Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2021 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący

Paweł Hochman

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2021 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa I. P., S. B.

przeciwko (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 13 lipca 2021 r.

sygn. akt I C 18/21

1. z apelacji powodów:

a/ zmienia zaskarżony wyrok w punktach:

- pierwszym i drugim sentencji w ten sposób, że zasądzoną w punkcie pierwszym kwotę 1.260 złotych podwyższa do kwoty 2.100 (dwa tysiące sto) złotych,

- trzecim sentencji na następujący:

„zasądza od pozwanego (...) z siedzibą w W. na rzecz powodów I. P. i S. B. kwotę 445,78 (czterysta czterdzieści pięć 78/100 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

2. oddala apelację powodów w pozostałe części i apelację pozwanego w całości;

3. zasądza od pozwanego (...) z siedzibą w W. na rzecz powodów I. P. i S. B. kwotę 254 (dwieście pięćdziesiąt cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Paweł Hochman

Sygn. akt II Ca 739/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 grudnia 2021 r. powodowie I. P., S. B. wspólnicy spółki cywilnej (...).P. S.. (...) s.c. w K. wnieśli o zasądzenie na ich rzecz od pozwanego (...) z siedzibą w W. kwoty 3.136,50 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazali, że dochodzona pozwem kwota stanowi należność z tytułu najmu samochodu zastępczego w związku ze szkodą z dnia (...) roku.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że pozwany przyznał w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 2.583 złote brutto, uznając za uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego za 21 dni po stawce 123 złote brutto za dobę najmu. Nadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

W dniu 13 lipca 2021 roku Sąd Rejonowy w Opocznie wydał wyrok, w którym:

1. zasądził od pozwanego (...) z siedzibą w W. na rzecz powodów I. P., S. B. wspólników spółki cywilnej (...).P. S.. (...) s.c. w K. kwotę 1.260 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty,

2. oddalił powództwo w pozostałej części,

3. zasądził od powodów I. P., S. B. wspólników spółki cywilnej (...).P. S.. (...) s.c. w K. na rzecz pozwanego (...) z siedzibą w W. kwotę 103 złote tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę faktyczną powyższego wyroku stanowiły następujące ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego:

W dniu (...)roku doszło do kolizji drogowej. Na skutek której został uszkodzony samochód marki T. (...) ((...)) nr. rej. (...). Od dnia 7 kwietnia 2017 roku przez miesiąc poszkodowany M. G. (1) użytkował pojazd zastępczy marki K. (...) ((...)).

W dniu 7 kwietnia 2017 roku poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu samochodu zastępczego marki K. (...). Stawka najmu samochodu zastępczego została ustalona na kwotę 200 złotych plus VAT za dzień. Czas najmu samochodu zastępczego został określony w protokole wydania i odbioru samochodu z dnia 7 kwietnia 2017 roku. W tym protokole wskazano dzień wydania samochodu zastępczego – 7 kwietnia 2017 roku. Zwrot pojazdu zastępczego nastąpił 13 maja 20217 roku.

W dniu 13 maja 2017 roku M. G. (1) zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności wynikającej z najmu samochodu zastępczego i wystawionej na tej podstawie fakturze VAT nr (...) z dnia 13 maja 2017 roku na kwotę 7.527,60 złotych w związku ze szkodą na pojeździe cedenta M. G. (1) z dnia (...) roku.

Strona pozwana wypłaciła powodowi część kwoty wynikającej z w/w faktury tj. 2.583 złote brutto, uznając za uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego za 21 dni po stawce 123 złote brutto za dobę najmu.

