Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2022 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	Sędzia Paweł Hochman
Protokolant	Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2022 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko M. C.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 8 lutego 2022 r. sygn. akt I C 1677/21

uchyla zaskarżony wyrok w punktach pierwszym, trzecim i czwartym sentencji i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Piotrkowie Trybunalskim do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygniecie o kosztach procesu za instancję odwoławczą.

Paweł Hochman

Sygn. akt II Ca 342/22

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2021 roku powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniósł pozew, w którym zażądał zasądzenia od M. C. w postępowaniu upominawczym kwoty 3.812,15 zł z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 24.07.202 r. do dnia zapłaty z tytułu udzielonej pożyczki. Powód wnosił ponadto o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu oraz nadanie wyrokowi klauzuli natychmiastowej wykonalności.

Dnia 1 czerwca 2021 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym o sygn. akt (...)

M. C., od powyższego orzeczenia wniosła sprzeciw, zaskarżyła nakaz zapłaty w całości żądając oddalenie powództwa, a w przypadku zasądzenia kwoty do zapłaty pozwana zwróciła się z wnioskiem o rozłożenie jej na miesięczne raty, jednocześnie wniosła o zwolnienie z kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Wyrokiem z dnia 8 lutego 2022 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim zasądził od pozwanej M. C. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 3.605,61 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 24 lipca 2020 r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałej części.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.117 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następując ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego:

W dniu 9 września 2019 r. pomiędzy pozwaną a pożyczkodawcą (...) Sp. z o.o. została zwarta umowa pożyczki nr (...). Pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz wierzyciela pierwotnego całkowitej kwoty 3.247,82 zł. Na całkowitą kwotę składały się - kwota udzielonej pożyczki w wysokości 2.500 zł oraz kwota prowizji w wysokości 717 zł i odsetki kapitałowe w wysokości 30,82 zł. Była to pożyczka refinansująca.

Pozwana otrzymała kwotę w wysokości 2.500 zł.

Umowa została zawarta za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość. Wszelka dokumentacja związana z warunkami udzielenia w/w pożyczki przesłana została na wskazany przez pozwaną, i przyporządkowany do jego loginu i hasła w serwisie pożyczkowym, adres poczty elektronicznej. Pozwana mogła zapoznać się z dokumentacją również na indywidualnym koncie użytkownika. Potwierdzenie tożsamości pozwanej zostało zweryfikowane potwierdzeniem przelewu na kwotę 1 zł.

W dniu 29 października 2018 r. została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności sygn. (...), przysługującej spółce (...) Sp. z o.o., będącej Pożyczkodawcą, względem pozwanej na rzecz (...).

Zbywca i nabywca wierzytelności zawiadomili pozwaną o ww. umowie, kierując korespondencję na adres pozwanej wskazany w umowie pożyczki.

W dniu 10 października 2019 r. powód zawarł z (...) umowę cesji, na mocy której spółka (...) Sp. z o.o. stała się następcą prawnym cedenta względem pozwanej.

Pozwana nie wywiązała się z umowy pożyczki.

Do pozwanej skierowano zawiadomienie o przelewie wierzytelności z dnia 16.10.2019 r., zawierające jednocześnie wezwanie do zapłaty wszystkich wskazanych wierzytelności w formie elektronicznej na adres e-mail (...) podany przy rejestracji konta klienta potrzebnego do zawarcia umowy pożyczki.

Powód kierował do pozwanej zawiadomienia o aktualnym stanie zadłużenia.

Powód i poprzedni wierzyciele wielokrotnie podejmowali próby kontaktu z pozwaną dążąc do polubownego zakończenia sporu.

Powód wniósł pozew o zapłatę przeciwko pozwanej w dniu 24.07.2020 r. w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie umorzył postępowanie sądowe prowadzone przeciwko pozwanej w dniu 30.10.2020 r.

Pozwana w dniu 12 lipca 2019 r. wpłaciła na konto powoda kwotę 50 zł, w dniu 6 lutego 2020 r. kwotę 200 zł, a w dniu 20 lipca 2021 r. kwotę 6,54 zł. Przelewy na kwoty 200 zł i 6,54 zł były w tytułach oznaczone sygn. (...), która wynikała z sms który pozwana otrzymała od działu windykacji (...)Sp. z o.o.

Windykacja w sprawie (...) obejmowała przedmiotową umowę pożyczki.

Pozwany nie rozliczył powyższych kwot we wniesionym pozwie.

Pozwana posiadała konta i aktywne pożyczki zarówno na koncie pożyczka plus jak i na koncie smart pożyczka.

Pośrednik kredytowany (...) sp. z o.o. zaświadczył, że pozwanej były udzielone pożyczki – od lipca do listopada 2017 r., które pozwana spłaciła w całości. Pozwana rozumiała czym jest pożyczka refinansująca.

