Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Jarosław Gołębiowski
Sędziowie	SSO Dariusz Mizera SSA w SO Stanisław Łęgosz (spr.)
Protokolant	stażysta Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa (...) z siedzibą w O.

przeciwko J. W., E. W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie

z dnia 12 czerwca 2018 roku, sygn. akt I C 219/18

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach pierwszym i trzecim sentencji w ten sposób, że kwotę 1.440 złotych zasądza na rzecz powoda (...) z siedzibą w O. solidarnie od obu pozwanych: J. W. i E. W.;

2.  zasądza od pozwanej E. W. na rzecz powoda (...) z siedzibą w O. kwotę 207 (dwieście siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSO Dariusz Mizera SSA w SO Stanisław Łęgosz

II Ca 610/18

UZASADNIENIE

Powód (...) w O. wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych J. W. i E. W. kwoty 1440 zł z ustawowymi odsetkami z tytułu zapłaty za zakup telewizora M. i sokowirówki (...).

Wyrokiem z dnia 12 czerwca 2018 Sądu Rejonowego w Opocznie.

1.zasądził od pozwanego J. W. na rzecz powoda kwotę 1.440,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

a/ 1.250,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty;

b/ 190,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 maja 2017 roku do dnia zapłaty;

2. oddalił w pozostałym zakresie powództwo w stosunku do J. W.;

3. oddalił powództwo w stosunku do E. W.;

4. zasądzi od pozwanego J. W. na rzecz powoda kwotę 30,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawą tego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i rozważania sądu

Od dnia 25 marca 2009 r. J. W. i E. W. pozostają w ustroju rozdzielności majątkowej zgodnie z umową majątkową małżeńską sporządzoną w dniu (...) r. w formie aktu notarialnego Rep. A Nr (...) przed notariuszem A. P. prowadzącym Kancelarię Notarialną w O.

W 2016 roku J. W. w tym sklepie dokonał zakupu najpierw sokowirówki marki Z. o wartości 190,00 zł, a następnie telewizora marki M. o wartości 1.250,00 zł. Przy zakupie tych urządzeń był sam, bez żony E.. Za te urządzenia częściowo zapłacił. Z przedmiotów tych korzysta on w mieszkaniu w Ł., w którym mieszka od 3,5 roku.

E. W. nic nie wiedziała o zakupie przez męża telewizora i sokowirówki, nie była w sklepie przy ich zakupie, nie jest w ich posiadaniu, ani nie zobowiązywała się za te sprzęty zapłacić.

Pozostała do zapłaty za zakupione przez J. W. sokowirówkę i telewizor wyliczona przez (...) to kwota 1.440,00zł. W dniu 12 marca 2016 r. J. W. sam napisał oświadczenie, zgodnie z którym za telewizor zobowiązał się zapłacić w ratach po 200,00 zł do dnia 15 grudnia 2016 r.

J. W. powyższej kwoty na rzecz (...) nie uregulował.

Pismem nadanym w dniu 7 kwietnia 2017 r. (...) wezwał E. i J. małżonków W. do zapłaty w terminie 7 dni od otrzymania wezwania na swoją rzecz kwoty 1.440,00 zł z tytułu zakupu telewizora M. i sokowirówki (...)

W ocenie Sądu powództwo zasługuje na uwzględnienie w stosunku do pozwanego J. W..

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – w tym zeznań samego pozwanego J. W., które Sąd uznał za wiarygodne – wynika, iż dokonał on zakupu u powoda (...) z siedzibą w O. telewizora marki M. o wartości 1.250,00 zł i sokowirówki marki Z. o wartości 190,00 zł. Za towary te zobowiązał się zapłacić w późniejszym terminie zgodnie z podpisanym przez siebie oświadczeniem z dnia 12 marca 2016 r. Poza sporem pozostawało również, iż pozwany J. W., pomimo wezwania nie dokonał zapłaty na rzecz powoda. Z tego względu, Sąd orzekł jak w punkcie 1. wyroku.

Powództwo w stosunku do pozwanej E. W. Sąd uznał za bezzasadne.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanego i pozwanej, że to pozwany J. w. zakupił sam dla siebie sokowirówkę i telewizor i że korzysta z tych przedmiotów w mieszkaniu w Ł.. Duże znaczenia dla takiej oceny miała analiza oświadczenia podpisanego przez pozwanego J. W. dnia 12 marca 2016 roku. Podkreślenia wymaga, że oświadczenia to podpisał on sam. Należy przyjąć, że gdyby zakupu tych przedmiotów dokonywali obydwoje małżonkowie, to powód (...) niewątpliwie takie oświadczenia co do spłaty za zakupione urządzenia powinien przyjąć także od pozwanej E. W.-czego jednak nie zrobił.

