Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2022 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący

Sędzia Dariusz Mizera

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2022 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa H. S. i G. S.

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 31 sierpnia 2021 roku, sygn. akt I C 1379/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powodów H. S. i G. S. kwotę 1.800,00 zł ( jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Dariusz Mizera

Sygn. akt II Ca 903/21

UZASADNIENIE

Powodowie H. S. i G. S. w pozwie z dnia 2 sierpnia 2018r. wnieśli o zasądzenie od pozwanego (...) Spółce Akcyjnej w W. kwoty 17.191 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem uzupełniającego odszkodowania za szkodę w pojeździe marki K. o nr rej. (...), objętego dobrowolnym ubezpieczeniem autocasco u pozwanej, w wyniku zdarzenia z dnia 9 października 2017 r. Na powyższą kwotę złożyły się: 16.397 zł tytułem dalszej części odszkodowania, 424,69 zł tytułem kosztu sporządzenia wyceny i 369,00 zł tytułem kosztu sporządzenia kalkulacji naprawy.

W dniu 15 października 2018r. wpłynęła odpowiedź na pozew, w której pozwany zgłosił zarzut braku legitymacji procesowej po stronie pozwanej i wniósł o dopozwanie (...) S.A., wskazując, iż był tylko likwidatorem szkody. Do odpowiedzi na pozew załączył wydruki pism kierowanych do powodów, w których zaznaczył, że na drogę sądową należy w niniejszej sprawie występować nie przeciwko (...) S.A. lecz wskazanego drugiego ubezpieczyciela. Do odpowiedzi na pozew pozwany nie załączył ani dowodów doręczenia wskazanych pism do powodów, ani akt szkody, do złożenia których był zobowiązany.

W replice na odpowiedź na pozew, pełnomocnik powodów wniósł o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) S.A. i zwolnienie (...) S.A. od udziału w sprawie.

Postanowieniem z dnia 19 lutego 2021 r. (po wykonaniu wszystkich opinii przez biegłego) Sąd na podstawie art. 194 § 2 k.p.c. zwolnił (...) S.A. w W. od udziału w niniejszej sprawie w charakterze pozwanego i ustalił, że pozwanym jest tylko (...) S.A. w W..

W odpowiedzi na pozew, pełnomocnik pozwanego (...) S.A. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko, pełnomocnik pozwanego zaprzeczył, aby pozwany (...) S.A. zaniżył należne odszkodowanie. Jednocześnie pozwany zakwestionował zasadność żądania powodów co do zwrotu kosztów wykonania wyceny przedmiotowego pojazdu sporządzonej na zlecenie powodów. (...) S.A. w odpowiedzi na pozew (k. 58) wniosło o zobowiązanie (...) S.A. do złożenia akt szkody niniejszej sprawy.

Do czasu wydania wyroku strony podtrzymały swoje stanowiska.

Wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2021 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim po rozpoznaniu sprawy z powództwa H. S., G. S. przeciwko pozwanemu (...) S.A. w W. o odszkodowanie

1.  zasądził od pozwanego solidarnie na rzecz powodów H. S. i G. S. kwotę 17.190,69 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego solidarnie na rzecz powodów H. S. i G. S. kwotę 5.477 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 3617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – tutejszego Sądu Rejonowego, kwotę 1092 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa w niniejszej sprawie.

Podstawą tego rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 9 października 2017 roku w wyniku zdarzenia drogowego uszkodzeniu uległ pojazd marki K. o nr rej. (...) stanowiący własność powodów – H. i G. S.. Sprawca wypadku poruszał się pojazdem, dla którego zawarto umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwanym.

W dniu 8 listopada 2017 r. (...) S.A. wyceniło wartość należącego do powodów pojazdu marki K. o nr rej. (...) na kwotę 51.975 zł.

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał, że zachodzi w tym przypadku szkoda całkowita, ustalił wartość szkody w pojeździe i wypłacił na rzecz powodów kwotę 18.393,00zł.

Powód zlecił sporządzenie prywatnego kosztorysu w celu wyliczenia wysokości kosztów naprawy pojazdu marki K. o nr rej. (...) uszkodzonego w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 9 października 2017 r. wraz z arkuszem ustalenia rynkowego ubytku wartości pojazdu. Koszt kalkulacji wyniósł 369 zł brutto i 424,69 zł brutto. Ustalone przez powoda uzasadnione koszty naprawy wyniosły 37.135,46 zł brutto.