Wierzyciele próbowali się z pozwaną kontaktować na różne sposoby.

W następstwie powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Sąd zważył, że podstawę prawną roszczenia strony powodowej stanowi art. 720 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Ponadto, art. 720 § 2 k.c. stanowi, iż umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Przedmiotem żądania pozwu była kwota 3.812,15 zł, której zasądzenia powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się od pozwanej M. C. z tytułu zawartej przez nią w dniu 9 września 2019 r. umowy pożyczki refinansującej.

W toku sprawy strona powodowa przedstawiła przedmiotową umowę na okoliczność istnienia między pożyczkodawcą a pozwaną M. C. stosunku prawnego, na mocy którego pozwana był zobowiązana do uiszczania określonej kwoty pieniężnej. Pozwana we wzniesionym sprzeciwie od nakazu zapłaty potwierdziła, że otrzymała od powoda kwotę wskazaną w umowie pożyczki.

Wydruki komputerowe umowy pożyczki pod względem prawnym stanowią umowę
o kredyt konsumencki zawieraną na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. 2011 Nr 126, poz. 715; t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 246). W świetle tego przepisu jest to umowa o kredyt konsumencki zawierana
z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, o której mowa w ustawie z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz.U. z 2012 r. poz. 1225). Istotne jest przy tym, że w treści przedstawionych wydruków umów zostały wpisane dane wrażliwe pozwanego takie jak PESEL, czy seria i numer dowodu osobistego, które nie są powszechnie znane a mogą być udostępnione dobrowolnie przez ich posiadacza – w przedmiotowej sprawie takie dane widnieją w wydruku umowy pożyczki.

Wobec nie wywiązania się przez pozwaną z warunków umowy, powód wezwał ją do zapłaty długu, zarazem informując ją o przelewie wierzytelności.

Powód niewątpliwie posiada legitymację czynną w sprawie przedmiotowej. Umowa cesji nie budziła wątpliwości, jej analiza doprowadziła do jednoznacznego wniosku, że oznaczona w niej wierzytelność dotyczy pozwanego, a wierzyciel pierwotny otrzymał za przelew wierzytelności odpowiednią zapłatę. Podstawę prawną powyższej cesji wierzytelności stanowi art. 509 § 1 i 2 k.c. W ocenie Sądu doszło do ważnego zawarcia umowy cesji i wywołała one skutki prawne, dlatego też powód był uprawniony do dochodzenia przedmiotowego roszczenia.

Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa w całości przedstawiła jedynie dowód na to, że kwota tytułem niespłaconego kapitału, ujęta w pozwie, powinna być mniejsza o 206,54 zł, której to błędnie pozwany nie zaliczył tytułem spłaty z uwagi na to, że w tytułach przelewów pozwana nie wskazywała nr umowy pożyczki, o oznaczenie nr sprawy windykacyjnej tj. (...). W pozostałej części Sąd uznał, że pozwana nie przedstawiła dowodów na okoliczność dlaczego reszta kwoty tytułem niespłaconego kapitału, ujęta w pozwie, miałaby nie zostać zasądzona na rzecz strony powodowej skoro wierzytelność wynikająca z umowy pożyczki stała się w całości wymagalna.

Strona powodowa natomiast w sposób niewątpliwy sprostała swoim obowiązkom wynikającym z art. 6 k.c. oraz 232 k.p.c. i wykazał podstawę obowiązku pozwanej wynikający z łączącej strony umowy pożyczki i opóźnienie w jego spłacie.

Korespondencja załączona przez pozwaną stanowiła element procesu windykacyjnego, a która wynikała wyłącznie z uwagi na ignorowanie przez dłużnika obowiązku spłaty zobowiązania, a dla oceny zasadności roszczenia objętego pozwem pozostawała bez większego znaczenia. Powód wykazał, że pozwana wielokrotnie już była stroną umów pożyczkowych, w tym pożyczek refinansujących i doskonale wiedziała, czym są opłaty za refinansowanie pożyczki. Pozwana nigdy nie wnosiła żadnych reklamacji do pośrednika kredytowego. Poprzednio zaciągnięte pożyczki, których warunki były zbliżone bądź tożsame z umową, z której wynika żądanie pozwu, pozwana spłacała w całości, nie negując naliczenia opłat i prowizji. Stanowisko przedstawione przez pełnomocnika pozwanej stanowiło jedynie gołosłowną próbę przerzucenia odpowiedzialności z pozwanej na wszystkie inne przedmioty (pożyczkodawcę, cedentów, powoda) za to, że pożyczka nie została w całości spłacona. Umowa pożyczki refinansującej została niewątpliwie zawarta skoro pozwana poniosła opłatę za refinansowanie pożyczki w kwocie 747,82 zł, a proces jej zawierania, jasno opisany przez powoda na k.109v-112 potwierdził tezę, że pozwana w pełni świadomie taką umowę zawarła, mogąc się zapoznać z warunkami umowy, jakie otrzymała od powoda dzięki założeniu konta klienta i wskazaniu swojego adresu mailowego. Pożyczka refinansująca oznacza pożyczkę udzielaną pożyczkobiorcy przez pożyczkodawcę, która ma na celu spłatę pożyczki, udzielonej uprzednio przez podmiot współpracujący z pośrednikiem na warunkach określonych w umowie pożyczki refinansującej, zwraca a formie jednorazowego przelewu (§ 1 ust. 20 lit. c Ramowej Umowy Pożyczki). O wszystkim pozwana mogła spokojnie się zapoznać, gdyby przeczytała warunki umowy jakie zostały jej doręczone na trwałym nośniku. Pozwana nie skorzystała z prawa do odstąpienia od umowy, co wymagało dodatkowego podkreślenia.

