Treść orzeczenia IV Ka 1/24 - Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

IV Ka 1/24 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2024-03-11

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wydany w dniu 30 października 2023 roku w sprawie o sygn. akt II K 17/23.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut pierwszy (1) apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego dotyczył mającego wpływ na treść wyroku naruszenia prawa procesowego, a mianowicie:

art. 2 § 2 k.p.k. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 92 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. przez:

- N. B., która zeznała: „Policjant stał z boku samochodu, od strony kierowcy (...) poczułam, że auto odjeżdża — ruszamy do przodu szybko, mijając policjantów stojących z boku": „pamiętam jednak, że kiedy odjeżdżaliśmy tzn. ruszyliśmy z miejsca, policjant z policjantką stali z boku auta, przy drzwiach kierowcy’ „pojechaliśmy dosłownie kawałek prosto, zaraz skręciliśmy w lewo i wtedy usłyszałam trzeci strzał" natomiast

- P. D., który wskazał: „ Policjanci na pewno nie stali przed naszym pojazdem, choć wymienione zeznania w sprawie miały wręcz kluczowe znaczenie dla oceny prawno-karnej czynu oskarżonego bowiem Sąd niesłusznie uznał, że oskarżony używając przemocy dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariusza Policji z Komisariatu Policji w S. asp. M. J. (1) podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych w ten sposób, że przy użyciu przedmiotu podobnie niebezpiecznego do broni palnej lub noża, w postaci samochodu osobowego marki V. (...) ( (...)), kierując tym pojazdem użył go przeciwko pokrzywdzonemu przez gwałtowne ruszeniem nim i usiłowanie potrącenia pokrzywdzonego, który znajdował się przed tym pojazdem. W tym miejscu należy dodać, że twierdzenia policjantów zaakceptowane przez Sąd, iż oskarżony musiał manewrować do przodu i do tyłu są nieprawdziwe i w ocenie oskarżonego mają za zadanie uprawdopodobnienie wersji napaści na funkcjonariusza, której nie było, ale która mogłaby stanowić uzasadnienie dla wystrzelenia przez niego 22 pocisków;

- poprzez oparcie wyroku skazującego jedynie na części zgromadzonego materiału dowodowego, a nie na wszystkich dowodach, ocenianych całościowo i przeprowadzonych na rozprawie, pominięcie istotnych okoliczności sprawy co spowodowało dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych następnie za podstawę wyroku, bowiem Sąd niezasadnie przyjął, w ślad za depozycjami funkcjonariuszy, że strzały były oddawane w dwóch lokalizacjach tj. we W. oraz w miejscu ujęcia oskarżonego tymczasem oskarżony podkreślał, że strzały padły tylko podczas jego legitymowania we W., a nie jak twierdzą policjanci w obu lokalizacjach; twierdzenie oskarżonego znajdują wszak potwierdzenie w protokole oględzin miejsca zdarzenia, z którego wynika, że w miejscu rozpoczęcia interwencji odnaleziono i zabezpieczono 12 łusek natomiast w miejscu jej zakończenia ani jednej a tym samym okoliczność wpływa na wiarygodność zeznań funkcjonariuszy;

- uwzględnienie jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, co spowodowało, iż Sąd meriti nie zbadał i pominął okoliczności istotne i korzystne dla oskarżonego oraz wydanie orzeczenia z naruszeniem zasady obiektywizmu polegającym na pominięciu przez Sąd 1 instancji - bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska -podnoszonych przez oskarżonego okoliczności, w których wskazywał on na brak zamiaru dokonania przestępstwa stypizowanego w art. 223 k.k., jak wskazuje oskarżonego motywacją do rozpoczęcia jazdy był fakt, że funkcjonariusze zaczęli, bez ostrzeżenia, oddawać starzały w kierunku pojazdu wobec czego obawiając się o życie swoje i pasażerów podjął desperacką próbę ratowania życia salwując się ucieczką. W tym miejscu należy wskazać, że wbrew twierdzeniom M. J. (1) funkcjonariusze stali na wysokości słupka lewych przednich drzwi i połowy maski po lewej stronie, co potwierdzili również świadkowie N. B. i P. D.. Wobec powyższego podejmując decyzję o ruszeniu oskarżony nie mógł w żaden sposób zagrozić ich bezpieczeństwu bowiem tor jazdy jego samochodu nie kolidował z miejscem, gdzie funkcjonariusze stali. W ocenie oskarżonego taka narracja polegająca na przedstawieniu tej sytuacji jako czynnej napaści na funkcjonariusza jest podnoszona na potrzeby zamaskowania faktu przekroczenia uprawnień przez funkcjonariusza oddającego łącznie 22 strzały z broni palnej do pojazdu, w którym oprócz oskarżonego znajdowały się dwie postronne osoby. Ponadto jak wskazuje oskarżony sześć strzałów padło jeszcze zanim ruszył on z miejsca. Następnie padło około 20 strzałów trafiły one między innymi w opony i szybę - Sąd I instancji okoliczności tych w ogóle nie wziął pod uwagę przy wydawaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia;