W dniu 15 lutego 2018 r. powodowie sprzedali uszkodzony pojazd za kwotę 16.000 zł.

Koszt naprawy samochodu marki K. o nr rej. (...) według cen obowiązujących w październiku 2017 r. wynosił:

⚫

Przy użyciu oryginalnych części z logo producenta pojazdu: 50.496,81 zł brutto

⚫

Przy użyciu oryginalnych części bez logo producenta pojazdu: 46.427,94 zł brutto

⚫

Przy użyciu innych zamienników: 39.222,89 zł brutto

Wartość rynkowa nieuszkodzonego samochodu marki K. o nr rej (...) w stanie przed zdarzeniem drogowym, według E. wynosiła 53.300 zł brutto.

Wartość rynkowa uszkodzonego samochodu marki K. o nr rej (...) w stanie po zdarzeniu drogowym, wynosiła 16.000 zł brutto.

Koszt naprawy przedmiotowego pojazdu przy użyciu oryginalnych części z logo, a także bez logo producenta pojazdu jest większy od wartości pojazdu w stanie nieuszkodzonym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów do załączonych do akt sprawy, w tym akt szkodowych, których prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania ani też nie budziła wątpliwości Sądu.

Bezsprzecznie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy decydujące znaczenie miała opinia biegłego sądowego z zakresu naprawy i eksploatacji pojazdów S. S.. W ocenie Sądu biegły odniósł się do przedstawionych mu tez dowodowych,
a następnie do zarzutów zgłaszanych przez obie strony w sposób wyczerpujący, pozwalający Sądowi na wydanie rozstrzygnięcia w sprawie. Biegły w opinii uzupełniającej wskazał na wartość pojazdu przed uszkodzeniem wyliczoną na podstawie programu E.. Sąd przyjął powyższe wskazanie jako zasadne w niniejszej sprawie, mimo że biegły jednocześnie potwierdził ustalenie wartości rynkowej samochodu na podstawie danych zawartych w miesięczniku (...), które zawarł w swojej pierwszej opinii. Biegły stwierdził wprawdzie że informacje o średnich wartościach rynkowych pojazdów zawarte w (...) są najbardziej zbliżone do cen transakcyjnych na rynku polskim, jednakowoż Sąd potraktował powyższe stwierdzenie, jako zbyt ogólnikowe, a poza tym gołosłowne, gdyż nie zostało poparte żadnymi dowodami. Nadto, biegły nie wyjaśnił skąd wynikają różnice miedzy stawkami. Sąd, zważywszy na fakt, iż wyliczenia w (...) były zbliżone do sposobu wyliczenia wartości pojazdu przez samego ubezpieczyciela ( (...) – k. 22) uznał właśnie te wyliczenia z opinii uzupełniającej (k. 275) za wiążące w niniejszej sprawie. Ostatecznie Sąd nie miał zatem zastrzeżeń do argumentacji biegłego, wobec czego Sąd potraktował wnioski wydanych w sprawie opinii jako podstawę rozstrzygnięcia w sprawie.

Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2021 r. (k.227), Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. pominął wnioski dowodowe z odpowiedzi na pozew pozwanego (...) S.A. w W. k. 58 pkt 2, 3 i 4, tj. wniosków o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. R. na okoliczność stanu technicznego pojazdu w dniu nabycia, przeprowadzenia w tym pojeździe prac naprawczych, ceny nabycia tego pojazdu, zbycia przez powodów tego pojazdu oraz przeprowadzenia naprawy, dowodu z zeznań strony powodowej na okoliczność przeprowadzania naprawy uszkodzonego pojazdu i jego wcześniejszych uszkodzeń oraz o zobowiązanie powodów do przedłożenia książki serwisowej pojazdu, dokumentów dotyczących naprawy pojazdu po przedmiotowej kolizji oraz po wcześniejszych kolizjach.