Sąd zauważył, że twierdzenia pozwu podane w jego uzasadnieniu nie znalazły odzwierciedlenia w przeprowadzonym postepowaniu dowodowym. Z zeznań zgłoszonych przez powoda świadków Ł. K. i J. S., a nawet z zeznań samego powoda (...) nie wynika, że sokowirówkę i telewizor zakupił J. w. dla swojej żony E., że telewizor został dostarczony na prośbę J. W. do mieszkania jego żony w O. i że J. W. podpisał oświadczenia, że wkrótce zapłacą oni za odebrany sprzęt. Przesłuchani w sprawie świadkowie nie posiadali wiedzy na te okoliczności. Jedynie potwierdzili, że J. W. zakupił telewizor i sokowirówkę i ,,dogadał się” z panem (...) co do spłaty.

Po analizie materiału dowodowego zgromadzonego w toku procesu Sąd doszedł do przekonania, iż pozwany J. W. dokonał zakupu przedmiotowych towarów do majątku osobistego, a tym samym roszczenie o zapłatę winno być skierowane jedynie w stosunku do niego i za to zobowiązanie po ustaniu małżeńskiej wspólności majątkowej odpowiada pozwany J. W..

Za powyższym przemawia fakt, iż w dacie zakupu towarów, a także w dacie podpisania oświadczenia o ratalnej formie płatności – 12 marca 2016 r. – J. W. i E. W. pozostawali w ustroju rozdzielności majątkowej, zaś J. W. zamieszkiwał już wtedy w Ł..

Dodatkowo charakter zakupionych towarów, tj. telewizor i sokowirówka nie przemawia, w przekonaniu Sądu za przyjęciem, iż służą one zaspokajaniu zwykłych potrzeb rodziny, co implikowałoby solidarną odpowiedzialność małżonków na podstawie art. 30 § 1 k.r.io.

Przez zobowiązanie zaciągnięte w sprawach wynikających z zaspokojenia zwykłych potrzeb rodziny (art. 30 par. 1 KRO) należy rozumieć tylko te zobowiązania, które odnoszą się do normalnych codziennych potrzeb rodziny, wymagających bezwzględnie zaspokojenia bez potrzeby podejmowania przez małżonków specjalnych decyzji. Wszelkie inne zobowiązania - zwłaszcza dotyczące większych zakupów ratalnych, nie dające się zakwalifikować pod pojęcie "zwykłych" potrzeb rodziny - zaciągnięte przez jednego małżonka nie rodzą odpowiedzialności solidarnej drugiego małżonka (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22.09.1966 r., I CR 544/66, OSPiKA 1967 nr 9, poz. 225).

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie 3. sentencji wyroku i oddalił powództwo w stosunku do pozwanej E. W..

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., na które składa się opłata sądowa od pozwu w kwocie 30,00 zł – punkt 4. sentencji wyroku.

Od powyższego wyroku apelację złożył powód. Zaskarżył wyrok w części oddalając powództwo w stosunku do pozwanej E. W.. Wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego a w szczególności art 30 § 1 KRiO poprzez nie uznanie przez sąd zakupu sokowirówki i telewizora jako sprzętu służącego do zaspokojenia zwykłych potrzeb rodziny.

2. naruszenie prawa procesowego tj. art 233 § 1 kpc poprzez dowolną i wybiórczą a nie swobodną i wszechstronną ocenę zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, a w szczególności:

a) uznanie za wiarygodne zeznań pozwanych E. i J. W. w sytuacji gdy pozwani byli zainteresowani oddaleniem roszczeń w stosunku do E. W. i mieli interes w takim rozstrzygnięciu sporu aby Sąd oddalił powództwo w stosunku do E. W., a ponadto ich zeznania pozostają w istotnej sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym.,

b) uznanie za niewiarygodne i pominięcie zeznań świadków Ł. K., J. S. oraz powoda, którzy wszyscy potwierdzili udział obydwu małżonków w zakupie sprzętu.