Odnosząc się do zarzutu abuzywności Sąd pierwszej instancji uznał go za całkowicie chybiony. Wyjaśnił, że zgodnie z art. 385 ¹ k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeśli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Postanowienia umowy pożyczki pozostają zgodne z zapisami ustawy o kredycie konsumenckim w przedmiocie samego naliczenia przez pożyczkodawcę kosztów pozaodsetkowych pożyczki oraz ich wysokości. Pozaodsetkowe koszty pożyczki zostały obliczone zgodnie z art. 36a ust. 1 w zw. z art. 36a ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim.

Podsumowując, pozwana nie wywiązała się z zaciągniętego zobowiązania, tj. umowy pożyczki i nie spłaciła zadłużenia w terminie. Kwota podlegająca zasądzeniu w wysokości łącznej 3.605,61 zł, na którą złożyły się kwoty: 3.010,46 zł tytułem niespłaconego kapitału wynikającego z umowy pożyczki, 40,82 zł tytułem sumy niespłaconych odsetek kapitałowych i 564,33 zł tytułem sumy skapitalizowanych odsetek za opóźnienie.

Od powyższej kwoty sąd zasądził maksymalne odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 24 lipca 2020 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach od zasądzonej kwoty kapitału sąd orzekł na podstawie art. 359 § 1 i § 2 ¹ k.c. w zw. z art. 481 §1 i §2 ¹ i k.c., uznając iż pozwany pozostaje w opóźnieniu. Strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki.

Powództwo podlegało oddaleniu co do kwoty 206,54 zł z powodów wymienionych powyżej.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 §1 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Żądanie powoda zostało oddalone jedynie w niewielkim zakresie dlatego pozwana zobowiązana jest zwrócić stronie powodowej koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw (koszty procesu). Z tych względów Sąd w punkcie trzecim wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.117,00 zł, na którą składają się: opłata od pozwu w wysokości 200,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz 900 zł wynagrodzenia pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym w stawce minimalnej ustalonej w oparciu o § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804, tekst jedn. z dnia 3 stycznia 2018 r. Dz.U. z 2018 r. poz. 265). Pozwany został zobowiązany do zapłaty tejże kwoty na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 333 § 3 k.p.c. sąd może na wniosek nadać wyrokowi nadającemu się do wykonania w drodze egzekucji rygor natychmiastowej wykonalności, gdyby opóźnienie uniemożliwiało lub znacznie utrudniało wykonanie wyroku albo narażało powoda na szkodę. W świetle ustalonego stanu faktycznego Sąd nie miał wątpliwości, że przesłanki te zostały spełnione.

Apelację od powyższego wyroku wniosły obie strony postępowania.

Powódka (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. zaskarżyła pkt II wskazanego powyżej orzeczenia w zakresie w jakim Sąd oddalił powództwo w zakresie 200 zł wraz z odsetkami z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 24 lipca 2020 roku do dnia zapłaty.

Wyrokowi zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wydane w sprawie orzeczenie:

- art. 233 § 1 k.p.c., przez błędną, ocenę materiału dowodowego i uznanie, że strona powodowa przy wytoczeniu powództwa nie uwzględniła dokonanej przez pozwanego wpłaty 200 zł, a tym samym zawyżyła kwotę dochodzoną pozwem, podczas gdy strona powodowa w treści pozwu (4 strona pozwu, 2 strona uzasadnienia) wprost wskazała, że „w niniejszej sprawie suma wpłat pozwanego łącznie dokonanych zarówno przed, jak i po nabyciu wierzytelności wyniosła 250 zł i przy uwzględnieniu wpłat 250 zł powód sformułował kwotę dochodzoną pozwem, tym. czasem Sąd I instancji błędnie uznał, że strona powodowa nie uwzględniła wpłaty z dnia z dnia 06.02.2020 roku na kwotę 200 zł i oddalił powództwo w części.

