Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSA w SO Grzegorz Ślęzak
Sędziowie	SSA w SO Stanisław Łęgosz (spr.) SSO Paweł Hochman
Protokolant	Beata Gosławska

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2019 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z o.o. w P.

przeciwko J. N. i J. F.

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 9 kwietnia 2019 r. sygn. akt I C 1794/16.

oddala apelację.

Stanisław Łęgosz Grzegorz Ślęzak Paweł Hochman

Sygn. akt II Ca 587/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2019r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. oddalił powództwo (...) Spółki z o. o. w P. przeciwko J. N. i J. F. o opróżnienie lokalu mieszkalnego.

Podstawą powyższego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i rozważania.

Lokal mieszkalny oznaczony numerem (...) położony przy ul. (...) w P. stanowi własność (...). (...) Sp. z o. o. w (...), stanowi komunalną osobę prawną, w której całość udziałów posiada Miasto P. Powód jest dzierżawcą nieruchomości stanowiących własność Miasta (...), w tym także tej na której usytuowany jest przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Na podstawie zawartej umowy dzierżawy strona powodowa uprawniona jest między innymi do zawierania umów najmu oznaczonych lokali mieszkalnych z podmiotami wskazanymi przez właściciela oraz w tym zakresie do gospodarowania oddanymi w dzierżawę lokalami.

W okresie od dnia 15 grudnia 1982 r. do dnia 30 listopada 2015 r. najemcami przedmiotowego lokalu byli B. F. oraz P. F. - rodzice pozwanych. P. F. przydział tego lokalu otrzymał jako stypendysta zakładu (...) w (...), a przydzielenie mu tego lokalu było jednym z warunków podjęcia przez niego pracy w tym zakładzie w charakterze inżyniera. Pozwane J. N. oraz J. F. były uprawnione do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu, co było każdorazowo zgłaszane zarządcy.

Umowa najmu lokalu została przez najemców wypowiedziana z dniem 30 listopada 2015 r. w związku z przeprowadzką do lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...). B. F. oraz P. F. w dniu 9 lipca 2014 r. zawarli z (...) Sp. z o.o. umowę o partycypację w kosztach budowy lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) , zaś w dniu 19 października 2015 r. zawarli umowę najmu tego lokalu. B. F. oraz P. F. do lokalu przy ulicy (...) wprowadzili się z dniem 24 października 2015 r.

Pozwane J. N. i J. F. po wyprowadzce rodziców z lokalu numer (...) przy ul. (...) pozostały w tym lokalu i zamieszkują w nim do chwili obecnej.

Komisja Mieszkaniowa Urzędu Miasta w P. w dniach 27 kwietnia 2015 r., 2 listopada 2015 r. oraz 28 stycznia 2016 r. negatywnie zaopiniowała wnioski J. N. w sprawie zawarcia umowy najmu przedmiotowego lokalu.

J. N. oraz J. F. nie posiadają zaległości z tytułu opłat za przedmiotowy lokal. J. N. oraz J. F. nie korzystają z pomocy Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w (...), a także nie posiadają statusu osób bezrobotnych.

J. N. w lokalu nr (...) przy ul. (...) zamieszkuje od chwili wprowadzenia się jej rodziny do tego lokalu w styczniu 1983 r. i w lokalu tym zamieszkiwała stale, z wyjątkiem okresu kiedy zamieszkiwała wraz z mężem. J. F. w przedmiotowym lokalu zamieszkuje od chwili urodzenia.

J. N. i J. F. nie posiadają tytułu prawnego do innego lokalu mieszkalnego.

Konieczność przeprowadzenia się B. i P. F. z lokalu przy ul. (...) do lokalu przy ul. (...) spowodowana była złym stanem zdrowia P. F., który od ponad 30 lat był osobą niepełnosprawną, niezdolną do samodzielnego poruszania się. Lokal przy ul. (...) położony był na(...) piętrze, składa się z trzech pokoi i ma powierzchnię (...) m , zaś lokal przy ul. (...) składa się z dwóch pokoi i ma powierzchnię (...) m . Z uwagi na towarzyszące P. F. dolegliwości zdrowotne w postaci między innymi cukrzycy i światłowstrętu, związane ze stanem ogólnym po usunięciu (...) i (...), i wynikającą z nich konieczność częstego odpoczynku, potrzebował on jednego pokoju do wyłącznego korzystania.

