Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący	Sędzia Dariusz Mizera
Protokolant	Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2021 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w B.

przeciwko A. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 17 czerwca 2021 r. sygn. akt I C 15/21

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 778/21

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w dniu 21.12. 2020 roku reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika powód wnosił o zobowiązanie pozwanej A. K. nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym do zapłacenia kwoty 5 236,53 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu.

W uzasadnieniu podniesiono, iż zobowiązanie wynika z tytułu umowy pożyczki zawartej z poprzednim wierzycielem (...) sp. z o.o. z dnia 14.04.2016 roku nr (...)oraz że nabył przedmiotową wierzytelność w drodze cesji wierzytelności . Powód podał, że na dochodzoną kwotę składa się należność główna w wysokości 3.517,61 zł, koszty udzielenia pożyczki 285 zł, odsetki za opóźnienie od powyższych kwot w wysokości 1 433,92 zł. j

Sąd stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i skierował sprawę do rozpoznania na rozprawie.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Podała, że nie odnalazła dokumentu umowy na którą powołuje się powód oraz nie przypomina sobie, by w ogóle zawierała umowę z firmą (...) ani żeby zaciągnęła zobowiązanie w zbliżonej do żądanej wysokości. Pozwana zaprzeczyła też, żeby otrzymała zawiadomienie o cesji.

Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2021r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim po rozpoznaniu sprawy z powództwa (...) z siedzibą w B. przeciwko A. K. o zapłatę oddalił powództwo

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sadu Rejonowego.

W dniu 28.12. 2020r. powód (...) z siedzibą w B. w imieniu którego działał pełnomocnik r. pr. M. S. wystawił przeciwko pozwanej A. K. wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w którym stwierdzono na podstawie ksiąg rachunkowych funduszu, iż (...). w drodze przelewu wierzytelności z dnia 30.12.2016 roku zbył na rzecz (...) pakiet wierzytelności z umów pożyczek, które to wierzytelności następnie, umową cesji z dnia 15.12.2020 roku, przeniósł na powoda, w tym wymagalną wierzytelność wobec pozwanej.

Wysokość zobowiązania pozwanej, wg powyższego dokumentu na dzień wystawienia wyciągu miała wynosić 5.236,53 zł i została określona następująco

-3 517,61 zł – z tytułu kapitału;

-1.433,92 zł z tytułu odsetek

- 285 zł — z tytułu kosztów 

Sąd I instancji stwierdził, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie w pierwszej kolejności z uwagi na to, iż powód nie udowodnił, iż przedmiotowa wierzytelność w ogóle istnieje, nadto nie wykazał swej legitymacji procesowej czynnej, gdyż nie wykazał, iż doszło do cesji wierzytelności.

Stan faktyczny przedmiotowej sprawy został ustalony na podstawie jedynego zaoferowanego przez powoda dowodu, który stanowił wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego.

Wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego nie jest dokumentem - urzędowym, lecz prywatnym i nie stanowi dowodu tego co zostało w nim urzędowo stwierdzone, lecz dowód, iż osoba pod dokumentem podpisana złożyła oświadczenie określonej treści.

Dla wykazania swojego żądania strona powodowa dołączyła do pozwu jedynie wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, sporządzony zresztą przez autora pozwu, wystawiony na postawie art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004r. o funduszach inwestycyjnych, który miał stanowić dowód na poparcie wszystkich jej twierdzeń, jakie zawarła w pozwie. Jednak pozostawała w błędnym przekonaniu, że może on stanowić samodzielną podstawę do dochodzenia niniejszego roszczenia. Zgodnie bowiem z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 roku (sygn. P1/10, Dz. U. Z25/07/2011 r. Nr 152, poz.900 ) art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 20 Konstytucji. Zasadniczym problemem konstytucyjnym, jaki przedstawił sąd pytający, było rażące osłabienie pozycji procesowej konsumenta, którym jest także pozwany w niniejszej sprawie, który w wypadku przedłożenia sądowi przez przeciwnika procesowego wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu, chcąc doprowadzić do oddalenia powództwa, był zmuszony udowodnić nieprawdziwość treści takiego dokumentu, wbrew ogólnym zasadom ciężaru dowodu. Słusznie również Trybunał Konstytucyjny podniósł, że w nauce prawa wskazuje się, że zasada równości, unormowana w art. 32 Konstytucji, jest traktowana jako jedno z praw człowieka, podlegające ochronie na podstawie zarówno Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. Jak i aktów prawnych Unii Europejskiej.

