Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 4 września 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Jarosław Gołębiowski
Sędziowie:	SSO Paweł Hochman (spr.) SSA w SO Stanisław Łęgosz
Protokolant:	st. sekr. sąd. Beata Gosławska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 września 2017 roku

sprawy z wniosku D. K.

z udziałem S. K.

o zasiedzenie

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego w Opocznie

z dnia 31 marca 2017 roku, sygn. akt I Ns 958/15

postanawia:

1.  oddalić apelację;

2.  zasądzić od wnioskodawcy D. K. na rzecz uczestnika S. K. kwotę 225 (dwieście dwadzieścia pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Jarosław Gołębiowski (spr.)

SSO Paweł Hochman SSA w SO Stanisław Łęgosz

Sygn. akt II Ca 494/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 31 marca 2017 r. Sąd Rejonowy w Opocznie po rozpoznaniu sprawy z wniosku D. K. z udziałem S. K. o zasiedzenie stwierdził, że D. K. nabył przez zasiedzenie z dniem 11 lutego 2011 r. własność nieruchomości położonej w W., obręb numer (...), gmina P., powiat (...), województwo (...) oznaczonej w ewidencji gruntów numerami działek: nr (...) o powierzchni (...) ha przedstawionej na wypisie z rejestru gruntów wydanym przez Starostwo Powiatowe w O. dnia 18.02.2016 r., dla której w Sądzie Rejonowym w Opocznie jest urządzona księga wieczysta KW nr (...) o powierzchni (...) ha przedstawionej na wypisie z rejestru gruntów wydanym przez Starostwo Powiatowe w O. dnia 18.02.2016 r., dla której w Sądzie Rejonowym w Opocznie jest urządzona księga wieczysta KW nr (...).

Jednocześnie ( w punkcie drugim zaskarżonego postanowienia ) Sąd oddalił wniosek o stwierdzenie zasiedzenie nieruchomości położonej w W. oznaczonej w ewidencji gruntów numerem działki (...).

Rozstrzygając o kosztach postępowania Sąd Okręgowy zasądził od wnioskodawcy D. K. na rzecz uczestnika postępowania S. K. kwotę 1484,50 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

Nieruchomość oznaczona w ewidencji gruntów numerami działek (...) o łącznej powierzchni (...) ha położona jest w miejscowości W. w gminie P. w powiecie (...) w województwie (...). Dla działki nr (...) w Sądzie Rejonowym w Opocznie urządzona jest księga wieczysta KW nr (...). Dla działek nr (...) w Sądzie Rejonowym w Opocznie urządzona jest księga wieczysta KW nr (...).

Jako właściciel przedmiotowej nieruchomości jest ujawniony S. K..

Działka nr (...) o powierzchni (...) ha stanowi lasy i grunty leśne.

Działka nr (...) o powierzchni (...) ha stanowi nieużytki, lasy i grunty leśne oraz użytki rolne zabudowane. Położona jest ona przy zabudowanej działce nr (...) stanowiącej własność D. K.. Pomiędzy tymi działkami nie ma odrębnej granicy posiadania.

Działka nr (...) o powierzchni (...) ha jest niezabudowana i nie jest ogrodzona. Od strony południowej ma dostęp do drogi gminnej, od strony północnej jej granicę stanowi rzeka P.. Graniczy z jednej strony z działką siedliskową D. K., tj. zabudowaną i ogrodzoną działką nr (...). Jednak nie jest ona do tej działki przygrodzona.

Z działki nr (...) korzysta S. K. od czasu kiedy jest jej właścicielem, a wcześniej była ona użytkowana przez jego rodziców.

Znajdowała się na niej stara stodoła, w której składowane były słoma i siano przez J. K. i S. K. i którą S. K. rozebrał w 2016 roku. Od kilkunastu lat złożone są na niej cegły należące do szwagra S. K.. Wjazd na działkę nr (...) od strony drogi jest utwardzony kruszywem. To utwardzenie zostało wykonane na prośbę S. K. przez robotników, którzy około 2005 r. kładli asfalt na drodze gminnej.

Na działce są widoczne ślady przejazdu. Przez część działkę nr (...) do swojego gospodarstwa dojeżdżał także D. K. oraz wcześniej jego ojciec T. K., aż do momentu kiedy jej właściciel S. K. około 2012 roku zagrodził przejazd.