W dniu zdarzenia z poszkodowanym M. G. (1) skontaktował się przedstawiciel powoda z propozycją wynajęcia auta zastępczego. M. G. (1) po rozmowie z nim zgłosił szkodę do pozwanego towarzystwa. W rozmowie z pracownikiem infolinii został poinformowany o zasadach najmu samochodu zastępczego. Pracownik infolinii udzielił mu informacji, że w przypadku skorzystania z oferty najmu samochodu zastępczego od innej firmy niż wskazana przez ubezpieczyciela zostaną zwrócone poszkodowanemu koszty najmu samochodu, które za (...) stanowią kwotę 140 złotych za dzień najmu. M. G. (1) nie skorzystał z propozycji wskazanej przez pracownika infolinii. M. G. (1) zeznał, że powód zaproponował mu najem samochodu na 30 dni. Wskazał, że naprawa jego samochodu nie trwała dłużej niż 30 dni, że korzystał z samochodu zastępczego nie dłużej niż 30 dni.

W dniu 18 maja 2017 roku pozwany wydał decyzję o przyznaniu poszkodowanemu M. G. (2) odszkodowania w kwocie 9.111,83 złote tytułem kosztów naprawy samochodu marki T. (...).

W następstwie powyższych ustaleń Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest częściowo zasadne.

Sąd uznał za nieuzasadniony zarzut przedawnienia, Zważył, że roszczenie powodów podlega trzyletniemu terminowi przedawnienia (art. 819 § 1 k.c.) Poszkodowany dowiedział się o osobie i szkodzie w dniu wystąpienia kolizji czyli (...) roku. Od tej daty rozpoczął biec termin przedawnienia. Zgodnie z art. 118 k.c. - w brzmieniu nadanym przez Ustawę z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw ( Dz.U. z 2018 r., poz. 1104. ), która weszła w życie 9 lipca 2018 roku - jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Powództwo w niniejszej sprawie zostało wytoczone w dniu 31 grudnia 2020 roku. W dacie wejścia w życie nowych przepisów tj. 9 lipca 2018 roku roszczenie powodów było nie przedawnione. W tych okolicznościach nie można uznać aby powództwo wniesione w dniu 31 grudnia 2020 roku było przedawnione.

W dalszej kolejności, Sąd meritii wskazał, iż zgodnie z treścią przepisu art. 361 § 2 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze); w myśl natomiast art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez przywrócenie stanu poprzedniego bądź też zapłatę odszkodowania pieniężnego zależnie od wyboru poszkodowanego.

W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011 r. (III CZP 5/11, OSNC 2012, nr 3, poz. 28), która otworzyła w szerokim zakresie możliwość domagania się zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego także przez osoby nie prowadzące działalności gospodarczej, Sąd Najwyższy już w tezie wyraźnie zastrzegł, że odpowiedzialność ubezpieczyciela obejmuje „celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego”. Wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione (vide uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13.03.2020 r., III CZP 63/19, Legalis 2292784).

W niniejszej sprawie poszkodowany korzystał z samochodu zastępczego przez okres nie dłuższy niż 30 dni. Powód dochodził zapłaty za okres 36 dni, opierając swoje żądanie na treści umowy najmu i protokołu odbioru samochodu zastępczego. W ocenie Sądu dowody te nie mogą stanowić wartościowego dowodu, jeżeli się zważy na zeznania poszkodowanego, który zeznał, że korzystał z auta zastępczego przez okres 30 dni. Zeznania poszkodowanego są kategoryczne i w ocenie Sądu stanowią wiarygodny dowód w sprawie. Dlatego też Sąd uznał za zasadne uwzględnienie powództwa co do zapłaty za najem samochodu zastępczego za okres 9 dni. Okres najmu samochodu zastępczego przyjęty przez Sąd na 30 dni jest w okolicznościach sprawy uzasadniony, jeżeli się zważy, że strona pozwana dopiero w dniu 18 maja 2017 roku wydała decyzję przyznającą odszkodowanie.

Pozwany wypłacił powodowi koszty najmu samochodu zastępczego za okres 21 dni. W tych okolicznościach zasadnym było zasądzenie zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego za okres 9 dni przy zastosowaniu stawki najmu samochodu zastępczego,(...), czyli takiego jaki został uszkodzony, obowiązującej w pozwanym towarzystwie w kwocie 140 złotych.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w pkt. 1 wyroku.

