Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSA w SO Stanisław Tomasik

Sędziowie SO Tadeusz Węglarek (spr.)

SO Agnieszka Szulc-Wroniszewska

Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Izabeli Stachowiak

po rozpoznaniu w dniu 06 marca 2015 roku

sprawy Ł. G.

oskarżonego z art.177§1 i 2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 11 grudnia 2014 roku sygn. akt II K 504/12

na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 438 pkt 2 kpk, art. 627 kpk, art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

- zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

uchyla rozstrzygnięcie o zasądzeniu od oskarżonego Ł. G. na rzecz A. S. kwoty 840,00 (osiemset czterdzieści) złotych, zawarte w postanowieniu z dnia 18 grudnia 2014 roku w przedmiocie uzupełnienia wyroku o ustalenie w przedmiocie kosztów postępowania, tytułem poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego kosztów procesu;

- w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

- zasądza od oskarżonego Ł. G. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 380,00 (trzysta osiemdziesiąt) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20,00 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt. IV Ka 96/15

UZASADNIENIE

Ł. G. został oskarżony o to, że :

w dniu 22 stycznia 2012 roku o godz. 17.25 na skrzyżowaniu ul. (...)z ul. (...)w P. T. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem ciężarowym marki N. (...) nr rej. (...), nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się ulicą (...)od Ronda (...)samochodowi marki L. (...) nr rej. (...)kierowanemu przez A. S., w wyniku czego doszło do zdarzenia tych pojazdów, skutkiem czego nieumyślnie spowodował u A. S.obrażenia ciała w postaci urazu głowy z otarciem skóry czoła po stronie prawej, urazu klatki piersiowej ze stłuczeniem miąższu obu płuc i z następczą niewydolnością oddechową, złamania żeber VII po stronie lewej i I, II i V po stronie prawej, otarcia skóry przednich powierzchni obu goleni i otarcia skóry pośladków, które to obrażenia stanowiły chorobę realnie zagrażającą jego życiu w rozumieniu art. 156 kodeksu karnego, a u pasażera pojazdu N. (...) J. G.obrażenia ciała w postaci urazu przedniej powierzchni klatki piersiowej ze złamaniem mostka, otarcia skóry grzbietowej powierzchni ręki prawej oraz okolicy kolca biodrowego przedniego, które spowodowały naruszenie czynności jego ciała na okres powyżej dni siedmiu w rozumieniu kodeksu karnego tj. o czyn z art. 177 § 1 i § 2 kk.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 11 grudnia 2014 roku w sprawie sygn. akt II K 504/12

1.  oskarżonego Ł. G. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu z uzupełnieniem jego opisu, że nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nienależycie obserwował drogę przed pojazdem co spowodowało, że nie zauważył znaku nakazującego ustąpienie pierwszeństwa i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu, przyjmuje, że u pokrzywdzonego A. S. doszło do wielomiejscowych seryjnych obustronnych złamań żeber i eliminuje z opisu tym samym wskazania, których żeber dotyczyły złamania, a swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję art. 177 § 1 kk w zw. z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 177 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby 3 (trzech) lat,

3.  na podstawie art. 71 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w liczbie 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych,

4.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.200 (trzy tysiące dwieście) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania oraz wymierzył mu 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca oskarżonego .

Apelacja obrońcy oskarżonego została faktycznie wywiedziona z podstawy 438 pkt 2 kpk, chociaż w petitum skarżący jako podstawę wskazał przepis art. 438 kpk i zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1.  obrazę przepisu postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. polegającą na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów w postaci opinii biegłych i przyjęciu, że fakt niezapięcia pasów bezpieczeństwa przez pokrzywdzonego nie wpłynął na zwiększenie rozmiaru poniesionych przez niego obrażeń, chociaż z opinii biegłego K. wynika, że pokrzywdzony nie odniósłby tak poważnych obrażeń klatki piersiowej gdyby miał zapięte pasy, a ponadto Sąd błędnie ocenił dowody w postaci opinii biegłych C. i K. przyjmując, że pasy bezpieczeństwa chronią tylko przy zderzeniu czołowym, chociaż rozważania biegłych w powyższej kwestii dotyczyły pasów bezwładnościowych, natomiast w samochodzie pokrzywdzonego pasy były wyposażone w napinacze pirotechniczne,

