskorzystanie przez sąd z przysługujących mu możliwości określonego rozstrzygnięcia (wyr. SN z 18.6.2003 r., IV KKN 101/00, Legalis). A zatem, może też polegać na niezastosowaniu przepisu bezwzględnie obowiązującego albo zastosowaniu przepisu pomimo bezwzględnego zakazu. Natomiast zastosowanie albo niezastosowanie przepisu dotyczącego instytucji o charakterze fakultatywnym nie stanowi obrazy przepisów prawa materialnego. Istotnie też należy zgodzić się, że obraza prawa materialnego powinna wynikać z samej treści wyroku (por. postanowieni Sądu Najwyższego z dnia 28.03.2017 r., III KK 498/16, Legalis). Błędem zaś w ustaleniach faktycznych, a nie obrazą prawa materialnego, jest także przyjmowanie za punkt wyjścia nie to co sąd ustalił, lecz to co sąd powinien był ustalić (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 05.01.2017 r., IV KK 430/16, KZS 2017, Nr 4, poz. 15). A zatem, obraza prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa materialnego, a także w sytuacji niezastosowania określonego przepisu, gdy jego zastosowanie było obowiązkowe. A zatem, zarzut podniesiony w tej formie nie zasługiwał na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutów z punktów 3-7, 9-12, przypomnieć w pierwszej kolejności należy, iż przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41). Pamiętać też należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. Podzielić też należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis).

Mając na uwadze powyższe, Sąd odwoławczy uznał, że skarżący zmierza w istocie do wykazania, że Sąd Rejonowy błędnie ustalił stan faktyczny, a przyczyną takiego stanu rzeczy były naruszenia prawa procesowego, mające wpływ na treść wyroku.