W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

Powyższe prowadzi również do wniosku, że dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu motoryzacji zgłoszonego przez stronę pozwaną na okoliczności koniecznego i uzasadnionego czasu naprawy pojazdu T. (...) (k. 35v) uznać należy za zbędne, prowadzące tylko do przedłużenia postępowania (postanowienie k. 61).

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podst. art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k. p. c. Powodowie wygrali proces w 40 % (3.137 zł – wartość przedmiotu sporu). Koszty poniesione przez stronę powodową wyniosły 1.117 zł (opłata sądowa w wysokości 200 zł, wynagrodzenie dla pełnomocnika wraz z opłatą skarbową – 917 zł). Koszty poniesione przez stronę pozwaną wyniosły 917 zł. i stanowiły one wynagrodzenie dla pełnomocnika wraz z opłatą od pełnomocnictwa. Łącznie koszty procesu poniesione przez strony stanowiły kwotę 2.034 złote. Strona powodowa wygrała sprawę w 40%. Zgodnie z zasadą stronę winny obciążać koszty sądowe w takim zakresie jak przegrała sprawę. Zatem powodów winny obciążać koszty 1.220 złotych (2.034 zł x 60 %), pozwanego w kwocie 816 złotych (2.034 zł x 40 %). Skoro faktycznie pozwany poniósł koszty w wysokości 917 złotych należy mu się zwrot w kwocie 103 złotych (917 zł – 816 zł), którą to kwotę Sąd zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanego.

Apelacje od powyższego wyroku wniosły obie strony.

Pełnomocnik powodów zaskarżył wyrok w części oddalającej powództwo (punkt 2 wyroku) i w konsekwencji w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu (punkt 3 wyroku).

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie: 

1) art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przejawiającej się w ocenie dowodu w postaci zeznań świadka M. G. (1) w kwestii czasu trwania najmu samochodu zastępczego, polegającą na przyznaniu temu dowodowi nadmiernej mocy dowodowej, bez uwzględnienia upływu czasu od zdarzenia szkodzącego i w konsekwencji ustalenie, że czas najmu samochodu zastępczego wynosił 30 dni w sytuacji, gdy w rzeczywistości najem trwał 36 dni, co wynika z protokołu najmu samochodu zastępczego oraz faktury VAT,

2) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na przyjęciu, że pozwana gotowa była zorganizować dla poszkodowanego najem pojazdu zastępczego po cenie wskazywanej przez pozwaną przez okres 30 dni, w sytuacji, gdy z materiału dowodowego wynika, iż:

- poszkodowana uznała za zasadny jedynie okres 21 dni najmu,

- pozwana przyjmuje założenie (stanowiące element jej stałej praktyki), że dla ustalenia wysokości kosztów najmu samochodu zastępczego wpisujących się w zakres szkody nie ma znaczenia moment przyjęcia odpowiedzialności i wypłaty odszkodowania,

3) art. 361 § 1 i 2 k.c. poprzez uznanie, że wydatki na najem samochodu zastępczego poniesione w okresie od 28.04.2017 r. do 13.05.2017 r. nie wchodzą w całości w zakres szkody, do której naprawienia zobowiązana jest pozwana w sytuacji, gdy ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

Wniósł o zamianę wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powodów, obok kwoty zasądzonej w punkcie 1 zaskarżonego wyroku, kwoty 1 876,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 29.06.2017 r. do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów kosztów postępowania przed sądem II instancji, według norm przepisanych.

Pełnomocnik pozwanego zaskarżył wyrok w części, tj. w zakresie zasądzającym od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.260,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty (tj. pkt. 1 wyroku) oraz w zakresie kosztów procesu (tj. pkt. 3 wyroku). Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów z naruszeniem zasad logiki i prawidłowego rozumowania, w szczególności zeznań świadka M. G. (1) poprzez uznanie, że uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego równa się rzeczywistemu okresowi najmu pojazdu zastępczego wskazanego przez świadka, podczas gdy pozwany refunduje okres najmu odpowiadający koniecznemu i uzasadnionemu okresowi naprawy uszkodzonego pojazdu, co powinno prowadzić do wniosku, że ustalenie uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego nie może zostać poczynione tylko na podstawie zeznań świadka,