Sąd potraktował wskazane wyżej dowody jako nieprzydatne dla wykazania faktów, na które pozwany powoływał się w odpowiedzi na pozew i przedłużające jedynie do przedłużenia postępowania. Z całą stanowczością należy wskazać, że taka decyzja Sądu wynika z leżącego w interesie pozwanego, jako ubezpieczyciela, obowiązku starannego i rzetelnego przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, tak ażeby ewentualny spór przed Sądem był jedynie weryfikacją tego postępowania, a nie ustalaniem od podstaw okoliczności zdarzenia i jego skutków. W myśl powyższego pozwany powinien na etapie likwidacji szkody zgromadzić odpowiedni materiał, w tym w miarę potrzeby przeprowadzić oględziny, tak aby dokładnie oszacować powstałą w pojeździe szkodę, a ewentualnie materiał ten w razie sporu przedstawić do oceny Sądu. Nie można przy tym pominąć znaczenia dowodu w postaci danych zgromadzonych w aktach szkody w odniesieniu do charakteru postępowania i świadomości procesowej ubezpieczyciela, będącego przecież profesjonalistą, iż w praktyce zawsze materiał zebrany na etapie likwidacji szkody, stanowi znacznie bardziej szczegółowe i konkretne dowody niż dowód z przesłuchania świadka. Uczestnicy zdarzenia, często zresztą po znacznym upływie czasu od powstania szkody, nie mają już dokładnej wiedzy na temat okoliczności, w jakich doszło do zdarzenia, a w przeważającej większości także fachowej wiedzy, która pozwala z dokładnością określić uszkodzone części pojazdu. Taką wiedzę posiada natomiast pracownik ubezpieczyciela dokonujący oględzin. Nie można zatem przyjąć postawy, wedle której dopiero w procesie przed Sądem ubezpieczyciel dąży do ustalenia określonych okoliczności zdarzenia, zamiast przedstawić już zgromadzone w postępowaniu likwidacyjnym dowody. Niewątpliwie wypacza to charakter postępowania likwidacyjnego i wydłuża rozstrzygniecie sprawy przed Sądem. Z tych względów wniosek powodów, jako nieprzydatny, a nadto zmierzający do przedłużenia postępowania Sąd oddalił.

Podobnie za nieprzydane Sąd uznał ustalenie okoliczności dotyczących napraw pojazdu oraz umów zbycia i nabycia pojazdu po szkodzie z dnia 9 października 2017r., jako że nie mają one żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sporu, a to z tego powodu, że powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela o zapłatę odszkodowania, a tym samym i zakres tego odszkodowania, nie zależy od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Niezaprzeczalnie szkoda powstaje w dniu zdarzenia szkodzącego i już wówczas ma określoną wysokość, która zgodnie z przyjętą w orzecznictwie i dominującą zasadą ustalenia hipotecznych kosztów naprawy podlega ustaleniu niezależnie od tego czy pojazd naprawiono, a nawet od tego czy istnieje w ogóle zamiar naprawienia szkody (tak w wyroku Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2018 roku, II CNP 43/17). A zatem zdarzenia zaistniałe po dniu powstania szkody nie mają wpływu na wysokość wymagalnego roszczenia w stosunku do pozwanego ubezpieczyciela. W konsekwencji poszkodowanemu przysługuje uprawnienie do wyrównania uszczerbku wyrażającego się w przypadku szkody częściowej w hipotetycznych kosztach naprawy uszkodzonego pojazdu.

Sąd w takich okolicznościach uznał, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd przypomniał treść art. 822 k.c. oraz art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013r., poz. 392 z późn. zm), wskazał przy tym, iż art. 361 § 1 i 2 k.c., stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynika. Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Ponadto w art. 363 § 1 i 2 k.c. określono, iż naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. A jeżeli naprawa ma nastąpić w pieniądzu, to co do zasady wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania.

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, iż pozwany ponosi odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 9 października 2017 r., na skutek którego uszkodzeniu uległ pojazd należący do H. i G. S..

W toku niniejszego postępowania Sąd ustalił, że kwota wypłacona w postępowaniu likwidacyjnym nie rekompensowała poniesionej szkody, a w przedmiocie wyliczenia wysokości odszkodowania, Sąd w pełni podziela ustalenia poczynione przez biegłego sądowego. W opinii głównej i uzupełniającej biegły w sposób dokładny określił zakres uszkodzeń pojazdu oraz rynkowy ubytek wartości handlowej uszkodzonego pojazdu.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że przeprowadzenie innych dowodów nie jest konieczne.