Wskazując na powyższy zarzuty pełnomocnik powoda wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki dalszej kwoty 200 zł wraz z odsetkami z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 24 lipca 2020 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu oraz kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu sądowym wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa udzielonego w sprawie za obie instancje wedle norm prawem przewidzianych.

Postanowieniem z dnia 25 maja 2022 r. Sąd Okręgowy odrzucił wniesioną przez stronę powodową skargę apelacyjną (k. 197).

Pozwana w wniesionej skardze apelacyjnej zaskarżyła wydany wyrok w całości, co do pkt. 1-3.

Powyższemu wyrokowi zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, poprzez pominięcie przez Sąd I instancji zgłaszanych przeze nią wniosków oraz dowodów i tym samym błędne ustalenie stanu faktycznego.

Wniosła przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu za każdą z instancji.

Pełnomocnik powoda w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasadzenie kosztów procesu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wniesiona przez pozwaną podlega uwzględnieniu i skutkuje uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Jak wynika z art. 505 ¹² § 1 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji stwierdzi, że zachodzi naruszenie prawa materialnego, a zgromadzone dowody nie dają wystarczających podstaw do zmiany wyroku, uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania.

W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie zaistniały wskazane w powołanym przepisie przesłanki uzasadniające uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi rejonowemu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty w wydanego postępowaniu upominawczym, pozwana kwestionując zasadność powództwa wskazała na okoliczność, że korzystała wielokrotnie z usług zbywcy wierzytelności zaciągając następujące po sobie pożyczki krótkoterminowe przeznaczane na spłatę poprzednich zobowiązań. Pozwana również wyjaśniła, że jedyną kwotą jaką otrzymała tytułem pożyczki była kwota 2500 zł. Kolejne pożyczki miały więc jedynie refinansujący charakter i w jej ocenie została wprowadzona w błąd uznając, iż ich skutkiem jest przedłużenie terminu spłaty zaciągniętego zobowiązania. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wskazała również, że na poczet pierwotnego zobowiązania przekazała już kwotę przekraczającą 2500 zł.

Na potwierdzenie powyższego oraz dla wykazania relacji z kredytobiorcą przedstawiła szereg dokumentów w tym pismo (...) Sp. z o.o. z 20 września 2019 r. (k 72)

Jeszcze precyzyjniej swoje zastrzeżenia pozwana przedstawiła w piśmie z dnia 8 listopada 2021 r, (k. 124), kwestionując prawidłowość wyliczenia kosztów kredytów jakie otrzymała.

Wskazane wyżej okoliczności Sąd pierwszej instancji pominął, odstępując od oceny relacji jakie łączyły pozwaną z kredytodawcą w zakresie przekraczającym umowę pożyczki zawartej w dniu 6 września 2018 r. Brak w omawianym zakresie jakichkolwiek ustaleń faktycznych, a dowody przedstawiane przez pozwaną nie zostały poddane jakiejkolwiek weryfikacji.

Jednocześnie, wydając zaskarżone orzeczenie Sąd pierwszej instancji naruszył przepisy prawa materialnego: przy ocenie zasadności zgłoszonego roszczenia pominął treść art. 36c ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r. (Dz.U. Nr 126, poz. 715; tj. z dnia 17 listopada 2021 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 246). Wskazany przepis reguluje dopuszczalne ustawowo parametry obliczeń kosztów kredytu konsumenckiego w przypadku udzielenia kolejnych kredytów, wskazując sposób ich wyliczenia. Co istotne norma ta ma charakter bezwzględnie obowiązujący.

Wydając zaskarżone orzeczenie Sąd meriti naruszył również art. 385 ¹ k.c. W przedmiotowej sprawie ocena czy postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, winna uwzględniać refinansowy charakter umowy oraz całokształt relacji pożyczkodawcy z pozwaną i ograniczenie się jedynie do oceny czy pozaodsetkowe koszty pożyczki zostały obliczone zostały zgodnie z art. 36a ust. 1 w zw. z art. 36a ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim było nieprawidłowe. W ramach tej oceny należało rozważyć prawdziwość a następnie znaczenie dla treści stosunku prawnego łączącego pożyczkodawcę z pozwaną, twierdzeń pozwanej, iż „otrzymywała informacje mailowe, że jest możliwość przedłużenia terminu spłaty pożyczki poprzez kliknięcie w aktywny link/przycisk w danej wiadomości opisany jako „refinansuj teraz””, oraz że pozwana w żaden sposób nie zwracała się do firmy (...) sp. z o.o. o z wnioskiem o udzielenie jej pożyczek refinansujących (...), (...) oraz tego, że zaakceptowała warunki kolejnych pożyczek.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. art. 505 ¹² § 1 k.p.c. orzekł o uchyleniu zaskarżonego wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w zakresie objętym zaskarżeniem.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 108 § 2 k.p.c.

Paweł Hochman