b. art. 278 § 1 k.p.c. z zw. z art. 352 § 1 pkt. 5) k.p.c. poprzez oddalenie przez Sąd wniosku dowodowego strony pozwanej o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji, pomimo tego, że przeprowadzenie tego dowodu miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i w sprawie wymagane było zasięgnięcie wiadomości specjalnych,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 361 § 1 k.c. poprzez jego pominięcie i w rezultacie błędne przyjęcie, że poszkodowanemu należny jest zwrot kosztu najmu pojazdu zastępczego przez cały okres najmu, podczas gdy pozwany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania, co powinno prowadzić do wniosku, że pozwany jest zobowiązany do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego tylko w okresie odpowiadającym uzasadnionemu czasowi naprawy pojazdu uszkodzonego.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o:

1. rozpoznanie postanowienia Sądu Rejonowego wydanego na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 maja 2021 roku oraz dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji (kosztorysowanie napraw pojazdów) w celu ustalenia następujących faktów:

a) koniecznego, niezbędnego i uzasadnionego czasu naprawy pojazdu marki T. (...) o nr rej: (...), biorąc pod uwagę zakres uszkodzeń, powstałych na skutek zdarzenia z dnia (...) roku, a także przy uwzględnieniu wymiaru czasu pracy warsztatu,

b) ustaleniu czy w czasie postoju pojazdu w warsztacie występowały okresy zwłoki w naprawie i czy leżały one po stronie warsztatu,

c) czy uszkodzenia powstałe w wyniku kolizji spowodowały brak możliwości poruszania się ww. pojazdu po drogach publicznych;

2. zmianę zaskarżonego wyroku częściowo poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonym zakresie,

3. zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania za obie instancje wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja powodów jest częściowo uzasadniona.

Apelacja pozwanej jest bezzasadna.

Dla wyjaśnienia wskazanego powyżej stanowiska, odnosząc się w pierwszej kolejności do apelacji powodów wskazać należy, że zawarty w skardze apelacyjnej zarzut naruszenia prawa procesowego zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Ma rację skarżący podnosząc, że wydając zaskarżone orzeczenie Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów.

W przedmiotowej sprawie naruszając zasady logiki i doświadczenia życiowego, Sąd meritii, odwołując się do zeznań świadka M. G. (1) przyjął, że rzeczywisty czas najmu pojazdu zastępczego wynosił 30 dni. Potwierdzając, że w zeznaniach poszkodowanego znalazło się stwierdzenie, iż okres w jakim wynajmował pojazd wynosił miesiąc, Sąd Okręgowy wskazuje, że wbrew sugestii Sądu stwierdzenie powyższe nie było kategoryczne. Ocena tych zeznań nie uwzględnia jednocześnie faktu, że zostały one złożone po bez mała czterech latach od daty zdarzenia. Już sam upływ czasu usprawiedliwia więc przyjęcie założenia, iż informacje przekazywane przez świadka mogły być nie precyzyjne. Dodatkowo, odwołując się do doświadczenia życiowego wskazać należy, że stosując miary upływu czasu dla opisu okresu trwania określonych zdarzeń, osoby relacjonujące te zdarzenia często posługują się pewnym zaokrągleniem. Trudno z reguły pamiętać zwłaszcza po upływie czterech lat, że określony stan trwał dokładnie jeden miesiąc i sześć dni. Pamięć co do rzeczywistego okresu czasu z oczywistych względów się zaciera, i odwołanie się do niej pozwala co najwyżej na określenie przybliżonego okresu. Uwzględniając powyższe uwagi Sąd pierwszej instancji w ramach oceny dowodów i dokonania ustaleń faktycznych winien porównać powyższe zeznania z treścią załączonych do akt sprawy dokumentów, przede wszystkim protokołu wydania i odbioru przedmiotu najmu (k. 11 - 12). Dokument ten potwierdza okres wynajmu i co kluczowe dla rozstrzygnięcia, został podpisany przez świadka. Z protokołu wynika, że najem pojazdu zastępczego był realizowany od 7 kwietnia 2017 r. do 13 maja 2017 r. a więc przez okres 37 dni.