Na tej działce D. K. stawiał też maszyny rolnicze, a jego rodzice przez około rok czasu mieli postawiony na niej parownik do parowania ziemniaków.

D. K. w dniu 27 marca 2013 r. zgłosił wniosek o ustanowienie dla każdoczesnego właściciela działki nr (...) służebności przejazdu przez działkę nr (...) stanowiącą własność S. K. położoną w W., dla której w Sądzie Rejonowym w Opocznie urządzona jest księga wieczysta Kw nr (...) – biegnącej od drogi publicznej do linii lasu o szerokości 4 m.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, także dowodu z opinii biegłego sądowego postanowieniem z dnia 20 lutego 2014 r. wydanym w sprawie sygn. akt I Ns 229/13 Sąd oddalił wniosek D. K. o ustanowienie drogi koniecznej.

Powyższe postanowienie zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 30 czerwca 2014 r. wydanym w sprawie sygn. akt II Ca 321/14.

Od 10 lutego 1981 roku T. K. i jego żona M. K. (1) byli właścicielami i posiadaczami części gospodarstwa rolnego położonego w W. na podstawie umowy przekazania własności posiadania gospodarstwa rolnego zawartej przed Naczelnikiem (...)w P. z A. K..

T. K. w tej dacie przejął w posiadanie także działki oznaczone numerami (...), które były przedmiotem nieformalnej umowy z J. K..

Przedmiotowe gospodarstwo rolne wraz z działkami, które były w posiadaniu T. K. zostało przekazane w 1996 roku D. K..

Sąd Rejonowy zważył, że wniosek w części dotyczącej zasiedzenia działek oznaczonych numerami (...) zasługuje na uwzględnienie stosownie do przepisów art. 172 § 1 i 2 k.c. i art. 176 § 1 k.c. w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie i stanowisko uczestnika postępowania S. K. zawarte w odpowiedzi na wniosek. Natomiast wniosek w części dotyczącej zasiedzenia działki oznaczonej numerem (...) jest niezasadny.

Sąd Rejonowy wyjaśnił, że zgodnie z art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba, że uzyskał posiadanie w złej wierze. Natomiast § 2 stanowi, że po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. W art. 172 k.c. uregulowany jest pierwotny sposób nabycia własności, tzn. zasiedzenie. Zasiedzenie polega na nabyciu prawa przez nieuprawnionego posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu ustalonego w ustawie czasu. Do nabycia własności w drodze zasiedzenia (art. 172 k.c.) potrzebne jest wystąpienie określonych przesłanek: wykonywanie posiadania w charakterze posiadacza samoistnego, posiadanie nieruchomości w sposób nieprzerwany, upływ czasookresu przewidzianego w kodeksie w zależności od uzyskania posiadania w dobrej lub złej wierze. Niezbędnym podstawowym warunkiem nabycia nieruchomości przez zasiedzenie jest jej samoistne posiadanie. Dowody przemawiające za samoistnym posiadaniem nieruchomości muszą być wyraziste i nie budzące wątpliwości.

Sąd rejonowy wskazał również, że za posiadanie uważa się faktyczne władztwo nad rzeczą w zakresie prawa własności lub innego prawa, z którym łączy się władztwo (art. 336 k.c.). Faktyczne władztwo nad rzeczą, warunkujące istnienie posiadania według przyjętej w polskim prawie teorii obejmuje dwa elementy: element fizyczny, określony tradycyjnie jako corpus i element psychiczny – animus. W rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego posiadacz samoistny to taki, który faktycznie włada rzeczą jak właściciel. Wszelkie zatem stany faktycznego władztwa, odpowiadające innemu prawu niż prawo własności nie kwalifikują się jako posiadanie samoistne i dlatego nie mogą stanowić przesłanki zasiedzenia. Dla istnienia samoistnego posiadania potrzebne jest przede wszystkim faktyczne władanie rzeczą. Zakres faktycznego władztwa przy posiadaniu samoistnym, odpowiadający prawu własności, sprowadza się do korzystania z rzeczy i rozporządzania nią w sposób jak najbardziej pełny, czyli do postępowania z rzeczą jak właściciel. Dlatego akty władztwa mające charakter drugorzędny z reguły nie świadczą o samoistnym posiadaniu. Konieczną przesłanką faktycznego władztwa, oprócz samego zachowania się posiadacza jest odpowiednie zachowanie się osób trzecich, wyrażające się w tym, że władztwo posiadacza nie spotyka się z ich strony ze skutecznym oporem. Element corpus świadczy z kolei o możliwości dokonywania materialnych aktów władania rzeczą. Posiadacz samoistny włada rzeczą jak właściciel. Czynnik woli (animus) stanowi kryterium, które pozwala na odróżnienie posiadacza samoistnego od posiadacza zależnego. W praktyce o tym, w zakresie jakiego prawa posiadacz wykonuje władzę nad rzeczą decydują zewnętrzne widoczne dla otoczenia przejawy władztwa. Interpretacja elementów woli musi mieć charakter obiektywny.

