Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	Jarosław Gołębiowski
Sędziowie	Grzegorz Ślęzak Dariusz Mizera (spr.)
Protokolant	Katarzyna Pielużek

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2020 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. J.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 23 maja 2019 r.

sygn. akt I C 358/19

oddala apelację.

Grzegorz Ślęzak Jarosław Gołębiowski Dariusz Mizera

Sygn. akt II Ca 606/19

UZASADNIENIE

Powód - (...) Spółka Akcyjna w W. - w pozwie z dnia 10.10.2018 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. J. kwoty 7.316,25 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6.08.2017 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 8.11.2018 r. przekazał sprawę do rozpozna tutejszemu Sądowi.

Tutejszy Sąd w osobie Referendarza sądowego uwzględnił powództwo i w dniu 7.02.2019 r. wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwany M. J. skutecznie zaskarżył nakaz sprzeciwem, wniósł o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia 23 maja 2019 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2019 r. na rozprawie sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W. przeciwko M. J. o zapłatę oddalił powództwo.

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 16.07.2016 r. w wyniku wycieku wody (pęknięcia wężyka pod wanną w łazience) w mieszkaniu nr (...) położonym w P. przy ulicy (...) doszło do zalania mieszkania nr (...) na szkodę S. P. i nr(...)na szkodę M. B.. Właścicielem mieszkania nr (...) jest M. J.. Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi poszkodowanych - (...) S. A. w W.. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego na rzecz S. P. ubezpieczyciel wypłacił kwotę odszkodowania równą 5.748,70 złotych, a na rzecz M. B. kwotę 1.567,55 złotych.

Sąd zważył, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 828 k.c., jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości wypłaconego odszkodowania.

Przepis konstytuuje roszczenie regresowe ubezpieczyciela przeciwko osobie odpowiedzialnej za szkodę (tzw. regres ubezpieczeniowy). Istotnymi przesłankami do nabycie tego rodzaju wierzytelności są: istnienie odpowiedzialności osoby trzeciej - sprawcy szkody oraz uprzednia zapłata odszkodowania ubezpieczeniowego.

W sprawie powód nie udowodnił w trybie art. 6 kc jednej z przesłanek zasadności roszczenia, tj. istnienia odpowiedzialności osoby trzeciej.

Zgodnie z ugruntowanym już orzecznictwem Sądu Najwyższego (np. uchwała z dnia 19.02.2013 r. zapadła w sprawie III CZP 63/12) oraz orzecznictwie sądów powszechnych, przepis art. 433 k.c. statuujący odpowiedzialność za zasadzie ryzyka nie ma zastosowania do odpowiedzialności za szkodę polegającą na zalaniu lokalu położonego niżej z lokalu znajdującego się na wyższej kondygnacji. W grę wchodzi odpowiedzialność na zasadzie winy z art. 415 k.c. Powód nie udowodnił, iż zalanie dwóch mieszkań na skutek wycieku wody z mieszkania pozwanego (pęknięcia wężyka pod wanną w łazience) nastąpiło na skutek popełnienia przez pozwanego czynu niedozwolonego (czynu noszącego znamiona winy). Pozwany twierdził, iż pęknięcie wężyka pod jego wanną nastąpiło z uwagi na zaistnienie siły wyższej.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił powództwo.

Powyższy wyrok w imieniu powoda zaskarżył jego pełnomocnik zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, tj.:

- art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dokonanie wybiórczej oceny materiału dowodowego oraz jego dowolnej, a nie swobodnej oceny, sprzecznej z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz całością zgromadzonego materiału dowodowego oraz poprzez pominięcie dowodów wskazujących na zasadność roszczeń Powódki, co niewątpliwie miało wpływ na rozstrzygnięcie sprawy;

- art. 232 zdanie pierwsze k.p.c., poprzez błędne uznanie, iż Powódka nie zaprezentowała materiału dowodowego na potwierdzenie swych twierdzeń, co miało wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego, błędną subsumpcję i niewłaściwe niezastosowanie prawa materialnego oraz naruszenie zasady da mihi factum, dabo tibi ius;

Powołując się na powyższe zarzuty skarżący wnosił o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od Pozwanej na rzecz Powódki, kwoty 7.316,25 złotych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty

ewentualnie o:

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Piotrkowie Trybunalskim, pozostawiając temu sądowi do rozstrzygnięcia kwestię zasądzenia kosztów procesu za postępowanie apelacyjne oraz zasądzenie od Pozwanej na rzecz Powódki kosztów postępowania w I instancji wraz z kosztami opłaty skarbowej od pełnomocnictwa;