W ocenie Sądu Okręgowego, nie ma podstaw do kwestionowania uznania oskarżonego M. W. za winnego popełnienia przestępstw narażenia małoletnich na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podżegania do składania fałszywych zeznań oraz rozpijania małoletnich. Podstawę dowodową tej części przestępczej działalności oskarżonego stanowiły zarówno osobowe źródła dowodowe, jak i dowody nieosobowe, co przedstawione zostało wyczerpująco w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (vide k. 1436 i verte, k. 1446-1447), ze wskazaniem konkretnych dowodów. W dalszej części uzasadnienia sąd pierwszej instancji wskazał powody, dla których uznał za wiarygodne dowody stanowiące podstawę ustalonych faktów i oceny tej nie da się zakwestionować mimo podejmowanej, w tym zakresie, próby przez autora apelacji w aspekcie naruszenia zasady swobodnej oraz kompleksowej oceny ujawnionego w sprawie materiału dowodowego. Ma tego świadomość apelujący obrońca oskarżonego, który w uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego nie afirmuje błędów logicznych czy precyzyjnych w rozumowaniu sądu, niezgodności oceny z wiedzą czy doświadczeniem życiowym. Prezentuje za to odmienny pogląd na ocenę przeprowadzonych dowodów i uważa, że skoro oskarżony przeczy wnioskom płynącym z przeprowadzonych dowodów i ustaleniom sądu pierwszej instancji, to ocena ta musi być dotknięta błędami. Nie akceptuje tym samym sąd odwoławczy tezy stawianej przez obrońcę oskarżonego jakoby wyjazd, w którym brał udział oskarżony wraz z małoletnimi W. Ż., K. P. (1), D. P., Z. S., K. S., J. K., J. A., J. I. i V. M., miał charakter nieformalny i niezorganizowany, zaś oskarżony jechał na niego jak kolega czy też przyjaciel, a nie opiekun, wyżej wymienionych. Tezy tej skarżący, w istocie rzeczy, w żaden merytoryczny sposób nie uzasadnia i nawet nie odnosi się do rozważań sądu pierwszej instancji, przedstawionych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (vide k. 1446 i verte). Trudno więc w tej sytuacji podjąć nawet polemikę z autorem apelacji, aby wykazać całkowitą bezpodstawność sygnalizowanego uchybienia w tym właśnie zakresie. Przede wszystkim, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił i należycie wykazał, że wyjazd oskarżonego z pokrzywdzonymi miał charakter obozu, zaś oskarżony przyjął na siebie dobrowolnie obowiązek opieki nad jego uczestnikami. Wskazują na to jednoznaczne zeznania R. Ż. (który wyraził zgodę na wyjazd syna), relacje A. I. (która osobiście zawiozła syna J. I. na miejsce zbiórki), zeznania M. S. (k. 190 v. – który wskazywał, że dzieci pojechały na obóz z M. W., choć nie dawał mu zgody pisemnej), zeznania B. P. (mamy K. P. (2), która również wyraziła ustną zgodę), zeznania J. K. i P. K. (k. 445-446, 1264). Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej, klarownej, a nie dowolnej oceny relacji w/w świadków, w tym R. Ż. m. in. w zakresie jego wiedzy o problemach alkoholowych syna, która to okoliczność nie ma znaczenia dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonego za przypisane mu czyny. Podkreślić w tym miejscu należy, iż mankamenty uzasadnienia wskazane przez obrońcę w apelacji, a mianowicie jak wskazał pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku powodów, dla których Sąd uznał zeznania V. M. w pełni za wiarygodne mimo że sam sąd zauważył, iż zeznania te w szczegółach różniły się między sobą – te które zostały złożone na Policji – na stronie 12 uzasadnienia wyroku znajduje się zakończony w w/w sposób fragment, którego nie sposób ani uzupełnić ani tym bardziej się do niego odnieść, to nie mają wpływu na treść zapadłego orzeczenia (są dla niego irrelewantne). Jakkolwiek zatem rzeczywiście w tym względzie uzasadnienie jawi się jako niekompletne, niemniej jednak nie wpłynęło to na rozstrzygnięcie, które zapadło przecież zanim doszło do sporządzenia pisemnych motywów wyroku. Co do zarzutów dotyczących przesłuchania i oceny zeznań świadka Z. S. zauważyć należy, iż Sąd Rejonowy uznał, że M. W. był osobą najbliższą dla Z. S. (str. 23 uzasadnienia), ale już apelujący pomija dalszą część wywodów mającą istotne znaczenie z punktu widzenia jej statusu. Otóż dla Z. S. został M. W. uznany jako osoba najbliższa jako chłopak, przyjaciel i dowódca, co oczywiście nie jest równoznaczne z pojęciem osoby najbliższej w rozumieniu przepisów i to taką, której przysługuje możliwość odmowy składania zeznań w trybie art. 182 k.p.k. i art. 183 k.p.k. Nie zasługują również argumenty jakoby błędnie Sąd Rejonowy ustalił, że podczas spotkania uczestników wyjazdu w T. w lipcu 2022r. uzgadniana była wspólna wersja, jak w/w osoby mają przedstawić policji. To skarżący w sposób niezwykle dowolny i wybiórczy traktuje relacje świadków w tym zakresie i manipuluje faktami usiłując bezskutecznie lansować wersję, że uczestnicy wyjazdu rozmawiali wówczas jedynie o rzeczywistym przebiegu wypadków oraz swoich odczuciach. Wbrew stanowisku apelującego oskarżony M. W. przyjął na siebie obowiązek opieki nad uczestnikami wyjazdu nad Zalew S., uczestniczył z nimi w spożywaniu alkoholu, a w obliczu niewyobrażalnej tragedii (śmierci jednego z uczestników na skutek utonięcia) podjął działania ukierunkowane na uniknięcie się od odpowiedzialności.