Sąd pierwszej instancji wyjaśnił również, że stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Podstawową przesłanką do stwierdzenia nabycia własności w drodze zasiedzenia jest samoistne posiadanie.

Sąd przyjął, że wnioskodawca D. K. nie przedstawił w niniejszej sprawie wystarczających dowodów na to, że on i jego poprzednicy prawni samoistnie posiadali działkę nr (...).

Z zeznań przesłuchanych w toku postępowania świadków wynika, że D. K. i jego ojciec T. K. korzystali z działki nr (...) przejeżdżając przez nią do swojej nieruchomości, jednakże to korzystanie w ocenie Sądu nie nosiło cech samoistnego posiadania. Z działki korzystał bowiem także jej właściciel S. K.. Składował w starej stodole słomę i siano, do której także dojeżdżał, czy decydował o wykonaniu asfaltowego zjazdu do tej działki. O samoistnym posiadaniu tej działki przez D. K. i jego poprzedników nie może świadczyć krótkotrwały okres parowania i kopcowania ziemniaków, czy stawiania maszyn na części tej działki.

Sąd zauważył, że żądaniem wniosku o zasiedzenie jest objęta cała działka numer (...) o powierzchni (...) ha. Wyjaśnił, że D. K. miał świadomość kto jest właścicielem tej działki, a właścicielskie prawo S. K. wyeksponował we wniosku o ustanowienie służebności /vide: pkt 1. wniosku w aktach sprawy I Ns 299/13 Sądu Rejonowego w Opocznie k. 3/.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił wniosek w tej części – punkt 2. postanowienia.

O kosztach postępowania Sad orzekł na podstawie art. 520 § 2 k.p.c.

W przedmiotowej sprawie interesy stron były sprzeczne co do działki objętej żądaniem wniosku numer (...) Z tego względu, że wniosek w części został uwzględniony a w części oddalony Sąd zasądził tylko połowę kosztów postępowania wynikających z wykazu złożonego przez pełnomocnika uczestnika postępowania.

Apelację od powyższego postanowienia Sądu Rejonowego w Opocznie wniósł wnioskodawca D. K., zaskarżając je w części oddalającej wniosek o zasiedzenie działki oznaczonej nr ewidencyjnym (...) położonej w W..

Wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia przez stwierdzenie na swoją rzecz zasiedzenia wyżej wymienionej działki.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1. obrazę przepisu art. 172 § 2 k.c. przez błędne uznanie, że materiał dowodowy nie dał podstawy do uznania, że nabył przez zasiedzenie własność nieruchomości oznaczonej nr (...);

2. niewłaściwą ocenę materiału dowodowego, przez jednostronne danie wiary świadkom uczestnika S. K. oraz samemu uczestnikowi, chociaż prawda dotycząca posiadania działki jest inna niż ustalił to Sąd Rejonowy w Opocznie i niesłuszną odmowę wiarygodności zeznaniom zgłoszonych przeze wnioskodawcę świadków G. P., A. P., B. K., T. K., M. K. (2) , których zeznań Sąd Rejonowy nawet nie omówił i nie wskazał dlaczego nie daje im wiary;

3. błędne wyprowadzenie wniosków ze sprawy sygn. akt I Ns 299/13 prowadzonej przed Sądem Rejonowym w Opocznie o ustanowienie służebności, gdyż sprawa ta wynikała jedynie z jego nieświadomości a nie z faktu, że nie uważał się za właściciela przedmiotowej nieruchomości, ponieważ chciał załatwić sprawę polubownie, zresztą miało to miejsce już po fakcie zasiedzenia w okresie kiedy między stronami toczył się spór sądowy;

4. jednostronną interpretację faktów, które wynikały z zeznań świadków przez niesłuszne wskazywanie, że tylko przejeżdżał przez działkę, a jego korzystanie z niej w postaci kopcowania ziemniaków, składowania maszyn było czynnością incydentalną;