Sąd powyższych ustaleń dokonał w oparciu o dowody z dokumentów prywatnych, których prawdziwość oraz treść nie były przedmiotem sporu pomiędzy stronami, za wyjątkiem oświadczenia B. oraz P. F. z dnia 7 października 2015 r., którego właściwy sens był badany przez Sąd w trybie art. 65 kc. W pozostałym zakresie dokumenty zaoferowane przez strony, a w szczególności przez stronę powodową, nie budziły wątpliwości Sądu.

W odniesieniu do dowodów ze źródeł osobowych, to jest zeznań świadków Z. Ł., sąsiadki pozwanych, oraz B. F., ich matki, ich ocenę należy potraktować zbiorczo. Sąd obu powyższym dowodom przydał walor wiarygodności, pomimo istnienia w sprawie okoliczności nakazujących ocenę tych zeznań z pewną dozą ostrożności, a to dobrych relacji sąsiedzkich łączących pozwane z Z. Ł. oraz oczywistego stosunku pokrewieństwa pomiędzy pozwanymi a B. F.. Oboje świadkowie posiadały wiedzę, w przedmiocie którego dotyczy niniejsze postępowanie, a przedstawione przez nich relacje były konsekwentne i niesprzeczne, oraz obejmowały fakty znane przez nie osobiście, bez ogniw pośrednich. Z. Ł. była sąsiadką pozwanych, a wcześniej również ich rodziców od chwili zasiedlenia bloku przy ul. (...). Ponadto wiadomy jej był stan zdrowia ojca pozwanych oraz znane jej były przyczyny, które zadecydowały o konieczności poszukiwania przez rodziców pozwanych innego miejsca zamieszkania. Relacja matki pozwanych korelowała z zeznaniami Z. Ł., a ponadto była o tyle cenna dla przedmiotu ustaleń, że wynikały z niej zasady i warunki kontraktowania pomiędzy rodzicami pozwanych a (...) Sp. z o.o. w zakresie partycypacji w budowie i nabycia najmu lokalu przy ul. (...), a także pozwalała na dokonanie ustaleń w zakresie rzeczywistego znaczenia oświadczenia małżonków z dnia 7 października 2015 r., który to całokształt okoliczności przywiódł Sąd do decyzji o oddaleniu powództwa.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo strony powodowej winno ulec oddaleniu, jednakże nie z powodu nieprzysługiwania stronie powodowej roszczenia o wydanie przez pozwane przedmiotowego lokalu mieszkalnego. O oddaleniu powództwa zadecydował całokształt okoliczności podmiotowych leżących po stronie pozwanych, jak i okoliczności towarzyszących wyprowadzeniu się B. oraz P. F. (rodziców pozwanych) z lokalu znajdującego się przy ul. (...) i nabycia najmu do innego lokalu mieszkalnego, położonego także w P. przy ul. (...).

Uwzględniając fakt, że powód nie wskazał materialnoprawnej podstawy zgłoszonego roszczenia, Sąd obowiązany był zastosować właściwe przepisy z urzędu, uwzględniając przytoczone przez strony okoliczności faktyczne. I tak, Sąd doszedł do przekonania, że powód swoje roszczenie wywodzi z treści art. 675 § 2 k.c. w zw. z art. 675 § 1 k.c., a także, że roszczenie to w sposób uzasadniony zostało skierowane przeciwko obu pozwanym.