W tym miejscu należy odnotować, że dostrzegając powyższą nieścisłość Sąd pierwszej instancji nie dokonał konfrontacji opisanych wyżej dowodów, chociażby przez okazanie świadkowi powołanego wyżej dokumentu. Powyższa czynność oczywiście nie była obligatoryjna, choć niewątpliwie pozwalałaby na pozyskanie dodatkowych argumentów dla rozstrzygnięcia omawianej rozbieżności i jej brak stanowi niewątpliwe uchybienie w sposobie przeprowadzenia postępowania dowodowego.

Reasumując, Sąd Okręgowy dokonując samodzielnego porównania powyższej przedstawionych dowodów, uznał, że podstawę omawianego ustalenia winien stanowić opisany wyżej dokument i w konsekwencji (uwzględniając stanowisko powodów) uznał, iż okres najmu trwał 36 dni.

Powyższe ustalenie usprawiedliwia uwzględnienie skargi apelacyjnej w części poprzez uznanie, że zasądzone roszczenie powinno dodatkowo obejmować kwotę 840 zł. (6 x 140 zł.).

Uznając apelacje powodów w pozostałej części za nieuzasadnioną, Sąd Okręgowy wskazuje, że w sprawie nie doszło do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie, że pozwana gotowa była zorganizować dla poszkodowanego najem pojazdu zastępczego po cenie wskazywanej przez pozwaną przez okres 30 dni. Podkreślić należy, że wskazana okoliczność pozostaje w istocie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia, podobnie jak bez znaczenia pozostaje to, że pozwany ostatecznie uznał swoją odpowiedzialność za okres jedynie 21 dni najmu.

W przedmiotowej sprawie ustalono, że pozwany zaproponował poszkodowanemu najem pojazdu za kwotę 140 zł. brutto. Nie wykazano jednocześnie, że powyższa propozycja była jedynie fikcyjna. Nie wykazano również, że zaproponowana stawka nie uwzględniała rynkowych cen najmu pojazdów zastępczych w 2017 r. odpowiadających klasie pojazdu jaki uległ ustaleniu.

W tym miejscu Sąd Okręgowy z całą mocą podkreśla, że na poszkodowanym nie ciążył obowiązek uwzględnienia przy wynajmie pojazdu oferty zaproponowanej przez pozwanego. Wynajmując pojazd gdzie indziej winien jednocześnie wykazać, że przy wyborze oferty dochował należytej staranność polegającej w omawianym przypadku na dążeniu do minimalizacji szkody. Obowiązek taki wynika niewątpliwie z treści przepisu art. art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Należało więc wykazać, że najem samochodu za kwotę 200 zł dziennie uzasadniały warunki rynkowe. Powyższej okoliczności w przedmiotowej sprawie nie udowodniono, a poczynione w uzasadnieniu skargi apelacyjnej uwagi, jako nie znajdujące potwierdzenia w inicjatywie dowodowego strony pozwanej, mają jedynie polemiczny charakter.

W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo przyjął przy ustaleniu odszkodowania wysokość stawki za najem na poziomie 140 zł. brutto.

Oddalenie powództwa obejmującego żądanie dopłaty po 60 zł dziennie nie narusza tym samym art. 361 § 1 i 2 k.c.

Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie w całości.

Wydając zaskarżone orzeczenie Sąd pierwszej instancji nie naruszył art. 278 § 1 k.p.c. z zw. z art. 352 § 1 pkt. 5 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego strony pozwanej o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji. W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzenie powyższego dowodu było zbędne. Stanowisko to uzasadniają następujące okoliczności.