5. błędne ustalenie, że wykonanie dojazdu do działki z drogi publicznej nastąpiło w 2005 roku na zlecenie uczestnika S. K., chociaż skarżący będąc jako właściciel zainteresowany zlecił tą czynność drogowcom;

6. błędne uznanie, że z działki korzystał także uczestnik, ponieważ nie miał on świadomości, że w dokumentach figuruje ona jako jego własność, a taką świadomość uzyskał dopiero jak zaczęły się toczyć spory sądowe;

7. brak ustosunkowania się do faktu, że w dalszej części działka ta porośnięta jest lasem, którym skarżący i jego ojciec się opiekowali.

Uczestnik postępowania wniósł o oddalenie apelacji i zasadzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów odnoszących się do ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd pierwszej instancji wskazać należy, że zgłoszone zarzuty należy ocenić przez pryzmat dwóch przepisów prawa procesowego art. 328 § 2 k.p.c. oraz art. 233 k.p.c.

Wskazując na pierwszy z przywołanych przepisów stwierdzić należy, że uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia rzeczywiście uchybia określonym w nim wymaganiom w zakresie w jakim należało dokonać oceny zgromadzonych w sprawie dowodów.

W uzasadnieniu brak bowiem oceny zeznań świadków G. P., A. P., B. K., T. K., M. K. (2). W tym zakresie Sąd pierwszej instancji ograniczył się do ogólnego stwierdzenia, że „wnioskodawca nie udowodnił faktu posiadania działki o nr (...)”.

Sanując powyższe uchybienie Sąd Okręgowy stwierdza, że ustaleń powyższego stanu faktycznego nie podważają wynikające z zeznań wskazanych wyżej świadków fakty świadczące o korzystaniu przez wnioskodawcę i jego ojca z działki nr (...). Sąd opierając się na powyższych zeznaniach przyjął, że wyżej wymienieni korzystali z wskazanej działki przejeżdżając przez nią, parkując na niej maszyny rolnicze oraz składując płody rolne. Nie można wobec powyższego stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji odmówił wskazanym wyżej świadkom wiarygodności a ich zeznania całkowicie pominął.

Odmiennie rzecz kształtuje się w odniesieniu do dwóch faktów, które w świetle przeprowadzonych w sprawie dowodów wymagały skonkretyzowanej oceny. Przyjmując, że wykonanie dojazdu do działki z drogi publicznej nastąpiło w 2005 roku na zlecenie uczestnika S. K., oraz że z działki korzystał także uczestnik chociażby poprzez składowanie w znajdującej się na niej stodole płodów rolnych sąd dokonał wyboru pomiędzy dwoma przeciwnymi wersjami wynikającymi z zeznań przesłuchanych świadków oraz uczestników postępowania.

W ocenie Sądu Okręgowego, przyjęta przez sąd pierwszej instancji ocena była uprawniona i nie stanowiła przekroczenia art. 233 k.p.c. Podkreślić należy, że tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Natomiast jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Nie jest więc wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez sąd pierwszej instancji. Strona skarżąca ma obowiązek wykazania naruszenia przez sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c., a zatem wykazania, że sąd wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów. ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 23 sierpnia 2013 r. sygn. akt I ACa 348/13 ). Inaczej mówiąc, skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca nie sprostał powyższym wymaganiom, ograniczając się do polemicznego przedstawienia własnej interpretacji przeprowadzonych przez Sąd pierwszej instancji dowodów i do stwierdzenia, że zeznania wskazanych w skardze apelacyjnej świadków zasługują na wiarygodność. Właściwa ocena materiału dowodowego wymaga tymczasem wszechstronnego rozważenia zebranego materiału całość, dokonania wyboru określonych środków dowodowych, zważenia ich mocy oraz wiarygodności również poprzez odniesienie do pozostałego materiału dowodowego. Wnioskodawca przedstawiając odmienną od przyjętej przez Sąd pierwszej instancji wersję odnoszącą się do omawianych faktów nie chce dostrzec, że dowody jakie zgłosił to zeznania członków jego rodziny. Wskazania okoliczność nie wyklucza oczywiście mocy dowodowej omawianych zeznań niemniej jednak podejść do nich należy ze szczególną ostrożnością i krytycyzmem który winien uwzględniać fakt, że są to osoby zainteresowane treścią rozstrzygnięcia.