Tym samym, w oparciu o przytoczone wyżej opinie biegłego, za nieuzasadniony Sąd uznał zarzut pozwanego, co do uwzględnienia w kalkulacji szkody części oryginalnych, zamiast ich zamienników. Zwrócić należy uwagę na okoliczność, że w przedmiotowej sprawie brak jest informacji o tym by w pojeździe przed szkodą były zamontowane części inne niż oryginalne. W konsekwencji, na co zwrócił uwagę sam biegły, do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego konieczne jest zastosowanie w procesie naprawy części tego samego rodzaju i jakości, co części wymieniane, uszkodzone w danym zdarzeniu, a tym samym części oryginalnych z logo producenta. Raz jeszcze podnieść należy, że to pozwana przeprowadza oględziny uszkodzonego pojazdu i zabezpiecza materiał dowodowy w postaci zdjęć, pomiarów, czy protokołów odnoszących się do stanu pojazdu po szkodzie. Okoliczność, jakiego rodzaju części zamontowane były w pojeździe, ma istotne znaczenie dla określenia należnego poszkodowanemu odszkodowania. To zatem w interesie pozwanej jest precyzyjne ustalenie rodzaju części uszkodzonych. Jeżeli zatem pozwana na etapie postępowania likwidacyjnego nie ustaliła tej okoliczności i nie ma w dokumentach z oględzin informacji na temat rodzaju części zamontowanych w pojeździe, to przyjąć należy, że części te były oryginalne, na co wskazał biegły w opinii. Dodatkowo, co znaczące dla rozstrzygnięcia w sprawie, z opinii biegłego wynika, że użycie do naprawy szkody części oryginalnych nie spowoduje wzrostu wartości naprawionego pojazdu.

W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw dla weryfikacji kalkulacji biegłego w zakresie uwzględnionych części oryginalnych.

W dalszej kolejności Sąd pominął twierdzenia pozwanego, co do konieczności zbadania przez Sąd okoliczności faktycznej naprawy pojazdu i jej kosztu. Nie ulega wątpliwości, że przeprowadzenie naprawy i udokumentowanie poniesionych z tego tytułu kosztów nie jest warunkiem wypłaty odszkodowania z OC sprawcy w należnej wysokości. Sąd miał na uwadze, iż poszkodowany ma prawo uzyskać zwrot kosztów odpowiadających poniesionej szkodzie, uwzględniając pełny rozmiar uszkodzeń powstałych w wyniku zdarzenia, niezależnie od tego, czy dokonał naprawy, w jakim zakresie jej dokonał oraz przy użyciu jakiego rodzaju części zamiennych.

Prezentowane przez pozwanego stanowisko, nie może zatem odnieść oczekiwanego skutku, w tym także wobec orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie III CZP 51/18. Wprawdzie w orzeczeniu tym Sąd dopuszcza argumentację, iż kalkulacja kosztów naprawy na podstawie faktur i rachunków przeprowadzonej naprawy odzwierciedla faktyczne jej koszty i zapobiega przyznaniu odszkodowania wyższego niż należne. Nie mniej jednak Sąd Najwyższy wskazał, że równoważny w tym zakresie jest dowód z opinii biegłego do spraw naprawy i eksploatacji pojazdów, który dzięki swojej wiedzy i doświadczeniu precyzyjnie ustala zakres niezbędnych czynności naprawczych, przez co rozbieżność pomiędzy czynnościami naprawczymi przewidywanymi a faktycznie niezbędnymi jest nieistotna. Z cała pewnością wskazać więc należy, że ustawodawca dopuszcza możliwość przeprowadzenia dowodu z dokumentów wystawionych w trakcie naprawy, ale ponad wszystko nie nadaje im priorytetowego znaczenia.

Prawidłowo ustalona wartość pojazdu przed szkodą powinna wynosić 53.300 zł, zgodnie z uzupełniającą opinią biegłego (k. 275). Natomiast koszt naprawy został przez niego ustalony na kwotę 50.496,81 zł brutto (przy użyciu części oryginalnych) i to właśnie w takiej wysokości powinno zostać wypłacone odszkodowanie na rzecz powodów. Biorąc pod uwagę powyższe, w przedmiotowej sprawie miała miejsce szkoda częściowa.

Jednocześnie, wbrew stanowisku pozwanego, za zasadne Sąd uznał żądanie powodów zwrotu kosztów sporządzenia przed wytoczeniem procesu kalkulacji naprawy pojazdu.