- o godzinie 00:21:02 opis: „uruchomił silnik i rozpoczął ucieczkę w kierunku policjanta M.. J.” a

- z godziny 00:21:59 nagle opis się zmienia na „uruchomił silnik i rozpoczął ucieczkę w kierunku policjanta M.. J., który oddając strzały ostrzegawcze z broni służbowej w górę próbował nie dopuścić do ucieczki; poszukiwany kontynuując jazdę próbował potrącić funkcjonariusza" (warto wspomnieć, że samo zgłoszenie zarejestrowano o 23:21:05);

Ponadto, że wspomnianego raportu wynika, że od godziny 23:30:40, gdzie lakonicznie wskazano, że „oddano strzały" następnie o godzinie 00:21:02 oraz 00:21:59 oraz 00:34:59 oraz 01:34:17 opisano, że były to jedynie „strzały ostrzegawcze" i dopiero o godzinie 02:44:10 wskazano, że „strzały padły w kierunku opon oraz silnika” czyli po niemal godzinie od ostatniej wzmianki co niewątpliwie winno wzbudzić podejrzenia;

- pominięcie istotnych okoliczności sprawy i oparcie ustaleń faktycznych na dowolnie wybranej części materiału dowodowego, co spowodowało dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych następnie za podstawę wyroku, przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów w szczególności polegające na niezasadnym przyjęciu, że zeznania funkcjonariuszy są spójne i logiczne i wzajemnie uzupełniają choć opis tego zdarzenia wskazany przez M. J. (1) (oceniony przez sąd jako wolny od wewnętrznych sprzeczności) jawi się jako niewiarygodny bowiem w niektórych momentach jego opisu czas zdając się czasem zwalniać, a czasem przyspieszać. Trudno bowiem nie uznać, za mało prawdopodobne, że w chwili, gdy oskarżony ruszył samochodem - jak twierdzi policjant - bezpośrednio w jego stronę (bowiem utrzymuje, że stał w odległości 1 metra przed maską Passata) to: 1.zdążył on odskoczyć, 2. oddać strzały ostrzegawcze w górę a następnie 3. kolejne strzały w komorę silnika i opony. Podczas tej dynamicznej sytuacji policjant zdążył jeszcze przeładować broń i jak sam wskazał „kontynuował oddawanie strzałów, aż do czasu skończenia się amunicji w magazynku (16 szt.)’’. Należy w tym miejscu dodać, że powyższe stwierdzenie funkcjonariusza oznacza, że będąc jeszcze we W. J. oddał kilka strzałów, zacięła mu się broń, wymienił magazynek i go „wyzerował” ( magazynem (...) (...) ma 16 naboi), a skoro tak było, to powstaje pytanie jak mógł oddawać strzały w drugiej lokalizacji? Nie pojawia się żadna wzmianka, aby miał podczas pościgu po raz kolejny załadować magazynek. Z kolei przyjmując, że funkcjonariusz mówił wówczas jedynie o przeładowaniu zamka, a nie o wymianie magazynka to i tak powstaje pytanie kiedy miał wymienić magazynek? Oddając 22 strzały musiał nastąpić wymiana magazynka a nigdzie nie ma takiej informacji - sam policjant wskazuje, że będąc jeszcze we W. kontynuował oddawanie strzałów, aż do czasu skończenia się amunicji w magazynku (16 szt.) pozostawiając niedoprecyzowaną kwestię czym w takim razie miał strzelać w drugiej lokalizacji? Ta niespójność potwierdza wersję oskarżonego, że wszystkie strzały padły w pierwszej lokalizacji a tym samym kładzie cień w wiarygodności zeznań funkcjonariuszy. Warto w tym miejscu dodać, że oskarżony podczas przesłuchania podejrzanego stwierdził „ten Policjant był szalony”, w jego ocenie funkcjonariusz był nadpobudliwy i zdecydowanie przekroczył uprawnienia. Warto zwrócić uwagę na fakt, że znajdująca się w tym samym miejscu i okolicznościach funkcjonariuszka, w obliczu rzekomego usiłowania rozjechania partnera, podczas całego zdarzenia oddała tylko jeden strzał. Dysproporcja pomiędzy jej powściągliwością i postawą drugiego funkcjonariusza, którego zachowanie opisano jako urządzenie „westernu” jest rażąca. Ponadto należy mieć na uwadze fakt, że w pojeździe byli postronni ludzie, a jak wynika z zeznań N. B. wystrzelona kula przestrzeliła drzwi kierowcy mijając go ale raniąc ją w piszczel;