Obie pozwane swoje uprawnienie do zamieszkiwania w spornym lokalu wywodziły ze stosunku prawnego łączącego je oraz najemców lokalu (rodzicami) w postaci umowy użyczenia tego lokalu w rozumieniu art. 710 k.c. wynikającego ze stosunków rodzinnych. Mając jednak na uwadze treść art. 675 § 2 k.c. zauważyć należy, że w sytuacji oddania przez najemcę lokalu do bezpłatnego używania osobom trzecim, pomiędzy stosunkiem najmu a zawiązanym stosunkiem użyczenia występuje taka zależność, że najpóźniej wraz z zakończeniem (niezależnie z jakiejkolwiek przyczyny) stosunku najmu, zakończeniu ulega także stosunek użyczenia, a obowiązek zwrotu przedmiotu najmu oraz użyczenie spoczywa zarówno na najemcach, jak i biorących w użyczenie. W niniejszej stosunek najmu lokalu mieszkalnego nawiązany umową z dnia 15 grudnia 1982 r. został zakończony w dniu 30 listopada 2015 r., wskutek wypowiedzenia dokonanego przez B. i P. F. (najemców lokalu) pismem z dnia 7 października 2015 r. W związku z tym rozwiązaniu uległ także najpóźniej z upływem powyższego dnia stosunek użyczenia między najemcami a pozwanymi. Po dniu 30 listopada 2015 r. pomiędzy pozwanymi a dzierżawcą lub właścicielem przedmiotowego lokalu nie został nawiązany stosunek najmu.

Stronie powodowej co do zasady przysługuje przeciwko pozwanym roszczenie o wydanie przedmiotowego lokalu wywodzone z treści art. 675 § 2 k.c. w zw. z art. 675 § 1 k.c., jednakże jego skutecznej realizacji stoi na przeszkodzie wzgląd na zasady współżycia społecznego, o których stanowi art. 5 k.c.

W ocenie sadu przemawiają za tym następujące względy: po pierwsze, obie pozwane z przedmiotowym lokalem związane są od dziecka - J. N. w lokalu tym zamieszkuje od chwili jego przydziału swoim rodzicom, a J. F. urodziła się, gdy jej rodzice w spornym lokalu zamieszkiwali. Pozwane, pomimo ustania stosunku najmu w listopadzie 2015 r., nigdy nie zalegały z opłatami składającymi się na odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu, a także nie stanowią uciążliwego sąsiedztwa dla pozostałych mieszkańców bloku. Wręcz przeciwnie, z pozostałymi mieszkańcami łączą je stosunki dobrosąsiedzkie, stanowiące zresztą kontynuację stosunków z okresu zamieszkiwania w lokalu przez ich rodziców. Obie pozwane nie mają tytułu prawnego do zajmowania innego lokalu mieszkalnego, wobec czego orzeczenie eksmisji w sposób oczywisty doprowadzi do pogorszenia sytuacji życiowej i mieszkaniowej pozwanych. Po drugie godzi się zwrócić uwagę na okoliczności, jakie towarzyszyły B. i P. F. przy okazji podjęcia decyzji o partycypacji w budowie lokalu przy ul. (...), a także jakie warunki (...) Sp. z o.o. postawił małżonkom w związki z zawarciem umowy najmu tego lokalu. Ich odtworzenie i ustalenie okazało się możliwe dzięki zeznaniom B. F.. Zeznania te pozwoliły przy tym na ustalenie rzeczywistej treści oświadczenia małżonków z dnia 7 października 2015 r. Otóż, jak zeznała B. F., jednym z warunków przystąpienia do partycypacji w budowie nowego lokalu i zawarcia umowy jego najmu, było nieposiadanie przez małżonków tytułu prawnego do zajmowania innego lokalu mieszkalnego. Wobec powyższego koniecznym było zrzeczenie się takiego tytułu w odniesieniu do innego lokalu, czego wyrazem było złożenie przez małżonków oświadczenia z dnia 7 października 2015 r. o wypowiedzeniu umowy najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...). Jak wskazała jednak świadek na żadnym etapie kontraktowania ze strony (...) Sp. z o.o. nie pojawiła się jakakolwiek informacja, że sporny lokal ma zostać opuszczony także przez J. N. i J. F., bądź że pozwane mają zamieszkać wraz z rodzicami w nowobudowanym lokalu przy ul. (...). Co istotne, jak również wskazała świadek, zamieszkiwanie w nowoobjętym lokalu wraz z pozwanymi nie było możliwe, bowiem nowy lokal składał się z dwóch pokoi, a ze względu na zły stan zdrowia P. F. musiał on posiadać jeden pokój, dodatkowo specjalnie przystosowany do jego potrzeb, do wyłącznej dyspozycji. Nie było zatem możliwe, by B. F. oraz dwie jej córki wspólnie zajęły drugi z pokoi w mieszkaniu przy ul. (...). Ważne jest również i to, że treść oświadczenia została B. i P. F. podyktowana przez pracownika (...) Sp. z o.o. i w tym zakresie małżonkowie nie mieli wpływu na jego treść. Podkreślić wypada przy tym, że z przedmiotowego oświadczenia nie wynika zobowiązanie małżonków F. do opuszczenia lokalu przy ul. (...) również przez ich córki. Co również istotne, J. N. oraz J. F. nie zostały objęte nową umową najmu lokalu przy ul. (...), jako osoby uprawnione do zajmowania tego lokalu wraz z jego najemcami, a więc odmiennie niż w przypadku umowy najmu lokalu przy ul. (...).