Ponadto równość stron stanowi jedną z zasad postępowania cywilnego, zaliczaną do naczelnych zasad tego postępowania. W takiej sytuacji Trybunał Konstytucyjny nie znalazł konstytucyjnie wartościowego uzasadnienia dla nadania wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego mocy dowodowej dokumentów urzędowych. Analiza cech charakterystycznych funduszu sekurytyzacyjnego doprowadziła Trybunał Konstytucyjny także do wniosku, że nadanie szczególnej mocy prawnej jego dokumentom powodowało sytuację, którą można było określić jako swoistą pułapkę na stronę pozwaną o zapłatę wierzytelności nabytej przez taki fundusz.

Zgodnie z powyższym wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego należy traktować jako dokument prywatny, który korzysta z domniemania autentyczności oraz z domniemania, że zawarte w nim oświadczenie złożyła osoba, która go podpisała (art. 245 k:p.c.). Dokument; prywatny nie korzysta natomiast z domniemania zgodności z prawdą oświadczeń w nim zawartych. O materialnej mocy dowodowej dokumentu prywatnego, zależącej od jego treści, rozstrzyga sąd według ogólnych zasad oceny dowodów w myśl art. 233 § 1 k.p.c. Podobnie jak w wypadku innych dowodów, sąd ocenia, czy dowód ten ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę, czy nie. Wynikiem tej oceny jest przyznanie lub odmówienie dowodowi z dokumentu waloru wiarygodności, ze stosownymi konsekwencjami w zakresie jego znaczenia dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia. W świetle materiału procesowego w postępowaniu Sąd uznał, że dokument w postaci wyciągu z ksiąg sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nie stanowi dowodu istnienia wierzytelności pozwanego wobec strony powodowej, jej wysokości i wymagalności.

Należy mieć na uwadze, iż rzeczą stron jest udowodnienie w sposób pewny i nie budzący wątpliwości okoliczności, z których wywodzą korzystne dla siebie skutki prawne ( art. 6 k.c. ). Stąd też powoda, reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika obciążał obowiązek wykazania, iż przysługuje mu względem pozwanego wierzytelność żądana w pozwie. Ciężar dowodu w niniejszej sprawie spoczywał przede wszystkim na powodzie. Oczekiwanie, iż to pozwany dowiedzie, iż wynikająca z powyższego wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu wierzytelność w istocie nie istnieje, byłoby niedopuszczalnym, przerzuceniem ciężaru dowodu na pozwanego . Twierdzenia o okolicznościach sprawy oraz wnioski dowodowe powód winien był przedstawić od razu w pozwie ( art. 207§ 6 k.p.c) Nie jest również rzeczą Sądu prowadzenie dochodzenia w sprawie i poszukiwanie istotnych dla sprawy dowodów, zwłaszcza gdy strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc, iż nie przypomina sobie zaciągnięcia pożyczki we wskazanej w pozwie kwocie, owszem zdarzało jej się brać w przeszłości tzw. chwilówki, jednak w kwotach nie przekraczających 600- 800 zł, ta zaś miałaby opiewać na ponad 3.000 zł. Nie przypominała sobie, by zaciągała pożyczkę w firmie (...) ani żeby zawiadomiono ją o cesji - w aktach sprawy brak dowody doręczenia lub choćby wysłania stosownego dokumentu.

Obowiązek wykazania, iż pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy kredytu konsumpcyjnego , z której powód wywodzi swe roszczenia spoczywa na powodzie. 

Powód obowiązkowi temu nie sprostał gdyż rzeczonej umowy nie złożył, mimo iż został do tego wyraźnie przez Sąd zobowiązany - zobowiązanie k- 36, doręczone pełnomocnikowi powoda w dniu 12.05.2021 roku .