Wskazując na powyższe zarzuty wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie solidarnie od pozwanych J. W. I E. W. na rzecz powoda (...) całości dochodzonych roszczeń wraz z odsetkami tak jak pkt 1 wyroku Sądu Rejonowego oraz o zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja jest uzasadniona, gdyż nie sposób odmówić trafności zarzutowi naruszenia prawa materialnego. Sąd Rejonowy w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym, który polega na tym, że powód kupił telewizor i sokowirówkę, przy czym w czynnościach zakupu nie uczestniczyła jego żona, błędnie nie zastosował przepisu art. 30 krio, czego efektem końcowym było oddalenie powództwa w stosunku do pozwanej E. W..

Przepis art. 30§1 krio stanowi, że oboje małżonkowie są odpowiedzialni solidarnie za zobowiązania zaciągnięte przez jednego z nich w sprawach wynikających z zaspokajania zwykłych potrzeb rodziny.

Przepis art.30 krio ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Znajduje zastosowanie niezależnie od łączącego małżonków ustroju majątkowego (por. wyrok SN z 11.10.1995 III CZP 137/95 OSNC 1996, nr 1 poz.16). Stosowania art. 30 krio nie wyłącza również ustanowienie przez sąd rozdzielności majątkowej małżonków, Małżonkowie nie mogą również wyłączyć art. 30 krio w drodze wzajemnego porozumienia ze skutkiem wobec osób trzecich.

Do przyjęcia odpowiedzialności drugiego małżonka w gruncie przepisu art. 30 krio nie jest wymagane żeby ten małżonek był stroną umowy, wszak jego odpowiedzialności jest odpowiedzialnością solidarnie za zobowiązanie współmałżonka uczestniczącego w zawarciu umowy.

Podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma kwestia czy pozwany J. W. kupując telewizor M. wartości 1250zł i sokowirówkę (...) wartości 140 zł zaciągnął zobowiązanie wynikające z zaspokajaniem zwykłych potrzeb rodziny.

W ocenie Sądu Okręgowego zakup telewizora i sokowirówki oczywiście należy zakwalifikować do tych czynności.

Powołany przez Sąd Rejonowy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1966 roku syg akt I Cr 544/66 został wydany w sprawie, której przedmiotem był zakup trzech męskich garniturów i maszyny do szycia marki Ł.. Przywołana przez Sąd Rejonowy teza tego orzeczenia ma charakter ogólny i jako taka zachowuje aktualność. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sądu Najwyższego znalazły się również odniesienia do wydatków na przedmioty o charakterze trwałym wśród których wymieniono min. zakup telewizora, lodówki, mebli. Według Sadu Najwyższego wydatki te nie mogą być uważane za sprawy wynikające z zaspokojenia zwykłych potrzeb rodziny. O ile takie stanowisko zachowywało aktualność w latach sześćdziesiątych i jeszcze następnych ubiegłego wieku , kiedy to telewizory nie były przedmiotami powszechnego użytku i należały do dóbr luksusowych, to jednak po ponad pięćdziesięciu latach, w obecnych warunkach społeczno- gospodarczo- rynkowych i obecnym poziomie cywilizacyjnym, zakup telewizora i sokowirówki (o wartościach jak w przedmiotowej sprawie ) nie może być traktowany jako nie związany ze zwykłymi potrzebami rodziny.

Nie jest również przeszkodą do takiej oceny okoliczność, iż pozwany z rzeczy tych korzysta w Ł., gdzie przebywa znaczną część tygodnia, zaś pozwana zamieszkuje w O.. Pozwani są małżeństwem i nie pozostają w separacji nawet faktycznej. Skoro wybrali taki sposób funkcjonowania rodziny, to nie można przyjąć że zakup telewizora i sokowirówki, choćby tylko z nich korzystał pozwany, nie był zakupem w ramach zwykłych potrzeb rodziny.

Na koniec należy odnieść się również do orzecznictwa przytoczonego przez pozwaną w odpowiedzi na apelacje. Orzeczenia to zostały wydane w stanach faktycznych nieporównywalnych z przedmiotową sprawą ze względu na przedmiot zobowiązania. Stąd tez nie są przydatne przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy.

Z tych względów apelacja, jako uzasadniona, prowadzi do zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienia powództwa w stanie do pozwanej E. W., o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 386 § 1 kpc. O kosztach procesu za instancję odwoławczą Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 98 kpc.

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Jarosław Gołębiowski, SSO Dariusz Mizera