W toku postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła na rzecz poszkodowanych tytułem odszkodowania kwotę niższą niż uzasadniona. Konieczna zatem stała się weryfikacja przyznanej kwoty pod kątem rozważenia ewentualnego dochodzenia roszczeń wobec ubezpieczyciela na drodze sądowej. Poniesiony przez powodów koszt sporządzenia kalkulacji, która „upewniła” powodów, co do zasadności jego roszczenia odszkodowawczego, przed zaangażowaniem się w spór sądowy, podlega zaliczeniu w poczet poniesionych przez niego szkód, podlegających naprawieniu przez pozwaną. Za dopuszczalnością objęcia kosztów ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego odszkodowaniem z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów opowiedział się również Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 maja 2004 roku (III CZP 24/04, Legalis numer 62911).

Reasumując, zważywszy, iż powodowie nie są profesjonalistami w dziedzinie ustalania wartości pojazdów i ich napraw, roszczenie powodów należało uwzględnić również w zakresie żądania zwrotu kosztu sporządzenia kalkulacji naprawy w wysokości 369,00 zł brutto oraz kosztu sporządzenia wyceny w wysokości 424,69 zł brutto.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz zgromadzony materiał dowodowy, Sąd przyjął w przedmiotowej sprawie, że koszt naprawy pojazdu powodów przy użyciu części nowych i oryginalnych stanowi kwotę 50.496,81 zł brutto. Wysokość należnego powodowi dalszego odszkodowania należało zatem ustalić przy uwzględnieniu wypłaconej już w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 18.393,00zł. Tym samym należne powodowi dalsze odszkodowanie powinno mieścić się w zakresie kwoty 32.103,81 zł.

Powód dochodzi tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu kwoty 16.397,00 zł, która to kwota pozostaje we wskazanych wyżej granicach.

Ostatecznie zatem Sąd zasądził na rzecz powodów H. i G. S. od pozwanego kwotę 17.190,69 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2018 roku do dnia zapłaty, w tym 16.397,00 zł tytułem dalszej części odszkodowania, 424,69 zł tytułem kosztu sporządzenia wyceny i 369,00 zł tytułem kosztu sporządzenia kalkulacji naprawy.

W przedmiocie odsetek Sąd zauważył, że są one naliczone od dnia następującego po dniu, w którym upłynął termin na dopłatę odszkodowania zakreślony w wezwaniu pełnomocnika powodów, tj. od 22 maja 2018 r.

W niniejszej sprawie Sąd wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym, gdyż jak stanowi art. 148 ¹ §1 k.p.c. sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Zgodnie zaś z § 3 przepisu rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w pierwszym piśmie procesowym złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że pozwany uznał powództwo.

Zarządzeniem z dnia 9.07.2021r (k. 305) Sąd wezwał pełnomocników do wypowiedzenia się, czy wnoszą o przeprowadzenie rozprawy, czy też wyrażają zgodę na wydanie wyroku na posiedzeniu niejawnym. W pismach k. 316 i 217 obie strony wyraziły zgodę na wydanie wyroku w trybie art. 148 ¹ § 1 k.p.c.

Stosując powyższe, Sąd wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym, uprzednio realizując wszystkie zgłoszone przez strony wnioski dowodowe, w istocie ograniczone tylko do wniosku dowodowego powoda i strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. W ocenie Sądu zatem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był wystarczający dla oceny zasadności żądania pozwu. Tym samym, Sąd uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne, a żadna ze stron nie złożyła wniosku w powyższym zakresie.

Zgodnie z finansową odpowiedzialnością stron za wynik procesu, o kosztach Sąd rozstrzygnął na podstawie art. art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Tym samym Sąd zasądził od pozwanego solidarnie na rzecz powodów H. i G. S. kwotę 5.477 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 17,00 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 860,00 zł opłaty sądowej od pozwu, 1.000,00 zł zaliczki uiszczonej na wynagrodzenie biegłego oraz 3.600,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W punkcie 3. wyroku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – tutejszego Sądu Rejonowego, kwotę 1092 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa w niniejszej sprawie. Wynagrodzenie biegłego wyniosło bowiem łącznie 2092 zł i tylko częściowo zostało pokryte z zaliczki uiszczonej przez powodów w kwocie 1000 zł. Pozostała kwota 1092 zł podlegała zatem zwrotowi od pozwanego, zgodnie z zasadą finansowej odpowiedzialności stron za wynik procesu.

Z powyższych przyczyn, orzeczono jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego orzeczenia złożył pozwany zaskarżając wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy tj..

1) art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 kpc i art. 286 kpc poprzez dokonanie nie swobodnej, lecz dowolnej, sprzecznej z logicznego rozumowania a w szczególności wybiórczej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez ustalenie, że wartość pojazdu w stanie uszkodzonym w realiach niniejszej sprawy należało ustalić w oparciu o hipotetyczne wliczenie wartości pojazdu dokonane przez biegłego sądowego a nie w oparciu o realnie złożoną ofertę zakupu tego pojazdu.

2) art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zastąpienie merytorycznych ustaleń biegłego sądowego z zakresu wiedzy specjalistycznej własnymi przekonaniami sądu, które nie zostały poparte dowodem z opinii wdanej przez innego biegłego, a wyrażające się poczynieniem przez SR ustalenia, zgodnie z którym wartość pojazdu w stanie sprzed szkody powinna zostać ustalona na podstawie wyceny sporządzonej w programie (...) na kwotę 53 300 złotych (w ramach drugiej opinii uzupełniającej z 4 czerwca 2021 roku) pomimo, że sam biegły sądowy w opinii podstawowej (18 czerwca 2020 roku), pierwszej opinii uzupełniającej (11 grudnia 2020 roku) jak i drugiej opinii uzupełniającej jednoznacznie wskazywał, że miarodajnym jest wyliczenie wartości pojazdu wg. programu InfoExpert opiewające na kwotę 42 000 złotych.

3) art. 233 § 1 kpc w zw. z art 328 kpc poprzez poczynienie wewnętrznie sprzecznych ustaleń faktycznych tj.

a) na str. 3 uzasadnienia do "roku (ustalenia faktyczne i ocena dowodów) wskazano, że koszt naprawy pojazdu przy użyciu oryginalnych części z logo a także bez logo producenta pojazdu jest większy niż wartość pojazdu w stanie uszkodzonym,

b) na stronie 8 uzasadnienia do wyroku (ocena roszczenia) wskazano, że wartość pojazdu w stanie sprzed szkody wynosiła 53 300 złotych a koszt naprawy 50 496,81 złotych w związku z czym w sprawie zaistniała szkoda częściowa.

Wypełniając obowiązek wyrażony w art. 368 § 1 ¹ skarżący wskazał, że kwestionuje ustalony przez Sąd Rejonowy fakt wartości pojazdu w stanie sprzed szkody na kwotę 53 300 złotych. Wartość ta wynosiła 42 000 złotych zgodnie z opinią podstawową z dnia 18 czerwca 2020 roku jak i z opiniami uzupełniającymi z dnia 11 grudnia 2020 roku jak i 4 czerwca 2021 roku.

2. naruszenie prawa materialnego tj. art. 361 § 2 k.c. i art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 824[1] § 1 k.c. i art. 822 § 2 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i błędną wykładnię, zgodnie z którą:

1) uszczerbkiem (szkodą) w majątku poszkodowanego, miałaby być różnica pomiędzy wartością pojazdu w stanie sprzed szkody oraz w stanie uszkodzonym obliczonym w sposób hipotetyczny a nie w oparciu o realnie złożoną ofertę zakupu.

2) w sprawie doszło do powstania tzw. szkody częściowej podczas, gdy przy uwzględnieniu prawidłowej wartości pojazdu w stanie sprzed szkody 42 000 złotych szkoda powinna zostać zakwalifikowana jako całkowita.

Powołując się na powyższe zarzuty skarżący wnosił o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa co do kwoty 17 190,69 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 22 maja 2018 roku do dnia zapłaty a także poprzez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w I instancji;

2) zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powodów wnosił o jej oddalenie i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacją pozwanego jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne czyniąc je podstawą swojego rozstrzygnięcia.

Rozważając w pierwszej kolejności zarzut naruszenia prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c. należy przypomnieć, iż konsekwencją naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. winno być dokonanie nieprawidłowych ustaleń faktycznych. Tymczasem w przedmiotowej sprawie nie zaistniała taka okoliczność. Sąd pierwszej instancji ustalił wysokość należnego odszkodowania w sposób wariantowy. Powyższe ustalenie nastąpiło na podstawie opinii biegłego, który przy jej sporządzeniu zastosował się do zaleceń określonych w postanowieniu dowodowym sporządzając w efekcie opinię wariantową.

Kluczowe w niniejszej sprawie było ustalenie wartości pojazdu w stanie sprzed szkody co wiąże się z tym, czy szkodę należy traktować jako całkowitą czy też częściową. W opinii skarżącego szkoda winna być zakwalifikowana jako całkowita a to z tego powodu, iż biegły określił wartość pojazdu w stanie sprzed szkody na kwotę 42.000,00 zł co przy uwzględnieniu kosztów naprawy w kwocie 50.496,81 zł prowadziło do wystąpienia szkody całkowitej.

Zarzucając naruszenie przepisów prawa procesowego jak i materialnego pozwany zdaje się nie dostrzegać faktu, iż w sprawie biegły dwukrotnie uzupełniał opinię tym samym jego opinia miała charakter wariantowy. Biegły zresztą otrzymał polecenie ustosunkowania się do zarzutów powodów. Ustosunkowując się do tych zarzutów określił wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym także wg systemu (...). Tym samym taka wycena stała się jednym z wariantów, a przez to integralną częścią opinii która mogła stanowić podstawę rozstrzygnięcia Sądu. Nie można zatem zasadnie twierdzić – jak to próbuje podkreślić pozwany - iż Sąd samodzielnie dokonał wyceny wbrew jednoznacznej opinii biegłego. Sąd bowiem w ramach swoich kompetencji dysponując opinią główną i opiniami uzupełniającymi ocenił je i doszedł do przekonania, iż wycena pojazdu dokonana w opinii biegłego w systemie (...) jest jak najbardziej miarodajna. Sąd Okręgowy podziela powyższy pogląd Sądu I instancji nie dopatrując się naruszenia art. 233§ 1 k.p.c. Tym bardziej – co podkreśla pełnomocnik powodów – , że pozwany w umowach auto-casco nie stosował systemu (...) E. podczas dokonywania wycen pojazdów. Okoliczność ta co prawda nie ma bezpośredniego przełożenia na niniejszą sprawę niemniej jednak nie może pozostawać całkowicie obojętna. Zwłaszcza, że co dostrzegł Sąd Rejonowy biegły nie był w stanie wyjaśnić w sposób racjonalny i rzeczowy tak znaczącej rozbieżność w wycenie tego samego pojazdu w systemie (...) i w systemie (...) E.. Nie można się zgodzić z twierdzeniem apelacji, iż Sąd zastąpił jakiekolwiek wnioski biegłego własnymi stwierdzeniami . Sąd bowiem był władny do oceny wariantowej opinii biegłego zwłaszcza w kontekście formułowanych przez stronę powodową wątpliwości.

W dalszej części apelacji skarżący jak się wydaje wielką wagę przywiązuje do oczywistej omyłki Sądu zaistniałej na str. 3 uzasadnienia. Jest bowiem niekwestyjnym, iż w ocenie Sądu w sprawie mamy do czynienia ze szkodą częściową a nie całkowitą czemu Sąd daje wyraz zarówno w treści uzasadnienia jak i samego wyroku. Budowanie apelacji na zarzucie sprzeczności w ustaniach faktycznych w kontekście całej treści uzasadnienia nie może zostać uznane za zasadne.

Odnosząc się na zarzutów związanych z ustaleniem wartości pojazdu w stanie uszkodzonym stwierdzić należy, iż są one całkowicie irrelewantne dla rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy bowiem prawidłowo ustalił, iż w sprawie zaistniała szkoda częściowa a nie całkowita. W przypadku szkody częściowej wartość pojazdu po uszkodzeniu nie ma znaczenia istotna jest bowiem wartość kosztów naprawy.

Reasumując apelacja pozwanego nie zawiera uzasadnionych podstaw i jako taka podlega oddaleniu a to na podstawie art. 385 k.p.c.

Konsekwencją oddalenia apelacji jest rozstrzygnięcie o kosztach procesu które zapadło na podstawie art. 98 k.p.c. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kwoty 1800 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Dariusz Mizera