- art. 424 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez sumaryczne powołanie się przez Sąd I instancji na dowody, bez wskazania jednakże konkretnych dowodów oraz faktów, jakie Sąd ten uznał za udowodnione lub nieudowodnione i w jakim zakresie się na nich oparł oraz brak przyporządkowania ich konkretnym ustaleniom faktycznym, co do zarzucanych oskarżonemu czynów i w rezultacie na ich podstawie błędnym sporządzeniu uzasadnienia, co w konsekwencji uniemożliwia przeprowadzenie właściwej kontroli instancyjnej wydanego przez ten Sąd wyroku;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego T. G. okazała się zasadna w takim stopniu, że na skutek jej wniesienia sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok. Aby skutecznie podnosić zarzut naruszenia wynikającej z art. 7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów należy wykazać, że ustalenia sądu meriti oraz ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie istotnego materiału dowodowego z punktu widzenia postawionego oskarżonemu zarzutu nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), a nadto nie była wynikiem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) oraz uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk) - zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r., OSNKW 1991 r., nr 7-9, poz. 41 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., Prok i Pr. 1999 r., nr 2 poz.6). Sąd rejonowy dokonał oceny wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków M. J. (1), N. K. złożonych na rozprawie, a także zeznań świadków D. F., P. D. i N. B. ujawnionych przez odczytanie na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2023 roku i uzasadnił w jakiej części dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, a w jakiej części odmówił im wiary i dlaczego. Podobnie sąd meriti dokonał oceny zeznań ww. świadków szczegółowo uzasadniając dlaczego dał wiarę zeznaniom funkcjonariuszy Policji M. J. (1) i N. K. odnośnie przebiegu zaistniałego zdarzenia dotyczącego czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku i w jakiej części odmówił wiary zeznaniom świadków P. D. i N. B.. Bezsporne jest w sprawie, iż funkcjonariusze Policji M. J. (1) i N. K. będąc na służbie w dniu 24 października 2021 roku dokonali sprawdzenia danych osobowych kierowcy samochodu, który stał zaparkowany we W. na parkingu leśnym, na którym spotykały się osoby zażywające narkotyki. Kierowcą tego samochodu był oskarżony, a pasażerami N. B. (była partnerka oskarżonego) i P. D.. Trafnie wykazał sąd I instancji, że oskarżony (ani pasażerowie jego samochodu) nie mogli mieć wątpliwości, że mają do czynienia z ,,prawdziwymi" funkcjonariuszami Policji. Oskarżony podczas kontroli wysiadł z samochodu, otworzył bagażnik na polecenie funkcjonariusza Policji M. J. (1) i ponownie wsiadł do samochodu. Nie obawiał się zatem, że osoby, które dokonują jego kontroli nie są funkcjonariuszami Policji (są przebrane w mundury policyjne). Problem zaczął się dopiero, gdy N. K. sprawdzając dane osobowe oskarżonego w policyjnej bazie danych ustaliła, że jest on osobą poszukiwaną. Oskarżony wiedział, że w tym czasie był skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Opocznie wydanym w dniu 16 czerwca 2021 roku w sprawie o sygn. akt II K 834/20 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. T. G. odmówił wykonania polecenia M. J. (1), gdy kazał mu wysiąść z samochodu. Podnieść należy, że wcześniej wykonał polecenia tego funkcjonariusza Policji, a dopiero gdy zorientował się, że po sprawdzeniu jego danych przez kontrolujących go funkcjonariuszy Policji coś im się nie zgadzało, odmówił ponownego wyjścia z samochodu. Ten moment jest kluczowy dla oceny wyjaśnień oskarżonego i zeznań bezpośrednich świadków tego zdarzenia. Gdyby oskarżony zachował się w sposób prawem przewidziany, a więc wykonał polecenie kontrolującego go funkcjonariusza Policji M. J. (1) i wysiadł ze swojego samochodu, to zostałby zatrzymany i nie byłoby postępowania w przedmiotowej sprawie. W momencie, gdy M. J. (1) poinformował oskarżonego, że jest osobą poszukiwaną i ma opuścić pojazd bo jest zatrzymany, to dalsze jego postępowanie wskazuje, że już wówczas chciał się oddalić z miejsca kontroli i dlatego nie wysiadł z samochodu. Od tego momentu sytuacja miała charakter dynamiczny. M. J. (1) zwrócił uwagę na dziwne zachowanie oskarżonego, który zdenerwowany czegoś szukał w schowku i pokrzywdzony miał pełne prawo się go obawiać, że może go zaatakować np. przy pomocy ukrytego w samochodzie miotacza z gazem. Ponadto przez otwartą szybę od strony drzwi kierowcy wyczuł zapach marihuany z samochodu. Prawidłowe są ustalenia sądu I instancji, że to oskarżony jako pierwszy ruszył samochodem w kierunku stojącego przed jego maską z przodu funkcjonariusza Policji M. J. (1), który w tym czasie trzymał w ręce pistolet służbowy wymierzony w stronę przodu samochodu, którym kierował oskarżony. Nie jest trafny zarzut apelanta, że oskarżony nie mógł ruszyć do przodu samochodem, bo blokował z