Powyższe, w ocenie Sądu, świadczy o tym, że zarówno rodzice pozwanych, jak i same pozwane mogły pozostawać w usprawiedliwionym przekonaniu, że zarówno Miasto (...), jak i (...) Sp. z o.o., nie będą czynili im żadnych przeszkód w dalszym zajmowaniu spornego lokalu. Mogli mieć także uzasadnione oczekiwanie, że po wypowiedzeniu przez rodziców pozwanych umowy najmu lokalu przy ul. (...) oraz opuszczeniu przez nich tego lokalu, zarządca zwiąże się z pozwanymi odrębną umową najmu lokalu mieszkalnego, a także, że wypowiedzenie umowy najmu nie odnosi bezpośredniego skutku dla sytuacji mieszkaniowej ich córek i nie tworzy dla nich zobowiązania do opuszczenia spornego lokalu wraz z rodzicami.

W ocenie Sądu, na ocenę całokształtu okoliczności sprawy nie pozostają bez wpływu przyczyny, z powodu których powstała konieczność zmiany lokalu mieszkalnego przez B. i P. F.. Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało, że P. F. był przez ponad 30 lat osobą ciężko chorą i dotkniętą poważną niepełnosprawnością, zaś zamieszkiwanie w lokalu położonym na (...) piętrze w znacznym zakresie utrudniało ojcu pozwanych opuszczanie miejsca zamieszkania, chociażby w celu korzystania z zabiegów rehabilitacyjnych. Co istotne także problemy ze zdrowiem P. F. zaczęły się już po zamieszkaniu w lokalu przy ul. (...) i ich przewidzenie było niemożliwe na chwilę objęcia lokalu z początkiem 1983 r. Uprawnione jest zatem stwierdzenie, że zamiana lokalu była niezbędną, a konieczność ta była ponadto usprawiedliwiona. Godzi się zauważyć również, że małżonkowie F. lokal przy ul. (...) objęli po uprzednim spełnieniu ogólnych warunków stawianych przez zarządcę mienia miejskiego, w tym i określonych warunków finansowych, których wyrazem była partycypacja w kosztach budowy lokalu. W okolicznościach przedmiotowej sprawy podkreślenia wymaga również, że (...) Sp. z o.o., będąc dzierżawcą mienia komunalnego i komunalną osobą prawną, ma za zadanie wypełniać zadania samorządu gminnego z zakresu przeciwdziałania bezdomności oraz pomocy osobom gorzej sytuowanym finansowo w zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Na tym polu (...) Sp. z o.o. wypełnia zatem zadania z zakresu użyteczności publicznej, które to działania nie są, bo i nie mogą być obliczone na osiąganie zysku. Sąd ponownie podkreślił, że pozwane nie są kłopotliwymi mieszkankami, cieszą się dobrą opinią sąsiedzką, a bieżące należności regulują systematycznie i w całości.

Podsumowując, sąd stwierdził, że choć stronie powodowej co do zasady przysługuje żądanie wydania spornego lokalu, to jednak nie może ono być realizowane jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, które w niniejszej sprawie znajdują odzwierciedlenie w elementarnym społecznym poczuciu sprawiedliwości, braku rzetelności i pełnej jasności w kontraktowaniu przy obejmowaniu lokalu przy ul. (...) przez B. i P. F., braku nadania należytej wagi okolicznościom bezkonfliktowego zamieszkiwania przez pozwane w spornym lokalu oraz należytego regulowania opłat za powyższy lokal. Przeciwko orzeczeniu eksmisji pozwanych przemawia również wzgląd na historię rodzinną lokalu objętego powództwem, a także zrozumienie dla ciężkiej sytuacji rodzinnej związanej z długotrwałą i poważną chorobą ojca pozwanych.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł o oddaleniu powództwa.