Reasumując, zarzuty zawarte w wyżej wymienionych punktach okazały się chybione, zaś ustalenia poczynione w oparciu o analizę dowodów wiodą do przekonania, że brak było podstaw do modyfikacji w postulowanym przez obrońcę kierunku i kształcie. A zatem, odnosząc się do wyartykułowanych przez skarżącego zarzutów w realiach niniejszej sprawy, postępowanie dowodowe i poczynione ustalenia faktyczne wskazują, że oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanych mu w punktach 1, 3, i 4 wyroku przestępstw. Bowiem z dokonanej przez Sąd Okręgowy analizy akt przedmiotowej wynika, że apelacja obrońcy oskarżonego jest zatem bezzasadna, a zarzuty w niej zawarte nie mogły podważyć prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, w zakresie nie podlegającym modyfikacji określonej w punkcie 3.1. i opisanej poniżej, będącej wynikiem częściowego uwzględnienia zarzutów apelacyjnych obrońcy i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

Pomimo nie podzielenia zarzutów w opisanym powyżej zakresie Sąd Okręgowy uniewinnił oskarżonego od czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia, a przypisanym w punkcie 2 wyroku z następujących względów. Otóż przestępstwo z art. 162 § 1 k.k. jest dokonane z chwilą uchylenia się od udzielenia pomocy w warunkach opisanych w tym przepisie, chociażby nie nastąpił żaden efektywny skutek w postaci śmierci lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu osoby zagrożonej. Dla bytu przestępstwa z art. 162 § 1 k.k. nieistotne jest natomiast zagadnienie, czy działanie, którego sprawca zaniechał, rzeczywiście przyniosłoby ratunek. Decydujące jest, że sprawca, widząc utrzymujące się lub nawet pogłębiające zagrożenia dla życia lub zdrowia człowieka, nie podejmuje wszelkich dostępnych środków mogących uchylić lub choćby pomniejszyć wspomniane zagrożenia. Tym niemniej stwierdzenie zgonu nie wymaga podejmowania działań zmierzających do udzielenia pomocy w sytuacji określonej w przepisie art. 162 k.k., a w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie ustalono i ustalenie w tym względzie nie jest możliwe, czy w momencie, gdy oskarżony podjął decyzję o zaniechaniu dalszego poszukiwania pokrzywdzonego, który wszedł do wody i w momencie odstąpienia od zawiadomienia odpowiednich służb ratunkowych pokrzywdzony W. Ż. jeszcze żył. Tymczasem warunkiem karalności jest niepodjęcie działań zmierzających do udzielenia pomocy - nawet gdy szanse uchylenia niebezpieczeństwa były niewielkie, gdyż dla bytu przestępstwa z art. 162 § 1 k.k. obowiązek w nim określony musi istnieć w chwili, gdy udzielenie pomocy było możliwe. Bowiem jeżeli zgon już nastąpił nie może być mowy o położeniu zagrażającym życiu (por. OSNPG 1972, nr 1, poz. 11; wyrok SN z 15 września 1971 r., II k.r. 163/71). W realiach przedmiotowej sprawy, zważywszy na relacje świadków i poczynione ustalenia faktyczne istnieją nie dające usunąć się wątpliwości w zakresie tego, czy w chwili podjęcia przez oskarżonego decyzji o zaniechaniu zawiadomienia odpowiednich służb ratunkowych W. Ż. jeszcze żył. Inaczej rzecz ujmując już w chwili, kiedy oskarżony podjął krótkotrwałe jego poszukiwania pokrzywdzony mógł – na skutek zachłyśnięcia się wodą – już nie żyć. Stąd też istotnie oskarżony nawet gdyby podjął działania ukierunkowane na wezwanie w/w służb – w sytuacji, gdy w istocie nie mógł już wiedzieć, czy utrzymywało się lub nawet pogłębiało zagrożenia dla życia lub zdrowia W. Ż. (gdyż ten zniknął pod powierzchnią wody jeszcze zanim oskarżony dobiegł do miejsca zanurzenia się pokrzywdzonego) - mogłoby to okazać się nieskuteczne i wobec tego należało oskarżonego uniewinnić go od stawianego mu zarzutu stypizowanego w art. 162 § 1 k.k.

Odnosząc się natomiast do zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary - w zakresie dotyczącym kary wymierzonej za czyn opisany w punkcie I aktu oskarżenia, a przypisany w punkcie 1 wyroku stwierdzić należy, że jest on bezzasadny.