przodu drogę zaparkowany radiowóz policyjny. Oskarżony ruszył do przodu, aby zmusić M. J. (1) do odskoczenia na bok, gdyż mierzył w jego stronę z broni służbowej. W ten sposób zyskał czas, aby następnie cofnąć samochodem do tyłu i ustawić go tak, że funkcjonariusze Policji byli z tyłu, po czym ruszył do przodu w stronę ulicy (...) i wyjechał z parkingu. Strzały ostrzegawcze padły dopiero, gdy pokrzywdzony był zmuszony odskoczyć na bok samochodu kierowanego przez oskarżonego. Świadek P. D. w zeznaniach złożonych w dniu 26 października 2021 roku (k-79v) potwierdził, że były strzały ostrzegawcze zeznając :,,ten policjant w chwili oddania pierwszego strzału ostrzegawczego w górę (było ich dwa lub trzy) stał z boku naszego pojazdu na wysokości drzwi przednich kierowcy w odległości około pół metra od drzwi, policjantka stała tuż obok swojego kolegi po prawej stronie. Również w tej odległości od drzwi bocznych.” Z zeznań tych wynika, że były strzały ostrzegawcze i to kilka. Tak więc wersja, że funkcjonariusz Policji zaczął strzelać bez ostrzeżenia w samochód oskarżonego i dopiero na skutek tych działań oskarżony odjechał szybko samochodem, bo obawiał się o życie swoje i pasażerów, nie jest wiarygodna. Wprawdzie świadek P. D. zeznał, że nie widział funkcjonariusza Policji stojącego przed samochodem oskarżonego, ale logiczne jest, że M. J. (1) skoro oddał strzały ostrzegawcze, to zrobił to właśnie jak stał z boku samochodu, bo zdążył już odskoczyć na bok. Podnieść należy, że świadkowie N. B. (była partnerka oskarżonego) oraz P. D. (kolega oskarżonego) są bezpośrednio zainteresowani potwierdzeniem wersji zdarzeń korzystnej dla oskarżonego, stąd ich zeznania w tej części prawidłowo ocenił sąd I instancji jako nie zasługujące na wiarę. Użycie broni służbowej przez funkcjonariusza Policji jest ostatecznością i ta czynność jest z urzędu poddawana wnikliwej analizie przełożonych pod kątem zasadności jej użycia. Gdyby M. J. (1) bez ostrzeżenia nagle zaczął strzelać z odległości pół metra do stojącego w miejscu samochodu, w którym siedział oskarżony z pasażerami, to musiałby trafić T. G. lub N. B. ewentualnie P. D.. Można z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić, że gdyby funkcjonariusz Policji strzelał z broni służbowej bez powodu na oślep ,, jak szalony”, to byłyby ofiary śmiertelne takiego zachowania lub przynajmniej ciężko ranne. Tymczasem nikt nie został ranny. Nie ma dostatecznych dowodów na to, że N. B. została postrzelona w piszczel, jak sugeruje apelant. Z opinii pisemnej biegłego sądowego za zakresu chirurgii, ortopedii i rehabilitacji medycznej dr n. med. Z. K. wynika, że N. B. doznała powierzchniowego urazu podudzia lewego i rozpoznane u niej zmiany skórne mają charakter prawdopodobnie chorobowy (k-86). Funkcjonariusz Policji pomimo, że oddał wiele strzałów, to nie były one kierowane w stronę osób siedzących w samochodzie, którym oddalał się z miejsca zdarzenia oskarżony, gdyż w przeciwnym razie byłyby osoby z ranami postrzałowymi. Sytuacja ta miala charakter bardzo dynamiczny, stąd świadkowie N. B. i P. D. znajdujący się wewnątrz samochodu oskarżonego nie byli skupieni na obserwacji, gdzie kto dokładnie stał na zewnątrz samochodu, tylko na zachowaniu oskarżonego, który nie chciał wysiąść z samochodu i był bardzo zdenerwowany. Jak zeznała N. B., że oskarżony, gdy prosiła go, aby wysiadł z samochodu nie reagował, jakby był ,,w jakimś amoku” ( k-42). Wersja przebiegu tego zdarzenia podana przez świadków funkcjonariuszy Policji M. J. (1) i N. K. wbrew twierdzeniom apelanta zasługuje na wiarę i pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Broni służbowej pokrzywdzony użył dopiero, gdy oskarżony ruszył w jego kierunku samochodem, a następnie oddalał się nim, aby uniknąć zatrzymania. Dla oceny prawno - karnej zachowania oskarżonego istotne jest, że najpierw nie wykonał polecenia funkcjonariusza Policji i nie wysiadł z samochodu, a następnie ruszył tym samochodem w kierunku funkcjonariusza Policji zmuszając go do odskoczenia na bok i dalej kontynuował jazdę kierowanym przez siebie pojazdem i nie zatrzymał się mimo prowadzonego za nim pościgu radiowozem z użyciem sygnałów dźwiękowych i świetlnych. Bezsporne jest także w sprawie, że w tym czasie oskarżony znajdował się w stanie pod wpływem substancji psychotropowej, co potwierdza opinia sporządzona przez biegłych z Centrum (...) Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego (nr (...)) dotycząca badania toksykologicznego próbki krwi pobranej od oskarżonego na zawartość środków działających podobnie do alkoholu. W próbce tej stwierdzono obecność amfetaminy w stężeniu 82 ng/ml i Δ⁹ tetrahydrokannabinolu w stężeniu 2,49 ng/ml. Stan pod wpływem substancji psychotropowej (amfetaminy) jest przyjmowany przy poziomie jej stężenia we krwi powyżej 50,0 ng/ml ( k-196-197). Oskarżony był zatem w dniu zdarzenia pod wpływem substancji psychotropowej (amfetaminy) i kierując samochodem osobowym przy tym stężeniu amfetaminy w organizmie wypełnił znamiona przestępstwa z art. 178a§1 kk. Mając na uwadze fakt, że oskarżony w chwili zdarzenia był pod wpływem amfetaminy, to nie był przypadek, że razem ze swoimi znajomymi był w nocy samochodem na parkingu w lesie, gdzie spotykają się osoby posiadające narkotyki. W tym wypadku zasadne było podjęcie czynności służbowych przez pełniących służbę w tym czasie funkcjonariuszy Policji M. J. (1) i N. K.. Nie jest zasadny zarzut obrońcy oskarżonego, ze treść zapisów z czynności opisanych z przedmiotowego zdarzenia w raporcie historii działania (...) K. w P. wzbudza uzasadnione wątpliwości co do wiarygodności zeznań świadków M. J. (1) i N. K.. Podnieść należy, iż w raporcie tym odnotowano w zapisach, na które powołuje się apelant, że funkcjonariusze Policji podjęli czynności zmierzające do zatrzymania T. G., który funkcjonował w ich bazie danych jako osoba poszukiwana celem ustalenia miejsca pobytu oraz doprowadzenia do zakładu karnego celem odbycia kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy. Następnie zapis brzmi ,, w trakcie wykonywanych czynności zmierzających do zatrzymania w/w nie reagując na wydawane przez policjantów polecenia, uruchomił silnik i rozpoczął ucieczkę w kierunku policjanta M. J, który oddając strzały ostrzegawcze z broni służbowej w górę próbował nie dopuścić do ucieczki” ( 00:21:02 k-17). Z treści tego zapisu jednoznacznie wynika, że najpierw oskarżony ruszył samochodem w kierunku pokrzywdzonego, a następnie padły strzały ostrzegawcze z broni służbowej, a nie odwrotnie. Nie zmienia tej oceny następny zapis raportu z godziny 00:21:59, w którym dodano zdanie ,,poszukiwany kontynuując jazdę próbował potrącić funkcjonariusza, lecz zamiaru swojego nie osiągnął.” Zdanie to należy rozumieć, że gdy oskarżony ruszył w kierunku funkcjonariusza Policji samochodem, to jego zachowanie zostało ocenione w raporcie jako działanie w celu potrącenia M. J. (1). Nie jest natomiast tak, że przez 57 sekund oskarżony od momentu ruszenia samochodem w stronę M. J. (1), jeździł po parkingu leśnym i próbował potrącić samochodem pokrzywdzonego. Nie zmienia także prawidłowej oceny dokonanej przez sąd I instancji zeznań świadków M. J. (1) i N. K. pomimo, że ich treść jest prawie identyczna. Funkcjonariusze Policji niewątpliwie przed złożeniem zeznań analizowali przebieg tego zdarzenia i rozmawiali na ten temat. Podnieść należy, że tuż po zdarzeniu nie byli w stanie składać zeznań z uwagi na stres jakiego doznali w związku z tą interwencją. Fakt ten wynika z notatki urzędowej dołączonej do akt sprawy ( k-57), która potwierdza, że psycholog, która udzielała im wsparcia psychologicznego po tym zdarzeniu, stwierdziła, że z funkcjonariuszami ze względu na ich stan bezpośrednio po zaistniałym zdarzeniu nie powinny być wykonywane żadne czynności służbowe. Zdaniem sądu okręgowego także zarzut apelanta dotyczący ilości wystrzelonych nabojów z broni służbowej przez funkcjonariusza Policji M. J. (1) i miejsca, w którym doszło do jej użycia nie podważa wiarygodności zeznań pokrzywdzonego i N. K.. Ustalono, że pokrzywdzony wystrzelił 22 naboje z broni służbowej i zdaniem, apelanta wszystkie były wystrzelone we W., podczas interwencji na parkingu leśnym. Tymczasem znaleziono tam 12 łusek. Sam fakt, że nie znaleziono łusek po wystrzelonych nabojach w miejscu, gdzie został zatrzymany oskarżony nie dowodzi, że podczas pościgu za nim pokrzywdzony nie używał jeszcze broni służbowej. Nie ma natomiast znaczenia dla oceny prawno – karnej zachowania oskarżonego na parkingu leśnym we W. dokonanie ustaleń, w jakich okolicznościach po podjętym pościgu za oskarżonym pokrzywdzony używał broni służbowej. Zasadność i sposób użycia broni służbowej przez funkcjonariusza Policji podczas każdego zdarzenia są przedmiotem odrębnej analizy dokonywanej w ramach danej jednostki Policji. W realiach przedmiotowej sprawy analizując zarzuty apelacyjne obrońcy oskarżonego można retorycznie zadać pytanie, czy prawidłowe byłoby postępowanie funkcjonariusza Policji, który nie użyłby w ogóle broni służbowej i pozwolił osobie poszukiwanej na ucieczkę z miejsca zdarzenia, bez próby jej zatrzymania. Sąd okręgowy podziela zarzut apelacyjny obrońcy oskarżonego, że zebrany materiał dowodowy wskazuje, że zamiarem oskarżonego nie było działanie nakierowane na dokonanie czynnej napaści na funkcjonariusza Policji z wykorzystaniem samochodu, którym kierował jako niebezpiecznego przedmiotu.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu w puncie 1 zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro częściowo zasadny okazał się zarzut zawarty w punkcie pierwszym (1) apelacji obrońcy oskarżonego, to sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjął, iż oskarżony w ramach czynu przypisanego mu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku dopuścił się przestępstwa wypełniającego dyspozycję art. 224 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk. Nie jest zasadny wniosek apelanta o uniewinnienie oskarżonego od dokonania przypisanego mu czynu z punktu 1 zaskarżonego wyroku.