Powód nie przedłożył również żadnego dokumentu na okoliczność iż, wynikającą z umowy kredytowej wierzytelność.

Zauważyć należy, iż w świetle zaoferowanego przez powoda dowodu - wyciągu z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego - budzi wątpliwość wysokość dochodzonego roszczenia , nie da się zweryfikować w żaden sposób od jakich w istocie kwot i w jakiej wysokości naliczono odsetki, nie wiadomo kiedy należność stała się wymagalna ( brak też podstaw do uznania, jak w pozwie, że potwierdzenie że odsetki naliczono od należności głównej jak i kosztów i czy nie przekroczyły one wysokości odsetek maksymalnych - w wyciągu z ksiąg funduszu brak tu jakichkolwiek informacji. Nie wiadomo również co złożyło się na pozycję „koszty”. Sąd ma bowiem obowiązek zbadania z urzędu , czy umowa zawarta z pozwaną jako konsumentem jest zgodna z przepisami ustawy o kredycie konsumenckim i czy nie zawiera klauzul abuzywnych.

Nie przedłożył również żadnego dokumentu na okoliczność , iż nabył, w drodze cesji wynikającą z umowy kredytowej wierzytelność bowiem nie załączył umowy cesji zawartej pomiędzy pożyczkodawcą, a swoim poprzednikiem firmą (...), ani dowodu, że załączana do pozwu umowa cesji pomiędzy G., a powodem objęła wierzytelność dochodzoną w niniejszej sprawie.

Mając na uwadze powyższe okoliczności i uznając, iż powód wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. roszczenia swego nie udowodnił na zasadzie powołanych wyżej przepisów Sąd powództwo oddalił .

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł powód za pośrednictwem swojego pełnomocnika zaskarżając wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi powód zarzucił naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, tj.  

1. art. 233§ 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego , a także brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i brak wyprowadzenia wniosków z niego wynikających co skutkowało nieuzasadnioną odmową przyznania walorów dowodowych;

a. wyciągowi z Umowy przelewu wierzytelności z dnia 16 grudnia 2020 r. wraz z wyciągiem z elektronicznego załącznika stanowiącego wykaz nabytych wierzytelności;

b. wyciągowi z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego;

2. art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, że powód nie wywiązał z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodzi skutki prawne, iż:.

a. nabył w drodze cesji wierzytelności wierzytelność wobec pozwanej, podczas gdy, powód zaoferował logiczne, wzajemnie uzupełniające się dowody w postaci wyciągu z Umowy przelewu wierzytelności z dnia 16 grudnia 2020 r. wraz z wyciągiem z elektronicznego załącznika stanowiącego wykaz nabytych wierzytelności, wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu, zawiadomienie o cesji wierzytelności;

b. nie udowodnił istnienia dochodzonego roszczenia, podczas gdy powód przedstawił dowody, z których to wynika istnienie wierzytelności oraz jej wysokość.

3. Przez wzgląd na powyższe, w ślad za art. 368 § l1 k.p.c. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił ponadto błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia poprzez uznanie, że w toku postępowania powód nie przedstawił wystarczających dowodów, na podstawie których można by czynić jakiekolwiek ustalenia co do stanu faktycznego sprawy w zakresie dotyczącym istnienia roszczenia powoda względem strony pozwanej i jej obowiązku zapłaty.

Powołując się na powyższe zarzuty skarżący wnosił o :

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości. ewentualnie, o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

2. zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

3. zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za postępowanie przed sądem II instancji;

4. przeprowadzenie rozprawy pod nieobecność powoda i jego pełnomocnika.