2.zasądzenie od Pozwanej na rzecz Powódki kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych;

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne. Skarżący zarzucając naruszenie art. 233 k.p.c. nie wskazuje jakich ustaleń faktycznych oczekiwałby od Sądu. Treść apelacji stanowi natomiast polemikę ze stanowiskiem Sądu I instancji który zasadnie wskazuje na art. 415 k.c. jako zasadę odpowiedzialności pozwanego i stwierdza brak wykazania przez powoda przesłanek odpowiedzialności o których mowa w tym przepisie.

Powód zarzuca także naruszenie art. 232 k.p.c. i powołuje się w tym zakresie na orzecznictwo Sądu Najwyższego. Tymczasem trzeba pamiętać, iż zgodnie z obowiązującą w procesie cywilnym zasadą kontradyktoryjności, podstawę rozstrzygnięcia stanowią w głównej mierze twierdzenia i dowody przedstawione przez strony. Zasadę tę wyrażają m.in. art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Zgodnie z tymi przepisami strony są obowiązane powoływać dowody na potwierdzenie faktów, z których wywodzą skutki prawne, a sąd jedynie w wyjątkowych przypadkach może dopuścić dowód niewskazany przez powoda lub pozwanego. Przepis art. 6 k.c., ustanawiający regułę rozkładu ciężaru dowodu, pozwala sądowi rozstrzygnąć sprawę w razie braku podstaw do stwierdzenia, czy istotny dla rozstrzygnięcia sprawy fakt miał miejsce (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2012 r., I CSK 72/12). Sąd orzeka wówczas na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar udowodnienia faktu, z którego wywodziła skutki prawne. (por. postanowienie SN z dnia 24 kwietnia 2019r. V CSK 486/18, baza Legalis).

Słusznie skarżący podkreśla, iż określił wysokość szkody poprzez załączenie dokumentów prywatnych w postaci decyzji o wypłacie odszkodowań i kosztorysów. Natomiast trudno się zgodzić z powodem, iż wykazał winę pozwanego w powstaniu szkody. Nie ulega wątpliwości i jest to bezsporne, iż mieszkania na niższych kondygnacjach zostały zalane na skutek pęknięcia wężyków pod wanną w łazience pozwanego. Sąd Okręgowy podziela w tym zakresie stanowisko Sądu I instancji , iż przepis art. 433 k.c. statuujący odpowiedzialność za zasadzie ryzyka nie ma zastosowania do odpowiedzialności za szkodę polegającą na zalaniu lokalu położonego niżej z lokalu znajdującego się na wyższej kondygnacji. Powód zresztą zdaje się z tym stanowiskiem nie polemizować. Powyższe wskazuje, iż winien zatem wykazać winę pozwanego.

Pozwany natomiast twierdził, iż badał stan techniczny instalacji i nic nie wskazywało aby były podstawy do wymiany wężyków. Takie oświadczenie złożył bowiem na rozprawie. Powód natomiast nie dysponuje jakimkolwiek dowodem na okoliczność, iż istotnie stan wężyków był taki, że wymagał wymiany. Wykazanie tej okoliczności spoczywało na powodzie skoro pozwany zaprzeczył tym faktom. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar dowodu istnienia faktu obciąża stronę która zamierza z danego faktu wywodzić skutki prawne. Skoro zatem powód twierdził, iż na skutek zaniedbań pozwanego doszło do awarii to winien przeprowadzić odpowiednie dowody na tą okoliczność. Nie można bowiem wykluczyć, iż przyczyną pęknięcia wężyka była wada materiałowa za którą co oczywiste nie odpowiada pozwany lub inne przyczyny.

Z samego tylko faktu pęknięcia wężyka pod wanną i zalania niższych kondygnacji budynku bez przeprowadzenia dodatkowych dowodów próżno wywodzić odpowiedzialność pozwanego, a tego tak naprawdę oczekuje powód.

Reasumując zaskarżony wyrok pomimo dosyć lakonicznych motywów w ostatecznym rozrachunku odpowiada prawu i nie narusza wskazanych w apelacji przepisów prawa procesowego.

Dlatego też na podstawie art. 385 k.p.c. należało orzec jak w wyroku.

Grzegorz Ślęzak Dariusz Mizera Jarosław Gołębiowski