3.2.

Zarzut drugi apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego dotyczył mającego wpływ na treść orzeczenia a będącego skutkiem powyższych naruszeń o charakterze proceduralnym błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę przy jego ferowaniu tj.:

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, a polegającego na uznaniu przez Sąd I instancji, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje wystarczające podstawy do uznania, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu określonego w treści przepisu art. 223§ 1 k.k. podczas, gdy okoliczności sprawy, jak również całokształt zebranych w sprawie dowodów ocenianych zgodnie z dyspozycją art. 7 k.p.k. nic daje podstaw do przypisania mu winy w tym zakresie zwłaszcza, że istnieją w tej sprawie wątpliwości, w szczególności wynikające z depozycji oskarżonego oraz zeznań świadków będących wówczas pasażerami, którzy wykluczyli, aby policjant stał przed maską, a zgodnie wskazali, że oskarżony minął go nie wymuszając żadnej reakcji w postaci ucieczki wobec czego mając na uwadze fakt, że przestępstwo to jest dokonane w chwili przedsięwzięcia działania zmierzającego do naruszenia nietykalności cielesnej to w niniejszej sprawie z taką sytuacją, z całą stanowczością, nie mamy do czynienia;

- błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu przez Sąd, że strzały zostały oddane przez funkcjonariusza J. w dwóch lokalizacjach choć, wyjaśnienia oskarżonego oraz fakt nieodnalezienia żadnej łuski w miejscu zatrzymania oskarżonego temu przeczą - co wpływa bezpośrednio na ocenę wiarygodności strzelającego funkcjonariusza i jego partnerki oraz w ocenie skarżącego przedstawienie takiej wersji ma na celu zatarcie wrażenia, że doszło do przekroczenia uprawnień bowiem niewątpliwie lepiej wygląda oddanie 22 strzałów w dwóch lokalizacjach, bo może tworzyć iluzję, że oskarżony dwukrotnie wymusił użycie broni swoim zachowaniem a ponadto łagodzi obraz bezskutecznego oddania 22 strzałów ponieważ jak wynika z materiału dowodowego oskarżony odjechał a zatem pomimo gradu kul wystrzelonych w opony oraz karoserię i maskę uciekł funkcjonariuszom;

- błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu przez Sąd, że na początku interwencji kierowca i pasażerowie mieli zostać uprzedzeni o możliwości użycia broni choć jak wynika z notatki urzędowej z dnia 25.10.2021 r. sierż. sztab. M. J. (2) rozpytany P.' D. opisując podczas zatrzymania zdarzenie z dnia 24.10.2021 wskazał, że po rozpoczęciu jazdy przez oskarżonego padły strzały, świadek nie potwierdza depozycji funkcjonariuszy jakoby mieli ostrzegać oskarżonego o możliwości jej użycia;

- błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu przez Sąd. że oskarżony ruszył na stojącego przed maską jego samochodu policjanta przy jednoczesnym przyjęciu za całkowicie wiarygodną wersję zdarzeń funkcjonariuszy, którzy wszak twierdzą, że właśnie tam miał zostać przez nich postawiony radiowóz, cyt.: „radiowóz zaparkowano przed maską Passata uniemożliwiając w ten sposób ewentualny wyjazd w/w pojazdu do przodu następnie zapalono boczny halogen";