Nadto, w oparciu o art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. wnosił o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z:

• wyciągu z Umowy przelewu wierzytelności z dnia 30 grudnia 2016 r. zawartej pomiędzy (...) Sp. z o.o. a (...)wraz z wyciągiem z załącznika;

• umowy źródłowej tj. Umowy pożyczki nr (...);

Powód dostrzega konieczność powołania powyższych dowodów dopiero na obecnym etapie postępowania, gdyż Sąd I instancji wydając wyrok na niekorzyść powoda, nie podjął dyskrecjonalnych czynności, zmierzających do uzupełnienia materiału dowodowego o dokumentację, którą Sąd uznał przy wyrokowaniu za niezbędną do wykazania legitymacji czynnej powoda, a której to brak, spowodował wątpliwości sądu wymagające wyjaśnienia celem umożliwienia wydania prawidłowego rozstrzygnięcia. Jednocześnie, powód w załączeniu przedkłada pozyskaną Umowę pożyczki nr (...), której to nie mógł przedstawić na wcześniejszym etapie postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda jest bezzasadna.

Rozstrzygnięcie Sądu I instancji oparte było w zasadzie na stwierdzeniu, iż strona powodowa nie wykazała ani swojej legitymacji procesowej ani też podstaw do żądania od pozwanej dochodzonej wierzytelności zarówno co do zasady jak i co do wysokości.

Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe zgłoszone po raz pierwszy w skardze apelacyjnej pamiętać bowiem należy, iż strona wnioskująca o przeprowadzenie dowodu w postępowaniu apelacyjnym powinna wykazać istnienie przyczyn określonych w art. 381 k.p.c., usprawiedliwiających jego powołanie dopiero przed sądem II instancji. (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 20 maja 1998r., I CKN 678/97, baza Legalis ) Tymczasem w niniejszej sprawie pomimo, że powodowy fundusz był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika przed Sądem I instancji to nie zgłosił obecnie przedstawionych wniosków dowodowych pomimo, że obiektywnie rzecz biorąc nie było przeszkód w zgłoszeniu takich wniosków.

W efekcie należy podkreślić, iż strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, że sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni (zob. wyrok SN z dnia 17 kwietnia 2002 r., IV CKN 980/00, baza LEX ).

Powyższe stało się podstawą do nieuwzględnienia wniosków dowodowych zgłoszonych w apelacji.

Konsekwencją tej decyzji procesowej było także to, iż Sąd Okręgowy rozstrzygał w istocie jedynie na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego przez Sąd I instancji. Materiał ten został słusznie przez Sąd I instancji oceniony jako niekompletny i nie pozwalający na uwzględnienie powództwa wobec pozwanej.

Ma rację powód, iż w postępowaniu cywilnym nie istnieje żaden dowód mocniejszy czy też słabszy gdyż wszystkie dowody są równoważne i jako takie podlegają swobodniej ocenie Sądu stosownie do treści art. 233§ 1 k.p.c. Zarzucając naruszenie art. 233 k.p.c. skarżący przedstawił jedynie własną ocenę dowodów zgromadzonych przed Sądem I instancji.

W tym miejscu wypada przypomnieć, iż w orzecznictwie przyjmuje się, że zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. ( por. postanowienie SN z 10.01.2002r. II CKN 572/99 baza Legalis, wyrok SN z 27.09.2002r. II CKN 817/00 baza Legalis ).

Ocena dowodów zaprezentowana przez Sąd Rejonowy jawi się jako taka która nie przekracza zasady swobodnej oceny dowodów. Ocena dowodów, należy do istoty sędziowskiego wymiaru sprawiedliwości realizowanego przez sąd pierwszej instancji, ingerencja sądu drugiej instancji możliwa jest tylko wówczas gdy skarżący wykaże, iż sąd pierwszej instancji rażąco uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r., sygn. akt II UKN 151/98 - OSNAPiUS rok 1999, nr 15, poz. 492; z 4 lutego 1999 r., sygn. akt II UKN 459/98 - OSNAPiUS rok 2000, nr 6, poz. 252).

