Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSA w SO Andrzej Szawel (spr.)

Sędziowie SO Marta Legeny-Błaszczyk

SO Tomasz Ignaczak

Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Izabeli Stachowiak

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2015 roku

sprawy G. S.

oskarżonego z art.286§1 kk w zb. z art.270§1 kk w zw. z art.11§2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 17 października 2014 roku sygn. akt II K 592/14

na podstawie art. 437 § 2 kpk i art. 438 pkt 2 i 3 kpk uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie.

Sygn. akt IV Ka 6/15

UZASADNIENIE

G. S. został oskarżony o to, że w dniu 10 grudnia 2013 roku w B.woj. (...)działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Ł. D.na kwotę 1630 zł w ten sposób, że w internetowym serwisie ogłoszeniowym (...)wyszukał ogłoszenie Ł. D.z ofertą sprzedaży telefonu komórkowego marki S. (...), po czym z konta (...) wystawił mu jako autentyczny podrobiony dokument potwierdzający dokonanie przelewu w kwocie 1630 zł, co skutkowało wysłaniem przez pokrzywdzonego telefonu komórkowego marki S. (...)na adres B. ul. (...), wprowadzając tym samym sprzedającego w błąd co do dokonania płatności, czym działał na szkodę Ł. D.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zbiegu z art. 270 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie wyrokiem zaocznym z dnia 17 października 2014 roku w sprawie II K 592/14 uznał oskarżonego G. S. za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 kk w zbiegu z art. 270 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk i na podstawie art. 286 § 1 kk w związku z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 2 kk wymierzył karę 7 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 stawek, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

- na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego tytułem środka karnego – obowiązku naprawienia szkody - kwotę 1630 złotych na rzecz pokrzywdzonego Ł. D.,

- zasądził od oskarżonego 380 złotych tytułem opłaty i 90 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Wyrok został zaskarżony w całości przez prokuratora na niekorzyść oskarżonego. Apelacja wywiedziona została z podstawy prawnej art. 438 pkt 1 kpk i zarzuciła obrazę przepisów prawa materialnego poprzez błędną subsumcję zachowania oskarżonego tj. uznanie go winnym popełnienia czynu z art. 286 § 1 kk w zbiegu z art. 270 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk zamiast czynu z art. 286 § 1 kk w zbiegu z art. 270 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratura jest zasadna w takim zakresie, że na skutek jej wniesienia powstały podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie.

Sąd Okręgowy ograniczy się jedynie do wskazania tych naruszeń prawa, które legły u podstaw decyzji.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz przebiegu dotychczasowego postępowania prowadzi do wniosku, iż sąd I instancji dopuścił się w procedowaniu obrazy przepisów mogącej mieć wpływ na treść wydanego przezeń rozstrzygnięcia merytorycznego.

Sąd Rejonowy orzekając w przedmiotowej sprawie, powielając błędy prokuratora, nie rozważył w ogóle kwestii spełnienia warunków do przyjęcia, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w warunkach powrotności do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 kk. Wymogu tego nie spełnia stwierdzenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uprzedniej karalności oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu ani wskazanie na istnienie możliwości uzupełnienia kwalifikacji prawnej o przepis art. 64 § 1 kk. Wbrew twierdzeniom zawartym w uzasadnieniu to na Sądzie spoczywa obowiązek wszechstronnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy mających znaczenie dla oceny odpowiedzialności oskarżonego oraz dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu i jego kwalifikacji prawnej. Brak wskazania przez oskarżyciela w kwalifikacji prawnej czynu art. 64 § 1 kk, stanowi istotne uchybienie, nie zwalnia jednak Sądu z obowiązku badania prawidłowości oceny prawnej zarzucanego i przypisanego czynu.

Jak wynika z karty karnej – k. 135-136, zażądanych i załączonych do akt na etapie postępowania odwoławczego odpisów wyroków – k. 185 i 188 – 189 oraz informacji o odbyciu kar pozbawienia wolności – k. 125-126, 184, 189 G. S. był dwukrotnie skazany za przestępstwa przeciwko mieniu i tak wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowi Mazowieckiej z dnia 05 czerwca 2003 roku, w sprawie II K 111/03 za ciąg przestępstw z art. 279 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w związku z art. 279 § 1 kk w związku z art. 91 § 1 kk, za czyn z art. 278 § 1 kk, za czyn z art. 285 § 1 kk na kary pozbawienia wolności odpowiednio 1 rok i 6 miesięcy, 3 miesięcy i 6 miesięcy, które zostały połączone węzłem kary łącznej w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 09.11.2002 roku do 05.06.2003 roku i od 01.12.2003 roku do 07.05.2005 roku oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Bytomiu z dnia 16 stycznia 2006 roku w sprawie II K 896/04, za czyn z art. 13 § 1 kk w związku z art. 280 § 1 kk, art. 158 § 1 kk, w związku z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk, za czyn z art. 286 § 1 kk w związku z art. 12 kk oraz za czyn z art. 279 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk na kary pozbawienia wolności w wymiarze odpowiednio 3 lat, 1 roku oraz 1 roku i 3 miesięcy, które zostały połączone węzłem kary łącznej w wymiarze 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 22.03.2008 roku do 07.01.2009 roku, przy czym zaliczone na poczet tej kary zostały okresy od 16.11.2003 roku do 01.12.2003 roku i od 07.05.2005 roku do 06.03.2008 roku.

Powyższe skutkuje koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w celu rozważenia czy zarzucany oskarżonemu czyn nie został popełniony w warunkach recydywy specjalnej jednokrotnej z art. 64 § 1 kk i ewentualnej zmiany jego kwalifikacji prawnej.

Dokonanie powyższych ustaleń i zmian na obecnym etapie postępowania nie jest możliwe, gdyż pozostawałyby one w sprzeczności z zasadą dwuinstancyjności postępowania.

W odniesieniu do wywodów apelacji podnieść natomiast należy, że jej treść wskazuje, iż skarżący kwestionuje tylko ocenę prawną zachowania oskarżonego tj. niezastosowanie wobec niego przepisu art. 64 § 1 kk, co stanowi obrazę prawa materialnego, podczas gdy analiza akt sprawy połączona z lekturą uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że uchybienie Sądu Rejonowego polega w istocie na braku dążenia do ustalenia prawdy materialnej i ignorowaniu zasady mówiącej, iż podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne, a Sąd winien dążyć do podjęcia maksymalnych starań i wyczerpania wszystkich środków służących dotarciu do prawdy, choćby wymagało to jego działania z urzędu, a nawet było następstwem zaniechań oskarżyciela, co stanowi obrazę przepisów postępowania – art. 438 pkt 2 kpk - w postaci art.2 § 2 kpk i art.9§ 1 kpk, co doprowadziło do braku prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie uprzedniej karalności oskarżonego – art. 438 pkt 3 kpk.

W konsekwencji uznać też należy, że Sąd Rejonowy orzekając w przedmiotowej sprawie nie wziął pod uwagę wszystkich okoliczności, związanych z popełnieniem czynu i osobą oskarżonego.

Z powyższych względów należało uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie, w toku którego Sąd ten winien mieć na uwadze wszystkie kwestie podniesione w niniejszym uzasadnieniu, a przeprowadzając postępowanie dowodowe w zakresie dowodów, które nie miały wpływu na uchylenie wyroku poprzestać na ich ujawnieniu, stosownie do możliwości, jaką daje przepis art. 442 § 2 kpk.