2.  obrazę przepisu postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 410 k.p.k. polegającą na pominięciu przez Sąd okoliczności przyczynienia się pokrzywdzonego A. S. do powstania obrażeń jego ciała z uwagi na niezapięcie przez niego pasów bezpieczeństwa, chociaż ze sporządzonych w sprawie opinii biegłych wynika, że gdyby miał on zapięte pasy bezpieczeństwa to nie doznałby obrażeń kwalifikowanych jako choroba realnie zagrażająca życiu, co za tym idzie pominięcie tej okoliczności doprowadziło do bezzasadnego zastosowania art 177 § 2 k.k., a ponadto istnieją wątpliwości codo tego, czy oskarżony odniósłby obrażenia określone w art. 157 § 1 k.k. gdyby miał zapięte pasy,

3.  obrazę przepisu postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 5 § 2 k.p.k. polegającą na rozstrzygnięciu na niekorzyść oskarżonego wątpliwości w zakresie tego, czy z uwagi na niezapięcie pasów bezpieczeństwa pokrzywdzony A. S. przyczynił się do zwiększenia szkody na swojej osobie i stwierdzenie, że pokrzywdzony nie przyczynił się do powiększenia szkody, które to wątpliwości Sąd podjął, o czym świadczy kilkukrotne wracanie w uzasadnieniu do tego zagadnienia i rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego stwierdzając, że możliwe jest tylko hipotetyczne stwierdzenie, iż przy zapiętych pasach obrażenia tego pokrzywdzonego byłyby mniejsze

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzutów. Ewentualnie, gdyby Sąd uznał, że istnieje związek przyczynowy pomiędzy działaniem oskarżonego a obrażeniami pokrzywdzonego A. S. kwalifikowanymi powyżej dniu siedmiu to alternatywnie wniósł o zmianę kwalifikacji prawnej czynu na art. 177 § 1 k.k. co do obu pokrzywdzonych i warunkowe umorzenie postępowania na podstawie art. 66 § 1 k.k.

Postanowieniem z dnia 18 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. w niniejszej sprawie uzupełnił wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 11 grudnia 2014 roku wydany w sprawie sygn. akt II K 504/12 w zakresie kosztów, w ten sposób, że zasądził od Ł. G.na rzecz A. S.kwotę 840 zł (osiemset czterdzieści złotych) tytułem poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego kosztów procesu.

Postanowienie powyższe nie zostało zaskarżone.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na skutek wniesienia skargi apelacyjnej powstały podstawy do zmiany rozstrzygnięcia, jednakże nie w zakresie postulowanym we wniosku zawartym w skardze i nie wskutek podniesionych tam zarzutów.

Sąd Rejonowy w sposób wnikliwy i wszechstronny rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy , na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu . Sąd I instancji ustosunkował się do wszystkich dowodów zebranych w sprawie , mając w polu wiedzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w poprawnym i zasługującym na pełną aprobatę uzasadnieniu.

Obrońca oskarżonego zarzucając sądowi meriti naruszenie przepisów art. 7 kpk, 410 kpk i 5 § 2 kpk stara się podważyć trafność kwalifikacji przyjętej przez sąd, w szczególności w zakresie § 2 art. 177 kk, co jest efektem niedostatecznego uwzględnienia faktu, iż pokrzywdzony A. S. w chwili wypadku nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa, co niewątpliwie spowodowało poważniejsze skutki w jego zdrowiu, a przynajmniej rodzi wątpliwości, czy te skutki byłyby tak poważne, że uzasadniałyby przyjęcie takiej kwalifikacji prawnej, jaką przyjął sąd meriti w zaskarżonym wyroku.

Wbrew wywodom skarżącego prawidłowo doszło do ustalenia, że oskarżony swym działaniem wypełnił znamiona art. 177 § 1 i 2 kk. Do wyprowadzenia takich wniosków uprawniały sąd merytoryczny zgromadzone w sprawie dowody, w tym sporządzone opinie biegłych w sprawie, które zostały poddane prawidłowej i wnikliwej analizie i ocenie sądu meriti pod kątem czynienia na ich podstawie prawidłowych ustaleń w sprawie. Co do zarzutu dowolności oceny opinii biegłych ( nieuwzględnienia okoliczności, że niezapięcie pasów bezpieczeństwa wpływało na zwiększenie obrażeń i okoliczność ta przyczyniała się do zwiększenia szkody ) w istocie, gdy mamy do czynienia z sytuacją naruszenia zasad bezpieczeństwa ruchu rozważania różnych wariantów w przedmiocie oceny, pochodzenia i rozmiaru urazu doznanego przez poszkodowanego w aspekcie okoliczności towarzyszących ( w tym przypadku korzystania z pasów bezpieczeństwa ) mają ze swej natury zazwyczaj charakter teoretyczny. Nie istnieje bowiem jeden schemat, który pozwala odpowiedzieć na pytanie jaki skutek możemy przypisać sprawcy w aspekcie mechanizmu powstania obrażeń i ich rozmiaru u poszkodowanego, gdy uczestnik ruchu posiada zapięte pasy bezpieczeństwa w chwili zdarzenia czy też sytuacji, kiedy nie posiada zapiętych pasów bezpieczeństwa. W tym aspekcie sąd odwoławczy podziela twierdzenia sądu meriti co do jedynie hipotetycznego twierdzenia, czy przy zapiętych pasach bezpieczeństwa obrażenia poszkodowanego byłyby mniejsze, nie uznając jednocześnie zarzutu apelanta, że dokonane na podstawie w/w dowodów oceny w sprawie mają charakter dowolny. Jednocześnie podkreślić należy, że bezspornie udowodnioną w sprawie i w istocie niekwestionowaną okolicznością jest, że A. S. nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa. W tym kontekście dywagacje apelanta co do rodzaju i mechanizmu pasów bezpieczeństwa w jakie wyposażony był samochód pokrzywdzonego nie mogą odnieść pożądanego skutku.

Natomiast bezsporne w sprawie jest to, że w następstwie wypadku pokrzywdzony doznał rozległego urazu klatki piersiowej z wielomiejscowymi, seryjnymi , obustronnymi złamaniami, stłuczeniami obu płuc , następowej pourazowej niewydolności oddechowej , urazu kręgosłupa piersiowego z licznymi złamaniami części kostnych oraz urazu głowy , co stanowiło chorobę realnie zagrażającą życiu. Co do faktu, że obrażenia jakich doznał pokrzywdzony kwalifikować należy jako chorobę realnie zagrażającą życiu wszyscy biegli z zakresu medycyny opiniujący w sprawie byli zgodni.

Nie kwestionowany jest stopień obrażeń, których doznał brat oskarżonego, będący pasażerem pojazdu, którym kierował oskarżony.

W świetle zeznań bezpośredniego świadka zdarzenia, który jest osoba obcą dla uczestników wypadku oraz szkicu, materiału poglądowego, oględzin miejsca zdarzenia , opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego nie budzi też wątpliwości , co trafnie ustalił sąd meriti , fakt, iż do wypadku doszło wskutek nieprawidłowej taktyki oraz techniki jazdy oskarżonego, kierującego samochodem marki N. (...), który nie zastosował się do zakazu (...) (...)i wjechał na skrzyżowanie z drogi podporządkowanej bez uprzedniego zatrzymania się przed linią (...) i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu samochodowi marki L. (...), którym kierował pokrzywdzony A. S..

Zważyć zaś należy, że wprawie karnym przyjmuje się, iż zaistniałe u pokrzywdzonego uszkodzenie ciała jest następstwem kolizji drogowej spowodowanej przez sprawcę i że tego związku ani nie przerywa, ani nie zmienia włączenie się innej przyczyny potęgującej lub mogącej potęgować skutki czy zakres tychże uszkodzeń. ( zob. post SN z dnia 22 sierpnia 2002 roku IV KK 289/02 opubl Legali nr 355891).

Wskazać należy, zgodnie z treścią judykatów Sądu Najwyższego iż to, że w niniejszej sprawie pokrzywdzony w chwili wypadku nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa nie może eskulpować sprawcy i rzutować na kwalifikację prawną czynu, bowiem stojąc na gruncie koncepcji tzw. obiektywnego przypisania skutku obrażenia jakich doznał pokrzywdzony A. S. są typowym następstwem zachowania oskarżonego, który mimo nakazu zatrzymania pojazdu, nie ustąpił pierwszeństwa prawidłowo jadącemu pokrzywdzonemu i wjechał na skrzyżowanie powodując wypadek.

Okoliczność niezapięcia pasów bezpieczeństwa może zaś mieć znaczenie przede wszystkim dla wymiaru kary, czemu prawidłowo dał wyraz sąd meriti w treści rozstrzygnięcia. ( por. post SN z dnia 15 listopada 2007 roku w sprawie II K 370/06 OSNwSK 2007/1/2587 , wyrok SN z dnia 5 marca 2013 roku w sprawie II KK 169/12 Prok.i Pr.-wkł. 2013/6/14, LEX nr 1288660, post SN z dnia 11 lutego 2009 roku w sprawie V KK 405/08 LEX nr 486207, Prok.i Pr.-wkł. 2009/7-8/6, Biul.PK 2009/3/96, wyrok SN z dnia 21 listopada 2007 r. w sprawie IV KK 379/07 LEX nr 340585).

W realiach tej sprawy wymierzonej oskarżonemu kary nie można rozpatrywać w kategoriach rażącej niewspółmierności w sensie jej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk.

