Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 31 stycznia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący: Dariusz Mizera

Sędziowie: Jarosław Gołębiowski, Grzegorz Ślęzak

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 31 stycznia 2020 r.

sprawy z wniosku Gminy K.

z udziałem (...) S.A. z siedzibą w W. - Zarządcy masy sanacyjnej (...) S.A. w restrukturyzacji z siedzibą w K., P.U.H. (...) z siedzibą w R.

o zezwolenie na złożenie do depozytu sądowego

na skutek apelacji wniesionej przez P.U.H. (...) z siedzibą w R.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 1 lipca 2019 r. sygn. akt I Ns 313/19

postanawia: oddalić apelację.

Dariusz Mizera

Jarosław Gołębiowski Grzegorz Ślęzak

Sygn. akt II Ca 682/19

UZASADNIENIE

Gmina K. wniosła o zezwolenie na złożenie do depozytu sądowego kwoty 45.520,10 zł tytułem wynagrodzenia z realizacji inwestycji „Budowa budynku przedszkola i żłobka wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi oraz infrastrukturą zewnętrzną” z zastrzeżeniem, że powyższa kwota może zostać wydana na rzecz tego z uczestników, który wykaże uprawnienia do ww. należności.

We wniosku Gmina K. wskazała, że spółka (...) S.A. w restrukturyzacji z siedzibą w K. była wykonawcą umowy, a P. R. podwykonawcą oraz że podejmowała starania w celu wypłacenia wynagrodzenia zgodnie z art. 143c ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz.U.2015.2164 j.t.), tj. wypłacenia bezpośrednio podwykonawcy tej części należności, której podwykonawca nie otrzymał od wykonawcy. Wykonawca sprzeciwił się wypłacie wynagrodzenia bezpośrednio podwykonawcy podnosząc, że kwota ta nie jest mu należna z uwagi na naliczenie podwykonawcy kar umownych.

Postanowieniem z dnia 1 lipca 2019r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Gminy K. z udziałem (...) S.A. z siedzibą w W. - Zarządcy masy sanacyjnej (...) S.A. w restrukturyzacji z siedzibą w K. oraz P. R. o zezwolenie na złożenie do depozytu sądowego

postanowił:

zezwolić wnioskodawcy na złożenie do depozytu sądowego kwoty 45.520,10 zł (słownie: czterdzieści pięć tysięcy pięćset dwadzieścia złotych 10/100 groszy) tytułem wynagrodzenia z realizacji inwestycji „Budowa budynku przedszkola i żłobka wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi oraz infrastrukturą zewnętrzną” na podstawie umowy nr (...) zawartej w dn. (...) r. wraz z Aneksami, tj. Aneks nr (...) z dnia (...) roku, Aneks nr (...) z dnia (...) roku, Aneks nr (...) z dnia (...) roku, Aneks nr (...) z dnia (...) roku

z zastrzeżeniem, że powyższa kwota może zostać wydana uczestnikom jeżeli wykażą, w jakich częściach ww. kwota jest im należna w zgodnym oświadczeniu, ugodzie zawartej przed mediatorem, ugodzie zawartej przed sądem albo w prawomocnym orzeczeniu sądu.

Sąd zważył, iż złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego jest dopuszczalne w przypadkach określonych w przepisach prawa materialnego. W niniejszej sprawie może mieć zastosowanie art. 143c ust. 5 pkt 2 Prawa zamówień publicznych, zgodnie z którym w przypadku zgłoszenia przez wykonawcę uwag dotyczących zasadności bezpośredniej zapłaty wynagrodzenia podwykonawcy, zamawiający może złożyć do depozytu sądowego kwotę potrzebną na pokrycie wynagrodzenia podwykonawcy lub dalszego podwykonawcy w przypadku istnienia zasadniczej wątpliwości zamawiającego co do wysokości należnej zapłaty lub podmiotu, któremu płatność się należy.

Zgodnie z art. 693 ¹ k.p.c. Sąd nie bada prawdziwości twierdzeń zawartych we wniosku, ograniczając się jedynie do oceny czy według przytoczonych okoliczności złożenie do depozytu jest prawnie uzasadnione.

Według przytoczonych przez wnioskodawcę okoliczności złożenie do depozytu jest prawnie uzasadnione w świetle powołanego art. 143c ust. 5 pkt 2 Prawa zamówień publicznych. Wobec dokonanych ustaleń wniosek należało uwzględnić, stąd orzeczono jak w sentencji.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył uczestnik P. R. za pośrednictwem swojego pełnomocnika.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, a to przepisów art. 693 ¹ kpc w zw. z art. 143c ust. 5 pkt 2 PZP w zw. z art. 233 §1 kpc w zw. z art. 328 §2 kpc poprzez nieuprawnione uznanie, że wnioskodawczyni wykazała istnienie zasadniczej wątpliwości zamawiającego co do wysokości należnej zapłaty lub podmiotu, któremu płatność się należy, w sytuacji gdy wnioskodawczyni będąc uczestnikiem procesu budowlanego nie mogła mieć wątpliwości co do należności zapłaty na rzecz skarżącego.