Zdaniem sądu odwoławczego, w przedmiotowej sprawie, Sąd Rejonowy prawidłowo wyważył okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu oskarżonego wskazując – vide k. 1450-1451 – że za taką karą przemawia wysoki stopień jego społecznej szkodliwości i stopień zawinienia oskarżonego, określił zarówno okoliczności obciążające (dopuszczenie się czynu pod wpływem alkoholu, jako osoba kreująca się za przykład dla małoletnich, zachowanie zaś oskarżonego godziło w dobra o najwyższej wartości jakim są życie i zdrowie nieletnich), jak i łagodzące (dotychczasowa niekaralność). Sąd Rejonowy poruszając się, w tym względzie, w ramach swobodnego uznania sędziowskiego dostosował karę orzeczoną w stosunku do oskarżonego – będącego osobą w pełni poczytalną - do indywidualnych potrzeb resocjalizacyjnych i wychowawczych, aby kara ta stwarzała realne możliwości osiągnięcia wobec wyżej wymienionego korzystnych efektów poprawczych, poprzez wyrobienie u oskarżonego poczucia odpowiedzialności i poszanowania prawa.

Ad. 2, 8, 13 (w zakresie dotyczącym kary wymierzonej za czyn opisany w punkcie II aktu oskarżenia, a przypisany w punkcie 2 wyroku).

Wobec uniewinnienie oskarżonego M. W. od czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia, a przypisanego w punkcie 2 wyroku na skutek poczynienia odmiennej oceny dowodów w tym zakresie i odmiennych ustaleń, wskazane zarzuty odnoszące się do tego czynu zdezaktualizowały się, a tym samym, nie było potrzeby odnoszenia się do wyrażonych w nich argumentów.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu celem ponownego rozpoznania, ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów opisanych w pkt 1 i 2 wyroku oraz orzeczenie kar w dolnej granicy za czyny opisane w pkt 3 i 4 wyroku.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski częściowo zasadne z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wyroku w zakresie nie podlegającym modyfikacji orzeczeniem sądu odwoławczego opisanej w punkcie 5.2.1.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji w tym zakresie jest słuszny i sprawiedliwy. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnionych przestępstw, jak i subsumpcji prawnokarnej dokonanych czynów. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Brak także podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w odniesieniu do oskarżonego M. W..

Z tych powodów Sąd Okręgowy, nie dopatrując się również uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, określonych w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k., zaskarżony wyrok wobec oskarżonego utrzymał w mocy w zakresie nie podlegającym modyfikacji opisanej w punkcie 5.2.1.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono wyrok w stosunku do oskarżonego M. W. w ten sposób, że:

- uchylono rozstrzygnięcie o karze łącznej zawarte w punkcie 5,

- uniewinniono oskarżonego od czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, a przypisanego w punkcie 2 wyroku,

- podwyższono orzeczoną w punkcie 4 karę pozbawienia wolności do 1 roku,

- na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności łączy i wymierza oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat,

- na podstawie art. 46 § 1 k.k. w związku ze skazaniem za czyn zarzucany w punkcie I aktu oskarżenia, a przypisany w punkcie 1 wyroku zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego R. Ż. kwotę 200.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Zwięźle o powodach zmiany

Powyższe zmiany wynikały z częściowego uwzględnienia zarzutów i wniosków apelacji skarżących zarówno pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, jak i obrońcy oskarżonego, o czym szerzej w części 3.2 uzasadnienia oraz zostały dokonane zważywszy na kierunek środka odwoławczego, granice zaskarżenia i podniesione zarzuty odwoławcze.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Na podstawie art. 635 k.p.k., art. 6 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 123 z późn. zm.) Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego kwotę 400 zł tytułem opłaty za obie instancje, oraz kwotę 20 złotych tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego R. Ż..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcia zawarte w punktach 3, 4, 5 wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 20 listopada 2023 roku w sprawie sygn. akt II K 5/23 oraz brak rozstrzygnięcia odnośnie środka kompensacyjnego.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. W. – adwokat A. J..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 20 listopada 2023 roku w sprawie sygn. akt II K 5/23.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana