Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2022 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący

Sędzia Dariusz Mizera

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2022 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym

w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) w P.

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 1 sierpnia 2022 roku, sygn. akt I C 457/21

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powoda (...) w P. kwotę 900,00 zł ( dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Dariusz Mizera

Sygn. akt II Ca 803/22

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 2 marca 2021 r. powód (...) w P., wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 5.100 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 2 lipca 2020 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew z dnia 6 maja 2021 r. pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana zakwestionowała prywatną kalkulację złożoną przez powoda wskazując, że kwota ujęta w kosztorysie powoda została ustalona w oparciu o wariant serwisowy, którego zastosowanie uzależnione jest, w myśl zapisów ogólnych warunków ubezpieczenia, od przedstawienia rachunków za naprawę, co w niniejszej sprawie nie nastąpiło. W ocenie pozwanej dotychczas wypłacona kwota odszkodowania w pełni rekompensowała poniesioną szkodę.

Wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2022 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim po rozpoznaniu sprawy z powództwa (...) w P. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1. zasądził od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) w P., kwotę 5.100 zł (pięć tysięcy sto złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 lipca 2020 roku do dnia zapłaty;

2. zasądził od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) w P., kwotę 3.075,88 zł (trzy tysiące siedemdziesiąt pięć złotych i osiemdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu (...) r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki A. o nr. rej. (...), stanowiący własność A. J.. Wskazany pojazd posiadał ważne ubezpieczenie autocasco zawarte z pozwaną (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W..

Umowa ubezpieczenia potwierdzona polisą nr (...) zawarta została przez A. J. na okres od dnia 5 grudnia 2019 r. do dnia 4 grudnia 2020 r. i obejmowała ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej oraz autocasco. W ramach ubezpieczenia autocasco wykupiono wariant serwisowy. Sumę ubezpieczenia ustalono na kwotę 25.841 zł brutto, bez udziału własnego w każdej szkodzie. Franszyza integralna wynosiła 300 zł. Do umowy ubezpieczenia udokumentowanej polisą zastosowanie znajdują Ogólne warunki ubezpieczeń komunikacyjnych (...), ustalone uchwałą Zarządu (...) S.A. nr (...) z dnia 24 sierpnia 2018 r.

Szkoda została zgłoszona pozwanej w dniu 1 czerwca 2020 r. i zarejestrowana przez nią pod numerem (...). W toku postępowania likwidacyjnego ustalono, że zachodzi przypadek tzw. szkody częściowej. Koszt naprawy pojazdu oszacowano na kwotę 3.332,32 zł brutto, którą pozwana przyznała i wypłaciła ubezpieczającemu tytułem odszkodowania.

W dniu 17 czerwca 2020 r. ubezpieczający A. J. na podstawie umowy cesji przelał przysługującą mu przeciwko pozwanej wierzytelność z tytułu szkody powstałej w dniu (...) r. w pojeździe marki A. o nr. rej. (...) na (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością Spółkę komandytową z siedzibą w G., która następnie w dniu 6 listopada 2020 r. przelała tę wierzytelność na powoda (...) w P..

Rzeczywisty zakres uszkodzeń pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) po szkodzie z dnia (...) r. wymagał lakierowania: błotnika przedniego prawego, zderzaka przedniego, czujnika wspomagania parkowania przedniego prawego, drzwi przednich prawych w części dolnej poniżej szyby oraz wymiany: zderzaka przedniego, kratki przedniej prawej zderzaka przedniego, czujnika wspomagania parkowania przedniego prawego, wspornika zewnętrznego prawego zderzaka przedniego, absorbera zderzaka przedniego, kraty wlotu powietrza, reflektora prawego, reflektora lewego, błotnika przedniego prawego, nadkola przedniego prawego, wspornika reflektora prawego, chłodnicy cieczy chłodzącej, osłony silnika przedniej. Wymianie podlegały również inne elementy, których zastosowanie wynika z technologii producenta pojazdu.

Uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) po szkodzie z dnia (...) r. przywracający pojazd do stanu sprzed szkody, przy zastosowaniu wariantu serwisowego oraz stawki za roboczogodzinę wynoszącej 100 zł netto, zgodnie z § 17 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 pkt 2 lit a OWU, wynosił 12.221,81 zł brutto.

Uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) po szkodzie z dnia (...) r. przy zastosowaniu wariantu optymalnego z zastosowaniem cen części alternatywnych oraz z zastosowaniem cen części oryginalnych pomniejszonych o 60% oraz stawki za roboczogodzinę wynoszącej 100 zł netto, zgodnie z § 17 ust. 5 w zw. z ust. 1 pkt 2 lit. a i b oraz ust. 3 pkt 2 lit a OWU, wynosił 5.674,06 zł brutto.

Przy takim stanie faktycznym Sąd zważył, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód uzyskał wobec pozwanej wierzytelność obejmującą roszczenie odszkodowawcze na skutek umów przelewu zawartych najpierw pomiędzy ubezpieczającym A. J. a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością Spółką komandytową w G. z dnia 14 czerwca 2020 r., a następnie pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością Spółką komandytową w G. a powodem (...) w P. z dnia 16 listopada 2020 r.w zakresie wierzytelności z tytułu odszkodowania należnego w związku ze zdarzeniem z dnia (...) r. obejmującego koszty naprawy pojazdu marki A. o nr. rej. (...). Podstawę prawną cesji wierzytelności stanowił art. 509 § 1 i 2 k.c. Pozwana nie kwestionowała okoliczności faktycznych stanowiących podstawę ustalenia, że powodowi w niniejszej sprawie przysługuje legitymacja czynna. W ocenie Sądu, doszło do ważnego zawarcia umowy cesji i wywołała ona skutki prawne, dlatego też powód był uprawniony do dochodzenia uzupełniającego odszkodowania w niniejszym procesie.

Roszczenie powoda znajduje oparcie w zawartej przez ubezpieczającego umowie ubezpieczenia autocasco. W sprawie znajdują zastosowanie przepisy art. 805 i n. k.c. oraz przepisy części ogólnej zobowiązań, w szczególności art. 361-363 k.c., jak również ogólne warunki ubezpieczenia autocasco.

Art. 805 § 1 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Zgodnie z dyspozycją art. 805 § 2 pkt 1 k.c. świadczenie ubezpieczyciela przy ubezpieczeniu majątkowym polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Jeżeli nie umówiono się inaczej, suma ubezpieczenia ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela (art. 824 § 1 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna jednocześnie odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym skutkom zdarzenia, z którego wyniknęła szkoda. Zgodnie bowiem z art. 8241 § 1 k.c., o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Każdorazowo granice obowiązku naprawienia szkody wyznaczone są przez normalny związek przyczynowy między zdarzeniem wywołującym szkodę a szkodą.

Przesłanką ubezpieczenia jest zdarzenie ubezpieczeniowe, które w niniejszej sprawie miało miejsce w dniu (...) r. z udziałem pojazdu marki A. o nr. rej. (...), objętym ubezpieczeniem autocasco. Zaistniała więc okoliczność faktyczna, która rodziła po stronie pozwanej obowiązek naprawienia szkody. Obowiązkiem pozwanej było przywrócenie pojazdu do stanu poprzedzającego zdarzenie zgodnie z zawartą umową ubezpieczenia.

Powyższe okoliczności pozostawały między stronami procesu niesporne, podobnie jak wypłata przez pozwaną tytułem odszkodowania kwoty 3.332,32 zł brutto i brak przedstawienia przez ubezpieczającego lub powoda faktur lub rachunków związanych z naprawą uszkodzeń pojazdu. Okolicznością sporną była natomiast wysokość należnego odszkodowania oraz zasadność uzależnienia zakresu (wysokości) obowiązku odszkodowawczego pozwanej od wykonania przez ubezpieczającego naprawy pojazdu oraz przedstawienia rachunków lub faktur za wykonane czynności.

W niniejszej sprawie zastosowanie znajdują Ogólne warunki ubezpieczeń komunikacyjnych (...), ustalone uchwałą Zarządu (...) S.A. nr (...) z dnia 24 sieipnia 2018 r. (dołączone do pozwu - k. 25-43v., dalej „o.w.u.”). Umowa ubezpieczenia - co wprost wynika z treści polisy - została zwarta w wariancie serwisowym, o którym mowa w § 17 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 pkt 1, 2 lit. a, 3 i 4 oraz ust. 5 o.w.u.

Zgodnie z § 17 ust. 5 o.w.u., w razie nieprzedstawienia rachunków lub faktur VAT, dotyczących robocizny, części zamiennych, materiałów lakierniczych i normaliów, ubezpieczyciel wypłaca bezsporną część odszkodowania ustaloną na podstawie wyceny (...) sporządzonej w oparciu o zasady zawarte w systemie Audatex, Eurotax lub DAT, z zastosowaniem:

1) norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu,

2) stawki za roboczogodzinę ustalonej przez (...) w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty działające na terenie miejsca zamieszkania ubezpieczonego lub osoby, o której mowa w § 3 pkt 38 lit. a (tj. osoby uprawnionej do korzystania z pojazdu),

3) cen części zamiennych zawartych w systemie Audatex, Eurotax lub DAT, ustalonych w wariancie optymalnym,

4) cen materiałów lakierniczych i normaliów zawartych w systemach Audatex, Eurotax lub DAT.

Zasady ustalania cen części odpowiednio do wariantów: serwisowego i optymalnego uregulowano w § 17 ust. 1 i 3 o.w.u. Zgodnie z § 17 ust. 1 o.w.u. koszty naprawy pojazdu w wariancie serwisowym ustala się na podstawie cen części oryginalnych (pkt 1), a koszty naprawy pojazdu w wariancie optymalnym (pkt 2) ustala się w oparciu o:

a) ceny części oryginalnych, pomniejszonych w zależności od okresu eksploatacji pojazdu o amortyzację wskazaną w tabeli;

b) ceny części alternatywnych.

Stosownie do § 17 ust. 3 o.w.u. wysokość odszkodowania ustala się z uwzględnieniem: norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu, stawki za roboczogodzinę - w wariancie serwisowym i optymalnym - w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, działające na terenie województwa, w którym znajduje się ten warsztat, cen części zamiennych ustalonych zgodnie z o.w.u. oraz cen materiałów lakierniczych i normaliów zawartych w systemach Audatex, Eurotax lub DAT. Zgodnie z § 17 ust. 3 in fme o.w.u. (...) ustala odszkodowanie w sposób przewidziany w tym ustępie pod warunkiem przedstawienia rachunków lub faktur VAT.

Ponadto zgodnie z § 17 ust. 4 o.w.u. w razie udokumentowania naprawy pojazdu rachunkami lub fakturami VAT, (...) weryfikuje koszty wynikające z tych rachunków lub faktur VAT pod kątem ich zgodności z zasadami określonymi w ust. 3.

Z kolei, w razie nieprzedstawienia rachunków lub faktur VAT, o których mowa w § 17 ust. 3 o.w.u., (...) wypłaca bezsporną część odszkodowania ustaloną na podstawie wyceny (...) sporządzonej w oparciu o zasady zawarte w systemie Audatex, Eurotax lub DAT, z zastosowaniem m.in. cen części zamiennych zawartych w systemie Audatex, Eurotax lub DAT, ustalonych w wariancie optymalnym (§ 17 ust. 5 o.w.u.).

Zgodnie z § 15 ust. 6 o.w.u. koszty naprawy pojazdu ustalane są w oparciu o ceny usług i części zamiennych stosowanych w RP w dniu ustalenia odszkodowania. W § 3 pkt 9 o.w.u. zawarto definicję części oryginalnych jako części zamiennych sygnowanych logo producenta danej marki pojazdu oraz zalecane przez tego producenta lub oficjalnych importerów do stosowania przez ich sieci serwisowe, zaś zgodnie z § 3 pkt 10 o.w.u. części alternatywne są to części zamienne uwzględnione w aktualnych polskich wydaniach systemu Audatex, Eurotax lub DAT, dystrybuowane poza siecią oficjalnego producenta lub importera pojazdu.

W niniejszej sprawie kwestię sporną stanowił sposób wyliczenia wysokości należnego odszkodowania, a ściślej, w jakim wariancie (serwisowym czy optymalnym) należy wyliczyć wysokość kosztów naprawy. Zgodnie z zawartą umową, ubezpieczający jako sposób likwidacji szkody wybrał wariant serwisowy (k. 22-24). Jednocześnie zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 4 o.w.u. wysokość składki ubezpieczeniowej zależy m.in. od zakresu i wariantu ubezpieczenia. Zgodnie z treścią § 17 ust. 5 o.w.u. w przypadku wariantu serwisowego i nie przedstawienia faktur lub rachunków za naprawę, mimo wykupienia wariantu serwisowego, (...) S.A. wpłaca odszkodowanie ustalone na podstawie wyceny (...) z zastosowaniem cen części zamiennych ustalonych w wariancie optymalnym.

Problem, jaki wstąpił w niniejszej sprawie, należy rozstrzygnąć w oparciu o reguły wykładni oraz szczególne przepisy interpretacyjne dotyczące stosunków zobowiązaniowych zawieranych przy wykorzystaniu wzorców umownych. W tym szczególne znacznie oddać należy treści art. 385 k.c. zgodnie, z którym w razie sprzeczności treści umowy z wzorcem umowy strony są związane umową (§1), zaś sam wzorzec umowy powinien być sformułowany jednoznacznie i w sposób zrozumiały. Postanowienia niejednoznaczne tłumaczy się na korzyść konsumenta (§ 2 zdanie 1 i 2).

Dla oceny prawnej postanowień § 17 o.w.u. istotnym jest ustalenie w danej sprawie wzorca przeciętnego adresata, do którego odnosi się pojęcie Jednoznaczności” i „zrozumiałości”. W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie wzorzec przeciętnego, „rozsądnego” konsumenta. W tym zakresie nie budzi wątpliwości, że wymagania co do transparentności wzorca adresowanego do konsumentów są wyższe niż skierowanego do profesjonalistów. Jednocześnie pojęcie „jednoznaczności” należy odnosić do treści użytych sformułowań - mają być one jasne, niebudzące wątpliwości, podobnie należy odczytywać termin „zrozumiały”, przy czym chodzi tu także o sposób sporządzenia dokumentu, czy też sformułowanie go w języku innym niż polski.

Stwierdzić zatem należy, że sformułowanie o.w.u. w połączeniu z treścią polisy (a więc umowy), w zakresie w jakim oba dokumenty dotyczą kwestii sposobu likwidacji szkody, nie tylko nie są sformułowane w sposób jednoznaczny i zrozumiały dla przeciętnego, „rozsądnego” konsumenta, lecz są sformułowane w sposób ze sobą sprzeczny (co innego wskazano w polisie/umowie, a co inne finalnie wynika z postanowień zawartych w o.w.u.).

Zwrócić należy uwagę, że w treści polisy, na jej pierwszej stronie wyeksponowano, że w zakresie umowy AC w przypadku zaistnienia szkody, zostanie ona zlikwidowana w wariancie „droższym” serwisowym. Zapisy te, znajdujące się w dokumencie, pod którym podpisy składa konsument oraz osoba uprawniona do działania w imieniu i na rzecz pozwanej, jednoznacznie wskazują, że samo wyliczenie wysokości należnego odszkodowania (a więc likwidacja szkody) nastąpi według wyliczenia właściwego dla wariantu serwisowego. Brak w treści tego zapisu doprecyzowania, czy też swoistego czytelnego ostrzeżenia, że co prawda wyliczenie odszkodowania będzie miało miejsce „w wariancie serwisowym”, lecz jedynie „w sytuacjach wskazanych w ogólnych warunkach ubezpieczeń”. Brak też jakiegokolwiek innego sformułowania, które dla przeciętnego, rozsądnego konsumenta, mogłoby sygnalizować, że ta dodatkowa opcja nie jest tak kategoryczna i jednoznaczna, jak wynika z jej literalnego oznaczenia dokonanego w polisie. Tymczasem, jak okazuje się z analizy postanowień o.w.u., a więc dokumentu, na którego treść konsument nie ma żadnego wpływu, opcja likwidacji szkody w wariancie serwisowym nie miałaby dotyczyć przypadku, gdy konsument nie przedstawi rachunków lub faktur za naprawę pojazdu. Jeśli tego nie zrobi to mimo wykupienia innego wariantu ubezpieczenia jego szkoda zostanie rozliczona jak w tańszym wariancie optymalnym. Wniosek ten wynika z treści § 17 ust. 5 o.w.u. W ocenie Sądu nie sposób uznać, aby taka regulacja była dla przeciętnego, rozsądnego konsumenta sformułowana w sposób czytelny, jednoznaczny i zrozumiały.

Zauważyć należy również, że zgodnie z § 8 ust. 1 o.w.u. umowa ubezpieczenia może być zawarta w jednym z czterech wariantów ubezpieczenia - wariant serwisowy, wariant optymalny, partnerski oraz wariant optymalny przy zastosowaniu zmniejszenia zakresu ubezpieczenia. Oznacza to, że konsument decydując się na zawarcie umowy ubezpieczenia z pozwaną musi dokonać wyboru danego wariantu ubezpieczenia. Z powyższego zapisu o.w.u. wynika, że zawierając umowę ubezpieczenia z pozwaną w wariancie serwisowym, teoretycznie w przypadku zajścia zdarzenia objętego ubezpieczeniem, ustalenie należnego konsumentowi odszkodowania powinno nastąpić w sposób odmienny niż w wariancie optymalnym. Uprawnienie to zostało jednak jednostronnie uzależnione przez ubezpieczyciela od przedstawienia faktur i rachunków za naprawę pojazdu.

Dla oceny dopuszczalności takiej regulacji należy przywołać treść art. 3851 k.c., zgodnie z którym postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 1). Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§2). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§3).

W świetle powyższego zauważyć należy, że wykupione i zagwarantowane w polisie prawo do ustalenia odszkodowania w wariancie serwisowym zostało jednostronnie uzależnione przez pozwaną od przedstawienia faktur lub rachunków za naprawę pojazdu i uzależnienie to zostało zamieszczone przez pozwaną w o.w.u., a więc wśród postanowień, które nie zostały indywidualnie uzgodnione z konsumentem. Uzależnianie zakresu obowiązku naprawienia szkody od wykonania naprawy stanowi zatem niedozwolone postanowienie umowne. Jednoznacznie wskazuje się bowiem w orzecznictwie, że decyzja poszkodowanego o dokonaniu naprawy pojazdu, bądź ojej zaniechaniu, nie może mieć wpływu na okoliczność doznanego przez niego uszczerbku majątkowego (wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 23 października 2006r., sygn. akt XVII AmC 147/05 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 23 maja 2007r., sygn. akt VI ACa 110/07, którym rozpoznano apelację od wcześniej wymienionego orzeczenia Sądu Okręgowego). Nie inaczej, niż właśnie jako uzależnienie ustalenia odszkodowania we właściwym „wykupionym” wariancie od dokonania przez poszkodowanego naprawy uszkodzonego pojazdu, należy traktować wymóg przedstawienia przez poszkodowanego faktur i rachunków za taką naprawę.

Zwrócić należy uwagę, że prezentowane przez stronę pozwaną rozwiązanie w droższym wariancie serwisowym prowadzi do sytuacji, w której poszkodowany najpierw sam musi naprawić pojazd, a dopiero później jest w stanie uzyskać pełne, należne mu odszkodowanie od pozwanej. Innymi słowy - osoba, której wyrządzono szkodę i która uiściła wyższą składkę celem uzyskania lepszego wariantu ubezpieczenia gwarantującego pełną naprawę szkody najpierw musi sama skredytować naprawę tej szkody po to, aby następnie po uzyskaniu rachunków i faktur zwrócić się do swojego ubezpieczyciela o pełną refundację poniesionych już wydatków - do tego czasu może uznać co najwyżej „zaliczkę” na naprawę wyliczoną w tańszym wariancie optymalnym, zaś ewentualną brakująca część kosztów będzie musiała skredytować z własnej kieszeni. Powyższe stanowi w istocie zaprzeczenie jednego z głównych celów, dla których zawierana jest umowa ubezpieczenia, a więc zapewnieniu sobie, że w przypadku, gdy dojdzie do wypadku i powstania szkody, to uzyska się środki na dokonanie naprawy zgodnie z wykupionym wariantem ubezpieczenia. W sytuacji, gdy poszkodowany nie dokonana naprawy i nie uzyska rachunków bądź faktur, otrzyma odszkodowanie w wysokości takiej, jakby wykupił tańszy wariant kosztorysowy, mimo że zapłacił za wariant serwisowy - co też wskazano mu wyraźnie w polisie.

Jednoznaczne stanowisko co do interpretacji tak sformułowanych zapisów umowy ubezpieczenia uwzględniającej jednocześnie zasadnicze cele tej umowy wyrażone zostało już w orzecznictwie sądów powszechnych, w tym w orzeczeniu Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 8 lutego 2018r., w sprawie sygn. akt I ACa 772/17, zgodnie z którym: „nie sposób zgodzić się z taką sytuacją, że poszkodowany najpierw ponosi koszty odbudowy, a następnie ubezpieczyciel je refunduje. Takie rozumienie zapisu o.w.u. jest niedopuszczalne, gdyż przekreśla sens umowy ubezpieczenia. Dlatego też zawarcie warunku przystąpienia do odbudowy i faktycznego poniesienia kosztów nie może być rozumiane kumulatywnie. Słusznie Sąd I instancji zinterpretował ten zapis na podstawie art. 15 ust. 5 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej z 11 września 2015r. w sposób korzystny dla ubezpieczonego. Umowa ubezpieczenia pełni funkcję ochronną i przy wykładni jej postanowień nie można tracić z pola widzenia tego jej zasadniczego celu. Można zresztą zauważyć, że poszukiwanie przez zakład ubezpieczeń per fas et nefas możliwości uchylenia się od świadczenia na rzecz ubezpieczonego jest nie tylko niezgodne z celem ubezpieczenia, lecz także stanowi akt nielojalności i złej wiary, który nie zasługuje na ochronę prawną (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09 października 2002r., sygn. akt IV CKN 1421/00).

Podobnie w orzecznictwie wskazuje się, że: „gdy poszkodowany wykupił ubezpieczenie w wariancie serwisowym z gwarancją stałej sumy ubezpieczenia w okresie 12 miesięcy oraz z gwarancją zniesienia amortyzacji części, za klauzule niedozwolone uznać należy zawarte w ogólnych warunkach ubezpieczeń postanowienia uzależniające wypłatę odszkodowania w wariancie serwisowym i bez stosowania amortyzacji części od przedstawienia faktur i rachunków za naprawę pojazdu. W konsekwencji postanowienia te należy uznać za niewiążące strony (uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 6 lipca 2019 r., sygn. akt XIII Ga 4/19).

Reasumując, niezależnie zatem od kwestii, czy sformułowanie o.w.u. oraz treści polisy w taki sposób było zabiegiem celowym ze strony ubezpieczyciela, czy też stanowi jedynie efekt niedostatecznej precyzji zapisu w treści polisy i przerostu regulacji w treści o.w.u. należy stwierdzić, że opisana wyżej niejednoznaczność zapisu, a nawet sprzeczność w odbiorze literalnego zapisu zawartego w polisie (umowie) z postanowieniami o.w.u., należy tłumaczyć na korzyść konsumenta. Powyższe prowadzi do wniosku, że wyliczenie odszkodowania winno nastąpić w sposób właściwy dla wariantu serwisowego.

Podobne stanowisko w kontekście klauzul abuzywnych w podobnym przypadku na gruncie co do zasady analogicznego stanu faktycznego, nawet w sprawie z udziałem tego samego ubezpieczyciela, zajął również Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w wyroku z dnia 30 listopada 2020r., sygn. akt II Ca 573/20.

Z uwagi na powyższe Sąd uznał za niedozwolone w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. zapisy § 17 ust. 5o.w.u., w zakresie uzależniającym wypłatę odszkodowania z zastosowaniem cen części oryginalnych i przeciętnej stawki za roboczogodzinę od dokonana naprawy i przedstawienia oryginałów rachunków lub faktur. Te postanowienia, niezależnie od tego, czy sformułowane w ten sposób celowo, czy też w efekcie zastosowania niedostatecznej precyzji zapisów treści polisy i niejednoznacznej regulacji w treści o.w.u., w ocenie Sądu godzą w równowagę kontraktową stron i wprowadzają nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków wynikających z umowy na niekorzyść ubezpieczonego, rażąco naruszając jego interesy jako konsumenta.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu, wysokość uzasadnionego odszkodowania w zakresie kosztów naprawy pojazdu marki A. o nr. rej. (...) po zdarzeniu z dnia (...) r. wynosi 12.221,81 zł brutto, gdyż odszkodowanie powinno zostać ustalone z uwzględnieniem wariantu serwisowego, ze zniesieniem udziału własnego, bez procentowego pomniejszenia wartości części, na częściach oryginalnych.

Z uwagi na to, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacono uprawnionemu kwotę 3.332,32 zł, za uzasadnioną kwotę dalszego odszkodowania Sąd uznał 8.889,49 zł (12.221,81 zł - 3.332,32 zł = 8.889,49 zł). Mając jednakże na uwadze treść żądania pozwu,

Sąd, nie wychodząc ponad żądanie (art. 321 § 1 k.p.c.), za usprawiedliwione uznał roszczenie powoda z tytułu uzupełniającego odszkodowania w dochodzonej pozwem kwocie 5.100 zł.

O ustawowych odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty należności głównej od dnia 2 lipca 2020 r. do dnia zapłaty, a więc zgodnie z żądaniem pozwu. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. pozwana zobowiązana była ustalić i wypłacić na rzecz uprawnionego należne odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia zgłoszenia szkody. Szkoda w pojeździe zgłoszona została w dniu 1 czerwca 2020 r., wobec czego pozwana powinna była - bez popadania w opóźnienie - dokonać wypłaty odszkodowania najpóźniej w dniu 1 lipca 2020 r. W związku z tym powód był uprawniony do żądania odsetek począwszy od dnia 2 lipca 2020 r., co też uczynił.

Mając na względzie powyższą argumentację, Sąd w punkcie 1 wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.100 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 lipca 2020 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą finansowej odpowiedzialności stron za wynik procesu

Powód wygrał niniejszą sprawę w całości, wobec czego zasądzeniu od pozwanej na jego rzecz podlegała kwota 3.075,88 zł wraz z wynikającymi z art. 98 § 11 k.p.c. odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Na zasądzone na rzecz powoda koszty procesu złożyły się następujące kwoty: 400 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu (art. 13 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych; Dz. U. z 2020 r. poz. 755 ze zm.), 1.800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie; Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 858,88 tytułem wydatków na wynagrodzenie biegłego, rozliczonych z uiszczonej przez powoda zaliczki (k. 78, 112, k. 132).

Apelację od powyższego wyroku złożył powód zaskarżając wyrok w w części tj.:

- co do punktu 1 wyroku w zakresie kwoty 2 758,26 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 lipca 2020 r. do dnia zapłaty tytułem dalszego odszkodowania;

- co do punktu 2 wyroku w całości,

Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik postępowania,

a. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie tj. z pominięciem istotnej jego części, a mianowicie ogólnych warunków ubezpieczenia autocasco ustalonych uchwałą Zarządu (...) S. A. nr (...) z dnia 24 sierpnia 2018 r. określających treść, zasady, warunki oraz zakres umowy ubezpieczenia, w tym sposób ustalania odszkodowania przysługującego z umowy, co w konsekwencji doprowadziło do bezzasadnego uwzględnienia roszczenia Powoda o przyznanie kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy, mimo że OWU nie przewidują zwrotu takich kosztów;

b. art. 232 zd. 1 k.p.c. poprzez uznanie, że powód sprostał ciążącemu na nim ciężarowi dowodu w zakresie wykazania, że postanowienia § 17 ust. 1, § 17 ust. 3 w zw. z § 17 ust. 5 OWU AC kształtują prawa i obowiązki ubezpieczonego w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy oraz że postanowienia te nie zostały indywidualnie uzgodnione z ubezpieczonym - w sytuacji, gdy strona powodowa nie wykazała się w tym zakresie żadną inicjatywą dowodową, ograniczając się jedynie do skopiowania fragmentów orzeczeń z całej Polski, w których Sądy I instancji wybiórczo orzekły o abuzywności klauzuli dotyczącej wariantu serwisowego,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj,

a) art. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 363 k.c. oraz art. 8241 § 1 k.c. poprzez zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania przewyższającego zakres powstałej szkody, a w szczególności niepozostającego w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem będącym jej źródłem;

b) art. 3851 § 1 k.c. w zw. z art. 3531 k.c. i art. 8241 § 1 k.c. poprzez jego bezpodstawne zastosowanie i przyjęcie wybiórczej i krzywdzącej wobec pozwanego interpretacji treści postanowień OWU ubezpieczenia AC (zignorowanie obowiązywania treści § 17 ust. 5 OWU), polegającej na uznaniu, że powód - będący nabywcą wierzytelności, który poprzez zawarcie umowy cesji pragnie wstąpić w znaną mu sytuację prawną ubezpieczonego - miałby na skutek cesji stać się osobą pokrzywdzoną

„abuzywnością” postanowień umowy AC - a wskutek tego rozliczenie szkody według droższego wariantu „serwisowego” zamiast tańszego „optymalnego”, pomimo nieprzedstawienia rachunków dokumentujących poniesienie kosztów naprawy,

c) art. 384 § 1 kc przez jego pominięcie i w konsekwencji uznanie, że poszkodowany wybierając wariant serwisowy, w każdym przypadku miał prawo oczekiwać naprawienia szkody przy użyciu części oryginalnych bez amortyzacji z uwagi na wiek pojazdu;

d) art. 812 § 8 k.c. poprzez uznanie, że informacja zawarta na polisie ubezpieczenia stanowi różnicę między treścią umowy a ogólnymi warunkami ubezpieczenia, w sytuacji, gdy polisa nie stanowi części umowy, a jest jedynie potwierdzeniem jej zawarcia, na skutek czego Sąd I instancji doszedł do błędnego wniosku, iż w treści umowy AC zachodzi sprzeczność;

e) art. 16 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2020 r., poz. 895,1180,2320) oraz art. 805 k.c. w związku z art. 384 k.c. w związku z § 17 OWU AC poprzez pominięcie faktu, iż ubezpieczyciel na podstawie zawartej umowy ubezpieczenia odpowiada w granicach zakreślonych przez siebie w OWU, na podstawie których zawiera umowy ubezpieczenia i poprzez bezzasadne przyjęcie, że koszty naprawy na częściach oryginalnych - w sytuacji nieprzedstawienia rachunków lub faktur VAT za naprawę - były objęte zakresem ubezpieczenia;

Powołując się na powyższe zarzuty skarżący wnosił o :

1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w części zaskarżonej, a także zmianę orzeczenia I instancji w zakresie kosztów postępowania poprzez zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, jak również w zakresie kosztów sądowych,

2) zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelacje pełnomocnik powoda wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, iż niezrozumiały jest zarzut naruszenia art. 233§ 1 k.p.c. poprzez niedostateczne rozważenie materiału dowodowego w szczególności OWU co miało doprowadzić do zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów prywatnej ekspertyzy. Uszło uwadze skarżącego, iż ani żądanie pozwu ani też tym bardziej zaskarżone orzeczenie nie obejmowało swoim zakresem kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy. Stad też zarzut ten jest całkowicie chybiony.

Z kolei zarzut naruszenia art. 232 zd. 2 k.p.c. jest ściśle powiązany z zarzutami naruszenia prawa materialnego co zostanie poddane omówieniu w dalszej części uzasadnienia.

Przechodząc do omówienia zarzutów apelacji należy przypomnieć, iż z treści polisy zawartej przez poprzednika prawnego powoda wynika, że poszkodowany, za zapłatą dodatkowej składki, wykupił wariant serwisowy ustalania kosztów naprawy w przypadku szkód likwidowanych z umowy ubezpieczenia autocasco. Wariant serwisowy zakłada natomiast ustalenie kosztów naprawy pojazdu przy uwzględnieniu wytycznych zawartych w § 17 OWU AC.

Słusznie w odpowiedzi na apelację pełnomocnik powoda wskazuje, iż przy ustalaniu treści umowy ubezpieczenia powinny być brane pod uwagę przede wszystkim następujące dyrektywy wykładni. Po pierwsze, zgodnie z art. 65 § 2 k.c. w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. W przypadku umowy ubezpieczenia kluczowa powinna być interpretacja polisy ubezpieczeniowej, gdyż zgodnie z art. 809 § 1 k.c. polisa jest dokumentem potwierdzającym zawarcie umowy. Tym samym to ona określa najistotniejsze postanowienia zawartej umowy. Ogólne warunki ubezpieczenia wpływające na treść umowy ubezpieczenia są narzucane przez zakład ubezpieczeń i ubezpieczony nie ma żadnego wpływu na ich treść. W związku z tym w razie kolizji pomiędzy treścią polisy ubezpieczeniowej i OWU AC, pierwszeństwo ma polisa zgodnie z dyrektywą zawartą w art. 385 § 1 k.c.

Ponadto dla wykładni treści umowy istotny jest również art. 15 ust. 5 ustawy z 11 września 2015r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (tj. Dz.U. z 2021r. poz. 1130 ze zm.), zgodnie z którym postanowienia umowy ubezpieczenia, ogólnych warunków ubezpieczenia oraz innych wzorców umowy sformułowane niejednoznacznie interpretuje się na korzyść ubezpieczającego, ubezpieczonego lub uprawnionego z umowy ubezpieczenia.

Prawidłowa wykładnia przytoczonych przepisów prawa winna prowadzić do wniosku, iż umowa ubezpieczenia, której treść obrazuje polisa ubezpieczeniowa zgodnie z art. 809 § 1 k.c., ma pierwszeństwo przed treścią OWU AC. Jeżeli zatem z treści umowy ubezpieczenia - czyli polisy (poddanej wykładni z uwzględnieniem art. 15 ust. 5 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej) wynika inna treść stosunku ubezpieczenia niż wskazana w OWU AC, to postanowienia umowy (polisy ubezpieczeniowej) mają pierwszeństwo. Dopiero po odtworzeniu treści umowy można uzupełniać treść całego stosunku ubezpieczenia o postanowienia OWU AC, które nie sprzeciwiają się umowie ubezpieczenia.

Jednocześnie to treść polisy wskazuje na cel, do jakiego zmierzały strony umowy podczas jej zawierania, celem tym było zlikwidowanie szkody wg określonego wariantu.

Przechodząc zatem do dalszych rozważań należy przypomnieć, iż pomimo, że strony łączył stosunek zobowiązaniowy o charakterze dobrowolnym i to one same autonomicznie decydowały, na jakich warunkach ma zostać zawarta między nimi umowa ubezpieczenia, to jednak niedopuszczalną jest sytuacja, kiedy jedna ze stron wykorzystując swoją pozycję profesjonalisty, kształtuje wzorzec umowny w taki sposób, że wprowadza do niego konstrukcję prawną, która prowadzi do pokrzywdzenia jednej ze stron stosunku prawnego, w tym wypadku konsumenta bądź też wprowadza go w błąd. W szczególności nie może mieć miejsca przypadek, w którym konsument po powstaniu szkody zostaje obciążony chociażby obowiązkiem naprawy pojazdu i przedstawienia rachunków i faktur aby uzyskać odszkodowanie na które umówił się w umowie ubezpieczenia z pozwanym. Dokładnie tak właśnie stało się w niniejszej sprawie, bowiem strona pozwana wypłaciła poprzednikowi prawnemu powoda zaniżone odszkodowanie kierując się w tej sferze wyłącznie własnym partykularnym interesem i powołując się na nieuzgodnione indywidualnie niejasne zapisy Ogólnych Warunków Umów Auto Casco. Takie postępowanie godziło w dobre obyczaje i uczciwe praktyki kupieckie oraz naruszało interes poprzednika prawnego powoda jako konsumenta w sposób rażący czym wyczerpało przesłanki określone w art. 385 ¹ § 1 k.c., w związku z czym należało przyjąć, że postanowienia tego rodzaju nie wiążą powoda jako nabywcę wierzytelności mającej swoje źródło właśnie w takiej niedozwolonej klauzuli. .