Powołując się na powyższe okoliczności skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego postanowienia w całości poprzez orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy i oddalenie wniosku, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych .

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik Gminy K. wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja uczestnika jest bezzasadna.

Przede wszystkim należy przypomnieć ( co dostrzegł także Sąd Rejonowy przywołując treść art. 693 ¹ kpc), że kognicja sądu w postępowaniu o złożenie do depozytu sądowego jest bardzo ograniczona. Według stanowiska judykatury obejmuje ona jedynie badanie, czy w świetle przytoczonych we wniosku okoliczności złożenie do depozytu jest prawnie uzasadnione. Sąd nie rozstrzyga w tym postępowaniu, czy złożenie do depozytu sądowego jest - w świetle prawa materialnego usprawiedliwione ani nie przeprowadza, co do zasady postępowania dowodowego. Stanowisko to jest ugruntowane w orzecznictwie.( por. uchwała SN z 5 grudnia 1986r., III CZP 62/86 OSNCP 1987 Nr 10, poz. 146, postanowienie SN z 11 lipca 1996r., III CRN 18/96 Prok. i Pr. 1996 nr 12 poz. 45, wyrok SN z dnia 20 grudnia 2018r. II CSK 748/17, baza LEX)

Wnioskodawca podkreślał , iż z uwagi na spór wykonawcy z podwykonawcą nie wie do końca komu ma wypłacić należną wykonawcy kwotę.

Z art. 467 k.c. wynika , że poza wypadkami przewidzianymi w innych przepisach dłużnik może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego, między innymi, jeżeli wskutek okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności, nie wie, kto jest wierzycielem, jak też wtedy, gdy powstał spór, kto jest wierzycielem, a także, jeżeli z powodu innych okoliczności dotyczących osoby wierzyciela świadczenie nie może być spełnione. Z kolei, według art. 143c ust. 5 pkt 2 w powiązaniu z pkt 4 tego przepisu ustawy - Prawo zamówień publicznych jasno wynika, że zamawiający jest zobowiązany - przed dokonaniem bezpośredniej zapłaty - umożliwić wykonawcy zgłoszenie uwag na piśmie, dotyczących zasadności bezpośredniej zapłaty wynagrodzenia podwykonawcy i w takim przypadku zamawiający może złożyć do depozytu sądowego kwotę potrzebną na pokrycie wynagrodzenia podwykonawcy lub dalszego podwykonawcy w razie wystąpienia zasadniczej wątpliwości zamawiającego co do wysokości należnej zapłaty lub podmiotu, któremu płatność się należy.

W przedmiotowej sprawie z uwagi na spór między wykonawcą a podwykonawcą występuje zasadnicza wątpliwość komu płatność się należy. Nie jest rolą zamawiającego rozstrzyganie tych wątpliwości, zwłaszcza tego czy słusznie wykonawca obciążył podwykonawcę karą umowną i czy istotnie doszło do potrącenia taj kary umownej z należnością podwykonawcy.

Zamawiający nie może stawać się arbitrem w sporze między wykonawcą i podwykonawcą, a takiej roli w istocie oczekuje od zamawiającego skarżący domagając się oddalenia wniosku i wypłaty należnej mu kwoty bezpośrednio od zamawiającego. Wyżej powołany przepis ustawy prawo zamówień publicznych pozwala właśnie w takich sytuacjach na złożenie przez zamawiającego jego świadczenia do depozytu sądowego. W takiej sytuacji zachodzi bowiem niebezpieczeństwo świadczenia do rąk osoby nieuprawnionej uzasadniające uwzględnienie wniosku o zezwolenia na złożenie świadczenia do depozytu (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 14 kwietnia 1994 r., I ACr 178/94, baza Legalis). Dłużnik nie jest bowiem uprawniony do rozstrzygania, który z wierzycieli powinien otrzymać świadczenie. Spór tego rodzaju może być natomiast rozstrzygnięty wyłącznie przez sąd w procesie, w wyniku którego tytuł wykonawczy wydany przez sąd stanowił będzie podstawę do wydania depozytu.

W takiej sytuacji bezprzedmiotowy stał się wniosek dowodowy złożony w apelacji, zmierzał on bowiem do merytorycznego badania zasadności obciążenia podwykonawcy karą umowną przez wykonawcę co jest niedopuszczalne w postępowaniu depozytowym które z natury jest postępowaniem prowizorycznym i o ograniczonej kognicji. (por. art. 693 ¹ kpc)

W efekcie zarzut naruszenia przywołanych w apelacji przepisów prawa nie zawiera uzasadnionych podstaw dlatego też apelacja uczestnika jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu, a to na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13§ 2 k.p.c.

Grzegorz Ślęzak Jarosław Gołębiowski Dariusz Mizera