Od powyższego wyroku apelację wniosła strona powodowa. Zaskarżyła wyrok w całości zarzucając naruszenie:

1. art. 233 § 1 kpc poprzez dokonanie przez sąd nie swobodnej ale całkowicie dowolnej oceny dowodów w sprawie i uznanie, że:

a) pozwane pomimo wypowiedzenia umowy najmu przez rodziców pozwanych na objęty niniejszym sporem lokal mieszkalny mogły w nim pozostać i pozwane mogły oczekiwać, że powód zwiąże się z nimi kolejną umową najmu,

b) powód nie informował pozwanych i ich rodziców o konieczności opuszczenie przez pozwane przedmiotowego lokalu, 

c) rodzice pozwanych nie mieli wpływu na treść oświadczenia woli z dnia 7.10.2015r,

2. art.222 § 1 kc poprzez jego niezastosowanie skutkujące oddaleniem powództwa

3. art. 65 § 1. kc poprzez jego niezasadne zastosowanie skutkujące przyjęciem, że z treści oświadczeń woli rodziców pozwanych z dnia z 7.10.2015 oraz 30.11.2015 nie wynika, że pozwane mają opuścić lokal mieszkalnych zajmowany przez ich rodziców i w związku z tym pozwane mogły pozostawać w błędnym usprawiedliwionym przekonaniu, że mogą zajmować dalej sporny lokal i zostanie zawarta z nimi umowa najmu,

4. art. 5 kc poprzez jego niezasadne zastosowanie ,skutkujące błędnym uznaniem, że ma on zastosowanie w przedmiotowej sprawie ponieważ zachodzą szczególne okoliczności uzasadniające oddalenie powództwa,

Występując z tymi zarzutami strona powodowa wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi l-szej instancji. Wnosiła również o zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje .

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Nie jest uzasadniony zarzut naruszenie przez sąd pierwszej instancji przepisu art. 233 kpc przez dokonanie nie swobodnej ale całkowicie dowolnej oceny materiału dowodowego. Podkreślić należy, że dla skuteczności zarzutu naruszenia tego przepisu nie wystarczy stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, które zdaniem skarżącego nie odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wykazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu pierwszej instancji w tym zakresie. Postawienie zarzutu obrazy wspomnianego przepisu nie może bowiem polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla każdego oceny materiału dowodowego (por. m.in. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 10 stycznia 2002r., II CKN 572/99 LEX nr 53136).

Zgodnie z art. 233 § 1 kpc sąd ma swobodę w ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, a jej granice wyznaczone zostały przez zasady logicznego rozumowania, nakaz opierania się na dowodach przeprowadzonych prawidłowo, z zachowaniem wymagań dotyczących źródeł dowodzenia oraz bezstronności. Sąd I instancji ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Reguła ta nie będzie zachowana jedynie wtedy, gdy wnioski wyprowadzone przez Sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość, zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (zob. wyrok SN z dnia 9 grudnia 2009r., IV CSK 290/09, LEX nr 560607).

W apelacji skarżący nie wykazał, by sąd pierwszej instancji dokonał oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego z naruszeniem wspomnianych zasad, co pozbawia ten zarzut skuteczności . Kwestionowane w apelacji ustalenie sądu znajduje oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym w szczególności w zeznaniach świadka B. F., która uczestniczyła w zawieraniu umowy dotyczącej mieszkania położonego przy ul (...), jak i podpisała oświadczenie z dnia 7 października 2015 roku . Jej zeznania, jako uczestnika tych czynności, są bardzo istotne przy ustalaniu rzeczywistego zamiaru pozostawienia córek w dotychczasowym mieszkaniu. Sąd pierwszej instancji władny był dać wiarę jej zeznaniom złożonym w toku postępowania. Ocena materiału dowodowego dokonana przez sad pierwszej instancji całkowicie mieści się w granicach swobody sędziowskiej i nie narusza przepisu art. 233 kpc