Słusznie Sąd Rejonowy uznał, iż powód nie przedstawił ciągu cesji wierzytelności ani też źródłowej umowy pożyczki zawartej przez pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda co by pozwalało na inną ocenę roszczenia. Tym bardziej, iż zarządzeniem z dnia 10 maja 2021r. / k. 33 akt sprawy/ pełnomocnik powoda został zobowiązany do złożenia w terminie 21 dni umowy pożyczki z której wywodzi swoje roszczenie. Pomimo doręczenia tego zobowiązania do rąk pełnomocnika w dniu 12 maja 2021r. do dnia rozprawy tj. do dnia 17 czerwca 2021r. zarządzenie to nie zostało wykonane. Pełnomocnik nie wnosił o wydłużenie mu tego terminu ani też nie wskazywał na jakiekolwiek problemy związane z uzyskaniem takiej umowy. Dopiero w skardze apelacyjnej zarzuca sądowi I instancji, iż nie podjął dyskrecjonalnych czynności które miałyby zmierzać do uzupełnienia materiału dowodowego. Tymczasem to przed Sądem I instancji winno być prowadzone postępowanie dowodowe niedopuszczalne jest bowiem przerzucanie całego ciężaru postępowania dowodowego na Sąd II instancji.

Reasumując Sąd Rejonowy słusznie oddalił powództwo nie naruszając wskazanych w apelacji przepisów i rozstrzygnięcie swoje należycie uzasadnił nie naruszając tym samym art. 368§ 1 ¹ k.p.c. . Wskazać trzeba, że niemożność skorzystania w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji z określonych środków dowodowych nie zachodzi, gdy istniała obiektywna możliwość powołania ich w tym postępowaniu, a tylko na skutek opieszałości, zaniedbań, zapomnienia lub błędnej oceny potrzeby ich powołania strona tego nie uczyniła. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 marca 2019r. I ACa 720/17 baza Legalis)

Nie można zatem powoływać się obecnie na takie dowody które z powodzeniem mogły być już złożone we wstępnej fazie postępowania. Obowiązki wynikające z art. 6 KC w zw. z art. 232 zdanie pierwsze KPC winny być realizowane przez stronę w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, a przed sądem odwoławczym tylko w drodze wyjątku. Innymi słowy, strona która nie podejmuje inicjatywy dowodowej, nie wykazuje starań o pozyskanie istniejących dowodów, nie może na etapie postępowania odwoławczego domagać się dopuszczenia dowodów, jeśli należyte wykonanie przez nią obowiązków wynikających z art. 6 KC i art. 232 KPC pozwalało na zgłoszenie stosownych wniosków dowodowych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Pełnomocnik powoda w uzasadnieniu skargi apelacyjnej podkreśla, iż pozwana w toku postępowania nie przedstawiła żadnych merytorycznych zarzutów wobec żądania powoda, w szczególności nie udowodniła, jakoby nie zawarła z (...) sp. z o.o. Umowy pożyczki nr (...). Tymczasem rozkład ciężaru dowodu polega na tym, że to powód powinien udowodnić fakty pozytywne, stanowiące podstawę jego twierdzeń w zakresie okoliczności prawo tworzących, zaś pozwany, o ile faktów wskazanych przez przeciwnika wskazanych nie przyznaje, okoliczności je niweczące.

W niniejszej sprawie prawidłowy rozkład ciężaru dowodu winien wyglądać tak , iż strona powoda winna wykazać po pierwsze ciąg cesji wierzytelności wskazujących na legitymację czynną powoda, a po drugie fakt zawarcia przez pozwaną umowy pożyczki z poprzednikiem prawnym powoda. Pozwana zaprzeczyła jakoby zawierała umowę z poprzednikiem prawnym powoda dlatego też jedyną drogą było przedstawienie przez powoda zawartej umowy której powód pomimo obowiązku jej złożenia nie złożył dlatego też należy przyjąć, iż nie został udowodniony fakt pozytywny stanowiący podstawę jego twierdzeń faktycznych.

Dopiero w takiej sytuacji gdyby umowa została złożona na pozwaną zostałby przerzucony ciężar wykazania, że umowa jej nie dotyczy lub też zalega z inną kwotą zaległości.

Reasumując zaskarżony wyrok odpowiada prawu dlatego też złożona apelacja podlega oddaleniu, a to na podstawie art. 385 k.p.c.

Dariusz Mizera