W tym miejscu należy odnieść się również do zasad doświadczenia życiowego i powiedzieć, że w warunkach wiejskich, może dochodzić do sytuacji, w której właściciel działki wyraża zgodę na korzystanie z niej przez członków rodziny. Taka zgoda nie może być traktowana jako rezygnacja z prawa własności. Jednocześnie, osoba korzystająca nie może wywodzić z tego faktu twierdzeń, że jest posiadaczem samoistnym.

Wydając zaskarżone orzeczenie Sąd pierwszej instancji nie naruszył również przepisów prawa materialnego art. 172 k.c. Zgodzić się należy, z poglądem wyrażonym w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, że sposób w jaki wnioskodawca ( i jego poprzednicy prawni ) korzystał z wskazanej wyżej działki nie uzasadnia przyjęcia, samoistnego posiadania. Posiadacz samoistny powinien wykonywać wszystkie czynności względem rzeczy jakby był właścicielem. Może więc zgodnie z art. 140 k.c. z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Zgodzić się należy z poglądem, że posiadacz samoistny w sposób ciągły musi znajdować się w sytuacji pozwalającej na dokonywanie czynności, których mógłby dokonywać właściciel. Za trafny należy uznać pogląd wyrażany w orzecznictwie, że o rodzaju posiadania decyduje nie stan prawny, który stanowił podstawę objęcia nieruchomości we władanie, ale sposób tego władania. W ocenie Sądu Okręgowego sposób w jaki wnioskodawca korzystał z spornej nieruchomości nie uzasadnia przyjęcia po jego stronie posiadania samoistnego. Władztwo to należy ocenić jako prekaryjne, które powstaje, gdy jedna osoba chce wyświadczyć drugiej przysługę, kierując się grzecznością lub względami humanitarnymi, oddając rzecz do używania. Jego istota polega na odwołalności oraz na tym, że dający i biorący rzecz do użytku nie są związani węzłem prawnym. Co oczywiste prekarzysta nie korzysta z ochrony i nie może zasiedzieć rzeczy.

Za w pełni uzasadnione należy uznać również stanowisko Sądu pierwszej instancji, że wnioskodawca korzystając z nieruchomości uczestnika postępowania nie czuł się jej posiadaczem samoistnym. Z reguły wolę posiadania -„animus” posiadacza - potwierdza jego zachowanie przejawiające się objęciem rzeczy we władanie. W przedmiotowej sprawie taka okoliczność nie miała jednak nigdy miejsca. Wnioskodawca korzystał z rzeczy jedynie w ograniczonym zakresie, tylko takim w jakim ułatwiało mu to korzystanie z zajmowanego siedliska. Nie podejmował jednocześnie, żadnych czynności, które uzasadniałyby przyjęcie, że dostatecznie zamanifestował wolę objęcia spornej nieruchomości w posiadanie samoistne. Odwołując się do zasad współżycia społecznego wskazać należy, że w przypadku samoistnego posiadania, w relacjach wiejskich w takich sytuacja często dochodzi do poszerzenia siedliska chociażby poprzez jego ponowne ogrodzenie. Wnioskodawca ( ani jego poprzednik prawny ) nie podjął jednak tych działań. Tym samym w żadnym razie za błędny nie może być uznany pogląd, że skoro w sprawie sygn. akt I Ns 299/13 prowadzonej przed Sądem Rejonowym w Opocznie wnioskodawca wystąpił o ustanowienie służebności polegającej na prawie przejazdu przez działkę nr (...), akceptował fakt, że nie jest posiadaczem samoistnym nieruchomości w żadnym ( nawet obejmującym prawo odpowiadające służebności przejazdu ) zakresie. Żadnym usprawiedliwieniem dla sformułowanego w związku z powyższym zagadnieniem zarzutu nie może być przytoczony w skardze apelacyjnej argument, że wniesienie sprawy o ustanowienie służebności wynikało z nieświadomości wnioskodawcy oraz z chęci załatwienia sprawy polubownie.

Reasumując, wniesiona w przedmiotowej sprawie skarga apelacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie przepisu art. 520 § 2 k.p.c. obciążył wnioskodawcę obowiązkiem zwrotu na rzecz uczestnika postępowania kosztów postępowania odwoławczego, obejmujące wynagrodzenie pełnomocnika procesowego.

SSO P. Hochman SSO J. Gołębiowski SA w SO St. Łęgosz