Z rażącą niewspółmiernością kary mamy do czynienia , gdy na podstawie ujawnionych okoliczności , które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, zachodziłby rażąca różnica pomiędzy karę wymierzoną przez sąd I instancji, a karę jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw sądowego wymiaru kary.

W realiach przedmiotowej sprawy sytuacja taka nie zachodzi.

Wymierzona kara jest proporcjonalna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego, przy prawidłowym uwzględnieniu ujawnionych w sprawie okoliczności zarówno łagodzących jak i obciążających. Sąd pierwszej instancji dokonał wymiaru kary zgodnie z dyrektywami zawartymi w art. 53 § 1 kk. Wymierzona kara nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową, a wręcz przeciwnie wymierzoną karę oceniać należy jako łagodną. Oskarżony swym zachowaniem wyczerpał dyspozycję dwóch przepisów. Orzeczona kara pozbawiania wolności orzeczona została w dolnych granicach sankcji, a jej wykonania warunkowo zawieszono na okres próby 3 lat.

Wymierzona kara grzywny, która w kontekście warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawiania wolności stanowi jedyną realną dolegliwość w związku z popełnieniem przez oskarżonego przestępstwa w należytym stopniu uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego, w szczególności rangę naruszonych przepisów bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz skutki w postaci obrażeń ciała u dwóch pokrzywdzonych osób, a także sytuację majątkową i osobistą oskarżonego. Tak ukształtowana kara w ocenie sądu odwoławczego realizuje cele kary wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego oraz cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara ta z uwagi na jej łagodny wymiar uwzględnia w ocenie sądu odwoławczego okoliczność, że pokrzywdzony w chwili wypadku nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa , co hipotetycznie mogło mieć wpływ na zakres obrażeń pokrzywdzonego w następstwie wypadku, choć nie musiało, co trafnie podnosi sąd meriti w swoim uzasadnieniu.

Konkludując sąd odwoławczy w całej rozciągłości podziela stanowisko sądu meriti w zakresie ostatecznej oceny przedmiotowego zdarzenia, jak i metod ukierunkowanych na weryfikację jego przebiegu i skutków.

Wniesienie apelacji skutkowało uchyleniem rozstrzygnięcia o kosztach orzeczonych na podstawie art. 627 kpk, zawartym w postanowieniu z dnia 18 grudnia 2014 roku, uzupełniającym wyrok w ten sposób, że zasądzono od oskarżonego koszty procesowe poniesione przez oskarżyciela posiłkowego A. S. w kwocie 840 zł (osiemset czterdzieści złotych). Co prawda postanowienie zostało wydane na posiedzeniu niejawnym i odpis tego postanowienia został doręczony stronom w miesiącu grudniu 2014 roku, wraz z pouczeniem o zażaleniu i strony nie skorzystały z tego uprawnienia, to w ocenie sądu odwoławczego, nie doszło do uprawomocnienia się tej decyzji, albowiem nie jest możliwe wcześniejsze uprawomocnienie się decyzji uzupełniającej wyrok przed uprawomocnieniem się samego wyroku, gdyż w praktyce wykluczałoby to kontrolę instancyjną de facto części rozstrzygnięcia zawartego w wyroku – postanowienie w przedmiocie uzupełnienia wyroku k. 398 . Wydanie rozstrzygnięcia w tym zakresie poprzedzone zostało orzeczeniem wydanym w toku rozprawy apelacyjnej , iż oskarżyciel posiłkowy nie może brać udziału w postępowaniu, albowiem oświadczenie o przystąpieniu do postępowania złożone zostało po terminie, a które stanowiło realizację nakazu płynącego z treści art. 56 § 2 kpk.

Pokrzywdzony, który ma zamiar działać w charakterze oskarżyciela posiłkowego musi złożyć oświadczenie stosownie do treści art. 54 § 1 do czasu rozpoczęcia przewodu sądowego na rozprawie głównej.

Sąd odwoławczy podziela poglądy prezentowane w doktrynie , iż przepis art. 54 § 1 kpk nie wymaga , aby złożenie oświadczenie odbywało się wyłącznie do rozpoczęcia przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej. Dlatego też pokrzywdzony może złożyć takie oświadczenie jeśli nastąpiło np. odroczenie rozprawy, a konsekwencją jest prowadzenie rozprawy od początku lub przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

W realiach tej sprawy warunek wskazany w art. 54 § 1 kpk, a dotyczący terminu złożenia oświadczenia, nie został spełniony.

Tak więc co do rozstrzygnięcia sądu merytorycznego w przedmiocie kosztów zasądzonych od Ł. G. na rzecz A. S. tytułem poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego kosztów procesu, to w ocenie sądu odwoławczego nie było w występującym w sprawie układzie procesowym podstaw do wydania takiego rozstrzygnięcia.