Nie są również uzasadnione zarzuty apelacyjne dotyczące naruszenia prawa materialnego. Wprawdzie sąd pierwszej instancji zgłoszone w pozwie żądanie wydania lokalu rozpatrywał na gruncie przepisu art. 675 kc , jednak to nie uzasadnia stawianego w apelacji zarzutu naruszenia przepisu art. 222 kc przez jego niezastosowanie . Wobec tak sformułowanego zarzut naruszenia przepisu art. 222 kc należy przypomnieć, że jeśli wynajmujący jest właścicielem rzeczy, po ustaniu najmu może domagać się zwrotu przedmiotu najmu w oparciu o różne podstawy prawne. Po pierwsze, przysługuje mu roszczenie windykacyjne (art. 222 § 1 kc), a po drugie, posłużyć się może roszczeniem o zwrot z art. 675 § 1 kc. Roszczenia te pozostają w zbiegu, zaś właścicielowi pozostawia się wybór między nimi . Jeśli natomiast wynajmujący nie jest właścicielem rzeczy, dysponuje on jedynie roszczeniem z art. 675 § 1 kc. wg którego po ustaniu najmu wynajmujący może domagać się od najemcy zwrotu rzeczy najętej. Z kolei na podstawie art. 675§2 kc może żądać zwrotu przedmiotu najmu od osoby trzeciej ( w przedmiotowej sprawie od pozwanych), której najemca oddał go w podnajem lub do bezpłatnego używania. Nie ma przy tym znaczenia, czy oddanie nastąpiło za zgodą wynajmującego czy bez jego zgody.

W sprawie nie ulega wątpliwości, że powód (...) Spółka z oo, nie jest właścicielem nieruchomości, na której znajduje się budynek z lokalem zajmowanym przez pozwane, nie jest też właścicielem tego lokalu. Właścicielem tym, jak ustalił sąd pierwszej instancji, jest Miasto P. Okoliczność, że Miasto (...)jest jedynym udziałowcem powodowej spółki, nie czyni z niej właściciela nieruchomości, czy też właściciela lokalu. Tak więc powód nie będąc właścicielem nie mógł swego żądania oprzeć na przepisie art. 222 k.c. W tej sytuacji sad rozpoznając sprawę na gruncie przepisu art. 675 kc , nie mógł naruszyć przepisu art.222 kc , co czyni stawiany w tym zakresie zarzut apelacyjny bezzasadnym.

Oddalenie powództw w przedmiotowej sprawie jest skutkiem uznania przez sąd pierwszej instancji, iż żądanie zgłoszone przez powoda dotyczące nakazania opróżnienia lokalu przez pozwane, jest sprzeczne z art. 5 kc i stanowi przejaw nadużycie przysługujące powodowi prawa.

Należy zauważyć, że już w wyroku z dnia 2 sierpnia 2018 r. 18 II Ca 452/18 wydanym w toczącej się między pozwanymi i Miastem P. sprawie o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu, Sąd Okręgowy wskazywał, na potrzebę rozważenia w sprawie eksmisyjnej, czy żądanie powoda w świetle powołanych przez pozwane okoliczności , nie stanowi nadużycia prawa w rozumieniu art. 5kc . Sąd Rejonowy rozpoznaj przedmiotową sprawę uznał, że zachodzą w niej szczególnie wyjątkowe okoliczności pozwalające na uznanie żądania powoda za nadużycie prawa. Sąd ten w pisemnym uzasadnieniu szeroko wyjaśnił czym kierował się przyjmując tę konstrukcję prawną.

Sąd Okręgowy rozpoznający niniejszą apelację, stanowisko sądu pierwszej instancji w pełni podziela i akceptuje. Dodatkowo należy także zauważyć, że jak wynika ze złożonego przed Sadem Okręgowym orzeczenia Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w (...)z dnia (...) roku pozwana J. F. pozostaje nadal osobą niepełnosprawną, co dodatkowo wzmacnia argumentację za trafnością rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego - oddalającego powództwo.

Z tych względów Sąd Okręgowy, uznając apelację za pozbawiona uzasadnionych podstaw, oddalił ją - art. 385 kpc.

Stanisław Łęgosz Grzegorz Ślęzak Paweł Hochman