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, a polegającego na uznaniu przez Sąd I instancji, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje wystarczające podstawy do uznania, że oskarżony dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariusza w ten sposób, że przy użyciu przedmiotu podobnie niebezpiecznego do broni palnej lub noża w postaci samochodu osobowego, kierując tym pojazdem użył go przeciwko pokrzywdzonemu poprzez gwałtowne ruszenie nim i usiłowanie potrącenia pokrzywdzonego choć jak wskazano wyżej nie spełniono koniecznej przesłanki do takiej konkluzji a ponadto Sąd winien dokonując ustaleń faktycznych w tej kwestii powstrzymać sic od przyjmowania a priori, że w realiach niniejszej sprawy samo użycie pojazdu ( co wymaga podkreślenia do ucieczki a nie przeciwko policjantowi) stanowi użycie niebezpiecznego narzędzia bowiem jak wskazano w treści postanowienia S.N. z dnia 29 maja 2003 r. I KZP I3/O3:"przy dokonywaniu oceny ..niebezpieczności” przedmiotu z punktu widzenia kwalifikacji prawnej z art. 223 k.k. (także art. 280 § 2 k.k.). istotne znaczenie będą miały takie cechy (właściwości) przedmiotu, które sprawią, że wykorzystanie zwykłych funkcji lub działania przedmiotu przeciwko człowiekowi spowoduje powstanie realnego zagrożenia o równowartości odpowiadającej użyciu broni palnej..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut drugi zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego jest częściowo zasadny. Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.1 uzasadnienia. Odnosząc się do zarzutu, iż samochód osobowy nie jest ,,niebezpiecznym przedmiotem” w rozumieniu treści art. 223§ 1 kk podnieść należy, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego przy dokonywaniu oceny "niebezpieczności" przedmiotu z punktu widzenia kwalifikacji prawnej z art. 223 kk (także art. 280 § 2 kk), istotne znaczenie będą miały takie cechy (właściwości) przedmiotu, które sprawią, że wykorzystanie zwykłych funkcji lub działania przedmiotu przeciwko człowiekowi spowoduje powstanie realnego zagrożenia o równowartości odpowiadającej użyciu broni palnej lub noża. O tym, czy na tle konkretnej sprawy samochód może być uznany za takowy przedmiot decyduje sposób zachowania oskarżonego i sposób wykorzystania samochodu. Sposób postępowania oskarżonego, kierowanie rozpędzonego pojazdu wprost na funkcjonariuszkę Policji i konieczność ustąpienia jej z drogi (odskoczenia na bok) w celu uniknięcia najechania przez oskarżonego, wskazuje na prawidłowość przyjętej kwalifikacji z art. 223 § 1 kk. (postanowienie Sądu Najwyższego Izba Karna z dnia 25 lutego 2021 r., V KK 108/20). Możliwe jest zatem uznanie samochodu za ,, niebezpieczny przedmiot” o jakim mowa w treści art. 223 § 1 kk. W realiach przedmiotowej sprawy rację ma obrońca oskarżonego, że sąd I instancji z obrazą przepisu art. 7 kpk, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku błędnie ustalił, że działanie oskarżonego wypełniło dyspozycję art. 223 § 1 kk. Prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, że zamiarem oskarżonego było uniknięcie zatrzymania go przez funkcjonariusza Policji, gdyż wiedział, że ma w perspektywie do odbycia karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Ruszając samochodem w kierunku pokrzywdzonego, który chciał go zatrzymać, oskarżony działał z zamiarem, zmuszenia funkcjonariusza Policji M. J. (1) do odstąpienia od prawnych czynności służbowych. Sam fakt zmuszenia M. J. (1) do odskoczenia na bok był użyciem wobec niego przemocy, gdyż w przeciwnym razie mógł zostać potrącony przodem samochodu kierowanego przez oskarżonego. W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego takie działanie sprawcy może być zakwalifikowane jako czyn wypełniający dyspozycję art. 224 § 2 kk . Sąd Najwyższy w wydanym postanowieniu w sprawie V KK 602/19 stwierdził ,, nie ulega wątpliwości, że skierowanie pojazdu do tej części placu, którą zajmowali zbliżający się policjanci, a w konsekwencji zmuszenie ich do gwałtownego cofnięcia się – stanowiło realizację zamiaru uniemożliwienia zatrzymania. Zarazem, to zachowanie nie przybrało jedynie postaci ucieczki, lecz poprzedziła je faza fizycznego oddziaływania na zachowanie funkcjonariuszy, którzy – konfrontowani z nadjeżdżającym w ich kierunku samochodem kierowanym przez skazanego – zmuszeni byli do „odskoczenia”, aby uniknąć bezpośredniego potrącenia. Tym samym, wobec funkcjonariuszy policji zostało skierowane fizyczne oddziaływanie sprawcy o takim natężeniu, że stanowiło realne zagrożenie potrącenia z uwagi na gwałtowny ruch pojazdu kierowanego przez skazanego. ( postanowienie Sądu Najwyższego -Izba Karna z dnia 14 maja 2020 r., V KK 602/19). Zdaniem sądu okręgowego w tym składzie zamiarem oskarżonego nie było dokonanie czynnej napaści na funkcjonariusza Policji, którego polecenia na początku przeprowadzanej kontroli wykonywał, tylko zmuszenie go przy użyciu przemocy, wykorzystując do tej czynności samochód, którym kierował do odstąpienia od prawnej czynności służbowej jego zatrzymania (do odbycia kary 6 miesięcy pozbawienia wolności). W tym celu następnie oskarżony podjął ucieczkę z miejsca zdarzenia i nie zatrzymał samochodu mimo prowadzonego pościgu radiowozem, jadącego na sygnałach dźwiękowych i świetlnych za nim, kontynuując jazdę samochodem jeszcze przez ponad 10 kilometrów.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego od dokonania przypisanego mu czynu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro częściowo zasadny okazał się zarzut zawarty w punkcie drugim apelacji obrońcy oskarżonego, to sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjął iż oskarżony w ramach czynu przypisanego mu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku (po zmienionym opisie przez sąd II instancji) dopuścił się przestępstwa wypełniającego dyspozycję art. 224 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk. Nie jest natomiast zasadny wniosek apelanta o uniewinnienie oskarżonego od dokonania przypisanego mu czynu z punktu 1 zaskarżonego wyroku. Brak również podstaw prawnych do uchylenia wyroku z urzędu w zaskarżonej części i przekazania sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd okręgowy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wydany w dniu 30 października 2023 roku w sprawie o sygn. akt II K 17/23 w części dotyczącej uznania oskarżonego T. G. za winnego dokonania przypisanych mu czynów w punktach 2 (art. 178b kk) i 3 (art. 178a § 1 kk) i wysokości wymierzonej kary pozbawienia wolności za każdy z ww. czynów (po 6 miesięcy pozbawienia wolności). Podnieść należy, że obrońca oskarżonego w złożonej apelacji nie kwestionował sprawstwa oskarżonego odnośnie przypisanych mu ww. czynów. Kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu w wysokości po 6 miesięcy pozbawienia wolności nie są karami rażąco niewspółmiernie surowymi. Sąd okręgowy utrzymał również w mocy rozstrzygnięcia sądu I instancji zawarte w punktach 5, 6 i 7 zaskarżonego wyroku dotyczące orzeczenia wobec oskarżonego za czyn z punktu 2 (art. 178b kk) środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku i za czyn z punktu 3 (art. 178a § 1 kk) analogicznego środka karnego na okres 3 lat i łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat. Sąd okręgowy utrzymał także w mocy rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 8 zaskarżonego wyroku dotyczące orzeczenia od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej za czyn z punktu 3 (art. 178a § 1 kk) świadczenia pieniężnego w kwocie 5000 złotych. Świadczenie zostało orzeczone w najniższej wysokości, stąd w tym zakresie sąd II instancji także nie dokonywał zmiany.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zebrany w sprawie materiał dowodowy dotyczący sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów w punkcie 2 i 3 zaskarżonego wyroku w ocenie sądu okręgowego nie budzi wątpliwości. Także zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego nie dotyczyły rozstrzygnięć zawartych w punktach 2 i 3 zaskarżonego wyroku oraz rozstrzygnięć z nimi związanych zawartych w punktach od 5 do 8. Sąd okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w tej części.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.- uchylił rozstrzygniecie z punktu 4 o karze łącznej pozbawienia wolności,