W ocenie sądu odwoławczego niezasadnie sąd merytoryczny na rozprawie w dniu 3 września 2013 roku na podstawie art. 54 § 1 uznał iż pokrzywdzony A. S. miał prawo do działania w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego. Oświadczenie bowiem o jego działaniu w tym charakterze nie zostało złożone w przewidzianym terminie.

Artykuł 54 § 1 kpk przewiduje możliwość złożenia tego oświadczenia, jak wskazano powyżej, do czasu rozpoczęcia przewodu sądowego na rozprawie głównej. W niniejszej sprawie akt oskarżenia prokurator odczytał w toku rozprawy w dniu 28 września 2012 roku, na której prawidłowo powiadomiony o terminie ( jak i swych prawach i obowiązkach związanych z przesłaniem aktu oskarżenia k. 65) pokrzywdzony nie był obecny i do tego momentu nie złożył omawianego oświadczenia. Oświadczenie takie złożył jego pełnomocnik podczas rozprawy w dniu 22 listopada 2012 roku, która była prowadzona w dalszym ciągu i sąd wówczas wydał prawidłowo postanowienie o odmowie dopuszczenia pokrzywdzonego w charakterze oskarżyciela posiłkowego na podstawie art. 56 § 2 kpk z uwagi na złożenie oświadczenia po terminie. Finalnie pokrzywdzony został dopuszczony do udziału w sprawie w tym charakterze ( podczas rozprawy w dniu 3 września 2013 roku ) w wyniku uznania przez sąd, że pokrzywdzony w w/w poprzednich rozprawach nie był w stanie brać udziału ( w związku z treścią postanowienia Prokuratora z dnia 17 grudnia 2012 roku o zawieszeniu postępowania w sprawie Ds. 1204/12 z uwagi na niemożność wzięcia udziału A. S. w tym postępowaniu z przyczyn zdrowotnych k. 176).

Rozpoznając przedmiotową sprawę sąd odwoławczy stoi na stanowisku, że termin do złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 54 § 1, ma charakter prekluzyjny i nie może być przywrócony ( por wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2010 r. IV KK 13/10 LEX nr 603149, także komentarz do art.54 Kodeksu postępowania karnego Jan Grajewski, Sławomir Steinborn stan prawny 2013.03.01 publ LEX, T. Grzegorczyk Odstąpienie oskarżyciela s. 309, P . Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek Komentarz Wyd CH. Beck wyd 4 publ. Legalis ).

Co prawda judykatura wskazuje przypadki, w których dopuszczenie pokrzywdzonego do udziału w postępowaniu w charakterze oskarżyciela posiłkowego w późniejszej fazie postępowania, w zakresie, w jakim zezwala na to prokonstytucyjna wykładnia art. 16 § 1 k.p.k., , mimo naruszenia warunku temporalnego przewidzianego w art. 54 § 1 kpk jest możliwe ( vide : postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2013 r. V KZ 43/13 LEX nr 1331415 ), jednakże tyczy się to innego układu procesowego, z jakim mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. W niniejszej sprawie bowiem nie doszło do rażących zaniedbań organu procesowego prowadzącego postępowanie (ściślej oskarżyciela publicznego, który wywiązał się należycie z obowiązku określonego w art. 334 § 2 kpk, jak również sądu merytorycznego, który prawidłowo zawiadomił pokrzywdzonego o terminach rozprawy, o czym była mowa powyżej ). Zważyć marginalnie już tylko należy, że złożone zwolnienie lekarskie obejmuje okres niezdolności od 30 października 2012 roku do 22 stycznia 2013 roku (k. 125 ), a rozprawa, na której zaczął się przewód sądowy odbyła się w dniu 28 września 2012 roku. Postanowienie zaś Prokuratora zostało wydane w dniu 17 grudnia 2012 roku ( k. 176 ).

Pokrzywdzony, wobec okoliczności więc, że nie powinien w istocie być dopuszczony do udziału w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego (wskutek naruszenia warunku temporalnego przewidzianego w art. 54 § 1 kpk i bezzasadnego przywrócenia tego terminu ) nie może być traktowany jako strona w procesie i z tej racji nie można wydawać w stosunku do pokrzywdzonego jakichkolwiek rozstrzygnięć, także związanych z kosztami postępowania.

Wobec powyższego sąd odwoławczy zmienił zaskarżone orzeczenie w kierunku wskazanym w sentencji rozstrzygnięcia.

W oparciu o przepisy powołane w sentencji wyroku Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania odwoławczego.