Warto w tym miejscu przywołać wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 14 czerwca 2012 r., C-618/10, http://curia.europa.eu/ w sprawie rozpoznawanej w trybie pytanie prejudacyjnego w której to sprawie Sąd hiszpański wniósł o zbadanie, czy postanowienia prawa hiszpańskiego, nakazujące sądowi modyfikację tego rodzaju postanowień, ewentualnie łagodzenie skutków uznania ich za nieobowiązujące konsumenta, jest zgodne z prawem unijnym. Europejski Trybunał w tym wyroku przypomniał, że to do sądów krajowych należy wybranie takich instytucji prawa krajowego, które zapewnią, że niedozwolone postanowienie umowne nie będzie wiązało konsumenta. Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał nadto, że mechanizm ustalony w dyrektywie 93/134 służyć ma ochronie konsumentów także poprzez zniechęcający efekt uchylenia abuzywnej klauzuli, bez możliwości ingerowania przez sąd krajowy w kontrakt celem jego modyfikacji w związku z usunięciem postanowienia uznanego za niedozwolone, w sposób uwzględniający interesy obu stron. Jak wskazano, fakt uprawnienia sądu do modyfikowania postanowień umowy, zamiast zwykłego uznania niemożności stosowania klauzuli abuzywnej powodowałby, że przedsiębiorcy stosowaliby nadal tego rodzaju postanowienia wiedząc, że w najgorszym dla nich wypadku postanowienia zostaną zmodyfikowane z uwzględnieniem interesu nie tylko konsumentów, ale również autora niedozwolonego postanowienia umownego, a nie po prostu uznane za nieobowiązujące konsumenta.

W kontekście powyższych rozważań należy przyjąć, iż łącząca obie strony umowa ubezpieczenia zawiera klauzule abuzywne.. Zresztą motywy zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego zawierają szerokie uzasadnienie w tym zakresie nie ma zatem potrzeby szerszego przytaczania tej argumentacji wystarczy podkreślić , iż Sąd Okręgowy w pełni akceptuje poglądy tam wyrażone.

Na uzupełnienie tej argumentacji wypada podkreślić, iż Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, które zostało uprzednio wyrażone przez Sąd Najwyższy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2016 roku, sygn. akt II CSK 743/15), że w ubezpieczeniach majątkowych regułą powinno być świadczenie ubezpieczyciela w wysokości poniesionej szkody będącej skutkiem wypadku ubezpieczeniowego, a granicę odpowiedzialności powinna stanowić suma ubezpieczenia, odpowiadająca wysokości składki jako świadczenia wzajemnego ubezpieczającego (art. 824 § 1 w związku z art. 805 § 1 i § 2 pkt 1 k.c..).

Dlatego wszelkie klauzule ograniczające odpowiedzialność ubezpieczyciela w umowie ubezpieczenia majątkowego, w tym zwłaszcza wskazujące sposób likwidacji szkody i uzależniające wypłatę odszkodowania zgodnie z zawartą umową w wariancie serwisowym od przedłożenia rachunków i faktur stanowią wyjątek od wskazanej zasady i wymagają wyraźnego i znanego ubezpieczającemu postanowienia umownego, na które się wyraźnie godzi, także wtedy, gdy ograniczenie takie znajduje się w ogólnych warunkach umów przygotowanych przez ubezpieczyciela i akceptowanych przez ubezpieczającego.

Tymczasem w niniejszej sprawie nic takiego nie miało miejsca wręcz przeciwnie poszkodowany zawarł umowę AC w wariancie serwis i był przekonany, iż niezależnie do tego jaki będzie zakres szkody o ile oczywiście będzie to szkoda częściowa to należne mu odszkodowanie będzie liczone przy uwzględnieniu wariantu serwisowego likwidacji szkody. Pozwany natomiast wypłatę odszkodowania w wariancie serwis uzależnił od dodatkowych warunków, a mianowicie od naprawy pojazdu i przedstawienia faktur i rachunków za tą naprawę nie uzgadniając tej kwestii indywidulanie z poprzednikiem prawnym powoda. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy w treści polisy, na jej pierwszej stronie wyeksponowano, że w zakresie umowy AC w przypadku zaistnienia szkody, zostanie ona zlikwidowana w wariancie serwis. Na to w istocie umówiły się strony. Brak w treści tego zapisu doprecyzowania, czy też swoistego czytelnego ostrzeżenia, że co prawda wyliczenie odszkodowania będzie miało miejsce „w wariancie serwisowym”, lecz jedynie „w przypadku naprawy pojazdu i przedstawienia rachunków i faktur”. Brak też jakiegokolwiek innego sformułowania, które dla przeciętnego, rozsądnego konsumenta, mogłoby sygnalizować, że ta dodatkowa opcja nie jest tak kategoryczna i jednoznaczna jak wynika z jej literalnego oznaczenia dokonanego w polisie. Treść OWU wskazuje tymczasem, iż opcja likwidacji szkody w wariancie serwisowym, nie miałaby dotyczyć przypadku, gdy konsument nie przedstawi rachunków lub faktur za naprawę pojazdu czyli w istocie nie naprawi pojazdu. Jeśli tego nie zrobi to mimo wykupienia wariantu serwis (relatywnie droższego) jego szkoda zostanie rozliczona jak w tańszym wariancie optymalnym co wynika wprost z §17 ust. 5 OWU. W ocenie Sądu nie sposób uznać, aby taka regulacja była dla przeciętnego, rozsądnego konsumenta sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały.

W ocenie Sądu Okręgowego zapisy ogólnych warunków umów uzależniające wypłatę odszkodowania wg wariantu serwisowego od obowiązku naprawienia pojazdu i przedstawienia rachunków i faktur za naprawę stanowią niedozwolone klauzule umowne i jako takie nie obowiązują powoda który może domagać się likwidacji szkody z pominięciem tych warunków.

Reasumując na podstawie art. 385 k.p.c. należało oddalić apelację w całości jako bezzasadną.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. mając na uwadze fakt, iż strona powodowa wygrała w przeważającej części sprawę w postępowaniu apelacyjnym.

Dariusz Mizera