Po pierwsze, kwestionowanie przez pozwanego zasadności najmu pojazdu zastępczego (pozwany formułując tezę dowodową zdaje się sugerować, że uszkodzony pojazd mógł poruszać się po drogach publicznych) pozostaje w oczywistej sprzeczności z faktem, iż uznał swą odpowiedzialność wypłacając odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego przez okres 21 dni. Ponadto, wskazana sugestia, że uszkodzony pojazd mógł poruszać się po drogach publicznych stanowi przejaw swoistego żartu strony pozwanej, lub świadectwo braku wiedzy co do okoliczności wypadku przejawiające się co najmniej w nieznajomości akt szkodowych. W aktach tych znajdują się zdjęcia uszkodzonego pojazdu, z których wynika (bez konieczności posiadania jakiejkolwiek wiedzy specjalistycznej) możliwość wykluczenia powyższej sugestii.

Po drugie, skarżący domagają się przeprowadzenia powyższego dowodu nie dostrzega, iż odszkodowanie pozwalające na restytucję uszkodzonego pojazdu wypłacił dopiero w dniu 18 maja 2017 r. Oczekiwanie, że poszkodowany naprawi uszkodzony pojazd z własnych środków, niezwłocznie i bez oczekiwania na wypłatę odszkodowana mogło by uzasadniać jedynie wykazanie, że takimi środkami dysponował ( w przedmiotowej sprawie była to kwota niespełna 10 000 zł.). Wskazana okoliczność nie została udowodniona.

Jednocześnie w przedmiotowej sprawie oddalenie powyższego wniosku dowodowego uzasadniało zastosowanie przepisu art. 505 ⁷ k.p.c.

W konsekwencji brak było podstaw aby w rozpoznaniu postanowienia Sądu Rejonowego wydanego na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 maja 2021 roku dopuścić dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji (kosztorysowanie napraw pojazdów) w celu ustalenia:

a) koniecznego, niezbędnego i uzasadnionego czasu naprawy pojazdu marki T. (...) o nr rej: (...), biorąc pod uwagę zakres uszkodzeń, powstałych na skutek zdarzenia z dnia (...) roku, a także przy uwzględnieniu wymiaru czasu pracy warsztatu,

b) ustaleniu czy w czasie postoju pojazdu w warsztacie występowały okresy zwłoki w naprawie i czy leżały one po stronie warsztatu,

c) czy uszkodzenia powstałe w wyniku kolizji spowodowały brak możliwości poruszania się ww. pojazdu po drogach publicznych.

Wydając zaskarżone orzeczenie Sąd Rejonowy nie naruszył również przepisów prawa materialnego - art. 361 § 1 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że poszkodowanemu należny jest zwrot kosztu najmu pojazdu zastępczego przez cały okres najmu. Wbrew twierdzeniom skarżącego, zasądzona kwota (stosownie podwyższona przez Sąd Okręgowy) została poniesiona w celu pokrycia kosztów uzasadnionego najmu pojazdu zastępczego. Wskazany najem przez cały okres jego trwania był uzasadniony a co za tym idzie stanowił normalne następstwo uszkodzenia pojazdu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w opisanym wyżej zakresie.

W pozostałej części apelacja powodów i apelacja pozwanego w całości podlegała oddaleniu na podstawie przepisu art. 385 k.p.c.

Rozstrzygnięcia o kosztach procesu za obie instancję zapadło na podstawie przepis art. 100 k.p.c. i uwzględnia okoliczność, że powodowie wygrali proces w 67 %.

Koszty procesu poniesione przez powodów w pierwszej instancji zamykają się w kwocie 1117 zł. (opłata od pozwu – 200 zł., wynagrodzenie pełnomocnika – 900,- zł., opłata od pełnomocnictwa – 17 zł.), natomiast pozwanego w kwocie 917 zł. (wynagrodzenie pełnomocnika – 900,- zł., opłata od pełnomocnictwa – 17 zł.).

Koszty procesu poniesione przez powodów w drugiej instancji wyniosły 650 zł. (opłata od apelacji – 200 zł., wynagrodzenie pełnomocnika – 450,- zł.), natomiast koszty poniesione przez pozwanego wyniosły 550 zł. (opłata od apelacji – 100 zł., wynagrodzenie pełnomocnika – 450,- zł.

Paweł Hochman