2.- w miejsce czynu przypisanego w punkcie 1 i orzeczonej kary pozbawienia wolności oskarżonego T. G. uznał za winnego tego, że dniu 24 października 2021 roku we W., woj. (...) około godz. 23:20 na parkingu leśnym, zastosował przemoc w celu zmuszenia funkcjonariusza Policji asp. M. J. (1) do zaniechania prawnej czynności służbowej związanej z zatrzymaniem oskarżonego, w ten sposób, że będąc kierowcą samochodu marki V. (...) o nr. rej. (...) gwałtownie ruszył nim do przodu w kierunku pokrzywdzonego, który znajdował się przed tym pojazdem, zmuszając go do odskoczenia na bok, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 23 listopada 2016 roku sygn. akt VII K 618/16 i objętej wyrokiem łącznym wydanym przez Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim w dniu 28 lutego 2018 roku w sprawie o sygn. akt II K 674/17, to jest popełnienia przestępstwa wypełniającego dyspozycje art. 224 § 2 kk w zw. z art. 224 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i na podstawie art. 224 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności,

3.- na podstawie art. 85 § 1 kk, art. 86 § 1 kk połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone w punktach 2 i 3 oraz w punkcie 1 tiret 2 niniejszego wyroku i wymierzył oskarżonemu T. G. karę łączną 1roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

4.- przyjął, że rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 9 dotyczy zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej niniejszym wyrokiem.

5.Orzeczona kara jednostkowa za przypisany oskarżonemu czyn przez sąd okręgowy w wysokości 1 roku jest adekwatna do stopnia jego zawinienia. Orzeczona oskarżonemu przez sąd II instancji kara łączna w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności powinna spełnić swe cele w zakresie obu prewencji.

Zwięźle o powodach zmiany

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3 wyroku sądu okręgowego

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 634 kpk. Oskarżony był zwolniony od opłaty za pierwszą instancję, stąd sąd okręgowy na podstawie art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tj. Dz.U nr 49 poz. 223 z późn. zm) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20 złotych z tytułu wydatków za postępowanie odwoławcze.

7. PODPIS

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego T. G..
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Skarżone jest ustalenie, że oskarżony dopuścił się czynu z punktu 1 wypełniającego dyspozycję art.223§1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Skarżone jest orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu.
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☐ w całości
		☒ w części	☒		co do winy
			☒		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒	zmiana

Dodano: 18 kwietnia 2024, Opublikował(a): Karol Depczyński
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Data wytworzenia informacji: 16 lutego 2024